Vliegen

Ik ben net aangekomen in Holtsville, New York. Het was ruim vijf uur vliegen en het is nu bijna middernacht. In het vliegtuig heb ik een groot deel van de tijd met mijn laptop op schoot gezeten. Ik heb 22 mailtjes geschreven die verstuurd werden zodra ik weer verbinding heb met het internet. Veel meer kon ik er niet schrijven, want mijn batterij was daarna leeg.

Het was raar om op JFK te landen en niet door de douane te hoeven. Het was ook raar, omdat de terminal waarin wij waren door Schiphol is ingericht en dezelfde soort inrichting en borden gebruikt, waardoor de omgeving bekend voorkwam.
Ik reis met mijn collega Emily met wie ik graag samenwerk. Ze is nog niet zo lang afgestuurd en als stagiaire bij Edelman begonnen. Nu is ze 'assistent account executive', een beginnersfunctie en dit is haar eerste zakenreis.

Deze reis is kort, donderdag gaan we weer naar huis, en er zal vooral gewerkt worden. We zijn bij een klant om de plannen voor 2006 te bespreken. Morgen beginnen we om half negen, dat is half zes westkusttijd, en hebben besprekingen tot vijf uur. Daarom ga ik nu snel slapen.

Gesprekken

Vandaag was weer zo'n dag vol gesprekken en meetings. Ik heb met twee mediatrainers kennisgemaakt, beide ex-journalisten. De een had lang voor de FT gewerkt, de ander voor de New York Times. Interessante mensen, met wie ik wel uren zou kunnen bomen... helaas was daar geen tijd voor. Nu moet ik een keuze maken met wie van de twee ik een training bij een klant ga doen... ik ben er nog niet helemaal uit.

Ik had ook een gesprek met mijn manager vandaag - toen ik werd aangenomen hadden we afgesproken na 60 dagen een tussentijdse evaluatie te doen. Die was gelukkig positief! Na dat gesprek ging ik vol energie aan het werk.

Het was een drukke dag, omdat ik deze week maar weinig op kantoor ben. Morgen vertrek ik voor twee dagen naar New York... niet de stad, maar Holtsville op Long Island. Daarom ga ik nu snel pakken!

Feest

Vanochtend werd ik wakker met een kater. Leslie's feest was erg gezellig. Gisteravond kwam het bakken uit de lucht, waardoor we lang op een taxi moesten wachten. Tegen half negen waren we in het buurthuis van Potrero Hill, waar Leslie's feest was. We hebben met allerlei mensen staan kletsen. Het is zo gemakkelijk om met Amerikanen in gesprek te komen, helemaal op een feest waar de alcohol rijkelijk vloeit. Er was een bar waar verschillende flessen wodka en wiskey op stonden om mee te mixen. Van die grote twee-literflessen.

In de loop van de avond klaarde het weer op waardoor het geweldige uitzicht over de baai zichtbaar werd. (Helaas waren we onze camera vergeten.) Het balkon was een populaire plek - niet alleen vanwege het uitzicht, ook om te roken. In Californie mag nergens gerookt worden, ook niet in bars en restaurants... al werden er gisteravond niet alleen sigaretten gerookt. De sfeer deed me denken aan de feesten uit mijn au pairtijd. We kregen een lift naar huis van een van de stellen op het feest.

Om van de kater af te komen, maakten we vanochtend een wandeling naar 24th Street in Noe Valley, want het weer was weer mooi. Heerlijk om in de zon te lopen en San francisco te verkennen. Elke straat is anders - er zijn zoveel unieke huizen en sommige straten zijn zo steil dat je aan de top uitzicht hebt over de stad. In sommige straten staan palmbomen en in andere staan bomen in bloesem.

24th Street is de hoofdstraat van Noe Valley, waarlangs allerlei winkeltjes en restaurants zijn. We vonden er zelfs een kaaswinkel met kaas uit allerlei delen van de wereld, ook uit Nederland.

We vonden een tafeltje in de zon op het teras bij Pasta Pomodoro, waar we ontbijt gegeten hebben. Ik had een heerlijke omelet met spinazie, courgette, olijven en kaas. Echt genieten! Op de weg terug kwamen we langs een huis dat te kopp stond waar een open huis gehouden werd. Op zondat zijn hier heel veel open huizen. We zijn gaan kijken om een idee te krijgen van de mogelijkheden hier. Het huis was kleiner dan ons huis in Amsterdam, al was er wel een gaage voor twee auto's. De prijs: 899.000 dollar!

Uitgeslapen

Na heerlijk uitgeslapen te hebben, en wat e-mails beantwoord, gingen we om half een brunchen in Charlie's Cafe. Het is een koffietent op de hoek van de straat, zoals je ze op bijna elke hoek van elke straat in San Francisco ziet. We hadden onse krant meegeomen om daar te lezen. Verder vandaag wat boodschappen gedaan. We kwamen langs Ross, een winkel waar de uitverkoopartikelen van andere winkels worden verkocht, na het uitverkoopseizoen. Je vindt er dus echte koopjes, al hangt er ook een hoop bagger.

We wachten nu op een taxi om naar Leslie's feest te gaan. Leslie is mijn collega van werk, die een feest geeft voor vier van haar vrienden die deze maand jarig zijn.

The Fillmore

Wauw! Wat waren ze weer goed. De Indigo Girls zijn nog net zo vol energie als 15 jaar geleden toen ik ze voor het eerst hoorde. The Fillmore is ook een geweldige zaal, en een van de bekendste poppodia in de wereld. Het is een oud theater en ademt de sfeer van jaren rock & roll historie. Zoals Paradiso, maar iets groter. Ik denk dat er 1500 mensen in de zaal met kroonluchters pasten. Iedereen moest staan, zoals bij een concert in Nederland, behalve degenen die een plaatsje op een van de balkons wisten te bemachtigen. In Amerika is het gebruikelijk dat er stoelen worden neergezet bij een concert en dat iedereen braaf blijft zitten. Gelukkig niet in de Fillmore.

Bij binnenkomst moesten we niet alleen ons kaartje laten zien, maar ook ons ID (identiteitsbewijs) om te controleren of we minimaal 21 jaar zijn. Dat was inderdaad het geval en dus kregen we een stempel met 21 op ons hand. Op vertoon van die stempel konden we een biertje en gin tonic bestellen.

The Fillmore heeft verschillende tradities. Zo stond er een man bij binnenkomst iedereen welkom te heten 'Welcome to The Fillmore!'. In de lobby was een grote schaal met rode appels, die iedereen mocht nemen. En bij vertrek kregen we een concertposter die speciaal voor The Fillmore ontworpen was. Veel van die posters, echte kunstwerkjes, hangen in het restaurant van The Fillmore en de andere ruimtes hangen vol met foto's van artiesten, waardoor je het gevoel het in een rock & roll museum rond te lopen.

