Plan

Ik moet nog aan een PR-plan werken en daar heb ik niet zoveel zin in. Het plan was al af, maar er moeten allerlei wijzigingen in gemaakt worden. Laat mij maar het denkwerk doen en de grote lijnen uitzetten.... nu moet ik zorgen dat elke letter goed staat en dat aan elk detail gedacht is. Een kwestie van moed (en energie) verzamelen en eraan beginnen. Het zal vast wel meevallen, dat is meestal zo.

Een collega heeft vandaag opgezegd. In Nederland zou zo iemand minstens een maand opzegtermijn hebben - hier is dat wat korter. Nu moet ik zorgen dat er een andere collega ingewerkt wordt, zodat klanten zo min mogelijk last hebben van de wisseling. Dat wordt nog een uitdaging, want ik ben zelf leren.

Gelukkig had ik vanmiddag een goede meeting met een klant. We hadden afgesproken om plannen voor 2006 te bespreken, en we kwamen op allerlei leuke ideeën voor activiteiten en invalshoeken voor verhalen. In ieder geval vandaag iemand blij gemaakt.

Met de trein

Het is bijna 10 uur in de ochtend en ik zit in de trein op weg naar kantoor met mijn laptop op schoot. Ik heb er al een conference call opzitten met een klant in New York – ik zal de komende tijd mijn werkweek starten met een telefonische vergadering om 7 uur. Gelukkig moet ik vooral luisteren en hoef ik niet zoveel te zeggen…

Vrijdag had ik mijn auto op het werk laten staan. Daarom ben ik het openbaar vervoer aan het verkennen. Veel mensen zeggen dat het handiger is om met de trein naar Mountan View te reizen, dus misschien ga ik het vaker doen. Al ben ik tot nu toe niet overtuigd van het gemak, want ik heb vandaag niet veel geluk want werkzaamheden aan het spoor zijn uitgelopen, waardoor de treinen enorm vertraagd zijn. Volgens de conducteur komt dat hier niet vaak voor.

Cindy heeft me naar het 22nd Street-station van Caltrain gebracht (zie links op de foto). Was even zoeken, want het station ziet er helemaal niet uit als een treinstation. Er staat een bordje langs de weg bij een klein gebouw en daar neem je een trap naar beneden. Onder de snelweg is het perron met twee sporen, een ticketautomaat en wat bankjes. Dat is het station.

Caltrain heeft maar één lijn, van downtown San Francisco tot de zuidkant van Silicon Valley en terug. Klinkt alsof er niets fout kan gaan, maar toch zat ik eerst in de verkeerde trein, want niet elke trein stopt bij elk station. Er zijn sneltrein-varianten (bullet trains) die stations overslaan en ik zat in een trein die niet in Mountain View stopt. Je hebt hier geen borden op de stations en je kunt dus ook niet op de tijden afgaan. Je moet naar het nummer op de voorkant van de trein letten om zeker te weten dat je de juiste neemt. Weer wat geleerd! Ik was niet de enige die zich in de trein vergist had – de conducteur vertelde me dat ze dit systeem in augustus hebben ingevoerd, waardoor veel mensen nog in de foute trein stappen.

Als ik vaker de trein wil nemen, zal ik ook nog uit moeten vinden hoe ik van huis naar he station kom, want Cindy kan me natuurlijk niet altijd brengen. We zitten niet al te ver van een Bart-station, ik schat een minuut of 10 lopen, dat zou een optie kunnen zijn. Bart is een soort sneltram. Die heeft ook maar één lijn en gaat van Fremont, aan de andere kant van de baai, door San Francisco tot Milbrae, iets ten zuiden van het vliegveld. In de stad is Bart ondergronds. Ik zou in Milbrae van Bart op Caltrain kunnen overstappen, maar dan moet ik heel goed plannen, omdat de meeste Caltrain-treinen Milbrae overslaan. Het wordt nog een gepuzzel… ik denk dat ik voorlopig de auto de voorkeur geef!

Christmas Party

Een collega had een paar foto’s van de Christmas party gemaakt. Die wilde ik jullie niet onthouden.

Moe maar voldaan na een week hard werken...

V.l.n.r.: Emily, Angie, Jessica, Christianne, Bridget, Jessica en Danielle. Met de meesten werk ik af en toe samen, het meeste met Danielle.

Internetcafé

Ik kan weer even bloggen! Het is zondagochtend en we zitten in een van de vele koffieshops met gratis internet. Gisteren zou Comcast kabel aan komen leggen voor TV en internet, maar het regende te hard. Omdat er in ons huis nog helemaal geen kabel is, zou de Comcast-man een nieuwe verbinding moeten maken en met de regen had hij daarvoor een speciale kraan nodig die niet een-twee-drie beschikbaar was. Bijna overal hier in de VS lopen de kabels voor elektriciteit en dergelijke niet onder de grond - kijk maar op de foto's van onze verhuizing hieronder.

