Oudejaarsavond heb ik met een groep vriendinnen doorgebracht in het huis van Alicia, net als vijf jaar geleden. Er was een buffet van hapjes die door iedereen waren gemaakt en meegebracht. Iemand had zelfs zelf zalm gerookt. Anderen hadden voor champagne en versiering gezorgd en zo bouwden we een gezellig feestje. Rond middernacht stonden we met z'n allen in de huiskamer te dansen.
Voor de vijfde keer was ik bij Web 2.0 Expo dezeweek. Ik weet nog hoe spanned ik de eerste keer vond om erheen te gaan. Het was een congres waar ik in Nederland al van gehoord had vanwege alle prominente sprekers. Het concept 'Web 2.0' was nog relatief nieuw en allerlei nieuwe, snelgroeiende bedrijven waren er vertegenwoordigd. 's Avonds gaven heel wat van hen feestjes.
Dit jaar ging ik met lage verwachtingen en overwoog zelfs thuis te blijven omdat ik er zo weinig over gehoord had. In voorgaande jaren, was het iets waar iedereen naar uitleefde; dit jaar niet. En hoewel het programma best interessant leek, waren de sprekers van een lager caliber dan voorheen.
Ik besloot toch te gaan, omdat ze bij Web 2.0 goede Wi-Fi verbindingen hebben en grote ronde tafels om aan te werken. Dat is wat ik er dit jaar de meeste tijd gedaan heb, net als vorig jaar overigens. Alleen toen kwam ik om de haverklap bekenden tegen en nu bleef dat tot een man of tien beperkt.
Een tijd geleden schreef ik al over de verloving die tijdens een tweetup plaatsvond en dat het aanzoek via Twitter verliep... Nou, dat thema werd doorgetrokken naar de bruiloft.Alle gasten werden aangemoedigd erover te tweeten, Facebook te updaten en foto's op internet te zetten. Er was een scherm waarop iedereen de tweets van alle gasten kon zien want iedereen gebruikte de hashtag die voor de bruiloft bedacht was. (Zo'n hahstag is een korte code die je aan een tweet toevoegd zodat je makkelijk de tweets van een event kunt vinden.)
De kaart voor de bruiloft was ontworpen door degene die voor Twitter de 'fail whale' ontworpen heeft die je te zien krijgt als Twitter down is. Op de voorkant stonden twee penguins die nu de 'win peguins' worden genoemd.De twee bruidsmeisjes droegen geen bloemen maar iPads met daarop een foto van aan lotusbloem. Toen het tijd was om de huwlijksbelofte af te leggen deden de iPads dienst als spiekbrief. 
lopen als het om internet gaat. Dale was bijvoorbeeld de eerste koper van een iPhone omdat hij vooraan in de rij voor de Apple-winkel in San Francisco stond (if ie echt de eerste was weet ik bier maar in ieder geval werd hij door verschillende nieuwszenders als zodanig geinterviewd.)
Dale en Laura zijn net op huwlijksreis vertrokken. Ze komen terug op de avond voordat de niewe iPhone 4 uitkomt. Dale laat de taxi hem direct van SFO naar de Apple winkel brengen.
Foto's van (cc) Ken Yeung - www.thelettertwo.com
Tien jaar geleden zei in Nederland niemand dat iets 'vet cool' was. Of dat iets er vet uitzag. Waar dat woord ineens vandaan kwam, Joost mag het weten. En het is typisch iets wat jongeren zeggen en wat voor ouderen een beetje raar in de oren klinkt en natuurlijk in gerbuik.
Hier heb je ook zo'n woord en dat is 'hella'. Je kunt dus zeggen dat iets 'hella cool'. Of als iemands iets zegt dat je gaaf vindt, zeg je 'hella!' Het is niet alleen een modewoord dat vooral onder jongeren gebruikt wordt, het is ook een regionaal woord. Het wordt namelijk alleen in San Francisco en omgeveing gebruikt. In Los Angeles zul je het niet horen, laat staan in New York. Mee zoals kei, als in keilelijk of keuleuk, wat ze alleen in Brabant zeggen.