Indigo Girls

Geen tijd om te schrijven, want wij zijn naar de Indigo Girls... morgen zal ik vertellen hoe het was.

Solliciteren

Cindy heeft haar vierde sollicitatie de deur uitgedaan. Ze mikt vooral op overheidsbanen. Naast de vacature voor een projectmanager in Golden Gate National Recreation Area heeft ze geschreven op een baan als park-ranger in Rosie the Riveter National Park, voorraadbeheerder bij FEMA en manager van culturele programma's voor National Parks Service. Het is moeilijk te zeggen wanneer en of ze iets hoort. Als ze niet naar de volgende ronde gaat, hoort ze niets en we hbben geen idee hoeveel concurrentie er is. Voorlopig is het erg handig dat in ieder geval een van ons meer vrije tijd heeft.

Ik ben ondertussen bezig met het werven van stagiaires. We hebben een advertentie op Craigslist (daar is ie weer) gezet en ik doe nu de eerste screening met mensen aan de telefoon. Als ze goed klinken, nodigen we ze uit voor gesprekken op kantoor... als ze tenminste in de buurt wonen. We krijgen ook sollicitaties vanuit andere staten. De stagiaires zijn hier jonger dan in Nederland. Na high school volgen de meesten vier jaar collega en studeren rond hun 22ste af met een bachelor's titel. Deze week heb ik mijn eerste stagiair aangenomen.

Concertkaartjes

De Indigo Girls spelen aanstaande vrijdag en zaterdag in The Fillmore in San Francisco. Da's een van de voordelen van wonen in Amerika... hier zie ik mijn favoriete bands wat vaker! Een paar weken geleden had ik kaartjes besteld voor zaterdagavond, maar afgelopen week nodigde mijn collega Leslie ons uit voor een feest. Moelijke keuze. Ik kan het goed met haar vinden en ze woont niet al te ver van ons vandaan, dus het leek ons erg leuk om daarheen te gaan en mensen te ontmoeten. Daarom heb ik afgelopen weekend onze tickets op Graigslist gezet in ruil voor kaartjes op vrijdag. Barry reageerde en we hadden vandaag afgesproken voor de ruil. Omdat hij niet ver van Mountain View werkt, bood hij aan op kantoor langs te komen. Dat kwam mij natuurlijk goed uit.

Barry bleek in het echt net zo aardig als aan te telefoon. Bij had me al verteld dat hij voor Oracle werkt en dat hij van zijn vradagkaartjes af wilde omdat hij die avond moet werken. Toen ik hem vroeg wat hij er deed bleek hij een persoonlijke assistent van Larry Elison te zijn! Larry is de CEO en oprichter van Oracle en daarmee een van de rijkste mensen in Silicon Valley. Barry vertelde me dat hij onder andere Larry's post opent en dat hij ongeveer 1000 brieven per dag krijgt, van PR bureaus tot mensen die in nood zijn en om geld vragen. De meeste post belandt in de prullenbak...

Brood

Vandaag heb ik voor het eerst sinds ik hier ben echt goed brood gegeten! Ik moet toegeven, dat ik best al lekker brood of broodjes gegeten heb, maar niet van dat brood met allerlei granen, met broodsmaak en niet zoet. Zeg maar, brood dat doet denken aan het brood in Nederland. Cindy had het gekocht bij Good Life Grocery, een kleine reformsupermarkt op Cortland Avenue. Ik had het meegenomen naar kantoor om zelf mijn lunch te kunnen maken. Ik had ook een stuk Spaanse kaas van Trader Joe's bij me, dus ik heb vier boterhammen met kaas op! Heel simpel, maar het was echt genieten! Toen mijn collega Josh rond vijf uur zei dat hij nog geen lunch gegeten had, heb ik voor hem ook een paar boterhammen gesmeerd: twee met kaas een een met Nutella. Hij zei dat hij ze lekker vond.

Ik zit nu in de keuken te bloggen op Cindy's laptop, terwijl zij kookt. Da's het voordeel van een draadloos netwerk in huis: overal internet. De meeste avonden moet ik nog wel iets voor werk doen, al is het maar een paar mailtjes schrijven, maar vanavond niet. Alles is af of kan tot morgen wachten.

Parkeerbon

Terwijl ik begin januari in Las Vegas was, heb ik een parkeerbon gekregen. Op een van de dagen dat ik weg was, werd de straat schoongemaakt waar ik mijn auto had geparkeerd. Ik had beter moeten weten, want er staat duidelijk aangegeven tijdens welke uren je er niet mag parkeren vanwege 'street cleaning. Dergelijke borden staan in elke straat in San Francisco en andere Amserikaanse steden. Ik moet ér alleen nog aan wennen...

Vandaag heb ik de bekeuring, een met een computer uitgeprinte bon, betaald. Bij de bon zat ook een envelop, want de meest gangbare manier om hier een parkeerbon te betalen is met een 'personal check', al wint betalen met credit card via internet aan populariteit. Ik heb met een persoonlijke cheque betaald, want een kredietkaartbetaling kost extra in verband met verwerkingskosten. Het is sowieso gebruikelijk om rekeningen met een dergelijke cheque te betalen. Ook bij mijn telefoonrekening zat een envelop om een cheque in op te sturen. Rekeningen overmaken via internet is er nog niet bij; wij kunnen alleen geld van onze ene rekening op de andere storten. Naar rekeningen van anderen kan ik geen geld overmaken. Wel kan ik via internet een cheque maken en die op laten sturen. Dit is dan geen persoonijke cheque, maar een 'corporate check'. Grappig om te merken dat wij in Nederland met een aantal zaken voorlopen. Internetbankieren is er een van.

Wandeling

Jeri had een goede kroeg uitgekozen. Wild Side West is voor ons op loopafstand en het is een echt buurtcafé waar Jan een alleman komt. We hebben geen foto's gemaakt, maar om een indruk te krijgen, kan je op iemand anders blog kijken.

Verschillende stamgasten knoopten gesprekken aan met ons en er speelden een aantal singer-songwriters. De sfeer was ontspannen... hier zullen we nog wel vaker naartoe gaan. Het was ook erg leuk om Jeri en Simone weer te zien.

Vandaag was de lucht de hele dag strak blauw. We hebben ons ontbijt op het trapje voor ons huis gegeten en gingen daarna op pad.

