Folsom Street Fair

Wie denkt dat alle Amerikanen preuts zijn, moet stoppen met generaliseren. En wie denkt dat Amsterdam de stad van vrijheid, drugs en sex is, was San Francisco even vergeten. Wij zijn vandaag bij de Folsom Street Fair een kijken gaan nemen. Oh my God!

Elke wijk heeft hier zijn straatfeest, maar deze is niet te vergelijken met de anderen. Bij dit straatfeest staat leer, rubber en andere fetish centraal. Hetero's, homo's en alle andere geaardeden zijn vertegenwoordigd. In veel opzichten is het het toppunt van tolerantie dat dit op straat kan plaatsvinden.

Als je kinderen meekijken, moet je ze even iets anders te doen geven voordat je verder naar beneden scrolt. Ik heb heel wat foto's genomen, want de bezoekers van de Folsom Street Fair laten zich graag vastleggen. De grootste freaks en naakte mannen (er liepen er heel wat van rond) zet ik niet op mijn blog, maar de plaatjes hieronder geven je een beeld. Een waar stukje cultuur uit San Francisco...

De omwonenden keken hun ogen uit

Hier kon je je voor het goede doel een pak billenkoek krijgen

Boodschappen

Op weg terug van Burlingame kwamen we langs een winkel die Smart & Final heet. Ik was er nog nooit geweest en wilde wel eens binnenkijken. De TV reclames hadden me de indruk gegeven dat het een soort mini-Costco is (ofwel een mini-Makro). De naam geeft ook al aan dat je er voor koopjes terecht kunt (het woord final wordt gebruik om aan te geven dat je niet kunt ruilen en dat is bij Amerikanse winkels alleen het geval als iets zwaar in de uitverkoop is).

Er was inderdaad veel in bulk te koop en de prijzen viele mee. Het grootse deel van assortiment is op feesten en partijen gericht. Je kunt er enorme zakken chips krijgen en er er waren twee gangpaden vol met wegwerp borden, bekers en bestek. Handig om te weten voor als we een keer een feestje hebben... We hebben er een deel van onze boodschappen kunnen doen, maar ze hadden er lang niet alles.

De rest van de inkopen deden we bij een van de Mexicaanse winkeltjes in de Mission, nadat we op het dakterras van Medjool uitgebreid geluncht hadden. We liepen ook nog wat andere winkeltjes binnen op weg terug naar huis, waaronder een schoenenzaak. Daar hadden ze allerlei trendy schoenen, waaronder ook gympen in allerlei kleuren. Je moet hier wel redelijk hip en modebewust zijn om die te dragen; je ziet ze niet al te veel. Mijn collega's vinden dit soort schoenen 'very Euro'; Amerikanen houden het over het algemeen liever bij wat conservatievere kleuren. Ik heb geen idee of ze in Europa inderdaad populair zijn.

Toyota

Via internet ben ik al een tijdje in de gaten aan het houden of er een opvolger van mijn huidige auto te koop staat voor een redelijke prijs. Bij de Toyota-dealer in de buurt van mijn werk had ik een auto gezien die in aanmerking kwam. Die dealer het Putnam Toyota en ook de dealerbedrijven van Volvo, Chevrolet, Mazda, Hummer enzovoort heten Putnam. Ik dacht tot nu toe dat dat de naam van een wijk was, maar al deze zaken blijken in handen van Joe Putnam.

Vanochtend gingen we naar het autobedrijf, waar ik de auto die ik wilde kopen gezien had. Ik heb zelfs zwaar onderhandeld over de prijsen stond op het punt te tekenen voor de koop, maar op het laaste moment toch besloten om het niet te doen.

Net als toen we we onze eerste auto's kochten. moest de verkoper tijdens de onderhandelingen steeds met zijn manager overleggen. Hij vertede me dat hij niet in dienst is van het autobedrijf, maar op commissie werkt. Alleen bij deze dealer hangt zijn commissie niet af van de marge op de auto, maar van de klantbeoordeling.

Pas toen ik de papieren voor de overdracht wilde tekenen, bleek dat de wagen in kwestie een huurauto geweest was. De verkoper had me andere dingen verteld over de vorige eigenaar, zelfs toen ik hem op de man af vroeg of het een huurauto geweest was. De man van de administratie wond er geen doekjes om en toen ik eenmaal wist hoe de vork in de steel zat, was de beslissing snel genomen. Ik blijf nog even in mijn oude auto rijden.

