Ook Californië

Redding ligt in Californië, maar dit gebied lijkt in veel opzichten meer op de staten in de mid-West, zoals Kansas, Indiana of Arkansas. Het contrast met San Francisco, een vrij-denkende, wereldse stad, is groot. Hier heb ik het gevoel ECHT in Amerika te zijn. Mannen met cowboy-hoeden en baseball-petten, pick-up trucks, bijbelwinkels en steak houses. Cindy's ouders namen ons de afgelopen twee dagen op sleeptouw.

Dit is het huis van Cindy's ouders

's Ochtends ontbeten we op de veranda van het huis van Cindy's ouders. Ze wonen aan een golfbaan, waar we vanaf de ontbijttafel uitzicht op hebben.

Zaterdagochtend bezochten we verschillende tweedehands meubeulzaken, op zoek naar een kastje voor op de veranda en nachtkastjes voor ons. Heel wat rondgesnuffeld, maar niets gevonden. Niet zo gek als je de puinhoop van een van de zaken ziet... De andere winkels waar we heen gingen, waren meer als kleine kringloopwinkels, maar deze 'Auction and flea market' was een enorme zooi!

Rond elf uur is het hier al 35 graden, dus we gingen even lang een winkel om water te kopen. Buiten stond een doos met watermeloenen. Zo zie je ze niet in Nederland...

Dit is een veel gezien uitzicht in de omgeving van Redding. Droog gras, bergen in de achtergrond, een pick-up truck in de voorgrond.

Costco is een winkelketen, een beetje vergelijkbaar met de Makro: de meeste dingen koop je er in bulk en je moet een lidmaatschapspasje hebben om binnen te mogen. Het verschil is dat iedereen zo'n pas kan kopen. Voor 65 dollar per jaar mag je hier je boodschppen doen. Cindy's ouders zijn er lid van, dus voor on de perfecte gelegenheid om er eens binnen te gaan.

Bezoekers aan de stad en andere reizigers, komen op deze weg Redding binnen. Jaren geleden waren hier vele hotel en motels. Aan die tijd heeft deze weg nog steeds de naam 'Miracle Mile' te danken.

Dit is het centrum van Redding.

In het centrum ligt Jack's Grill, waar we uit eten gingen. Ik vond het restaurant wat weg hebben van een eetcafé, maar dan op z'n Amerikaans. Geen franje, maar erg populair vanwege de goede steaks.... en de bar.

We kwamen tegen zeven uur aan en om half negen gingen we aan tafel. We hadden dus anderhalf uur om een drnakje aan de bar te drinken en alvast de menukaart te bestuderen.

Op het menu stonden dire soorten steak, ieder in twee gewichten.

Mijn 'New York steak' was bijna drie centimeter dik. Het was werkelijk een van de beste stukken biefstuk die ik ooit gegeten heb.

Nog een stukje downtown Redding... nu bij nacht.

Zondagochtend fietsen Cndy en ik een stukje langs de Sacramento rivier.

We reden ook onder een spoorbrug. Misschien ligt het aan mij, maar ik heb dit altijd zo'n typisch Amrikaans bouwwerk gevonden.

Onze fietstocht eindigde bij de Sundial Bridge. Sinds de opening van de moderne brug in 2004 staat Redding op de kaart - de brug is voor veel mensen een reden om de stad aan te doen. Geen wonder dat de inwonders van Redding erg trots zijn op hun brug. Onderdeel van het opvallende ontwerp is dat de brug ook een zonnewijzer is.

In Redding en omgeving zijn diverse 'dollar stores'. In zo'n winkel kost alleen een dollar. Hoe ze het doen weet ik niet, maar in zo'n winkel kan je van alles en nog wat kopen. Van schoonmaakmiddelen tot speelgoed en van kerstversiering tot paraplu's. Elk item kost er één dollar.

Naast Redding, lag anderhalve eeuw geleden een plaatsje Shasta. Nu zijn daarvan alleen nog een paar muren en een museum over.

's Middags deden we rusig aan... bij het zwambad in het park waar Cindy's ouders wonen. En zondagavond gingen we naar de film: Little Miss Sunshine. Errug grappig.

Thuis nog even TV gekeken. Zoals in de meeste Amerikaanse huishoudens, staan in het huis van Cindy's ouders twee fauteuils, die er op het eerste gezicht heel gewoon uitzien, maar waaraan een hendel zit waarmee je de rugleuning naar achter gooit en je de onderkant omhoog klapt als voeten steun. Zo'n stoel heet een 'recliner' en is meestal van La-z-boy. Amerikaanser wordt het niet...

Winkelend publiek bij Wal-Mart in Redding.

Redding

Gisteravond zijn we naar Redding gereden, want als we vanochtend waren vertrokken, hadden we een heel eind moeten omrijden. Vanaf middernacht zou de Bay Bridge afgesloten worden omdat dit lange weekend er aan de Bay Bridge gewerkt wordt.

Als ik mijn collega’s vertel dat ik naar Redding ga, kijken ze me raar aan. Zo van wat heb je daar te zoeken? Zijn kennen Redding als een conservatieve stad waar gepensioneerden en cowboys wonen en niets te beleven valt. Een uit de kluiten gewassen dorp in een van de heetste delen van Californie. Redding bezoeken ze hoogstens op doorreis naar de bergen over Shasta Lake (daar wil ik ook nog naartoe). Om er te komen rij je door de ‘middle of nowhere’. Er zijn maar een paar radiozenders, waarvan de meeste country muziek draaien, een paar gospel en nog een paar andere Mexicaanse muziek.