Wij hadden ons voorgenomen een van de wandelingen uit 'Walking San Francisco' te doen. We hadden gekozen voor een tochtje door North Beach, een van de wijken in het centrum, ook wel 'Little Italy' genoemd. Waar we geen rekening mee gehouden hadden, is het feit dat vandaag in het aanliggende Chinatown het Chinees nieuwjaar gevierd werd! (Op de foto kan je het in de verte zien.) We zaten vast in het verkeer en konden met geen mogelijkheid een parkeerplek vinden, alleen in een parkeergarage voor $3,75 per 20 minuten! Die wandeling in North Beach hebben we voor een andere keer bewaard en we zijn richting strand gereden. We hebben een wandeling in Land's End gedaan, dat is het noordwestelijke puntje van San Francisco, met geweldige uitzichten over Golden Gate en de stad. Hieronder een paar foto's van onze tocht.





















































De wandeling ging ook langs het Palace of Legion of Honor, waar een kunstmuseum gevestigd is. Verder dan het standbeeld van Rodin op de binnenplaats zijn we niet gekomen.

Na zo'n vier mijl te hebben kwamen we bij de Cliff House, waar we wat gedronken hebben. Een paar jaar geleden waren we hier tijdens een vakantie op een mistige dag. Sindssien hebben de tent enorm opgeknapt.

Cliff House heeft, voor Amerikaanse begrippen, een lange geschiedenis. Drie cliff houses hebben de tand des tijds niet doorstaan. Het waren allerdrie hotels, de laatste twee met ongekende luze. Het laatste Cliff House had een aantal overdekte zwembaden.















Na een heerlijk glas Chardonnay en calamares, zijn we nog even naar het strand bij het Cliff House gegaan.




Cliff House vanaf het strand gezien.

Jeri

Wij gaan zo iets drinken met Jeri en Simone. Jeri kan ik al tien jaar. Ik heb haar ooit in Nederland ontmoet in de huiskamer van Herbert toen ze daar met Monica en Pam een concert gaf. Sindsdien hebben we contact gehouden. Steeds als wij hier op vakantie waren, spraken we met haar af. Dat is er alleen in de afgelopen twee maanden nog niet van gekomen. Via Jeri kennen we Simone ook al een aantal jaren. Zij is Duits maar woont hier al heel lang. We hebben afgesproken in aan bar op Cortland Avenue, de hoofdstraat van Bernal Heights (onze wijk). Ieb er zin in!

Vanochtend waren we weer in Berkeley. Deze keer om naar REI en de North Face outlet store te gaan. Cindy is op zoek naar wandelschoenen om hier wandeltochten te kunnen maken. Gisteren is ze al een keer op pad geweest met de Sierra Club en dat is haar goed bevallen. Sierra Club organiseert wandelingen voor groepen. We zijn op zoek naar geschikte tochten voor in het weekend zodat we samen kunnen gaan. We hebben trouwens geen schoenen gevonden die goed pasten, maar we hebben ons desondanks vermaakt. Voor ons zijn dat soort outdoor-winkels echt een uitje en REI spant de kroon in die categorie. Bever Sport is er niets bij...

Op de weg terug moesten we betalen om over de Bay Bridge te kunnen. De tol is drie dollar en betaal je alleen in de richting van de stad. Het was druk vandaag, zoals op de foto links te zien is. Het voorjaar begint hier aan te breken. Het regent nog wel af en toe, maar er zijn steeds meer zonnige, warme dagen.

Baan

Deze week is onze receptioniste buiten de deur gaan lunchen en nooit meer teruggekomen. Ze vond haar baan niet meer leuk. Ik vroeg onze office manager of ze dat al eens eerder had meegemaakt en ze zei ja. De receptioniste was een uitzendkracht, maar het is toch vreemd dat iemand zo vertrekt. De opzegtermijn is hier normaal gesproken twee weken, maar als iemand bij de concurrent gaat werken, kan het zijn dat ze de dag waarop ze opzeggen hun laatste werkdag is.

Ik heb vandaag vooral besteed aan sollicitatiegesprekken. Ik had een gesprek met een potentiële account manager. Die functie heet hier trouwens account supervisor. We zijn ook op zoek naar nieuwe stagiaires, die ik per telefoon spreek voor een eerste scan. De meeste stagiaires studeren niet meer, maar de stage is hun eerste baan. Het is een manier om de basis van het PR-vak te leren. Daardoor solliciteren en ook mensen die totaal geen relevante ervaring hebben en soms een onrealistsch beeld van het werk hebben.

Vandaag heb ik er twee maanden opzitten bij Edelman in Silicon Valley en tot nu toe loopt het goed. Af en toe ben ik verbaasd over hoe ik hier gewoon meedraai. Gelukkig maar...

San Jose

De hele middag was ik in San Jose (spreek uit: hossee). Eerst in het Fairmont Hotel, waar WCA gehouden wordt. Ik was hier voor de derde keer deze week omdat een van mijn klanten aan dit congres deelneemt en wij er een aantal interviews afgesproken hebben.

Gelukkig was ook hier gratis wifi, waardoor ik in de lobby even mijn mail kon checken voordat ik naar mijn volgende afspraak in San Jose moest. Dat scheelde me een rit op en neer naar kantoor. Gisteren moest ik wel op en neer in verband met andere afspraken. Ik had nog net tijd om een sandwich te kopen bij Johnny Rockets, een tradtionele hamburgertent. Veel roestvrijstaal van binnen en alle medewerkers in wit uniform met barret.

San Jose is een rare stad. Er wonen bijna een miljoen mensen, maar hij voelt meer als een uit de kluiten gewassen dorp... op het centrum na, want daar staan een vooral wolkenkrabbers van hotels en kantoren. Veel IT- en internetbedrijven, zoals Adobe en eBay, hebben er hun hoofdkantoor. San Jose wordt daarom min of meer als de hoofdstad van Silicon Valley beschouwd. Het dagblad van de stad, de San Jose Mercury News, heeft dagelijks veel technologie-nieuws.

Van de Fairmont reed ik naar Santa Clara University, een van de tien universiteiten in de stad. SCU (zo heet de universiteit in de volksmond) had een carrièrebeurs en sinds kort hoort het bij mijn taken om me over de stagiaires te ontfermen. Logisch dat ik daar als afgevaardigde van Edelman heen ging om studenten te informeren over Edelman.

Op de campus aangekomen, was het even zoeken naar het gebouw waar de beurs gehouden werd. In de VS heeft elke universiteit een campus. Daar zijn niet alleen de universiteitsgebouwen, klaslokalen en collegezalen, maar ook de 'dorms' waar de studenten wonen, een studentenvereniging, een arts, boekwinkel, winkel voor kleding in de kleuren van de school en sportfaciliteiten, meestal met een stadium. Als je voor SCU uitkomt, in welke sport ook, heet je team de Broncos. SCU is 'the home of the Broncos'. Cindy heeft gestudeerd aan University of Oregon, 'the home of the Ducks'.

