iPhone

Zojuist even geskyped met Edith en Marleen. Ik realiseerde me dat de iPhone nog niet in Nederland uit is. Hier heeft het nieuws er de afgelopen weken bol van gestaan. Echt ongelofelijk hoeveel rumour Apple heeft weten te creëren en hoe goed ze het apparaat geheim hebben weten te houden. De afgelopen week hebben de vier meest prominente journalisten die over consumententechnoligie schrijven een exemplaar gekregen. Dat waren David Pogue van The New York Times, Walt Mossberg van de Wall Street Journal, Edward Baig van USA Today en Steven Levy van Newsweek. Zij werden vervolgens door TV stations uitgenodigd om over hun ervaringen te vertellen. Anderen schreven over de rijen voor Apple en AT&T winkels, vergeleken de iPhone met andere nieuwe telefoons, de kwaliteit van AT&T's netwerk en allerlei experts waren aan het woord. Wij hadden er last van omdat we nieuws van een klant onder de aandacht wilden brengen, maar niemand had daar oren naar. Tot nu toe zijn de geluiden opvallend positief.

Wij gaan zo naar een AT&T winkel... als ik er eentje zie, zal ik er een foto van maken, maar we gaan er geen kopen. We willen overschakelen naar een andere mobiele operator, omdat de ontvangst van T-Mobile in de Nationale Parken nogal slecht is. De afgelopen dagen hebben we de keuzes online vergeleken en het valt niet mee om een keuze te maken. Dat komt omdat je de meeste mobieltjes maar bij één operater kunt krijgen. Cindy wil graag een telefoon van SonyEricsson en die hebben ze alleen bij AT&T en hun netwerk is niet zoveel beter dan dat van T-Mobile. Verizon heeft het beste netwerk, maar de telefoons spreken ons minder aan.

Best druk

Na een drukke week, zag het ernaar uit dat vandaag rustig zou worden... maar schijn bedroog. Er waren verschillende zaken die mijn aandacht behoefden die ik niet op mijn to-do-lijst had staan, maar dat is typisch voor mijn werk. Een klant mailde vanochtend om te zien of we nog dezelfde dag een bespreking konden hebben, waar we ons snel-snel-snel op moesten voorbereiden... dat nam een goed deel van de dag in beslag. Een andere klant wil maandagochtend met me ontbijten - daarvoor moest ik ook wat informatie verzamelen om voorbereid te zijn. Vandaag is ook de laatste dag van Edelman's fiscale jaar waardoor er allerlei administratieve dingen afgerond moesten zijn. En ik moest een en ander inhalen van de afgelopen week, omdat ik relatief weinig op kantoor ben geweest.

Gisteren was ik zelfs de hele dag in bespreking. Toen was het 'onze' dag in het W Hotel, want de internationale bijeenkomst van Edelman's technologiedivisie vond plaats. Kortom: een dag lang in een vergaderzaal waar de ene na de andere collega een presentatie geeft over de stand van zaken op zijn of haar terrein. Een van de meest nuttige aspecten van zo'n meeting is dat je met collega's in andere kantoren contacten kunt leggen of relaties kunt versterken. Ik ken mijn collega's in Toronto, Chicago en L.A. weer een stuk beter. Aan het einde van de dag ging iedereen met een bus naar ons kantoor in San Mateo voor een barbecue. Er was een hele productie van gemaakt met een kleine expositie van al onze klanten, posters over ons werk en team aan de muren.

Rond half tien was ik thuis; tegelijkertijd met Cindy die een weekje Lassen Park erop heeft zitten. Vandaag was het negen uur, dus ik kijk uit naar het weekend!

The W

De afgelopen dagen heb ik veel tijd in en om de W (double-you) doorgebracht. Daar vond Edelman’s jaarlijkse leadership meeting plaats en ook al ben ik niet een van de deelnemers, er waren een paar sessies de ik kon bijwonen.

Dinsdag ging ik erheen om even een uurtje met Annemieke bij te praten – daar was het maandag nog niet echt van gekomen. Het voelde nog precies zoals vanouds. Zij ging daarna naar een diner met de groep; ik ging naar een netwerkborrel waar ik met John had afgesproken.