Maar wie weet, slaat hella ook nog in de rest van Amerika aan...
Gistermiddag was ik bij een borrel van Nokia om de introductie van hun nieuwe Booklet 3G te vieren. Je ziet hier steeds meer mini-laptops. De meeste bedrijven, zoald HP en Dell, noemen ze netbooks. Je kunt er een SIM-kaart instoppen om via een 3G verbinding op internet te komen. Mooie, kleine appraten en niet te duur... misschien schaf ik er ook wel eentje aan. Ik moet alleen bedenken of ik er een 3G abonnement bij wil – je krijgt dan wel korting het apparaat, maar betaalt wel maandelijks 60 dollar voor een dataverbinding.
Drew Olanoff heeft sinds een paar maanden kanker. Hodgkins Lymphoma om precies te zijn. Voor zijn werk communiceert hij veel via social media zoals Facebook, Twitter en zijn blog. Sinds hij kanker heeft, heeft hij het ook over zijn ziekte via die kanalen, want in social media vervaagt de grens tussen persoonlijke en professionele informatie namelijk.
Hij merkte dat hij zijn kanker de schuld begon te geven van van alles en nog wat. Niet alleen voor het te laat komen of zijn werk, maar ook voor het kwijtraken van zijn sleutels maar bijvoorbeeld ook het verlies van zijn favoriete basketbal team. Al snel zag hij dat dat een te makkelijk excuus was. Hij bedacht dat anderen net zo goed zijn kanker van allerlei zaken de schuld kunnen geven en riep via Twitter op dit te doen. Inmiddels hebben 10.000 mensen al van 20.000 zaken Drew's kanker de schuld gegeven.
Het is zoiets grappigs en onverwachts dat het aanstekelijk is om mee te doen. Doordat steeds meer mensen dit doen via Twitter, zien al hun volgers dat ook en zo verspreid zich het idee op een viral manier. Inmiddels zijn er sponsors die voor elke keer dat Drew's kanker van iets de schuld krijgt een dollar doneren. En zo is er spontaan een campagne geboren die aandacht vraagt voor kanker en de genezing ervan, onder de naam BlameDrewsCancer.
Het is interessant om te zien hoe de campagne, die inmiddels een eigen website heeft, blijft groeien. Inmiddels is Lance Armstrong's stichting een partner en worden er in het hele land bijeekomsten georganiseerd. Deze week was er een borrel ter ere van BlameDrewsCancer - zo'n borrel heet hier normaal een 'meetup', maar omdat hij voor een groot deel via Twitter georganiseerd was, werd het een tweetup genoemd.
Drew kon er zelf niet bij zijn omdat hij op dit moment zware behandelingen ondergaat, maar we konden hem op een scherm zien via zijn webcam. Om binnen te komen bij de borrel moest je minimaal 10 dollar betalen, waarvoor je een aantal lotjes kreeg. Later op de avond werden allerlei prijzen verloot.... en ik won er eentje! Ik heb een avond met een chefkok gewonnen. Hij komt een avond bij mij thuis koken voor mijn en zeven gasten.
Na afloop ging ik naar de kok om hem te bedanken.Toen ik vertelde uit Nederland te komen, stelde hij voor om stroopwafels als toetje te maken. Bleek dat hij uit Duitsland kwam en dat hij twee jaar in Amsterdam gewerkt heeft. Ik vertelde hem dat ik nog ooit in Tuebingen gestuurd heb. Het toeval wilde dat hij in het jaar dat ik er was, net met zijn studie gestopt was een nog een tijdje bleef hangen alvorens zijn koksopleiding in Frankrijk te gaan volgen. We ontdekten dat hij in 1993 al eens voor me gekookt heeft omdat hij toen in de Ratskeller werkte, waar ik dat jaar gegeten heb. Kleine wereld!