We hebben net buiten ontbeten met Cindy's ouders, met uitzicht op de golbaan - het begint al flink warm te worden. Zo meteen gaan we de stad verkennen. Wordt vervolgd.

Werken in de stad

Voor het eerst sinds we hier wonen heb ik in Edelman’s kantoor in San Francisco gewerkt. Gisteren was Cindy’s laatse dag bij de Federal Reserve Bank, anders hadden we samen naar het werk kunnen gaan. Haar klus zit erop en ze kan zich weer even op haar eigen werk concentreren.

Veel van mijn collega’s in ons Silicon Valley kantoor die in de stad wonen, werken er regelmatig een dagje, maar bij mij was het er nog niet van gekomen. Het kantoor is in downtown San Francisco, op de dertiende etage van een van de vele hoge kantoorgtorens daar. Het is mooi ingericht, maar het mooiste is het uitzicht op de baai van San Francisco met de Bay Bridge (en aan de andere kant op de kantoortorens).

Ik had er een afspraak met een van onze financiele mensen om over facturatie te gaan. Achter haar kon ik uit het raam kijken en zien hoe binnen een uur de mist optrok en er verschillende zeilbootjes voorbij voeren. Dit ga ik vaker doen – af en toe eens met Bart naar het werk is niet verkeerd… en het is ook lekker om een kantor te hebben in plaats van een cubicle.

Het kwam vandaag zo uit omdat ik een afspraak in de stad had – ik had met Scott om half negen voor koffie afgesproken. Scott is en internetondernemer die ik in Nederland heb leren kennen. Hij zet ideeen om in startende bedrijven. Als er muziek in lijkt te zitten, zoekt hij er financiers bij en vertrekt als de boel gaat draaien. Hij heft al verschillende bedrijven zo opgezet en zich laten uitkopen. Interessant iemand om mee van gedachten te wisslen en om van te horen hoe de hazen lopen in ‘the valley’.

Van de coffeeshop waar we hadden afgesproken nam ik een tram (een Muni) langs de Embarcadero naar kantoor. Op dat moment was de stad nog in mist gehuld…

Green Card

Vandaag werk ik voor het eerst een dagje in Edelman's kantoor in San Francisco. Ik heb twee afspraken in de stad, dus dat komt beter uit. Nog een dagje werken en dan zit de werkweek er weer op. Het was er weer een met lange dagen (en weinig bloggen). Gisteren was ik met twee collega's bij een potentiële nieuwe klant om ons bureau te presenteren. Het ging erg goed en het ziet ernaar uit dat ze klant worden.

Er is deze week nog iets anders spannends gebeurd: mijn werkgever heeft toegezegd me te willen sponsoren voor een Green Card! Dat is een permanente verblijfsvergunning. Op dit moment heb ik een werkvergunning, wat betekent dat ik op basis van mijn huidige baan hier mag verblijven. Zo'n vergunning is drie jaar geldig, terwijl de Green Card voor het leven is.

Vanavond vertrekken we naar Redding, waar Cindy's ouders wonen. Dat is ver uur rijden ten noorden van San Francisco. Deze tijd van het jaar is het daar 100 graden Fahrenheit overdag - de bikini zit al in de tas.

Het is een lang weekend, want maandag is het Labor Day (dag van de arbeid). Amerikanen beschouwen dat als de afsluiting van de zomer, die duurt van Memorial Day in mei tot Labor Day, begin september. Amerikaanse bedrijven grijpen dit soort gelegeheden aan om aanbiedingen te doen en korten te geven. De afgelopen twee weken gaan de meeste TV commercials over 'Labor Day sales' 'Labor Day savings'. Dit land is constant in de uitverkoop - je bent gek als je hier iets voor de volle prijs koopt!

Water

Ik vind het kraanwater hier niet lekker. De geur van chloor komt je vaak tegemoet en er zit een rare bijsmaak aan. Misschien ben ik te kieskeurig, maar ik krijg rillingen als ik het drink. Dat is ook een van de redenen waarom ik nooit ijs in mijn frisdrank wil, behalve als ik ice tea drink dan... Je krijgt hier niet een of twee ijsblokjes, maar een glas vol en daarna gaat de drank er pas bij. Als je ice tea, cola of een andere frisdrank drinkt in een restaurant of cafe krijg je ook zo vaak bij gschonken al je wilt, voor dezelfde prijs. In veel fast food restaurants mag je zelf je frisdrank tappen. Je bestelt een grote, nog grotere, of supersize soda (dat is frisdrank) en krijgt een beker in die maat. Ik doe dat nooit, want je krijgt dan frisdrank uit een post-mix machine... oftewel aangelengt met het plaatselijke, naar chloor smakende water.

Ik ben geloof ik niet de enige die het water hier lever niet drinkt, want waterfilters zijn hier populair. Je hebt ze in verschillende vormen. Er zijn er die je aan je kraan monteert en je hebt ze in de vorm van een plastic kan waarin een filter hangt. Veel mensen hebben zoiets in huis. Ik hou het voorlopig bij flessenwater....

