Mystery Spot

Al jaren kom ik in Santa Cruz, maar ik was nog nooit naar een van de populairste toeristische attracties geweest. Iets ten noorden van de badplaats ligt de Mystery Spot. Op deze plek, met een doorsnede van 45 meter, werkt de zwaartekracht niet zoals normaal. Ik ging er met een aantal vriendinnen heen op zaterdag.

Voor vijf dollar per persoon wordt je rondgeleid door een gids die via allerlei demonstaties geeft om aan te tonen de wetten van de natuurkunde hier niet werken. Met een waterpas laat hij zien dat een plank net niet horizontaal is, maar vervolgens rolt een bal naar de kant die hoger is. Hij wijst ook op hoe de bomen anders groeien vanwege de krachtenvelden. Zo zijn er nog meer testjes...

Na afloop hadden we het er nog lang over... was het echt of werden we voor de gek gehouden. De plek ligt op een stijle helling, waarop een schots-en-scheef huisje staat. Je staat bijna nergens op vlakke grond en er wordt gebruik gemaakt van optische illusies. Hoe dan ook, was het een aparte ervaring en hadden we volop lol!

Op de Mystery Spot lijkt het alsof je verder naar een kant kunt hangen. Wellicht heeft het iets te maken met het feit dat de grond vrij stijl was?

Dit huisje staat in het centrum van de Mystery Spot - je ziet wel hoe scheef het staat...

Ondanks dat de vloer scheef is, verwacht je niet dat het mensen zoveel moeite kost om door het huisje te lopen.

Ik had er zelf ook moeite mee...

En Teresa ook.. maar het was natuurlijk ook erg grappig om mee te maken.

Een test om aan te tonen dat de zwaartekracht hier anders werkt: deze loden ball kan je makkelijk een kant op duwen, maar in de tegengestelde richting duwen was een stuk moeilijker.

Hier werden mensen met verschillende lengte op een rij gezet op een waterpas balk. De langste leek het kortst.

Over de foto's boven en onder: de persoon aan de rechter kant lijkt langer, onafhankelijk van wie dat is...

BlameDrewsCancer

Drew Olanoff heeft sinds een paar maanden kanker. Hodgkins Lymphoma om precies te zijn. Voor zijn werk communiceert hij veel via social media zoals Facebook, Twitter en zijn blog. Sinds hij kanker heeft, heeft hij het ook over zijn ziekte via die kanalen, want in social media vervaagt de grens tussen persoonlijke en professionele informatie namelijk.

Hij merkte dat hij zijn kanker de schuld begon te geven van van alles en nog wat. Niet alleen voor het te laat komen of zijn werk, maar ook voor het kwijtraken van zijn sleutels maar bijvoorbeeld ook het verlies van zijn favoriete basketbal team. Al snel zag hij dat dat een te makkelijk excuus was. Hij bedacht dat anderen net zo goed zijn kanker van allerlei zaken de schuld kunnen geven en riep via Twitter op dit te doen. Inmiddels hebben 10.000 mensen al van 20.000 zaken Drew's kanker de schuld gegeven.

Het is zoiets grappigs en onverwachts dat het aanstekelijk is om mee te doen. Doordat steeds meer mensen dit doen via Twitter, zien al hun volgers dat ook en zo verspreid zich het idee op een viral manier. Inmiddels zijn er sponsors die voor elke keer dat Drew's kanker van iets de schuld krijgt een dollar doneren. En zo is er spontaan een campagne geboren die aandacht vraagt voor kanker en de genezing ervan, onder de naam BlameDrewsCancer.

Het is interessant om te zien hoe de campagne, die inmiddels een eigen website heeft, blijft groeien. Inmiddels is Lance Armstrong's stichting een partner en worden er in het hele land bijeekomsten georganiseerd. Deze week was er een borrel ter ere van BlameDrewsCancer - zo'n borrel heet hier normaal een 'meetup', maar omdat hij voor een groot deel via Twitter georganiseerd was, werd het een tweetup genoemd.

