Boston

Toen ik op het Amtrak station in Boston aankwam, nam in de T naar het hotel. De T is de ondergrondse, vergelijkbaar met Bart in San Francisco is. Ik herkende de lijnen en de stations van mijn au pair-tijd nog. Ik nam de rode lijn naar Park Street.

Ik werkte wat in de hotelkamer en had een lunchafspraak met een oud-collega van Edelman op donderdag. Daarvoor liep ik langs de Boston Common en de Public Garden naar Boylston Street. Prachtige historische plekken. Toen ik vanuit Nederland naar Boston ging, zag ik nauwelijks de ouderdom, want vergeleken met Europa is hier alles jong. Maar nu ik in San Francisco woon, merk ik het des te meer op.

Ook andere verschillen vielen me op. Restaurants en kroegen zijn hier veel donkerder ingericht en het eten is veel zwaarder - meer gefrituurd, meer met room, en meer aardappelen en vlees. En natuurlijk het weer was onmiskenbaar anders dan in Californie. Het regende veel en het was erg koud. Desondanks hebben we heel wat rondgelopen om veel van de stad te zien. Hier wat indrukken die ik met mijn iPhone genomen heb...

Boston Common, een park in het centrum van Boston.

Park Street Church in de regen

Faneuil Hall en Quincy Market - deze gebouwen doen al 250 dienst als marktplaats. Ook nu nog barst het van de winkeltjes en eettentje.

In het centrum van Boston zie de oude en nieuwe gebouwen naast elkaar

De vele bakstenen huizen deden me aan Nederland en Engeland denken. Toch een heel ander gezicht dan de houten Victoriaanse huizen in San Francisco.

Boston en de rest van New England (zo wordt de groep staten in het noordoosten van de VS gezamenlijk genoemd) staat bekend om zijn 'Indian Summer'. In de herfst kan het hier nog heel warm zijn, terwijl de blaadjes aan de bomen rood kleuren... veel roder dan in Nederland.

Vanaf veel plekken in de stad kun je de John Hanckock zien, de hoogste wolkenkrabber van Boston.

Stations

Toen we dinsdagavond van het restaurant terugliepen naar het hotel, stelde Marci voor door Grand Central Station te lopen, omdat het zo mooi is van binnen. Het is inderdaad een mooi gebouw van binnen met marmer aan de muren en hoge, azul-blauwe plafonds met daarop schilderingen van sterrenstelsels en sterrenbeelden.

Een groot contrast met Penn Station, waar ik gisteravond op de trein naar Boston stapte. Da’s een erg lelijk en druk station. Toen ik een kaartje gekocht had, wilde ik naar het juiste spoor gaan, maar dat kon nog niet. Op een groot bord wordt 10 minuten voor vertrek aangegeven op welk spoor elke trein aankomt. Vervolgns dringt iedereen zich door de poortjes om op het spoort te komen. Ik kan me de logistiek in de achtergrond nauwelijk voorstellen... waarom ze niet als in Nederland altijd hetzelfde spoor kunnen gebruiken, weet ik niet.

Terwijl ik deze week naar New York moest voor mijn werk, moest een vriendin voor haar baan naar Boston. We maken dus van de gelegenhed gebruik dat we allebei aan de oostkust zijn. Ik heb veel zin in een lang weekend Boston, waar ik vlakbij gewoond heb toen ik au pair was.

Treinen was net iets handiger dan vliegen vanwege de vertrektijden en de prijzen. Het voordeel van Amtrak, waarmee ik nu reis, is dat ik van centrum naar centrum ga, waardoor ik er net zo lang over doe als met het vliegtuig. Want dan moet je tijd rekenen voor transport van en naar het vliegveld en het feit dat je een uur voor vertrek moet inchecken.

Nu had ik vier uur ononderbroken voor mezelf. De trein is veel ruimer dan die van de NS - bredere stoelen, bredere gangpaden en meer bagageruimte. Ik had eerste klas geboekt, zodat ik een stopcontact naast mijn stoel had. Ik kon alleen niet online. Daarvoor had ik de extra snelle Accell trein moeten hebben, maar die miste ik op een haar, omdat geen taxi me van het conferentiecentrum naar het station wilde brengen. Dat taxiritje is te kort, waardoor geen enkle chauffeur er trek in had.