Gelukkig heb ik nu een laptop van werk, dus Cindy en ik hoeven niet meer te delen. We hebben hier in Café La Bohème net een ontbijtje op (bagel met avocado) en zitten nu allebei druk te typen terwijl twee Mexicaanse mannen naast ons zitten te schaken en de mensen aan de tafel achter me bespreken hoe de macht van de politiek op de media toeneemt.

Gisteravond waren we op stap in The Mission. Oud-collega Rianne was in de stad. Ze is net bij eBay gaan werken en viel met haar neus in de boter, omdat eBay's jaarlijkse PR-bijeenkomst deze week plaatsvond in san Jose - een week nadat ze er is begonnen. Dit weekend was ze nog even in San Francisco en Cindy en ik zijn met haar tapas gaan eten bij Ramblas. Het is leuk om de buurt te verkennen en leuke restaurants en cafe's te ontdekken. Dat Rianne hier was, geeft me het gevoel dat we helemaal niet zover weg zijn.

Overdag hebben we gisteren hard gewerkt: dozen uitgepakt, boekenkasten terug in elkaar gezet, keukenkastje schoongemaakt, computers aangesloten. Ik denk dat we nu op eenderde zijn... onze logeerkamer zal voorlopig nog wel dienst doen als opslagruimte, maar het begint al een stuk gezelliger en huislijker te worden. Ik kwam er trouwens achter dat mijn pc niet op 110 volt draait, dus ik moest tussendoor nog even langs RadioShack voor een transformator.

Vrijdagavond vond de jaarlijks 'Christmas party' met kantoor plaats. We hielden het feest in Fahrenheit Ultra Lounge, een nieuwe, hippe tent in San Jose. Ik had verwacht dat we na werk gewoon iets gingen drinken, zoals in Nederland, maar Cindy legde me uit dat de company christmas party echt een traditie is en voor velen een excuus om erg dronken te worden. Ik voel me al aardig geintegreerd! Gisteren had ik de hele dag had ik een lichte hoofdpijn, zo'n katerig gevoel. Niet dat ik laveloos was hoor... het zal wel de wijn geweest zijn. Gelukkig reed Cindy terug.

Dat de Christmas party meer was dan een gewone borrel bleek ook wel aan hoe series mijn collega's dit feest namen. Veel van mijn collega's hadden zich extra opgemaakt en omgekleed voor het feest, wat betekende dat de meeste meiden zwarte topjes aanhadden of zelf een lange zwarte jurk. Partners waren ook uitgenodigd, of in iedergaval mocht iedereen een gast meebrengen. Door de losse sfeer heb ik mijn nieuwe collega's weer wat beter leren kennen.

Het feest was aan het einde van een andere drukke dag... zoals ik al schreef is vrijdagochtend onze huisraad aangekomen! Om 9 uur reed de vrachtwagen onze straat in en daarna was het uitladen geblazen. Gelukkig hadden we na het inpakken op de Nieuwendammerdijk bedacht dat we toch maar niet ze container leeg zouden ruimen. We hadden dat nooit zelf kunnen doen. Een team van drie Mexicanen en een Amerikaan bracht alles naar binnen. Ik vinkte op de lijst die we in Amsterdam gemaakt hadden aan wat naar binnen werd gebracht en Cindy vertelde de verhuizers waar alles moest komen. Alles was er en op een paar hele kleine schades na, lijkt alles in tact.
















De vrachtwagen met onze container erop komt aan.

Eerst werden alle spullen voor het huis gezet om te controleren of alles er was. De meubelstukken werden op straat uitgepakt voordat ze naar binnen gedragen werden.















Ik moest bijhouden of alles er was. Het was erg fris en ik was nogal moe (ik geloof dat ik sta te gapen op deze foto...)

Gisteravond

Gisteren had ik geen tijd om te bloggen omdat ik met Jep had afgesproken. Jep kende ik nog niet maar een wederzijdse kennis had ons met elkaar in contact gebracht, omdat we allebei sinds kort van Nederland naar San Francisco vehuisd zijn. We hadden om 7 uur in San Francisco afgesproken en voor het eerste heb ik het drukke verkeer hier ervaren. Ik had Highway 101 genomen, dwars door Silicon Valley en dat had ik niet moeten doen! Om 7 uur stond daar nog volop file. Dat is een les voor de toekomst. In de spits moet ik Highway 280 nemen. Dat doe ik 's ochtends ook - deze kronkelt tussen de rand van de bebouwde kom aan de voet van de bergen. Het wordt wel de mooiste snelweg van Amerika genoemd. Ik was kwart voor 8 op de plaats van bestemming en had toen nog een kwartier nodig om te parkeren. Een uur te laat! Gelukkig was het daarna gezellig. We waren bij Medjool op Mission Street. Een van de weinige leuke plekken die ik tot nu toe hier ken, omdat Cindy en ik er afgelopen zomer waren.