Drew kon er zelf niet bij zijn omdat hij op dit moment zware behandelingen ondergaat, maar we konden hem op een scherm zien via zijn webcam. Om binnen te komen bij de borrel moest je minimaal 10 dollar betalen, waarvoor je een aantal lotjes kreeg. Later op de avond werden allerlei prijzen verloot.... en ik won er eentje! Ik heb een avond met een chefkok gewonnen. Hij komt een avond bij mij thuis koken voor mijn en zeven gasten.

Na afloop ging ik naar de kok om hem te bedanken.Toen ik vertelde uit Nederland te komen, stelde hij voor om stroopwafels als toetje te maken. Bleek dat hij uit Duitsland kwam en dat hij twee jaar in Amsterdam gewerkt heeft. Ik vertelde hem dat ik nog ooit in Tuebingen gestuurd heb. Het toeval wilde dat hij in het jaar dat ik er was, net met zijn studie gestopt was een nog een tijdje bleef hangen alvorens zijn koksopleiding in Frankrijk te gaan volgen. We ontdekten dat hij in 1993 al eens voor me gekookt heeft omdat hij toen in de Ratskeller werkte, waar ik dat jaar gegeten heb. Kleine wereld!

Foto's van (cc) Kenneth Yeung - www.thelettertwo.com

Buckler

We hebben het er hier nog steeds over: het biertje dat Obama afgelopen week dronk met zijn vriend Henry Louis Gates en een politieagent uit de buurt van Boston. Vice-president Biden was er ook bij.

Er ging heel wat aan vooraf. Henry Louis Gates, een professor aan Harvard, werd in zijn huis gearresteerd. De politie ging naar zijn huis omdat er een telefoontje over een inbraak was binnen gekomen. Alleen Gates had daar niet mee te maken en was totaal verbaasd over het bezoek van de politie en de verdachtmaking. Hij werd uiteindelijk voor wanordelijke gedrag gearresteerd omdat hij niet genoeg respect voor de politie toonde.

Tijdens een persconferentie over de hervorming van de ziektekostenverzekering kreeg Obama een vraag over de arrestatie. In zijn antwoord beschreef hij de inval van de politie een stomme actie. Vervolgens stonden de media bol van die op opmerking en had niemand het meer over het zorgverzekeringsstelsel.

De agent zei dat hij gewoon zijn werk gedaan had, de professor vond dat hij op basis van zijn huidskleur verdacht was gemaakt en Obama werd door Rechts als racist betiteld. Mooie boel! Inmiddels doet Obama het minder goed in de peilingen. Het ligt voor de hand dat zijn tegenstanders dit uitbuiten en hem als racist willen positioneren (ze doen hier werkelijk alles om een politicus onderuit te halen), maar ook mensen in zijn kamp hebben wat vertrouwen verloren omdat hierdoor de steun voor de hervorming van het zorgverzekeringsstelsel afbrokkelt.

Obama's reactie was om de twee mannen voor een biertje in de tuin van het Witte Huis uit te nodigen en op die manier een nationaal debat over ras in Amerika te initieren.

Vervolgens gingen de nieuwsberichten over de merken bier die de heren kozen. Obama dronk een Bud Light. Biden, die nog nooit van zijn leven alcohol heeft gedronken, koos Buckler. Elke Nederland boven de 30 weet zich Buckler waarschijnlijk nog te herinneren.. dat bier dat Youp van 't Hek de nek om gedraaid heef tin Nederland. Hier geen Youp... dus wel Buckler.

Emmy's

Op vrijdag werk ik altijd voor Blame Sally. Sinds kort ga ik daarvoor ook naar het kantoor van de platenmaatschappij in Berkeley. Ik hoef er pas om elf uur te zijn, dus da's heel relaxt. Gisteren was het ook goed als ik er om twaalf uur pas zou zijn en dat gaf mij gelegenheid om nog even met Edith, Pascal en hun kinderen te ontbijten.

