Nashville

Op zondag hebben we ook nog wat van Nashville gezien. We hadden een paar uur om het centrum van de stad te bekijken. Nashville noemt zich Muisc City en dat gaat vooral over Country & Western.

Het is het centrum van de country-muziekindustrie. Je hebt er de Country Music Hall of Fame, en de Grand Ole Opry, waar het oudste radio programma met live country-muziek wordt gemaakt.

Het is ook aan 'downtown' Nashville te zien, dat voornamelijk bestaat uit kroegen met live-muziek en winkels waar je cowboy-spullen kunt kopen. Daarnaast heb je er typisch toeristische prullaria winkels... Zoals zoveel Amerikaanse steden die veel bezoekers ontvangen, is de het centrum een soort uitvergroting geworden van wat het ooit was.

De skyline van Nashville met hetAT&T gebouw dat in de volksmond het Batman-gebouw genoemd wordt.

Veel baksteen en neon uithangborden

We kamen Elvis hier verschillende keren tegen.

Het barstte van de cowboy-laarzen. Deze waren bijna 1700 dollar. Zal wel echt slangenleer zijn...
 

Ik heb nog overwogen om dit bierviltje gemaakt van een hoefijzer te kopen...

En natuurlijk ook cowboy-hoeden!

In de etalage...

Even wat drinken en eten. Dit zijn 'fried pickles', ofwel gefrituurde augurken.

Het ene tentje na het andere heeft live muziek

Ook in Nashville moet je buiten roken

Megan & Shayna

De reden voor onze reis naar Nashville was de bruiloft van Megan en Sayna. Megan ken ik al jaren. Hoewell ze oorspronkelijk uit Nashville komt, woon ze al zo'n tien jaar in Amsterdam, waar ze onder andere een internationaal schrijverscollectief leidt.

De bruiloft vond plaats in de tuin van het huis van Megan's ouders; het huis waarin ze is opgegroeid. Een perfectere locatie zou ik niet kunnen bedenken. Het stel het met behulp van familie en vrienden alles zelf gegeregeld, waardoor het een hele losse en feestelijke bruiloft was. Bovendien zijn beide kunstenaar (Megan dichter en Shayna videograaf) en veel van hun vrienden ook, waardoor er allerlei kleine verrassingen in de aankleding en het programma waren.

Het weer speelde ook mee met zo'n 25 graden en aan de bewolkte kant. Beter dan zonnig, want anders hadden we de veertig graden van de dagen ervoor gehad.

Het leek wel een film, alleen dan geen Hollywood-productie, maar meer een filmhuisfilm uit Zweden.

Lange tafels gedekt met allerlei verschillend bestek en servies

We zaten op stobalen voor de trouwceremonie

Mocht je de weg kwijtraken...

Annerie en Marije (uit Amsterdam) waren er ook

Het bruidspaar

De borrel

Er was een 'photo booth' waar alle gasten foto's van zichzelf konden maken

Overal kunst in de tuin, gemaakt door vrienden

Het diner was een barbecue

Honderden lichtjes maakten het extra gezellig toen de zon onder was

Er was zelfs een danstent met dansvloer gebouwd.

Waffle House

Onze eerste dag in Nashville begon met ontbijt bij de Waffle House. Deze keten van ontbijtrestaurants bestaat in Californie niet. Op het menu staan natuurlijk wafels, die in heel Amerika als ontbijtvoedsel gezien worden. Daarnaast zijn er eieren met spek, omeletten, hashbrowns (soort rosti) en worstjes, maar zuidelijke gerechten zoals biscuits, gravy en grits (soort griesmeel).

Er is niets gedaan om het gezellig te maken. Ik hoorde zelfs dat de verf op de muren gekozen is omdat je er het vet er niet op ziet. Maar de service is snel. Het restaurant is in 'diner' style, met een bar waar je aan kunt eten en aantal 'booths'. Achter de bar stonden zo'n vijf of zes vrouwen onbijt te maken.

Voor slechts een dollar kun je een biscuit met ei en kaas bestellen. De koffie was slapper dan slap en toen ik vroeg of ze fruit hadden, lachte de serveerster 'This is the Waffle House honey!' Ja, ook dat is typisch als je in het Zuiden bent, Ineens wordt je overal met sweetheart, darling en honey aangesproken.

