Zorg

Ik schrijf dit terwijl ik naast Cindy's bed zit in een van de ziekenhuizen van UCSF (Universiteit van California in San Francisco). Ze hebben hier Wi-Fi voor gasten en patienten, dus terwijl Cindy ligt te doezelen op de pijnmedicatie, zit ik te bloggen. Geen zorgen, het was slechts een kleine ingreep waarvoor Cindy slecht een nachtje moet blijven.

We stonden om zes uur op omdat Cindy zich om half acht zich in het ziekenhuis moest melden, waardoor we een prachtige zonsopkomst zagen terwijl we naar mijn auto liepen die verderop in de straat geparkeerd stond.

We moesten eerste naar de afdeling opname om ons te melden. Een van de vragen die ze daar stellen is of Cindy een 'health care directive' heeft, oftewel een wilsbeschikking voor het geval Cindy niet zelf bij machtte is om beslissingen over haar medische behandeling te nemen. Die heeft ze niet, maar we konden de arts laten weten dat ik in zo'n geval aanspreekpunt ben en dat zou gerespecteerd worden. We werden meteen gerust gesteld dat ik als familie beschouwd wordt in dit ziekenhuis. Daar ben je je hier in de VS niet altijd zeker van. Ik ken verschrikkelijke verhalen van partners bij wie de een de ander niet op de intensive care mochten bezoeken omdat ze geen bloedverwanten of echtgenoten waren (en trouwen is hier geen optie).

Dit soort discriminatie is niet eens ver van huis. Cindy staat op mijn ziektenkostenpolis die ik via Edelman heb, maar ik zou bijvoorbeeld niet op die van haar kunnen. Omdat ze voor de federale overheid werkt, wordt ik niet als partner erkent door haar werkgever en zou haar verzekering mij niet dekken.

Na de opnameformaliteiten gingen we naar de afdeling waar Cindy behandeld zou worden. Daar moesten we even in een wachtkamer zitten, maar al snel kwam er iemand die Cindy een nachthemd (meer een groot schort dat met wat lintjes aand e achterkant bij elkaar gebonden wordt) en badjas van dun katoen (om de achterkant te bedekken) gaf. Ze moest zich omkleden en vervolgens weer plaatsnemen in de wachtkamer. Er zaten wel meer mensen met dezelfde uitdossing. In Nederland zou je eerst naar je kamer gebracht worden en daar gelegenheid krijgen om je om te kleden. Ook zouden ze je daar alle uitleg geven alvorens ze je naar de operatiekamer brengen.

Toen Cindy opgeroepen werd, gingen we meteen naar de O.K. waar diverse verpleeggkundigen zich kwamen voorstellen en uitleg kwamen geven over verschillende aspecten van de ingreep. Het ging er allemaal heel relaxt aan toe. Toen de operatie begon, moest ik gaan.

Ik maakte van de gelegenheid gebruik om in het gebouw aan de overkant bloed te laten prikken - dat moest al een hele tijd doen; gewoon voor een routine-onderzoek. Toen ik op de derde verdieping van het ziekenhuis uit de lift kwam, zag ik een prachtig uitzicht op de Presidio en Golden Gate Bridge. Je zou bijna niet denken dat je in de stad bent, maar toen ik naar rechts keek was dat weer overduidelijk.

Na de ingreep ging Cindy naar de voor een paar uur verkoeverkamer en daarna naar de 'limited stay unit'. Deze afdelinging is te vergelijken met de polikliniek in Nederland, alleen blijven mensen hier ook voor een nacht overnachten. De zaal is ook zoals je die in Nederland op de polikliniek ziet: er zijn twee met elkaar verbonden ruimtes met in totaal negen bedden die door gordijntjes worden afgescheiden en de werkstations van de verpleging staan ook in deze ruimte. Ze heeft TV, telefoon en er is dus een draadloze internetverbinding. De zorg is prima: de verpleegsters zijn aardig, het eten kan ermee door en Cindy wordt door allerlei apparaten in de gaten gehouden.

Ze hebben hier trouwens geen bezoekuren, althans niet voor mij. Ik mag zo lang blijven als ik wil. Ik zou zelfs mogen blijven slapen, maar dat moet ik dan wel in een stoel doen. Weliswaar een stoel die uitklapt en achteroverleunt, maar echt comfortable is het niet, want je ligt niet helemaal plat en de bekleding is van plastic. Ik heb er een foto van gemaakt, want ik vond het zo'n typisch Amerikaans ding....