Ze waren donderdagavond teruggekomen van een rondreis langs Disneyland en nationale parken, en sliepen nog een nachtje bij mij. Ze hebben er een geweldige vakantie opzitten en zijn nu ook helemaal fan van het kamperen in de VS.

Na een halve dag op kantoor te hebben gewerkt, ging ik rond vijf uur naar Monica in Oakland om het haar nog wat zaken door te spreken. Monica is een van de bandleden van Blame Sally en ook een van mijn beste vriendinnen hier. Ze heeft een tijdje geleden twee Emmy's gewonnen... ja Emmy's! Die van de National Academy of Television Arts and Sciences. De prijzen heeft ze samen met haar partner in PopTuna gewonnen voor de muziek die ze voor een programma op een lokale TV zender hebben gemaakt.

Wanneer krijg je nou de kans om een echte Emmy vast te houden? Ik wilde natuurlijk even van de gelegenheid gebruik maken!

Na onze bespreken zijn Monica, Tom en ik nog even een hapje gaan eten bij een leuk tentje in Oakland.

Mormonen

Deze week ging ik met een aantal mensen uit mijn team lunchen. Twee van hen zijn Mormoon, zoals wel meer mensen bij ons op kantoor. Daar merk je verder niets van, behalve dat ze elkaar allemaal lijken te kennen en dat ze geen alcohol drinken. Met deze twee collega's kan ik het uitermate goed vinden - ik weet niet of dat dankzij of ondanks hun religie is.

Tijdens de lunch hadden we het er een beetje over. Een van de twee collega's is namelijk pas Mormoon geworden toen ze met haar man trouwde. Een van haar vriendinnen grapte toen dat ze door met hem te trouwen ineens met 'iedereen' familie zou zijn. Ze gaf toe, dat haar man inderdaad uit een grote familie komt.

Vervolgens vertelde ze dat verschillende beroemdheden op een familiefeestje was tegen gekomen. De namen zeiden me niets dus die ben ik vergeten, maar ze had haar vriendin gebeld vanuit de WC om het haar te vertellen. Ze zei er voor de grap bij dat ze misschien ook wel familie met de Osmonds zou zijn. The Osmonds zijn hier enorm bekend en populiar, ondanks dat ze hun hoogtijdagen in de jaren '70 hadden. Het is een zingende familie en twee van de kinderen (die inmiddels in de 50 zijn) hadden ook een TV show. Ik wist het niet, maar blijkbaar zijn ze ook Mormoon.

Een week later ging mijn collega op bezoek bij haar schoonouders en raad eens wie daar ook waren? Inderdaad de Osmonds!

Toen we wat doorvroegen over hoe groot haar schoonfamilie eigenlijk wel niet is, zei ze dat nog maar twee generaties terug de familie van haar man polygamisten waren. Tja, dan gaat het natuurlijk snel... Inmiddels zijn de meeste Mormonen gewoon met één echtgenoot; alleen een radicale afsplitisng, die zich ook Mormoon noemt, doet nog aan polygamie.

HRC gala

Zaterdagavond was er weer een fundraiser: een gala om geld in te zamelen. Dit keer voor en door HRC, wat staat voor Human Rights Campaign. Het is een organisatie die zich inzet voor gelijke rechten van homo's, lesbiennes en transsexuele mensen. Ik heb er al vaker over geschreven dat in de VS deze groepen nog lang niet altijd gelijke behandeld worden als hetero's.

Ik heb verschillende vrienden en vriendinnen die in de organisatie van HRC zitten en dit evenement werd door twee van hen georganiseerd: Tom en Jill (met wie ik afgelopen weekend in Guerneville was.) Reden genoeg om dit jaar voor het eerst naar dit jaarlijkse evenement te gaan. Het gala bestond uit een borrel, diner en dansfeest.