Darfur

Bij een bestelling van Amazon zit altijd een hoop reclame-materiaal. Aanbiedingen van telefoonbedrijven, banken en webhosting-bedrijven. In het pakketje dat ik vandaag ontving zat een envelop om aan de UNHCR in Dafur te doneren. Ik realiseerde me ineens dat ik al tien maanden niets over Darfur gehoord heb.

Feestje

Zaterdagavond zijn we voor het eerst bij iemand thuis gaan eten sinds we hier wonen. John had ons uitgenodigd voor een 'dinner party' zoals dat hier heet. Hij had voor ons en nog een paar vrienden kookte. We waren met z'n negenen en de meeste anderen hadden w al eens eerder ontmoet - erg leuk om mensen beter te leren kennen. Zo'n avondje is niet heel anders dan hoe het in Nederland zou zijn - allemaal heel ongedwongen. Lekker wijntje erbij en een goed gesprek.

De gesprekken zijn bij nader inzien wel een beetje anders... Sean, een van de gasten, vertelde over zijn geologisch onderzoek in Alaska and John liet weten dat hij binnenkort een weekend naar L.A. gaat voor de veiling van Cher's huisraad - een kadootje van zijn werkgever.

Vanmiddag waren we bij Tom en Monica uitgenodigd. Zij wonen in in The Haight, de wijk was het centrum van de hippie's in de jaren '60, en gaven een tuinfeest. Het was fris, want The Haight is een van die wijken die in de zomer meestal in mist gehuld zijn, maar dat kon de pret niet drukken. Iedereen had wat te eten en te drinken meegebracht, zoals gebruikelijk bij een Amerikaans feest. We kregen allemaal een ketting om, zoals je die bij Mardi Grass in New Orleans of Gay Pride ziet.

De weg naar huis ging over een aantal steile straten. De uitzichten hier blijven nog steeds boeien...

Gekookt

We hebben heerlijk pasta gegeten - zelf gekookt. Ik dacht ze het hier niet hadden, maar ik heb Creme Fraiche bij Trader Joe's gevonden, dus ik kon mijn oude vetrouwde saus maken. Lekker wijntje erbij, kaarsjes aan... gezellig in onze eigen huiskamer. Dat komt sinds we hier wonen veel minder vaak voor. Het is hier veel gemakkelijker om uit eten te gaan, of om iets te halen of te bestellen. Voor een paar dollar heb je een rijkgevulde burito, chinees of sushi. Uit eten gaan is hier ook aanmerkelijk goedkoper en dan heb ik het niet eens over fast food. Je kunt voor weinig geld heel gezond eten, vooral in San Francisco. Er zijn ook veel meer restaurants dan in Nederland, en je hoeft bijna nergens lang te wachten. Meestal kun je binnenlopen en zit je binnen en kwartier aan tafel. Uit eten gaan is hier ook geen avondvullend programma, waardoor je het gemakkelijker tussendoor doet. Voor het uitgaan, na de sportschool, op weg naar huis, het maakt niet uit. Daar komt bij dat boodschappen relatief duur zijn. Bij de gewone supermarkten als Safeway en Albertsons is het al niet goedkoop, maar als je naar een reform-supermarkt gaat (en daar komen we graag, want daar heb je lekker brood en lekkere kaas enzo) die hier zo populair zijn, is alles nog ietsje duurder. Ik heb het er graag voor over, maar het maakt het prijsverschil tussen thuis koken en uit eten gaan minimaal. Ik geloof dat we aan het veramerikaniseren zijn, want we kiezen maar al te vaak voor het gemak van buitenshuis eten...

k.d. lang

Gisteravond zijn we weer voor een concert naar de Mountain Winery geweest, waarschijnlijk de laatste keer dit jaar. Je merkt dat de herfst nadert; augustus is lang niet zo warm als juli en de dagen beginnen al wat korter te worden. Rond acht uur begint het hier al flink te schemeren. We hadden kaartjes voor k.d. lang die een geweldig optreden weggaf. Ze had ook een erg leuk voorprogramma: Holly Brook. Zou me niet verbazen als we nog meer van haar horen.

Smoothie

Op woensdagochtend ga ik nog steeds naar een klant om een halve dag daar op kantoor te werken. Nu we plannen voor de introductie van nieuwe software, hebben we elke woensdag een bespreking met een launch team: productmanager, marketing director, partnermanager, en nog een handjevol mensen. Elk detail wordt er besproken: trainingen voor verkopers, aanpassingen van de website, en beschikbbaarheid van het product zelf.

Op weg terug naar kantoor ging langs Jamba Juice voor een smoothie. Wat McDonalds is voor hamburgers, en Starbucks for koffie, dat is Jamba Juice voor smoothies. Er zijn er nog niet zoveel als Macs of Starbucks, maar je komt ze toch regelmatig tegen. Heerlijk zo'n frambozen-, bananen-, sinaasappel- en aarbeiendrankje!

Werkdag

Een klant van mij introduceert volgende week een nieuwe versie van een softwareprogramma en dat betekent dat we deze week druk zijn met interviews. Gisteren vonden er twee interviews met analisten plaats en op dit moment bellen we journalisten om ze te interesseren in interviews voor de officiele introductie. Het is hier heel gebruikelijk dat veel interviews voor de aankondiging plaatsvinden, zodat journalisten alvast een artikel kunnen schrijven.