Gisteren ging ik naar de W om een gastspreker te horen: de baas van MySpace, een klant van Edelman over de nieuwe manieren om met jongeren te communiceren. Daarna was er een sessie waar ik voor uitgenodigd was, maar niet naartoe ben geweest omdat vlak ervoor mijn mobiele telefoon gestolen was. Ik ben bijna drie uur bezig geweest met het blokkeren van mijn telefoon, het aanvragen van een nieuw apparaat en een tijdelijke vervanging te vinden. Arrgh!

Met het verlies van mijn mobieltje, had ik ook mijn email niet meer bij de hand. Daarom ging ik nog even terug naar de W om in het business center mijn mail te checken en collega’s en klanten mijn tijdelijke nummer te laten weten. Ik had het redelijk gehad en was blij dat de dag over was en ik naar huis kon gaan. Maar op weg naar buiten kwam ik langs de hotelbar, waar allerlei collega’s uit Europa waren die vroegen of ik een biertje met hen wilde drinken... Toen werd het toch nog gezellig.

Na dat ene biertje ben ik ook nog meegegaan naar uit afsluitende diner van de leadership meeting. We aten in de indrukwekkende lobby van SFMOMA en Mike Deaver gaf een ontroerende toespraak waarin hij Dan Edelman met Ronald Reagan vergelijk, de twee werkgevers in zijn loopbaan.

Het was een goede gelegenheid om met internationale collega’s te netwerken... en weer iets typisch Amerikaans te weten te komen. Catherine, een van de organisatoren van de bijeenkomst en van Edelman’s Summer School, die ook deze week in San Francisco plaatsvond, vertelde dat een van de deelnemers zijn arm verbrijseld heeft. De deelnemer komt uit Washington DC, waardoor Catherine de taak had om een medewerker te vinden die met hem mee naar huis kan vliegen. Niet omdat hij niet alleen kon reizen, maar omdat een Amerikaans bedrijf zich juridisch moet indekken.

Jaarvergadering

Elk jaar komen de leiders van kantoren en expertisegebieden binnen Edelman samen in de laatste week van juni. Dit jaar vindt die bijeenkomst plaats in San Francisco. Normaal gesproken zou ik niet aan de meeting deelnemen, maar nu het in mijn eigen stad plaatsvindt, kan ik er delen van bijwonen. Om acht uur vanochtend was ik het W Hotel om een paar sessie bij te wonen. De eerste had ik al gemist, want de vergadering was om zeven uur begonnen.

Veel Europese collega's zag ik voor het eerst sinds we hier wonen. Erg leuk om zoveel oude bekenden te zien; vooral Annemieke met wie ik tien jaar heb samengewerkt in Nederland. Helaas was er niet veel tijd om echt bij te praten... hopelijk lukt dat nog in de komende dagen.

Ik bleef tot en met de lunch om de gastspreker die tijdens het middageten sprak te horen. Dat was Leslie Dach, voorheen de leider van Edelmans kantoor in Washington, maar tegenwoordig hoofd corporate affairs van Wal-Mart, het grootste bedrijf ter wereld. Hij vertelde hoe Wal-Mart sinds de hulpactie die het bedrijf op touw zette voor de slachtoffers van de orkaan Katrina, zich is gaan inzetten voor een schoner milieu. Als zo'n groot bedrijf zijn TL-lampen vervangt met daglicht heb je het over besparingen van honderden miljoenen dollars... en ik weet niet hoeveel broeikasgassen. Door aan alle leveranciers te vragen om minder verpakkingsmateriaal te gebruiken, bespaart het bedrijf niet alleen aan afvalmateriaal, maar ook aan transportkosten.

Leslie werd aangekondigd door zijn voormalige collega van Edelman Washington, Michael Deaver. Michael, vicevoorzitter van Edelman, was een van de belangrijkste mensen in de Reagan-regering. Deaver is dus een Republikein; Dach is een Democraat en samen runden ze Edelman's kantoor in de Amerikaanse hoofdstad. In Europa geef je als lobbyist je politieke voorkeur niet prijs en stel je je neutraal op; in Amerika ligt dat anders. Een public affairs team bestaat uit Democraten en Republikeinen; ieder communiceert met leden van de eigen partij.

Gay Pride Parade

Het hoogtepunt van Gay Pride weekend is de parade op zondagochtend. We waren er op tijd voor opgestaan, zodat we het begin van de stoet zouden zien iets na half elf. Langs de hele roete stond het al rijendik; er waren ongelofelijk veel mensen op de been! In Amsterdam zie veel feestboten: harde muziek, dansende mensen, meestal gesponsord door een lokale homo-bar. Na een uur is het over. De optocht hier duurde ruim drie uur en iedereen en alles was veregenwoordigd.

