West Side Story

In Berkeley is het Pacific Film Archive Theatre, zeg maar een soort van Filmuseum zoals in het Amsterdamse Voldenpark. Een hele tijd geleden kregen we een brochure thuis met een overzicht van films die het theater vertoond. De maand draaiden er films uit de jaren '60 en wij gingen dit weekend naar West Side Story. Ik vond het heel gaaf om die film op het grote doek te zien.

Het theater staat aan de rand van de universiteitscampus in Berkeley. Het is een van de 10 vestigingen van de Universiteit van California, maar dit is de enige die bekend staat als Cal. Californië heeft daarnaast nog een andere staatsuniversiteit, de California State University, met 23 campussen.

We gingen met Bart en moesten nog een paar blokken lopen om bij het theater te komen, langs de rand van de campus. We zijn niet echt het terrein opgeweest maar kregen wel een indruk van de sfeer en de grootte. Aan de overkant van de straat zagen we allerlei restautants en winkels die duidelijk op studenten gericht zijn. Op de campus zelf zijn ook winkels. Onder andere een winkel waat je kleding en ander zaken in de kleuren van de universiteit kunt kopen. Zeker nu het de tijd van het jaar is van college basketbal, zie je veel mensen in hun schoolkleuren.

Toetjes

Cindy had gevraagd of ik mee uit eten wilde gaan met haar collega's. Gisteravond spraken we af in Luella, een restaurant in de wijk Russian Hill. De vriend van een van Cindy's collega's is er kok. Na het hoofdgerecht werden er vijf nagerechten in het midden van de tafel gezet - we hadden niets besteld dus dat was een leuke verrassing. Ze zagen er allemaal even lekker uit. Gelukkig hoefden we niet te kiezen, want we hadden ieder een leeg bordje voor onze neus en konden zo een beetje van elk toetje proeven.

Dansvoorstelling

We hadden een gevarieerde avond gisteren. Ik had de hele dag in ons kantoor in San Francisco gewerkt en nam om half zes de Bart naar Civic Center, een paar stations verderop. We hadden kaartjes voor een alternatieve dansuitvoering en wilden vooraf een hapje eten. In de buurt van het theater zijn alleen weinig restaurants - voor je het weet zit je in een van de slechtse buurten van de stad, de Tenderloin. De Warfield ligt ook aan de rand van deze wijk en als we erheen lopen vanaf het station, komen we altijd langs een hoop junks en daklozen.

Via Yelp vond ik toch een leuk tentje: Bossa Nova, een vrij nieuw Brazziliaans restaurant. Erg sfeervol, met goede muziek en lekker eten. Zoals gewoonlijk was het geen probleem om tegen kwart voor acht naar buiten te lopen om op tijd te zijn voor de voorstelling in CounterPULSE.

Zoals de naam al aangeeft, is dit theater voor niet-traditionale vormen van uitvoerende kunst. Ze noemen het een 'community-based' theater, wat betekent dat het voor een groot deel draait op giften, sponsors, ledmaatschappen en vrijwilligers. De eerste dans werd uitgevoerd door Tara en Rhona, die we op de sushi-party hadden ontmoet (Jeri en Emily waren er ook). Rhona zit in een rolstoel, dus het was zeker geen doorsnee dansvoorstelling... wel heel mooi.

Zo rolden we van een hip tentje in de meer alternatieve scene van San Francsico. De foto's hieronder illustreren het een beetje.

Rangen

Een collega uit New York belde me vandaag. We hadden het over relaties met klanten. Ze adviseerde om vaker met klanten te lunchen, vooral met de hoogste baas binnen een bedrijf. Ze stelde ook voor om mijn baas en diens baas bij klanten te betrekken om hen het gevoel te geven dat ze belangrijk zijn.

Ik vertelde dit later aan mijn baas. Hij moest lachen en deed het af als typisch oostkust. Volgens hem zijn ze daar hierarchischer ingesteld. Ook het lunchen vond hij typisch iets New Yorks. Hij heeft er jarenlang zelf gewerkt, dus hij kan het weten...

