Vrienden maken

Zes maanden geleden verhuisde een goede vriendin naar Chicago. Haar familie komt uit die omgeving en ze werd toegelaten tot een universiteit met een 'full scholarship', wat betekent dat ze helemaal geen collegegeld hoeft te betalen - kortom: ze is erg goed en bespaart tienduizenden dollars.

Afgelopen week was ze weer even op bezoek in San Francisco. Leuk om weer bij te praten en te horen hoe het in Chicago is. Ze vertelde over een aantal zaken die anders zijn daar vergeleken met San Francisco.

Hier zijn mensen opener is het makkelijker om vrienden te maken. Je kunt hier vrij gemakkelijk alleen uitgaan, want mensen zullen naar je toekomen om kennis te maken. Dat heb ik inmiddels ook geleerd te doen; als je iemand alleen ziet staan op een feestje, ga je naar die persoon toen, steekt je hand uit en stel je voor... en voor je het weet heb je een gesprek. Het is alsof iedereen zich meer verantwoordelijk voelt voor de groep, waardoor het vanzelfsprekend is dat je iemand die alleen is betrekt bij de groep.

Een andere reden waarom het lastiger is om vrienden te maken, of met name vriendinnen, is omdat er weinig uitgaansgelegenheden zijn voor lesbiennes. Er wordt her en der wel wat georganiseerd, maar vaak zijn het kleine groepjes en als je niemand kent, kom je daar maar moeilijk achter. Ze vertelde ook over Boystown, de homowijk van Chicago, vergelijkbaar met de Castro hier. Maar zoals de naam al aangeeft, zijn de meeste clubs en bars in die wijk gericht op mannen.

Volgens mijn vriendin heeft het voor een deel te maken met het weer. Chicago heeft koude winters en volgens haar maakt dat mensen minder open. Ook is het meer gebruikelijk in die omgeving om te blijven waar je geboren bent, terwijl San Francisco echt een stad is waar mensen vanuit alle hoeken en windstreken wonen. In Chicago hebben mensen daarom vaker familie in de buurt en vrienden vanaf de schooltijd... daar kom je moeilijker tussen.

Overigens viel haar ook iets anders op dat met het weer te maken heeft. Nu ze weer door San Francisco liep, merkte ze dat het aantal daklozen hier veel hoger ligt. Helaas zijn het veel mensen met psychiatrische aandoeningen die op straat wonen, dus die vallen extra op... en omdat ze veel te voet deed de afgelopen dagen, begonnen ze zelfs een beetje op haar zenuwen te werken.

64ste

Zojuist ben ik teruggekomen uit Chicago. Ik heb een groot deel van de dag doorgebracht in een vergaderzaal op de 64ste verdieping van het Edelman-kantoor. Het weer was niet zo mooi vandaag. Soms zagen we helemaal niets als we naar buiten keken, alleen wit vanwege de bewolking. De meeste tijd zaten we zelfs boven de wolken en konden we alleen de topjes van de hoogste wolkenkrabbers zien. Een apart uizicht...

Even naar Chicago

Vanaf deze maand maak ik deel uit van een accountteam voor een klant uit ons kantoor in Chicago. Het bedrijf maakt mediaplanning-software en wilde graag hun PR team uitbreiden met iemand in New York, waar de meeste reclamebureaus hun hoofdkantoor hebben en iemand in Silicon Valley. Nu ik hier een tijd woon en werk, zie ik hoe belangrijk het is om dicht bij het vuur te zitten om mee te spelen in de digitale wereld. Het is maar een klein wereldje waarin iedereen elkaar kent. Als buitenstaander heb je het een stuk lastiger om te slagen. Er zijn bevoorbeeld een aantal grote blogs die over nieuwe technologiebedrijven schrijven. De mensen erachter en iedereen die een goede relatie met hen heeft, heeft veel invloed. De blogs zijn TechCrunch, GigaOm, Valleywag, Mashable. Daarnaast zijn hebben veel traditonele media met hoofdredactie aan de oostkust een belangrijk deel van meeste van hun technologieredactie in Silicon Valley of San Francisco zitten – dat geldt beijvoorbeeld voor BusinessWeek, de Wall Street Journal, Reuters en Forbes.

