Fraude

Om vier uur kwam er een mailtje van Bank of America binnen met het verzoek on inmiddellijk te bellen omdat er verdachte transacties plaats gevonden hadden. Terwijl ik in de wacht stond, logde ik in op de website van mijn bank... en inderdaad! Ik zag verschillende betalingen waar ik zelf geen opdracht voor gegeven heb.

Een pinpas die bij je betaalrekening hoort, loopt hier ook via Visa of Mastercard. Je kunt er mee pinnen, en er op dezelfde manier als met een credit card betalen: met handtekening en online. Alle transacties met mijn pas waren op internet gedaan.

Na een paar minuten had ik de eerst medewerker aan de lijn, die mijn pas meteen blokeerde en mij doorverbond met een medewerker van de fraude-afdeling. Er was in een paar uur 1500 dollar van mijn rekening afgeschreven. Na 30 minuten in de wacht te hebben gestaan (waarbij ik om de minuut moest aanhoren dat de verwachte wachttijd 4 minuten is) kreeg in Antoine aan de lijn. Ondanks dat hij een zwaar accent had en ik hem amper kon verstaan, was hij erg aardig, beleefd en behulpzaam.

Antoine bleek uit New Orleans te komen, waarschijnlijk Franstalig (Cajun of Creole) vanwege zijn naam en accent. Ik vroeg hem of daar vandaan met mij sprak, maar hij zei in Atlanta ze zijn, waar hij sinds Katrina woont.

Hij legde uit dat er meteen een onderzoek gestart zou worden en dat de betalingen begin volgende week teruggedraaid zouden worden. Die timing kwam me lastig uit, want op 1 juni moet ik de huur betalen en dan zou ik in het rood gaan en dat is hier uit den boze. Amerikanen hebben duizenden dollars creditcard-schuld, maar rood staan is er niet bij omdat dat heel negatief voor je credit score is. De banken zijn zo traag dat ik ook niet even snel geld van mijn spaarrekening kan overmaken.

Antoine ging het me zijn manager bespreken en na een aantal minuten kreeg ik te horen dat het geld alweer op mijn rekening stond en dat de transactie ongedaan gemaakt waren. Ze waren compleet van mijn overzicht verdwenen.

Santa Cruz Mountains

Gisteren hadden we vrij vanwege Memorial Day. Het is de Amerikaanse dodenherdenking. De dag wordt hier beschoud als het begin van de zomer.

Wie mijn blog al een tijd volgt, weet dat het gebruikelijk is om met Memorial Day weekend te gaan kamperen. Dat heb ik de afgelopen jaren ook gedaan. Voor dit jaar had ik nog helemaal geen plannen gemaakt en last-minute een kampeerplek reserveren voor het lange weekend is schier onmogelijk.

In plaats daarvan gingen ik met Heidi, Sage en Cathy een lang weekend naar het huis van Jane in de Santa Cruz Mountains. Vier dagen relaxen, afgewisseld met een hike, een avondje uit, en een barbecue. Jane heeft er het perfecte huis voor, met veel ruimte, een hottub en hoog gelegen, boven de fog die van de oveaan afkomt, waardoor wij heerlijk zonnig weer hadden.

Op de bergtop staat een oude vuurwachterstoren die vol gekalkt is met graffiti.

Onze dagelijkse lunch in de zon

Avondje stappen in Red Room

Muziekwereld

Deze week bezocht ik de San Francisco MusicTech Summit. Het was de tweede keer dat ik dit congres bezocht. Nu ik zelf meer in die sector werk (voor Blame Sally) was het evenement NOG interessanter. Naast dat ik weer over allerlei nieuwe sites en services bijgeleerd heb, was het ook een perfecte plek om te netwerken met mensen in de muziekindustrie - muzikanten, technologiebedrijven, producenten en ga zo maar door. Nu ik dit soort dingen meer doe, zijn er steeds meer bands en artiesten die me voor een concert uitnodigen of vragen naar hun muziek te luisteren.

Optreden voor de lunchpauze

Nu ik me meer in deze wereld begeef, kom ik ook steeds meer bekenden tegen... ik bedoel, mensen die ik al ken. Er waren namelijk ook een aantal bekende muzikanten op het congres... zo ontmoette ik Narada Michael Walden, die in de jaren '80 een hit had met Gimme Gimme Gimme. Ook maakte ik kennis met Matt Morris, die op het platenlabel van Justin Timberlake zit en net met de Indigo Girls getourd heeft. Hij zit veel op Twitter en was uitgenodigd om voor de lunchpauze op te treden. Het netwerken kwam tot een hoogtepunt tijds de borrel naar afloop.

