West Hollywood

Mijn trip naar L.A. had meerdere redenen. Op vrijdag had ik er een afspraak met een potentiele nieuwe klant. We spraken bij Edelman’s kantoor in L.A. af omdat hij wilde kennis maken met ons zusterbedrijf MATTER dat onder andere samenwerkingen met celebrities organiseert. Zij werken met ‘talent agencies’ die sterren en andere bekendheden vertegenwoordigen. Als en ster zijn of haar naam leent aan een bedrijf, gaat dat nooit voor niets. MATTER heeft de juiste contacten en weet welke celeb bij welke doelgroep aanspreekt.

Edelman’s kantoor in LA had een totaal andere uitstraling dan dat van ons. Typisch L.A., met een betonnen vloer, een witte bar als receptie, designer stoelen in de wachtruimte en een enorme vergaderzaal met uitzicht op ‘downtown Los Angeles’ - het kantoor is namelijk in West-Hollywood, een van de gemeenten in de county van Los Angeles.

Na mijn werkafspraak, nam ik de taxi naar het huis van Karma en Nicole, bij wie ik het hele weekend verbleef. Zij wonen ook in West-Hollywood, een van de gemoedelijkere delen van de stad. In downtown L.A. woont vrijwel niemand; daar staan vooral kantoortorens en heb je 's avonds op straat niets te zoeken.

In heel L.A. is eigenlijk geen gezellig stadscentrum te vinden, zelfs niet in West Hollywood.
De straatjes van de wijk waarin Karma en Nicole wonen waren best gezellig en ze wonen op loopafstand van Santa Monica Boulevard en Melrose Avenue, waar winkeltjes en restaurantjes zijn. Maar het zijn brede straten met veel verkeer.

Ze wonen ook dichtbij de enige markt van Los Angeles, waar we zaterdag heen gingen. Ik was verbaasd te zien dat het nog een echte markt is, met kraampjes met vers fruit. Ook waren er winkeltjes en eettentjes met tussendoor kleine terasjes. De markt bestaat al 75 jaar en er is hard voor gevochten om ‘m op de originele plek te houden.

Hieronder wat foto’s om een indruk te geven. Wellicht valt het je op dat het niet zo zonnig is, terwijl je verwacht dat het in Los ngelos altijd mooi weer is. Dat zit zo: het is in LA altijd zonnig behalve in juni. Dit weerpatroon wordt hier 'June Gloom' genoemd.

Uitzich op Downtown Los Angeles vanuit Edelman's kantoor op de 24ste verdieping.

Typische woonwijk-straat in West Hollywood

Als je rocksterren in het wild wilt tegenkomen, moet je een biertje pakken bij Canters. Deze tent aan Fairfax Ave (een van de andere grote straten in West Hollywood) schijnt populair te zijn bij rockers als Guns 'n Roses en Marilyn Manson. Het is een heel gewone bar te zijn qua sfeer, waar ze ook dure champagne op het menu hebben staan.

Voor het eerst dit jaar weer Mission vijgen gegeten, op de markt van Los Angeles.

Toch nog gezelligheid gevonden in LA... De markt doet denken aan markten in Midden-Amerika, alleen veel schoner.


Volgens Nicole en Karma is Pinkberry helemaal hip in LA op dit moment. Ze hebben hier soft-ijs in drie smaken op basis van joghurt, waar je allerlei garneringen bij kunt bestellen: allerlei soorten vers fruit, nootjes of chocolade. Ik had er nog nooit van gehoord.

Naast de markt is een mall gebouwd... niet zo'n traditionle overdekte, maar een openlucht mall. Alle bekende winkels waren er. Hij voelde heel nieuw aan...

Welgesteld

Op weg naar LA zat ik naast een man uit San Mateo, met wie ik de hele vlucht mee in gesprek was. Van Obama en de huidige economie ging het over op zijn persoonlijke situatie, waaruit al snel kon opmaken dat hij nogal welgesteld is. Hij heeft zijn geld verdiend met bedrijfs onroerend goed, waar het op dit moment heel slecht meegaat. Wellicht dat hij daarom Southwest (budget airline) vloog, maar uit zijn verhalen maakte ik vooral op hoe hij een hoge levens tandaard gewend is. Hij was kritisch over zijn levensstijl, maar kon er tergelijktijd niet genoeg afstand van nemen om te realiseren dat veel van de dingen die hij doet voor de meeste mensen niet vanzelfsprekend zijn.