Tijdens het eten luisterden we naar allerlei toespraken. Er waren verschillende politici en bestuursleden. Er was ook een ex-soldaat, die de eerste Amerikaanse gewonde in Irak was en na zijn terugkomst uitkwam voor zijn homosexualiteit. De klap op de voorpijl was actice en musicalster Audra McDonald, die een award in ontvangst nam voor de medestander van het jaar. Er was ook een caberetiere en een veiling om nog meer geld in te zamelen.

Veel van de toespraken gingen over de onrechtvaardigheid in de huidige wetgeving. Daarbij werden met name twee wetten keer op keer genoemd. De ene wordt afgekort tot DOMA en staat voor Defence of Marriage Act, een wet die in 1996 werd aangenomen waarin bepaald wordt dat staten niet verplicht zijn huwlijkscontracten tussen twee mannen of twee vrouwen uit andere staten te honoreren. Ook werd in die wet op nationaal niveau vast gelegd dat een huwlijk per definite een verbond tussen een man en een vrouw is.

De andere wet die regelmatig voorbij kwam wordt "don't ask don't tell" genoemd. Deze weet is van toepassing op alle onderdelen van het leger. Het is in de VS nog steeds verboden om homo of lesbienne in het leger te zijn. Mensen die voor hun homosexualiteit uitkomen worden ontslagen. In de tijd dat Clinton president was is deze wet ingevoerd - tot dan toe waren er af en toe heksenjachten op homo's en de wet was bedoeld om hen te beschermen door te verbieden naar iemands geaardheid te vragen. In de praktijk heeft die wet weinig opgeleverd en gaan er steeds meer stemmen op om 'm af te schaffen... alleen niet zozeer binnen het leger zelf.

Na het diner en alle toespraken ging iedereen naar op de 32 ste verdieping van het Westin Saint Francis, waar het dansfeest plaatsvond. Vanuit de lift van het hotel kan je uitkijken over de stap... hoe hoger we kwamen, hoe minder we zagen vanwege de mist.

Tijdens het diner met Heidi en Theresa

Sonia kwam even buurten

Jill en Steven deden de introducties

Een volle zaal

Eric Alva, de soldaat die een been verloor in Irak en bij thuiskomst uit het leger gezet werd omdat hij uitkwam voor zijn geaardheid

Audra McDonald

Met Brian, Tom en Kacey

De volgende ochtend kwam een deel van de groep samen voor een brunch bij Lime:

De meeste foto's van het gala zijn genomen door Georg Lester

Sotomayor

Afgelopen week kon je de TV niet aanzetten of de krant niet openslaan of je kwam de naam Sotomayor tegen. Barack Obama nomineerde haar voor een positie aan het Amerikaanse Supreme court: het hoogste, nationale gerechtshof. Afgelopen week vonden hoorzittingen in de senaat plaats waarin ze flink onder vuur genomen werd.

Een rechter moet ook hier neutraal zijn, maar omdat politici over de benoeming stemmen, komt er heel wat politiek bij kijken. Alleen al het feit dat ze door een Democratische president voorgedragen wordt, betekent dat de Republikeinen verzet zullen bieden.

Het was interessant om te zien hoe ze dat deden. Ze gebruikten namelijk een uitspraak van Obama over haar en een van haarzelf, rukten die uit hun verband en herhaalden ze op zoveel mogelijk momenten.

Obama zei over haar toen hij haar voordroeg dat een goede rechter in een klein percentage van de zaken zijn of haar hart moet kunnen laten meewegen en dat Sotomayor met haar achtergrond daar uitermate geschikt voor zou zijn. Hij verwees daarmee naar net feit dat ze van Puerto Ricaanse afkomst is en opgroeis is in een van de armere delen van New York.