Met Freddy Clarke

Met Matt Morris



Met Matt Morris en Narada Michael Walden

Mini-vakantie

Afgelopen weekend was ik met een aantal vriendinnen in Geurneville voor Russian River Women's Weekend. Diana, die ik op op de cruise heb ontmoet, kwam ervoor uit Portland. Samen met Heidi en Cecilia reden we met z'n vieren anderhalf uur naar het noorden. Toen we de snelweg afgingen voor het laatste stuk, konden we het niet laten om even wijn te proeven.

In Guerneville kwamen we nog meer vriendinnen tegen, waar we gezellig meer geborreld, gefeest en gezonnebaad hebben. Het weer werkte mee - het was 35 graden! Het weekend was dus weer eens een mini-vakantie.

Onze eerste stop

Onze tweede stop

Wijnproeven in dit gebeid was gratis

Natuurlijk met open dak

Het was druk bij het zwembad

Voor het eten en de 'white party' even een glaasje wijn

Samen met Christie, Cecilia en Marina

Vlag

De afgelopen weken heb ik aan een voorstel gewerkt voor een bedrijf dat een PR bureau zoekt. In dit geval was het een Nederlands bedrijf. De oprichter is enigszins bekend met Amerika, maar niet zozeer met de verschillen tussen public relations hier en in Nederland.

In het voorstel had ik daarom een stuk geschreven over een aantal van die verschillen. Zo gebruiken bedrijven hier een 'wire service' om een persbericht te verspreiden, zijn journalisten gewend nieuws voorafgaand aan een aankodiging onder embargo te krijgen (ze beloven het geheim te houden tot de officiele aankondiging) en is het medialandschap breder, maar vooral ook dieper. Over veel van die dingen heb ik al eens eerder geschreven.

Ik had er een plaatje van een Amerikaanse vlag bijgedaan om de boel op te leuken. Toen ik het hele voorstel aan een teamgenoot liet lezen, viel hij daarover. Een tweede collega zei er ook al iets van. Ze bleken allebei huiverig voor het gerbuik van de vlag te zijn, omdat ze zich ervan bewust zijn dat Amerikanen niet altijd geliefd zijn in het buitenland. Ze willen niet chauvinistisch overkomen en voorkomen iemand te beledigen.

Het leek me niet nodig de vlag te verwijderen in deze context. Hoop dat ik daar goed aan gedaan heb.

Tweetup

Een berichtje op Twitter wordt hier een tweet genoemd ik tweet een paar keer per dag. Nu Twitter enorm populair aan het worden is, zijn er ook steeds meer tweetups.

Een tweetup is een meetup die via Twitter is georganiseerd, en de beste vertaling voor meetup is borrel. Vaak komen ze vrij spontaan tot stand. Iemand regelt een bar of andere plek om samen te komen en zet op Twitter waar en wanneer de Tweetup is. Vrienden en volgers re-tweeten dat bericht (herhalen het op Twitter) zodat steeds mee mensen ervan weten.

Inmiddels zijn er ook Tweetups die ook via andere kanalen bekend worden gemaakt - zo worden mensen ook wel via Facebook uitgenodigd. Soms wordt er een sponsor geregeld zodat de drank gratis is. Ook dan wordt het nog een tweetup genoemd, waarschijnlijk omdat het woord zo grappig en intrigerend is.

Gisteren was ik bij zo'n tweetup die door twee journalisten en een communicatieadviseur georganiseerd was in een wijnbar in Burlingame (iets ten noorden van San Mateo, dus op weg naar huis). De bijeenkomst was erg geslaagd - er waren allerlei leuke en interessante mensen; veel bekenden en ook weer nieuwe mensen ontmoet. Ik maakte onder andere kennis met Daniel Brusilovsky, een zestienjarige ondernemer die congressen over tieners organiseerd. Slimme jongen dus; hij was er met zijn vader.

Ook typisch aan dit soort bijeenkomsten is dat er altijd wel wat mensen met camera's rondlopen om de volgende dag foto's op Flickr of Facebook te zetten. Ik heb er een paar van Terry Chay hier gekopieerd.

Daniel Brusilovsky

Met Louis Gray

Natuurlijk draagt iedereen naambordjes, en natuurlijk staat daarop jet Twitter-naam.