Hier in Silicon Valley, worden mensen in het algemeen veel meer op hun meritus beoordeeld. Rangen en standen doen er veel minder toe.

Wilders

Geert Wilders heeft nu ook het Amerikaanse nieuws gehaald met zijn film. Gisteren las ik de eerste berichten in IT publicaties omdat de internet provider waar hij zijn website heeft draaien, de site uit de lucht heeft gehaald. Inmiddels heeft het nieuws ook CNN en de Wall Street Journal gehaald.

De berichtgeving is met name feitelijk en geeft een overzicht van gebeurtenissen die in Nederland de afgelopen tijd hebben plaatsgevonden.Vervolgens worden die in een breder kader geplaatst door ook te verwijzen naar ontwikkelingen in andere landen, zoals Denemarken en Pakistan. Ook aan Theo van Gogh wordt gerefereerd.

Ik begrijp dat er demonstraties in Nederland plaatsvinden. Daarvan is hier geen sprake - het is een onderwerp dat buiten het gezichtsveld van de meeste Amerikanen blijft. Zij zijn veel te druk met de campagnes van Hillary Clinton en Barack Obama. Het moddergooien is hier officieel begonnen...

Hot-wings

Tegen het einde van een lange wandeling langs de kust en door woonwijken aan de rand van Santa Cruz, liepen we langs Cole's BBQ. Dit barbecue-tentje zien we al meer dan tien jaar als we in het kusthuis van Cindy's familie

Het is moeilijk om niet helemaal onder te zitten...

verblijven, maar we waren er nog nooit geweest. Sinds we in Georgia bij een barbecue-restaurant gegeten hebben, weet ik hoe lekker het eten er is.

Het was mooi weer, het liep tegen tweeën en we hadden nog niet geluncht, dus een paar hot-wings met een biertje gingen er wel in. Om je vingers bij af te likken...

Het restaurant zelf heeft neer om het lijf dan een snackbar in Nederland, maar het weer was mooi genoeg om buiten te zitten. Sterker nog, het was warm genoeg om nog even op het strand te liggen toen we terug kwamen. Cindy's neefjes hadden al op ons zitten wachten, dus die gingen ook mee om.

Zo'n weekend in Santa Cruz voelt al snel als een mini-vakantie...

Bloesem

Sinds een week of twee staan de bomen bij ons achter in de tuin en in de buurt van kantoor vol bloesem. Ik wilde er steeds foto's van maken, maar het kwam er steeds niet van. Zaterdag greep ik mijn kans. In de hoofdstraat van Santa Cruz barstte het van de bloeiende bomen. Prachtig!

Santa Cruz Oost

Gisteren reed ik rechtstreeks van kantoor naar Santa Cruz. Ik had mijn dag (en week) zo gepland dat ik rond vier uur weg kon zodat ik tegen zes uur aankwam in de badplaats. We zijn hier vanwege Pasen en Cindy's ouders komen ook.

Gisteravond hadden we met Jane afgesproken, die we vorige week op de sushi-party ontmoet hadden. We gingen (weer) een cabaretavond en vooraf aten we met Jane en een aantal van haar vriendinnen in een pannenkoekrestaurant tegen over het theater. Het Rio Theatre is eind jaren veertig als een bioscoop gebouwd in een typisch Amerikaanse stijl van die tijd.

Het bracht ons naar Santa Cruz Oost, een deel van de stad waar we nog niet goed kennen. Er waren allerlei leuke restaurantjes en winkeltje langs een drukke weg. We moeten nog maar eens terug gaan om dit buurtje verder te verkennen.

Stimulans

In januari namen president Bush en het congres een wet aan die een recessie in Amerika zou moeten voorkomen. Volgens de nieuwe wet zou elke belastingbetaler 300 dollar van de overheid krijgen. Het idee erachter is om Amerikanen aan te moedigen door te gaan met consumeren en niet vanwege een op handen zijnde recessie te stoppen met uitgeven, want dat is goed voor de Amerikaanse economie. In de afgelopen twee maanden werd het ene negatieve economische nieuws gevolgd daar het andere sombere bericht. Diverse experts zeggen dat Amerika al in een recessie is, maar de regering gebruikt allerlei eufemismen en wil het "r-woord" niet in de mond nemen.