De carrièrebeurs, waar ik me mijn collega Jennifer was, was een interessante ervaring. Elk bedrijf had een tafel met informatie. In Nederland zou dat niet veel anders zijn. De school had voor eten gezorgd; ik kon kiezen uit diverse sandwiches en salades. Ik vrees dat ik het in Nederland met automatenkoffie had moeten doen... Het grote verschil zat 'm in de studenten zelf. Ik had verwacht dat ze meer zouden willen weten over Edelman en werken in PR, maar de meesten hadden veel concretere vragen, zoals wat voor banen hebben jullie en wat waar moet ik aan voldoen om aangenomen te worden. Veel kwamen met hun cv en sommigen hadden een opgeklopt verhaal over hun ervaring.

Laat thuis

Het is half elf en ik ben net thuis van werk!! De CEO van een van mijn klanten had ons uitgenodigd voor een bespreking van 5 tot 7. Hij wilde ons helemaal bijpraten over de stand van zaken en nieuwe strategie. Heel gaaf dat hij en zijn collega's daarvoor de tijd namen, alleen de meeting duurde uiteindelijk tot kwart over 9. Het bedrijf is gevestigd in Los Gatos, 20 minuten ten zuiden van Mountain View en op weg terug moest ik nog een collega bij kantoor afzetten, waar haar auto gepakkeerd stond. Morgen moet ik weer om 8 uur op kantoor zijn, want Richard Edelman geeft een presentatie voor het hele bedrijf. We krijgen de nieuwste resultaten van Edelman's onderzoek naar vertrouwen te horen...

Bijspijkeren

Vanochtend ging ik naar WCA, een congres over draadloze breedbandnetwerken, in San Jose om een klant te horen spreken over WiMAX. Het is een nieuwe technologie waar ik mezelf over aan het bijspijkeren ben. De klant werd er ook geintereviewd door een journalist uit Seattle. In Nederland heb ik al bij heel wat interviews gezeten, maar hier is dat nog nieuw. Tot nu toe blijkt dat niet heel anders te zijn als in Nederland. Het interview vanochtend had in ieder geval veel weg van een informeel gesprek.

In de middag moest ik mijn training over time mangement geven aan collega's. Ik had wat oefeningen voorbereid en de meesten waren betrokken... Achteraf kreeg ik ook een paar bedankjes. Ik ben benieuwd of ze er echt iets van opgestoken hebben. Tussendoor moest ik ook nog mijn gewone werk doen vandaag, waardoor het een lange dag geworden is. Misschien moet ik mijn eigen cursus volgen...

Toen ik thuis kwam was er een hoop post uit Nederland. Leuk! Er was ook een brief van Edelman met daarin mijn jaaropgave over 2005. Hier heet dat het W-2 formulier; voor Cindy was dat een bekend gegeven. Binnenkort moet ik op zoek naar een belastingadviseur, want in half april moet ik mijn belastingopgave ingediend hebben.

Martin Luther King

Martin Luther King Jr. is op 16 januari geboren en dat herdenkt Amerika vandaag. Het is de meest recent ingevoerde nationale feestdag; pas sinds 1999 erkennen alle 50 staten deze dag. Edelman was vanwege deze dag gesloten, maar diverse klanten werkten vandaag. Voor mij betekende het een dag vrij en een lang weekend, eerlijk gezegd heb ik er niet veel meer van gemerkt.

Vanochtend had ik ook tijd om mijn bureau op te ruimen. Dat was er nog niet van gekomen. Stapels papier zijn nu gearchiveerd, apparatuur is aangsloten en losse kabels opgeruimd. Ik blog daarom nu voor het eerst van achte mijn bureau in onze studeerkamer.

Rond de lunch waren Cindy's ouders hier met hun vrienden Pat en Virge. Zij vliegen morgenvroeg naar Hawaii voor een week vakantie. Op weg naar het vliegveld maakten ze een stop bij ons. We zijn met heb gaan eten bij Luna Park, een restaurant in de Mission.

Ik heb ook toch nog iets voor werk gedaan. Morgen moet ik een training geven over time management. Zelf heb ik ooit een tweedaagse cursus gevolgd gebaseerd op "De zeven eigenschappen van effectief leiderschap" van Steven Covey, waarvan de essentie is blijven hangen. Nu moet ik een vergelijkbare cursus in een uur geven, dus ik moest beslissen wat het belangrijkste onderdeel is dat ik mijn jongere colega's wil bijbrengen. Ook wilde ik mezelf goed voorbereiden en mijn kennis ophalen, want in de afgelopen twee maanden heb ik gemerkt dat mijn Amerikaanse collega's graag het nadje van de kous willen weten. Ik ben nu op allerlei vragen voorbereid, maar ik ga ze niets voorkouwen. Ik hoop iedereen aan het denken te zetten.

We hadden ook nog tijd om boodschappen te doen bij Trader Joe's. Dat is de winkel waar we heengaan voor de dingen die minder doorsnee zijn zoals goede kaas, Indisch eten en betaalbare wijn. We hebben een paar flessen ingeslaan, maar het zal nog wel even duren eer we weer zo'n collectie hebben als we in Nederland hadden...

Klusjes

Ik heb niet veel tijd om te schrijven, want The L Word begint zo! We hebben net gegeten, want we zijn de hele dag druk bezig geweest met allerlei klusjes en onvoorziene dingen. We kwamen erachter dat onze nieuwe TV toch niet op een computer aangesloten kan worden, zoals ze in de winkel hadden toegezegd. Ik belde om te checken of we 'm nog kunnen ruilen, want we hebben 'm al zes weken geleden gekocht. Geen probleem. Kijk, dat is de servicemetaliteit van de Amerikanen! We kregen nog een kadobon toe. Kadobonnen hebben hier de vorm van een pasje waar je mee kunt betalen. Elke winkel heeft ze nu met eigen ontwerp en logo. Ze waren enorm populair als kerstkado dit jaar. Als je niet weet wat je iemand kado moet doen, kan je een kadobon van diens favoriete winkel geven.

We gingen ook langs JC Penney om een kerstkado terug te brengen. Het is een winkel waar we zelf niet zo snel naartoe zouden gaan en we konden er ook niet zo snel slagen. Daarom kregen we ook daar een kadopasje... voor een volgende keer.

Vanavond hebben we schilderijen opgehangen. Wat maakt dat een verschil! Nu begint het echt gezellig te worden. Ik zal een dezer dagen wat foto's maken.