Hij vond dat Obama het erg goed doet en dat er geen andere president ooit in staat is geweest de bevolking zoveel vertouwen te geven in dat het goed komt. Hij vond ook dat de huidige crisis Amerikanen een aantal lessen leert, de belangrijkste daarvan is inzien dat hebzucht (‘greed’) voor een groot deel schuld is aan de huidige situatie. Hij was toevallig laatst bij een bijeenkomst geweest met 100 opinieleiders in de Bay Area, waaronder ook oprichter van het blad Ode, de Nederlander Jurriaan Trommel. Hij was duidelijk aan het denken gezet door de opmerkingen van Jurriaan over de rijke westerse samenleving.

Ik vertelde het me al lang opvalt dat Amerikanen altijd streven naar meer, groter en beter, wat voordelen heeft, maar ook nadelen. Wie heeft er werkelijk een derde auto nodig? Amerikanen realiseren zich vaak niet in wat voor luxe ze leven. Dat er nergens in de wereld zoveel air conditioning gebruikt wordt of electrische garagedeuren zijn als in Amerika. Mijn buur beaamde dat en kwam met nog wat meer voorbeelden. Op dat moment realiseerde ik me nog niet dat ik hem met mijn observaties persoonlijk aansprak. Vervolgens zei hij namelijk dat het best moeilijk is om je niets aan te trekken van de buren die met een nieuwe Ferrari naar de mall komen.

Hij was zich de laatste tijd ook gaan realiseren hoeveel druk er op kinderen in dat soort milieu gelegd wordt, ook al geven ouders hun kinderen juist heel veel vrijheid. Maar het simpele feit dat er impliciet verwacht wordt in de maatschappij dat elke generatie het beter heeft dan de vorige . Hij vertelde ook dat als zijn kinderen of die in zijn kenissenkring op ballet of honkbal wilden, ze niet zomaar op les of bij een club gingen. Nee, dan werd er de beste privetrainer ingehuurd of een coach. Als he op school even niet goed ging, werd er meteen een tutor opgezet. Hij realiseerde zich nu dat dat heel weinig ruimte laat voor het gevoel van het kind.

Zijn zoon begon op 15-jarige leeftijd marihuana te roken en op school ging het ineens een stuk slechter. Als ouder had de man in de vliegtuigstoel naast me een moeilijke beslissing te maken en besloot zijn zoon naar kostschool te sturen. Hij zei erbij dat hij dat niet op de gangbare manier gedaan had – zijn zoon was namelijk eerst 12 weken in ‘wilderness therapy’ geweest, waar bepaald werd wat de beste aanpak zou zijn. Wildernis therapie klonk als een survival-kamp. In de winter in Utah, ver van huis, moest de zoon met een groep van 8 jongens en verschillende begeleiders overleven. Zelf vuur maken (zonder aanstekers of lucifers) en in de buitenlucht slapen in een slaapzek, geen tent. Uiteindelijk werd er gekozen voor een school in Montana, in de middle of nowhere, waar hij nu bijna twee jaar is. De jongen was van kinds af aan al op toneelles en speelde al in menig professioneel toneelstuk, maar bleek eigenlijk heel teruggetrokken karakter te hebben.Mijn buur vertelde ook nog dat veel ouders hun kind niet naar een dergelijke kostschool sturen omdat het de kans om op Harvard te komen vergooid.

Tot slot vertelde hij me over het verjaardagsfeestje van zijn vrouw dat ze in zijn ogen bescheiden gevierd hadden met een diner voor 60 mensen bij hen thuis... zonder catering. Hij had alleen een kok en twee obers ingehuurd en vier vriendinnen van zijn dochter hielpen ook mee. Maar ze moesten zelf al het servies, bestek en stoelen regelen.

Ik weet dat deze levensstijl voor heel wat mensen in Silicon Valley 'gewoon' is, alleen kom ik het in mijn dagelijks leven niet zo vaak tegen.