Daarmee speelde hij critisie op twee manieren in de kaart. Enerzijds zei ongeveer iedereen in het juridische vakgebied dat een rechter zijn of haar hart nooit moet mee laten wegen. Anderen vonden het naar positieve discriminatie rieken en maakten er een punt van dat iemands Latijns-Amerikaanse achtergond nooit een reden mag zijn voor benoeming to hoogste rechter.

Een van haar eigen uitspraken uit 2001 die de tegenpartij wist op te duikelen, maakte het er niet makkelijker op. Ze schijnt ooit gezegd te hebben: "I would hope that a wise Latina woman with the richness of her experience would more often than not reach a better conclusion than a white male who hasn't lived that life." (Ik mag hopen dat een wijze Latina vrouw met een rijke levenservaring vaker tot een betere conclusie zal komen dan een witte man die dat leven niet geleid heeft.) Die uitspraak werd door een aantal rechtse TV zenders het bewijs van het feit dat ze een racist is.

En dan was er ook nog een zaak rondom een arbeidsconflict rondom etniciteit waarin ze oordeelde in het nadeel van witte medewerkers. Dat oordeel werd toevallig door een hogere reachter teruggedraaid.

Sotomayor en haar medestanders brachten tegen dit alles haar daden in. Ze wezen op haar prestaties en successen, waar nauwelijks een speld tussen te krijgen was. Sotomayor zelf nam afstand van Obama's uitspraak en zei recht voor z'n raap dat een rechter maar een ding moet volgen en dat is de letter van de wet.

Hoe dan ook, haar verdediging maakte indruk en heel wat Republikeinse senatoren zijn nu op haar hand. We zullen zien of het er genoeg zijn als de stemming plaatsvindt.

Flexibiliteit

Ik heb er een relatief rustig weekend opzitten. Oorspronkelijk zou ik het hele weekend in Geurneville zijn voor Fabulosa , een klein muziekfestival. Maar vrijdagavond vroeg Jill, met wie ik zou gaan, of we de plannen konden veranderen. Dat vond ik prima, want eerlijk gezegd, heb ik de afgelopen weken weinig tijd voor mezelf gehad.

Bovendien kon ik nu naar een wijnproeverij bij Marina thuis op vrijdagavond. Die was erg gezellig, met veel vrienden en bekenden. Ook kon ik zaterdag uit eten en gaan dansen met Jane, Nancy en Alana. En ik was voor het eerst sind lange tijd weer in de sportschool en had ik tijd om eindelijk een iPhone aan te schaffen... alleen die waren uitvekocht!


Ik wil niet zeggen dat mensen hier makkelijker afzeggen, maar het is absoluut gebruikelijker om je plannen niet tot het laatste moment vast te leggen. Vaak wordt er een voorlopige afspraak gemaakt en details worden pas ingevuld als de datum dichter bij komt. Mensen hier zijn gewend aan die flexibiliteit.


Vanochtend kwam Jill me ophalen om alsnog naar Guerneville te rijden om de laatste dag van het festival mee te pikken. Het ongeveer anderhalf uur ten noorden van San Francisco. Terwijl het in de stad zo'n 20 graden was, zaten wij in de stralende zon met 35 graden. Gelukkig was er ook een zwembad op het terrein.

Etniciteit

De laatste tijd werk ik wat meer met Europeanen; bedrijven die het in Amerika willen gaan maken. Laatst had ik een conference call met twee Amerikaanse collega's en een Nederlander. Tijdens het gesprek vertelde hij over zijn medewerker die met ons contact zou opnemen - toen hij haar naam zei, zei hij erbij dat ze Chinees was. Hij zei er ook bij dat hij het niet helemaal zeker wist omdat hij het verschil tussen Chinezen en Koreanen niet goed kan zien.

Na afloop vroeg ik aan mijn twee Amerikaanse collega's of ik onze contactpersoon feedback zou moeten geven over zijn opmerkingen. Hij had me een tijd geleden namelijk gevraagd om aan te geven als er typisch Amerikaanse dingen zijn waar hij zich niet bewust van is.

