Angst

Al twee maanden staan de media er bol van: het debat over de gezondheidszorg en ziektekosten verzekering.

De meederheid van de Amerikanen vindt dat het huidige stelsel op het schop moet.... maar dan heb je het wel gehad met de eenheid. Over wat en hoe er moet veranderen lopen de meningen danig uiteen.

De reden voor hervorming is overduidelijk: gezondheidszorg in de VS is veel duurder dan in de rest van de westerse wereld en zo'n 15 procent van de Amerikaanse bevolking heeft geen ziektekostenverzekering.

Obama riep al tijdens de campagne dat hij dit probleem wilde oplossen. Als het hem lukt, zou hij de eerste president zijn sinds de jaren '60 die het lukt een grote hervorming op het gebied van de zorg door te voeren.

Ik zou een hele blog kunnen schrijven over dit onderwerp, maar ik wilde het nu alleen hebben over de campagne die de tegenpartij voert.

In de wetsvoorstellen die op tafel kwamen was het hete hangijzer steeds de manier om iedereen een ziektekostenverzekering te geven. Obama, en een deel van zijn achterban, zou het liefst onverzekerden de mogelijkheid geven om via de overheid gedekt te zijn. Deze door de overheid gerunde zorgverzekering zou een alternatief bieden aan iedereen die een gewone verzekering niet kan betalen of ervoor wordt afgewezen vanwege een bestaande diagnose. Deze overheidsverzekering wordt de 'public option' genoemd.

Het wetsvoorstel gaat ook over andere zaken zoals het aan banden leggen van de ziektekosten zelf, maar desondanks, richte de tegenpartij zich op de public option.

In Amerika, waar een groot deel van de bevolking zo min mogelijk overheidsbemoeienis wil en gelooft dat marktwerking de beste oplossing is, klinkt het idee van een overheid die zich met gezondheidszorg bemoeid als iets bedreigends. Dit feit werd uitgemolken door tegenstanders en feiten werden verdraaid in hun voorlichtingscampagnes... er werd duidelijk angst gezaaid vooral onder zestig-plussers.

Er waren spotjes op TV die de kijker lieten geloven dat de overheid bejaarden zou aanmoedigen om eutanasie te plegen en dat je als belastingbetaler nu aan IVF en abortie meebetaald, ook als je daartegen bent. Allemaal niet waar, maar het beinvloedde wel de berichtgeving en binnen de korste keren was iedereen de draad kwijt en vergeten waar het in eerste instantie allemaal om ging.

Bovendien begon het mensen op de been te brengen en een serie van bijeenkomsten over dit onderwerp met politici werd ruw verstoord door emotionele demonstranten. Daarvan beweren boze tongen dat ze geronseld waren door een aantal politieke organisaties, maar dat blijft vooralsnog een gerucht. Hoe dan ook, het was weer zoiets dat voolop in het nieuws was en daardoor afleidde van de werkelijke discussie.

Hier zijn twee spotjes die enorm op het gevoel en de angsten van ouderen spelen.... om je een beeld te geven van de manier waarop politiek in Amerika gevoerd wordt doro Obama-tegenstanders.

Incentive

Binnen Edelman is een nieuwe reeks trainingen op het gebied van internet en nieuwe media ingevoerd. De lessen kun je via het intranet volgen en er wordt veel belang aangehecht dat iedereen ze volgt.

Maar mensen hebben het druk en dan komt het er niet altijd van. Daarbij komt dat het aanbod van trainingen enorm groot is en je zou niet meer aan je werk toekomen als je ze allemaal zou volgen.

Maar om het belang van deze serie, die zeven niveaus heeft, kracht bij te zetten, hangt er vanaf deze week een groot bord in onze grote vergaderruimte. Daarop kan je precies zien wie op welk niveau is. Daarmee wordt een incentive gegeven om de trainingen te volgen.

Zouden we zoiets ook in Nederland doen? Mijn gevoel zegt nee.

Smeulend vuur

Jane stuurde gisteravond een sms-je om me te laten weten dat ze brandweer had gebeld omdat ze rook rook. Ze was er al aan het denken om de go-boxen weer in te pakken.