Ik vloog gisteren naar LA voor een bespreking en blijf nog het hele weekend. Ik slaap bij Karma en Nicole en verschillende vriendinnen uit San Francisco zijn hier ook vanwege LA Gay Pride.

Hawt!

Amerikanen geven graag complimentjes en aanmoedigingen. Het viel me al vanaf dag één op dat teamgenoten ze aan elkaar geven, vooral als er samen aan een project gewerkt wordt. Als we bijvoorbeeld bezig zijn met het organiseren van een productintroductie waar we interviews voor arrangeren, en iemand weet de interesse van een journalist te wekken, komen er korte mailtjes van collega’s met reacties als ‘cool’, ‘awsome’, ‘excellent’, ‘way to go’, ‘you rock’ of ‘sweet’. Natuurlijk altijd gevolgd door een uitroepteken. Ik moet zeggen dat het een positieve werken op de team-spirit heeft.

Dit soort korte reacties krijg ik ook wel via SMS’jes op op Facebook. Vrienden die even snel op een bericht reageren. Als iemand sexy op een foto staat, zal je ‘hot!’ als commentaar kunnen verwachten. Of als je verteld dat je iets leuks gaat doen, hoor je waarschijnlijk ‘cool!’ daarop.

Om die woorden wat meer emotie mee te geven, hebben Amerikanen (die graag met taal spelen) een creatieve spelling bedacht. Cool wordt kewl! Hot wordt hawt! Ik zie het de laatste tijd steeds meer.

Contracten

Afgelopen week had ik een interessant gesprek met een collega over contracten. Dat was naar aanleiding van een vraag van een klant over gemaakte afspraken. Een aantal daarvan stonden niet op papier en inmiddels was onze contactpersoon veranderd, waardoor het lastig verwijzen was naar wat we overeen waren gekomen.

Mijn collega maakte zich een beetje zorgen dat ik hem naar het contract vroeg; hij was bang dat ik het heel letterlijk wilde citeren om de klant eraan te houden. Dat was niet mijn beboeling – ik wilde alleen weten wat de afspraken waren om beter hun verwachtingen te kunnen begrijpen en eventuele misverstanden uit de weg te ruimen.

Zijn zorg kwam voort uit een recentelijke ervaring toen een klant door een woordje in het contract te vinden dat niet helemaal juist was de overeekomst kon ontbinden zonder zich aan de opzeggingstermijn te houden. Dat is ongebruikelijk. Tot nu toe was er in dat soort situaties altijd spraken van een compromis - beide partijen doen water bij de wijn om zo de verstnadhouding goed te houden. Want je weet maar nooit of je in de toekomst elkaar nog eens tegenkomt.

Ik vertelde hem dat die situatie aan mijn vooroordeel van Amerikanen voldoet – bedrijven die dikke contracten afsluiten en via advocaten de strijd met elkaar aangaan. Dat het in de realiteit veel schappelijker gaat, had ik voordat ik hier kwam niet verwacht. Maar ik moet erbij zeggen, dat het me ook verbaasd, hoe weinig bedrijven zich aan contracten houden.

Ik concludeerde dat Amerikanen dikke contracten afsluiten om zich er vervolgens niet aan te houden en dat Europeanen veel kortere overeenkomsten afsluiten en ze vervolgens naleven.

Mijn collega moest erom lachten en legde uit dat Amerikanen een contract als iets zien dat hen indekt; niet zozeer als een document waaraan zich zich moeten houden. Zolang ze denken weg te kunnen komen met hun acties, zullen ze dat doen.

Dus als een klant wil opzeggen, is het in het belang van beide partijen om daar vriendschappelijk uit te komen. Wij als bureau geven vaak iets meer toe dan de klant, die in de toekomst wellicht weer een PR bureau zoekt.

In Nederland ging dat toch net iets anders. Daar zouden we eerder het (dunnere) contract er nog eens bij pakken en we zouden het heel redelijk vinden elkaar aan de gemaakte afspreken te houden.

