Bezoek

Afgelopen week heb ik geen tijd gehad om te bloggen omdat ik bezoek had. Op maandag kwamen Edit en Pascal met hun gezin aan en ze zijn tot gisteren gebleven. Erg leuk om hen weer te zien. Overdag gingen ze hun eigen gang en 's avonds zag ik ze weer.

Donderdagavond gingen Edith en ik met z'n tweetjes uit naar El Rio, waar Heidi een fundraiser georganiseerd had, een geldinzamelingsactie om haar eigen dansgezelschap van de grond te krijgen. Alle entré-gelden waren voor haar en El Rio is blij met de baropbrengst. Ze had ervoor verschillende artiesten gevraagd om op te treden, waaronder Rachel Garlin, die ik tijdens FAR-West ontmoet had en die ik met Edith in New York bezocht heb. Inmiddels woont ze hier in de buurt. Heidi was zelf het klapstuk van de avond.

Het was een gevarieerde avond. Alle optredens waren buiten en ik kwam een hoop bekenden tegen, zie ik allemaal aan Edith kon voorstellen. Het viel haar op dat iedereen er erg goed in was om het gesprek gaande te houden zonder over zochzelf te praten. Maar ook dat de meesten erg toespitst zijn op hun omgeving en daar waardering voor hebben. Zo sprak een van de mensen met wie we in gesprek waren ineens uit hoe prachtig de citroenboom op de binnenplaats van El Rio toch niet is...

Edith in gesprek met Cathy en Diana Een van de meest opvallende optredens van de avond...

Rachel

Hoogtepunt van de avond: Heidi en Kate

Hodgdon Meadow

Ondanks dat de 4th of July op een zaterdag viel, was het voor de meeste mensen toch een lang weekend. De meeste werkgevers gaven vrijdag de derde vrijaf. Het is immers een weekend waarop Amerikanen traditioneel reizen. Het is populair om op familiebezoek te gaan (en daarvoor moet vaak ver gereisd worden) en om te kamperen. Dat laatste heb ik gedaan, samen met Jane.

We hadden een kampeerplek in Yosemite via Joris, die zelf in Cambodja zit. We kwamen er vrijdagochtend aan en hebben drie dagen van rust en natuur genoten.

Eerst de tent opzetten en het luchtbed oppompen...

Vervolgens naar Yosemite Valley, het meest populaire deel van het park. Het barste er van de toeristen en he had er nauwelijks nog het idee er in de natuur te zijn; de paden zijn verhard en er zijn verschillende winkels en restaurants. In het park zijn meerder campings en die van ons lag aan de westkant van het park. We reden ruim een half uur om in de vallei te komen en daarmee hadden we slechts een klein deel van dit enorme park doorkruist.

Onderweg zagen we een van de drie bosbranden.

De berg op de achtergrond is El Capitan. Vanwege de rook van de bosbranden is hij een beetje vaag en lijkt het licht op dat tijdens een zonsondergang.

Weg uit de drukte... wandelen in een van de weiden.

Aan het einde van de wandeling kwam ik dit hertje tegen.

En op de terugweg naar onze camping zagen we ook nog een beer! (In de verte, maar toch.)

Na fisieke inspanning is het tijd om te relaxen...

Zaterdag gingen we naar het op een na grootste meer in Yosemite: Tenaya Lake. Het grootste meer in het park heet Hetch Hetchy. Daar mag alleen niet in gezwommen of gevaren worden omdat het heel San Francisco van drinkwater voorziet.

Wij gingen er kayaken.

Prachtig uitzicht vanaf het water!

Even aanleggen bij een strandje om van de zon te genieten.

Zondag maakten we nog een wandeling door een van de gebieden met Sequoia's - deze bomen zijn de grootste levende wezens ter wereld. Hun zusters, de Redwoods, zijn de hoogste bomen ter wereld, maar Sequoia's winnen het op volume.

Hier is een gat gezaagd in de boomstam... met mij ervoor krijg je dan een beetje een idee van de grootte.

