Drooglegging

Nog geen week gaat voorbei en ik zit alweer in de 'prohibition'-sfeer. Deze keer omdat gisteren twee vrienden hun verjaardag vieren met een feest in het thema van de drooglegging. Je had een wachtwoord nogid om binnen te mogen en het feest werd in de achterzaal van een danstent gehouden.

Alle gasten werden geacht zich te kleden zoals ze dat in die tijd deden. Wie mijn blog een beetje volgt, waar dat Amerikanen, of ieder geval San Franciscans daar erg goed in zijn. Bijna niemand viel uit de toon... zoals je kunt zien:

 Ik had besloten om mannenkleding van de jaren '20 aan te trekken en Ben bleek verleed als vrouw. Zijn we niet een prachtig stel?

Foto's zijn van Ken Yeung (snapfoc.us)

Speakeasy

Van 1920 tot 1933 was het in de VS verboden om alcohol te maken, vervoeren en drinken. Dit verbod staat bekend als de 'prohibition', en wordt in het Nederlands drooglegging genoemd.

Tijdens deze periode werd er heus nog wel alcohol gedronken, maar het moest allemaal stiekem. De zwarte markt woekerde en   de 'Speakeasy' ontstond, een klandestien lokaal of achterkamertje dat er van binnen uitzag als een bar, maar waar van buiten niets te zien was.

Vaak was de bar snel te verbergen door er een boekenkast of zoiets voor te schuiven en iedereen wist de . En je kon er alleen naar binnen met een wachtwoord en zodra je te dronken werd en voor overlast zou kunnen zorgen, werd je eruit getrapt. Het is ook de tijd van de rum-runners en bootleggers - mensen die illegaal alcohol transporteerden. Het moeten spannende tijden geweest zijn, die vooral hier nog steeds erg tot de verbeelding spreken.

Want hier zijn nog een aantal van de Speakeasy's bewaard gebleven. In San Francisco draaien er zelf nog en paar, waaronder Bourbon and Branch. Je kunt er een reservering maken om er twee uur te dinken. Je krijgt dan een wachtwoord waar je mee naar binnen mag. Het hele interieur is bewaard gebleven, compleet met velours behang en spiegels aan de muur. Ze hebben er een uitgebreid menu met cocktails uit de jaren '20. Ik wilde er al heel lang naartoe en gisteren kwam het er eindelijk van.

Je mag er geen telefoon of camera gebruiken (het is er trouwens te donker om te fotograferen zoals je kunt zien op de ene foto die ik wist te schieten) en je wordt geacht niet al te luid te praten. Na twee uur wordt je vriendelijk gevraagd om plaats te maken voor de volgende gasten. Je mag dan nog verder drinken in de bibliotheek. Da's de ruimte naast de ruimte met tafels, waar een staande bar is. Daar kan trouwens iedereen terug zonder reservering, zolang je het wachtwoord weet.... en dat ik 'books'. Niet doorvertellen hoor!

Sibley

Voor de tweede week op rij, ontdek ik een enorm mooi park in de omgeving hier. Deze keer Sibley Volcanic Regional Preserve in Oakland. Het landschap deed me denken aan Lord of the Rings, vooral toen tegen vijven de mis kwam binnendrijven. Van de vulkaan die hier miljoenen jaren geleden was, is voor een leek niets meer te zien. Maar het is zeker een plek om nog eens naar terug te gaan voor een lange hike. 

10 jaar later

In de media gaat het de hele week al over 11 september. Het tiende jubileum van de aanslagen op het World Trade Center en Pentagon doet Amerikanen terugblikken. Men staat stil bij het feit dat het dagelijks leven veranderd is, dat Amerikanen meer op hun hoede zijn; meer bewust van een dreiging. Het beste voorbeeld daarvan is hoe reizen per vliegtuig compleet veranderd is. Ook de oorlogen die nog steeds naar aanleiding van 11 september gevochten worden, en de velen die daardoor om het leven zijn gekomen, komen in de berichtgeving aan bod. 

Er is, zoals altijd, veel aandacht voor de menselijke kant. De hele week al zien we berichten over slachtoffers en hulpverleners van toen en hoe het nu met hun gaat, of over hoe kinderen die ouders verloren op 11 september nu als tieners in het leven staan. Amerikanen zijn zich ervan bewust dat een hele nieuwe generatie opgroeit in een nieuw tijdperk, overal in de Verenigde Staten. 

Bij AT&T Park hadden ze banners opgehangen met de namen van slachtoffers van 11 september uit de omgeving hier. Dat deed me realiseren hoe dichtbij het komt voor mensen hier. Bijna iedereen kent wel iemand die overleden is op 11 september of anderszins betrokken was. Op mijn Facebook, stond een bericht van iemand die bij de brandweer werkt, die drie weken lang na de aanslag in New York gewerkt heeft. 

Malakoff Diggins

Maandag was het Labor Day, wat betekent dat we weer een lang weekend achter de rug hebben. Een gelegenheid bij uitstek om te kamperen. We hadden een heel mooie plek in Malakoff Diggins State Park, op drieënhalf uur rijden ten noordoosten van San Francisco: groot en bosrijk met een picknicktafel, kampvuurplek en 'bear box', waar je je eten en cosmetica (alles met een geurtje) in moet bewaren zodat de beren er niet bij kunnen.