Binnen vijf minuten waren er drie brandweerauto's en werd er meteen onderzek gedaan. In eerste instantie werd gedacht dat het een barbecue was. Na een paar uur werd geconcludeerd dat het de smeulende Lockheed brand moet zijn.

De brand is nog steeds niet volledig uit. De wind had tot nu toe nog niet zo gestaan dat hij te ruiken was vanaf Jane's huis. Pas als het regenseizoen begint zal het vuur volledig gedoofd worden.

Het goede leven

Afgelopen weekend hielden we weer 'Casa Jane'; deze keer was de groep weer iets groter. Dit soort weekenden zijn super relaxt en gezellig - niets hoeft en alles mag.

We hadden geluk met het weer. Vorige week zouden we regen gehad hebben (heel ongebruikelijk voor de tijd van het jaar) maar nu hadden we een hittegolf. Alleen aan de kust was het bewolkt. Het was zonnig totdat we op het strand kwamen - da's echt typisch voor Santa Cruz en San Francisco. We bleven maar even en reden vervolgens weer terug de berg op, waar het nog even warm en zonnig was. Onderweg nog even langs een winderij om wat wijn te proeven.

Maar de grootste attractie van de Casa Jane weekenden, is het huis zelf. Kijk maar...

Een deel van het huis van Jane en haar buren.

De hot tub!

In de keuken... er werd ook gekookt....

Samen eten... en drinken

Dayna vond vilten beschermers voor onder stoel- en tafelpoten. Als je een paar glazen wij ophebt, kun je daar vreselijke lol mee hebben....

Bij Casa Jane bouwen we altijd ons eigen feestje

Het proeflokaal van Beauregard Winery op weg naar het strand

National Guard

Een van mijn jongere teamgenoten, ik schat hem een jaar of 28, overweegt bij de National Guard te gaan. De National Guard is onderdeel van het leger waarin gewone burgers dienst kunnen doen. Dit onderdeel is met name gericht op binnenlandse veiligheid en is per staat georganiseerd. Een goeveneur van een staat of de president kan de National Guard inschakelen. In het geval van de goeveneur gebeurd dat bijvoorbeeld bij rampen zoals aardbevingen en overstromingen of rellen. De president heeft leden van de National Guard in het verleden opgeroepen om naar Kosovo te gaan en heel wat van hen zitten nu in Irak of Afghanistan.

Mijn collega is er vrijwel zeker van dat hij naar een oorlogsgebied moet als hij zich inschrijft. Als hij door de keuring komt, zou hij vijf maanden in training moeten en vervolgens zal hij in het daaropvolgende kaar ingezet worden. Als werkgever, ben je verplicht hiervoor iemand vrij te geven met behoud van baan.

Ik vroeg mijn teamgenoot waarom hij dit wil doen. Hij legde uit dat zijn vader en grootvader oorlogsveteranen zijn en dat hij die familietraditie wil voortzetten. Ook heeft hij het idee dat hij veel goeds in Afganistan zou kunnen doen. Hij vind dat Amerika nu op het goede pad is, maar dat er nog heel wat werk verzet moet worden, waar hij een positieve bijdrage aan wil leveren. Mijn collega is een van de meest joviale mensen die ik kan en ik hij lijkt me uitermate geschikt voor dit werk.

Tot slot bekende hij ook dat hij het overweegt om van zijn studieschuld af te komen. Net als veel leeftijdgenoten zit hij met een torenhoge schuld waar hij elke maand een enorm bedrag aan rente over moet betalen. Als hij zich voor vier jaar vastlegt, krijgt hij zijn volledige lening terugbetaald. Hij kan zich ook eerst voor twee jaar inschrijven en krijgt dan de helft vergoed en kan dan later altijd nog bijtekenen.

Natuurlijk had ik het met hem ook over de risico's. Ook daarover was hij realistisch - niet alleen over de kans om gewond te raken of te overlijden, maar hij realiseert zich dat zijn leven na een buitenlandse missie per definite heel anders zal zijn. De vraag blijft natuurlijk hoe anders...

