Rihanna concert

Maanden geleden al kaartjes gekocht voor het concert van Rihanna in San Jose. Bijna drie jaar geleden was haar concert zo goed bevallen, dat ik wel weer een keer wilde gaan. En net als de vorige keer, kocht ik VIP kaartjes, maar helaas zat daar geen 'meet and greet' bij. In plaats daarvan was er een VIP party dat, eerlijk gezegd, nergens op leek. Ergens in een zaaltje van het stadium waar het concert plaatsvond met wat grote foto's van de ster waar mensen verveeld aan ronde tafels zaten. Ook het concert zelf viel een beetje tegen: alles was erg ingeoefend en er was weinig spontaans bij. Maar ach, dat krijg je als je op je 25ste meer nummer een van de best verkopende artiesten allertijden bent en record na record verbreekt. Dat moet op den duur toch saai worden. Desalniettemin was het leuk om haar weer te zien - en dat vonden blijkbaar de meeste bezoekers.

Opera

Een keer per jaar gaat her honkbalstadium van de Giants open voor operaliefhebbers. 'Opera at the Ballpark' is inmiddels een traditie in San Francisco om klassieke muziek toegankelijker te maken. Het is een gratis event. Wat op het podium van de San Francisco Opera gebeurd, is live op een groot scherm te zien in het stadium. Mensen mogen op het veld zitten picknicken of op te tribune toekijken.

Zaterdagavond ging ik er voor het eerst naartoe; Rigoletto stond op het programma. Verschillende vriendinnen bleken ook te gaan en via sms-jes was het niet moeilijk om met z'n allen bij elkaar te zitten op de eerste rij van de hoogste ring. We hadden prachtig uitzicht van daar... het was alleen erg koud nadat de zon onderging.

Zelf genomen met mijn iPhone

San Francisco weekend

Afgelopen weekend heeft me weer eens duidelijk gemaakt waarom het zo gaaf is om in San Francisco to wonen. Er is hier zoveel te doen! De hoogtepunten van het weekend geven er een goede indruk... en wellicht ook van waarom ik me hier zo thuis voel.

Vrijdagavond ging ik met Jen naar de musical Fela, een Broadway show over het leven van Nigeriaans muzikant Fela Kuti. Het was geen traditionele musical met veel bombarie, maar meer een dansvoorstelling waarvan ik ook nog veel geleerd heb over de geschiedenis van Nigeria. Ik was weer uitgenodigd door de promotor en had daarom ook weer de kans om met de makers te praten, wat erg indrukwekkend was. En deze keer had ik van het aanbod om een 'plus one' (een gast) mee te brengen. 

Zaterdag ging ik met een groep vriendinnen uit eten om de verjaardag van Ember te vieren. Ze had een klein Latijns-Amerikaans restaurantje gevonden dat op loopafstand van mijn huis is, maar waar ik nog niet eerder geweest was. Op het oog leek het niet super bijzonder, maar het het eten was geweldig. Na afloop gingen we naar een groot dansfeest dat een vriendin van ons had georganiseerd, waar we tientallen bekenden tegenkwamen. 

Gistermiddag had ik met Leslie afgesproken om weer eens bij te praten. We hadden elkaar al een tijdje niet gezien omdat ze voor haar werk veel moest reizen de afgelopen tijd. Het regende en was fris, dus we besloten dat het een perfekte musuemdag was. We gingen naar het DeYoung in Golden Gate Park voor lunch en de tentoonstelling met Meesters uit de Renaissance uit het Weens museum. 

's Avonds reed ik over de Bay Bridge naar Oakland voor een concert van Goapele in Yoshi's. Ik heb haar muziek een paar weken geleden ontdekt en vind haar helemaal geweldig. Eerst heerlijk sushi gegeten met Clarissa, want Yoshi's stat niet alleen bekend om de jazz muziek, maar ook om de goede Japanse keuken. 

En toen zat het weekend er weer op...