Het plafond in Grand Central Station

Mooie, ruime stationshall

Loketten in Grand Central Station

De stationshall van Penn Station, waar passagiers staan te wachten op het spoornummer van hun trein

De Amtrak-trein

Uitzicht vanuit de trein bij het verlaten van New York

Big Apple

Maandagmiddag vloog ik naar New York met Marci en Mike van Flipboard. De aanleiding voor de reis was ad:tech, waar Marci vanmiddag een presentatie gaf. Ik vloog voorhet eerst met Virgin America, wat als grote voordeel had dat er Wi-Fi in het vliegtuig was en ik dus gewoon kon internetten. Erg tof. Daardoor vernamen we tijdens de vlucht dat de San Francisco Giants de vierde wedstrijd in de World Series gewonnen hadden en dus ‘wereldkampioen’ geworden zijn. Al geef ik niets om honkbal, vind ik het toch jammer dat ik het niet ter plekke meemaak hoe iedereen nu uit zijn dak gaat.

Aangekomen in New York, werden we opgehaald door een chauffeur. Dat klinkt erg luxe, maar is niet ongebruikelijk in New York. Hij zette ons af bij het W Hotel aan Times Square, waar ik vanuit mijn kamer op de 49ste verdieping uitzicht op had. Het was al na middernacht, maar ik was nog niet moe want in San Francisco was het nog maar net na negenen. Da’s echt het nadeel als je naar de oostkust moet voor je werk. Je gaat laat naar bed, maar moet 's ochtends gewoon weer vroeg op... Alleen als om 7 uur je wekker gaat, is het thuis nog maar 4 uur ‘s nachts.

Vandaag hadden we verschillende interviews en besprekingen. Iedereen is erg lovend over Flipboard en het is leuk te merken dat het hier aan de andere kant van
de VS niet anders is. Er was vervolgens even tijd om in mijn kamer te werken, uit te rusten en de verkiezingen op TV te volgen. Heel maf om na maanden van campagnes voor de kandidaten in Californie, nu de uitslagen van New York op TV te zien. Natuurlijk komen ook de andere staten aan bod, maar ze krijgen hier een stuk minder aandacht.

Maar goed ook want ik het even rustig aan kon doen, want ik had nog plannen voor de avond. Eerst met Marci en Mike uit eten bij Benjamin, volgens Mike het beste steakhouse in New York. Ik at er ‘surf ‘n turf’ ofwel biefstuk met kreeft. Het was inderdaad heerlijk. Na het eten gingen mijn collega’s terug naar het hotel, maar ik het inmiddels met een vriendin ge-smst van wie ik wist dat ze ook inNew York was en samen gingen we nog naar een ad:tech feestje.

De feestjes in de reclamewereld in New York zijn heel anders dan de internetfeestjes die ik van San Francisco gewend ben. Het was donker, er waren gogo-danseressen, modellen en de muziek was loeihard, waardoor je nauwelijks met elkaar kon praten. Na twee drankjes hield ik het gezien, want ik moest vanochtend weer vroeg mijn bed uit om naar ad:tech te gaan ook nog een bezoek te brengen aan de redactie van een van de grootste reclame-vakbladen. Een volle dag die een voldaan gevoel geeft.

Modellen, waar je bij de ingang mee op de foto kon


Go-go-danseressenMet Gina, uit San Francisco

Vakantiehuisje

Dit weekend had ik een huisje gehuurd in Guerneville. Zover ik weet, heb je hier geen bungalowparken zoals in Nederland, maar er zijn heel wat mensen met een tweede huis dat ze verhuren als ze er zelf niet zijn. En natuurlijk is er een website die ze allemaal bij elkaar zet en doorzoekbaar maakt.

Wie mijn blog regelmatig leest, weet dat ik al vaker in dit plaatsje geweest ben. Het is maar heel klein, maar er zijn heel wat hotels, kroegjes en restaurantjes en in de zomer worden er heel wat feesten georganiseerd. Maar Guerneville heeft ook een andere kant. Het is omgeven met bossen en natuur... en deze keer ging het ons meer om de rust.

Zaterdag gingen we het dorp in, waar het overduidelijk Halloween was. De handjevol winkels hadden hun inventaris aan de feestdag aangepast en overal waren maskers, schmink en verkleedkleren te koop. Ook de lokale snoepwinkel had niet te klagen, want met Halloween krijg je kinderen aan de deur die om snoep vragen. Er was allerlei ouderwets snoepgoed. Geen stroopsoldaatjes en kaneelstokken zoals je in Nederland zou zien, maar Amerikaanse klassiekers als Mary Jane, Corn Tails en Plenty & Good.