Bocce

Voor Melissa's verjaardag ging ik gisteren naar Los Gatos, een uur ten zuiden van San Francisco. We hadden bij Campo di Bocce afgesproken, waar je begonnen met een Italiaanse lunch en vervolgens een partijtje 'Bocce ball' gingen spelen. Bocce is de Italiaanse variant van Jeu de Boules (of petanque) die hier veel populairder is.

Ondanks dat ik met fris, miezerig weer in San Francisco vertrok, was het ruim 25 graden in Los Gatos! Van een heerlijke zomerdag genoten...

Donder

Vanochtend werd ik wakker van een lawaai dat ik niet 1-2-3 kon thuisbrengen. Het was een luis gerommel dat zeker tien seconden aanhield. Terwijl ik in bed lag probeerde ik waar te nemen of het huis trilde, maar dat was niet het geval. Nu ik hier een paar jaar woon, was dat het eerste aan dacht.

Het bleek donder te zijn, iets waar ik totaal niet opgerekend had. Het onweert hier nooit en het regent vrijwel nooit in de zomer. Even later logde ik in op Twitter, en heel wat mensen uit de omgeving hadden het erover hoie ongebruikelijk dit weer is. Zelfs de krant schreef erover.

Binnen een uur was het alweer over. Ik had om elf uur met vrienden in Los Gatos afgesproken, een uurtje naar het zuiden. Wellicht had het daar vanochtend ook geregend, maar toen ik er was, was het ruim 25 graden en zonnig.

Burning Man

Voeg Oerol, Lowlands, de Parade en carneval samen en je begint Burning Man te benaderen. Plaats het geheel in de woestijn, verzin er 45.000 bezoekers bij en je hebt een evenement dat onvergelijkbaar is.

Een van de belangrijkste regels van Burning Man is dat elke bezoeker deelneemt aan het evenement; het is niet de bedoeling dat je toeschouwer bent. Dat begint bij de kleding - iedereen is verkleed. Het festival trekt hippies aan maar ook heel wat mensen uit het bedrijfsleven - doordat iedereen zich verkleedt, verdwijnen die verschillen.

Burning Man vindt plaats op de bedding van een opgedroogd meer, die de 'playa' genoemd wordt. De grond is droog en hard, en er ligt een dun laagje fijn zand op, of ik zou het liever stof noemen. Het is zo fijn als gips en net iets donkerder van kleur. Zoals elk jaar, waren er ook dit jaar zandstormen, waardoor alles onder het stof zat.

Daarnaast zijn de temparaturen overdag boven de 35 graden, maar kan het 's nachts flink afkoelen. Dit extreme klimaat heeft zijn uitwerking op de kleding - overdag gaan de meeste mensen schaarsgekleed, maar je gaat niet op pad zonder hoed, doekje en stof-, ski- of moterbril. Die bril en dat doekje zijn tegen het stof. De meeste mensen verkiezen laarzen boven slippers vanwege het stof.

Het klimaat heeft ook impact op hoe je kampeert. Op de playa is geen schaduw als je 'm niet zelf creeert. Iedereen heeft daarom een 'shade structure'. Ik was er met een groep van twintig mensen - we hadden een gezamelijke shade structure waar we konden koken en eten. Ook onze tenten stonden onder shade structures. Je tent en shade structure moet je trouwens met extra stevige haringen van dik staaldraad vastzetten.

Een andere Burning Man regel is dat je geen enkel spoor mag achterlaten. Je moet niet alleen al je afval (dat hier moop genoemd wordt, wat staat voor 'matter out of place') mee naar huis nemen, maar ook het water dat je verbruikt. Je moet het opvangen bij het wassen want het mag niet in de bodem verdwijnen. Je laat het zo veel mogelijk overdag verdampen, maar de rest neem je mee naar huis.

Voor het festival wordt een stad opgebouwd, genaamd Black Rock City. Het is meer een uit de kluiten gewassen camping in de vorm van tweederde cirkel met een doorsnede van 2,5 kilometer. De straten liggen om in steeds grotere cirkels om elkaar heen, vergelijkbaar met de Amsterdamse grachten. Deze straten beginnen met letters van het alphabet en de dwarsstraten zijn vernoemd naar tijden. Wij zaten op J en 5 uur.