NCLR

Afgelopen zaterdag was ik bij het jaarlijkse gala van NCLR - National Center for Lesbian Rights. Eerlijk gezegd had ik er een paar maanden geleden nog nooit van de organisatie gehoord. Er zijn hier zoveel van dat soort organisaties die zich voor homorechten inzetten...

Verschillende vrienden en vooral vriendinnen zeiden dat het gala een van de beste feesten van het jaar is. En heel wat van hen waren van plan om te gaan... tenminste naar het dansfeest. Het evenement is tevens een geldinzamelingsactie - voor het dansfeest betaalde je 90 dollar voor een kaartje. En als je ook naar het diner vooraf wilde, kon dat alleen door een tafel voor minsten 1500 dollar te sponsoren.

Ik had mijn kaartje voor het dansfeest al gekocht toen een vriendin belde of ik ook mee naar het diner wilde gaan. Haar bedrijf sponsorde een tafel en er was nog een plekje open. Daar zei ik geen nee tegen.

Het diner vond plaats in de Westin St. Francis, een van de mooiere hotels in het centrum van San Francisco en werd duidelijk bezocht door het hogere echelon. Na het eten werden we met trolley’s naar Yerba Buena Center for the Arts gebracht, waar het dansfeest plaatsvond. Ik zag Tracy Chapman, Jane Lynch en Ilene Chaiken.... zo'n soort feestje was het. Die laatste nam een award in ontvangst voor haar werk met de TV-serie The L Word.

Er waren diverse toespraken over het werk van NCLR – het is altijd weer schokkend om te horen hoe de ongelijkheid in rechten voor homo’s impact op het leven van mensen kunnen hebben.

Het was afgelopen zaterdag sowieso een belanrijke dag als het gaat om gelijke rechten in Californië. Op dinsdag deed het hoger gerechtshof van de staat een uitspraak over de wetmatigheid van een referendum (Prop 8) over het homohuwlijk die het voorlopig onmogelijk maakt voor twee mannen of twee vrouwen om met elkaar te trouwen. De 18.000 stellen die afgelopen jaar met elkaar getrouwd toen het hogergerechtshof juist had bepaald dat stellen van gelijke sexe volgens de grondwet met elkaar kunnen trouwen, blijven geldig.

De strijd is hiermee niet afgelopen. Zaterdag was er een demonstratie in Fresno, een klein stadje op het platteland van Californië. Hier was voor gekozen omdat het in het midden van de staat ligt. De volgende juridische stap zal op nationaal niveau zijn – het federale hoger gerechtshof zal uiteindelijk een uitspraak moeten doen.

Ondertussen zijn er steeds meer staten die homohuwlijken toestaan. Overigens zijn het de tegenstanders die over ‘gay marriage’ spreken. De voorstanders gebruiken inmiddels de term ‘marriage equality’. President Obama heeft de maand juni uitgeroepen tot maand van LGBT ( de standaard afkorting voor lesbian, gay, bisexual, and transgender) kortom, de verwachtingen zijn hoog gespannen.

Genoeg over politiek - hier wat foto's van de feestavond:

Mijn tafelgenoten


Typisch bij zo'n diner in de VS is dat het voor- en nagerecht al op tafel staan op het moment dat je aanschuift.

Ilene Chaiken

In de trolley op weg naar Yerba Buena

Net aangekomen bij Yerba Buena

Fraude

Om vier uur kwam er een mailtje van Bank of America binnen met het verzoek on inmiddellijk te bellen omdat er verdachte transacties plaats gevonden hadden. Terwijl ik in de wacht stond, logde ik in op de website van mijn bank... en inderdaad! Ik zag verschillende betalingen waar ik zelf geen opdracht voor gegeven heb.

Een pinpas die bij je betaalrekening hoort, loopt hier ook via Visa of Mastercard. Je kunt er mee pinnen, en er op dezelfde manier als met een credit card betalen: met handtekening en online. Alle transacties met mijn pas waren op internet gedaan.