Toen we zondag terug reden, deden we het rustig aan... nog een

beetje gewinkeld en bij een fruitgaard een stop gemaakt waar je allerlei jams, dressings en andere lekkernijen kon proeven. Je kunt hier aan van alles en nog wat in de omgeving de tijd van het jaar zien. Overal pompoenen, en in winkels allerlei enge decoraties, zoals een rat op de toonbank of een heks bij de ingang.

We gingen ook langs bij Merry Edwards, een van de betere wijnhuizen in Sonoma Valley. Daar proefden we onder andere een Chardonnay met een bijzonder etiket. De eerste versie was niet door de keuringscommissie gekomen... er stond namelijk een tekening van een naakte vrouw op. De ontwerper draaide een lint om haar lichaam en toen mocht het wel.

Verkleden

Mijn verjaardag valt op Halloween. Als ik dat Amerikanen vertel reageren ze altijd enthousiast, want voor hen betekent het dat het altijd een feest is op mijn verjaardag. In plaats van het op de dag zelf te vieren, maakte ik van BoomSF mijn Halloween-verjaardagsfeestje. Veel mensen kwamen verkleed, zoals het hoort met Halloween. Zelf was ik weer als punker uitgedost. Een vriendin had een taart en cupcakes met het BoomSF logo erop geregeld.

Anti-establishment

Op 2 november heeft elke staat zijn eigen senaats-verkiezing, zijn eigen huis-van-afgevaardigden-verkiezingen en z'n eigen goeveneursverkiezing (en zo zijn er nog een aantal verkiezingen voor allerlei posities). Als inwoner van Californie krijg ik nauwelijks mee wat er in de andere staten speelt en wie daar de kandidaten zijn, omdat de meeste media niet nationaal zijn. En zelfs op de nationale zenders, zijn de reclameblokken op lokale markten en regio's gericht.

Er zijn uitzonderingen - sommige kandidaten komen wel op de nationale zenders. Dat gebeurt voornamelijk als een kandidaat een relletje schopt of een opvallende uitspraak doet. En dat gebeurt nog al eens dit jaar. Er zijn dit jaar heel wat kandidaten van buitenaf, zonder politieke ervaring. Het doet me af en toe denken aan de opkomst van Lijst Pim Fortuyn.

Deze kandidaten worden over het algemeen gesteund door de ultra-conservatieve Tea Party beweging en Sarah Palin. Ze gaan er prat op dat ze geen politieke ervaring hebben maar zijn erg vaag over wat ze willen veranderen, behalve dat er een andere aanpak nodig is en dat de overheid minder geld moet uitgeven, soms zelfs alle uitkeringen afschaffen, en minder belasting moet heffen. Een flink aantal is ook conservatief als het om sociale issues gaat: tegen abortus, geen gelijke rechten voor homo's en strenger optreden tegen illegalen.

Zo komtde Repubikeinse goeveneurskandidaat voor de staat New York, Carl Paladino, uit het onroerend goed en is blijkbaar gewend dat het er wat ruwer aan toegaat. In het begin werkte het dat hij steeds zij dat hij woedend ('mad as hell') is, maar toen een journalist hem confronteerde met een onderwerp waar hij liever niet over had, begon hij dreigementen te uiten.

Maar de Republikeinse senaatskandidaat uit Delaware, slaat echt alles. Ze komt over als super-naief. Blijkbaar is ze in het verleden een activiste geweest tegen masturbatie - er zijn nog TV beelden van. Ook heeft ze jaren geleden op TV verteld dat ze tijdens haar schooltijd heeft gesnuffeld aan hekserij. Om dat feit te ontzenuwen, heeft ze een spotje gemaakt... alleen had dat een averechts effect. Vervolgens het heel Amerika over Christine de heks, inclusief het populaire Saturday Night Life!

Honkbal

Zaterdagavond was ik thuis. Het komt niet vaak voor, maar ik had een rustig avondje op de bank met oude afleveringen van Oprah op mijn DVR en mijn laptop op schoot om een beetje op het web te surfen.

Om een uur of tien, werd het wat lawaaierig buiten. Eerst dacht ik dat het wat dronken jongeren waren, maar toen zag ik op Facebook dat bijna al mijn vrienden een update hadden geplaatst, waaruit ik kon opmaken dat de San Francisco Giants gewonnen hadden. Niet zomaar een overwinning, maar deze brengt hen in de 'World Series'. Vraag me niet wat dat precies betekent, maar het is blijkbaar het hoogst haalbare in honkbal.