Dit alles kostte ons 15 dollar, inclusief een kop koffie zo zo vaak bijgevuld werd als we wilden.

Op weg terug naar ons hotel, kwamen we langs een tankstation met een grote shop in de hoop daar wat fruit te vinden. En inderdaad, ze hadden er een mandje met wat appels, bananen... en fruitsnoepjes!

Vertraging

Afgelopen vrijdag vlogen we naar Nashville voor de bruiloft van Megan en Shayna. We zouden om 9 uur met Frontier via Denver naar Nashville vliegen, maar toen we aankwamen op SFO bleek onze vlucht overboekt. De stewardes bij de check-in bali gaf ons nog hoop op stoelen bij de gate, maar de man daar kon niets voor ons dan ons op een andere vlucht boeken. Het duurde een tijdje voordat hij iets vond, want alle vluchten zaten vol. Afgelopen week vond Oracle Open World plaats, een jaarlijks congres voor iedereen die zaken doet met Oracle, waarvoor zelfs een aantal straten San Francisco worden afgezet.

We zouden nog voor de middag met US Airways vertrekken, maar toen we daar wilden inchecken, bleek die vlucht al met veertien sotelen overboekt en weren we teruggestuurd naar Frontier. Een andere steward was creatiever en vond een vlucht vanuit San Jose met American Airlines. Die was maar met een stoel overboekt en onze beste kans nog diezelfde dag in Nashville te komen.

We kregen voucher voor de shuttle naar San Jose en moesten daar nog een aantal uren wachten... maar toen zaten we dan ook in een vliegtuig en kwamen we via Dallas zeven uur later dan gepland in Nashville aan. Wat een dag!

Conservatiever

De verkiezingscampagnes zijn in volle gang. In november gaan Amerikanen weer naar de stembus... althans een deel van hen want de opkomst bij de tussentijdse verkiezingen is traditioneel laag. Het gaat namelijk om het kiezen van congresleden en goeveneurs.

De kans is groot dat de Democraten hun meerderheid in het congres en de senaat verliezen. Dat gebeurt traditioneel vaak na het aantreden van een nieuwe president. Amerikanen zijn teleurgesteld over Obama en de Republikeinen weten daar munt uit te slaan. Ze weten Obama in de media af te tekenen als een gevaar voor de waarden en normen van Amerika - noemen zijn zorgwetgeving socialistisch en wijten de slechte economie aan hem.

Maar sinds de voorverkiezingen, waarbij de Republikeinen hun kandidaten kozen, zijn de kans wellicht wat verbeterd. In verschillende staten hebben kandidaten gewonnen die een stuk rechtser en conservatiever zijn dan de gemiddelde Republikein. Er heerst een anti-establishmentstemming, vergelijkbaar met die in Nederland tijdens de opkomst van Pim Fortuijn.

De oprukkende Tea Party Movement is een beetje te vergelijken met de SPF wat dat betreft, alleen is het geen politieke partij. Je kan het als de rechtse vleugel van de Republikeinse partij zien, maar de beweging lijkt steeds formelere vormen aan te nemen.

Omdat Amerka een twee-partijenstelsel kent, registreren de aanhangers van de Tea Party zich als Republikein. En iederen die als lid van de partij geregistreerd staat, kan zich ook kandidaat stellen. Dat betekent dat de Republikeinen nu in zo'n zes a zeven staten kandidaten heeft waar de partij wellicht zelf niet helemaal achter staat.

De vraag is ook of die mensen bij de parlementsverkiezingen, wanneer iedereen kan stemmen, het wel zullen halen. Hun ideeen zijn over het algemeen vrij radicaal - ze willen dingen als het afschaffen van de sociale zekerheid, een totaal verbod op abortus en een strenger immigratiebeleid. Het zou de Deocraten wel eens in de kaart kunnen spelen.

Hoewel de Tea Party een beweging is en geen formele structuur heeft, werpt Sarah Palin zich steeds meer op als de officieuze leider. Interessant genoeg zijn veel van de Tea Party kandidaten ook mediagenieke vrouwen net als zij, waarvan velen zich afvragen hoeveel diepgang en ervaring ze hebben.