Harry McCracken en Marie Domingo, twee van de organisatoren

Met Sam Levin (en een mooie tas)

Met Greg Narain, met wie ik laatst Cinco de Mayo vierde.

CD release concert

Afgelopen vrijdag was het zover: het concert ter ere van Blame Sally's nieuwe CD 'Night of 1000 Stars vond plaats in de Palace of Fine Arts, een van de grotere concertzalen in San Francisco - ik was er afgelopen jaar nog om Lindsey Buckingham en Ladysmith Black Mambazo te zien.

De tent was uitverkocht en ik kan een heel klein beetje met de eer stijken, want ik was een van de leden van het publiciteitsteam. Een tijdje geleden ben ik vier dagen in de week voor Edelman gaan werken om aan de online communicatie voor Blame Sally te werken.

Vooral de afgelopen twee weken heb ik het daar enorm druk mee gehad. Naast YouTube, Facebook en Twitter waar ik al tijdje geleden mee bezig was, heb ik een site opgezet waar alle muziek te luisteren en downloaden is, heb ik voor een nieuwe band website gezorgd en heb ik het concert bij allerlei blogs en 'event listings' gemeld. Daarnaast heb ik ook een reclamecampagne op Facebook gevoerd en ervoor gezorgd dat er kaartje online te koop waren. Het was een hele klus, maar een ontzettend gaaf project om aan te werken waar ik veel van geleerd heb over de muziek industrie en social media - twee onderwerpen waar ik helemaal voor ga, dus wat wil ik nog meer!

Het is hiermee ook nog niet afgelopen - volgende week spelen de meiden in Los Angeles en dat concert moet ook nog wat meer bezoekers trekken. En daarna wil ik me richten op publiciteit voor de CD zelf. Nu heel even van het succes genieten...

5 mei

Afgelopen jaren heb al vaker over Cinco de Mayo geschreven, oftewel 5 mei in het Spaans. Eerder schreef ik dat het een Mexicaanse feestdag is, maar dat is eigenlijk niet waar. Veel Amerikanen denken dat de onafhankleijkheidsdag van Mexico is, maar inmiddels weet ik dat ook niet waar is. Op 5 mei is er een slag in Puebla gewonnen op de Fransen, ondanks dat zij met meer troepen waren en moderne wapens hadden. In Mexico wordt dat niet echt gevierd... in Amerika des te meer.

Ik had het er met een collega over die in de buurt van LA is opgegroeid. Hij vertelde dat hij altijd de dag vrij had van school omdat het daar als een echte feesdag gezien wordt. Ik vroeg hem in hoeverre mensen het als een dag van de Mexicanen zien. Volgens hem wordt dat onderscheid niet gemaakt en dat de helft van de bevolking in LA Spaans spreekt. Hij, geboren en getogen Amerikaan, had er nog nooit zo over nagedacht. Hij beschouwd het als een feestdag voor iedereen met een Mexicaanse oorsprong, net als dat Saint Patrick's Day, de feestdag afkomstig uit Ierland, voor iedereen is.


Ik heb het zelf trouwens nog in het klein gevierd. 's Middags kreeg ik een berichtje van een vriend die vroeg of ik zin had een biertje te komen drinken. Zo onstond er een spontaan feestje in Greg's keuken...

Open bar

Afgelopen vrijdag ging ik weer eens naar een borrel. Deze was georganiseerd door SonicLiving, een website met concertinformatie waar je kunt zien wie er naar een optreden gaat en van welke muziek je vrienden houden. Ik ben er sinds een tijdje lid van. Vanwege mijn werk voor Blame Sally ontdek ik allerlei nieuwe muzieksites... Een leuke bijkomstigheid!

Ik had de uitnodiging gehad omdat ik lid ben van de site, niet omdat ik voor een band werk. Ik wist dus dat het een borrel voor muziekfans was en niet zoveer voor mensen in de muziekindustrie, maar desondanks leek het me goed om eens een kijkje te nemen en meer voeding te krijgen met de muziekscene van San Francisco.

Er bleken voornamelijk mensen van in de twintig te zijn, vooral studenten. Toen ik probeerde uit te vinden hoe ze SonicLiving kenden en nieuwe muziek ontdekken, bleken de meesten de site nauwelijks te kennen. Ze wisten namelijk van de borrel via een andere site: myopenbar.com. Daar vind je een overzicht van feestjes en bijeenkomsten in de stad met gratis drank.