Kist

Om een uur of 1 gingen we op pad, na uitgeslapen en uitgebreid met Nederland gebeld te hebben. Sinds we wat meer ingericht zijn, weten we dat we wat meer kastruimte nodig hebben om ook de laatste dozen weg te kunnen werken. We willen graag een teak-kast, in Nederland word je ermee doodgegooid, maar die zijn hier nergens te vinden. Als hier al teakhout te vinden is, is het meestal gelakt en dan vinden wij het niet mooi. Na lang zoeken op internet vonden we The Wooden Duck in Berkeley. Het was een grote schuur op een industrieterein. Daar hadden ze inderdaad teak naar onze smaak, alleen niet het type kast dat we zoeken. Wel diverse andere dingen die wellicht van pas komen. We hebben van alles opgemeten om te zien of het in ons huis past, maar niets gekocht.

Daarna gingen we naar S.F. Atique Mall, een zaak met oude en gebruikte meubels. Wij zouden de meeste zaken die ze er verkopen gaan antiek noemen, maar er waren ook echt oude dingen bij. Cindy was er deze week al een keer geweest. Ze had de zaak ontdekt toen ze op zoek was naar een tuinwinkel. Ze had er een oude dekenkist gezien die ze mooi vond. Hij was uit Pennsylvania van midden 19de eeuw. Ik vond hem ook gaaf, daarom doet ie nu dienst als onze nieuwe salontafel.
Zo zie meteen hoe onze zitkamer eruit ziet met futon en salonkist. Alleen de muren zijn nog erg kaal, want we moeten onze schilderijen nog ophangen.

Zojuist een burrito's gehaald bij een van de vele Mexicaanse restaurants in de buurt en thuis opgegeten. We willen vanavond nog wat gaan drinken bij El Rio. Dat is hier om de hoek en er speelt vanavond een bandje. Dit is een van de eerste avonden dat ik me niet te moe voel om zoiets te doen.

Perfect

Vandaag heb ik weer salaris ontvangen. In Amerika wordt je in twee delen uitbetaald: halverwege de maand en aan het einde van de maand. Deze keer is het wel overgemaakt op mijn rekening. Een goed begin van de dag! En het ging verder...

Het weer was warm genoeg om buiten te eten. Met Khyati en Angela een bespreking gedaan tijdens een lunch op het teras van Amici's, het Italiaanse restaurant naast ons kantoor.

We vierden drie verjaardagen. Niet omdat er drie jarigen waren, maar we vierden alle verjaardagen van deze maand in een keer. Een verjaardag vieren betekent hier dat de werkgever taart koopt, die we samen opeten. We hadden zo'n grote witte vierkante. Voor Amerikanen is het heel raar om te horen dat bij ons de jarige trakteert. Er waren geen kado's zoals ik gewend ben.

Ik ben net thuis en zit te wachten tot Cindy klaar is met omkleden, want we gaan zo uit eten. De TV staat aan en er is een concert van de Indigo Girls op. Da's echt een van de voordelen van in Amerikan wonen... hier komt mijn favoriete muziek gewoon op de radio en TV! Eens kijken of we een leuk restaurant vinden. Dan is deze dag redelijk perfect.

Geslaagd!

Ik ben geslaagd voor mijn schriftelijk rijexamen. Ik had twee fouten, maar voldoende antwoorden goed om een tijdelijk rijbewijs te krijgen. De DMV is het toppunt van bureaucratie. Bij binnenkomst moest ik me bij een balie melden, waar ik een formulier en een nummer kreeg. Vervolgens was mijn nummer aan de beurt en moest ik het formulier ingevuld afgeven en een oogtest doen. Ik moest ook mijn paspoort laten zien, zodat de juiste naam op het rijbewijs komt. Amerikanen weten zich geen raad met mijn vier doopnamen. Hier heeft iedereen een voornaam en een 'middle name'. Er is geen ruimte op formulieren voor drie middle names, dus in de meeste gevallen blijft het bij Adriana, maar volgens de DMV-medewerker moest het AJJ worden. Bij het volgende loket werd mijn foto genomen en kreef ik weer een ander formulier, dat ik bij weer een ander meldpunt moest inleveren in ruil voor een vragenformulier met multiple choice antwoorden. Geen computersysteem om de antwoorden in te geven, maar gewoon papier en pen, al staand in een soort stemhokje. In een half uur stond ik weer buiten. Nu nog het praktijkexamen....

Tegen half tien was ik weer in de auto richting kantoor. Ik dacht dat Highway 101 tegen die tijd wat rustiger zou zijn, maar dat was een vergissing dus ik belandde in de file. Daardoor had ik een halfuurtje om mail te checken voordat ik naar en volgende afspraak moest. Pam had me meegevraagd naar een lunch van IABC, een organisatie voor de communicatiebranche. Er was een sprekervan Sun Microsystems (senior director Terry McKenzie) die vertelde over interne communicatie. Het was interessant om van voorbeelden uit de praktijk te horen en om andere vakgenoten te spreken.

Daarna nog en bespreking bij een klant. De CEO van het bedrijf had gevraagd ons te ontmoeten. Hij wil meer betrokken raken bij PR. We hadden een presentatie voorbereid die in goede aarde viel. De man is zelf uit Zweden en woont al veertien jaar in de VS.

Vanavond had Khyati, een collega, een wijn- en kaasproeverij georganiseerd. Er waren een paar ander collega's en wat vrienden van haar. Het was gezellig. Leuk om mijn collega's op deze manier wat beter te leren kennen. Ik kon natuurlijk niet al te veel drinken, want ik moest nog naar huis rijden.

Verkeersregels

Morgen moet ik op voor mijn theorie-examen en ik ben er klaar voor! Het boekje met de verkeersregels van Californië heb ik doorgenomen. Zodra je het boekje openslaat, zie je een foto van Goeveneur Schwarzenegger die in het voorwoord zijn 'fellow Californians' vertelt wat voor goeds bij gedaan heeft voor het voor DMV, de equivalent van de RDW in Nederland. Nu de wegen nog! Er zijn hier zoveel straten en (snel)wegen die aan onderhoud toezijn. Afgelopen week hield Schwarzenegger zijn 'State of the State', een soort troonrede voor de staat Californië, en daarin stond infrastructuur hoog op de agenda.

Niet alleen buitenlanders moeten dit examen afleggen, iedereen van buiten de staat moet dit doen. Ik heb net online een paar testvragen beantwoord en die had ik allemaal goed. Het schijnt dat er tijdens de echte test veel om details gevraag wordt, zoals hoeveel inch van de stoeprand mag je parkeren.

Er zijn een aantal zaken die echt anders zijn in het verkeer hier. Zo zijn er veel kruisingen met stopborden. Alle vier de straten die op de kruising uitkomen hebben een stopbord en er wordt ook trouw gehoor aan gegeven. Het idee is dat je dan kunt bepalen wie aan de beurt is, want wie het eerst komt die het eerst maalt. Op de snelweg gaan ze er net vanuit dat je rechtshoudt, maar dat je een van de rijbanen in het midden kiest voor doorgaand verkeer, De linker baan is voor snel verkeer, en de rechter voor langzaam en uitvoegende verkeer. Het advies is om zoveel mogelijk in een rijbaan te blijven en niet steeds te wisselen. Verder zijn de regels voor voetgangers anders. Je mag hier niet zomaar de straat oversteken - dat wordt 'jaywalking' genoemd. Maar bij elke kruising is een 'crosswalk', ook als er geen lijnen op de weg zijn, hebben voetgangers die bij de hoek van de straat oversteekt voorang.