Bridge School

Het Bridge School Benefit concert werd zondag voor de vijfentwintigste keer gehouden en ik was er voor het eerst bij!

Dit jaarlijks concert wordt door Neil Young organiseert voor de school voor dubbel gehandicapte kinderen, die hij zelf heeft opgericht. Twee van zijn eigen kinderen hebben namelijk cerebrale parese.

Het concert vindt plaats in het Shoreline Theater in Mountain View, een groot, openlucht concertgebouw. Ik ben er eerder geweest voor Rihanna, Counting Crows en Lilith Fair. Het is zo groot dat ik er niet graag heenga, maar voor hele goede shows maak ik een uitzondering en dat was zondag ook weer het geval. En ik had er nog nooit zo vol gezien. Van het grote grasveld achter de tribunes was geen sprietje groen meer te zien.

Niet zo vreemd als je weet wie er speelden: Norah Jones, Foo Fighters, Eddie Vedder, Mumford &Sons, Tony Bennett, Dave Matthews, Arcade Fire, Santana en natuurlijk Neil Young stonden op het podium. Het concert duurder ruim zes uur en de ene grootheid volgde de andere op; bijna onwerkelijk... Ze speelden bijna allemaal een acoustische set en Neil speelde af en toe een nummer mee.

In de rij om naar binnen te gaan

Volle bak

Wat zaten op het gras, wat betekende dat we het concert via de schermen volgden.

Tussen all drukte toch een plekje gevonden

Het weer was perfect voor een openluchtconcert

Het goede leven

Sorry als de blog wat saai wordt, maar afgelopen zondag was ik weer in Napa Valley. Het is ook zo dichtbij... Het was mooi weer en een vriendin, Ember, vroeg of ik zin had mee te gaan naar een concert van Edie Carey in de buurt van Calistoga.

We vertrokken om 11 uur en deden het rustig aan: sloegen af bij Yountville om even wijn te proeven bij Cliff Lede. Niet aan de bar met tientallen andere dagjesmensen, maar lekker in de tuin. We namen onze tijd voor vier heerlijke wijnen.

We deden er zo lang over dat we geen tijd hadden voor lunch in een restaurant. In plaats daarvan kochten we wat kaasjes, brood en andere snacks voor een picknick tijdens het concert.

Tegen half drie kwamen we bij de Branch House aan, waar het concert was. Het bleek een prive-huis van twee vrouwen te zijn, die duidelijk goed in de slappe was zitten. Het zelf was nog best bescheiden, maar het staat op een enorm stuk land met prachtig uitzicht op de bergen. Er was een prachtig zwembad en het concert vond plaats in het amphitheater. Een huis met een amphitheater zegt genoeg... niet? Kortom: een perfecte zondag.

Het proeflokaal van Cliff Lede

Uitzicht vanuit het proeflokaal

Uitzicht en zwembad van het Branch House

Het concert. Als je goed kijkt zie je rechts zitten; derde rij van onder.

Dit zagen we tijdens het concert

It Gets Better

Gisteravond was ik bij een liefdadigheidsconcert in the Great American Music Hall. Drie bandstraden op om geld in te zamelen voor het 'It Gets Better Project'. Het hele gebeuren was georganiseerd door de 13-jarige Noah Hornik, de zoon van bekende venture capitalist David Hornik. Noah is indrukwekkende jongeman die van zijn ouders het groots denken heeft meegekregen...

Het 'It Gets Better Project' is afgelopen september gestart met een YouTube video van journalist Dan Salvage en zijn partner in reactie op de zelfmoorden van Justin Aaberg en Billy Lucas. Zij waren twee jonge tieners (13 en 15 jaar) die gepest werden op school voor hun veronderstelde sexuele geaardheid. Ze waren helaas niet de laatste tieners die een einde aan hun eigen leven maakten omdat ze voor homo uitgemaakt werden of andere manier getreiterd werden vanwege het feit dat ze homo waren of omdat dat vermoed werd.

