Wat we onlangs in Chicago geleerd hebben, is felgebeerde kennis. Vandaag hielden we een presentatie om een deel van die kennis over blogs, online communities en andere nieuwe media te delen met onze collega's in San Mateo. We hadden ruim 30 deelnemers.
Ik zit net met een klant te praten over de wireless markt en hoe andere landen verder zijn op dit terein dan de VS. Vooral in Azië lopen ze voorop om de overheid daar grote projecten initieert. In Singapore bijvoorbeeld, zijn de bezig om draadloze internettoegang in het hele land beschikbaar te maken. Deze klant, een kleine start-up, is betrokken bij dit soort grote projecten.
Het simpele feit dat deze technologie het goed doet in andere landen en dat de VS achterloopt, is niet interessant voor de Amerikaanse media. Dat is geen nieuws. Dat ben ik anders gewend uit Nederland. Als Nederland ergens onderaan een internationale ranglijst bungelt is daar meestal wel aandacht voor. Hier veel minder. Men denkt al snel dat zoiets dan ook niet belangrijk of relevant is.
De manier waarop Amerikaanse journalisten nog wel enigszins te interesseren zijn voor dergelijke onderwerpen is als je ze kunt vertellen wat de lessen zijn de VS kan trekken uit projecten in andere landen. Je moet dus echt een stap verder gaan in het aanbieden van informatie. Zo hebben wij weer iets om ons mee zoet te houden, want het kost redelijk wat tijd om alle benodigde gegevens te achterhalen.
Terwijl Nederland steeds actiever wordt op Hyves, wint in Amerika Facebook snel aan populariteit. Natuurlijk is er ook MySpace, met miljoenen leden nog steeds het populairste 'social network' (ik geloof dat dat in het Nederlands een online vriendennetwerk heet), maar sinds Facebook het mogelijk maakt voor derde partijen om onderdeel te worden van een Facebook-pagina, schiet het gebruik van de site omhoog. Zelfs ik merk het aan het aantal uitnodigingen dat ik krijg.
Oorspronkelijk was Facebook bedoeld voor studenten en moest je een email-adres van een universiteit of school hebben om je aan te kunnen sluiten, maar dat prinicipe hadden ze al een tijd geleden laten varen. Er is een hoop bedrijvigheid op Facebook en veel vakgenoten zijn erop te vinden.
Ik ben van veel netwerken lid, maar begin de laatste weken pas echt de lol ervan te omtdekken nu er zoveel op Facebook te doen is. Het werkt een beetje verslavend...
Onlangs lazen we in de New York Times een artikel over een nieuwe actie van Al Gore. Hij is bezig de reclame- en mediawereld te betrekken bij zijn missie. Hij roept communicatiebureaus op om te helpen met het ontwikkelen van boodschappen, en mediabedrijven om zendtijd beschikbaar te stellen. Een van mijn klanten zit in die branche en we willen onderzoeken of dit bedrijf zich kan aansluiten bij deze actie. Een van onze stagiaires had ik gevraagd om te onderzoeken met wie we contact moeten opnemen, maar dat bleek lastiger dan gedacht. Toen bedachten we ons dat we een clean tech-divisie bij Edelman hebben en dat die groep wellicht de juiste contacten heeft. Ik mailde ze collega die die groep leidt om te vragen of zij een ingang heeft. Mailt ze me zojuist het telefoonnummer van de "Honorable Al Gore". Hij neemt waarschijnlijk niet zelf de telefoon op als ik bel, maar het is best cool om twee stappen verwijderd van hem te zijn. Figuurlijk dan, want hij is gevestigd in Nashville.
We zijn net terug van een etentje met de Silvermans. Ik was hun au pair in Boston, begin jaren '90, en de laatste keer dat ik de kinderen zag was acht jaar geleden. Het grootste deel van het jaar zorgde ik voor twee meisjes, Jessica van twee en Amanda van vier, en zes weken voor mijn vertrek naar Nederland werd er een jongetje, Gregory inmiddels Greg, geboren. Sinds die tijd is er een vierde kind bijgekomen en nu is hele familie op vakantie in Californie. Sharon en Alan, de ouders, hebben na jaren diensttijd bij hun werkgevers een vakantie van drie weken kunnen opnemen,
Het was geweldig om ze allemaal weer te zien. Voor mijn gevoel waren ze nauwelijks veranderd, alleen een beetje groter natuurlijk... Amanda gaat naar een college in Boston en woont sinds twee jaar niet meer thuis. Na de zomervakantie gaat Jessica naar een college in Philidelphia voor een mode-opleiding en Greg is een junior in high-school als het schooljaar weer begint, wat betekent dat hij in zijn een na laatste jaar is. Hij is een grote sportfanaat: speelt ijshockey en speelt over een paar weken mee in de Maccabi Games, in de volksmond de 'jewish olympics'.
We aten bij Bubba Gump op Pier 39 bij Fisherman's Wharf, zo'n restaurant waar ze voor je zingen als je jarig bent en waar de ketchup op tafel staat. Alles is in het thema van de film Forrest Gump: het desertmenu was in de vorm van een tafeltennisbetje en er waren volop gerechten met garnalen.