Deze week kreeg ik, net als alle andere belastingbetalers in Amerika een brief waarin nogmaals bevestigd wordt dat de cheques in mei opgestuurd. Weer een kleine aanmoediging om maar door te gaan met uitgeven. Op de achterzijde staat omschreven wie wel en niet in aanmerking komt voor de regeling. Als je meer dan 75.000 dollar per jaar verdient, krijg je niets.

Veel mensen doen lacherig over de maatregel, helemaal toen de brief in de bus viel om dat daar waarschijnlijk miljoenen dollars aan besteed is...

Overigens hoorde ik op het radio-nieuws dat de Californische economie in februari gegroeid is.

Gokken

Cindy heeft een lot gekocht voor de loterij van Californie. Voor een dollar kun je meespelen. Je kunt zelf nummers kiezen of dat de computer laten doen. Dat laatste deed Cindy. Je krijgt een klein computeruitdraaitje mee. Toen ze vandaag de nummer ging controleren zag ze dat het deze week 'nail problem gambling awareness week' is. In het Nederlands gezegd is het de week om stil te staan bij de oplossing voor probleemgokken. Vlak eronder staat 'quick pick'.

Niets gewonnen trouwens.

Zonsondergang

Nu de klok verzet is, zie ik regelmatig prachtige zonsondergangen op weg naar huis. Even snel een foto van genomen vanuit de auto.

Belastinangifte 2007

Dit jaar ben ik er vroeg bij, want tijdens mijn lunchpauze ging ik naar een belastingadviseur en zijn alle formulieren ingevuld en opgestuurd. Op 15 april moeten de belastingaangiften hier ingediend zijn.

Ik had besloten om niet naar dezelfde adviseur te gaan als de vorige twee jaren, maar naar een kantoor van H&R Block, een grote keten van belastingadviseurs. Het scheelt een stuk in de kosten en ik loop dagelijks langs de lokale vestiging. H&R Block is voor mij een bekende naam omdat ze ooit de eigenaar van CompuServe waren. Ze kochten de online dienst voor 20 miljoen en verkochten het bedrijf voor 1,2 miljoen miljard dollar 18 jaar later. Geen slechte investering...

De aangifte was in een uurtje gepiept. De belastingadviseur loodste me door de formulieren voor de staats- en federale belasting heen en deed vervolgens de aangifte digitaal. Voor de federale belastingen had ik verschillende aftrekposten, zoals donaties aan goede doelen, kentekenbewijs en de belasting aan de staat Californie, maar ik moest uiteindelijk wel bijbetalen.

Sushi

Het is hier hip om in een loft te wonen, een grote open ruimte met hoog plafond, waar de slaapkamer op de balustrade is. Tegenwoordig worden ze nieuw gebouwd, maar oorspronkelijk werden ze in oude opslagloodsen gemaakt. Jeri heeft lang in zo'n authentieke loft gewoond, samen met drie 'roommates'. Imiddels zijn ze stuk voor stuk verhuisd, maar hebben de loft tot nu toe nog aangehouden. Over een paar maanden houdt dat op, maar voorlopig kunnen er nog feestjes gegeven worden... Gisteravond had Simone, een van de oorsrponkleijke vier bewoners, wat vrienden uitgenodigd voor een 'roll-your-own-sushi-party', mede ter ere van haar moeder die op bezoek was vanuit Duitsland. Het was een goede manier om het weekend af te sluiten.

De ingang van het pand waar de loft is, aan de rand van een industriegebebied, onder snelweg 280. We hadden een six-pack Sapporo-bier meegebracht.

In de grote open ruimte is een keuken in de hoek gemaakt.

De loft vanuit de andere hoek gezien.