Na een paar minuten had ik de eerst medewerker aan de lijn, die mijn pas meteen blokeerde en mij doorverbond met een medewerker van de fraude-afdeling. Er was in een paar uur 1500 dollar van mijn rekening afgeschreven. Na 30 minuten in de wacht te hebben gestaan (waarbij ik om de minuut moest aanhoren dat de verwachte wachttijd 4 minuten is) kreeg in Antoine aan de lijn. Ondanks dat hij een zwaar accent had en ik hem amper kon verstaan, was hij erg aardig, beleefd en behulpzaam.

Antoine bleek uit New Orleans te komen, waarschijnlijk Franstalig (Cajun of Creole) vanwege zijn naam en accent. Ik vroeg hem of daar vandaan met mij sprak, maar hij zei in Atlanta ze zijn, waar hij sinds Katrina woont.

Hij legde uit dat er meteen een onderzoek gestart zou worden en dat de betalingen begin volgende week teruggedraaid zouden worden. Die timing kwam me lastig uit, want op 1 juni moet ik de huur betalen en dan zou ik in het rood gaan en dat is hier uit den boze. Amerikanen hebben duizenden dollars creditcard-schuld, maar rood staan is er niet bij omdat dat heel negatief voor je credit score is. De banken zijn zo traag dat ik ook niet even snel geld van mijn spaarrekening kan overmaken.

Antoine ging het me zijn manager bespreken en na een aantal minuten kreeg ik te horen dat het geld alweer op mijn rekening stond en dat de transactie ongedaan gemaakt waren. Ze waren compleet van mijn overzicht verdwenen.

Santa Cruz Mountains

Gisteren hadden we vrij vanwege Memorial Day. Het is de Amerikaanse dodenherdenking. De dag wordt hier beschoud als het begin van de zomer.

Wie mijn blog al een tijd volgt, weet dat het gebruikelijk is om met Memorial Day weekend te gaan kamperen. Dat heb ik de afgelopen jaren ook gedaan. Voor dit jaar had ik nog helemaal geen plannen gemaakt en last-minute een kampeerplek reserveren voor het lange weekend is schier onmogelijk.

In plaats daarvan gingen ik met Heidi, Sage en Cathy een lang weekend naar het huis van Jane in de Santa Cruz Mountains. Vier dagen relaxen, afgewisseld met een hike, een avondje uit, en een barbecue. Jane heeft er het perfecte huis voor, met veel ruimte, een hottub en hoog gelegen, boven de fog die van de oveaan afkomt, waardoor wij heerlijk zonnig weer hadden.

Op de bergtop staat een oude vuurwachterstoren die vol gekalkt is met graffiti.

Onze dagelijkse lunch in de zon

Avondje stappen in Red Room

Muziekwereld

Deze week bezocht ik de San Francisco MusicTech Summit. Het was de tweede keer dat ik dit congres bezocht. Nu ik zelf meer in die sector werk (voor Blame Sally) was het evenement NOG interessanter. Naast dat ik weer over allerlei nieuwe sites en services bijgeleerd heb, was het ook een perfecte plek om te netwerken met mensen in de muziekindustrie - muzikanten, technologiebedrijven, producenten en ga zo maar door. Nu ik dit soort dingen meer doe, zijn er steeds meer bands en artiesten die me voor een concert uitnodigen of vragen naar hun muziek te luisteren.

Optreden voor de lunchpauze

Nu ik me meer in deze wereld begeef, kom ik ook steeds meer bekenden tegen... ik bedoel, mensen die ik al ken. Er waren namelijk ook een aantal bekende muzikanten op het congres... zo ontmoette ik Narada Michael Walden, die in de jaren '80 een hit had met Gimme Gimme Gimme. Ook maakte ik kennis met Matt Morris, die op het platenlabel van Justin Timberlake zit en net met de Indigo Girls getourd heeft. Hij zit veel op Twitter en was uitgenodigd om voor de lunchpauze op te treden. Het netwerken kwam tot een hoogtepunt tijds de borrel naar afloop.

Met Freddy Clarke

Met Matt Morris



Met Matt Morris en Narada Michael Walden

Mini-vakantie

Afgelopen weekend was ik met een aantal vriendinnen in Geurneville voor Russian River Women's Weekend. Diana, die ik op op de cruise heb ontmoet, kwam ervoor uit Portland. Samen met Heidi en Cecilia reden we met z'n vieren anderhalf uur naar het noorden. Toen we de snelweg afgingen voor het laatste stuk, konden we het niet laten om even wijn te proeven.