Dozen

Toen ik thuis kwam, was de grote stapel opgevouwen, lege dozen weg uit onze eetkamer. Cindy had ze op Craigslist gezet en ze waren binnen een uur opgehaald. Weer iets uit de weg. Nu kunnen we weer wat andere dingen verplaatsen en de laatste dozen met cd's uitpakken. We zijn erchter gekomen dat we nog een extra kast nodig hebben. Zodra we die hebben, zijn we voorlopig klaar met inrichten. Met de nieuwe bank hebben we niet zo'n haast meer nu we de futon hebben.

Vandaag heb ik met DMV gebeld, Department of Motor Vehicles, over mijn rijexamen. Donderdag moet ik op voor mijn schriftelijk examen, maar ik wist tot nu toe niet of ik ook zou moeten rijden. Ja dat moet, alleen niet donderdag. Als ik het schriftelijk haal, moet ik een tweede afspraak maken voor een echt rijexamen.

Op het werk is het druk de afgelopen twee dagen, maar het is te doen omdat de meeste dingen goed lopen. Door alle drukte helemaal vergeten te vertellen hoe het feestje zondagavond was. Wij waren een van de 250 gelukkigen die binnengelaten werden. Het was niet een echt feest, maar meer gezamelijk TV kijken. Dat was leuk, omdat er en goede sfeer hing. Ik weet dat een paar van mijn bloglezers met spanning de nieuwe aflevering van The L Word afwachten. Ik zal niet verklappen, behalve dat ie weer ouderwets goed was.

Telefoon

Onlangs heb we verschillende mensen onze nieuwe telefoonummers laten weten, alleen ontbreekt daarin het landennummer voor de VS. Dat is 1. Het kengetal voor San Francisco is 415. Als je ons zou willen bellen, begin dan met 00, het nummer om naar het buitenland te bellen, gevolgd door 1415.

Als je op ons op een van onze mobiele nummers belt, is dat altijd duurder. Niet alleen voor de beller, meestal ook voor ons. In de VS betaal je voor alle minuten dat je met je mobieltje belt, ook als je gebeld wordt.

Cindy heeft een abonnement waarmee ze per maand 1500 kan verbellen - die zijn inbegrepen. Mijn abonnement heeft ook die 1500 minuten, maar gesprekken na 9 uur 's avonds en in het weekend tellen niet mee. Dan is bellen en gebeld worden gratis (bellen alleen binnen de VS).

Afgelopen week, toen ik in Las Vegas was, kostten mijn telefoongesprekken extra omdat ik dan voor 'roaming' betaal. Dat is vergelijkbaar met wanneer je met je Nederlandse mobieltje vanuit het buitenland belt. Dan betaal je ook extra omdat je niet met je eigen provider belt.

We hebben bijna dezelfde telefoons, alleen is die van Cindy wit en die van mijn zwart met camera. De mijne is de Samsung t309, waar ik heel tevreden mee ben. De keuze in telefoons is hier beperkter, omdat telefoons gekoppeld zijn aan een provider. Het kan zijn dat je een model alleen bij T-Mobile kunt krijgen en bijvoorbeeld niet bij Cingular of Verizon Wireless, twee andere grote mobiele operators hier.

Bijgekomen

Eindelijk weer eens uitgeslapen! De hele dag rustig aan gedaan. Wel aan mijn verslag gewerkt, maar verder alles op laag tempo. Ik heb daarom niet veel te melden. Alleen dat we zo nog naar een van de première-feestjes van The L Word gaan om het begin van het derde seizoen te vieren. Misschien komen we niet eens binnen, want er schijnt beperkt ruimte te zijn, omdat het in het kantoor van een reisorganisatie gehouden wordt. Ben benieuwd... In het ergste geval gaan we weer naar huis en kijken aflevering 1 op de bank.

Weer thuis

CES 2006 zit erop voor mij. Nu moet ik alleen nog een verslag maken. Vanochtend nog een presentatie gezien voordat ik weer naar huis vloog. Ik had met Jan, een journalist uit Nederland afgesproken om naar een gadget-wedstrijd te gaan. Elke spreker kreeg vier minuten om zijn of haar apparaat te presenteren. Er waren tien finalisten, meestal van bekende bedrijven als Nikon, Samsung, Epson en Pioneer. Er was een 'personal planetarium', een kijker met GPS. Als je er doorheen kijkt naar een ster vertelt het apparaat welk hemellichaam je ziet. Je kunt het ook Mars en 200 andere bekende hemellichamen laten opzoeken. Een kleine camera van Nikon heeft gezichtsherkenning, waardoor rode ogen in de camera gecorrigeerd worden en het makkelijker is om scherp te stellen als je mensen fotografeert. Ik was ook erg onder de indruk van de draadloze luidsprekers van Logitech. Zo kan ik nog wel even doorgaan.

De glitter van Las Vegas heb ik weer verlaten. Deze stad is onwerkelijk. Ik heb nog nooit zoveel limosines gezien, om maar iets te noemen. Toen ik gisteravond in een van de cafes van het hotel om verse jus vroeg, moest de serveerster lachen. Ze had het nog nooit meegemaakt dat iemand iets wil drinken zonder alcohol.

In het vliegtuig heb ik mijn boekje met verkeersregels verder gelezen, want aanstaande donderdag moet ik op voor mijn Califonrische rijbewijs. Cindy haalde me op van het vliegveld. Ze was met haar zus gaan fietsen vanochtend. Samen reden we naar huis.

CES 2006

Ik druk op een knopje en de gordijnen gaan dicht, er zijn flatscreen TV's in de slaap- en badkamer, alles is in designverpakking: zeep, snoepjes, de sleutel van de kamer, lakens, handoeken de wekkerradio. Ik heb een loeier van een badkamer met douche en bad apart, twee wastafels. De bedden hebben superdikke matrassen, vijf kussens (per bed) en een heerlijk donzen dekbed. Dat is de Wynn. Het hotel noemt zich een resort - er is ook een golfbaan en een kuuroord. Ik zit op de 17de verdieping aan de achterkant. Toch heb ik een indrukwekkend uitzicht. Kan je nagaan hoe het is op de vijftigste etage aan de voorkant…

Mijn uitzicht van de kamer in de Wynn.