In Amerika is het ongepast om over etniciteit of ras te spreken op het werk op deze manier. Als het geen rol speelt, hoor je het niet aan te kaarten. Werkgevers en managers hebben de verantwoordelijkheid om een werkomgeving te scheppen waarin iedereen zich veilig en comfortabel voelt. Opmerkingen over iemands ras, etniciteit, geslacht of sexuele voorkeur kunnen de sfeer zodanig beinvloeden dat medewerkers zich niet op hun gemak voelen. Ook kan dat de indruk wekken dat er geen gelijke kansen zijn voor iedereen.

Dit heb ik in de anti-haressment-trainingen geleerd die hier minsten eens in de twee jaar gegeven moeten worden. Ik voelde meteen aan dat de opmerkingen van onze contactpersoon hier niet in goede aarde zouden vallen.

Mijn collega's reageerden nog heftiger dan ik had verwacht. Ze zeiden dat onze contactpersoon inderdaad beter geen opmerkingen kon maken over ras of etniciteit. Ze zeiden ook dat hem veel vergeven zou worden omdat hij een buitenlander is, maar het feit dat hij een blanke man is uit een land met een koloniaal verleden zou zijn opmerkingen zeker in het verkeerde keelsgat doen schieten bij verschillende mensen, niet alleen direct betrokkenen.

Ze gaven aan dat met name de opmerking over het uiterlijk van Aziaten en hoe hij op basis daarvan niet kon bepalen wat iemands nationaliteit is als beledigend opgevat zou worden. Dat ligt in in dit deel van Californie extra gevoelig. In de Tweede Wereldoorlog sloten de Amerikanen Japanners op in kampen. Op basis van de vorm van iemands gezicht werd bepaald of die persoon Japans, Koreaans of van andere afkomst was. Die selectie vond plaats in de Bay Area. Daarnaast is San Mateo, waar ons kantoor is, een stad is waar veel mensen van Japanse afkomst wonen.

Na al deze feedback hadden we het ook nog even over de situatie in Europa. Mijn Amerikaanse collega's zijn zich ervan bewust dat er spanningen bestaan tussen immigranten en autochtone bevolking. Ze vroegen me of Nederlanderschap bepaald wordt op basis van nationaliteit en etniciteit. Een vraag die waarover ik nog nooit eerder nagedacht heb. Na een paar minuten realiseerde ik me dat het antwoord etniciteit is.

Hier in VS, of in ieder geval in de Bay Area, ben je Amerikaan als je een Amerikaans paspoort hebt of als je hier geboren bent. Dat zal vrijwel niemand ontkennen ook al volg je alle Indiaase gebruiken, spreek je alleen Spaans of houd je je aan de regels van de Islam. In mijn opinie ligt dat anders met Nederlanderschap... Door dit gesprek realiseerde in me dat Nederlanderschap meer gebaseerd is op etniciteit dan op nationaliteit.

Belminuten

Een paar weken geleden moest ik mijn bankpas blokkeren vanwege fraude. Ik was vergeten dat die pas was gekoppeld aan de automatische betaling van mijn mobiele telefoonrekening. Ondanks dat mijn rekening nummer niet veranderd is, gingen de betalingen niet meer door. Ik ontving een brief en kort daarop een telefoontje van AT&T met het bericht dat ik meteen contact moest opnemen, omdat anders mijn lijn afgesloten zou worden.

Ik wilde ze toch al een tijdje bellen omdat mijn rekeningen zo hoog waren en ik niet kon ontdekken waaraan dat lag. Was ik teveel aanhet sms-en of kon ik beter niet mijn Facebook updaten met dat abonnement? Dus toen ik de klantenservice aan de lijn had stelde ik die vragen ook maar meteen.