In Guerneville kwamen we nog meer vriendinnen tegen, waar we gezellig meer geborreld, gefeest en gezonnebaad hebben. Het weer werkte mee - het was 35 graden! Het weekend was dus weer eens een mini-vakantie.

Onze eerste stop

Onze tweede stop

Wijnproeven in dit gebeid was gratis

Natuurlijk met open dak

Het was druk bij het zwembad

Voor het eten en de 'white party' even een glaasje wijn

Samen met Christie, Cecilia en Marina

Vlag

De afgelopen weken heb ik aan een voorstel gewerkt voor een bedrijf dat een PR bureau zoekt. In dit geval was het een Nederlands bedrijf. De oprichter is enigszins bekend met Amerika, maar niet zozeer met de verschillen tussen public relations hier en in Nederland.

In het voorstel had ik daarom een stuk geschreven over een aantal van die verschillen. Zo gebruiken bedrijven hier een 'wire service' om een persbericht te verspreiden, zijn journalisten gewend nieuws voorafgaand aan een aankodiging onder embargo te krijgen (ze beloven het geheim te houden tot de officiele aankondiging) en is het medialandschap breder, maar vooral ook dieper. Over veel van die dingen heb ik al eens eerder geschreven.

Ik had er een plaatje van een Amerikaanse vlag bijgedaan om de boel op te leuken. Toen ik het hele voorstel aan een teamgenoot liet lezen, viel hij daarover. Een tweede collega zei er ook al iets van. Ze bleken allebei huiverig voor het gerbuik van de vlag te zijn, omdat ze zich ervan bewust zijn dat Amerikanen niet altijd geliefd zijn in het buitenland. Ze willen niet chauvinistisch overkomen en voorkomen iemand te beledigen.

Het leek me niet nodig de vlag te verwijderen in deze context. Hoop dat ik daar goed aan gedaan heb.

Tweetup

Een berichtje op Twitter wordt hier een tweet genoemd ik tweet een paar keer per dag. Nu Twitter enorm populair aan het worden is, zijn er ook steeds meer tweetups.

Een tweetup is een meetup die via Twitter is georganiseerd, en de beste vertaling voor meetup is borrel. Vaak komen ze vrij spontaan tot stand. Iemand regelt een bar of andere plek om samen te komen en zet op Twitter waar en wanneer de Tweetup is. Vrienden en volgers re-tweeten dat bericht (herhalen het op Twitter) zodat steeds mee mensen ervan weten.

Inmiddels zijn er ook Tweetups die ook via andere kanalen bekend worden gemaakt - zo worden mensen ook wel via Facebook uitgenodigd. Soms wordt er een sponsor geregeld zodat de drank gratis is. Ook dan wordt het nog een tweetup genoemd, waarschijnlijk omdat het woord zo grappig en intrigerend is.

Gisteren was ik bij zo'n tweetup die door twee journalisten en een communicatieadviseur georganiseerd was in een wijnbar in Burlingame (iets ten noorden van San Mateo, dus op weg naar huis). De bijeenkomst was erg geslaagd - er waren allerlei leuke en interessante mensen; veel bekenden en ook weer nieuwe mensen ontmoet. Ik maakte onder andere kennis met Daniel Brusilovsky, een zestienjarige ondernemer die congressen over tieners organiseerd. Slimme jongen dus; hij was er met zijn vader.

Ook typisch aan dit soort bijeenkomsten is dat er altijd wel wat mensen met camera's rondlopen om de volgende dag foto's op Flickr of Facebook te zetten. Ik heb er een paar van Terry Chay hier gekopieerd.

Daniel Brusilovsky

Met Louis Gray

Natuurlijk draagt iedereen naambordjes, en natuurlijk staat daarop jet Twitter-naam.

Harry McCracken en Marie Domingo, twee van de organisatoren

Met Sam Levin (en een mooie tas)

Met Greg Narain, met wie ik laatst Cinco de Mayo vierde.