We zagen heel wat van onze vrienden en ontmoetten een paar mensen die we nog niet kenden.

Cindy en Jeri

Cabaret

Gisteravond gingen we naar cabaret-voorstelling; we hadden kaartjes voor Margaret Cho in The Warfield. We hebben krom gelegen - we hadden haar wel eens op TV gezien, maar in het echt was ze nog grappiger. De beste grappen zijn duidelijk te grof om zomaar op TV te vertonen... in Amerika. Het programma, Beautiful, ging vooral over sex, politiek, homo's en Aziaten. Ze is fel tegen Bush en de huidige regering, laat geen vooroordeel uit de weg en kent geen schaamte. Hier noemen ze deze vorm van theater stand-up comedy en hoewel ze het grootste deel van de avond een monoloog hield, waren er ook een paar liedjes en scetches met andere cabaretiers. Om een indruk te geven van haar humor, is hier een YouTube-clipje.

Om negen uur stonden we weer buiten en besloten nog even langs El Rio te gaan, de bar aan het uiteinde can onze straat. Er speelde een rockband die hier in San Francisco populair aan het worden is en waar we verschillende keren over gehoord hadden. De band, Dolorata, is onder andere bekend omdat de drummer van de Four Non Blondes erin speelt.

Rustig aan

Het weekend is rustig begonnen. Gisteravond gingen we uit eten bij Aperto, een Italiaanse restaurantje in Potrero Hill. 'Tis maar een klein buurttentje dat we kennen omdat Jerry er om de hoek gewoond heeft. Jaren geleden aten we er voor het eerst, tijdens een vakantie, en sinds we hier wonen zijn we er al een keer of twee geweest. Het is net te ver om te lopen, maar de zelfgemaakte pasta's zijn er zo lekker dat het een kort autoritje wel waard is.

We kwamen er twee kennisen tegen - vrienden van vrienden die we wel eens op feestjes zijn tegengekomen. Erg grappig om te merken dat we al zover ingebrurgerd zijn in San Francisco dat we bekenden tegenkomen als we uit eten gaan.

Terwijl Cindy vanochtend weer ging hardlopen in Golden Gate Park, heb ik eindelijk onze belastingschuld over 2005 voldaan. De belastingdienst was er na tweeenhalf jaar eindelijk uit wat nog moesten betalen. Niet echt een fijn moment voor ons nu de dollar zo laag staat. Ik heb ook nog een brief naar UPC geschreven, mijn uren voor werk ingevuld en meer van dat soort administratief werk gedaan.

Vervolgens heb ik nog even met mijn broer en zijn twee zoontjes geskypet. De jongste, Yorrick, is gisteren twee geworden en hij had een hoop te vertellen, net als zijn broertje Abel van drieenhalf. Leuk om ze weer even te zien.

Herbst Theater

Het stadhuis van San Francisco is omringt met overheidsgebouwen, bibliotheek, theaters en musea. Samen vormen de gebouwen het Civic Center.

Eén daarvan is het Herbst Theatre, waar we vanavond waren voor een muziekuitvoering door San Francisco's Philharmonia Baroque Orchestra. Ik kan niet zeggen dat wij grote liefhebbers zijn van barokmuziek, maar de basist uit het gezelschap had ons uitgenodigd. We kennen haar uit Wild Side West en ze had ervoor gezorgd dat we ons alleen maar bij de kassa hoefden te melden om naar binnen te kunnen.

Zo zagen we eens een heel ander publiek dan wat we veelal in San Francisco zien; het deed me meer aan het publiek in Amstedam denken, al lag de gemiddelde leeftijd duidelijk hoger. Veel mensen hadden zich netjes aangekleed, veel netter dan je hier normaal gesproken ziet, zonder er veel poespas van te maken.

Zoals wel meer van dit soort gebouwen in Amerika, deed het theater aan alsof het eewenoud is, maar in werkelijkheid bestaat het nog geen honderd jaar. Hoe dan ook was het een mooie zaal met indrukwekkende muurschilderingen. Ik mocht er officieel geen foto's maken maar heb er stiekem tocjh een paar genomen... Samen met drie andere theatergebouwen bij het Civic Center vormt het Herbst Theatre een oorlogsmonument.