Er reden vervolgens heel wat auto's met loeiende klaxon door de straat en van vrienden, die ook niet van sport houden, hoorde ik later dat ze van de overwinning hoorden, omdat de buren zo hard juichden.

De eerste wedstrijd in de World Series is aanstaande woensdag, tegen de Texas Rangers. Op de radio hoorde ik dat het gooedkoopste kaartje 450 dollar kost, en de duurste plek voor 20.000 dollar te koop is.

Marijuana

Laatst liep ik voor het eerst langs een marijuana 'dispensary', in ieder geval zijn deze Californische variant van de Nederandse coffeeshop het me nog nooit eerder opgevallen. Dat is een plek waar je legaal marijuana kunt kopen, mits je een 'medical marijuana card' hebt tenminste. Het gebruik van van marijuana is in Californie toegestaan op medische indicatie. Zo'n kaart schijnt overigens vrij makkelijk te krijgen zijn en als je een jointje wilt roken, is er vast wel iemand in je kennissenkring die er een heeft.

Californie is een van acht staten waarin het gebruik cannabis voor medische doeleinden toegestaan is. Zonder zo'n medische kaart, maak je je nog steeds strafbaar als je marijuana rookt... al voert de politie in San Francisco officieus een gedoogbeleid.

Wellicht dat daar binnenkort verandering in komt. Een van de referenda op het stembiljet op 2 november gaat over de legalisering van softdrugs. Dit heeft overigens niet alleen te maken met het liberale karakter van Californie, maar ook met het begrotingstekort van de staat. Als de drug legaal zou zijn, zou de staat namelijk ook brlasting erover kunnen heffen. Ik ben benieuwd of het erdoor komt. Het schijnt dat een van de 'counties' met de meeste tegenstemmers in het noorden-westen van de staat ligt, op de plek waar de meeste marihuana verbouwd wordt. Dat is hoogst waarschijnlijk om dat de verbouwers bang zijn dat de prijzen enorm zullen dalen als het legaal wordt om wiet te roken.

Tegenstanders

De mid-term verkiezingen zijn hier in volle gang. In minder dan twee weken vinden ze officieel plaats. Hier in California nemen Barbara Boxer en Carly Fiorina (voormalig CEO van HP) tegen elkaar op voor de senaatszetel en voor de goeveneurspost gaat de strijd tussen Meg Whitman (voormalig CEO van eBay) en Jerry Brown. In beide gevallen gaat het hard tegen hard, in de debatten, maar vooral ook in de spotjes.

Er worden miljoenen dollars uitgegeven aan spotjes - vooral de twee ex-CEO's hebben een rijk gevulde strijdkas omdat ze veel eigen geld in de campagne stoppen. Ze gaan niet alleen over de kandidaat zelf, elke kandidaat betaalt ook voor spotjes over de tegenstander. Aan het einde van zo'n spot moet gezegd worden wie het filmpje gefinancierd heeft, maar dat is meestal meteen duidelijk aan de hand van de beelden die gebruikt worden. Het zijn altijd foto's van de tegenstander die er moe, boos of gewoon lelijk uitziet. Hier zijn twee voorbeelden, maar er zijn er nog veel meer!

Dit is een spotje over Meg Whitman uit Jerry Brown's campagne:

En dit is een spotje over Jerry, betaald door Meg:

Koken

Af en toe komt de vrouw van een van de oprichters van Flipboard op woensdag om voor het hele team lunch te maken. Ze is kok en heeft op het moment wat extra tijd daarvoor. Ze maakt heerlijke, gezonde gerechten. Vandaag waren het sandwiches met tofu of varkensvlees en allerlei groenten, salade en mango.

Het was zo lekker dat ik het recept wilde hebben. Toen mijn collega's me dat hoorden vragen, krijg ik als reactie "do you cook?" Dat is een heel normale vraag hier. Lang niet iedereen kookt en men reageert zelfs een beetje verbaasd als het antwoord op die vraag ja is.

Game night

Gisteravond was het 'game night'. Af en toe spreken we met een groepje af om gezelschapspellen te spelen. Het was alweer een tijdje geleden, want Heidi was meestal degene die dat organiseerde en zij is een paar maanden geleden naar Chicago verhuisd.