Een van de redenen om analisten nog eerder in te lichten is om hun steun te krijgen. Analisten zijn onafhankelijke derden, die door journalisten vaak als bron gebruikt worden. Vooral bij een productaankondiging is het belangrijk om die steun te hebben, in de vorm van een referentie of een citaat in een persbericht. Vandaag heb ik zo'n citaat van IDC weten los te peuteren! (Dat is een 'big deal' hier!)

In de middag ging ik met een collega naar een andere klant. Nu we verhuisd zijn, is het bijna een uur rijden om bij deze klant te komen, en vandaag zat ook nog het verkeer tegen. Er was een auto uitgebrand langs de snelweg. Drie grote brandweerauto's twee ambulance's en een aantal politieauto's waren uitgerukt. Het zag er ook ernstig uit...

De reden van ons bezoek aan de klant was om aan een presentatie te werken voor analisten en journalisten. Volgende week gaat de CEO en aan aantal andere medewerkers op pers- en analisttoer, zoals dat hier heet. Oftewel, ze bezoeken Boston om daar een aantal journalisten en analisten te bezoeken. Mijn collega gaat mee om te begeleiden (ik zou oorspronkelijk niet kunnen, maar achteraf gezien had ik ook mee kunnen gaan... helaas, ik heb ezelf een reisje door de neus geboord).

Samen met de PR- en marketingmanager (links op de foto met mijn collega) werkten we aan de powerpoint-presentatie - het duurde langer dan gedacht, waardoor we na een paar uur de vergaderzaal moesten inruilen voor de trainingsruimte. Daar een aantal techneuten aan een van de producten aan het sleutelen - ik heb het hier over een start-up in hardware voor draadloze netwerken. Da's best gaaf hier dat je bij zo'n start-up de productontwikkeling van zo dichtbij kunt meemaken. Je moet je er trouwens niets glamorous bij voorstellen hoor (zie foto rechts).

Dit bedrijf is trouwens gestart op Hawaii en een paar jaar gelden verhuisd naar Silicon Valley. De PR manager woont nog steeds in Honolulu en vliegt regelmatig voor een week over en werkt de rest van de tijd van huis. Omdat we zo'n goed werk doen (zei hij) had hij deze keer een grote pot met in chocolade gehulde macademia-noten meegebracht, een specialiteit uit Hawaii.

Zomerhit

De hele zomer hoor je al Gnarls Barkley op de radio. Het maakt niet uit welk station ik aanzet, de kans is groot dat Crazy weer voorbij komt... en het nummer veveelt nog steeds niet.

Cook-out

Matthijs en Saskia hadden ons uitgenodigd voor een barbeque (we hebben hen op onze campingtrip naar Tahoe leren kennen). Dé manier om hier een uitnoding te versturen is trouwens via eVite.

Rond drie uur reden we naar Redwood Shores in Silicon Valley en een halfuurtje ten zuiden van San Francisco, met een six-pack Diet Coke (zo het Coca Cola Light hier), bier, en verschillende hapjes. Ondanks dat we met een internationaal gezelschap (Nederlanders, Duitsers, Indiërs, Brazilianen, een Zweedse en Amerikanen) waren, was de barbeque op z'n Amerikaans: iedereen had wat meegebracht, dus er was een overvloed aan eten... en vooral aan toetjes. Voor op de barbeque waren er hotdogs, hamburgers, kippepootjes en spek. Dat is luxe, want de meeste mensen houden het bij 'burgers & hotdogs'. Amerikanen noemen dit ook wel een 'cook-out' - het is echt iets om in de zomer te doen.

We zaten aan een watertje in een park, met een bijna Nederlands uitzicht, op de palmbomen en Amerikaanse vlaggen na... Daar hebben we heerlijk genoten van de zon terwijl het in San Francisco vandaag bewolkt en een graad of vijftien was.









Ik heb zojuist ook nog wat foto's van vorige week zaterdag op de blog gezet.

Snakes on a plane

Gisteren is 'Snakes on a plane' in premiere gedaan, een film met Samuel L. Jackson waar hier al maanden om te doen is. Een ware hype. Iedereen keek ernaar uit, maar ik begreep in eerste instantie niet waarom er zoveel ophef over deze low-budget film was. Zo bijzonder klonk het allemaal niet.

Wat wil het geval: begin dit jaar begon Brian Finkelstein een blog over de film met als doel om uit te vinden hie hij de premiere kon bijwonen. Inmiddels heeft hij foto's van die avond op zijn blog staan, dus het is hem gelukt. En de blog heeft heel wat puliciteit veroorzaakt. Inmiddels zijn er nog veel meer blogs, waardoor iedereen het erover heeft.

Daarnaast moest geen enkele recensent de film voor de premiere zien, waardoor het idee in de wereld kwam dat de film waarschijnlijk heel slecht zal zijn.

De eerste cijfers zijn goed - 'Snakes on a plane' is meest bezochte film dit weekend. Nu de film draait, hoor je wisselende geluiden. Ik heb de indruk dat de film niet slecht is - ieder geval is hij heel spannend en eng. Een ding is duidelijk: de film heeft nu al een cult-status bereikt.

Demo

Een lange week zit erop, maar ik heb een voldaan gevoel. Vanmiddag had ik een afspraak bij een klant in San Jose - dat is een stuk verder rijden nu we in San Mateo zitten. Heerlijk het dak open gedaan.