Leermoment

Vanochtend hoorde ik de uitdrukking weer: 'a teachable moment'. Een situatie waaruit iets geleerd kan worden. Ze grijpen soms heel bewust een geurtenis aan om er zelf of een ander iets van te leren.

Als je met een kater wakker wordt, kan je dat als een teachable moment zien: je kunt ervan leren dat je niet te veel moet drinken. Als je zoon met met slechte raportcijfers thuis komt, kan een ouder dat aangrijpen als een teachable moment over het belang van school. Het is voor Amerikanen een manier om iets positiefs te halen uit een een negatieve gebeurtenis.

De uitdrukking wordt de laatste tijd vaak gebruikt in verband met de economische situatie. De crisis is een 'teachable moment' voor alle Amerikanen. Je hoort maar al te vaak dat Amerikanen op te grote voet hebben geleefd de laatste jaren. Bijna iedereen hier heeft schulden, meestal via meedere credit cards. Amerikanen leren de tering naar de nering te zetten en ze beginnen zelfs meer te sparen.

Ook leren ze dat hun prioriteiten moeten verschuiven en dat het vergaren van materiele zaken wellicht toch niet het belangrijkste in het leven is. Dit is ook een onderwerp dat regelmatig in de media terugkomt. In het verlengde daarvan, leren Amerikanen dat je leuke dingen met elkaar kunt doen zonder een fortuin uit te geven aan entertainment - in plaats van een duur pretpark kun je ook in een meer gaan zwemmen of spelletjes met elkaar doen. Door de hoge werkloosheid zijn mensen gedwongen dit soort keuzes te maken. De ontbijt-TV programma's staan bol met dit soort 'human interest' verhaaltjes.

Je ziet ook regelmatig nieuwsberichten over buren of vrienden die elkaar helpen. De sociale voorzieningen zijn hier immers niet zo als in Nederland en dat zorgt ervoor dat mensen zelf naar oplossingen zoeken. Zo passen moeders die bij elkaar in de buurt wonen vaker op elkaars kinderen en wordt er, soms voor het eerst in jaren, weer bij vrienden thuis gegeten in plaats van in en restaurant.

Of Amerika daadwerkelijk aan het veranderen is en minder materialistisch aan het worden is, weet ik niet. In ieder geval krijg je die indruk als je de media gelooft.

Michael Jackson

Donderdagavond was ik op mijn vaste stek voor die avond: Orson. Het was er erg druk omdat dit weekend Gay Pride in San Francisco gehouden wordt. Er zijn naar schatting een miljoen mensen van buiten de stad hier om de festiviteiten bij te wonen. In Orson wordt altijd nieuwe hip-hop en dance-muziek gedraaid, maar deze keer kwam Michael Jackson een paar keer voorbij.

Vrijdagavond ging ik naar een optreden van twee rockbands in Dolores Park Cafe. In de pauze werden verschillende nummers van Michael Jackson gedraaid.

Zaterdagavond ging naar een feest in de Supperclub. Ook daar hoorden we Pretty Young Thing en een paar andere hits van Michael Jackson.

Ik hoorde het nieuws over zijn overlijden een paar minuten nadat het bekend werd gemaakt via Twitter. Het leek even niet echt, zo onwerkelijk en onverwacht was het nieuws. Iedereen hier heeft het erover en vooral de media berichten er constant over. Ik vermoed dat het in Nederland niet anders is; de man was immers een wereldster...

Burn-out

Mijn contactpersoon bij een van mijn klanten wilde even met me praten, schreef ze in een mailtje. Toen ik haar belde bleek ze besloten te hebben haar baan op te zeggen. Het verbaasde me, want in deze tijd van economische tegenspoed en werkloosheid doe je dat niet zomaar. Ze is officieel geen medewerker van het bedrijf, maar zelfstandig ondernemer en mijn klant huurt haar in als consultant.