Mijn trip naar L.A. had meerdere redenen. Op vrijdag had ik er een afspraak met een potentiele nieuwe klant. We spraken bij Edelman’s kantoor in L.A. af omdat hij wilde kennis maken met ons zusterbedrijf MATTER dat onder andere samenwerkingen met celebrities organiseert. Zij werken met ‘talent agencies’ die sterren en andere bekendheden vertegenwoordigen. Als en ster zijn of haar naam leent aan een bedrijf, gaat dat nooit voor niets. MATTER heeft de juiste contacten en weet welke celeb bij welke doelgroep aanspreekt.
Edelman’s kantoor in LA had een totaal andere uitstraling dan dat van ons. Typisch L.A., met een betonnen vloer, een witte bar als receptie, designer stoelen in de wachtruimte en een enorme vergaderzaal met uitzicht op ‘downtown Los Angeles’ - het kantoor is namelijk in West-Hollywood, een van de gemeenten in de county van Los Angeles.
Na mijn werkafspraak, nam ik de taxi naar het huis van Karma en Nicole, bij wie ik het hele weekend verbleef. Zij wonen ook in West-Hollywood, een van de gemoedelijkere delen van de stad. In downtown L.A. woont vrijwel niemand; daar staan vooral kantoortorens en heb je 's avonds op straat niets te zoeken.
In heel L.A. is eigenlijk geen gezellig stadscentrum te vinden, zelfs niet in West Hollywood.
De straatjes van de wijk waarin Karma en Nicole wonen waren best gezellig en ze wonen op loopafstand van Santa Monica Boulevard en Melrose Avenue, waar winkeltjes en restaurantjes zijn. Maar het zijn brede straten met veel verkeer.
Ze wonen ook dichtbij de enige markt van Los Angeles, waar we zaterdag heen gingen. Ik was verbaasd te zien dat het nog een echte markt is, met kraampjes met vers fruit. Ook waren er winkeltjes en eettentjes met tussendoor kleine terasjes. De markt bestaat al 75 jaar en er is hard voor gevochten om ‘m op de originele plek te houden.
Hieronder wat foto’s om een indruk te geven. Wellicht valt het je op dat het niet zo zonnig is, terwijl je verwacht dat het in Los ngelos altijd mooi weer is. Dat zit zo: het is in LA altijd zonnig behalve in juni. Dit weerpatroon wordt hier 'June Gloom' genoemd.
Typische woonwijk-straat in West Hollywood
Als je rocksterren in het wild wilt tegenkomen, moet je een biertje pakken bij Canters. Deze tent aan Fairfax Ave (een van de andere grote straten in West Hollywood) schijnt populair te zijn bij rockers als Guns 'n Roses en Marilyn Manson. Het is een heel gewone bar te zijn qua sfeer, waar ze ook dure champagne op het menu hebben staan.
Toch nog gezelligheid gevonden in LA... De markt doet denken aan markten in Midden-Amerika, alleen veel schoner.
Volgens Nicole en Karma is Pinkberry helemaal hip in LA op dit moment. Ze hebben hier soft-ijs in drie smaken op basis van joghurt, waar je allerlei garneringen bij kunt bestellen: allerlei soorten vers fruit, nootjes of chocolade. Ik had er nog nooit van gehoord.
Naast de markt is een mall gebouwd... niet zo'n traditionle overdekte, maar een openlucht mall. Alle bekende winkels waren er. Hij voelde heel nieuw aan... Mijn dag begon om half zes want ik moest om kwart over acht bij de orthodontist zijn. Het bleek mijn laatste afspraak – mijn tanden staan nu officieel recht!
Iedereen loopt met naambordjes om, en zoals gebruikelijk bij dit soort evenmenten worden er lintjes aangehangen als iemand een spreker is, een journalist of een andere speciale functie heeft. 