Het bleek dat ik twee maanden achterliep met de betaling en dat mijn rekening zo hoog is omdat ik elke maan ver over mijn belminuten heenga. Als ik een abonnement met meer minuten zou nemen, zou me dat aanzienlijk schelen. (Je hebt hier geen onbeperkt-bellen-abonnement.) Dat leek me een goed idee. De man van AT&T zei dat hij de upgrade met terugwerkende kracht in kon laten gaan. Door die aanpassing werd het totaal van de twee uitstaande rekeningen ineens 200 dollar lager. Veel mensen klagen hier over de klantenservice van AT&T, maar ik snap niet zo goed wat er mis mee is!

Stern Grove

Zondag was een hoogtepunt in de carriere van Blame Sally. Toen speelde de band in Stern Grove. Dat is een park aan de westkant van San Francisco waar in de zomer een reeks gratis mini-festivals gegeven wordt. Ze traden op met Joan Baez, de grote folklegende die vooral in de jaren '60 en '70 heel populair was hier. Het weer was ongebruikelijk mooi voor de tijd van het jaar en dit deel van de stad en het park zat tot de nok toe vol. Al een uur voor de optredens begonnen werd omgeroepen dat er niemand meer het park in gelaten werd omdat de maximale capaciteit was behaald. Achteraf hoorde ik dat er 12.000 mensen waren.

Inmiddels ken ik veel vrienden en vriendinnen van de Sallies (zoals ze in de volksmond genoemd worden). We waren met een hele groep in het park rond 12 uur. Iedereen had picknick-spullen meegenomen. Om twee uur begon de muziek. Heel relaxt.

Een vol park

Blame Sally op een enorm podium

Ik kon het niet laten een paar foto's te maken...

Bezoek

Afgelopen week heb ik geen tijd gehad om te bloggen omdat ik bezoek had. Op maandag kwamen Edit en Pascal met hun gezin aan en ze zijn tot gisteren gebleven. Erg leuk om hen weer te zien. Overdag gingen ze hun eigen gang en 's avonds zag ik ze weer.

Donderdagavond gingen Edith en ik met z'n tweetjes uit naar El Rio, waar Heidi een fundraiser georganiseerd had, een geldinzamelingsactie om haar eigen dansgezelschap van de grond te krijgen. Alle entré-gelden waren voor haar en El Rio is blij met de baropbrengst. Ze had ervoor verschillende artiesten gevraagd om op te treden, waaronder Rachel Garlin, die ik tijdens FAR-West ontmoet had en die ik met Edith in New York bezocht heb. Inmiddels woont ze hier in de buurt. Heidi was zelf het klapstuk van de avond.

Het was een gevarieerde avond. Alle optredens waren buiten en ik kwam een hoop bekenden tegen, zie ik allemaal aan Edith kon voorstellen. Het viel haar op dat iedereen er erg goed in was om het gesprek gaande te houden zonder over zochzelf te praten. Maar ook dat de meesten erg toespitst zijn op hun omgeving en daar waardering voor hebben. Zo sprak een van de mensen met wie we in gesprek waren ineens uit hoe prachtig de citroenboom op de binnenplaats van El Rio toch niet is...

Edith in gesprek met Cathy en Diana Een van de meest opvallende optredens van de avond...

Rachel

Hoogtepunt van de avond: Heidi en Kate

Hodgdon Meadow

Ondanks dat de 4th of July op een zaterdag viel, was het voor de meeste mensen toch een lang weekend. De meeste werkgevers gaven vrijdag de derde vrijaf. Het is immers een weekend waarop Amerikanen traditioneel reizen. Het is populair om op familiebezoek te gaan (en daarvoor moet vaak ver gereisd worden) en om te kamperen. Dat laatste heb ik gedaan, samen met Jane.

We hadden een kampeerplek in Yosemite via Joris, die zelf in Cambodja zit. We kwamen er vrijdagochtend aan en hebben drie dagen van rust en natuur genoten.

Eerst de tent opzetten en het luchtbed oppompen...