Ze legde uit dat ze om medische redenen even niet wil of kan werken en al snel zei ze dat die medische reden depressiviteit is. Dat ze zich nauwelijk kan motiveren om werk te verzetten en dat ze last heeft van huilbuien. Ze had eindelijk de knoop doorgehakt om voor zichzelf te kiezen. Haar man stond er ook achter, ondanks dat zij de kostwinner is. Ze zei dat ze genoeg spaargeld hebben om het een halfjaar te kunnen uitzingen.

Later bedacht ik me dat in Nederland iemand in zo'n geval met een burn-out gediagnotiseerd wordt. Ik weet niet zeker of je als zelfstandige een ziektekostenuitkering krijgt; wellicht is het in Nederland niet veel anders. Hoe dan ook, vind ik het een hard gelag.

Jon & Kate

Jon en Kate gaan uit elkaar. Wie? Een tijdje geleden had ik ook nog nooit van hen gehoord. Toen ik een paar weken geleden bij de kassa in de supermarkt stond, zag ik de foto van Kate op de omslag van alle coverbladen. Mijn collega's vroegen zich ook al af wie ze was... blijkbaar was ze geen bekende filmster. Misschien een country-zangeres?

Inmiddels zullen er weinig Amerikanen zijn die niet weten wie Kate en Jon zijn, want ze zijn constant in de media. Ze zijn de ouders van een zesling en een tweeling, en hebben met z'n allen een reality TV show: Jon &Kate plus eight. Ze zijn het programma, dat ik nog steeds nooit gezien heb, begonnen om voldoende inkomen te hebben voor hun acht kinderen.

Het ging blijkbaar al een tijdje niet zo lekker tussen die twee en deze week hebben de eindelijk de knoop doorgehakt. De ene analyse volgt de andere op: psychologen geven hun mening over wat er mis ging in de relatie en TV-experts voorspellen dat Kate het programma zonder Jon zal voortzetten. Het is goed voor de publiciteit rondom de show en waarschijnlijk ook voor de kijkcijfers.

Karaoke

Ik durf te beweren dat karaoke hier iets populairder is in Nederland. In ieder geval kom ik het hier vaker tegen. Er is zelfs een maandelijkse netwerkbijeenkomst in de technologiesector die om karaoke draait - vorig jaar heb ik daar al eens over geschreven.

Afgelopen week vond er weer een TechKaraoke plaats in San Francisco - er was trouwens ook een in New York. Een klant uit Washington DC was toevallig over en wilde er graag hen om een aantal mensen te zien. Inmiddels ken ik zelf ook heel wat mensen in dat wereldje, waardoor het erg gezellig was. En ik zelfs de stoute schoenen aan durde te trekken toen Greg aandrong met hem een liedje te zingen. Mijn eerste karaoke-ervaring!


Omdat de deelnemers allemaal in de technologie- en internetsector werken, hoef je maar te googlen om foto's op internet te vinden.

L.A. Pride

Er was nog een reden waarom ik afgelopen weekend in LA was: daar vond 'Gay Pride' plaats. De hele maand juni vinden er in heel Amerika activiteiten plaats door de homogemeenschap, of zoals ze hier zeggen: de 'LGBT-community'. LGBT staat voor 'lesbian, gay, bi-sexual and transgender'. Over anderhalve week is het Gay Pride in San Francisco, maar afgelopen weekend was L.A. dus aan de beurt.

's Avonds waren er allerlei feesten, met name in West Hollywood. De sfeer was er wat anders dan ik in San Francisco gewend ben. Overal werd dansmuziek gedraaid, maar het was vaak te druk om te dansen. Ik had ook de indruk dat de mannen-scene veel sterker vertegenwoordigd was. Bij de meeste tenten stonden enorme rijen om binnen te komen, vooral bij de Abbey.

Op zondag was er een optocht en er was ook een officieel Pride-terrein. Vergeleken met San Francisco was het allemaal wat kleiner van opzet.

Mensen die naar de optocht staan te kijken.. in San Francisco zou het rijen-dik staan.

Op één plek was er enorm veel beveiliging. Zoiets had ik nog nooit gezien...

Het was voor een handjevol demonstranten die de bijbel stonden te citeren.


Karma vond er geen bal aan...