Helaas heb ik ook vandaag niet veel tijd om te schrijven, omdat we vanavond ons bedrijfsfeest hebben. Daar zal ik morgen uitgebreid verslag van doen. En ook van de aankomst van onze spullen! De container stond vanochtend voor de deur! Vanavond slapen we weer in ons eigen bed!

Phils foto

Phil Gomes mailde me de link naar de foto die hij gisteren hier op kantoor heeft genomen van Michael en mij in bespreking met Pam in haar kantoor. De foto ervoor en erna zijn ook in Edelman's Silicon Valley kantoor genomen. Phil gaat langs alle Amerikaanse Edelman-kantoren, dat zie je als je door de foto's 'bladert'. Overigens ontdekte ik gisteren dat je de foto's groter in beeld komen als je erop klinkt.

Was nog vergeten te zeggen dat ik gisteren ook mijn laptop gekregen heb!

Goed nieuws

Mijn hoofd tolt! Vandaag was weer ontzettend druk, maar ik wil toch nog even bloggen voordat ik zo naar huis ga... Veel goed nieuws gehad. Ten eerste heb ik mijn social security nummer! Zaterdag ontving ik een brief waarin stond dat mijn social security kaart over twee weken in de bus zou moeten vallen. Vandaag had ik eindelijk een halfuurtje om even langs het kantoor van social security te gaan, waar ze het nummer alvast konden printen! Nu kan ik verzekerd worden, salaris krijgen, in de urenadministratie worden opgenomen en mijn rijbewijs aanvragen. Ten tweede is onze container met huisraad door de douane en de scanner. Hij kan vrijdag afgeleverd worden. Ik ben heel benieuwd hoe het is om onze eigen spullen weer te zien.

De drukte op het werk werd vooral veroorzaakt door vele besprekingen. Zo was collega Phil Gomes op bezoek om ons bij te praten over blogs. Hij is een bekende blogger en sinds een aantal maanden bij Edelman in dienst. Onder leiding van hem heeft Edelman een visie op blogs ontwikkeld. Als communicatieadviesbureau zijn we ons maar al te bewust dat blogs invloed hebben op ons vak en op de journalistiek. Het was een interessante sessie, waar Phil zelf vast ook over zal schrijven op zijn blog. Kijk er over een paar dagen maar even en let dan vooral op de foto's in de rechterbalk op zijn site, want hij heeft een foto van mijn met Pam en Michael genomen (Pam is mijn baas en Michael een collega).

Vanavond ben ik niet de enige die overwerkt. Er waren een stuk of acht collega's nog hier rond 7 uur, waardoor we besloten iets te eten te bestellen. De keuze viel op Chevy's. We hebben samen Mexicaans gegeten in de vergaderzaal... hier wordt niet samen geluncht zoals in Nederland, dus het was een leuke manier om mijn collega's weer een beetje beter te leren kennen.

Geen intimidatie

De verplichte anti-harassment training was vanochtend - weer veel geleerd over de Amerikaanse cultuur! Harassment laat zich lastig in het Nederlands vertalen, maar grofweg ging de training over dicriminatie en sexuele initmidatie. Bedrijven kunnen hier aangeklaagd worden door medewerkers en er zijn heel wat rechtzaken geweest waarbij de medewerker een schadevergoeding kreeg van tonnen of soms zelfs miljoenen. Het is dus zaak dat de werkgever haar managers informeert over de bestaande wetgeving en bijbehorende verantwoordelijkheden.

Medewerkers zijn beschermd tegen discriminatie op grond van eigenschappen waar ze geen invloed op hebben. De meest voor de hand liggende zijn ras, leeftijd en geslacht, maar huwlijkse staat valt er bijvoorbeeld ook onder. En dan zijn er nog een paar die niet door de nationale wetgeving erkend worden, maar alleen door een aantal staten. Zo ben je maar in twaalf staten beschermd tegen discriminatie op basis van sexuele voorkeur! Gelukkig is Californie er een van. Als manager moet ik extra oppassen, want door mijn gedrag zou ik niet alleen het bedrijf in gevaar kunnen brengen, maar ik loop zelf ook het risico aangeklaagd te worden, omdat ik zeggenschap heb over de loopbaan van medewerkers.