Ik was er om een interview bij te wonen en om de positionering van een nieuw product te bespreken. Ik geloof dat ik vandaag voor het eerst sinds in hier ben bij een face-to-face interview met een journalist ben geweest. De meeste interviews vinden hier plaats aan de telefoon. Deze keer was anders omdat er ook een demo gegeven werd. Ik kon het voor drie vierde volgen, dat laatste kwart was me echt te technisch. Dat is me in Nederland niet vaak overkomen, maar daar heb je ook niet vaak rechtstreeks met de techneuten en ontwikkelaars te maken die het product zelf maken!

Mijn bespreking over positionering verliep goed - de boodschappen die we hadden voorbereid sloegen de spijker op z'n kop, dus daarna nog even informeel bijgekletst. Mijn klant is een paar dagen geleden vader geworden en hij kon het niet laten om allerlei foto's van de baby op zijn Mac te laten zien.

En nu van het weekend genieten!

Marketing bullshit

Nederlandse PR mensen, zoals ik, vinden Amerikaanse persberichten over het algemeen maar een hoop 'marketing bullshit'. Het is interessant om te merken dat ook menig PR persoon in Amerika het hiermee eens is en het liever anders zou zien. Eigenlijk verlangen ze terug naar vroeger, want zo langzaam heb ik door het het vooral onde invloed van internet is dat dit veranderd is. Omdat persberichten hier over een 'newswire' verstuurd worden, worden ze op diverse websites gewoon doorgeplaatst. Yahoo! heeft daar bevoorbeeld een plek voor op de site.

Op deze manier krijg je je persbericht voor de ogen van velen, ook als geen enkele journalist erover schrijft. Maar hierdoor verschijnen ook worden als uniek, innovatief, leidend en oplossing steeds vaker in persberichten.

Daar komt trouwens nog bij dat Google een nieuws-zoekservice heeft waarbij je je gratis op nieuws kunt aboneren. Je geeft een trefwoord in en je ontvangt dagelijks nieuwsberichten waarin dat woord voorkomt in een 'Google Alert'. Ik ontvang allerlei alerts, want ik heb de namen van mijn klanten en hun concurrenten aangemeld.

Sourdough

Cindy houdt van 'sourdough bread', oftewel zuurdesem brood. Het is meestal wit brood, maar het bestaat ook in een bruine variant. Het is een van de meest verkochte broden in Noord-Californië. Ik snap er niets van, want het is echt heel zuur... dan nog liever zoet brood.

L.A.

Een collega vertelde dat ze dit weekend in Los Angeles was, op bezoek bij een vriendin die als 'screen writer' is, oftewel ze schrijft scripts voor films. Ze werkt op dit moment aan een Hollywood horrorfilm gebaseerd op een boek van Clive Barker.

Haar vriendin werkt dus in de filmwereld, wat voor mijn collega bijna een cultuurshock betekende. Ze vertelde hoe ze verbaasd was over de hoeveelheid plastische chirurgie die je daar ziet. Het lijkt wel of iedereen daar wel iets heeft laten 'corrigeren'. Ze zei dat als je uit San Francisco komt daar toch raar tegenaan kijkt... het is acht uur rijden, maar er is een wereld van verschil tussen LA en SF. (Er is trouwens ook een wereld van verschil tussen LA en de rest van Amerika en tussen San Francisco en de rest van Amerika!)

Mijn collega meldde ook dat ze sterren als Melanie Griffith en Jason Schwartzman (mij zei de naam niets) tegen was gekomen.

Vloeistoffen

Sinds het nieuws over de arrestatie van terroristen in London, hoor je hier vooral veel over alle dingen die je niet meer in je handbagage mag meenemen en de consequenties die dat heeft voor wachttijden en duty free winkels. Na een dag van 'hard nieuws' ging de verslaggeving voor een groot deel over op het geven van praktisch advies. Ook op binnenlandse vluchten mogen passagiers geen vloeistoffen meer in de handbagage hebben, dus heel wat Amerikanen zijn getroffen. Vorige week gaven de ontbijtprogramma's uitleg over wat wel en niet toegestaan is in het passagiersruim. Deze week beginnen de ochtend DJ's er nu al grappen over te maken.

Cocktails

Soms is het wel eens lekker om geen afspraken te hebben. Vandaag was zo'n dag - eindelijk eens tijd om mijn virusscanner te vernieuwen, de was te doen, bankafschiften op te bergen en uit te slapen.

Gisteravond gingen we stappen met John en een aantal vrienden. We hadden afgesproken in een martini-bar en gingen daarna naar Marlena's, een bar waar waar een 'drag queen' show (travestie show) was. Erg lachen... We dronken cocktails, en ook al had ik maar twee drankjes, voelde ik me vanochtend een beetj brak. Als Amerikanen uitgaan is het heel gebruikelijk om gemixte drankjes te drinken. De keuze is oneindig. Mojito is nu heel populair, de Cosmopolitain doet het nog steeds goed, net als de Long Island Iced Tea of Sex on the Beach. En als je vroeg wilt beginnen, neem je een Bloody Mary voor ontbijt. En dan zijn er nog de shooters, dat zijn ook mix-drankjes, maar zonder fris of sap in een borrelglaasje. Het is de bedoeling dat je het in een keer achterover slaat.