De cirkel in het midden is ook nog een diameter van 1,5 kilometer. In het midden staat de Man die op zaterdagavond verbrand werd. Verder staan er allerlei kunstwerken op dit terrein. Ik vond de uitgestrektheid van het hele gebied een van de meest indrukwekkende aspecten van Burning Man. Langs de binnenste straten liggen themakampen, waar optredens, feesten en workshops plaatsvinden. En dan zijn er nog de art cars die overal rijden: voertuigen in allerlei vormen die rondrijden met muziek en waar je gratis op kunt stappen.

In Black Rock City heb je geen geld nodig - er is niets te koop, behalve ijsblokjes en koffie. Een andere regel van Burning Man is, is dat je elkaar dingen schenkt. Mensen geven vaak dingen als speldjes of kettingen. Als er drank was bij een feest, was die gratis. Overigens draaiden ze op alle dansfeesten techno, muziek waar ik al jaren niet mee op gedanst heb...

Buiten de art cars, mag er niet met auto's gereden worden op het terrein. In plaats daarvan heeft iedereen een fiets. De fietsen zijn ook versierd en moeten goed verlicht worden. Daarvoor gebruiken de meeste mensen lichtgevend EL draad.

De kunst was overdag al indrukwekkend, maar het echte spectakel begint pas na zonsondergang. Kunstwerken worden op indrukwekkende manieren verlicht en wordt veel met vuur gewerkt. Een van de hoogtepunten vond op zaterdagavond plaats, wanneer de Man verbrand wordt. Op zondagavond wordt de tempel verbrand. Deze tempel heeft elk jaar een andere vorm.

Er valt nog veel meer te vertellen over Burning Man... maar hier laat ik het maar even bij en laat de foto's de rest van het werk doen.

Black Rock City

We zijn net Reno voorbij. Vanaf hier is het nog zo'n twee uur naar Black Rock City, een stad die slechts een week per jaar bestaat tijdens Burning Man. Voor dit culturele festval worden 50.000 mensen verwacht in de middle of nowhere. Oerol in het kwadraat maar dab in de woestijn. De komende dagen hebben we geen GSM ontvangst.

Casino's

Ondanks dat ik in Las Vegas was, heb ik totaal niet gegokt. Wel was ik een paar keer in de casino's om te eten. Daar zitten nou eenmaal de meeste restaurants van de stad.

Ons gala diner was in Paris, waar ook een vriend overnachtte. We spraken in zijn suite af (hij had een gratis upgrade gekregen omdat er alleen nog rokers kamers waren). We vonden onszelf in onze galakleding zo goed in het interieur passen, dat we een aantal foto's ensceneerden:

Vervolgens naar het feest...

De volgende ochtend gingen we met zijn allen brunchen in de Bellagio. En net als in pretparken, moesten we een halfuur in de rij staan voordat we aan de beurt waren. Blijbaar staat deze tent erom bekend de beste brunch te hebben. Voor 25 dollar konden we eten zoveel we wilden. Het buffet was enorm uitgebreid - bedenk het en het was er.

Een van de nadelen van Vegas is dat alles zich binnen in de airconditioning afspeelt. De casino's zijn zo groot dat ze van binnen beschilderd en belicht zijn om je het idee te geven dat je buiten bent, maar in werkelijkheid zit je in ruimtes zonder ramen of zonlicht.

Ook nog even van het echte zonlicht genoten: wandeling langs Paris en de Bellagio, met Ceasar's Palace op de achtergrond.

Las Vegas

Vrijdagavond vloog ik naar Las Vegas voor het weekend. Een paar vriendinnen hadden gevraagd of ik zin had om mee te gaan. De aanleiding voor de trip was een gala diner van HRC (zoals laatst in San Francisco), waar een aantal van hen bij betrokken zijn.