Vervolgens naar Yosemite Valley, het meest populaire deel van het park. Het barste er van de toeristen en he had er nauwelijks nog het idee er in de natuur te zijn; de paden zijn verhard en er zijn verschillende winkels en restaurants. In het park zijn meerder campings en die van ons lag aan de westkant van het park. We reden ruim een half uur om in de vallei te komen en daarmee hadden we slechts een klein deel van dit enorme park doorkruist.

Onderweg zagen we een van de drie bosbranden.

De berg op de achtergrond is El Capitan. Vanwege de rook van de bosbranden is hij een beetje vaag en lijkt het licht op dat tijdens een zonsondergang.

Weg uit de drukte... wandelen in een van de weiden.

Aan het einde van de wandeling kwam ik dit hertje tegen.

En op de terugweg naar onze camping zagen we ook nog een beer! (In de verte, maar toch.)

Na fisieke inspanning is het tijd om te relaxen...

Zaterdag gingen we naar het op een na grootste meer in Yosemite: Tenaya Lake. Het grootste meer in het park heet Hetch Hetchy. Daar mag alleen niet in gezwommen of gevaren worden omdat het heel San Francisco van drinkwater voorziet.

Wij gingen er kayaken.

Prachtig uitzicht vanaf het water!

Even aanleggen bij een strandje om van de zon te genieten.

Zondag maakten we nog een wandeling door een van de gebieden met Sequoia's - deze bomen zijn de grootste levende wezens ter wereld. Hun zusters, de Redwoods, zijn de hoogste bomen ter wereld, maar Sequoia's winnen het op volume.

Hier is een gat gezaagd in de boomstam... met mij ervoor krijg je dan een beetje een idee van de grootte.

Leermoment

Vanochtend hoorde ik de uitdrukking weer: 'a teachable moment'. Een situatie waaruit iets geleerd kan worden. Ze grijpen soms heel bewust een geurtenis aan om er zelf of een ander iets van te leren.

Als je met een kater wakker wordt, kan je dat als een teachable moment zien: je kunt ervan leren dat je niet te veel moet drinken. Als je zoon met met slechte raportcijfers thuis komt, kan een ouder dat aangrijpen als een teachable moment over het belang van school. Het is voor Amerikanen een manier om iets positiefs te halen uit een een negatieve gebeurtenis.

De uitdrukking wordt de laatste tijd vaak gebruikt in verband met de economische situatie. De crisis is een 'teachable moment' voor alle Amerikanen. Je hoort maar al te vaak dat Amerikanen op te grote voet hebben geleefd de laatste jaren. Bijna iedereen hier heeft schulden, meestal via meedere credit cards. Amerikanen leren de tering naar de nering te zetten en ze beginnen zelfs meer te sparen.

Ook leren ze dat hun prioriteiten moeten verschuiven en dat het vergaren van materiele zaken wellicht toch niet het belangrijkste in het leven is. Dit is ook een onderwerp dat regelmatig in de media terugkomt. In het verlengde daarvan, leren Amerikanen dat je leuke dingen met elkaar kunt doen zonder een fortuin uit te geven aan entertainment - in plaats van een duur pretpark kun je ook in een meer gaan zwemmen of spelletjes met elkaar doen. Door de hoge werkloosheid zijn mensen gedwongen dit soort keuzes te maken. De ontbijt-TV programma's staan bol met dit soort 'human interest' verhaaltjes.

Je ziet ook regelmatig nieuwsberichten over buren of vrienden die elkaar helpen. De sociale voorzieningen zijn hier immers niet zo als in Nederland en dat zorgt ervoor dat mensen zelf naar oplossingen zoeken. Zo passen moeders die bij elkaar in de buurt wonen vaker op elkaars kinderen en wordt er, soms voor het eerst in jaren, weer bij vrienden thuis gegeten in plaats van in en restaurant.

Of Amerika daadwerkelijk aan het veranderen is en minder materialistisch aan het worden is, weet ik niet. In ieder geval krijg je die indruk als je de media gelooft.