We hebben allerlei voorbeelden gekregen van gedrag dat niet gepast is, de meeste erg voor de hand liggend. Een grap over iemands gebedsrituelen, een medewerker vanwege zijn leeftijd bepaald werk niet laten doen mag niet of collega's meenemen voor een bedrijfsborrel naar een striptent mag niet. Een collega vertelde hoe ze in haar vorige baan in Amsterdam was waar haar Nederlandse collega iedereen meenam naar de wallen. De monden van mijn collega's vielen open. Ze konden zich niet voorstellen dat een baas van een afdeling zoiets zou doen. Het rare is, dat ik me zowel het Nederlandse als het Amerikaanse standpunt hierin goed kan voorstellen...

Vanmiddag had ik een belangrijke bespreking bij een klant. We mosten goekeuring krijgen op een aantal voorstellen en wilden laten zien dat we vaart aan maken zijn met de uitwerking van andere actiepunten. Dat was een spannende bespreking voor mij, want deze klant run ik nu helemaal zelf. Natuurlijk met hulp van collega's, maar ik ben degene die strategie bepaald en beslissingen neemt. De klant was tevreden en maakte verschillende complimenten! Echt gaaf! Nu hebben we een hoop werk voor de komende weken....

Vanavond zitten Cindy en ik in een internetcafe met Cindy's laptop. Het is een gezellig cafe, alleen aan bijna elk tafeltje zit iemand met een laptop, want er is hier gratis wi-fi. Gelukkig kreeg ik vandaag een telefoontje van het verhuisbedrijf. De container is gisteren aangekomen en is al ingeklaard. Nu moet ie nog door een scan. Er is een kans dat hij deze week voor de deur staat!

Vroep op!

Afgelopen weekend ben ik gewoon blijven bloggen, alleen kon ik de teksten niet online zetten. Dat heb ik vanochtend even op kantoor gedaan. Ik was namelijk een uur te vroeg op mijn werk! Het omgekeerde van verslapen... Ik had met een klant om 10 voor 7 uur afgesproken, alsof dat niet al vroeg genoeg is, maar door de nieuwe reisafstand, had ik me een uur verrekend, dus was ik hier al voor zessen!

Toen ben ik eerst maar langs Starbucks gegaan, de McDonalds van de koffieshops hier. Er zit er een om de hoek van kantoor. Een normaal mens zou koffie nemen, maar ik hield het bij een sapje en een stuk courgettecake. Ondanks dat ik om 4 uur ben opgestaan, voel ik me redelijk goed.

Mijn klant was er om kwart voor zeven. Hij begeleidt vandaag een van zijn managers tijdens een media tour en moest nog wat informatie bij ons ophalen. Hij had daarvoor ook pas om 8 uur kunnen komen, maar voor ditzelfde bedrijf is er elke week een confernce call met mensen aan de oostkust van Amerika, vandaar dat we hier om zeven uur op kantoor hadden afgesproken. Deze telefonische vergadering heb ik vanaf nu elke week. Als alles meezit, kan ik 'm volgende week vanaf huis doen en daarna rustig naar kantoor rijden.

Kerstvoorbereidingen

De eerste nacht in ons nieuwe huis is goed bevallen. De futon slaapt prima.
Rond 11 uur waren we in San Jose, een uur ten zuiden van San Francisco, bij Phillis, de tante van Cindy. Ze is al in de tachtig en woont alleen in een groot huis aan de rand van de stad. Ruim 150 jaar geleden bouwden haar grootouders (of overgrootouders, dat ben ik kwijt) een ‘cabin’ op die plek. Later zijn er kamers aangebouwd, waardoor het nu een mooi groot huis in met één heel oude kamer.

Samen met Cindy’s zus, Debbie, hebben we haar geholpen met het opzetten van de kerstboom. Debbie had een grote, volle spar gekocht, zoals je ze alleen maar hier ziet. Je ziet ze wel eens op TV en in films. Wij hingen 'm vol met gekleurde lampjes, een knipperende engel in de top en allerlei ballen en decoraties. Hij zag er bont uit toen we weer gingen.

Debbie en Cindy met hun tante in het midden

Op de weg terug langs Target voor de eerste kerstinkopen: kado’s voor de drie neefjes van Cindy. We vieren kerstavond bij Debbie thuis met de hele familie, dus we moeten voor iedereen een kado kopen. Ook heb ik kadootjes gekocht voor Grace, een meisje van 5 dat ik niet ken. Ons Edelman-kantoor doet mee aan een actie van Estrella Family Services om voor arme kinderen kerstgeschenken te kopen. Op het prikbord in de keuken hangen briefjes met een naam, leeftijd en verlanglijstje. Grace is vijf en ze wil jurken, rokken, truien, ondergoed en ander kleding, haar lievingskleuren zijn rose, paars en blauw en ze houdt van Dora the Explorer en Bratz. Ik heb wat kleertjes voor haar gekocht en een Bratz-pop.

Verhuizen

Vanaf vandaag wonen we in San Francisco! Al hadden we in de eerste vier weken heel wat spullen verzameld, alles paste gemakkelijk in onze twee auto’s.