Alleen de Web 2.0 mensen houden wel van een lolletje. Er worden lintjes met allerlei ander titles uitgegeven die je aan je badge kunt hangen. Sommigen hebben er een hele rits van.. ik hou het bij drie. Afgelopen week sprak ik met twee van mijn collega's die begin twintig zijn. Ze hadden het erover dat ze nooit naar hun voicemails op hun mobieltjes luisteren. Ze vonden het maar verspilde tijd, want je kunt op je toestel wie je geprobeerd heeft te bellen en dan is het sneller om gewoon terug te bellen. Toevallig zeiden twee andere collega's rond dezelfde leeftijd hetzelfde. Voicemail is uit.
Overigens, toen ik hier kwam wonen werd er nog maar met mate ge-smst. Dat is inmiddels totaal niet meer het geval.
Van 4 tot 8 uur had ik een belangrijke bespreking met een van mijn klanten - een internetbedrijf dat zich richt op de distributie van widgets. Onder de klanten van dit bedrijf bevinden zich grote mediabedrijven en adverteerders. Via een widget maken ze het mogelijk voor internetters om een filmpje of programma'tje makkelijk te verspreiden door het met een klik op hun blog of Facebook-pagina te zetten.
Ze worden door omroepen gebruikt om programma's te promoten. Fimlpjes met Sarah Palin deden in verkiezingstijd snel de ronde op deze manier. Enerzijds krijgen omroepen zo meer kijkers, maar anderzijds zien mensen de leukste stukjes uit een TV-programma zo op intenet zonder ooit de TV aan te zetten. Dat is een van de redenen waarom traditionele mediabedrijven het zo zwaar hebben. Als er niemand meer kijkt, willen adverteerders ook niet betalen voor reclamespotjes.
Dat is een probleem waar veel media- en internetbedrijven mee kampen. Er zijn zat goede websites met veel gebruikers/bezoekers, die geen geld in het laatje brengen. En in de huidige economische onstandigheden, is dat belangrijker dan ooit. Daarom is een van de 'buzz-woorden' van dit moment 'monetization' (ten gelde maken). Aleen bedrijven die weten munt te slaan uit hun internetactiviteiten zullen overleven...
Om dat te bedenken hoef je geen economie gestudeerd te hebben! Maar de afgelopen jaren was er volop geld in Silicon Valley voor bedrijven zonder inkomsten, zo lang ze maar een snel groeiend publiek hadden. De situatie was niet zo extreem als eind jaren '90, maar de kans is groot dat de komende tijd bedrijven hun deuren moeten sluiten.
Toen ik in Nederland was vroegen verschillende mensen me wat hier te merken is van de economische crisis. Californie en met name de Bay Area leken lang imuum te zijn voor alle economische en financiele perikelen in de rest van Amerika. De technologiesector die hier zo zwaar vertegenwoordigd is, bleef nog een hele tijd gespaard. Maar toen de creditcrisis los barstte, kon de impact hier niet uitblijven.
Veel bedrijven in Silicon Valley zijn start-ups. Ze worden veelal gefinancierd door venture capital bedrijven. Het gaat meestal om jonge bredrijven die een miljoenen aaninvestering nodig hebben om hun bedrijf van de grond te tillen. In de meeste gevallen gaan er verschillende jaren en verschillende financieringsrondes voorbij voordat zo'n bedrijf winstgevend is. Ik zal daar een andere keer nog eens wat uitgebreider over schrijven. In ieder geval hebben wij verschillende start-up bedrijven als klant.
Aan die bedrijven konden als eerste merken dat de financiele crisis ook zijn weerslag op ons zou hebben. Een van de bekendste VC's, Sequoia Capital, heeft een paar weken geleden een presentatie gegeven aan de bedrijven waarin ze investeren. Daarin zetten ze uiteen dat het de komende tijd moeilijker za zijn om een nieuwe kapitaalinjectie te krijgen en dat uitgavenpatronen bijgesteld moeten worden zodat de huidige financiering langer mee kan gaan en/of winstgevendheid eerder behaald wordt. Een van de adviezen was om nu snel in kosten te snijden.