Meeleven

Vanochtend ging ik in oranje T-shirt naar mijn werk; zwart blazertje eroverheen. Een collega merkte op dat ik eruit zag als een Giants fan, en ik legde uit dat dat het ornaje ter ere van de Nederlandse nationale feestdag Koninginnedag was.

Iets naar negenen was ik op kantoor en checkte meteen even op Internet hoe het met de festiviteiten in Nederland was. Dat was een paar minuten na het verschikkelijke ongeval in Apeldoorn. Ben de hele dag het nieuws blijven volgen via uitzendinggemist.nl, RTLnieuws.nl en Nu.nl. Ik kon merken dat de site veel bezocht werd, want het was moeilijk goed videobeeld te krijgen... pas later op de middag, toen het nacht was in Nederland, ging dat beter.

Nu ik hier langer woon en aan de Amerikaanse verslaggeving gewend ben, merkte ik dat mijn verwachtingen anders zijn geworden. Naast de beelden van het incident zelf, zag ik vooral experts analyses geven van de gebeurtenis en er waren een paar straatinterviews. Hier in de VS zou je al snel mini diepte-interviews zien met mensen die het van dichtbij hebben meegemaakt en met mensen uit de omgeving van de dader. De vragen van de interviewer zouden ingaan op de emoties en de persoonlijkheid van de betrokkenen.

's Avonds ging ik naar de jaarlijkse Koninginnedag-bijeenkomst, georganiseerd door de honorair consul. In plaats van een feest, was het een plechtige receptie. We hielden een minuut stilte voor de slachtoffers en de opkomst was lager dan vorig jaar.

Varkensgriep

Aanstaande woesdag is Obama 100 dagen de president van Amerika. Tijd om te evalueren hoe hij het doet. Al dagen lang komt de ene na de andere expert op TV om zijn of haar analyse te geven en de 100 dagen zijn niet eens om. Over het algemeen komt hij er goed vanaf. De onderzoeken tonen aan dat steeds meer Amerikanen geloven dat Amerika op het juiste pad is. Nou moet ik zeggen dat ik niet naar TV zenders kijk waar de meer rechtse talkshows te zienn zijn... daar zijn ze vast superkritisch over Obama en vinden ze dat hij Amerika in een socilistische staat aan het omvormen is.

Een ander onderwerp dat enorm in het nieuws is de varkensgriep. Er zijn nu 20 tot 40 gevallen in de VS, maar de hysterie wordt aardig gestimuleerd. Kranten, radiozenders en TV stations berichten erover en even advies over wat wel en niet te doen. We moeten vooral vaak onze handen wassen. Iedereen wil voorkomen dat dit een tweede SARS of vogelgriep wordt. Het nieuws uit Mexico wordt op de voet gevolgd en de 4000 vluchten die dagelijks van Mexico naar Amerika gaan, worden extra streng gecontroleerd. De grens is (nog) niet gesloten.

Wellicht wordt Obama nog op de proef gesteld door deze potentiele crisis. Tot nu toe komt zijn optreden daadkrachtig en betrokken over.

Update 2 mei 2009: Door het Nederlandse nieuws te lezen, realiseerde ik me dat deze griep in Nederland de Mexicaanse Griep genoemd wordt. Ik denk dat de Amerikaanse varkensvleesbranche dat ook graag gezien had hier...

El Rio

Als ik mijn rustige straat uitloop, kom ik uit op de drukke Mission Street. Kortom, in twee minuten lopen zit ik midden tussen de winkeltjes, eettentjes en bars. Het zijn over het algemeen geen hippe tenten, maar meer kroegen, al kan je een bar hier niet goed vergelijken met een bruin café. In Nederland is een café veel opener; hier zie je aan de buitenkant vaak niet veel meer dan een deuropening en een donker hol. Je zult ook nooit kinderen in een café zien - het zijn geen familiegelegeheden zoals je in Nederland wel eens ziet. Je moet immers 21 zijn om binnen te mogen. Pas als je binnen bent zie je dat er best een aardige sfeer hangt, al komt er geen zonlicht in zo'n kroeg. Je heb heel veel van dat soort gelegenheden hier... zo'n donker hol wordt een een 'dive bar' genoemd.

Aan het einde van mijn straat zit El Rio, da's zo'n dive bar, ook al is er een binnenplaats. Het is een van de vele tenten in de stad die een maandelijks vrouwenfeest organiseert. Het is van drie tot negen uur op de vierde zaterdag van de maand, en dan wordt er gedanst op rap- en salsamuziek in de binnenplaats. Ik ging er gisteren voor het eerst heen - ik had er met een paar vriendinnen afgesproken en kwam nog verschillende andere vriendinnen tegen. Het was supergezeliig, ondanks dat ik snipverkouden was.