Storm, klaar voor vertrek

Op mijn voicemail was een bericht van Crystal van het verhuisbedrijf. Onze container komt een dag later aan in de haven van Oakland dan gepland, op maandag 12 december. Hij is ook uitverkoren voor een scan, wat betekent dat we 'm zeker niet binnen een week zullen hebben.

We zagen onszelf niet twee weken op een luchtbed slapen… mijn nachtrust heb ik veel te hard nodig met mijn nieuwe baan. Daarom hebben we de afgelopen dagen Craig’s List weer afgezocht (net als toen we een woning zochten) op zoek naar een futon. We vonden er een die er goed uitzag bij mensen in The Mission, maar een paar blokken van ons nieuwe adres. Het bleek een stel te zijn dat binnenkort naar Londen vertrekt en daarom de huisraad aan het verkopen is. Déjà vu! Ze woonden in een ontzettend gaaf apartement in een oud gebouw - rechts ze je me in de hal bij de lift staan.

De futon zag er prima uit, dus voorlopig hebben we een bed! En als we onze spullen weer hebben, kan ie als bank dienst doen, want alle leuke banken hebben 2 tot 3 maanden levertijd. Hij paste net in Cindy’s auto – wij zijn helemaal gelukkig met ons ene meubelstuk in ons lege apartement!

Het nieuws de afgelopen dagen staat bol van de beslissing die goeveneur Schwarzenegger moet nemen over het leven van Tookie Williams. Deze ex-gangster is jaren geleden ter dood veroordeeld voor verschillende moorden. Hij heeft gratie aangevraagd en voor het eerst in jaren maakt een gevangene kans op een positief oordeel. Belangrijkste reden daarvoor is dat Tookie tegenwoordig goed werk doet en ervoor zorgt dat jongeren niet bij gangs gaan en uit gangs uittreden. Hij is er zelfs voor genomineerd geweest voor de Nobelprijs voor de Vrede. Maandag wordt de uitspraak verwacht... net op tijd, want de executie staat gepland voor 1 minuut na

middernacht van maandag op dinsdag.

Stagiaires

In dit kantoor zijn vier stagiaires, die gezamelijk een opdracht hadden gekregen, namelijk om een 'mond-op-mond campagne' te bedenken voor een multimedia-klant. Deze campagne moesten ze vandaag aan ons presenteren, waarbij wij (de rest van het personeel) speelden alsof we de klant waren. Over sommige details hadden ze nog niet nagedacht, zo stelden ze voor om Madonna te vragen om het product te promoten in de gedachte dat ze dat voor 5000 dollar wel zou doen. Het idee op zich om het product aan celebrities te geven in de gedachte dat die er dan over zouden gaan praten in de publiciteit is niet meer nieuw hier. Er zijn zelfs bedrijven die zich erin specialiseren, zoals Distinctive Assets. En zij stellen hoge eisen aan de kado's die ze voor bedrijven aan sterren geven! Het moet hip en trendy zijn en een minimale waarde van 500 dollar vertegenwoordigen. Echt een eye-opener voor mij. Door dezelfde presentatie weet ik nu ook dat er 16 miljoen studenten in Amerika zijn... net zoveel als inwoners in Nederland!

Stagiaires verdienen hier per uur. Wij hebben op kantoor een ruimte met printer, scanner, inbindapparaat en postvakjes. Daar hangt ook een poster met de arbowet van de staat Californie. Er staat op dat het minimum loon hier $6,75 per uur is - dit tarief verschilt per staat. Er vroeg me al een tijdje af of dat is wat de stagiares verdienen, maar vandaag hoorde ik dat dat $ 10 per uur is. Geen vetpot, maar je kunt er aardig van rondkomen. Zeker omdat de belastingtarieven hier een stuk lager liggen. Zodra ik mijn salaris krijg, laat ik weet hoe laag.

Vanavond zijn we Sushi gaan eten in Mountain View. We zaten aan de bar waar bootjes langsvaarden met bordjes met gerechten erop. We waanden ons in Japan - de bediening sprak amper Engels. Dit restaurant lag aan Castro Street, de hoofdstraat van Mountain View, waar allerlei restaurants aan liggen. Ik denk dat elk Aziatisch land minstens een keer vertegenwoordigd is. Het is onze laatste avond hier. Raar idee dat we hier nu weer weggaan - we zijn ons al een beetje gaan hechten. Morgen verhuizen we naar San Francisco. Daar hebben we de eerste week geen internet... dus ik weet niet wanneer ik weer kan bloggen.

P.S. Gisteravond was trouwens erg gezellig - ik was met twee Nederlandse journalisten die hier wonen gaan eten in Palo Alto bij een erg goed Vietnamees restaurant. Aan het einde betaalde ieder voor zich, maar wel alle drie met credit kaart. Dat is hier niet ongebruikelijk. Ieder krijgt een bonnetje voor een derde deel, en tekent voor zijn eigen credit card.