21

Vandaag is een van de meisjes waar ik als au pair voor zorgde 21 geworden. Ik heb haar een virtueel kado gestuurd via Facebook. Daarop had ze geschreven blij was om 'legal' te zijn. Daarmee bedoelt ze dat ze nu legaal alcohol mag drinken. Het impliceert ook dat je dat voor je 21ste wel eens doet, maar dan is het dus illegaal...

Toen ik au pair was, werd ik zelf 21. Ik weet nog dat ik blij was die leeftijd te bereiken. Niet omdat ik vanaf dat moment alcohol mocht drinken, maar omdat ik toen eindelijk weer naar een café of andere uitgaansgelegeheid kon, want bij de ingang van elke tent staat iemand identiteitsbewijzen te controleren. De meeste au pairs onder de 21 hadden dan ook een 'fake ID'.

Schoolkleuren

Binnen Edelman is er een enorm aanbod aan trainingen en cursussen en we worden flink aangemoedigd om daar volop gebruik van te maken. Ik heb al eens eerder over Edelman University geschreven, zoals het curriculum genoemd wordt. Nu, na de zomer, begint het nieuwe 'schooljaar' weer en ontvangen we emails met oproepen om ons voor de trainingen in te schrijven. Komende week is er een presentatie van alle cursussen. Een collega stuurde er een email over en riep alle collega's op om in hun schoolkleuren te komen. Elk college en elke universiteit heeft hier zijn eigen kleuren. Elk college en elke universiteit heeft hier ook diverse sportteams, die allemaal in die kleuren aan competities deelnemen. Ik moet nog eens goed nadenken welke kleuren ik moet dragen om de UvA in ere te houden...

Zomer

Vandaag werkte ik thuis omdat ik in de middag een afspraak in de stad had. Het was warm genoeg om met open dak te rijden. De thermometer wees 88 graden aan, ofwel meer dan 30 graden Celcius. In in de zomermaanden juli en augustus komen dat soort themperaturen niet voor in San Francisco, maar eind september en begin oktober juist wel. Dan is de zomer in de stad.

Ziekteverlof

Cindy voelt zich al bijna de oude, maar doet het nog even rustig aan gaan nog niet werken. Ze neemt, op dokters advies, deze week een paar ziektedagen op. Aan het aantal ziektedagen die je in een jaar op mag nemen zit hier een beperking - je bouwt ze net als vakantiedagen op. Dat wil niet zeggen dat je niet meer ziek mag zijn, maar als je die dagen overschreidt, krijg je niet doorbetaald tijdens ziekteverlof. Als je een langere periode niet kunt werken, is er een andere regeling... tenminste als je werkgever daar een verzekering voor heeft zoals in mijn geval.

Afgelopen vrijdag, toen ik een dag vrij was om bij Cindy in het ziekenhuis te zijn, had ik ook een ziektedag opgenomen. Die mag je dus ook gebruiken om voor een familielid te zorgen.

Op Cindy's werk was laatst iemand die meer ziektedagen nodig had dan ze opgespaard had. Er werd een mailtje rondgestuurd en verschillende collega's doneerden hun ziektedagen. Dat mag ook.

Handelsmissie

Een groot deel van de dag was ik bij High Tech Connections 2007, een conferentie rondom een Nederlandse handelsdelegatie naar Silicon Valley. Zo'n 140 afgevaardigen van Nederlandse IT bedrijven en instellingen zijn een paar dagen in San Francisco om contacten te leggen en kennis uit te wisselen met bedrijven in de VS.

De Amerikaanse ambassadeur in Nederland sprak vanochtend. In zijn toespraak merkte hij op dat voor het langdurige succes van dit soort handelsmissies er meer vrouwen moeten deelnemen. Het was mij inderdaad ook al opgevallen dat het de mannen in pak niet van de lucht waren. Ik ben dat helemaal niet meer gewend hier. In het zakenleven is iedereen gelijk en word je op je meritus beoordeeld, of je vrouw of man bent. Ook je afkomst of de manier waarop je je kleed maakt veel minder uit dan in Nederland. Uiterlijkheden spelen hier nauwelijks een rol. Ik vond het best shocking dat ik als vrouw een uitzondering was onder de deelnemers.

Het congres begon gisteravond al met een etentje in het huis van de honorair consul voor Nederland in San Francisco. Met wat Nederlanders en Amerikanen hadden we het over huizenprijzen. Hier in San Francisco liggen die 1.5 tot 2 keer zo hoog als in Amsterdam - geen wonder dat de 'sub-prime hypotheken' hier aftrek vinden. We probeerde een schatting te maken van de waarde van het huis waar we waren en kwamen op minimaal 20 miljoen. Naast de locatie, is het ook een knots van een huis... ga maar na als je een feestje van drie- vierhonderd mensen kunt geven. Daarnaast is er een prachtig uitzicht over de stad vanaf de patio. Later realiseerde ik me dat ik hier heel wat miljonairs ken, persoonlijk of via-via... Dit is een gebied van Amerika met een hoge concentratie extreem rijke mensen.