Natuurlijk waren er ook celebrities, want dit is Los Angeles. Dit zijn Chelsea Handler en Ross Mathews.

Langs deze weg barstte het van de homokroegen. Ze hadden bijna allemaal een gespierde man in ondergoed als danser op een klein podium.

Op het officiele Pride-terrein namen we een kijkje, maar we waren er zo weer weg, want het was er niet gezellig. Wel 20 dollar gedokt om binnen te mogen...


Met vriendinnen uit San Francisco: Lea en Christy

Met Nicole en Karma in The Abbey

West Hollywood

Mijn trip naar L.A. had meerdere redenen. Op vrijdag had ik er een afspraak met een potentiele nieuwe klant. We spraken bij Edelman’s kantoor in L.A. af omdat hij wilde kennis maken met ons zusterbedrijf MATTER dat onder andere samenwerkingen met celebrities organiseert. Zij werken met ‘talent agencies’ die sterren en andere bekendheden vertegenwoordigen. Als en ster zijn of haar naam leent aan een bedrijf, gaat dat nooit voor niets. MATTER heeft de juiste contacten en weet welke celeb bij welke doelgroep aanspreekt.

Edelman’s kantoor in LA had een totaal andere uitstraling dan dat van ons. Typisch L.A., met een betonnen vloer, een witte bar als receptie, designer stoelen in de wachtruimte en een enorme vergaderzaal met uitzicht op ‘downtown Los Angeles’ - het kantoor is namelijk in West-Hollywood, een van de gemeenten in de county van Los Angeles.

Na mijn werkafspraak, nam ik de taxi naar het huis van Karma en Nicole, bij wie ik het hele weekend verbleef. Zij wonen ook in West-Hollywood, een van de gemoedelijkere delen van de stad. In downtown L.A. woont vrijwel niemand; daar staan vooral kantoortorens en heb je 's avonds op straat niets te zoeken.

In heel L.A. is eigenlijk geen gezellig stadscentrum te vinden, zelfs niet in West Hollywood.
De straatjes van de wijk waarin Karma en Nicole wonen waren best gezellig en ze wonen op loopafstand van Santa Monica Boulevard en Melrose Avenue, waar winkeltjes en restaurantjes zijn. Maar het zijn brede straten met veel verkeer.

Ze wonen ook dichtbij de enige markt van Los Angeles, waar we zaterdag heen gingen. Ik was verbaasd te zien dat het nog een echte markt is, met kraampjes met vers fruit. Ook waren er winkeltjes en eettentjes met tussendoor kleine terasjes. De markt bestaat al 75 jaar en er is hard voor gevochten om ‘m op de originele plek te houden.

Hieronder wat foto’s om een indruk te geven. Wellicht valt het je op dat het niet zo zonnig is, terwijl je verwacht dat het in Los ngelos altijd mooi weer is. Dat zit zo: het is in LA altijd zonnig behalve in juni. Dit weerpatroon wordt hier 'June Gloom' genoemd.

Uitzich op Downtown Los Angeles vanuit Edelman's kantoor op de 24ste verdieping.

Typische woonwijk-straat in West Hollywood

Als je rocksterren in het wild wilt tegenkomen, moet je een biertje pakken bij Canters. Deze tent aan Fairfax Ave (een van de andere grote straten in West Hollywood) schijnt populair te zijn bij rockers als Guns 'n Roses en Marilyn Manson. Het is een heel gewone bar te zijn qua sfeer, waar ze ook dure champagne op het menu hebben staan.

Voor het eerst dit jaar weer Mission vijgen gegeten, op de markt van Los Angeles.

Toch nog gezelligheid gevonden in LA... De markt doet denken aan markten in Midden-Amerika, alleen veel schoner.


Volgens Nicole en Karma is Pinkberry helemaal hip in LA op dit moment. Ze hebben hier soft-ijs in drie smaken op basis van joghurt, waar je allerlei garneringen bij kunt bestellen: allerlei soorten vers fruit, nootjes of chocolade. Ik had er nog nooit van gehoord.