Mijn ochtend begon vroeg achter de laptop om verschillende dingen voor werk te doen, want dat gaat ook gewoon door. Mail beantwoord en met het Edelman-kantoor in Mexico gebeld.

Vandaag heb ik veel van CES gezien. Ik wist nu beter de weg waardoor ik veel heb kunnen zien van CES. Om 10 uur ging ik naar The Sands, want CES is zo groot dat de hele beurs niet in de Las Vegas Convention past. Er zijn meedere locaties, waaronder ook The Sands en het Hilton. Ik moest in The Sands zijn om een interview met een klant te begeleiden. Eigenlijk een klant van mijn collega Leslie, maar zij had tegelijkertijd een andere afspraak. Voor mij was het prettig om zo'n gericht doel te hebben. In The Sands waren veel kleinere bedrijven met allerlei nieuwe uitvindingen. Ik heb een buizenversterker gezien zo groot als een pak hagelslag met prima geluid een een draagbare internetradio.

Vervolgens ging ik weer naar het Convention Center, waar ik heel wat stands gezien heb. Ik wilde in het bijzonder langs die van Vonage, een aanbieder van interettelefonie, Intel, Microsoft en Tomtom. Microsoft heeft het vooral over de nieuwe Windows-versie, Windows Vista, waar heel veel multimedia-mogelijkheden ingebakken zitten. De stand van Intel (links) vond ik een van de mooiste.

In de middag wilde ik naar de presentatie van Google, maar ik wist dat dat moeilijk zou worden om binnen te komen, omdat je je ervoor ingeschreven moest hebben. Dat had ik niet, maar er was een kans dat je ook zonder voorinschrijving binnnen kon komen. Helaas niet bij deze toespraak, want de zaal was bomvol. Er zat niets anders op dan de presentatie via een videoscherm te volgen. Daardoor miste ik een van de leukste gedeelten, namelijk een toespraak van Robin Williams. Die had blijkbaar geen toestemming gegeven om dat buiten de zaal te tonen. Overigens is Google niet de enige die met sterren op de proppen komt. Microsoft had Justin Timberlake en Yahoo! had Tom Cruise en Ellen Degeneres.

Het weer was vandaag geweldig. Volgens het weerbericht was het 20 graden, een graad of 7 hoger dan normaal voor de tijd van het jaar. De zon scheen de hele dag en ik kon met een T-shirt aan buiten lunchen.

Rond 6 uur was ik terug op mijn kamer, met zere rug en voeten en helemaal uitgeput. Desondanks heb ik vanavond afgesproken met Angie en Leslie. Zij waren ook moe, waardoor we onze plannen habben aangepast. In plaats van eten bij Nobu en naar een awarduitreiking met Stevie Wonder optreden, gingen we naar het Franse restaurant van de Wynn. Minder opwindend, maar we hebben heerlijk gegeten en gezellig gekletst. Geheel in stijk kaas na gegeten. Bijna net als in Europa...

Hier nog een foto van gisteravond, genomen op het feest van Ziff Davis. Naast mij zit Angie, en naast haar Leslie.

Vegas

Ik heb maar heel even om te bloggen, want ik moet zo naar de Bellagio waar ik met een paar collega's naar een van de feestjes rond CES ga. Dit is het feest van uitgeverij Ziff Davis. Vandaag een eerste indruk van de consumentenelectronicabeurs gekregen. Druk en indrukwekkend. Ik heb geleerd dat de tijd uit moet trekken, want de kans is groot dat je in de rij moet staan, dat ik moet zoeken of dat de te overbruggen afstanden langer zijn dan ik denk. Het begon al bij de taxi's op het vliegveld - ik denk dat de rij minstens een kilometer lang was, vervolgens in het hotel en bij de registratie voor de beurs. Ik heb daarom nog niet zoveel gezien als ik zou willen. Wat me wel is opgevallen is dat steeds meer draadloos en draagbaar wordt. Philips had een mooi systeem om je muziekcollectie op te slaan en in alke kamer in huis te beluisteren via een draadloos netwerk. Ze hebben we speciale apparaten voor gemaakt, zodat je geen pc nodig hebt. Ook zijn er steeds meer apparaten voor in de auto. Morgen nog een dag gelukkig, dan hoop ik wat meer te zien.

Het eerste dat ik zag toen ik vanochtend om kwart over acht uit het vliegtuig stapte, waren fruitautomaten. Las Vegas is bekend van de vele casino's, want gokken was hier al lang legaal toen het in de rest van Amerika nog niet toegestaan was. Elk hotel in Las Vegas is ook een enorm casino, een winkecentrum, restaurantboulevard, pretpark en theater. Als ik naar mijn kamer wil gaan, moet ik langs de roulettespelers, pokertafels en eenarmige bandieten. Ik verblijf in The Wynn, een en van de luxere hotels, omdat ik een kamer van een collega kon overnemen. Las Vegas is tijdens CES helemaal volgeboekt en ik had geluk dat ik nog iets kon krijgen. Ongelofelijk, want je hebt nergens zoveel hotels als hier. En elk hotel is een enorm kolos.

Handwerk

Net even een six-pack gekocht bij de buurtwinkel op de hoek van de straat, die is tot 's avonds laat open... misschien wel dag en nacht. Ik koos voor Anchor Steam, een van mijn favoriete bieren hier tot nu toe. En ook nog van een lokale brouwerij hier in San Francisco. Ander bier dat lekker is, is Samuel Adams uit Boston. De biermarkt heeft zich in Amerika in de laatste tien jaar enorm ontwikkeld onder invloed van de 'miro-brouwerijen', lokale brouwerijtjes met allerlei speciale bieren. Hierdoor zijn ook de grote brouwerijen andere bieren gaan brouwen. Tien jaar geleden was het vooral pils van Budweiser, Coors en Miller dat de klok sloeg. Die tijd is voorbij.

Cindy is cheeseburgers aan het maken. We gaan zo eten. Daarna moet ik nog pakken voor mijn trip naar Las Vegas morgen. Mijn vlucht vertrekt om 7 uur, dus ik zal voor vijven op moeten. Gelukkig brengt Cindy me naar het vliegveld. Mijn volgende trip is ook al in de planning. Begin februari moet in naar Long Island, New York voor een bespreking over 2006 met een klant. En er is een kans dat ik voor die tijd nog naar Vancouver in Canada moet.

Omdat veel van mijn collega's niet op kantoor waren, moest ik zelf aan de bak met het PR-handwerk. De meesten zijn al in Las Vegas en er was ook iemand ziek. Ik moest voor het eerst een overzicht van onze activiteiten maken voor een klant en met mensen bellen over de goedkeuring van een persbericht. Dit soort dingen heb ik Nederland al hel vaak gedaan, maar nog niet eerder hier. Heel leerzaam.

