Verrast

We hadden niemand verteld dat we naar Redding gingen, dus toen we het terras van Pat en Virge op kwamen stappen, was iedereen verrast. Ik had twee minuten ervoor nog met mijn vader gebeld om te vragen hoe de dag geweest was. Daardoor wisten we ook waar iedereen uithing. Cindy's ouders, pap, Ans, Pat en Virge hadden net hun eerste Margarita achter de kiezen, en waren aan het genieten van het prachtige uitzicht.

Met z'n achten gingen we eten bij Jack's, waar het menu gedomineerd wordt door steak. We waren er al eens eerder geweest tijdens een bezoek aan Cindy's ouders, dus we wisten wat we moesten verwachten: een donker hol waar je lang op een tafel moet wachten, met een gezellige bar en supergoede biefstukken.

De achterkant van Pat en Virge's huis.

Uitzicht vanaf het terras

Het was zo schemerig bij Jack's dat Pat het menu alleen met een kaarsje erbij kon ontcijferen.

Iedereen had een steak van 10 ounces besteld, alleen mijn vader at er een van 16 ounces... dat is 450 gram!

Road trip

Toen we vrijdagavond in Wild Side West een biertje dronken, ontstond het plan om dit weekend 'even' naar Cindy's ouders in Redding te rijden. Mijn vader en Ans waren daar op bezoek en het was moederdag - twee redenen om de rit naar het noorden te maken.

Zaterdagmiddag begonnen we aan een een autorit van drieënhalf uur. We waren de stad een halfuur uit en het was al warm genoeg om het dak open te doen... en de omgeving veranderde ook. Vanuit de auto zagen we heel wat typisch Amerikaanse tafereeltjes. Met mijn kleine cameraatje heb ik er zoveel mogelijk van vastgelgd.

Een schoolbus in het droge gras.

Opslagschuren en jonge aanteelt.

Rijstvelden die per vlieftuig aangeplant worden. Het toestel kwam enorm laag overgevlogen.

Opslagsilo's - vermoedelijk voor rijst.

Een van de vele trucks...

Waarschijnlijk iemand die aan het verhuizen is - hier is U-Haul bijna synoniem met verhuizingen.

Nog zo'n vrachwagen...

Dit soort borden staan langs de snelweg in de dunner bevolkte gebieden. Er zijn ook borden die aangeven welke hotels, campings en restaurants er zijn.

Reclameborden op hoge palen. Je ziet vooral casino's veel op deze manier adverteren.

Een grote Amerikaanse vlag bij de camper-dealer.

Logo's op palen om maar gezien te worden van de snelweg.

Vanaf het viaduct

Nog meer opslagloodsen...

Vrachtwaggons

En toen was ik aan de beurt om te rijden...

Avondprogramma

Dinsdagavond was er een feest van Fast Company waar ik maar even naartoe, omdat ik om kwart over acht met Monica, en de manager en boeker van haar band had afgesproken in Oakland. Zo miste ik een kan om te netwerken met de incrowd van Silicon Valley in ruil voor een zakelijk bespreking met het management van Blame Sally. We hebben afgesproken dat ik hen de komende tijd ga helpem met hun PR.

Dinsdagavond gingen Cindy en ik naar een geweldig concert van KT Tunstall in The Warfield. En gisteravond was er een borrel van de PRSA, oftewel de beroepsvereniging van PR professionals. Mijn teamgenoot zit er in het bestuur, dus ik wilde er even mijn gezicht laten zien.

Vanavond had ik kunnen netwerken bij een feestje van Stumble Upon, maar heb toch besloten om zo met Cindy naar Wild Side West te gaan. Even chillen! Volgende week heb ik weer minstens twee gelegeheden om branchegenoten te ontmoeten.

Nu weet je waarom ik even niet geblogs heb...

Verblijfsvergunning

Een collega vroeg me of ik al Amerikaan ben, omdat ik toch zo lang in de VS woon. Het wordt me weleens vaker gevraagd en meestal krijg ik verbaasde reacties als ik vertel dat ik nog niet eens een vaste verblijfsvergunning heb.

Ik leg dan uit hoe het Amerikaanse systeem in elkaar zit. Dat ik nu hier ben op basis van een werkvergunning, met dank aan Edelman, en dat ik over een paar maanden een Green Card verwacht te hebben. Eer ik in aanmerking kom voor Amerikaans burgerschap zijn we minstens vijf jaar verder.

Ik vertelde mijn collega dat ik op de website van de USCIS moet kijken om zien hoe lang ik nog moet wachten en dat de site een keer paar maand bijgewerkt wordt. Hij zei dat 'm dat deed denken aan het einde van zijn highschool-tijd toen hij moest wachten op bericht van de universiteiten waaraan hij zich had aangemeld.