Overigens, dat ik zo intiem met anderen op de foto sta, zegt niets. Amerikanen hebben de neiging enorm dicht tegen elkaar aan te kruipen als er een camera voor hun gezicht gehouden wordt...

Beurzen

Ik heb er een enorm drukke week opzitten. Er vonden twee beurzen tegelijkertijd plaats, waar ik moest zijn. (Er waren nog wel meer beurzen, maar daar hoefde ik niet heen.) Gelukkig waren ze allebei in de buurt, in verschillende delen van Moscone... zeg maar de RAI van San Francisco.

Het complex is midden in de stad en heeft drie hallen. Twee waren voor RSA, een computerbeveilingsbeurs, en de derde was voor ad:tech, een beurs over digitale marketing.

Inmiddels zijn deze beurzen vaste prik en weet ik van de hoed en de rand. Alleen dit jaar vielen ze samen en had ik in totaal vier klanten die aankondigen hadden deze week.

Bovendien is zo'n beursweek nooit een normale werkweek. Wie mijn blog regelmatig leest, weet inmiddels dat zo'n event met de nodige feestje gepaard gaat. Ik deed mijn best om er twee a drie per avond te bezoeken, maar daarmee had ik nog niet eens het topje van de ijsberg te pakken...

De foto's zijn genomen door Steve Hall van AdRants en komen van Flickr.

Betalen

Een paar weken geleden viel mijn bekeuring in de bus. Een brief van van de 'Superior Court of California'. De schade is 332 dollar! Ik kan de zaak voor laten komen, maar ook dan moet ik hetzelfde bedrag betalen. Daarvoor heb ik twee maanden.

Het gerecht geeft me ook de keuze om verkeerschool te volgen; dan kost de bekeuring me 371 dollar. Ik ga voor die optie, want daarmee voorkom je dat de overtreding in je dossier komt. Daardoor zou mijn verzekeringspremie omhoog gaan. Ook omzeil ik zo dat ik punten op mijn rijbewijs krijg... Als je vier punten in een jaar krijgt of zes in twee jaar, ben je je rijbewijs kwijt.

Cajun

Zondag ging ik naar een wijnproeverij in Palo Alto, georganiseerd door een aantal vrienden voor HRC. HRC staat voor Human Rights Campaign - het is een mensenrechtenorganisatie die zich op gelijke rechten voor homo's en lesbiennes richt. Verschillende vrienden zijn actief in deze organisatie als vrijwilliger en ze hadden me uitgenodigd voor een middagje zon en wijn - ik hoefde niet eens zelf te rijden, want ik kreeg een lift van een vriendin.

Na de proeverij bleven de organisatoren voor een etentje en omdat ik met een van hen terug zou rijden, bleef ik ook. We aten in een restaurant dat New Orleans als thema had. Dat betekent dat de wanden fel gekleurd waren met bonte kunst en voodoo-poppen. Op het menu stonden verschillende Cajun en Creoolse gerechten zoals jambalaya en gumbo.

Een van de mensen in onze groep komt oorspronkelijk uit New Orleans en vertelde ons het verschil tussen Cajuns en Creolen, twee Franstalige, etnische groepen die in de omgeving van New Orleans leven. Hier is wat hij erover vertelde:

Creolen komen ook van oorsprong uit Frankrijk en waren de vroegste kolonisten in Louisiana. Ze waren van aritocratische Franse afkomst - vaak een tweede of derde zoon die niet het land van zijn vader erfde. Ze startten plantages in Louisiana en hadden slaven. Het kwam nog wel eens voor dat de mannen met een slaaf in bed doken en als daar een kind van kwam, kreeg dat een Franse opleiding. Dat werkte als een incentif voor vrouwen van Afrikaanse afkomst, waardoor na verloop van tijd de term Creolen gign verwijzen naar mensen van gemengde afkomst met donkere huid.

De Cajuns waren van oorsprong kolonisten die in het begin van de 17de eeuw van Frankrijk naar Nova Scotia in Canada gingen, meestal omdat ze godsdienstvrijheid zochten. Anderhalve eeuw later werden ze er weggejaagd vanwege de Brits-Franse oorlog en de meesten van hen trok naar Louisiana. De cultuur, inclusief taal, muziek en keuken, heeft de tand des tijds doorstaan. Niet alle Cajuns stammen af van de groep in Canada - heel wat mensen hebben zich over de jaren bij die gemeenschap gevoegd.