Twee jaar geleden vroeg iedereen zich nog af of Amerika klaar was voor vrouwelijk leiderschap, maar dat lijkt snel te veranderen...

Rivalen

Gisteravond was er weer een editie van BoomSF. De avonden zijn nog steeds druk bezocht. Alleen gisteren kostte het me ruim een kwartier om een parkeerplek te vinden. De reden: een honkbalwedstrijd. Als de SF Giants spelen, is het altijd lastig om de stad in de komen. Het verkeer staat over vast en je moet rekening houden met minstens een halfuur extra rijtijd.

Orson ligt op zo'n kilometer rijden van het stadium, maar als er een wedstrijd is, zijn alle parkeerplekken in de omgeving vol en gaan de prijzen omhoog. Gisteren was het extra moeilijk omdat het een wedstrijd tegen de Dodgers uit LA was. Vergelijkbaar met Ajax-Feyenoord zeg maar. Ik vond uiteindelijk een plek voor 20 dollar.

Persreis

Deze week kwam een groep Nederlandse journalisten langs bij Flipboard. Ze waren op een persreis door Silicon Valley georganiseerd door PR bureau WhizPR. Naast bezoeken aan technologiereuzen als Google en Cisco kwamen ze een kijkje nemen op ons kantoortje.

Blijkbaar is er veel aandacht voor Flipboard in de Nederlandse media geweest, want iedereen was bekend met wat we doen en ik meen zelfs een paar fans te bespeuren onder de journalisten. Het kan dus zijn dat je een dezer dagen (weer) over Flipboard leest. Ze waren niet alleen gebiologeerd door het product, en wellicht de oprichter, maar ook met de financiering van Flipboard.

Toen een van de journalisten vroeg wanneer we de 10,5 miljoen dollar moeten terugbetalen aan de VC's, realiseerde ik me typisch venture capital voor Silicon Valley is. De Nederlandse vertaling met risicokapitaal is zo slecht nog niet - een VC krijgt een deel van een bedrijf in ruil voor een aantal miljon in de hood dat dat bedrijf ooit tientallen keren meer waard is. Afijn, als je er meer over wilt weten, lees mijn oudere blog post nog maar eens. ook het feit dat elke medewerker een aandeelhouder is, bleek de groep te verrassen, terwijl dat hier heel normaal is.

Na het bezoek gingen Arthur en ik uit eten met de groep bij Yoja, een Latijns-Amerikaans restaurant dat erg in de smak viel. Weer eens een hele avond Nederlands gesproken... en nog wel over werk-gerelateerde onderwerpen. Dat komt bijna nooit meer voor, maar ging nog prima...

UPDATE 22 september: Ik kreeg net een filmpje van het bezoek binnen, dat ik niet wilde onthouden. Hier is het:

Paso Robles

In februari schreef ik over een trip naar Napa Valley met een groep mensen die bij internetbedrijven en/of in social media werkt. Onder de noemer Time4wine gingen we toen met z'n allen wijnproeven en kregen vaak een voorkeursbehandeling omdat de meeste van ons erg actief zijn op Twitter of op blogs.

Afgelopen weekend vond weer een time4wine plaats, deze keer in Paso Robles, een plaatsje op 4 uur rijden ten zuiden van San Francisco. Het idee was dat het ook goed te bereiken zou zijn voor mensen uit Los Angeles. De groep was dit keer wat kleiner, een man of 20, maar dat

mocht de pret niet drukken. Inmiddels kennen de meesten in de groep elkaar en dat maakt het extra gezellig.

Paso Robles is nog redelijk onontdekt als wijnbestemming, vergeleken met Napa of Sonoma bijvoorbeeld. Er zijn veel kleine wijnboeren die vaak met vier of vijf een proeflokaal hebben. Veel van die proeflokalen vind je in het plaatsje zelf. Bovendien zijn er relatief veel goede restaurants, waardoor Paso Robles klein maar fijn is. Echt een aanrader.

Wat ik ook leuk vind aan Paso Robles is dat je er op het Amerikaanse platteland bent. Er was een saloon, verschillende tentjes met live country muziek en een grote winkel met cowboylaarzen en -kleding.