Vegas is een mega-pretpark voor volwassenen. Naast de casino's heb je er ook enorm veel grote shows. Cirque du Soleil heeft er bijvoorbeeld zes verschillende shows en er ijn concerten van grote sterren. Het barst er van de striptenten en allerlei bezienswaardigheden uit de hele wereld zijn erheen gehaald, zoals een deel van het Guggenheim en het Hofbräuhaus uit München. In de staat Nevada waarin de stad ligt, mag ook van alles wat in de rest van Amerika niet mag, zoals alcohol op straat drinken. Je mag er ook nog roken in publieke gelegeheden. Hier is zelfs prostitutie toegestaan. Geen wonder dat de slogan van Las Vegas, zoals elke Amerikaan weet, is: 'what happens in Vegas, stays in Vegas.'

Ondanks dat er zo'n twee miljoen mensen in Vegas wonen, voelt het niet als een echte stad aan. Er is geen echte stadskern. Ik heb me altijd afgevraagd he het is om hier te wonen. Daar heb ik afgelopen weekend een beetje een indruk van gekregen, want we sliepen bij een vriendin thuis.

Vegas draait 24 uur pr dag door en dat is niet alleen voor de toeristen. We gingen 's avonds tegem middernacht uit. In Nederland is dat gewoon, maar in San Francisco ben ik dat niet meer gewend. En toen we rond drie uur de club verlieten en ik toe was aan mijn bed, gingen we eerst nog even langs de Thai om iets te eten.

In de aankomsthal van het vliegveld begint het al: de lichtreclames voor de shows komen je tegemoet en natuurlijk staan er overal gokautomaten.

Uitzicht vanuit het apartement waar we verbleven.

Hetzelfde uitzicht overdag.

Indruk van het apartement dat op de veertiende verdieping van een twee-jaar-oud gebouw was.

Op het dak van de woontoren was een zwembad

Indruk van de lobby: alles hip en trendy. Er zat constant een portier die ons binnenliet.

Weer eens in zo'n echt Amerikaans restaurant gegeten, waar ik thuis nooit kom.

Dit is een ontbijt voor een persoon: eireren met 'biscuits 'n gravy'.

Natuurlijk zijn ook vuurwapens toegestaan, dus je moet niet opkijken van een reclame voor een 'gun store' op het dak van een taxi.

Onze taxi-chauffeur vertelde dat ze pas sinds twee jaar in Vagas woonde. Voorheen was ze bestuurder van een betonmixer in Colorado. Dat was een gevaarlijke baan omdat ze vaak steile hellingen opmoest met de truck, ook als het glad was. Het gevaar en de slechte economie dreven haar naar Vegas, waar het haar god bevalt. Ze heeft alleen in salaris in moeten leveren.... voorheen verdiende ze 27 dollar per uur en nu nog maar vijf. Ze zou het dubbele kunnen krijgen in een nachtwinkel, maar het taxiwerk beviel haar te goed.

Huizenprijzen

Een collega heeft een huis gekocht in Sunnyvale, drie kwartier ten zuiden van San Francisco. Gisterochtend heeft hij 89 keer zijn handtekening gezet op allerlei papieren voor de overdracht, de aanbetaling en de hypotheek. Ik ging ervan uit dat hij dan ook de sleutel van het huis zou hebben, maar die krijgt hij pas over drie dagen. Toen hij mijn verbazing zag, legde hij uit dat dat een nieuwe regel is die te maken heeft met de crisis in de huizenmarkt.

De drie dagen geven de banken de gelegenheid om alles te checken; om te zien of je daadwerkelijk de baan en het salaris hebt dat je hebt opgegeven.

Mijn collega maakt gebruik van de lagere huizenprijzen. Hij huurt nu - betaalt minder aan huur dan zijn hypotheek zal zijn en woont nu groter, maar ziet dit als het juiste moment om in de huizenmarkt te stappen. De prijs van het huis dat hij koopt, ligt ruim 40 procent lager dan het twee jaar geleden zou zijn geweest. Niet overal zijn de prijzen zou hard gekelderd, maar in sommige minder populaire buurten is het hard gegaan.

Het huis staat niet in een slechte wijk, maar de buurt is iets minder populair vawege het schooldistrict waar het in staat. Hij vertelde dat minder dan een kilometer verderop de huizen een ton in prijs omhoog gaan, omdat die net in een ander schooldistrict staan.