Naast de markt is een mall gebouwd... niet zo'n traditionle overdekte, maar een openlucht mall. Alle bekende winkels waren er. Hij voelde heel nieuw aan...

Welgesteld

Op weg naar LA zat ik naast een man uit San Mateo, met wie ik de hele vlucht mee in gesprek was. Van Obama en de huidige economie ging het over op zijn persoonlijke situatie, waaruit al snel kon opmaken dat hij nogal welgesteld is. Hij heeft zijn geld verdiend met bedrijfs onroerend goed, waar het op dit moment heel slecht meegaat. Wellicht dat hij daarom Southwest (budget airline) vloog, maar uit zijn verhalen maakte ik vooral op hoe hij een hoge levens tandaard gewend is. Hij was kritisch over zijn levensstijl, maar kon er tergelijktijd niet genoeg afstand van nemen om te realiseren dat veel van de dingen die hij doet voor de meeste mensen niet vanzelfsprekend zijn.

Hij vond dat Obama het erg goed doet en dat er geen andere president ooit in staat is geweest de bevolking zoveel vertouwen te geven in dat het goed komt. Hij vond ook dat de huidige crisis Amerikanen een aantal lessen leert, de belangrijkste daarvan is inzien dat hebzucht (‘greed’) voor een groot deel schuld is aan de huidige situatie. Hij was toevallig laatst bij een bijeenkomst geweest met 100 opinieleiders in de Bay Area, waaronder ook oprichter van het blad Ode, de Nederlander Jurriaan Trommel. Hij was duidelijk aan het denken gezet door de opmerkingen van Jurriaan over de rijke westerse samenleving.

Ik vertelde het me al lang opvalt dat Amerikanen altijd streven naar meer, groter en beter, wat voordelen heeft, maar ook nadelen. Wie heeft er werkelijk een derde auto nodig? Amerikanen realiseren zich vaak niet in wat voor luxe ze leven. Dat er nergens in de wereld zoveel air conditioning gebruikt wordt of electrische garagedeuren zijn als in Amerika. Mijn buur beaamde dat en kwam met nog wat meer voorbeelden. Op dat moment realiseerde ik me nog niet dat ik hem met mijn observaties persoonlijk aansprak. Vervolgens zei hij namelijk dat het best moeilijk is om je niets aan te trekken van de buren die met een nieuwe Ferrari naar de mall komen.

Hij was zich de laatste tijd ook gaan realiseren hoeveel druk er op kinderen in dat soort milieu gelegd wordt, ook al geven ouders hun kinderen juist heel veel vrijheid. Maar het simpele feit dat er impliciet verwacht wordt in de maatschappij dat elke generatie het beter heeft dan de vorige . Hij vertelde ook dat als zijn kinderen of die in zijn kenissenkring op ballet of honkbal wilden, ze niet zomaar op les of bij een club gingen. Nee, dan werd er de beste privetrainer ingehuurd of een coach. Als he op school even niet goed ging, werd er meteen een tutor opgezet. Hij realiseerde zich nu dat dat heel weinig ruimte laat voor het gevoel van het kind.

Zijn zoon begon op 15-jarige leeftijd marihuana te roken en op school ging het ineens een stuk slechter. Als ouder had de man in de vliegtuigstoel naast me een moeilijke beslissing te maken en besloot zijn zoon naar kostschool te sturen. Hij zei erbij dat hij dat niet op de gangbare manier gedaan had – zijn zoon was namelijk eerst 12 weken in ‘wilderness therapy’ geweest, waar bepaald werd wat de beste aanpak zou zijn. Wildernis therapie klonk als een survival-kamp. In de winter in Utah, ver van huis, moest de zoon met een groep van 8 jongens en verschillende begeleiders overleven. Zelf vuur maken (zonder aanstekers of lucifers) en in de buitenlucht slapen in een slaapzek, geen tent. Uiteindelijk werd er gekozen voor een school in Montana, in de middle of nowhere, waar hij nu bijna twee jaar is. De jongen was van kinds af aan al op toneelles en speelde al in menig professioneel toneelstuk, maar bleek eigenlijk heel teruggetrokken karakter te hebben.Mijn buur vertelde ook nog dat veel ouders hun kind niet naar een dergelijke kostschool sturen omdat het de kans om op Harvard te komen vergooid.