Persclub

We zijn weer eens een perstoer aan het plannen voor een van mijn klanten. De CEO van het bedrijf zal Washington, Boston en Chicago aandoen, want daar zijn de media die voor hem belangrijk zijn. Toen ik hier net was, zou zo'n toer grote indruk op me gemaakt hebben, maar inmiddels is het 'business as usual'. Een kwestie van een aantal journalisten bellen en mailen om afspraken te maken. Soms heb je wat overredingskracht nodig om moet je de interesse wat opwekken, en eerlijk gezegd lukt dat niet altijd, maar een toer organiseren is niet zo sexy of compliceerd als het lijkt.

Ik sprak vandaag met een journalist in Wasnington DC. Hij had al aangegeven een afspraak met mijn klant te willen, dus we moesten het alleen nog eens worden over plaats en tijd. Ik stelde voor om te lunchen en hij kwam met het idee om dat in de National Press Club te doen. Wat Nieuwspoort in Den Haag is, is de National Press Club in DC. Je moet er lid van zijn om binnen te mogen, er zijn verschillende restaurants, ruimtes voor persconferenties, interviews en er zijn studio's.

De journalist vertelde me hoe hij er ooit een interview met managers van Microsoft deed. Net toen ze hem vertelden hoe belangrijk het is wat ze doen, kwam Nelson Mandela binnen. Na de onderbreking vroeg hij aan de woordvoerders wat er ook alweer zo belangrijk was... Een andere keer was hij een interview aan het doen en kwam Donald Rumsfeld binnen. Hij vroeg of hij even kon blijven om te schuilen van de paparazzi.

Ik zou er graag bij zijn tijdens de toer om de persclub met eigen ogen te zien, maar een collega van me gaat onze klant begeleiden tijdens de toer. Tja, iemand moet het thuishonk bewaken...

Opstaan

Het was moeilijk om vanochtend om 7 uur uit bed te komen. Misschien was het de spierpijn van de inspanningen in de sportschool gisteren of de wijn die we 's avonds met Jeri dronken tijdens een uitzending van The L Word, maar ik denk dat het nog het meest het verzetten van de klok was. Afgelopen weekend is de zomertijd hier weer ingegaan.

Morgenvroeg heb ik mijn eerste afspraak om 8 uur. Dan moet ik via web-conferentie een presentatie geven aan verschillende directieleden van een van mijn klanten. Dat wordt een zware start van de dag...

Filmavond

Cindy heeft zich een paar weken geleden aangesloten bij de Frontrunners, een groep die elke zaterdagochtend gaat hardlopen in Golden Gate Park. Een paar mensen uit de groep hadden ons uitgenodigd voor een filmavond. Gewoon bij iemand thuis een DVDtje kijken. De mensen bij wie het was, kenden we nog niet, maar dat maakt hier niet uit. Amerikanen zijn veel makkelijker in het uitnodigen van mensen die ze nog maar één of twee keer ontmoet hebben.

Ze woonden niet al te ver van ons vandaan, verder op de berg van Bernal Heights, dus we konden erheen lopen. Aan de buitenkant zag het huis er al indrukwekkend uit en dat was van binnen niet minder. De keuken, zit- en eetkamer waren in een open ruimte op de bovenste etage met ramen aan drie kanten waardoor er een geweldig uitzicht was. Een huis boven op een heuvel in San Francisco is vergelijkbaar met een grachtenpand in Amsterdam in sommige opzichten.

Na de eerste hapjes en drankjes verhuisden we met z'n veertienen naar de begane grond om in de TV-kamer de film te kijken. Er was pizza besteld - drie enorme schijven! Sommigen gingen nog even in de jacuzzi die buiten op het terras stond voordat de film werd aangezet. En daarna gingen de lichten uit en was het relaxen.