Het schooldistrict waarin je woont, bepaalt naar welke openbare school je kinderen mogen gaan en daar ziet klaarblijkelijk veel kwaliteitsverschil in. Tijdens een lunch wisten mijn collega's precies te vertellen welke scholen goed zijn en welke een mindere reputatie hebben. De kwaliteit van de sportteams speelde daarbij ook een rol (elke school heeft hier teams in allerlei sporten van basketbal tot American Football); voor hen gaf dat aan hoe competatief een school is.

WW

Een vriendin zit zonder werk; ze heeft een paar maanden geleden haar baan verloren vanwege bezuinigingen. Ze krijgt nu een werkloosheidsuitkering. Ik vroeg haar of die gerelateerd is aan haar laatst verdiende salaris.

Ze legde uit dat de uitkering op zich wel gebaseerd is op haar vorige inkomen, maar dat de overheid een maximum stelt aan de uitkering en die grens ligt aan de lage kant. Ze krijgt 1900 dollar per maand en dat is met 25 dollar per dag uit Obama's stimulusplan.

Ik weet niet wat ze voorheen verdiend heeft, maar ik gok dat het maximaal 40 procent van haar laatst verdiende salaris is.

Clunkers

Autodealers moeten vanavond alle formulieren ingediend hebben voor het 'Cash voor Clunkers' initiatief van Obama. De afgelopen weken kreeg iedereen die zijn oude bak (clunker) inruilde voor een nieuwe auto een extra 3500 of 4500 dollar aan inruilwaarde van de staat.

De auto moest aan verschillende eisen voldoen, waarbij het benzinegebruik voorop stond. Het idee achter Cash for Clunkers was namelijk dat er schonere en zuinigere auto's op de Amerikaanse wegen komen te rijden. Natuurlijk was het ook een verkapt stimulusplan voor de autoindustrie.

In eerste instantie was er een miljard dollar voor uitgetrokken, maar na een week was het programma al door zijn budget heen, Even leek het aan zijn eigen succes ten onder te gaan, maar als snel keerde het parlement nog eens twee miljard goed. De populariteit bleef groot. Zo groot dat op de laatste dag de servers vastliepen en autodealers een extra dag kregen om alle formulieren in te dienen.

Er zijn 690,000 auto's verkocht. In veel gevallen zijn Amerikanen geswitcht can pick-up trucks en SUV's naar compactere modellen als de Ford Focus and Honda Civic.

Bereavement

Ik vlieg zo naar Nederland voor twee dagen vanwege de begrafenis van een goede vriendin. Ik vroeg mijn baas om een verlof hiervoor op maandag en kreeg meteen toestemming hiervoor. In Nederland wordt nogal eens gedacht dat je in Amerika niet makkelijk vrije dagen kunt opnemen, en het klopt ook wel dat het lastig en ongebruikelijk is om langer dan twee weken vrij te nemen. Maar in dit soort situaties waarbij het om een overlijden gaat, wordt er totaal niet moeilijk gedaan.

Omdat het om een vriendin gaat en niet om een familielid, moet ik wel een vrije dag opnemen. Anders krijg je er bijzonder verlof voor dat 'bereavement' genoemd wordt.

Brand update

De brand woedt nog, maar Jane en anderen geevacueerden konden een paar dagen geleden weer naar hun huis.

De gebied dat in de fik staat groeit nog steeds en beslaat nu 31 vierkante kilometer, maar zo'n 90 procent is nu ‘contained’. Er zijn nog wel wat huizen die risico lopen, maar Bonny Doon is veilig. Dit is met name omdat er een heel stuk bos, ter grootte van een snelweg, weggebuldozerd is. Daardoor dan de brand niet overspringen nar dat deel van de Santa Cruz Mountains. Ik sprak Jane net, die erg blij is om weer thuis te zijn, maar was ook weer blij dit weekend vrienden in San Francisco te bezoeken omdat de rook niet te harden is.

Zoals ik laatst al schreef, zijn er ook mensen in het gebied gebleven. Een andere vriendin die niet evavueerde maakte deze foto’s:

Lockheed brand

Toen ik woensdagavond thuis kwam na een borrel, zette ik de TV aan om nog even het nieuws te zien. Ik zag een bosbrand. Niet ongebruikelijk in deze tijd van het jaar - het barst van de bosbranden in heel Californië, maar deze woedde in Bonny Doon. Dat is vlak bij Jane's huis, dus ik belde haar meteen.