Tot slot vertelde hij me over het verjaardagsfeestje van zijn vrouw dat ze in zijn ogen bescheiden gevierd hadden met een diner voor 60 mensen bij hen thuis... zonder catering. Hij had alleen een kok en twee obers ingehuurd en vier vriendinnen van zijn dochter hielpen ook mee. Maar ze moesten zelf al het servies, bestek en stoelen regelen.

Ik weet dat deze levensstijl voor heel wat mensen in Silicon Valley 'gewoon' is, alleen kom ik het in mijn dagelijks leven niet zo vaak tegen.

Ik vloog gisteren naar LA voor een bespreking en blijf nog het hele weekend. Ik slaap bij Karma en Nicole en verschillende vriendinnen uit San Francisco zijn hier ook vanwege LA Gay Pride.

Hawt!

Amerikanen geven graag complimentjes en aanmoedigingen. Het viel me al vanaf dag één op dat teamgenoten ze aan elkaar geven, vooral als er samen aan een project gewerkt wordt. Als we bijvoorbeeld bezig zijn met het organiseren van een productintroductie waar we interviews voor arrangeren, en iemand weet de interesse van een journalist te wekken, komen er korte mailtjes van collega’s met reacties als ‘cool’, ‘awsome’, ‘excellent’, ‘way to go’, ‘you rock’ of ‘sweet’. Natuurlijk altijd gevolgd door een uitroepteken. Ik moet zeggen dat het een positieve werken op de team-spirit heeft.

Dit soort korte reacties krijg ik ook wel via SMS’jes op op Facebook. Vrienden die even snel op een bericht reageren. Als iemand sexy op een foto staat, zal je ‘hot!’ als commentaar kunnen verwachten. Of als je verteld dat je iets leuks gaat doen, hoor je waarschijnlijk ‘cool!’ daarop.

Om die woorden wat meer emotie mee te geven, hebben Amerikanen (die graag met taal spelen) een creatieve spelling bedacht. Cool wordt kewl! Hot wordt hawt! Ik zie het de laatste tijd steeds meer.

Contracten

Afgelopen week had ik een interessant gesprek met een collega over contracten. Dat was naar aanleiding van een vraag van een klant over gemaakte afspraken. Een aantal daarvan stonden niet op papier en inmiddels was onze contactpersoon veranderd, waardoor het lastig verwijzen was naar wat we overeen waren gekomen.

Mijn collega maakte zich een beetje zorgen dat ik hem naar het contract vroeg; hij was bang dat ik het heel letterlijk wilde citeren om de klant eraan te houden. Dat was niet mijn beboeling – ik wilde alleen weten wat de afspraken waren om beter hun verwachtingen te kunnen begrijpen en eventuele misverstanden uit de weg te ruimen.

Zijn zorg kwam voort uit een recentelijke ervaring toen een klant door een woordje in het contract te vinden dat niet helemaal juist was de overeekomst kon ontbinden zonder zich aan de opzeggingstermijn te houden. Dat is ongebruikelijk. Tot nu toe was er in dat soort situaties altijd spraken van een compromis - beide partijen doen water bij de wijn om zo de verstnadhouding goed te houden. Want je weet maar nooit of je in de toekomst elkaar nog eens tegenkomt.

Ik vertelde hem dat die situatie aan mijn vooroordeel van Amerikanen voldoet – bedrijven die dikke contracten afsluiten en via advocaten de strijd met elkaar aangaan. Dat het in de realiteit veel schappelijker gaat, had ik voordat ik hier kwam niet verwacht. Maar ik moet erbij zeggen, dat het me ook verbaasd, hoe weinig bedrijven zich aan contracten houden.

Ik concludeerde dat Amerikanen dikke contracten afsluiten om zich er vervolgens niet aan te houden en dat Europeanen veel kortere overeenkomsten afsluiten en ze vervolgens naleven.