Hoogseizoen

Na wat boodschappen bij Target, zoals een nieuwe snijplank, ondergoed en motorolie, ging ik nog even de stad in om een broek te ruilen. In Santa Cruz had ik een broek bij Urban Outfitters gekocht en na één keer wassen zat er een scheur is. Ik ging er mee terug in het filiaal in San Francisco. Ik kon zonder probleem een nieuwe broek tegen mijn gescheurde ruilen. Geen vragen over hoe ik de broek had behandeld of opmerkingen over het feit dat ik de roek al mee dan een maand geleden gekocht had. Ik vind het nog steeds een verademing hoe klantgericht winkels hier zijn.

Om bij die winkel in 'downtown' San Francisco te komen moest ik me een weg banen langs de vele toeristen die in de rij stonden voor een ritje met de cable car. Augustus is duidelijk hoogseizoen in de stad...

Bijdrage

Ik heb er weer een week op zitten en morgen zijn we precies negen maanden hier. De tijd vliegt.

Vanochtend heb ik een bespreking bij een van mijn klanten. Een start-up waar ik nu ook al bijna negen maanden voor werk en inmiddels ken ik de mensen bij dit bedrijf redelijk goed en weten we wat we aan elkaar hebben. In de vergadering van vandaag bespraken we de nieuwe positionering van dit bedrijf met de CEO en marketing manager. We zijn er bijna uit. Het is gaaf om te merken dat ze mijn mening op prijs stellen en dat ik ook echt een bijdrage kan leveren. Het voelt niet meer als een nieuwe klant in een ander land. Het voelt gewoon als een van mijn klanten.

Na het werk nog even bij Wild Side West een biertje gaan drinken. Daar behoren we nu wel tot de stamgasten.

Mormoon

Op weg terug naar kantoor in de auto, vertelde een collega me dat hij Mormoon is. Hij is de eerste Mormoon de ik ken! Wat ik tot nu toe over Mormonen wist was dat ze vooral in Utah wonen, de mannen meerdere vrouwen kunnen hebben en dat er een sterke gemeenschapszin in. Zo sterk, dat als een Mormoon naar een nieuwe stad verhuisd, andere Mormonen meteen met van alles en nog wat klaar staan.

Mijn collega, die niet uit Utah komt, legde uit dat Mormonen leden van de 'Church of Jesus Christ of the Latter-Day Saints' zijn, en dat die kerk mensen die in polygamie geloven niet tollereert. Volgens hem is dat een stroming die zich lang geleden heeft afgescheiden. Dat van de hechte gemeenschap klopt wel volgens hem. Ook vertelde hij dat Mormonen geen alcohol drinken en dat hij nog nooit iets alcoholisch gedronken heeft.

Wat betreft de religie zelf, legde hij uit dat Mormonen niet in de drie-eenheid geloven, zoals de meeste Christenen, maar Jezus en God zijn twee verschillende figuren. Naast de bijbel hebben ze een ander boek, 'Book of Mormon', met getuigenissen van ander profeten aan wie God zich openbaart heeft. De belangrijkste profeet is Joseph Smith, de oprichter van de Mormoonse kerk. In een korte autorit heb ik een hoop bijgeleerd.

Begroeting

Als collega's in het voorbij gaan op kantoor gedag zeggen, zeggen ze mer dan alleen hi of hallo. Meestal is hoor ik ' how are you, Christel'. Ja, met mijn naam erbij - dat is heel gebruikelijk ook al is het maar een terloopse begroeting. Met zoveel nieuwe collega's verbaas ik me soms over wie mij al kent... Andere varianten van die groet zijn: how are you doing, how's it going en what's up.

Airconditioning

Het maakt niet uit hoe warm het buiten is, op kantoor is het altijd aan de frisse kant. De airconditioner zorgt ervoor dat het altijd net iets te koud is. Ik verbaas me daar al lange tijd over... vooral nu het zomer is en je buiten korte mouwen draagt, wil je die zelfde kleding ook binnen kunnen dragen, maar je moet hier een trui aandoen als je naar binnen gaat. En dat terwijl burgers gevraagd werd de airconditioner minder koud te zetten tijdens de hittegolf om energie te besparen en dreigende black-outs (stroomuitval) te voorkomen.

Ik had het er met een van mijn collega's over en die vertelde dat het regelmatig voorkomt dat mensen een kacheltje op kantoor hebben en dat ook in de zomer gebruiken. Dat is dubbele energieverspilling! In kantoorgebouwen met airconditioning, kunnen de ramen meestal niet open, dus of je wilt of niet, je zit in de geconditioneerde lucht. In supermarkten is het trouwens nog veel erger. Daar is het rillen als je binnenkomt.

Kreeft

Na een concert van Shawn Colvin in Saratoga op vrijdagavond, bleven we in een hotel in Mountain View slapen. Een collega uit New York had me een tijdje geleden een voucher voor dit hotel gegeven. Ze had er een kamer gereserveerd maar die was bij aankomst niet meer beschikbaar. Als goedmakertje kreeg ze een voucher en gratis een nacht te verblijven. Het scheelde ons driekwartier rijden.

Toen we zaterdagochtend toch in de 'South Bay' waren, maakten we van de gelegeheid gebruik om even langs de 'outlets' in Gilroy te gaan - ik heb al eens eerder geschreven dat ruim 150 winkels in de outlet mall daar. Op de terugweg gingen we langs Cindy's tante in San Jose; toevallig was haar moeder daar ook. We gingen uit eten bij Red Lobster, een keten van visrestaurants. In de vestiging waar wij waren, was plek voor 239 mensen.