De handelsmissie wordt geleid door Frank Heemskerk, die ook een van de sprekers was vanochtend. Er was ook een videoboodschap van Balkende. Ik moet eerlijk bekennen dat ik mijn hart vasthield om de minister-president Engels horen spreken voor een deels Amerikaans publiek. Maar hield beleefd mijn mond toen zijn de songtext van Scott McKenzie' s jaren '60 hit 'If you're going to San Francisco' citeerde. Ik voelde plaatsvervangende schaamte toen verschillende Nederlanders erom in lachen uitbarsten. Ik geef toe, de analogie was wat misplaatst, maar om iemand erom uit te lachen gaat mij te ver. Ik ben al veramerikaniseerd ddarin, want hier in de VS zou je zoiets respectloos niet in je hoofd halen. Amerikanen zouden zoiets hoogstens een tijdsverspilling vinden en hun email op hun Blackberry of Palm checken.

Het was interessant om de cultuurbotsingen tussen Amerikanen en Nederlanders te zien. Ik zou Balkenende en andere hoogwaardigheidsbekleders aanraden om hun speeches voor een publiek in de VS door Amerikanen te laten schrijven of in ieder geval te oefenen op een Amerikaans puibliek.

Blokje om

Cindy gaat met sprongen vooruit. We hebben vanmiddag zelfs even een wandeling bij ons in de buurt gemaakt. En we zijn zelfs even ergens wat gaan drinken bij een nieuw tentje bij ons om de hoek. Zo konden we van het mooie weer genieten.

Uit het ziekenhuis

Toen ik Cindy om acht uur weer bezocht, zag ze er opgewekt uit. Volgens planning (zoals hier gebruikelijk), mocht Cindy om twaalf uur weer naar huis, nadat een arts was langs geweest voor een laatste controle. Ze moest wat formulieren tekenen, waaronder een om te bevestigen dat ze al haar spullen weer had, en kreeg en recept mee voordat we konden gaan. Ik realiseerde me nu pas dat de ruimte waarin ze verbleef helemaal geen ramen had - ik geloof dat dat in Nederland niet zou mogen...

Toen we buiten kwamen, zag Cindy dat het geregent had - ze vond het jammer dat ze dat gemist had, want het was de eerste regen in maanden.

Terwijl Cindy thuis lag te slapen, ging ik naar de apotheek; naar de dichtstbijzijnde Walgreens, vijf blokken van ons huis. In de grote drogisterij is achterin een apotheekbalie voor medicijnen op recept. Het was geen probleem om de medicijnen voor Cindy mee te krijgen.

Het gaat snel de goede kant op met Cindy; ze is vooral nog heel moe en moet het nog een weekje rustig aan doen. We gaan zo een film kijken - Cold Mountain is op TV.

Zorg

Ik schrijf dit terwijl ik naast Cindy's bed zit in een van de ziekenhuizen van UCSF (Universiteit van California in San Francisco). Ze hebben hier Wi-Fi voor gasten en patienten, dus terwijl Cindy ligt te doezelen op de pijnmedicatie, zit ik te bloggen. Geen zorgen, het was slechts een kleine ingreep waarvoor Cindy slecht een nachtje moet blijven.

We stonden om zes uur op omdat Cindy zich om half acht zich in het ziekenhuis moest melden, waardoor we een prachtige zonsopkomst zagen terwijl we naar mijn auto liepen die verderop in de straat geparkeerd stond.

We moesten eerste naar de afdeling opname om ons te melden. Een van de vragen die ze daar stellen is of Cindy een 'health care directive' heeft, oftewel een wilsbeschikking voor het geval Cindy niet zelf bij machtte is om beslissingen over haar medische behandeling te nemen. Die heeft ze niet, maar we konden de arts laten weten dat ik in zo'n geval aanspreekpunt ben en dat zou gerespecteerd worden. We werden meteen gerust gesteld dat ik als familie beschouwd wordt in dit ziekenhuis. Daar ben je je hier in de VS niet altijd zeker van. Ik ken verschrikkelijke verhalen van partners bij wie de een de ander niet op de intensive care mochten bezoeken omdat ze geen bloedverwanten of echtgenoten waren (en trouwen is hier geen optie).

Dit soort discriminatie is niet eens ver van huis. Cindy staat op mijn ziektenkostenpolis die ik via Edelman heb, maar ik zou bijvoorbeeld niet op die van haar kunnen. Omdat ze voor de federale overheid werkt, wordt ik niet als partner erkent door haar werkgever en zou haar verzekering mij niet dekken.