Dan Salvage is zelf homo en wilde jongeren die nu gepest worden laten weten dat het leven beter wordt; dat het nu moeilijk is, maar dat dat niet altijd zo zal blijven en dat er genoeg mensen zijn die je accepteren zoals je bent. Die ene video leidde to duizenden andere... eerst gewone mensen die vroeger gepest zijn met hun homosexualiteit en vervolgens ook van beroemheden en uiteindelijk zelfs van president Obama. Die laatse is geen homo, maar hij is blijkbaar wel gepest omdat hij anders was.

De eerste video van Dan en Terry

De video van Barack Obama

Rihanna

Gisteren naar een concert van Rihanna geweest. Deze zomer worden er heel wat concerten en festivals afgelast vanwege gebrek aan interesse, gerelateerd aan de economie... Hoewel sommigen beweren dat Ticketmaster dit seizoen een stap te ver is gegaan met het verhogen van de prijzen.

Maar Rihanna hoeft niet te klagen om aandacht. Het was afgeladen! Ze was dan ook ontzettend goed en trekt verschillende groepen aan door rock en dance te mixen. Ik heb sinds lange tijd niet zo genoten. We zaten dan ook op de vierde rij, zoals je wellicht aan de foto's kunt zien die ik met mijn iPhone heb genomen. We hadden speciale VIP kaartjes gekocht, waar ook nog een 'meet and greet' bijzat. Voor het concert mochten we even backstage om op de foto met Rihanna te gaan. Ik kon mijn lol niet op!

Black Eyed Peas

Gisteren ben ik hier voor het eerst naar een stadiumconcert geweest. De Black Eyed Peas speelden in de HP Pavillion, in de volksmond de 'Shark Tank' genoemd want het is de thuisbasis van ijshockey team de San Jose Sharks.

Er waren twee voorprogramma's: LMFAO en Ludacris. Geen idee of ze bekend zijn in Nederland, maar hier hoor je ze regelmatig op de radio.. tenminste, als je naar dance- of hiphop-stations luistert.

Wij zaten helemaal bovenin op de laatste rij (zie ons uitzicht op de foto rechts). Dat mocht de pret niet drukken. We waren met z'm achten en gingen met ons allen uit ons dak... samen met de andere 20,000 fans die in het stadium waren.

Het concert was voor iedereen toegankelijk, ook voor minderjarigen, waardoor de Peas hun eigen lyrics censureerden. In plaats van shit, zongen ze sssht. Kijk maar op de video die ik op YouTube vond van het concert dat wij bijwoonden:

SXSW Music

In een stad die normaal gesproken al bol staat van de live muziek, wordt een van de grootste muziekfestivals ter wereld gehouden. Het tweede deel van SXSW is compleet anders en weinig te maken heeft met het internet-gedeelte. Veel mensen die er al eens geweest waren hadden me al gewaarschuwd dat het complets ander zou zijn met een hel ander publiek, maar ik kon me daar maar moeilijk een voorstelling van maken. De mensen in de internetbranche zijn al zo informeel, in spijkerbroeken en T-shirts.

De muziekgangers waren inderdaad een ander publiek. Meer gescheurde en strakke spijkerbroeken, meer ongewassen haar, meer tatoeages… en minder iPhones en laptops. En de getalen waren velen malen hoger. Gisteravond kon je over de hoofden lopen in de hoofdstraat, 6th Street.

SXSW is niet een muziekfestival zoals Pinkpop of Lowlands ergens op een grote weide, maar het vind in de binnenstad van Austin plaats. In de kroegen, biertuinen, concertzalen en in tenten vinden optredens plaats. De halve binnenstad wordt ervoor afgezet. Elk uur heb je keuze uit tientallen bands, van klein en onbekend tot grote namen als Muse, Hole and Jay-Z. Daarnaast zijn er nog heel wat muzikanten die op straat spelen.