Dit kleine wereldje van mensen komt elkaar steeds weer tegen op feesten, congressen en andere events. Zo langzaam begin dat wereldje aardig te kennen, en als ik er al deel van uitmaak, is het ergens aan de periferie. Maar dat is een begin en een stuk beter dan een jaar geleden... al die feestjes zijn ergens goed voor!

De klant wilde mijn New Yorkse collega en mij graag ontmoeten en een training geven voordat we aan de slag gaan. Daarom ben ik een dagje in de ‘windy city’. Mijn vlucht vertrok om half vijf vanuit San Francisco en ik kom om half elf in Chicago aan, twee uur tijdsverschil. Morgenavond vlieg ik weer terug.

Dit is het uitzicht vanuit mijn hotelkamer op de 27ste verdieping.

Afstuderen

De training zit erop! We sloten de week af met het presenteren van onze opdracht aan onze collega's thuis en in Chicago. We waren allemaal trots op het eindproduct dat door goed teamwerk tot stand was gekomen, dus na het 'afstuderen' gingen we met een euforisch gevoel naar huis. Dominic, Alex en ik hadden nog net even tijd voor een drankje op een terras om het te vieren.

Chicago is een erg leuke stad waar ik nog een keer naartoe wil om meer te zien. Ik was er ooit drie uur geweest, en had toen de indruk gekregen dat de stad op New York lijkt, maar niets is minder waar. In de binnenstad staan dan wel veel wolkenkrabbers, de meeste zijn veel ouder dan die in New York. New York heeft de Empire State Building en de Chrysler Building uit de jaren '30, maar veel van Chicago's wolkenkrabbers zijn nog ouder, en indrukwekkender.

Na het drankje namen we de taxi naar O'Hare om terug te vliegen naar San Francisco. Doodmoe viel ik gisteravond in slaap...

De laatste voorbereidingen...
Het afstuderen: wij leggen aan collega's onze nieuwe media-strategie uit

Nog even van Chicago genieten voordat we het vliegtuig inmoeten. Op de achtergron zie je een van de indrukwekkende oude wolkenkrabbers.

Uitzicht vanaf het terras

Bekende namen

Hier in Chicago zie ik winkels en andere zaken die ik al lang niet meer gezien heb, maar nog ken van mijn tijd in Massachusetts. Het zijn allemaal grote ketens die alleen aan de oostkust (daar hoor Chicago in veel opzichten ook bij) vertegenwoordigd zijn en geen filialen aan de westkust hebben. Het maakt me daarom een beetje nostalgisch om CVS weer te zien, want dat is de drogisterij waar ik altijd naartoe ging. En bij Bennigan's zijn we mengmaal uit eten geweest. Met Dunkin Donuts is waarschijnlijk de belangrijkste concurrent voor Starbucks; ik een geen koffiedrinker en geen donuteter, dus ik heb er niet zoveel mee.

Ik zie hier trouwens nog een ander bekend beeldmerk... Een paar jaar geleden heeft ABN-Amro hier een grote bank overgenomen. Nu zie je overal het groen met gele logo, maar dan met de naam van de bank uit Chicago.

Gemoedelijk

Het was een enerverende dag want we moesten wat we de afgelopen drie dagen geleerd hebben in de praktijk brengen aan de hand van een opdracht voor een klant. Een dag vol brainstorms en PowerPoint. Morgen moeten we de boel presenteren aan onze managers.

's Avonds nodigde Phil, de cursusleider, ons uit om bij hem thuis iets te drinken. Hij woont in een van de wolkekrabbers om de hoek van kantoor. Daarna gingen we met z'n allen uit eten, een paar straten verderop. Weer een nieuw stukje van Chicago gezien. Zo langzaam heb ik het gevoel dat er nog heel wat te zien en beleven valt hier en dat ik een keer terug moet komen met Cindy. Tot nu toe is mijn indruk dat Chicago een heel gemoedelijke stad is. Geen pretenties, met redelijk wat historie en een relaxte sfeer.

Een borrel in Phil's apartement.

Een paar maanden geleden naam warenhuis Macy's uit New York, warenhuis Marshall Fields uit Chicago over. Dat gaf een enorme rel hier in Chicago, die nog steeds niet helemaal overgewaaid is. Er zijn nog altijd mensen hier die tegen de overname zijn omdat daarmee een icoon verloren ging. Dit filiaal was het vlaggeschip van Marshall Fields, maar is nu een Macy's winkel.