Overzicht

Je hebt zo van die dagen dat je het gevoel hebt alles onder controle te hebben. Vandaag is zo'n dag! Ik weet, morgen kan het weer over zijn, maar voor nu voelt het goed. De dingen liepen tot nu toe prima - ik kon her en der waarde toevoegen door de juiste vragen te stellen of met een idee te komen en de bestaande teams hielden de boel draaiende. Nu ik de klanten, de activiteiten en collega's beter leer kennen, kan ik ook beter bepalen wat er moet gebeuren, hoe prioriteiten te stellen en waar dingen kunnen verbeteren. Ik heb zowaar overzicht!

Na de eerste weken hier, beginnen ook de verschillen op te vallen. Hoewel PR hier in de basis niet anders is dan in Nederland, zijn de programma's voor klanten niet hetzelfde. Een van de dingen die me is opgevallen, is dat hiet veel meer draait om vakbeurzen en congressen. Belangrijk onderdeel van het PR-programma is om ervoor te zorgen dat klanten kunnen spreken tijdens congressen - wij komen met voorstellen voor onderwerpen en werken deze uit zodat ze kunnen worden ingediend zij de organisatoren van de diverse events. Als dat lukt, of een klant heeft een stand op een beurs, is het zaak om journalisten te interesseren daar een kijkje te gaan nemen of een interview te doen. Mijn eerste beurs wordt CES (in Las Vegas), in januari, al hoef ik daar nog niet voor een klant naartoe. Ik ga vooral om te kijken en mensen te onmoeten.

Een ander groot verschil is dat er veel meer gerapporteerd wordt, vooral bij een grote klant waar meerdere contactpersonen zijn... ik geloof dat ik voor een klant al drie wekelijkse raportages gezien heb. Eens kijken of ik daar wat efficiency in kan brengen.

Vandaag heb ik ook mijn nieuwe visitekaartjes gekregen! Weer een stapje verder. Nu nog onze container met spullen en een social security nummer, zodat ik mijn salaris kan krijgen!

Training

Edelman heeft regelmatig trainingen voor medewerkers onder de naam Edel-U (van University). Vandaag ging het over loopbaanontwikkeling, oftewel 'taking control of your career'. Erg interessant! Niet omdat ik veel nieuws gehoord heb, maar om te zien hoe mijn, veelal jongere, collega's hiermee omgaan. Een stuk serieuzer dan in Nederland! Ik was verbaasd over hoe bezorgd ze zijn over de juiste begeleiding naar de volgende stap. Vooral de boordelingsgesrpekken spelen daarin een cruciale rol. Als er iets is waar ze aan moeten werken, horen ze dat graag ruim voor zo'n gesprek zodat ze zich kunnen verbeteren. Goed om te weten, want ik moet aan veel van deze mensen leiding geven. Ik weet weer een beetje beter wat er van me verwacht wordt.

Gelukkig was ik vandaag niet te laat thuis, waardoor Cindy en ik gezellig samen voor het eten konden zorgen. Zo meteen gaan we samen op de bank naar Lost kijken. Deze serie volgden we in Nederland al via downloads van het internet, waardoor we hier meteen verder konden gaan weer we gebleven waren.

Nederlanders

Vandaag heb ik twee Nederlanders leren kennen... tenminste via internet. Blijkbaar lezen niet alleen bekenden mijn blog, maar is ie via internet ook voor anderen vindbaar, want vanochtend vond ik een reactie van Saskia, een Nederlandse in San Jose. Ze had mijn blog gelezen en heeft zelf ook een blog. Zo te lezen hebben we wat dingen gemeen.

Toen ik op mijn werk kwam, vond ik een e-mail van Boris over een kennis van hem die twee weken geleden naar San Francisco verhuisd is. Hij werkt in San Mateo, ook in Silicon Valley. We hebben afgesproken binnenkort samen te lunchen om ervaringen uit te wisselen. Vanmiddag heb ik ook Tom gemaild, een Nederlandse journalist die al een jaar of drie hier gestationeerd is. Met hem ga ik deze week iets drinken.

Cindy was vandaag in San Francisco waar ze onder andere naar het stadhuis is geweest om haar bedrijf in te schrijven. Eerst moest ze naar de stedelijke belastingdienst, die in het gebouw gevestigd is. Daar moest ze haar bedrijf registreren en 25 dollar belasting betalen voor haar bedrijfsvergunning. Daarna moest ze nog naar het kantoor van de 'county clerk', uit haar omschrijving van dit ambt zou ik zeggen dat het vergelijkbaar is met het register of de burgelijke stand. Daar moest ze haar bedrijfsnaam deponeren, omdat ze niet haar eigen naam gebruikt. Dat kostte 39 dollar. Nu moet ze nog een keer per week tijdens vier weken achtereenvolgende weken in de krant haar bedrijfsnaam adverteren, zodat mensen protest de kans krijgen protest aan te tekenen tegen het gebruik van de gekozen naam. Als dat niet gebeurd, en daar gaan we vanuit, moet de krant bewijs van adverteren naar de county clerk sturen en dan is de naam officieel.