Een vriendin van ons stuurde een email over de zieke moeder van haar beste vriendin, twee mensen die wij ook kennen. Ze mailde naar al haar vrienden en kennisen om om financiele steun te vragen. De moeder is in haar laatste dagen en heeft rond de klok verzorging nodig. Zoiets wordt lang niet altijd door de verzekering gedekt, of er zit een maximum aan het aantal dagen.
Het is niet ongebruikelijk om de mensen om je heen om dit soort steun te vragen. Meestal gebeurt het zoals in dit geval: je vraagt het niet zelf, maar een vriend vraagt het en organiseert een 'fundraiser'. Amerikanen zijn gewend om actie te ondernemen. Ook zijn veel mensen solidair in zo'n situatie en helpen. Ik vertelde het aan een collega en die zei meteen, ik geef 50 dollar.
Niet ver van ons huis is een wekelijkse markt op zaterdag, waar boeren uit de omgeving hun waar komen verkopen. Het is niet toeristisch zoals de markt bij de Ferry Building, maar het is zo'n markt waar je gulden een daalder waard is... of je dollar een euro.
Voor nog geen vijfentwinig dollar hadden we een tas voor verse groenten en fruit. Hier moeten we vaker heen!
De training zit erop! We sloten de week af met het presenteren van onze opdracht aan onze collega's thuis en in Chicago. We waren allemaal trots op het eindproduct dat door goed teamwerk tot stand was gekomen, dus na het 'afstuderen' gingen we met een euforisch gevoel naar huis. Dominic, Alex en ik hadden nog net even tijd voor een drankje op een terras om het te vieren.
Chicago is een erg leuke stad waar ik nog een keer naartoe wil om meer te zien. Ik was er ooit drie uur geweest, en had toen de indruk gekregen dat de stad op New York lijkt, maar niets is minder waar. In de binnenstad staan dan wel veel wolkenkrabbers, de meeste zijn veel ouder dan die in New York. New York heeft de Empire State Building en de Chrysler Building uit de jaren '30, maar veel van Chicago's wolkenkrabbers zijn nog ouder, en indrukwekkender.
Na het drankje namen we de taxi naar O'Hare om terug te vliegen naar San Francisco. Doodmoe viel ik gisteravond in slaap...
De laatste voorbereidingen...
Het afstuderen: wij leggen aan collega's onze nieuwe media-strategie uit
Nog even van Chicago genieten voordat we het vliegtuig inmoeten. Op de achtergron zie je een van de indrukwekkende oude wolkenkrabbers.
Uitzicht vanaf het terras
Hier in Chicago zie ik winkels en andere zaken die ik al lang niet meer gezien heb, maar nog ken van mijn tijd in Massachusetts. Het zijn allemaal grote ketens die alleen aan de oostkust (daar hoor Chicago in veel opzichten ook bij) 
vertegenwoordigd zijn en geen filialen aan de westkust hebben. Het maakt me daarom een beetje nostalgisch om CVS weer te zien, want dat is de drogisterij waar ik altijd naartoe ging. En bij Bennigan's zijn we mengmaal uit eten geweest. 
Met Dunkin Donuts is waarschijnlijk de belangrijkste concurrent voor Starbucks; ik een geen koffiedrinker en geen donuteter, dus ik heb er niet zoveel mee.
Ik zie hier trouwens nog een ander bekend beeldmerk... Een paar jaar geleden heeft ABN-Amro hier een grote bank overgenomen. Nu zie je overal het groen met gele logo, maar dan met de naam van de bank uit Chicago.
Een borrel in Phil's apartement.
Een paar maanden geleden naam warenhuis Macy's uit New York, warenhuis Marshall Fields uit Chicago over. Dat gaf een enorme rel hier in Chicago, die nog steeds niet helemaal overgewaaid is. Er zijn nog altijd mensen hier die tegen de overname zijn omdat daarmee een icoon verloren ging. Dit filiaal was het vlaggeschip van Marshall Fields, maar is nu een Macy's winkel.
Met z'n allen aan het diner bij Atwood Cafe.
Buiten werd er aan de weg gewerkt. Ik vond het er typisch Amerikaans uitzien: de machines, de werkers, het feit dat er 's nachts gewerkt werd tussen de hoge gebouwen. Ik moest er een paar foto's van maken.
Met uithangbord van het Chicago Theatre op de achtergrond.
Op z'n Amerikaans is er iemand die ervoor zorgt dat we veilig over konden steken.
Op weg naar ons hotel... nog zo'n typisch plaatje van Chicago: door de straat loopt een rails op palen voor de L , een soort van sneltrein.