Mijn collega moest erom lachten en legde uit dat Amerikanen een contract als iets zien dat hen indekt; niet zozeer als een document waaraan zich zich moeten houden. Zolang ze denken weg te kunnen komen met hun acties, zullen ze dat doen.

Dus als een klant wil opzeggen, is het in het belang van beide partijen om daar vriendschappelijk uit te komen. Wij als bureau geven vaak iets meer toe dan de klant, die in de toekomst wellicht weer een PR bureau zoekt.

In Nederland ging dat toch net iets anders. Daar zouden we eerder het (dunnere) contract er nog eens bij pakken en we zouden het heel redelijk vinden elkaar aan de gemaakte afspreken te houden.

NCLR

Afgelopen zaterdag was ik bij het jaarlijkse gala van NCLR - National Center for Lesbian Rights. Eerlijk gezegd had ik er een paar maanden geleden nog nooit van de organisatie gehoord. Er zijn hier zoveel van dat soort organisaties die zich voor homorechten inzetten...

Verschillende vrienden en vooral vriendinnen zeiden dat het gala een van de beste feesten van het jaar is. En heel wat van hen waren van plan om te gaan... tenminste naar het dansfeest. Het evenement is tevens een geldinzamelingsactie - voor het dansfeest betaalde je 90 dollar voor een kaartje. En als je ook naar het diner vooraf wilde, kon dat alleen door een tafel voor minsten 1500 dollar te sponsoren.

Ik had mijn kaartje voor het dansfeest al gekocht toen een vriendin belde of ik ook mee naar het diner wilde gaan. Haar bedrijf sponsorde een tafel en er was nog een plekje open. Daar zei ik geen nee tegen.

Het diner vond plaats in de Westin St. Francis, een van de mooiere hotels in het centrum van San Francisco en werd duidelijk bezocht door het hogere echelon. Na het eten werden we met trolley’s naar Yerba Buena Center for the Arts gebracht, waar het dansfeest plaatsvond. Ik zag Tracy Chapman, Jane Lynch en Ilene Chaiken.... zo'n soort feestje was het. Die laatste nam een award in ontvangst voor haar werk met de TV-serie The L Word.

Er waren diverse toespraken over het werk van NCLR – het is altijd weer schokkend om te horen hoe de ongelijkheid in rechten voor homo’s impact op het leven van mensen kunnen hebben.

Het was afgelopen zaterdag sowieso een belanrijke dag als het gaat om gelijke rechten in Californië. Op dinsdag deed het hoger gerechtshof van de staat een uitspraak over de wetmatigheid van een referendum (Prop 8) over het homohuwlijk die het voorlopig onmogelijk maakt voor twee mannen of twee vrouwen om met elkaar te trouwen. De 18.000 stellen die afgelopen jaar met elkaar getrouwd toen het hogergerechtshof juist had bepaald dat stellen van gelijke sexe volgens de grondwet met elkaar kunnen trouwen, blijven geldig.

De strijd is hiermee niet afgelopen. Zaterdag was er een demonstratie in Fresno, een klein stadje op het platteland van Californië. Hier was voor gekozen omdat het in het midden van de staat ligt. De volgende juridische stap zal op nationaal niveau zijn – het federale hoger gerechtshof zal uiteindelijk een uitspraak moeten doen.

Ondertussen zijn er steeds meer staten die homohuwlijken toestaan. Overigens zijn het de tegenstanders die over ‘gay marriage’ spreken. De voorstanders gebruiken inmiddels de term ‘marriage equality’. President Obama heeft de maand juni uitgeroepen tot maand van LGBT ( de standaard afkorting voor lesbian, gay, bisexual, and transgender) kortom, de verwachtingen zijn hoog gespannen.

Genoeg over politiek - hier wat foto's van de feestavond:

Mijn tafelgenoten


Typisch bij zo'n diner in de VS is dat het voor- en nagerecht al op tafel staan op het moment dat je aanschuift.

Ilene Chaiken

In de trolley op weg naar Yerba Buena

Net aangekomen bij Yerba Buena