Geen tijd

Het is half 10, ik kom net van kantoor en ik moet ook nog een plan doornemen om morgen om 9 uur voorbereid te zijn voor een bespreking met een klant! Vandaag heb ik ongeveer de hele dag in vergaderingen gezeten, waarvan de meeste ook nog uitliepen. Ik heb dus geen tijd om te bloggen... Het zal nog wel vaker voorkomen, dus kijk niet raar op als er niet elke dag een nieuw bericht is.

Markt

Op zondag is hier in Mountain View de wekelijkse 'farmers' market', een markt met onder andere groenten & fruit, vis, brood en kaas. Er zijn zelfs bloemen te koop. Eigenlijk heel vergelijkbaar met een markt in Nederland met kleine ondernemers en boeren, al zie je hier ook mensen huisgemaakte dingen zoals honing te koop. We hebben er verse zalm, mais, spinazie en heerlijk brood gekocht. Goed brood is hier zo zeldzaam dat mensen ervoor in de rij staan! En ook hier geldt dat je gulden een daalder waard is... maar dan in dollars natuurlijk.

Na de inkopen wandelden we weer terug naar ons apartement om vervolgens naar Ikea te gaan om wat dingen voor ons nieuwe huis uit te zoeken. Het was raar om daar rond te lopen, want Ikea hier is vrijwel hetzelfde als Ikea in Nederland. We winkel is alleen iets ruimer opgezet, waardoor je niet zo druk aanvoelt.

Beth had kaartjes voor ons geregeld voor de Dickens Fair, een overdekte kerstmarkt in de sfeer van Londen in de 19de eeuw, in ieder geval het ideaalbeeld dat Amerikanen hiervan hebben. Er liepen ontzettend veel mensen rond, verkleed in 19de eeuwse kleding, pratend met een Brits accent. Niet alleen de mensen in de kraampjes maar honderden amateuracteurs. Zelfs koningin Victoria was er!

Zo'n zaterdag

Als ik opsom wat we vandaag allemaal gedaan hebben, weet ik niet hoe we het in een dag hebben weten te proppen. Het helpt dat winkels tot 8 of 9 uur open zijn. Daardoor konden we na een drukke dag in San Francisco nog een nieuwe TV kunnen kopen bij Best Buy, zeg maar de BCC van Amerika met laagste prijsgarantie, alleen iets groter. Het had geen zin onze Nederlandse televisie mee te nemen, want het voltage kon niet omgezet worden (hier is alles op 110 volt), en als Comcast de kabel komt aanleggen, moeten we een TV hebben. Daarom vandaag maar de knoop doorgehakt.

Natuurlijk zijn we vandaag even bij ons nieuwe huis gaan kijken. Voor het eerst waren we er met z'n tweeën in de woning en dat voelde goed. Meteen allerlei maten opgenomen om gordijnen te kunnen uitzoeken. We huren het huis vanaf 1 december, maar gaan er vanaf volgend weekend pas wonen. Dan hebben we een ongeveer een week te overbruggen totdat onze spullen komen. Van Cindy's ouders hebben we een luchtbed, beddegoed, handdoeken enzo te leen om de eerste week in ons nieuwe huis te kamperen. Onze huisraad wordt op 1 december in de haven van Oakland verwacht, vervolgens heeft de douane nog een week nodig voor de inklaring.. als alles volgens plan loopt staat 16 of 17 december de container voor de deur. Ik ben benieuwd hoe het is om hier onze eigen spullen weer te hebben.

Ons nieuwe huis is vlakbij The Mission (links is Mission Street), waar veel leuke winkels en restaurants zijn. We vonden er een paar meubelzaakjes waar we onze zoektocht naar een bank voortzetten. Valt niet mee om iets te vinden waar we allebei achter staan; we zoeken nog even verder...

Vandaag ben ik ook nog naar de kapper geweest. Ik had het advies van een collega opgevolgd om naar Willow Salon te gaan. De website ziet er een stuk spannender uit dan de kapsalon zelf. Je hebt hier veel verschil in salon, van heel duur tot heel goedkoop. Ik schat dat Willow net iets beter is dan gemiddeld en een stuk duurder dan een vergelijkbare kapsalon in Nederland! En dan word je ook nog geacht 15 tot 20 procent fooi te geven, net als in restaurant. Onderaan het bonnentje was al voor me uitgerekend hoe groot de tip volgens de verschillende percentages is. Veronica heeft mijn haar geknipt. Ik geloof dat ze het best goed gedaan heeft, al weet dat morgen pas echt, nadat ik zelf mijn haar heb gedaan...