Met z'n allen aan het diner bij Atwood Cafe.

Buiten werd er aan de weg gewerkt. Ik vond het er typisch Amerikaans uitzien: de machines, de werkers, het feit dat er 's nachts gewerkt werd tussen de hoge gebouwen. Ik moest er een paar foto's van maken.

Met uithangbord van het Chicago Theatre op de achtergrond.

Op z'n Amerikaans is er iemand die ervoor zorgt dat we veilig over konden steken.

Op weg naar ons hotel... nog zo'n typisch plaatje van Chicago: door de straat loopt een rails op palen voor de L , een soort van sneltrein.

Baksteen

Om half vijf zat de trainingsdag erop, net op tijd om een conference call met een klant in Silicon Valley bij te wonen. Half zes was ik terug op mijn hotelkamer en besloot snel even naar de fitnessruimte te gaan voor het eten. Mijn collega Dominic en ik hadden afgesproken met twee ex-teamgenoten die naar Chicago zijn verhuisd.

We aten in een tapas-restaurant in een wijk ten noorden van het centrum. Erg leuk om zo wat meer van Chicago te zien een beter beeld van de stad te krijgen, al was het alleen maar banuit de taxi. Bijna alle gebouwen waren er van baksteen, waardoor het me een beetje aan Amsterdam deed denken. De huizen en de hele sfeer gaven een bekend gevoel... En dat werd nog eens versterkt toen het begon te regenen!

Thuis regende het trouwens ook vandaag. Het schijnt voor de eerste keer sinds 1850 te zijn dat het op deze dag van het jaar regent in San Francisco.

Mijn collega's in het tapasrestaurant

Les

Gisteravond had ik geen fut meer om nog te bloggen. Ik ben het niet meer gewend om de hele dag les te volgen... We hadden ook huiswerk dat de nodige tijd vergde en ik nog niet af had voor het eten, waardoor ik nog tot laat achte mijn laptop zat in mijn kamer. Hier alsnog wat indrukken van die dag:

Deze week breng ik mijn dagen door in een van de labs in Edelman's kantoor in Chicago.

Phil brengt ons de kneepjes van het werken met 'social media' bij.

In de lift kan je op een scherm precies zijn op welke verdieping je bent. Het is een dubbeldekkerlift waardoor wij in de lobby in de lift moeten stappen die op de even verdiepingen stopt, maar onder onze kooi zit er nog een die je naar de oneven etages brengt. De lift stopt daarom op plekken zonder dat de deur opengaat. Dat wordt op het scherm aangegeven.

Chitown (een van de bijnamen van Chicago) tegen zonsondergang, op weg naar het restaurant

Deze twee torens heten Marina City, maar inde volksmond worden ze de corn cobs (maiskolven) genoemd.

We aten bij Bin 36, een restaurant een wijnbar. Je kon er een 'flight of wine' bestellen, dat waren vier glazen met een soort wijn uit verschillende streken. Dit tentje lag aan een straat met nog veel meer restaurants, de meeste waren steakhouses... en 'steak and chop houses' (chop staat voor pork chop, ofwel varkensvlees.) Ander typisch eten uit Chicago is de deep dish pizza.

Chicago bij nacht

Hoofdkantoor

De eerste trainingsdag zit erop - van negen uur vanochtend tot vier uur 's middags hebben we het over blogs, podcasts, RSS, bulletin boards, wiki's, tags, social networks en nog meer van dat soort onderwerpen gehad. Het ging lang niet alleen over de technologie, maar vooral over We zaten in een ruimte op de 32ste etage van het Aon Center, waar het hoofdkantoor van Edelman gevestigd is. In de lobby van het gebouw hadden we keuze uit acht liftblokken: voor eerste tot en met de eenentwinstigste verdieping met oneven nummers, voor de oneven verdiepingen tussen de 50ste en 68ste etage.

Het ging er allemaal relaxt aan toe: er was voldoende tijd om de stof uitgebreid te bespreken en we kregen ook nog een rondleiding door het kantoor. De cursus duurt een week en volg ik met nog zeven ander collega's; drie uit Silicon Valley, twee uit Atlanta, een uit Portland en een uit New York. Een jaar geleden had ik dat waarschijnlijk nog heel spannend gevonden, maar inmiddels begin ik het gewoon te vinden dat mijn collega's over vandaan komen.