Op dit moment zegt de site van USCIS dat ze dossiers van eind juni 2007 aan het verwerken zijn. Mijn aanvraag is van 15 september 2007, dus het zou nu nog zo'n drie maanden moeten duren totdat ik permanent in Amerika mag verblijven.

5 mei

Om half drie had ik even tijd om pauze te nemen en even naar de kleermaker te rijden. Op de radio hoorde ik een documentaire over bevrijdingsdag in Nederland. Ik bleek voor het eerst een uitzending van de Nederlandse Wereldomroep te luisteren! Ze zenden uit op de zender van de publieke omroep van San Francisco die ik een tijdje ontdekt heb. Het is het kleinere en progerssievere zusje van KQED, dat ook al als progressief bekend staat.

Een van de items die ik hoorde ging over de oudsre nog optredende zanger van 104 die in Nederland optrad. Uit het bericht bleek dat de man nogal omsteden is in Nederland vanwege zijn positie tijdens de Tweede Wereldoorlog. Het viel me op dat veel mensen, ook van een paar genaties jonger, het verleden een grote rol in hun leven laten spelen. Doorsnee mensen werden om hun mening gevraagd en de emoties speelden hoog op - zowel voor of tegen een optreden van de man in Nederland zonder deze in iets contructiefs om te zetten, zoals hier in Amerika vaak het geval is.

5 mei is ook de dag waarop hier feesten in Mexicaanse stijl gevierd worden. Ik heb steeds gedacht dat het de nationale feestdag van Mexico is, maar een (Mexicaanse) collega legde me uit dat dat niet het geval is. Ze vertelde dat Mexicanen hun onafhankelijkheid op 16 september vieren en dat op 5 mei een slag in die strijd plaatsvond, waar het grootste deel van Mexico geen aandacht aan schenkt. Alleen in Puable, waar de slag plaatsvind, wordt er iets aan gedaan.(Wellicht vergelijkbaar met 3 oktober en Leiden...) Amerikanen maken er des te meer werk van... zelfs op kantoor was er een klein feestje, inclusief margerita's, tortilla chips en piñata. De eerste collega die een poging waagde om het dingen open te slaan, slaagde er meteen in. Vervolgens lag de hele vloer vol met Mexicaans snoepgoed.

Aziatsiche dag

Gisteren was een Aziatisch dagje. We begonnen bij het Asian Art Museum waarvoor we de Bart namen naar Civic Center. Daar bleek een klein festival plaats te vinden waar allerlei activiteiten en clubs voor kinderen zich presenteerden. Toevallig was er een groep kinderen een Chineze dans aan het uitvoeren op het podium toen wij een kijkje gingen nemen.

Voor mij was het de eerste keer in het Asian Art Museum. Het bleek een enorm gebouw met een uitgebreide collectie. We vielen met onze neus in de boter, want de entree was gratis omdat Target de toegang sponsort op de eerste zondag van de maand. Het was er daardoor erg druk en er waren allerlei activiteiten voor kinderen. Daar zijn Amerikaanse musea sowieso heel goed in; er wordt altijd rekening gehouden met kinderen.

Na een deel van de collectie te hebben bekeken, gingen we door naar China Town, waar we eerst gingen lunchen. We gingen naar een van de vele restaurants on Dim Sum te eten - ook iets dat ik voor het eerst deed sinds we hier wonen. De foto's vertellen de rest...

Even poseren voor het stadhuis van San Francisco.

Er was een festival gericht op gezinnen...

...met uitvoeringen van kinderen.

Het Asian Art Museum was veel groter dan ik gedacht had... Het gebouw is opgetrokken in een stijl die doet denken aan het oude Rome, maar het pand is in 1917 gebouwd als openbare bibliotheek. In 1996 trok het museum erin.

Een ruimte waar ouders hun baby in alle rust kunnen verzorgen.

Ter ere van de gratis zondag, voerden kinderen allerlei dansen op.

Na het museum aten we dim sum. Een serveerster kwam langs met gerechten waar we uit konden kiezen. Vervolgens nam ze ze mee naar de keuken waar ze getoomd werden.

Sommige gerechten moesten doorgesneden worden zodat ze beter met stokjes gegeten konden worden. De serveerster deed dat met een keukenschaar!

We hadden 'chicken fingers' besteld. In een Amerikaans restaurant zijn dat reepjes kipfilet ter grote van een vinger. Hier waren het echte kippepoten. Alleen ons pap heeft zich eraan gewaagd...

Het smaakte verder prima.

Na het eten gingen pap en Ans nog even verder met het verkennen van China Town en liep ik een paar straten verderop naar H&M...