Na een dag wijnproeven op zaterdag hadden we op zondag nog een dag om een beetje te shoppen. Dat alles met zo'n 27 graden... alleen dat al was het tripje waard!

De hele Time4Wine groep

Ons hotel: the Paso Robles

De tweeling van de 'winery' Twin Coyotes

Julie en Karen, de twee organisatoren

Op zondag even een typisch Amerikaanse antiekwinkel in

De mevrouw in de winkel

Bijna een riem met holster gekocht...

Het rustige Paso Robles...

Het park in het centrum

Er zijn zo'n tien tot twintig restaurants in het kleine plaatsje, maar allemaal topklasse

Wat wil je nog meer....

De foto's met SNAPFOCUS in de linker onderhoek zijn van (cc) Kenneth Yeung - www.snapfoc.us

Playa

Na de eerste keer Burning Man, wist ik dat ik nog een keer terug wilde komen. Langer en beter voorbereid. Het is niet dat we niet goed voorbereid waren afgelopen jaar. We hadden alles bij ons wat je nodig hebt om daar te 'overleven'. Een stofbril en doekje om je tegen de zandstrormen te beschermen, een fiets, speciale verlichting voor je kleding, voldoende water en een emmer om het afvalwater weer mee naar huis te nemen. Het is meer de mentale voorbereiding die dit jaar beter was; zowel op een week in de woestijn als een week met 40.000 mensen een kunstfestival meemaken.

Het bijzondere aan Burning Man is dat het totaal niet commercieel is. Er zijn geen sponsors, er is geen merchandize en je kunt er niets kopen, behalve koffie en grote zakken ijsblokjes. In het meest commerciele land ter wereld, willen de organisatoren onafhankelijk van commercie blijven en complete (artistieke) vrijheid bewaren. Je mag er fotograferen, maar een van de belangrijkste regels is dat je foto's genomen bij Burning Man niet voor reclamedoeleinden mag gebruiken.

Er heerst een 'gift economy' wat betekent dat mensen je van alles en nog wat gratis aanbieden. Een buurman bracht ons een potje zelfgemaakte bramenjam, iemand met een 'art car' gaf waterijsjes weg en het barst van de feestjes waar je drankjes voor niets aangeboden krijgt. Je moet allen je eigen glas meebrengen.

Er zijn een hoop dingen bijzonder en uniek aan Burning Man, waarvoor ik naar mijn blog post van vorig jaar verwijs. De opzet was dit jaar hetzelfde, alleen de kunst en dansfeesten waren anders. Ook had het festival een ander thema, namelijk Metropolis. Dat zag je terg in de constructie waar 'de Man' dit jaar stond en de straatnamen. De straten die in ringen rondom het centrum liggen zijn elk jaar in alfabetische volgorde en dit jaar droegen ze de namen van steden: Athene, Detroit, Jakarta, etc.

Een groot verschil met vorig jaar voor mij is dat we nu niet met een tent gingen maar met een camper, die we met z'n vijven gehuurd hadden. Daarnaast kwamen er nog twee vriendinnen langs, waardoor we met een groep van zeven waren. En terwijl ik vorig jaar slechts drie dagen op de 'Playa' doorbracht, hield ik het er dit jaar zes dagen uit. Da's zes dagen zonder douche! Het weer was gelukkig beter: iets minder heet en iets minder hevige zandstormen.

Een dag bij Burning Man zag er vaak als volgt uit: uitslapen, ontbijten onder onze 'sh

ade structure' (een zelfgemaakte voortent), beetje de boel verkennen of zien wat er in 'Center Camp' gebeurd, terug naar de camper om wat te eten en te drinken en tegen vijven op de fiets verder de boel verkennen. Vervolgens terug voor het avondeten en om om te kleden want 's avonds koelde het flink af en tegen negenen weer op pad om de vuurkunst te zien en te gaan dansen bij een van de vele feesten.

De groep

Ons kampement

Drukte op de Playa met de Man op de achtergrond

De Man

Teresa en ik

Bij Center Camp

Dansen in de woestijn

Na zes dagen in de woestijn...

Nog meer foto's: