Rustdag

Zaterdagavond was ik naar Jen gegaan, die in de bossen van die in Mill Valley woont. Mill Valley is een van de plaatjes in Marin County aan de overkant van de Golden Gate ten noorden van San Francisco. Ze woont een kwartierte rijden van het Zen Centrum 'The Green Gulch' vandaan, waar we zondagochtend heen gingen. Zen is de Japanse vorm van Boedisme en hier in de Bay Area is veel interesse voor Oosterse religies en gerelateerde zaken als meditatie, yoga en alternatieve geneeswijzen.

Om negen uur moesten we er zijn om met de meditatie mee te kunnen doen. Die duurde 45 minuten en werd gevolgd door toespraak van een dharma leraar over het leven van een van de boedha's. Na afloop was er thee voor iedereen. Omdat er een retraite gaande was, waren er geen muffins, die normaal gesproken ook gratis worden uitgedeeld. 

Jen en ik vervolgde onze dag met een wandeling. We liepen over het enorme terrein van het Zen Centrum, waar van alles en nog wat biologisch verbouwd wordt naar het strand. Gewoon even in de zon zitten, want het was een uitzonderlijk mooie dag, en naar de golven kijken. 

En toen was het tegen drie uur en hadden we honger. We gingen naar de Pelican Inn voor een hapje. Je waant je bijna in Engeland hier - het gebouw zou zo Engelse 'country side' kunnen staan, op het menu staan zaken als 'fish & chips' en 'shepherd's pie', en ze hebben er Engels bier van het fust. We genoten van onze vis en biertje op het gras in de zon. Een perfekte manier om de dg af te sluiten.

The Green Gulch

Thee na afloop

Op het terrein van de Green Gulch...

Duinen... bijna op het strand

Zonnebril vergeten...

De Pelican Inn

Iowa

Vandaag was het zover: de eerste voorverkiezing van de Republikeinen vond plaats. Daarmee bepalen ze wie hun presidentskandidaat wordt. Nu nog 49 te gaan, want elke staat heeft z'n eigen voorverkiezingen. Iowa trapte af, zoals traditioneel gebruikelijk. Even zag het ernaar uit dat het ging veranderen toen sommige staten hun verkiezingen vervroegden, maar Iowa sprong voor alle andere staten. Vandaar dat verkiezingsseizoen een stuk vroeger begint dit jaar.

Iowa's methode om een kandidaat te kiezen is niet een kwestie van een stembiljet invullen. Daar hebben ze de 'caucuses', waarbij mensen samenkomen in buurthuizen, schoolgebouwen en sporthallen om te debatteren en elkaar te overtuigen van wie de beste kandidaat is. Stemmen vindt plaats door te gaan zitten of staan bij de andere supporters van een kandidaat.

Ondanks de vroege timing, wordt er al maandenlang afgeteld naar deze verkiezingen. Dagelijks op het nieuws hoorde je 'nog slechts 45 dagen tot de Iowa caucuses', 'nog slechts 40 dagen tot de Iowa caucuses' en tegen het einde 'nog slechts 48 uur tot de Iowa caucuses'. En constant waren er nieuwe peilingen, waarin steeds weer een andere kandidaat het voortouw leek te nemen.

De ene na de andere expert legde uit dat Iowa niet representatief is voor de rest van Amerika. Iowa staat bekend als een plattelandsstaat, waar vooral mais en sojabonen verbouwd worden. Veel van de boeren zijn van Noord-Europese afkomst en zijn streng protestants. Sinds ik dat weet, snap ik het bekende schilderij van Grand Wood 'American Gothic' een stuk beter.

Het is ook de reden waarom Rick Santorum er gewonnen heeft, al is het met een verschil van 18 stemmen op Mitt Romney. Rick kwam uit het niets, maar staat voor 'family values', ofwel de familie als de hoeksteen van de samenleving. In Amerika betekent dat, dat je tegen het openstellen van het huwlijk voor homoparen bent, tegen sex voor het huwlijk en daarmee ook tegen abortus en soms zelfs anti-conceptie. Onder deze groep is het ook populair om je kinderen thuis te scholen, want ouder zijn het meestal niet eens met het onderwijs op de openbare school.

Romney, die allom verwacht wordt het tegen Obama te gaan opnemen, won zijn stemmen omdat bij als het meest verkiesbaar in de landelijke verkiezingen gezien wordt. We zullen het zien...

UPDATE, 4 januari 2012: Vanochtend blijkt dat Romney de winnaar is met acht stemme.

Draadloos

Na zes jaar heb ik de kabel opgezegd, voor zowel televisie als internet. In het afgelopen jaar heb nauwelijks op de bank gezeten om TV te kijken. Tegenwoordig kijk ik dat beetje televisie (vooral het nieuws) op mijn iPad of iPhone via podcasts of apps as Hulu en ABC Player. Maar daarvoor heb je een snelle internetverbinding nodig, dus ik moest een alternatief vinden voor Comcast, het kabelbedrijf hier. Natuurlijk is er ADSL van AT&T, maar da's minder snel en de klantenservice is net zo bagger.

Een collega vertelde me dat hij een jaar geleden geswitcht is naar Monkey Brains, een lokale internetprovider die een antenna op je dak plaatst voor een snelle verbinding. Vanaf nu betaal ik 35 dollar per maand, in plaats 120.

En het is niet zo dat ik geen TV meer kan kijken, want ik heb ook een Roku aangeschaft, een klein doosje dat TV programma's via internet binnenhaalt. Draadloos. Ik kan niet alles zien, maar genoeg voor die ene avond per maand. Ik kan er ook films on-demand mee zien, foto's op Facebook bekijken en naar mijn Pandora radiostations luisteren.

En nu ik toch bezig ben... ik heb ook een Sonos-speaker aangeschaft voor in mijn slaapkamer. Om eerlijk te zijn, ik wilde 'm aanschaffen, maar toen ik het erover had op Twitter, kreeg ik een reactie van iemand van dat bedrijf. Blijkbaar vond hij me interessant genoeg om me zo'n luidsprekersysteem gratis toe te sturen.

Je verbindt een klein apparaat, de bridge, met je draadloze router en vervolgens kun je in je hele huis de Sonos luidsprekers plaatsten. Ze hebben alleen een stopcontact nodig en maken draadloos contact met die bridge en zo met je netwerk en het internet.

Als mijn computer ook aanstaat kan ik naar alle muziek in mijn iTunes luisteren. Maar ik kan ook naar Spotify, Pandora en internationale radiostations luisteren. De keuzes zijn eindeloos. En mijn iPhone is de afstandsbediening. Echt super.

2012

Oudejaarsavond heb ik met een groep vriendinnen doorgebracht in het huis van Alicia, net als vijf jaar geleden. Er was een buffet van hapjes die door iedereen waren gemaakt en meegebracht. Iemand had zelfs zelf zalm gerookt. Anderen hadden voor champagne en versiering gezorgd en zo bouwden we een gezellig feestje. Rond middernacht stonden we met z'n allen in de huiskamer te dansen.

Typisch voor San Francisco, waar iedereen super bewust is van gezondheid en milieu: met eten was rekening gehouden met ieders voorkeuren, gevoeligheden en allergien. Er waren heel wat vegetarische hapjes, glutenvrij brood en lactosevrij vanille-ijs. Locale bedrijven springen zelfs in op deze trend... zelfs op de verpakking van de wegwerpbordjes stond 'glutenfree' en op het wijnetiket werd vermeld dat de wijn 'vegan' was... gelukkig geen dierlijke producten in de wijn! ;-)

Roadtrip

Op tweede kerstdag vertrok ik met Ember richting Santa Barbara. We hadden vier dagen voor onze 'roadtrp', ofwel een korte autovakantie. Het ging ons niet alleen om de bestemming, maar ook om alles wat we onderweg zouden zien.

Op de heenweg reden we grotendeels over Highway 1, langs de kust met prachtige uitzichten. Onze eerste stop was in Big Sur voor een glaasje wijn bij Nepenthe met een prachtig uitzicht over de rotsen en de oceaan. We besloten te overnachten in San Simeon, waar we in een Motel 6 verbleven. Da's een van de goedkopere motelketens, waar we voor 70 dollar een kamer met twee tweepersoonsbedden hadden. Geen luxe, maar schoon en met alle basisvoorzieningen.

De volgende dag stonden we vroeg op om Hearst Castle te zien. Dit huis met 165 kamers werd in 1947 gebouwd in opdracht van uitgever William Hearst. De architectuur en inrichting zijn geinspireerd door oude Europese stijlen, van oudheid en middeleuwen tot barrok. Tijdens onze toer zagen we een aantal van de logeerkamers, vergaderzaal en studeerkamer/bibliotheek. In de jaren '50 en '60 werden hier wilde feesten gehouden, waar Hollywood-sterren op afkwamen.

We vervolgenden onze reis naar het zuiden en aten lunch op een zonnig terras in San Luis Obispo, een gezellig universiteitsstadje. Zo'n 370 kilometer maakt al een flink verschil in de temperatuur.

Tegen half vijf kwamen we in Solvang aan, net voor zonsondergang. Solvang is een dorp gebouwd in de Deense stijl. Het is super toeristisch met vele souvenierswinkeltjes en banketbakkers, want dom dat laatste staat Denemarken hier bekend. Onder de souveniers zag ik trouwens Delfts Blauw waarop doodleuk Solvang geprint stond. Om de een of andere reden hebben Amerikanen altijd moeite om Nederland, Denemarken en Kopenhagen uit elkaar te houden.

Santa Barbara is ook een universiteitsstad, maar groter en nog een tikkeltje warmer dan San Luis Obispo. Bovendien ligt het aan zee, omgeven door wijngebieden en niet ver van Los Angeles, waardoor de stad een heel eigen sfeer heeft. Daar genoten we van lekker restaurants, massages, wijnproeven, winkelen en een lange strandwandeling.

Kerstdiner

Kerstdiner 2011

Basketbal

Gisteren was ik voor het eerst bij een dames basketbalwedstrijd. Het was tevens mijn eerste bezoek aan een wedstrijd van Stanford en mijn eerste 'college' sportevenement. Ik had het op Facebook gezegd dat ik er naartoe zou gaan en kreeg verschillende reacties waaruit blijkt dat heel wat van mijn vrienden en kennissen trouwe Stanford fans zijn. En natuurlijk zijn verschillende collega's supporters van de Stanford teams, want wij hebben verschillende mensen in dienst die naar die universiteit zijn geweest.

Bijna iedereen was in Stanford-rood ('cardinal' genoemd), een lichte bordeaux. Ik had mijn enige rode shirt maar aangetrokken, iets te fel, maar het kon ermee door. Het was een spannende wedstrijd tegen een van de beste teams: Tennessee. Dat wist ik natuurlijk niet als niet iemand me dat verteld had. Maar zelf ik was bekend met de coach van het team: Pat Summitt. Zij was namelijk eerder dit jaar in het nieuws omdat ze op relatief jonge leeftijd Alzheimers heeft. Desondanks heeft ze besloten coach te blijven.

Een basketbalwedstrijd wordt regelmatig onderbroken door time-outs en pauzes. Amerikanen. Dan werd de sfeer erin gehouden door een blaaskapel of er er knalde popmuziek door de speakers. Op de monitoren boven het midden van het veld komen dan mensen op de tribune in beeld, wat altijd voor hilariteit zorgt. Vooral als er grote oren op je geprojecteerd worden of als de 'zoen-camera' op je gericht is. Dan wordt het stel in beeld geacht te zoenen. 

MKet Clarissa, die me het kaartje het bezorgd

Holiday season

In Nederland klagen veel mensen over aankomen tijdens de feestdagen. Met al dat eten en zare maaltijden vliegen de kilo's eraan. Nou, da's hier misschien nog wel erger. De feestdagen beginnen voor Amerikanen namelijk al eind november met Thanksgiving. Da's het begin van 'the holiday season'.

In de weken tusen Thanksgiving en Kerst, worden er allerlei holiday party's gehouden. Je kunt beter geen kerstfeest zeggen, want niet iedereen viert dat... Met 'holiday' betrek je ook de mensen die Chanukah en Kwanzaa vieren rond deze tijd van het jaar.

Vorige week hadden we bij Flipboard ons feestje. Het was vrij simpel, niet zoals van veel ander bedrijven die op chic gaan zoals bij Edelman gebruikelijk was. We hadden een deel van het kantoor ontruimt foor het feest. Gewoon wat drinken met collega's na werk, met een hapje erbij. Natuurlijk met een hapje erbij. Partners en vrienden waren ook welkom. Het was een super relaxte sfeer, geheel des Flipboards.

Vorig weekend was ik ook al bij twee holiday parties, elk georganiseerd door een vriendin in een kroeg. Het begint ook steeds populairder te worden om een kersttrui te dragen naar zo'n feest. Het is iets ludieks, want die truien zijn foeilelijk. De 'ugly christmas sweater parties' steken de draak met de Amerikaanse burgerlijkheid in de Mid-West. Een van mijn collega's hard er eentje aan tijdens ons feest.

In de weken voor de kerst slaan Amerikanen ook aan het bakken van koekjes en andere zoetigheden. Bijna elke dag is er wel een collega die iets zelf-gemaakts van huis meebrengt. Probeer dan maar eens op je gewicht te letten. Daar heeft dus iedereen het over.

Ik bracht vandaag ook zelfgebakken koekjes mee naar kantoor. Ember had afgelopen gisteren namelijk een cookie party georganiseerd. Zij had het deeg gemaakt en met z'n allen maakten we daar koekjes van... kijk maar hoe mooi!