Van Castro naar Noe

Terwijl pap en Ans op pad waren in San Francisco, gingen wij gisterochtend naar de sportschool, en daarna nog even boodschappen doen bij Trader Joe's. We hebben goed ingeslaan - dat leek Cindy een goed idee omdat de prijzen van levensmiddelen op dit moment flink stijgen.

Ans en pap hadden de Bart naar de Ferry Building aan de Embarcadero genomen en vandaar een tram naar Fisherman's Wharf. Tegen vier uur hadden we met hen in de Castro afgesproken, waar ze ook de tram naartoe namen. We liepen door Castro Street om een indruk de wijk te krijgen, die bekend staat om het hoge percentage homo's dat er woont. Er zijn verschillende leuke winkeltjes die we binnen liepen om wat rond te snuffelen.

We liepen over Castro Steet de homowijk weer uit, rechtdoor een berg over naar Noe Valley, de wijk die ten zuiden van de Castro ligt. Zo kwamen we langs typische San Francisco huizen aan typische stijle straten - iets wat pap en Ans duidelijk niet gewend waren, dus heel wat huizen werden uitgebreid bewonderd...

In Noe Valley, een wijk met veel goedverdienende jonge gezinnen, hadden we een reservering bij Firefly. We hebben er heerlijk gegeten.

In de Castro Een van de vele speciaalzaakjes in de Castro: een luze dierenwinkel. Deze hapjes zijn voor honden bedoeld.
Weer even een geveltje bewonderen (en ondertussen op adem komen).

Uitzicht op de Castro vanaf het topje van de berg die we over moesten.




Pap en Ans hadden aardbeien gekocht die onderweg opgegeten werden. Ze vonden ze se superlekker.... wij raken verwend, want wij zijn er inmiddels aan gewend dat het fruit hier veel meer smaak heeft.


In Noe Valley aangekomen, dronken we even koffie bij Starbucks

Voor de deur bij Firefly.

Pap en Ans

Gistermiddag zijn mijn vader en zijn vriendin Ans aangekomen uit Nederland. Ze gaan weer een maand rondtrekken aan de westkust. Ik had de hele dag vrij genomen om 's morgens nog op te kunnen ruimen en om niet van kantoor naar het vlieveld te hoeven racen, maar de halve ochtend zitten werken. Een journalist van Reuters is een verhaal over een van mijn klanten aan het schrijven en had nog verschillende praktische vragen die beantwoord moesten worden. Voor zulk soort verzoeken sta ik altijd klaar...

Tussen het stofzuigen en afwassen door, checkte ik regelmatig mijn email. In Nederland was ik al goed in multi-tasken, maar die vaardigheid heb ik hier nog verder ontwikkeld.

De vlucht zou om een uur landen en ik weet uit ervaring dat het een hele tijd duurt om door de douane te komen, dus ik reed tegen enen van huis weg en ging ook nog even langs Bevmo om tien flessen wijn terug te brengen. Die hadden we over van het huisconcert.

Pap en Ans kwamen pas na twee uur uit de gate, dus ik moest alsnog een hele poos wachten op het vliegveld. Cindy was ook vroeg uit haar werk gekomen, dus we drinken eerst koffie bij ons thuis terwijl pap drop, Sultana's en bitterkoekjes uit zijn koffer tevoorschijn haalde.


Vervolgens gingen we even shoppen bij een van Ans haar favoriete winkels, en we kochten een prepaid telefoon bij Radioshack. Mijn vader en ik kunnen nu gratis me elkaar bellen want hij heeft dezelfde provider als ik.

Om zes uur zijn we gaan eten bij Range, een van onze favoriete restaurants in de Mission. We aten er heerlijke heilbot en lamsbout met seizoensgroenten; typisch Californisch. Je heb echt gevoel dat je gezond eet: veel vers en weinig vet. En toen hadden pap en Ans er een lange dag opzitten... we brachten ze naar huis, maar wij gingen nog even verder, want een van Cindy's collega's had een feestje zij haar thuis, ter gelegehied van Cinco de Mayo, de Mexicaanse nationale feestdag. Het feest was niet speciaal in Mexicaanse stijl, maar veel Amerikanen grijpen dit soort gelegenheden aan om een feestje te vieren.

Pap en Ans waren alweer vroeg op en zijn samen op pad gegaan vanochtend. Wij gaan zo naar de sportschool en zien ze vanmiddag weer.

Fire drill

Voor het eerst sinds ik hier ben, hadden we een evacuatie-oefening, een 'fire drill' zoals ze dat hier noemen. Hij was al van te voren aangekondigd, dus toen om elf uur het alarm afging, stond iedereen rustig op en verliet het gebouw. We moesten ons melden bij een collega op de parkeerplaats aan de overkant van de straat. Omdat de groep vrij groot was, gingen mensen zelfs spontaan in een rij staan. Kortom, de oefening is ordelijk verlopen.