Na de opnameformaliteiten gingen we naar de afdeling waar Cindy behandeld zou worden. Daar moesten we even in een wachtkamer zitten, maar al snel kwam er iemand die Cindy een nachthemd (meer een groot schort dat met wat lintjes aand e achterkant bij elkaar gebonden wordt) en badjas van dun katoen (om de achterkant te bedekken) gaf. Ze moest zich omkleden en vervolgens weer plaatsnemen in de wachtkamer. Er zaten wel meer mensen met dezelfde uitdossing. In Nederland zou je eerst naar je kamer gebracht worden en daar gelegenheid krijgen om je om te kleden. Ook zouden ze je daar alle uitleg geven alvorens ze je naar de operatiekamer brengen.

Toen Cindy opgeroepen werd, gingen we meteen naar de O.K. waar diverse verpleeggkundigen zich kwamen voorstellen en uitleg kwamen geven over verschillende aspecten van de ingreep. Het ging er allemaal heel relaxt aan toe. Toen de operatie begon, moest ik gaan.

Ik maakte van de gelegenheid gebruik om in het gebouw aan de overkant bloed te laten prikken - dat moest al een hele tijd doen; gewoon voor een routine-onderzoek. Toen ik op de derde verdieping van het ziekenhuis uit de lift kwam, zag ik een prachtig uitzicht op de Presidio en Golden Gate Bridge. Je zou bijna niet denken dat je in de stad bent, maar toen ik naar rechts keek was dat weer overduidelijk.

Na de ingreep ging Cindy naar de voor een paar uur verkoeverkamer en daarna naar de 'limited stay unit'. Deze afdelinging is te vergelijken met de polikliniek in Nederland, alleen blijven mensen hier ook voor een nacht overnachten. De zaal is ook zoals je die in Nederland op de polikliniek ziet: er zijn twee met elkaar verbonden ruimtes met in totaal negen bedden die door gordijntjes worden afgescheiden en de werkstations van de verpleging staan ook in deze ruimte. Ze heeft TV, telefoon en er is dus een draadloze internetverbinding. De zorg is prima: de verpleegsters zijn aardig, het eten kan ermee door en Cindy wordt door allerlei apparaten in de gaten gehouden.

Ze hebben hier trouwens geen bezoekuren, althans niet voor mij. Ik mag zo lang blijven als ik wil. Ik zou zelfs mogen blijven slapen, maar dat moet ik dan wel in een stoel doen. Weliswaar een stoel die uitklapt en achteroverleunt, maar echt comfortable is het niet, want je ligt niet helemaal plat en de bekleding is van plastic. Ik heb er een foto van gemaakt, want ik vond het zo'n typisch Amerikaans ding....

Vebinding

Voor mijn lunchafspraak met een klant in Mountain View was ik een halfuurtje te vroeg. Eerst dacht ik een koffeishop met Wi-Fi op te gaan zoeken, maar toen bedacht ik dat Mountain View de stad van Google is en dat er op straat gratis draadloze verbingen zouden moeten zijn. Daarbij kwam dat ik nog wel even van het mooie weer wilde genieten. Wat een verschil 30 kilometer hier kan maken! Terwijl het bewolkt en fris in San Mateo was, scheen de zon en was het lekker warm in Mountain View.

Het duurde een kwartiertje voordat ik eindelijk verbinding had en ingelogd was; mijn mail had ik ondertussen al lang op mijn Palm gecheckt, maar goed. Ik kon nog een kwartiertje surfen.

Aan het einde van de dag nam ik een andere weg naar huis, omdat mijn navigatiesysteem aanraadde om de snelweg voor een deel te mijden vanwege files. Ik reed daarom over El Camino Real, een van de oudste wegen in Californie. Daar kan je niets meer van zien hoor; het is nu een brede weg die langs huizen, winkelcentra en kantoren leidt. Het leek wel alsof ik om de kilometer een Walgreens zag. Walgreens is een drogisterij en apotheek; de winkels zijn minstens zo groot als een flinke Nederlandse supermarkt.

Kunst op kantoor

Binnen Edelman hebben we een thema: Living in Color. Medewerkers worden aangemoedigd om kleurrijk te leven; nieuwe dingen ontdekken, interesse in cultuur, kunst, politiek, literatuur of je openstellen voor anderen zijn allemaal vormen van kleurrijk leven. Living in color betkent ook dat je leven niet alleen om werk draait, en dat je je tijd niet alleen op kantoor in een cubicle moet doorbrengen. Vandaag werd daar onder werktijd iets aan gedaan.