Ze vriendinnen kwamen nu bij mij thuis voor een potje Celebrity en Cranium. Beide spellen speel je in teams. Bij Celebrity moeten je teamgenoten een persoon raden die jij beschrijft. Wij spelen na een eerste ronde een tweede ronde met dezelfde namen, alleen mag dan mar een woord gebruiken om de persoon te omschrijven.

Als je niet bij de eerste ronde was, kan je met geen mogelijkheid de tweede ronde spelen. Hoe weet je anders dat Harry Potter met bliksemschicht bedoeld wordt...

Beweging

Deze week met Eva gegeten. Ja, Eva, mijn ex-collega van Edelman's kantoor in Amsterdam. Ze is me achterna gekomen... sinds afgelopen week woont en werkt ze in San Francisco, nog steeds bij Edelman. Het was leuk om bij te praten.

Eva mist fietsen. Grappig om te horen, want dat had ik in het begin ook, maar inmiddels is mijn leven zo anders geworden dat het geen rol meer speelt. Heel af en toe pak ik nog wel eens de fiets, maar ik loop nu veel vaker en verder. Dat doet Eva ook. De eerste dagen dede haar benen er zeer van, want het is hier een stuk minder vlak... De pijn in mijn kuiten en bovenbenen kan ik me ook nog herinneren en nu draai ik mijn hand niet meer om voor een steile heuvel.

Ik ga hier ook veel meer naar de sportschool om voldoende beweging te krijgen. Na de eerste maanden hier, kon ik echt voelen dat mijn conditie achteruit ging en mijn gewicht omhoog. Ik heb al jaren een nieuwe balans en ben waarschijnlijk in betere vorm dan ik ooit was.

Parkeerbeheer

Het kantoor van Flipboard is in 'downtown' Palo Alto. In het centrum hier is parkeren nog gratis, maar er is wel een tijdslimiet van twee uur. Je hebt hier alleen geen parkeerschijf; de manier waarop parkeerbeheer controleert of je de limiet overtreden hebt, is door op de achterband een kenmerk met krijt te plaatsen.

De parkeerpolite, ze worden hier 'meter maids' genoemd, rijden rond in kleine wagentjes. Eerst maken ze een ronde met krijt en twee uur laten komen de langs met bonnen. De krijt zit aan een stoffen bol die aan het uiteinde van een stok zit. De meter maid rijdt langs de auto's en strekt de stok uit bij elke geparkeerde auto. Je kunt dus zelf zien of je al gemarkeerd bent of niet.

Mijn collega's en ik die met de auto naar kantoor komen, verplaatsten onze auto elke twee uur. Ik geloof dat dat officieel niet mag, maar dat valt niet te controleren met deze methode. In Menlo Park, waar Ellerdale was, waren ze geavanceerder en werden de nummerplaten gescant. Daar betekende twee uur ook werkelijk twee uur. Geen gesjoemel.

Vandaag hoeven we onze auto's niet te verplaatsen want het is Columbus Day. Voor de meeste mensen geen vrije dag, maar voor ambtenaren en mensen in het onderwijs wel. na weken van mijn auto een paar keer per dag verplaatsen (en regelmatig bekeuringen krijgen voor het vergeten) is het heerlijk een dagje gewoon door te kunnen werken.

Dronken

Afgelopen zaterdag ging ik weer naar een bruiloft. Deze keer van een collega van Tina en ging het er een stuk traditioneler aan toe, al hielden Mike en Karen het bescheiden.

Het huwlijk werd gesloten in de 'Old First Presbyterian Church'. Om het simpel te houden: het is een vorm van protestantisme, er zijn heel wat aftakkingen en stromingen - zie hier - en ik zou niet kunnen uitleggen bij welke smaak presbyterian wij waren. Het was duidelijk dat de kerk waar wij waren liberaal moet zijn, want de voorganger was een vrouw. De dienst duurde korter dan een uur en toen was het stel getrouwd. Daar komt hier geen stadhuis of ambetenaar bij kijken.

De bruid had drie vriendinnen als bruidsmeisjes en een als 'maid of honer'. De bruidegom had vier vrienden in de 'wedding party' die ushers, groomsmen en best man genoemd worden. Zoals bij een typisch Amerikaanse bruiloft hadden alle bruismeisjes en de maid of honor dezelfde jurk aan en ook alle mannen in de trouwerij droegen hetzelfde pak. Zo hoort dat hier.