De presentatie is uitgelekt en staat nu overal op internet. Nu volgen niet alleen de bedrijven het portfolio van Sequioa de adviezen, maar elk bedrijf dat van financiering afhankelijk is. Steeds wordt er grofweg 30 procent van de medewerkers de laan uitgestuurd en soms wordt er in PR-uitgeven gesneden. Dat merken wij dan. (Overigens krijgen we tegelijkertijd veel verzoeken van nieuwe bedrijven binnen, dus de netto impact valt erg mee.)
Ook de grotere IT bedrijven zijn nu mensen zijn mensen aan het ontslaan. Zij bereiden zich zo voor op tegenvallende verkopen. Consumenten kopen waarschijnlijk minder computers, digitale cameras en mobiele telefoons met kerst en bedrijven wachten nog even met investeren in een nieuwe server of sneller netwerk.
Net als iedereen, ben ik benieuwd hoe de komende maanden verlopen. Je hoort al de eerste voorspellingen dat de bodem bereikt is... de toekomst zal het uitwijzen.
Ik zit de MTV Video Music Video Awards te kijken en er zijn een paar dingen die me opvallen. Bijna elke winnaar van een award hoor ik god bedanken. Alle genomineerden voor beste mannelijke artiest waren 'African-American' hiphoppers.
De uitzending wordt gesponsord door Rapsody.com, een van de tientallen internet sites voor het ontdekken en delen van muziek. Er komen ook veel reclame's voorbij voor Paris Hilton's nieuwe reality show, waarin ze op zoek gaat naar haar nieuwe BFF. BFF is een term die tieners in hun sms-taal gebruikten, maar inmiddels algemeen gebruikt wordt vanwege een TV commercial. De afkorting staat voor 'best friends forever'.
Zoals altijd, was het een uitzending bomvol optredens. Ook de Jonas Brothers traden op. De broertjes Nick, Kevin en Joe zijn enorm populair onder jonge meisjes. Ze zijn 15, 19 en 20, schrijven hun eigen nummers en dragen ieder een 'purity ring', waarmee ze blijk geven van hun belofte aan god om geen sex voor het huwlijk te hebben. Hun moeder gaat mee op tour... kortom een band waar Amerikaanse ouders hun dochters met een gerust hart bij kunnen laten zwijmelen. Voor zo'n band is een grote markt in (het mid-westen van) Amerika.
Gistermiddag ging ik op kraamvisite bij Neeltje en Marco. Zij zijn vier weken geleden ouders geworden van Puk. Ze hadden al veel familie uit Nederland op bezoek gehad, maar nog nauwelijks vrienden. Amerikanen doen niet aan kraambezoek, maar feliciteren de ouders vlak voor de bevalling al tijdens een baby shower.
Marco en Neeltje hadden ook zo'n feestje, waarbij ze allerlei kado's kregen, onder andere een babybadje. Het badje heeft een voorgevormde bodem zodat een baby er op verschillende leeftijden veilig in kan zitten, alleen is dat volgens de ouders helemaal niet handig omdat Puk dan nauwelijk onder water is. Ze vertelden dat ze nog geen badje met platte bodem hebben kunnen vinden, maar wel met jacuzzi.
Iets anders dat in Amerika niet te vinden is, is een box zoals we die in Nederland kennen. Via het Nederlandse netwerk hebben Marco en Neeltje er toch eentje gevonden. Daarnaast moet je hier beter opletten als je flessen, spenen en andere plastic spullen voor de baby koopt, omdat hier verschillende weekmaker nog steeds toegestaan zijn.
Neeltje is thuis bevallen, wat hier superongebruikelijk is. Een typische Amerikaanse bevalling vindt in het ziekenhuis plaats met ruggeprik. Daarnaast is het aantal ingeleide bevallingen en keizerssnedes hoger dan in Nederland, want meer Amerikaanse vrouwen willen hun bevalling plannen. Daar begin je langzaam maar zeker wat kritische geluiden over te horen en er is een kleine beweging van vrouwen die de thuisbevalling promoten. Ricki Lake (ja, die van de talkshow) heeft er dit jaar een film over gemaakt die voor veel opspraak zorgde omdat haar eigen recente thuisbevalling erin te zien is.