Allereerst allerlei homogroepen: van homo-ouders tot leernichten, maar ook gay hondenbeziters, cowboys en oorlogsveteranen. Natuurlijk waren er veel actiegroepen, al dan niet direct opkomend voor homorechten, met name het recht om te trouwen, maar ook voor acceptatie op scholen en in het leger. Alle ethnische groepen waren vertegenwoordigd, van indianen tot Aziaten en Latino's. Vaak bleef het niet bij een groep in zo'n categorie, maar waren er meerdere.

Er waren diverse politici, inclusief de burgermeester van San Francisco die meededen in de optocht, meestal vergezeld van een groep supporters of personeel. Ook vanuit het bedrijfsleven waren er verschillende groepen, en dan waren er de kerken. En dan had je nog allerlei individuen die van de vrijheid die dit weekend biedt wilden genieten...

Ik heb het op beeld proberen te vatten. Hier een indruk van een drie uur durende Gay Pride Parade.

De oorlogsveteranen.
Een simpel idee met supergaaf effect: een paar ballonen op je rug.

Een van de groepen met homo-ouders

Een jongeren-actiegroep tegen homohaat


Delta was een van de bedrijven die in de parade meededen. Er waren ook verschillende banken vertegenwoordigd.
Een van de actiegroepen voor gelijke huwlijksrechten

De Macy's groep. Ik vond het bordje zo typisch waarop staat: "Mijn baas weet dat ik home ben". Dat is hier lang niet overal vanzelfsprekend.

Google had een afvaardiging.


Een van de vele politici.. geen idee wie dit is...

African Americans hadden een eigen wagen

Er waren diverse groepen van hondenbezitters.

Dit soort groepen met strak in hun vel zittende mannen zie je in Amsterdam veel, maar hier veel minder.

Hij hoort bij een club die zich de Sisters of Perpetual Indulgence noemt.

De volgende foto's spreken voor zich...

Na afloop van de parade was er een festival bij de overheidgebouwen van Civic Center met vele eet- en informatiestandjes.


Er was een podium met hip-hop optreden, en er was ook een dansvloer met country-muziek waar volop gebruik van werd gemaakt. Hier wordt de Two Step gedanst.

Vervolgens werd een line dance aangekondigd. In Nederland kennen we dat fenomeen van de Macarena, maar in de country wereld bestaan er tientallen. Ik was verbaasd over het aantal mensen dat de passen kende.


Aan het einde van de middag gingen we naar huis. Cindy vertrok vervolgens naar haar ouders in Redding omdat ze deze week daar in de buurt moet zijn voor haar werk; ik kleedde me om voor een diner met internationale collega's.

Dyke March

Het is weer Gay Pride Weekend in San Francisco. Vanavond vond de jaarlijkse Dyke March plaats, met voorafgaand een feest in Dolores Park.

We waren dit jaar goed voorbereid. We hadden bier bij ons en een kleed om op te zitten, en voor 's avonds hadden we extra warme kleding meegenomen. Het park was bomvol, want het weer was prachtig. Vanaf een uur of drie hebben waren we er om vier dingen te doen: van de zon genieten, een biertje drinken, muziek luisteren en mensen kijken...

Je kan het op deze foto's niet zozeer zien, maar er waren ongelofelijk veel mensen met tattoos.

Om snel dronken te worden, wat voor sommige Amerikanen het belangrijkste doel lijkt te zijn bij dit soort feesten. Hier houdt iemand een trechter met een slang eraan omhoog - aan het andere uiteinde hou je je mond en dan kan je een blikje bier in één keer inslikken. Een funnel noemen ze dat.
In Amerika zijn alle drugs verboden, maar in San Francisco is er min of meer een gedoogbeleid voor marihuana. Er kwamen verschillend mensens lang met 'magic brownies'.



In plaats van wachten op het begin van de Dyke March, gingen we even een pizza eten. Er zit toevallig een luxe pizzeria niet ver van de start van de Dyke March.

Onder het eten liep ik even naar buiten voor de start van de mars, die altijd met 'dykes on bikes' begint.

Daarna volgde een lange stoet van wandelaars, waar wij ons na het eten ook bij voegden.

Volop supporters aan de kant (boven en onder)