Op de TV-reclame van Red Lobster had ik gezien dat ze deze maand gereachten uit verschillende staten op het menu hebben. Ik koos kreeft uit Maine. Ik kreeg een hele kreeft, met kraker erbij om de rijpers open te krijgen. Hij smaakte prima, maar Cindy's kreeft-pasta was een beetje flauw. We zijn echt verwend met de restuarants in San Francisco, waardoor dit soort ketenrestaurants ons niet meer zo kunnen boeien. Ik kan me ook niet voorstellen om ergens anders in Amerika te wonen dan in San Francisco.

Vanochtend waren we weer even in Gilroy, omdat ik mijn credit card in een winkel had laten liggen. De rest van de dag was vooral met allerlei verplichtingen gevuld: naar de supermarkt, de was gedaan, rekeningen betaald en naar de sportschool.

Moore

Afgelopen dinsdag hoorde ik dat Pam, mijn voormalige baas en degene die me heeft aangenomen, Edelman verlaat. Vandaag was haar laatste dag. Zo gaat dat hier: niet lang nadat iemands vertrek vaststaat, vindt het ook plaats. Ze gaat voor de Gordon and Betty Moore Foundation werken, waar ze hoofd communicatie wordt - een geweldige baan. Bill Gates is niet de enige tech-miljardair met een eigen stichting. Mede-oprichter van Intel en zijn vrouw in hebben ook zo'n liefdadigheidsinstelling. Hun stichting zet zich in voor het milieu, de wetenschap en de Bay Area, en heft zes miljard in kas.

Gordon Moore is overigens de naamgever en bedenker van Moore's Law. Daar ben ik dus 'two degrees' van verwijderd... wow!

Mel Gibson

Een paar dagen geleden is Mel Gibson aangehouden voor rijden onder invloed en sindsdien is het een item in elk nieuwsprogramma. Hij wilde zich niet door fans laten rijden. Hij zou alcoholist zijn. Naast dat hij erg dronken was, zou hij zich ook anti-semtisch hebben uitgelaten. De politie zou dit verzwegen hebben in het proces verbaal. Hij heeft zich inmiddels al twee keer aan alle joden verexcuseerd. Hij zou naar ontwenningkliniek moeten. Zijn nieuwste film wordt waarschijnlijk niet uitgebracht. En ga zo maar door. Marco Bakker is er niets bij...

Politie

Cindy heeft een aardbeving in ons huis gevoeld. Ik was in de auto onderweg en heb niets gemerkt, maar het feit wordt al op allerlei nieuwssites bevestigd. Het was een lichte beving, 4.4 op de schaal van richter. Volgens Cindy duurde het maar heel even en was de beving minder heftig dan wanneer er een vrachtwagen op de Nieuwendammerdijk voorbij reed.

Cindy is nog steeds volop aan het soliciteren. Waar ze nu werkt als freelancer is haar contract al verlengd en er is haar zelfs een baan aangeboden, maar dat is niet iets wat ze op de lange termijn wil doen. Een van de banen waar ze op gesoliciteerd heeft is bij de politie. De afgelopen twee avonden zit ze politieprogramma's op TV te kijken als ik thuis kom. Met de honderden zenders die we hier hebben, is er altijd wel een uitzending van Cops of zoiets te vinden...

Orthodontist

De tandarts had me verwezen naar de orthodontist omdat het spalkje achter mijn tanden los zit. Ook zijn praktijk was een gewoon huis, waarin de verschillende kamers als praktijkruimtes waren ingericht. De wachtkamer had zelfs een open haard met op de schouw een groot bord waarop de naam stond van een meisje wiens beugel er vandaag uit mag. Ondanks de losse sfeer, hing een 'mission statement' bij de receptie en in de ruimte waarin ik geholpen werd, hingen alle diploma's van Dokter Cucalon.

Er werden foto's gemaakt en Ik werd geadviseerd over verschillende opties om mijn tanden helemaal recht te zetten. Het voelde meer als een verkoopgesprek dan oprecht advies. Een gewone beugel is een prima oplossing volgens Cucalon, maar met Invisalign kan de orthodontist veel betere resultaten bereiken. Daar moeten we nog maar eens over nadenken...

In ieder geval kreeg ik een map met de foto's, informatie, en een verwijzing voor rontgenfoto's mee. In de map zaten ook een paar 'consent forms', toestemmingsverklaringen die de othdontist vrijwaren voor allerlei onvoorziene omstandigheden. Ik geloof niet dat je dat in Nederland bij tandarts zoiets moet ondertekenen...

Medicijnen

Een vriend van ons heeft onlangs te horen gekregen dat hij MS heeft. Het laat me maar niet los... Hij had al een tijdje last van tintelingen in zijn voeten, maar wilde steeds niet naar de dokter gaan. Hij is zo iemand die nooit naar een arts gaat, en daarom zijn leven lang geen ziektekostenverzekering had. Hij werkt als freelancer en als eigen baas vond hij een ziektekostenverzekering een luxe die hij zich niet kon veroorloven. (Als je geen werkgever hebt, is een ziektekostenverzekering hier ontzettend duur. Behandel- en medicijnkosten liggen ook veel hoger dan in Nederland. Je hebt hier ook een soort ziekenfonds, een verzekering van overheidswege, Medicare genaamd.)