Een van de veel gehoorden woorden in de Web 2.0 wereld is widget. Widgets zijn kleine programma's die je op je bureaublad kunt zetten, of op een website. Ze kunnen allerlei functies hebben.
Ik heb bijvoorbeeld diverse widgets op mijn blog staan, hier aan de rechterkant. De chatbox, het overzicht van bezoekers en de lijst met favoriete muziek zijn allemaal widgets. De YouTube video's die ik wel eens op mijn blog zet, zijn ook widgets. Ze laten we een stukje van de inhoud van een andere site op mijn blog zetten. Op mijn Facebook-pagina heb ik weer andere widgets. Ik kan ze personaliseren en aan mijn pagina toevoegen, zonder een prgrammeertaal te kennen. Als ik op internet kijk, zijn widgets in Nederland ook al aardig doorgedrongen, dus wellicht is deze uitleg overbodig.
Vanavond was ik bij een borrel van SF Tech, waar verschillende widget-bedrijven zich presenteerden. Sommige hadden een manier om gemakkelijk zelf widgets te maken, andere concentreerden zich meer op het viral aspect van widgets. Een of twee van deze bedrijven zullen wellicht groot worden, maar ik kan me niet voorstellen dat ze allemaal nog zullen bestaan over vijf jaar. Bij dit soort bijeenkomsten krijg ik altijd flash-backs naar First Tuesday...
Natuurlijk zijn de verkiezingen en de oorlog in Irak constant in het nieuws, maar wat nog het allermeeste in het nieuws opvalt zijn de hoge bezineprijzen. Al maanden aan een stuk wordt erover bericht. In twee jaar tijd zijn de prijzen enorm gestegen – elke week komen er wel een paar centen bij en inmiddels is 
de prijs per gallon in San Francisco de vier dollar ruim gepasseerd. Toen wij eind 2005 hier kwamen wonen, was de prijs van een gallon ongeveer $2,49. Hij is sindsdien dus gestaag gestegen en bij elke nieuwe mijlpaal wordt erover geschreven. Bij drie dollar was er ook al veel om te doen, maar in de tussentijd vinden journalisten allerlei aanleidingen om erover te berichten.
Rond Mermorial Day waren er nieuwsberichten over hoe meer mensen dan andere jaren dicht bij huis blijven voor het lange weekend. Ook hoor je dat steeds meer mensen de fiets of het openbaar vervoer nemen en vandaag was in het nieuws dat Amerikanen kleinere auto’s kopen. De Honda Civic en de Toyota Carolla waren veruit populair in mei.
Ook gaat er een discussie over het al dan niet aanboren van Amerika’s eigen energiebronnen in Alaska. Daar komen de natuur- en miliuegroepen tegen in verzet en tot nu toe is er nog geen vergunning voor afgegeven. Met name rechtse Amerikanen zien dit als de manier om 'energie-onafhankelijk' te zijn. 'Energy Independence' is een veel gehoorde frase, die ook tot het linkse gedachtengoed hoort... alleen wordt er dan iets anders mee bedoeld, namelijke alternatieve energiebronnen.
Ook daarover is veel in het nieuws te doen. Naast zonne- en waterkrachtenergie, gaat het met name om ethanol. Onderdeel van die discussie is dat de voedselprijzen omhooggestuwd worden door de toenemende ethanoproductie. De meeste ethanol wordt namelijk van mais gemaakt, al komen er nu ook bedrijven die manieren hebben gevonden om ethanol uit huisafval te maken. Ik geloof dat deze discussie nu ook internationaal in het nieuws is vanwege de UN-top over dit onderwerp (maar mischien was dat voor vandaag ook al het geval).