WebWereld

De lezers van deze blog is het vast op gevallen dat ik wat minder schrijf de laatste tijd. Da's enerzijds omdat ik mezelf niet wil herhalen; anderzijds omdat ik de laatste maanden veel meer op stap ben dan daarvoor. Elke avond is er wel iets te doen - etentje met vrienden, een netwerkbijeenkomst voor werk, een concert of een feestje. Nu ik vier dagen in de week werk, heb ik het drukker dan ooit! Op het werk is het nu heel druk en ik ben ook volop bezig met de online publiciteit voor Blame Sally, die op 8 mei een nieuwe CD uitbrengen.

Een andere reden waarom ik iets minder tijd heb om te bloggen, is omdat ik sinds kort ook over Silicon Valley schrijf voor WebWereld. Gisteren is mijn eerste column gepubliceerd!

Bo

Obama is regelmatig in de media. Hij heeft al heel wat persconferenties gegeven en zijn bezoek aan Europe is in niet onopgemerkt gebleven. Naast de politieke ontmoetingen die haar had, was er veel aandacht foor de kleding van Michelle Obama tijdens die trip.

Vandaag waren de Obama's weer uitgebreid in het nieuws omdat de hond die Barrack aan zijn dochters beloofde toen hij gekozen werd, eindelijk in het Witte Huis is gearriveerd.

Al weken wordt erover gespeculeerd wat voor soort hond het zou zijn en hoe hij zou heten. Nu weten we dat de 'first dog' een Portugese Waterhond is die Bo heet.

Mashups

Mijn uitgaansavonden in San Francisco bestonden tot nu toe vooral uit naar de kroeg gaan, maar zaterdagavond ben ik uit dansen geweest. Na een weekend feesten en dansen in Palm Spings had ik de smaak te pakken en ik had afgesproken met Jane, die niets liever doet dan dansen.

We gingen naar de DNA Lounge waar twee keer per maand Bootie SF plaatsvind. Dat is een dansfeest met mashups. Een mashup is de combinatie van twee nummers die tegelijkertijd gespeeld worden - meestal wordt de beat van het ene nummer onder de zang van een ander gezet, maar er zijn vele variaties mogelijk. Ik hou normaal niet zo van remixes, maar de mashups waren supergaaf.

Mijn favoriet was Sweet Dreams van de Eurythmics met Just Dance van Lady Gaga (die hier overigens enorm populair is). Ik vond er een vergelijkbare versie van op Internet:

Er zijn er nog veel meer op het web te vinden... Ik weet niet of mashups inmiddels ook populair zijn in Nederland, maar Bootie SF staat bekend als de geboorteplaats van de mashup. Ik ga er zeker nog een keer heen. De sfeer was super.

Gisteravond ging ik met Jane uit eten bij Dosa, een van de beste Indische restaurants in de stad, op loopafstand van mijn huis. Ik had mijn smartphone bij me en zat even op Facebook te kijken. Daar zag ik dat een vriendin bij een concert van Melissa Ferrick en Dar Williams was. Even googlen om te zien waar het was en we besloten in een taxi naar de plek des onheils: Great American Music Hall. Een van de mooiere theaters in de stad, waar ik nog niet eerder geweest was. En we troffen het... we konden vooral bij mensen aan en tafeltje aanschuiven!

iHop

Toen we in Palm Spring waren, had mijn reisgenoot, Cassandra, haar zinnen gezet op iHop, wat staat voor 'International house of pancakes'. Ik was er nog nooit geweest en wilde het wel eens proberen, ook al is het niet helemaal mijn smaak. Het is een keten waar Amerikanen vooral heen gaan om te ontbijten, want een pannenkoek is hier typisch iets om de dag mee te beginnen.

Op het menu stonden naast Amerikaanse ook Duitse en Zweedse pannenkoeken en Franse crepes. Geen Nederlandse...

We bestelden de Zweedse pannenkoeken - Cassandra komt oorspronkelijk uit Zweden en volgens haar was dat het beste gerecht op het menu. Ze leken een beetje op Nederlandse pannenkoeken, maar iets zouter en iets taaier. Ik hoefde vervolgens niet meer te lunchen!

Zoals gebruikelijk in dit soort restaurants, moesten we afrekenen bij de uitgang. Daar werden we daar een aardige mevrouw geholpen... ook een typisch Amerikaans mevrouw... ik kon niet laten een foto van haar te nemen.