Santa Cruz

Al jaren komen we tijdens de tweede week van juli in Santa Cruz, waar Cindy's familie een huis aan zee heeft. Dit jaar hoefden we niet te vliegen, maar konden we erheen rijden!

Het huis is al lang in de familie en was oorspronkeijk van Cindy's oma en tante, en omdat geen beide nog in leven zijn is het nu van vele familieleden. Het huis staat op de rotsen direct aan zee en je ziet er regelmatig dolfijnen, zee-otters en pelikanen voorbij komen. Het huis zelf ziet eruit alsof er sinds de jaren zestig niets veranderd is aan het interieur. De eerste keer dat ik er binnen stapte, deed het me denken aan 'Happy Days'...

We waren er met Cindy's ouders, broer, zus, neefjes en familievrienden. Een vol huis en erg gezellig. We zijn al zo vaak in Santa Cruz dat er niets meer is dat we per se willen zien of doen. Het was een kwestie van 'go with the flow': een paar uurtjes naar het strand even de stad in om rond te kijken in de surf shops en antiekwinkels en samen een wijntje drinken.

Santa Cruz, en het naastgelegen Capitola, zijn surfplaatsjes en dat is te merken aan de relaxte sfeer. Er zijn hier geen strantpaviljoens zoals in Nederland, maar in Capitola zijn er wel een aantal restaurants aan het strand waar de Margarita's populair zijn en je heerlijk buiten kunt zitten. Het viel me dit jaar op dat veel jongens langer haar hebben, ze zien eruit als Bjorn Borg in de jaren zeventig.

Op het strand zie je hier groepen kinderen in blauwe en rode zwemkleding. Zij zijn op kamp: junior lifeguard camp. Ze doen allerlei oefeningen en spellen op het strand en in de zee. Baywatch in de dop, zeg maar. In een surfshop zagen een heel rek met alleen maar rode en blauwe zwembroeken, bikini's en boardshorts, allemaa van O'Neill, een merk dat komt uit Santa Cruz.

Typisch Amerikaans vind ik de 'salt water taffy'. Het is snoepgoed in allerlei kleuren en smaken dat heel zoet is. Het is taai spul en het wordt vaak terplekke op de ouderwetse manier gemaakt. Het heeft iets nostalgisch want het is snoep dat stamt uit grootmoeders tijd.

Amerikanen houden van nostalgie... dat zie je ook aan de vele antiek- en curiosawinkeltjes en rommelmarkten die vooral op dit soort plekken ziet: kleinere plaatsjes waar veel toeristen zijn. Lang niet alles zouden we in Europa waarschijnlijk niet als antiek bestempelen, want veel dingen zijn misschien maar twintig of dertig jaat oud; dingen die mensen zich uit hun kindertijd herinneren. Maar er zijn er ook wel stukken die uit de pionierstijd komen of van de oostkust. Wij gingen een dagje naar Moss Landing, een heel klein plaatsje dat nog helemaal niet toeristisch is, al staat het bekend om de antiekzaakjes.

En dan is er de Boardwalk in Santa Cruz, een permanente kermis aan het strand. Die in Santa Cruz is uitgegroeid tot een van de grootste en bekendste in het land en staat al lang net meer op planken. Elk jaar gaan we er aan het einde van de dag een keer naartoe. Cindy's neefjes vinden het geweldig. Er zijn achtbanen (een hele oude van hout), botsauto's (waarmee slechts in een recht rijden om frontale botsingen te vermijden) en de meest moderne misselijkmakende attracties waarbij de lucht ingeschoten wordt en vervolgens met in vrije val weer naar beneden gaa. Er zijn spelletjes-arcades en er is natuurlijk veel te eten te koop, alles even ongezond, maar dat hoort erbij: suikerspinnen, ijs, hamburgers, knoflookfriet, salt water taffy, pizza en corndogs. Een corndog is een hotdog op een stokje gefrituurd in een maisdeeglaag.

Inmiddels zijn we weer thuis en hebben we Megan van het vliegveld gehaald. De rest van de week zijn we toeristen in eigen stad.