Een van de best lopende reclames op dit moment is die van Chrysler. Zij beloven dat als je PT Cruiser, Jeep of ander model vand deze autofabrikant koopt, je de komende vijf jaar voor $2,99 per gallon kunt blijven tanken.
De advertenties schijnen te werken want die auto’s schijnen ook als warme broodjes te lopen.
In de taxi op weg naar het vliegveld gisteren hing een pamflet waarop stond dat de rit een dollar duurder was vanwege de bezineprijzen.
Mijn vader vroeg me wat er toch zo bijzonder is aan Sex and the City. Het was zelfs hem niet ontgaan dat deze film afgelopen vrijdag in premiere ging. Hij vroeg zich af waarom er zoveel om te doen was, want hij zag er constant iets over op TV en andere media. Daarnaast was er ook in Hollywood, waar hij vorige week was, een hoop om te doen natuurlijk.
De reden waarom de film zoveel aandacht krijgt, is omdat Hollywood’s PR- en marketingmachine op volle toeren draait. Naast de billboards en commercials, zijn er heel wat TV programma’s die er aandacht aan besteden. Er is werkelijk geen ontkomen aan... en met resultaat. Heel wat collega’s hoor ik elkaar vragen of ze de film gaan zien. Gisteren liepen we langs een bioscoop in the Marina waar een enorme rij voor de ingang stond. Grotendeels voor deze film... en voor de nieuwe Indiana Jones die vorige week uitkwam en waar we ook de afgelopen twee maanden regelmatig over horen.
Inmiddels horen we via de nieuwsberichten dat de film in het eerste weekend 56 miljoen dollar heeft opgebracht, twee keer zoveel als verwacht. Slechts 15 procent van de bezoekers was man. Ik heb een vermoeden dat Hollywood meer van dit soort films gaat maken, want tot nu toe dacht de Amerikaanse filmindustrie dat vrouwen geen filmgangers zijn. Vandaag heb ik minstens drie TV presentatoren horen zeggen dat ze niet naar deze film zijn geweest - ze willen niet bij de 15 procent gerekend worden... alsof ze dan iets van hun mannelijkheid zouden verliezen.
Eén op de zes Amerikaanse huishoudens heeft geen vaste telefoonlijn meer. Dat is vandaag volop in het nieuws naar aanleiding van een nieuw onderzoek dat verschenen is. Deze gezinnen maken gerbuik van mobile telefoons, en vermoedelijk van Internet-telefonie zoals Skype.
Tijdens de lunch had ik het er met vier collega's over. We bleken allemaal in deze categorie te vallen. Een van hen had nog een andere trend gesignaleerd vooroorzaakt door de populatiteit van mobieltjes: steeds minder mensen hebben een horloge om. Mijn collega's droegen er geen van allen een. Ik voelde me ineens heel oderwets...
Gisteravond naar Lifehouse in de Warfield geweest. Er waren veel bezoekers onder de 21, die allemaal geen stempel op hun hand kregen bij binnenkomst. Met zo'n stempel kan je een biertje of een ander alcoholische drank aan de bar bestellen.
Veel van de jongere bezoekers kleden zich modieuzer dan de gemiddelde Amerikaan. Strakke spijkerbroeken met nauwe pijpen zijn weer populair. Veel van de mode uit de jaren '80 is ook hier terug aan komen... alleen de schoudervullingen heb ik nog niet gezien.
Botox, collegeen, juvederm en restylane zijn allemaal substanties die door cosmetische chirurgen ingespoten worden om rimpels te verminderen. Dit soort behandelingen worden steeds populairder omdat er geen mes aan te pas komt. Maar wat ik vanochtend op een van de ontbijtprogramma's zag, deed mijn mond doen openvallen. De nieuwste trend om jonger te lijken is om restylane in je oorlellen in te laten spuiten! Dan gaan ze niet zo hangen als je zware oorbellen draagt. Nou ja zeg!