Vanaf vier uur was er een workshop geleid door een kunstenares waaraan iedereen kon deelnemen. We hebben collages in allerlei vormen gemaakt: op canvas, in doosjes en op schoenen.

We hebben sinds een paar weken ook het werk van een aantal lokale kunstenaars op kantoor hangen. De kunst is er voor een paar maanden, dus in die tijd werken we in een gallerie.

Tuinfeest

Sommige maandagen is het moeilijker opstarten dan andere. Vandaag dreunde het weekend nog een tijdje na, want gisteren hadden we een drukke dag. 's Ochtends naar de sportschool, 's middags naar het jaarlijkse tuinfeest van Monica, Tom en Laura en 's avonds naar een concert van Sinead O'Connor.

Zoals bij veel van dit soort feesten in Amerika, was er een tafel met sterke drank, waar je wat kunt mixen. In dit geval was er tequilla om margarita's mee te maken. Er was ook wijn en bier, dat door de gasten was meegebracht. Dat is ook heel gebruikelijk: om op zo'n feest je eigen eten en drinken mee te brengen.

We kwamen Beth ook weer tegen.

Verschillende gastenhadden hun muziekinstrumenten meegrbracht en aan het einde van de middag werd er vrolijk op los gejamd.

Wij gingen na het feest door naar de San Francisco Symphony, zeg maar het concertgebouw van San Francisco, waar Sinead O'Connor optrad. Het gebouw staat aan Van Ness Avenue, naast de Opera en tegenover het gerechtshof en verschillende overheidsgebouwen. Allemaal indrukwekkende colossen van gebowen in renaissance stijl, behalve het symphoniegebouw dat meer modern is, maar daarom niet minder indrukwekkend... zowel van binnen als van buiten...

Schoonmaakdag

We wilden iets actiefs doen vandaag en besloten te gaan wandelen. Het weer was aangenaam in San Francisco, een beetje bewolkt en tegen de twintig graden. Daarom gingen we naar de overkant van de baai, in hoop op iets mooier weer: warmer en meer zon. Maar deze tijd van het jaar verschilt de temparatuur tussen San Francisco en de 'East Bay' niet zoveel. Dat merkten toen we in Emeryville en Berkeley waren. Daar liepen we langs de waterkant, door de jachthavens en over de pier.

In Berkely zagen we mensen met blauwe en groene plastic zakken lopen. Zij deden mee aan de internationale kust-schoonmaakdag. Ik had er nog nooit van gehoord, maar blijkbaar is dit een internationale schoonmaakdag. In ieder geval slaat ie hier, in het milieubewuste Californië, goed aan.

Op de pier van Emeryville

Allerlei mensen deden mee aan de schoonmaakactie
Vanaf de ander kant van de baai hadden we mooi uitzicht op San Francisco en de Bay Bridge.

Stoep

De afgelopen twee weken ligt de stoep voor ons kantoor al open, omdat er aan de leidingen eronder gewerkt moest worden. De eerste dagen werd er flink gedrilboort, want de stoepen zijn hier van beton. Toen ik vanochtend naar mijn werk liep, was het team een stuk groter dan de afgelopen dagen omdat er beton gestort werd. Ik vond het opvallend dat er hiervoor een stuk of vijf Mexicanen aan het team toegevoegd waren.

Zo ziet de stoep er normaal gesproken uit.

Marketingcongres

In het noordwesten van San Francisco heb je een flink stuk bos en op het allernoordelijkste deel is een oude legerbasis, waar oude barraken, officiershuizen en andere gebouwen nu dienst doen als bedrijfruimten en woningen. Dat is The Presidio, een National Park midden in de stad. Je hebt helemaal niet meer het gevoel in de stad te zijn, maar in een ander dorp.

Ik moest er gisteren heen voor een congres over 'conversational marketing'. Het congres was een goede gelegenheid om te netwerken en te horen hoe anderen met nieuwe media als blogs en social networks omgaan. Veel van wat hoorde kwam me bekend voor, en dat geeft best een goed gevoel... want dat betekent dat niet alles meer nieuw is voor me. Over wat me het meeste opviel heb ik getwitterd. Zo langzaam begin ik ook mensen te ik ken of herken tegen te komen op dit soort bijeenkomsten. Het Web 2.0 wereldje blijkt redelijk klein te zijn...

Naast 'keynote speeches' zijn er tijdens dit soort congressen altijd een paar panels.

Hier werd het congres gehouden, in Golden Gate Club

. Buiten werd er geborreld, ondanks dat het aan de frisse kant was.

Nog wat meer indrukken van The Presidio

.