Met Dominic tijdens de rondleiding door Edelman's hoofdkantoor.

Boven en onder: brainstormruimtes.


Vergaderruimtes.

Boven en onder: uitzicht van de 64ste etage.

Tijdens de lunch gingen we naar een van de andere wolkenkrabbers, waar op de kelderetage allerlei restaurants zitten. Wij gingen naar Cosi, een keten die je niet in Californie hebt. Dominic kende het van haar tijd in Washington DC.

's Avonds gingen we met z'n allen eten bij Joe's. Helaas was de wachtlijst zo lang dat we het na een glaasje wijn en wat voorgerechten voor gezien hielden. We moesten nog aan ons huiswerk: een blog post schrijven over de toekomst van marketingcommunicatie.

Indrukken

Om twee redenen wilde ik al op zaterdag naar Chicago vliegen: om aan het tijdsverschil te wennen en om iet van de stad te kunnen zien. Om negen uur werd ik brak wakker, want ik viel gisteravond pas om twee uut in slaap. Maar ik heb doorgezet en ben, na een bezoek aan de fitnessruimte, de stad gaan verkennen. Hier wat indrukken van Chicago.

Uitzicht vanuit mijn kamer bij daglicht.

De Magnificent Mile... ik ben waarschijnlijk verwend nu ik in San Francisco woon, maar ik vond het een beetje tegevallen. Als je bedenkt dat Chicago de grootste stad in de wijde omgeving is, kan ik me voorstellen dat voor veel mensen deze straat met allerlei oude wolkenkrabbers en luxe winkels erg indrukwekkend is. Misschien is het mijn gebrek aan interesse voor wolkenkrabber-architectuur.

De Chicago River

Aan de Magnificdent Mile, ofwel North Michigan Avenue, werd dit weekend een kunstmarkt gehouden.

Ook land Michigan Avenue ligt Millennim Park, waar ik een tijdje heb doorgebracht. Hier zie je het Jay Pritzker Pavilion, waar buitenluchtconcerten gehouden worden. Het gebouw heeft herkenbare stijl van architect Frank Gehry.


Dit kuntswerk staat ook in Millennium Park... het het Cloud Gate en het is het meest fantastische openbaar kunstwerk dat ik ooit gezien heb. Een soort druppel die de hele stad weesspiegelt... het ding heeft een enorme aantrekkingkracht.

... ook op mij....

Frank Gehry's Jay Pritzker Pavilion, van voren.

Het park ligt aan Lake Michigan, een van de vijf Great Lakes. Ik heb heerlijk een uurtje in het grad bij het water gelegen om van de zon te genieten.

Daarna ging ik naar het Art Institute of Chicago - ook dit museum lig in het park. Alles was op loopafstand van mijn hotel. Hieronder twee van de honderduizenden werken die er tentoongesteld worden.

Chicago

Het was bijna vijf uur vliegen naar Chicago; ik landde tegen acht uur plaatselijke tijd. Het is hier twee uur vroeger dan in San Francisco. Zoals je op het kaartje kunt zien, ligt Chicago niet eens zoveel noordelijker dan San Francisco. Deze tijd van het jaar is Chicago warmer dan San Francisco. Het is hier overdag ruim dertig graden, maar 's winters kan het flink koud worden. Tien graden onder nul is niet ongebruikelijk, en tel daar nog maar een flinke wind chill factor bij op, want de bijnaam van de tweede stad in de VS is de 'windy city'.

In het vliegtuig heb ik het een en ander voor werk gedaan – een mail voor een klant voorbereid, veel nieuws gelezen en mijn uren van vrijdag nog even opgeschreven. Cindy kwam gisteren om vijf uur terug uit Portland, waardoor ik aan het einde van de dag net geen tijd meer had om dat te doen.

Ik ben nu in het Hard Rock Hotel in Chicago. Ze gaven me een upgrade naar een kamer op de 28ste verdieping. Het hotel zit aan Michigan Avenue in het centrum van de stad. Aan deze straat zitten alle sjieke winkels - hij wordt ook wel de Magnificent Mile genoemd. Ik heb even een wandeling gemaakt om de buurt een beetje te verkennen, maar ik heb nog het meeste van de stad gezien vanuit de taxi... en vanuit mijn hotelraam natuurlijk.

Uitzicht uit de taxi

Uitzicht vanuit mijn kamer