Hair

De musical Hair opende woensdag in San Francisco's Golden Gate Theater. Het is een Broadway-produktie die rondtourt door Amerika en hier voor een maand is. Rachel, een kennis van me, doet de promotie en had me uitgenodigd voor de eerste voorstelling, samen met nog tien anderen die ook in de internetwereld werken. We kregen een VIP-behandeling met goede stoelen vooraan en gelegenheid om met een aantal van de acteurs na afloop de voorstelling te kletsen. Vermoedelijk in de hoop dat we erover zouden Tweeten, Instagrammen en Facebooken... 

In de eerste acte, waarin de hippie-beweging neergezet wordt, voelde aan als een flashback. Veel van de scenes deden denken aan 'Occupy Wall Street': een ecelectisch gezelschap met zelfgemaakte borden met leuzen erop. Hoewel het destijds met name ging over de oorlog in Vietnam, ademde de scene een vergelijkbare sfeer uit. 

Ondanks de serieuze boodschap, is Hair vooral een blij musical met leuke muziek. Aan het einde van de voorstelling nodigden de acteurs uit om op het podium te komen dansen. Daar werd een video van gemaakt die de volgende dag online stond. Ondanks dat ik me tegen het einde bij de dansende massa voegde, heb ik mezelf nog er nog niet in gevonden.

 Rachel uit haar dak op het toneel

 Vraaggesprek met de acteurs na afloop

(ik zit helemaal links)

Dansvoorstelling

We hadden een gevarieerde avond gisteren. Ik had de hele dag in ons kantoor in San Francisco gewerkt en nam om half zes de Bart naar Civic Center, een paar stations verderop. We hadden kaartjes voor een alternatieve dansuitvoering en wilden vooraf een hapje eten. In de buurt van het theater zijn alleen weinig restaurants - voor je het weet zit je in een van de slechtse buurten van de stad, de Tenderloin. De Warfield ligt ook aan de rand van deze wijk en als we erheen lopen vanaf het station, komen we altijd langs een hoop junks en daklozen.

Via Yelp vond ik toch een leuk tentje: Bossa Nova, een vrij nieuw Brazziliaans restaurant. Erg sfeervol, met goede muziek en lekker eten. Zoals gewoonlijk was het geen probleem om tegen kwart voor acht naar buiten te lopen om op tijd te zijn voor de voorstelling in CounterPULSE.

Zoals de naam al aangeeft, is dit theater voor niet-traditionale vormen van uitvoerende kunst. Ze noemen het een 'community-based' theater, wat betekent dat het voor een groot deel draait op giften, sponsors, ledmaatschappen en vrijwilligers. De eerste dans werd uitgevoerd door Tara en Rhona, die we op de sushi-party hadden ontmoet (Jeri en Emily waren er ook). Rhona zit in een rolstoel, dus het was zeker geen doorsnee dansvoorstelling... wel heel mooi.

Zo rolden we van een hip tentje in de meer alternatieve scene van San Francsico. De foto's hieronder illustreren het een beetje.

Santa Cruz Oost

Gisteren reed ik rechtstreeks van kantoor naar Santa Cruz. Ik had mijn dag (en week) zo gepland dat ik rond vier uur weg kon zodat ik tegen zes uur aankwam in de badplaats. We zijn hier vanwege Pasen en Cindy's ouders komen ook.

Gisteravond hadden we met Jane afgesproken, die we vorige week op de sushi-party ontmoet hadden. We gingen (weer) een cabaretavond en vooraf aten we met Jane en een aantal van haar vriendinnen in een pannenkoekrestaurant tegen over het theater. Het Rio Theatre is eind jaren veertig als een bioscoop gebouwd in een typisch Amerikaanse stijl van die tijd.

Het bracht ons naar Santa Cruz Oost, een deel van de stad waar we nog niet goed kennen. Er waren allerlei leuke restaurantjes en winkeltje langs een drukke weg. We moeten nog maar eens terug gaan om dit buurtje verder te verkennen.

Theater

Voor het eerst sinds we hier wonen zijn we naar een toneelstuk geweest. In Golden Gate Theater speelde Who's afraid of Virginia Woolf, een Broadway productie die nu op reis is. Kathleen Turner speelde een hoofdrol.

De theaterervaring was net anders dan in Amsterdam. De zaal is net iets kleiner dan Carré en voelde bijna net zo oud (het gebouw stamt uit 1922). Naast me zat alleen iemand die duidelijk net bij een fastfood-restaurant had gegeten en de restjes in een doosje had meegekregen. Dat doosje stond onder haar stoel, waardoor we de hele avond een weke, vette lucht roken...

Het stuk is enorm lang: drie bedrijven van ieder ruim een uur. Tussendoor waren er twee korte pauzes. Zo kort (10 minuten) dat je net genoeg tijd had om een drankje te bestellen als je geluk had. Ik kon het wijntje niet helemaal opdrinken voordat de voorstelling weer begon. Dat ze dat niet beter konden plannen...