Naast een groot publiek, komt op SXSW ook de hele muzekindustrie samen. Overdag vindt er, naast alle optredens, ook een muziekcongres plaats. Veel van de optredens worden georganiseerd door uitgevers, platenlabels en andere partijen in de muziekindustrie. Hiervoor moet je vaak een uitnodiging hebben, een speciale badge of polsbandje. Je kunt aan wat mensen om hun nek en arm hebben zien hoe belangrijk ze zijn.

Afgesloten binnenstad; alleen de pedicabs konden er nog door.

Dit was op donderdagavond toen het nog relatief rustig was

Lasershow bij het optreden van Muse

Een van de vele kroegjes waar optredens waren

Muziekseminar

Maandagavond vloog ik naar Los Angeles om naar het New Music Seminar te gaan. Ik landde rond 8 uur en nam meteen een taxi naar The Roxy, een legendarisch muziekpodium in Hollywood, waar het openingsfeest plaatsvond. Mijn naam stond op de gastenlijst, omdat een van de sprekers van het congres, Corey, me had uitgenodigd.

Bij de ingang liepen verschillende mensen met lijsten rond, maar die stuurden me naar het loket. Daar stond mijn naam op een lijst, dus ik kreeg mijn kaartje. Vervolgens moest ik alsnog in de rij staan om binnen te komen en wilden de mensen die met lijsten rondliepen nogmaals controleren of mijn naam wel op de lijst voorkwam. Da’s echt typisch LA. Lekker belangrijk doen.

Het was een feestje voor mensen in de muziekindustrie en verschillende bands traden op. Het meest opvallend waren de Semi Precious Weapons, een rockband met zanger die, zoals hij zelf zegt, niet helemaal goed weet of hij man of vrouw is. Hij gaat geen taboe uit de weg, roept om de haverklap fuck en schrijft song met titels als "I can't pay my rent but I'm fucking goregeous". Ze gaan de komende negen maanden als voor programma van Lacy Gaga toeren, dus we zullen nog wel meer van deze band horen.

Gisteren bracht ik de hele dag door in het Henry Fonda Theater aan Hollywood Boulevard, waar presentaties gegeven werden over de muziekindustrie, promotie, optreden en touren. Een van de beste sprekers was Martin Atkins, die onder andere in Killing Joke gespeeld heeft. Corey was een van de panelleden in een sessie over marketing en promotie. Ik ken haar omdat ze voor een andere band werkt op hetzelfde label als Blame Sally en we zijn inmiddels bevriend. Het was een enerverende dag - weer het een en andere opgestoken en nieuwe contacten gelegd. 's Avond weer het vliegtuig naar huis genomen.

's Ochtends vroeg na een kort nachtje

Vanaf de ingang van het theater kon je de 'Hollywood sign' zien

Panel over 'The Creative Process and Radical Differentiation' met o.a. de zanger van Semi Precious Weapons en Rodney "Darkchild" Jerkins, producer van Lady Gaga en voorheen Michael Jackson.

Yoshi's

Een van de meer gerenomeerde muziekpodia in de Bay Area is Yoshi's in Oakland. Inmiddels heeft Yoshi's ook een vestiging in San Francisco, waar ik ook nog nooit ben geweest, maar de originele locatie aan de andere kant van de baai stond al jaren op mijn lijst van plekken die ik nog eens wilde bezoeken.

Yoshi's is een jazz club waar je ook kunt eten. Bij alle stoelen staat een tafeltje en er is een apart restaurant waar je voor een concert heerlijk een hapje kunt eten. De keuken is totaal niet wat je verwacht bij een jazz club, namelijk Japans. Hier is het inmiddels een begrip.

Gisteren had ik eindelijk de gelegenheid om Yoshi's zelf te ervaren, toen The Pam and Jeri Show er speelde. Dat is de band van twee van de leden van Blame Sally. Het optreden en de sushi waren super.