Malakoff Diggins ligt in een gebied waar goud ontdekt werd in het midden van de 19de eeuw - 'gold country' wordt dat hier genoemd. Er was nog van alles van te zien in het park en het nabij gelegen Nevada City. Ook waren heel dicht bij de Yuba Rivier, waar we dankbaar gebruikt van maakten om af te koelen, want het was ruim 35 graden.

Labor Day is de laatste dag van het seizoen voor dit park. Alleen is het nu niet gesloten voor de herfst en winter, maar voor goed. Het is een van de bezuinigingen van de staat Californië, die al jaren moeite heeft het hoofd financieel boven water te houden. Heel jammer.

Onze plek

De groep

Onze eerste hike

Uitgekomen op de plek van bestemming. We hadden gehoopt in dit meer te kunnen zwemmen, maar we vonden het water te troebel. 

In het park ligt een klein spookstadje, waar vroeger de mijnwerkers woonden.

Natuurlijk was er ook een oude saloon

Meer indrukken van het spookstadje...

Het bezoekerscentrum

Een praatje met Mary, een van de medewerkers. 

Nog even langs de uitkijkplek. Het uitzicht deed denken aan een kleine Grand Canyon, alleen dit landschap is niet door de natuur onstaan, maar de de vele explosies van mijnwerkers op zoek naar goud.

Elke avond maakten we een kampvuur

Zondag gingen we naar Yuba River. We parkeerden onze auto's langs de weg en klommen naar beneden. We waren niet de enigen, maar het was zeker niet bomvol. We hadden alle rust en een prachtig uitzicht.

Beter wordt het niet...

Biertje erbij...

Op de terugweg op maandag stopten we in Nevada City, een pittoresk stadje zoals je er wel meer vindt in de gold country. Tegenwoordig huizen er leuke winkeltjes en resaturants in de oude pandjes.

Links de Kamer van Koophandel en rechts de 'Assay' de plek waar de mijners hun goud heen brachten zodat het er vermolten kon worden

Een stamper die gebruikt werd om rotsen fijn te malen

4 mei

Dodenherdenking gaat hier volledig onopgemerkt voorbij, maar 4 mei is wel een speciale dag voor Star Wars fans. Het komt van een wordgrapje... In de film wordt vaak gezegd: 'May the force be with you'. 'May the fourth' klinkt als 'may the force', dus vandaag zeggen de fans tegen elkaar 'May the fourth be with you'. Ik geloof dat er verder niet zoveel gebeurd.

Dit jaar besteedde de media ook aandacht aan de 50ste verjaardag van de eerste 'Freedom Ride'. De Freedom Riders kwamen op voor gelijke rechten voor 'African Americans' die in het zuiden van Verenigde Staten, waar zij in die tijd nog steeds achter in de bus plaats moesten nemen. Een groep Amerikanen, verschillende van huidskeur, stapte op op 4 mei 1961 in Washington D.C. op de bus naar New Orleans om hiertegen te demonstreren en andere vormen van apartheid in de zuidelijke staten, hier bekend als de 'Jim Crow Laws'.

Honderden werden gearresteerd, maar uiteindelijk wonnen ze de strijd, mede vanwege de aandacht die de media aan het protest gaf. Op 1 november verbood Robert Kennedy, die toen procureur-generaal was, rassenscheiding in nationaal openbaarvervoer.

Boston

Toen ik op het Amtrak station in Boston aankwam, nam in de T naar het hotel. De T is de ondergrondse, vergelijkbaar met Bart in San Francisco is. Ik herkende de lijnen en de stations van mijn au pair-tijd nog. Ik nam de rode lijn naar Park Street.

Ik werkte wat in de hotelkamer en had een lunchafspraak met een oud-collega van Edelman op donderdag. Daarvoor liep ik langs de Boston Common en de Public Garden naar Boylston Street. Prachtige historische plekken. Toen ik vanuit Nederland naar Boston ging, zag ik nauwelijks de ouderdom, want vergeleken met Europa is hier alles jong. Maar nu ik in San Francisco woon, merk ik het des te meer op.

Ook andere verschillen vielen me op. Restaurants en kroegen zijn hier veel donkerder ingericht en het eten is veel zwaarder - meer gefrituurd, meer met room, en meer aardappelen en vlees. En natuurlijk het weer was onmiskenbaar anders dan in Californie. Het regende veel en het was erg koud. Desondanks hebben we heel wat rondgelopen om veel van de stad te zien. Hier wat indrukken die ik met mijn iPhone genomen heb...

Boston Common, een park in het centrum van Boston.

Park Street Church in de regen

Faneuil Hall en Quincy Market - deze gebouwen doen al 250 dienst als marktplaats. Ook nu nog barst het van de winkeltjes en eettentje.

In het centrum van Boston zie de oude en nieuwe gebouwen naast elkaar

De vele bakstenen huizen deden me aan Nederland en Engeland denken. Toch een heel ander gezicht dan de houten Victoriaanse huizen in San Francisco.

Boston en de rest van New England (zo wordt de groep staten in het noordoosten van de VS gezamenlijk genoemd) staat bekend om zijn 'Indian Summer'. In de herfst kan het hier nog heel warm zijn, terwijl de blaadjes aan de bomen rood kleuren... veel roder dan in Nederland.

Vanaf veel plekken in de stad kun je de John Hanckock zien, de hoogste wolkenkrabber van Boston.