Ik ben me aan het aankleden terwijl de TV aanstaat. Hier zijn dezelfde ontbijtprogramma's op TV: Good Morning America, Today en The Early Show, alleen worden ze onderbroken door ander commercials en ook het nieuws wordt lokaal gemaakt. De meeste berichten gaan daarom over dingen die hier in de regio spelen: ontvoeringen, protestacties, lokale politiek. Als Bush wat te melden heeft komt dat ook op het nieuws, net als de oorlog in Irak, maar voor echt internationaal nieuws moet je CNN aanzetten.
waardoor het me een beetje aan Amsterdam deed denken. De huizen en de hele sfeer gaven een bekend gevoel... En dat werd nog eens versterkt toen het begon te regenen!
Mijn collega's in het tapasrestaurant
Deze week breng ik mijn dagen door in een van de labs in Edelman's kantoor in Chicago.
Phil brengt ons de kneepjes van het werken met 'social media' bij.
In de lift kan je op een scherm precies zijn op welke verdieping je bent. Het is een dubbeldekkerlift waardoor wij in de lobby in de lift moeten stappen die op de even verdiepingen stopt, maar onder onze kooi zit er nog een die je naar de oneven etages brengt. De lift stopt daarom op plekken zonder dat de deur opengaat. Dat wordt op het scherm aangegeven.
Deze twee torens heten Marina City, maar inde volksmond worden ze de corn cobs (maiskolven) genoemd.
We aten bij Bin 36, een restaurant een wijnbar. Je kon er een 'flight of wine' bestellen, dat waren vier glazen met een soort wijn uit verschillende streken. Dit tentje lag aan een straat met nog veel meer restaurants, de meeste waren steakhouses... en 'steak and chop houses' (chop staat voor pork chop, ofwel varkensvlees.) Ander typisch eten uit Chicago is de deep dish pizza.
Chicago bij nacht
De eerste trainingsdag zit erop - van negen uur vanochtend tot vier uur 's middags hebben we het over blogs, podcasts, RSS, bulletin boards, wiki's, tags, social networks en nog meer van dat soort onderwerpen gehad. Het ging lang niet alleen over de technologie, maar vooral over We zaten in een ruimte op de 32ste etage van het Aon Center, waar het hoofdkantoor van Edelman gevestigd is. In de lobby van het gebouw hadden we keuze uit acht liftblokken: voor eerste tot en met de eenentwinstigste verdieping met oneven nummers, voor de oneven verdiepingen tussen de 50ste en 68ste etage.
Het ging er allemaal relaxt aan toe: er was voldoende tijd om de stof uitgebreid te bespreken en we kregen ook nog een rondleiding door het kantoor. De cursus duurt een week en volg ik met nog zeven ander collega's; drie uit Silicon Valley, twee uit Atlanta, een uit Portland en een uit New York. Een jaar geleden had ik dat waarschijnlijk nog heel spannend gevonden, maar inmiddels begin ik het gewoon te vinden dat mijn collega's over vandaan komen.
Met Dominic tijdens de rondleiding door Edelman's hoofdkantoor.
Boven en onder: brainstormruimtes. 
Vergaderruimtes.
Boven en onder: uitzicht van de 64ste etage.
Tijdens de lunch gingen we naar een van de andere wolkenkrabbers, waar op de kelderetage allerlei restaurants zitten. Wij gingen naar Cosi, een keten die je niet in Californie hebt. Dominic kende het van haar tijd in Washington DC.
's Avonds gingen we met z'n allen eten bij Joe's. Helaas was de wachtlijst zo lang dat we het na een glaasje wijn en wat voorgerechten voor gezien hielden. We moesten nog aan ons huiswerk: een blog post schrijven over de toekomst van marketingcommunicatie.
Uitzicht vanuit mijn kamer bij daglicht.
De Magnificent Mile... ik ben waarschijnlijk verwend nu ik in San Francisco woon, maar ik vond het een beetje tegevallen. Als je bedenkt dat Chicago de grootste stad in de wijde omgeving is, kan ik me voorstellen dat voor veel mensen deze straat met allerlei oude wolkenkrabbers en luxe winkels erg indrukwekkend is. Misschien is het mijn gebrek aan interesse voor wolkenkrabber-architectuur.
De Chicago River
Aan de Magnificdent Mile, ofwel North Michigan Avenue, werd dit weekend een kunstmarkt gehouden.
Ook land Michigan Avenue ligt Millennim Park, waar ik een tijdje heb doorgebracht. Hier zie je het Jay Pritzker Pavilion, waar buitenluchtconcerten gehouden worden. Het gebouw heeft herkenbare stijl van architect Frank Gehry.
Dit kuntswerk staat ook in Millennium Park... het het Cloud Gate en het is het meest fantastische openbaar kunstwerk dat ik ooit gezien heb. Een soort druppel die de hele stad weesspiegelt... het ding heeft een enorme aantrekkingkracht. 
Het park ligt aan Lake Michigan, een van de vijf Great Lakes. Ik heb heerlijk een uurtje in het grad bij het water gelegen om van de zon te genieten.
Daarna ging ik naar het Art Institute of Chicago - ook dit museum lig in het park. Alles was op loopafstand van mijn hotel. Hieronder twee van de honderduizenden werken die er tentoongesteld worden.