Na het eerste artsbezoek, waar niets werd vastgesteld, begonnen zijn vrienden te zeggen dat hij zich toch maar moest verzekeren. Gelukkig heeft hij dat gedaan voordat de diagnose gesteld werd, alleen kon hij zich niet voor medicijnen verzekeren. Hij vertelde ons dat zijn medicijnen 14.000 dollar per jaar kosten en dat kan hij niet betalen en afhankelijk is van gratis medicijnen, die door sponsorprogramma's en liefdadigheidinstellingen beschilbaar worden gesteld.

Behandeling

Om elf uur kwam Frederieke ons ophalen om te gaan ontbijten bij de Connecticut Yankee, een soort eetcafé in de wijk Potrero Hill. Cindy en ik waren daar een paar jaar geleden en de 'banana pancakes' zijn ons altijd bijgebleven. Ze waren weer heerlijk.

Na het ontbijt, hadden Frederieke en ik een afspraak bij Blush voor een pedicure - Cindy ging naar huis om wat werk te doen. Het barst hier van de tentjes waar je je nagels kunt laten doen. Meestal kleine zaakjes, waar een paar Asiatische meiden werken. Ik heb geen idee waarom dat is, maar ik heb het werkelijk nog niet anders gezien. Ook bij Blush, een wat leuker ingerichte zaak, was dat het geval.

Het is niet zo vreemd dat pedicures hier zo populair zijn. Door het warme weer heb je veel vaker open schoenen aan en als je werk hebt waarbij je er een beetje representatief uit moet zien (en dat heb je hier al gauw), zijn nette teennagels een must. Het kost hier ook een stuk minder. Op veel plekken krijg je voor 20 dollar een manicure en een pedicure. Ik wilde het dus ook wel eens een keer uit proberen... voor het eerst in mijn leven onderging ik vandaag een pedicure.

De behandeling duurde een halfuur - niet alleen mijn nagels werden verzorgd, maar mijn hele voet en onderbeen ook, met massage en al. In plaats van één kleur nagellak, koos ik voor een stijl die ze hier 'French' noemen, waarbij alleen het randje van de nagel met wit gelakt wordt en de rest met kleurloze lak afgewerkt wordt. Mijn tenen hebben er nog nooit zo verzorgd uitgezien! Ik kan weer met goed fatsoen voor de dag komen in mijn sandalen... hoe heb ik ooit zonder gekund? (Haha.)

Vervolgens had ik nog een afspraak bij de tandarts om een gaatje te laten vullen. Het is ook hier ongebruikelijk dat een tandarts op zaterdag dienst heeft, maar toevallig houdt de mijne op zaterdag praktijk en is op maadag gesloten.

Mijn tandarts is een relaxte vent en de praktijkruimte is ingericht als een huiskamer. Vandaag had hij een Hawaii-shirt aan en had zijn hond bij zich. Hij nam ook overal ruim de tijd voor, veel uitgebreider dan in Nederland, vooral voor het inwerken van de verdoving. Een ander verschil met mijn tandartservaring in Nederland was dat mijn tandvlees eerst verdoofd werd met een goedje op een wattestokje dat ik een paar minuten tussen mijn tanden moest houden. Daardoor voelde ik de injectie voor de grote verdoving nauwelijks. Tijdens al dat wachten kon ik TV kijken, wat ik ook deed tijdens het boren... een goede afleiding. Het boren en vullen was niet veel anders... even eng als waar dan ook.

Na de behandeling liep ik terug naar huis, een flinke wandeling van bijna een uur. Ik kwam langs een van de mooiste uitzichten op de stad vanaf het hoogste gedeelte van Dolores Park.

Vergeten

Toen ik om half negen op kantoor kwam, realiseerde ik me dat ik mijn laptop vergeten was. Onze IT afdeling gaf me een andere PC, maar ik was net aan een aantal documenten aan het werken die ik op mijn eigen harde schijf had staan, zoals een promotieverzoek voor een van de mensen in mijn team. Tegen de lunch ben daarom maar weer naar huis gegaan en heb daar verder gewerkt. Ik moest ook nog een plan afmaken, dus het kwam goed uit om in rust te kunnen werken.

We komen net terug van Cafe Dolores Park, zo'n tien blokken lopen - dat is een flinke wandeling. Er speelden twee bands, waaronder Blame Sally. Goed om te ze weer te zien en om even bij te praten.

Panel

Met mijn collega Emily ging ik na werk naar Palo Alto om een panel over podcasting bij te wonen. Ons kantoor is vijf minuten lopen van het station en de bar waar het event plaatsvond ook, dus we namen de trein. Emily gaat elke dag met de trein doet het laatste stuk met de fiets. Caltrain heeft een hele wagon ingeruimd voor fietsen. Je moet een label aan je fiets hebben waarop vetrek- en eindstation staan en je fiets op volgorde van station zetten, vastgemaakt met een spin.

Het panel was klein en onpretentieus van opzet. Het voelde voor mij een beetje Nederlands aan. De bijeenkomst was georganiseerd door een van Edelman's blogexpert.

20 minuten

Tussen de middag had ik afgesproken om met Ella te lunchen. Zij werkt bij het Nederlands Business Support Office, een initiatief van de Nederlandse overheid. Via een gezamelijke kennis in Nederland waren we elkaar op het spoor gekomen. Het was leuk om ervaringen en ideeën uit te wisselen. Zo langzaam ken ik hier heel wat Nederlanders...

Vanavond heb ik weer wat langer doorgewerkt, maar het was heerlijk om in 20 minuten thuis te zijn.