We waren van plan in de buurt van de kerk even iets te drinken voordat de dienst zou beginnen, maar omdat het verkeer vaststond, leek dat niet te gaan lukken. Toen we weer stil stonden, merkte iemand op dat we voor een drankwinkel stonden. Iemand anders bedacht dat we ook in de auto ons drankje konden drinken, zprong uit de auto en kwam terug met een fles whisky. Die ging de auto rond... iets wat een overtreding is hier, want je mag niet met een 'open container' rijden. Met andere woorden, je mag geen open flessen of blikjes alcohol in de auto hebben.

Na de huwlijksvoltrekking hadden we een uur voordat de receptie en het diner zouden beginnen. We besloten naar de W Hotel te gaan. Ik bestelde een glas water, maar de meeste anderen dronken gezellig door. Vervolgens weer in de auto van de W naar Town Hall, een goed restaurant, en onderweg werd onze fles verder genuttigd. Hij begn verdacht leeg te raken.

Tegen de tijd dat we aan tafel gingen, ontbraken twee van onze tafelgenoten. Eerst dachten we nog dat ze nog stonden te kletsen, maar al snel merkte iemand op dat ze waarschijnlijk op het toilet waren. En jaar hoor... twee van onze passagiers waren een beetje onwel.

Zonder dat het bruidspaar of de familie het kon opmerken, loodsden we ze naar buiten en wilden we ze met een taxi naar huis sturen. Alleen de taxi's weigerden hen mee te nemen. Gelukkig stopten een 'town car' een grote Amerikaanse bak met privé-chauffeur die je kunt inhuren. Voor 15 dollar bracht hij hen thuis en zette wij het feest voort.

Er waren verschillende speeches tijdens het diner en na het eten danste het bruidspaar de eerste dans. Voor mij waren die zaken net zo typisch voor een Amerikaanse bruiloft als de dronkenschap van veel van de gasten. Misschien heb ik een vertekend beeld, maar het lijkt er helemaal bij te horen...

Sausalito

Deze week heb ik meer Nederlands gesproken dan normaal, want Annerie en Marije waren hier op bezoek. Ze hebben de meeste tijd de omgeving zelf verkend, maar vrijdag ging ik met hen mee op stap. Ze hadden de Golden Gate brug nog niet gezien, dus we besloten daar overheen te rijden.

Helaas was het niet meer zo warm als eerder deze week toen het ruim 30 graden was, maar gelukkig hing de brug niet in de mist. Ik stelde voor een een stukje door te rijden naar Sausalito omdat het daar in plaats van een rillerige 16 graden, waarschijnlijk tegen de 25 graden zou zijn. En ja hoor.

Dat is een van de redenen waarom Sausalito een populaire plek is voor dagjesmensen uit San Francisco - dat zie je aan de grote hoeveelheid prullaria- en soevenierwinkeltjes. Ook is het een populaire plek om te wonen, al moet je er aardig welgesteld voor zijn om het te kunnen veroorloven. Het barst er van de kasten van huizen, al zie je dat niet op het eerste gezicht.

Sausalito ligt aan het water. Er is een jachthaven en er zijn ook woonboten. Je kunt vanaf de waterkant San Francisco zien liggen. Van dat uitzicht genoten we tijdens onze lunch.

Een van de huizen langs de straat waar wij de auto parkeerden.

Uitzicht op San Francisco

Een van de duurste prullaria-winkels in die ik ooit gezien heb

The Social Network

Vandaag is 'The Social Network' officieel in premiere gegaan. Het is een film over de oprichters van Facebook tijdens het ontstaan van het idee voor de website en de beginjaren van het bedrijf.
Afgelopen maandag heb ik de film al gezien omdat ik al VIP was uitgenodigd door Mashable. Best gaaf om met een select gezelschap van mensen in de internetsector een film te bekijken die over onze eigen branche gaat. We moesten onze mobiele telefoons uitzetten tijdens de vertoning, want tegenwoordig heeft elke telefoon een filmcamera en men wilde verkomen dat er delen van de film op YouTube... of Facebook zouden worden gezet voor de premiere.

Ondanks dat de film over computerprogrammeurs en juridische zaken gaat, is hij heel boeiend. Terwijl ik weet dat het verhaal op werkelijkheid gebaseerd is, vraag ik me af hoeveel echt gebeurd is. Hier vindt iedereen dat de film met al z'n dramatisering meer een reflectie is van Hollywood dan van Silicon Valley. Hoe dan ook... ik vind het een aanrader.