Salaris

Op de eerste werkdag in het nieuwe jaar zeggen sommige mensen 'Happy New Year', maar de meesten zijn al in de dagelijkse routine. Als ik collega's een gelukkig nieuwjaar wens, wordt daar positief op gereageerd, maar er worden zeker geen handen geschud, laat staan gezoend om elkaar het beste te wensen. Op de vraag hoe de jaarwisseling was, krijg je een oppervlakkig antwoord 'leuk' of 'relaxt'. Ik ben gewend om iedereen drie zoenen te geven om het nieuwe jaar in te luiden en om even stil te staan bij de start van een nieuw jaar. Ach, ik had vandaag een drukke dag, dus dat scheelde weer tijd...

Vandaag heb ik eindelijk mijn eerste salaris gekregen! Het heeft even geduurd vanwege het ontbrekende social security nummer. Er lag een loonstrookje in mijn postvak met daaraan een cheque. Eigenlijk zou het geld op mijn rekening gestort worden, ik ben er nog niet achter waardoor ik nu een cheque heb gekregen. Ik ben meteen naar de bank gegaan om 'm op mijn rekening te storten.

Ik had nog wat meer vragen aan de bankmedewerker, want ik heb de laatste dagen gemerkt dat niet alles hetzelfde gaat als in Nederland. Zo had ik geld over gemaakt via internet naar Cindy's bankrekening. Omdat haar rekening bij een andere bank loopt, kan dat niet. In plaats daarvan kreeg ze een cheque met de post waarmee ze naar de bank moest. Aldaar hoorde ze dat het nog een week zou duren eer het geld op haar rekening gestort zou worden! Dat geeft de bank tijd om te checken of de cheque echt is en de betaler te vertouwen. Op deze manier kan je natuurlijk niet ECHT internetbankieren. Ik verbaasde me ook al over de beveiliging van de site, waar je eigenlijk alleen een gerbuikersnaam en wachtwoord voor nodig hebt. Ik wist dat Nederlandse banken voor liepen, maar nu heb ik het bewijs.

Waar ik vandaag ook achter kwam is dat ik maar één bankpas krijg, ook al heb ik twee bankrekeningen op mijn naam staan. We hebben een gezamelijke rekening bij Bank of America waar ik ook mijn privérekening heb lopen. Een van de rekeningen wordt gezien als de hoofdrekening en die correspondeert met mijn bankpas. Cindy heeft maar één rekening bij Bank of America, namelijk onze gezamelijke rekening en heeft daarom wel een pas voor die rekening. Zij zou eventueel wel een tweede pas op haar naam kunnen aanvragen. Die heeft dan haar foto, maar ik zou hem kunnen gebruiken. Rara boel.

Boodschappen

Vandaag was ik vrij, omdat nieuwjaarsdag op een zondag viel. Eindelijk tijd om de laatste kleding uit dozen te halen en op te bergen, om wat dingen aan de muur te hangen, de was te doen en door een stapel brieven en rekeningen uit Nederland te gaan. Ook nog wat boodschapen bij Safeway gedaan, waar ik te voet heen was gegaan met een rugzak voor de inkopen. Omdat ik mijn eigen tas had meegenomen kreeg ik drie cent korting! Het is hier gebruikelijk dat de kassière (m/v) je boodschappen voor je inpakt. Soms is er zelfs een aparte inpakker. Ze stoppen steeds maar een paar dingen in van zo'n dunne, ritselende plastic zak, waardoor je al snel met minstens zes tasjes naar buiten loopt.

We hadden eten uit de vriezer gehaald maar dat was nog lang niet ontdooid. Dan maar pizza. Ik heb het advies van een collega op gevolgd en bij Extreme Pizza besteld via hun website. Ik ben benieuwd. Net even op de site van CNN uitgezocht hoeveel je de bezorger eigenlijk aan fooi geeft... De regels voor fooi zijn hier nogal anders dan in Nederland. Het wordt twee dollar.

Bernal

Cindy heeft vanochtend een Amerikaans ontbijt gemaakt fruit, gebakken worst en wafels met stroop. Dat is trouwens slechts een van de varianten van een Amerikaans ontbijt. Ook populair zijn pancakes, Frensh toast (wentelteefjes) of gebakken eieren met spek. Het meer gezonde alternatief is cereal: hier zijn tientallen varianten op cornflakes en muesli te koop.

Na met Nederland (Marleen, Joep en ons pap) gebeld te hebben om nieuwjaar te wensen, zijn we gaan wandelen in Bernal Heights, de wijk waarin we wonen. Tot nu toe hebben we de aanliggende wijk, The Mission, vooral verkend.

We liepen via Mission Street naar Cortland Avenue, steeds berg op. Cortland Avenue is de hoofdstraat van Bernal Heights. Er is iets meer leven in de brouwerij dan in de rest van (woon)wijk. Er zijn een aantal leuke coffee shops en een paar winkeltjes. Bij Progressive Grounds hebben we even iets gedronken. Cindy een 'single latte' (spreek uit laté, wij noemen het een koffie verkeerd) en ik een smoothie van bosbessen en frambozen.

Als je op de kaart kijkt, zie je dat we met een grote boog om Bernal Heights Park zijn gelopen. Dit deel van de stad is groen omdat het een steile punt van een heuvel is. Bernal Heights ligt op deze granieten berg, wat betekent dat we relatief veilig zijn voor aardbevingen.

Op de terugweg zijn we over deze heuvel gegaan. Er lopen allerlei smalle paadjes over. Het waaide hard en het regende af en toe. Desondanks was het uitzicht spectaculair.

Ons huis konden we vanaf de top net niet zien, omdat het maar een verdieping hoog is, maar als je goed kijkt, sie je het op onderstaande foto...

Oudejaarsavond

Oudjaarsavond hebben we in het huis van Sharon en Elana gevierd. Een geweldig huis; ik schat een jaar of 80 oud, helemaal opgeknapt en smaakvol ingericht. Zij zijn vrienden van Kisten en Jacqueline, die we uit Amsterdam kennen. Er waren ook nog vrienden van hen uit Utrecht over. Met z'n achten hebben we heerlijk gegeten en daarna spelletjes gespeeld tot middernacht. Tegen 12 uur hebben we de TV aangezet om het aftellen tot 2006 te zien. De hele avond was heel vergelijkbaar met oudjaarsavod in Nederland, Jacqueline had zelfs oliebollen gemaakt, behalve dat er om 12 uur geen vuurwerk was. Hier steken mensen niet hun eigen vuurwerk af. Toen ik in 1991 in Boston was, was dat ook al zo. Er waren nog wel wat feesten in de stad, maar daar hadden we geen puf meer voor, dus rond 1 uur lagen we in bed.

Noe Valley heeft heel steile straten. Zo stond onze auto geparkeerd...