Stern Grove

Zondag was een hoogtepunt in de carriere van Blame Sally. Toen speelde de band in Stern Grove. Dat is een park aan de westkant van San Francisco waar in de zomer een reeks gratis mini-festivals gegeven wordt. Ze traden op met Joan Baez, de grote folklegende die vooral in de jaren '60 en '70 heel populair was hier. Het weer was ongebruikelijk mooi voor de tijd van het jaar en dit deel van de stad en het park zat tot de nok toe vol. Al een uur voor de optredens begonnen werd omgeroepen dat er niemand meer het park in gelaten werd omdat de maximale capaciteit was behaald. Achteraf hoorde ik dat er 12.000 mensen waren.

Inmiddels ken ik veel vrienden en vriendinnen van de Sallies (zoals ze in de volksmond genoemd worden). We waren met een hele groep in het park rond 12 uur. Iedereen had picknick-spullen meegenomen. Om twee uur begon de muziek. Heel relaxt.

Een vol park

Blame Sally op een enorm podium

Ik kon het niet laten een paar foto's te maken...

Bezoek

Afgelopen week heb ik geen tijd gehad om te bloggen omdat ik bezoek had. Op maandag kwamen Edit en Pascal met hun gezin aan en ze zijn tot gisteren gebleven. Erg leuk om hen weer te zien. Overdag gingen ze hun eigen gang en 's avonds zag ik ze weer.

Donderdagavond gingen Edith en ik met z'n tweetjes uit naar El Rio, waar Heidi een fundraiser georganiseerd had, een geldinzamelingsactie om haar eigen dansgezelschap van de grond te krijgen. Alle entré-gelden waren voor haar en El Rio is blij met de baropbrengst. Ze had ervoor verschillende artiesten gevraagd om op te treden, waaronder Rachel Garlin, die ik tijdens FAR-West ontmoet had en die ik met Edith in New York bezocht heb. Inmiddels woont ze hier in de buurt. Heidi was zelf het klapstuk van de avond.

Het was een gevarieerde avond. Alle optredens waren buiten en ik kwam een hoop bekenden tegen, zie ik allemaal aan Edith kon voorstellen. Het viel haar op dat iedereen er erg goed in was om het gesprek gaande te houden zonder over zochzelf te praten. Maar ook dat de meesten erg toespitst zijn op hun omgeving en daar waardering voor hebben. Zo sprak een van de mensen met wie we in gesprek waren ineens uit hoe prachtig de citroenboom op de binnenplaats van El Rio toch niet is...

Edith in gesprek met Cathy en Diana Een van de meest opvallende optredens van de avond...

Rachel

Hoogtepunt van de avond: Heidi en Kate

CD release concert

Afgelopen vrijdag was het zover: het concert ter ere van Blame Sally's nieuwe CD 'Night of 1000 Stars vond plaats in de Palace of Fine Arts, een van de grotere concertzalen in San Francisco - ik was er afgelopen jaar nog om Lindsey Buckingham en Ladysmith Black Mambazo te zien.

De tent was uitverkocht en ik kan een heel klein beetje met de eer stijken, want ik was een van de leden van het publiciteitsteam. Een tijdje geleden ben ik vier dagen in de week voor Edelman gaan werken om aan de online communicatie voor Blame Sally te werken.

Vooral de afgelopen twee weken heb ik het daar enorm druk mee gehad. Naast YouTube, Facebook en Twitter waar ik al tijdje geleden mee bezig was, heb ik een site opgezet waar alle muziek te luisteren en downloaden is, heb ik voor een nieuwe band website gezorgd en heb ik het concert bij allerlei blogs en 'event listings' gemeld. Daarnaast heb ik ook een reclamecampagne op Facebook gevoerd en ervoor gezorgd dat er kaartje online te koop waren. Het was een hele klus, maar een ontzettend gaaf project om aan te werken waar ik veel van geleerd heb over de muziek industrie en social media - twee onderwerpen waar ik helemaal voor ga, dus wat wil ik nog meer!

Het is hiermee ook nog niet afgelopen - volgende week spelen de meiden in Los Angeles en dat concert moet ook nog wat meer bezoekers trekken. En daarna wil ik me richten op publiciteit voor de CD zelf. Nu heel even van het succes genieten...