CD release concert

Afgelopen vrijdag was het zover: het concert ter ere van Blame Sally's nieuwe CD 'Night of 1000 Stars vond plaats in de Palace of Fine Arts, een van de grotere concertzalen in San Francisco - ik was er afgelopen jaar nog om Lindsey Buckingham en Ladysmith Black Mambazo te zien.

De tent was uitverkocht en ik kan een heel klein beetje met de eer stijken, want ik was een van de leden van het publiciteitsteam. Een tijdje geleden ben ik vier dagen in de week voor Edelman gaan werken om aan de online communicatie voor Blame Sally te werken.

Vooral de afgelopen twee weken heb ik het daar enorm druk mee gehad. Naast YouTube, Facebook en Twitter waar ik al tijdje geleden mee bezig was, heb ik een site opgezet waar alle muziek te luisteren en downloaden is, heb ik voor een nieuwe band website gezorgd en heb ik het concert bij allerlei blogs en 'event listings' gemeld. Daarnaast heb ik ook een reclamecampagne op Facebook gevoerd en ervoor gezorgd dat er kaartje online te koop waren. Het was een hele klus, maar een ontzettend gaaf project om aan te werken waar ik veel van geleerd heb over de muziek industrie en social media - twee onderwerpen waar ik helemaal voor ga, dus wat wil ik nog meer!

Het is hiermee ook nog niet afgelopen - volgende week spelen de meiden in Los Angeles en dat concert moet ook nog wat meer bezoekers trekken. En daarna wil ik me richten op publiciteit voor de CD zelf. Nu heel even van het succes genieten...

5 mei

Afgelopen jaren heb al vaker over Cinco de Mayo geschreven, oftewel 5 mei in het Spaans. Eerder schreef ik dat het een Mexicaanse feestdag is, maar dat is eigenlijk niet waar. Veel Amerikanen denken dat de onafhankleijkheidsdag van Mexico is, maar inmiddels weet ik dat ook niet waar is. Op 5 mei is er een slag in Puebla gewonnen op de Fransen, ondanks dat zij met meer troepen waren en moderne wapens hadden. In Mexico wordt dat niet echt gevierd... in Amerika des te meer.

Ik had het er met een collega over die in de buurt van LA is opgegroeid. Hij vertelde dat hij altijd de dag vrij had van school omdat het daar als een echte feesdag gezien wordt. Ik vroeg hem in hoeverre mensen het als een dag van de Mexicanen zien. Volgens hem wordt dat onderscheid niet gemaakt en dat de helft van de bevolking in LA Spaans spreekt. Hij, geboren en getogen Amerikaan, had er nog nooit zo over nagedacht. Hij beschouwd het als een feestdag voor iedereen met een Mexicaanse oorsprong, net als dat Saint Patrick's Day, de feestdag afkomstig uit Ierland, voor iedereen is.


Ik heb het zelf trouwens nog in het klein gevierd. 's Middags kreeg ik een berichtje van een vriend die vroeg of ik zin had een biertje te komen drinken. Zo onstond er een spontaan feestje in Greg's keuken...

Open bar

Afgelopen vrijdag ging ik weer eens naar een borrel. Deze was georganiseerd door SonicLiving, een website met concertinformatie waar je kunt zien wie er naar een optreden gaat en van welke muziek je vrienden houden. Ik ben er sinds een tijdje lid van. Vanwege mijn werk voor Blame Sally ontdek ik allerlei nieuwe muzieksites... Een leuke bijkomstigheid!

Ik had de uitnodiging gehad omdat ik lid ben van de site, niet omdat ik voor een band werk. Ik wist dus dat het een borrel voor muziekfans was en niet zoveer voor mensen in de muziekindustrie, maar desondanks leek het me goed om eens een kijkje te nemen en meer voeding te krijgen met de muziekscene van San Francisco.

Er bleken voornamelijk mensen van in de twintig te zijn, vooral studenten. Toen ik probeerde uit te vinden hoe ze SonicLiving kenden en nieuwe muziek ontdekken, bleken de meesten de site nauwelijks te kennen. Ze wisten namelijk van de borrel via een andere site: myopenbar.com. Daar vind je een overzicht van feestjes en bijeenkomsten in de stad met gratis drank.