Uitgeput (ik heb nog niet de helft verteld van wat we allemaal gedaan hebben) kwamen we om half negen thuis, nadat we pizza gehaald hadden bij Round Table Pizza, hier om de hoek. Daar kan New York Pizza niet tegenop! Nog een stukje gekeken van de nieuwste reality show, waarin een we een vrouw volgen die de hulp van een privé-detective heeft ingeroepen, omdat ze denkt dat haar veloofde vreemdgaat. Dat blijkt uit de under cover-videobeelden inderdaad het geval. Als kijkers zien we hoe ze opde beelden reageert en haar confrontatie met haar vriend in een nachtclub. Hij is niet zo blij met de televisiekcamera's in zijn gezicht. Voyeuristischer wordt het niet!

Trouwen en brouwen

Ik heb nog steeds kennismakingsgesprekken met nieuwe collega's. Ik probeer er elke dag een te plannen, maar iedereen heeft het druk waardoor de afspraken soms verschuiven. Vandaag had ik weer twee gesprekken, en gisteren had ik er ook een. Het zijn allemaal jonge meiden met wie ik deze week sprak. Net als in Nederland zijn hier de meiden in de meerderheid, al heb ik ook een aantal mannelijke collega's. Bijna allemaal hebben ze een buitenlandse achtergrond, soms elders geboren en soms zijn de ouders (of grootouders) voor hun geboorte hierheen gekomen. Ze zijn allemaal Amerikaans maar bewust van hun achtergrond. Een was zes toen ze uit de Filipijnen hierheen kwam, een ander komt uit Inda, een derde heeft een Iraanse achtergrond en verder ben ik Spaanse, Mexicaanse en Portugeze voorouders tegengekomen. De meeste zijn tweetalig en krijgen van huis uit een traditionele opvoeding mee. Iedereen vertelt me dat deze mengeling van culturen typisch is voor de Bay Area (het gebied rondom San Francisco) en dat het elders in Amerika heel anders is.

Ik hoorde twee van die meiden vanmiddag met elkaar kletsen over hun vriendjes. Allebei verwachten ze dat ze binnenkort ten huwlijk gevraagd gaan worden. De een vertelde de ander dat ze er niet te veel op wil rekenen dat het met de kerst gebeurd, om niet teleurgesteld te worden. Ik denk dat de kerst hier de tijd bij uitstek is voor huwlijksaanzoeken. Kledingzaak Old Navy maakt er reclame mee... Een meisje krijgt van haar vriend een sjaal als kerstkado en vat dat op als een voorbode van een aanzoek (alsof de sjaal net zo speciaal is als een ring.) Vol emotie zegt ze alvast ja.

Vandaag hoefde ik gelukkig niet al te laat te werken. Cindy en ik zijn weer richting het centrum van Mountain View gelopen, maar deze keer gingen we naar een zijstraat van de weg waaraan de meeste restaurants liggen. Daar hadden we een brouwerij gezien, de Tied House, die we wilden uit proberen. Het eten was prima, en je kon er een 'sampler' bestellen met acht kleine glaasjes om al hun bieren uit te proberen. De meeste waren lekker, behalve het kerstbier met kaneelsmaak. Van de biertjes heb ik met mijn nieuwe telefoon een foto gemaakt. Het was een gedoe om een telefoonabonnement te krijgen zonder social security nummer, maar met een brief van Edelman is het deze week toch gelukt!

Herfst

De herfst heeft hier ingezet. Sinds begin deze week regent het elke dag (niet de hele dag hoor) en ook de blaadjes aan de bomen verkleuren en vallen af. Alleen van de loofbomen, de palmbomen en cypressen blijven groen. Het is nu een graad of tien in de ochtend, dus best fris. Voorlopig zal ik niet met open dak rijden en kijk ik uit naar mijn winterjas die in de container zit. Vandaag moest ik door de regen om een broodje voor lunch te halen... misschien toch maar een paraplu kopen... of boterhammen van huis meenemen.

Mijn werkdag leek erg op een werkdag in Nederland. Wat dingen voor klanten doen, voortgang van activiteiten bespreken, wat dingen uitzoeken over een mogelijk nieuwe klant en medewerkers coachen. Ik ben nog steeds redelijk veel tijd kwijt met dingen ontdekken en mijn weg vinden. Zo heb ik heb met twee nieuwe collega's nader kennis gemaakt. Vandaag heb ik ook nieuwe Blackberry aan de praat gekregen! Dus ik hoef niet meer aan een pc gekluisterd te zijn om mijn e-mail te lezen.