Launch-avond

De afgelopen week was ik bijna elke dag tot laat op kantoor. Op maandag introduceerden we Flipboard in China en dinsdagavond was de launch van Flipboard voor de iPhone. Aangezien ik aan de aankondigingen hiervan gewerkt heb, was het topdrukte voor mij. Persberichten schrijven, journalisten en bloggers inlichten, video's en foto's beschikbaar maken, enzovoort.

De introductie van Flipboard voor de iPhone had voor het hele team hier veel voeten in aarde. Om 9 uur 's avonds was het zover en zette we de knop om in de App Store en was de nieuwe Flipboard te downloaden.

Op dat moment verstuurden we ook ons persbericht en kwamen de eerste artikelen uit. We hadden journalisten onder embargo ingelicht. Je vraagt dan aan een journalist om te wachten met publiceren tot een afgesproken tijdstip. Omdat journalisten graag de eersten willen zijn met nieuws, is het altijd een spannende situatie. Want als één van hen zich niet aan de afspraak houdt, zijn alle andere boos op ons en verliezen we veel van het opgebouwde vertrouwen. Want, of we zouden iemand niet aan de afspraken gehouden hebben, of we zouden iemand die niet te vertrouwen is ingelicht hebben.

Bijna iedereen was op kantoor die avond. Alle systemen moesten in de gaten gehouden worden - niet alleen onze servers maar ook Twitter en traditionele media. Sommige collega's waren er gewoon om erbij te zijn op het moment suprême. Muziek stond aan, computerschermen met Twitter en serververkeer werden op de muur geprojecteerd en er waren allerlei hapjes. Een collega had een vliegtuigkarretje meegebracht en kwam langs met cocktails. Het was een super gezellige sfeer.

Tegen negen uur verzamelden iedereen rondom Evan, een van de oprichters, die een toespraak hield. Onze CEO, Mike, was in Parijs voor LeWeb en werd er via Facetime bijgehaad. De gong werd geslagen, een Flipboard traditie om belangrijke momenten in te luiden, en champagne werd geopend. Verschillende investeerders en partners kwamen langs om het ook mee te maken.

 De keuken alvast gezellig gemaakt.

Todd met zijn vliegtuigkarretje.

Twitter op de muur zodat we allemaal kunnen zien wat mensen te zeggen hebben over Flipboard voor de iPhone.

Half acht 's avonds: kantoor in full swung. 

Evans toespraak

Iedereen wilde het moment vastleggen

 Werken en vieren gingen hand in hand

Chocolade fontein!

The Sound of Music

De Castro bioscoop heeft vaak bijzondere voorstellingen. Flimhuisfilms, kleine festival en klassiekers staan regelmatig op het programma. Op dit moment draait er de sing-a-long versie van de Sound of Music. Das precies wat je denkt: je wordt geacht mee te zingen!

Toen ik een collega hieronder vertelde was ze er meteen voor in. Uiteindelijk gingen we gisteravond met een hele groep van werk naar de film. Mijn eerste sing-a-long... 

Het gaat trouwens veel verder dan meezingen. Dat werd voor de voorstelling uitgelegd door een vrouw die verkleed was als Maria en een man in lederhosen. Ook in het publiek waren heel wat mensen verkleed in het thema van de film. Bij binnenkomst kregen we een plastic zakje met een aantal attributen die we tijdens de film konden gebruiken. Zo was er een wit kunstbloemetje om mee te wuiven tijdens Edelweiss en klappertjes om af te laten gaan tijdens de eerste kus van Maria en de captain. 

We werden ook aangemoedigd om tijdens de openingsscenes die vanuit een helikopter gefilmd zijn aanwijzigingen te geven om Maria in de bergen te vinden. Dus toen de film begon, hoorde je vanuit de zaal: 'naar rechts' en 'naar beneden' en 'inzoomen'! En toen Maria om stof vroeg voor speelkleren voor de kinderen maar nul op het rekest kreeg, riep het publiek 'de gordijnen, de gordijnen'! Dat leidde tot groot applaus toen ze zelf op het idee kwam om de gordijnen de gebruiken. 

Naast deze ingestudeerde interacties, waren er heel wat reacties uit de zaal die de film erg grappig maakte. En natuurlijk werd er uit volle borst meegezongen. Gelukkig werden alle liedjes ondertiteld. De film is inmiddels zo oud dat ook mijn Amerikaanse collega's af en toe verbaast stonden van de teksten en zich realiseerden dat ze heel wat woorden zelf ingevuld hadden.

  Iedereen die zich in het thema van de film verkleed had, werd op het podium geroepen. De man rechts had een speelgoedhond aan zijn broek vastgemaakt en beeldde daarmee 'when the dog bites' uit.

De groep Flipboarders