Ze vertelde dat de brand op 10 minuten rijden afstand was, in de buurt van waar we afgelopen zaterdag een wandeling gemaakt hadden (even naar beneden scrollen en je ziet het). Ik was verbaasd dat ze er zich geen zorgen om leek te maken. Afgelopen jaar was er ook een grote bosbrand in de buurt van haar huis, waarbij ze moest evacueren en toen liep alles goed af. Dat stelde haar ergens gerust...

Donderdagochtend (de volgende dag) belde ik weer om te horen hoe de boel erbij stond. Op dat moment was de brand verdubbeld in grootte naar ruim 20 vierkante kilometer en 5 procent 'containment' (percentage van de brand dat onder controle is). Er was opgeroepen tot vrijwillige evacuatie - ik bood aan dat ze bij mijn terecht zou kunnen, maar Jane maakte nog een aanstalte om haar 'go-boxes' te pakken. Iedereen die in bosrijke gebieden woont, heeft een aantal go-boxes (niet veel anders dan verhuisdozen) om alles van waarde in mee te nemen.

Ik bood aan dat ze bij mij terecht kon, mocht het nodig zijn. Om elf uur belde ik nog even en kreeg een kort antwoord: 'mandatory evacuation' oftewel verplichte evacuatie. Ik hing snel weer op zodat ze verder kon gaan met pakken. Een paar uur later was ze in San Francisco en verblijft ze hier.

Alle branden krijgen hier een naam - meestal worden ze vernoemd naar de plek van oorsprong - in dit geval een terrein van Lockheed.

We houden het nieuws goed in de gaten - via het TV, de officiele website van de staat en via vrienden. Verschillende vrienden van Jane hebben geen gehoor gegeven aan de oproep om te evacueren. Het wordt hier gezien als typisch is voor 'mountain people' - ze zijn eigenzinniger en onafhankelijker dan de gemiddelde Amerikaan. Ze weten dat ze een risico nemen en moeten er zelfs een vrijwaring voor tekenen.

Tijdens de brand van vorig jaar zijn er mensen geweest die hun huis wisten te sparen door thuis te blijven en de boel nat te houden. Twee van Jane's vrienden proberen nu hetzelfde te doen en werden geinterviewd voor het nieuws - je ziet zat ze weten waar ze mee bezig zijn:

De nieuwsvoorziening van de autoriteiten is erg goed. Er is een website die om de paar uur geupdate wordt met de laatse informatie. Inmiddels is de brand uitgegroeid tot bijna 28 vierkante klilometer, maar 50% containment, dus dat is positief en veel beter dan verwacht. Er is een kaartje dat precies laat zien waar de brand is. De site laat ook zien hoeveel manschappen, helikopters e.d. worden ingezet. En er wordt bijgehouden hoeveel geld besteeds is aan het bluswerk. Hier zijn twee screen shots van hoe het er vanochten bijstond:

Casa Jane

Het bezoek aan de Mystery Spot was slechts één van de uitjes van afgelopen weekend, toen we voor de tweede keer een mini-vakantie hielden in Jane's huis in de Santa Cruz Mountains. Eind mei hadden we ook al zoiets gedaan en dat was zo goed bevallen dat we nu met een iets grotere groep waren. Met z'n achten hebben het weekend gerelaxt en gefeest in 'Casa Jane' zoals we haar huis voor deze weekenden gedoopt hebben. Iedereen bracht wat te eten en te drinken mee. De hele organisatie ging als van zelf.

Zaterdagochtend, klaar voor een hike.

Na de hike pikten we een terrasje in downtown Santa Cruz.

Tegen zevenen verzamelden we in de keuken voor drankje en hapjes.

Er werd ook nog gekookt...

Allemaal aan tafel... op Jane na, want die nam de foto.


Na het eten ging de muziek harder...

De volgende dag was het weer zo mooi dat we niet lang na hoefden te denken wat we gingen doen... we waren immers 20 minuten van een prachtig strand!