Las Vegas

Vrijdagavond vloog ik naar Las Vegas voor het weekend. Een paar vriendinnen hadden gevraagd of ik zin had om mee te gaan. De aanleiding voor de trip was een gala diner van HRC (zoals laatst in San Francisco), waar een aantal van hen bij betrokken zijn.

Vegas is een mega-pretpark voor volwassenen. Naast de casino's heb je er ook enorm veel grote shows. Cirque du Soleil heeft er bijvoorbeeld zes verschillende shows en er ijn concerten van grote sterren. Het barst er van de striptenten en allerlei bezienswaardigheden uit de hele wereld zijn erheen gehaald, zoals een deel van het Guggenheim en het Hofbräuhaus uit München. In de staat Nevada waarin de stad ligt, mag ook van alles wat in de rest van Amerika niet mag, zoals alcohol op straat drinken. Je mag er ook nog roken in publieke gelegeheden. Hier is zelfs prostitutie toegestaan. Geen wonder dat de slogan van Las Vegas, zoals elke Amerikaan weet, is: 'what happens in Vegas, stays in Vegas.'

Ondanks dat er zo'n twee miljoen mensen in Vegas wonen, voelt het niet als een echte stad aan. Er is geen echte stadskern. Ik heb me altijd afgevraagd he het is om hier te wonen. Daar heb ik afgelopen weekend een beetje een indruk van gekregen, want we sliepen bij een vriendin thuis.

Vegas draait 24 uur pr dag door en dat is niet alleen voor de toeristen. We gingen 's avonds tegem middernacht uit. In Nederland is dat gewoon, maar in San Francisco ben ik dat niet meer gewend. En toen we rond drie uur de club verlieten en ik toe was aan mijn bed, gingen we eerst nog even langs de Thai om iets te eten.

In de aankomsthal van het vliegveld begint het al: de lichtreclames voor de shows komen je tegemoet en natuurlijk staan er overal gokautomaten.

Uitzicht vanuit het apartement waar we verbleven.

Hetzelfde uitzicht overdag.

Indruk van het apartement dat op de veertiende verdieping van een twee-jaar-oud gebouw was.

Op het dak van de woontoren was een zwembad

Indruk van de lobby: alles hip en trendy. Er zat constant een portier die ons binnenliet.

Weer eens in zo'n echt Amerikaans restaurant gegeten, waar ik thuis nooit kom.

Dit is een ontbijt voor een persoon: eireren met 'biscuits 'n gravy'.

Natuurlijk zijn ook vuurwapens toegestaan, dus je moet niet opkijken van een reclame voor een 'gun store' op het dak van een taxi.

Onze taxi-chauffeur vertelde dat ze pas sinds twee jaar in Vagas woonde. Voorheen was ze bestuurder van een betonmixer in Colorado. Dat was een gevaarlijke baan omdat ze vaak steile hellingen opmoest met de truck, ook als het glad was. Het gevaar en de slechte economie dreven haar naar Vegas, waar het haar god bevalt. Ze heeft alleen in salaris in moeten leveren.... voorheen verdiende ze 27 dollar per uur en nu nog maar vijf. Ze zou het dubbele kunnen krijgen in een nachtwinkel, maar het taxiwerk beviel haar te goed.

Huizenprijzen

Een collega heeft een huis gekocht in Sunnyvale, drie kwartier ten zuiden van San Francisco. Gisterochtend heeft hij 89 keer zijn handtekening gezet op allerlei papieren voor de overdracht, de aanbetaling en de hypotheek. Ik ging ervan uit dat hij dan ook de sleutel van het huis zou hebben, maar die krijgt hij pas over drie dagen. Toen hij mijn verbazing zag, legde hij uit dat dat een nieuwe regel is die te maken heeft met de crisis in de huizenmarkt.

De drie dagen geven de banken de gelegenheid om alles te checken; om te zien of je daadwerkelijk de baan en het salaris hebt dat je hebt opgegeven.

Mijn collega maakt gebruik van de lagere huizenprijzen. Hij huurt nu - betaalt minder aan huur dan zijn hypotheek zal zijn en woont nu groter, maar ziet dit als het juiste moment om in de huizenmarkt te stappen. De prijs van het huis dat hij koopt, ligt ruim 40 procent lager dan het twee jaar geleden zou zijn geweest. Niet overal zijn de prijzen zou hard gekelderd, maar in sommige minder populaire buurten is het hard gegaan.

Het huis staat niet in een slechte wijk, maar de buurt is iets minder populair vawege het schooldistrict waar het in staat. Hij vertelde dat minder dan een kilometer verderop de huizen een ton in prijs omhoog gaan, omdat die net in een ander schooldistrict staan.

Het schooldistrict waarin je woont, bepaalt naar welke openbare school je kinderen mogen gaan en daar ziet klaarblijkelijk veel kwaliteitsverschil in. Tijdens een lunch wisten mijn collega's precies te vertellen welke scholen goed zijn en welke een mindere reputatie hebben. De kwaliteit van de sportteams speelde daarbij ook een rol (elke school heeft hier teams in allerlei sporten van basketbal tot American Football); voor hen gaf dat aan hoe competatief een school is.

WW

Een vriendin zit zonder werk; ze heeft een paar maanden geleden haar baan verloren vanwege bezuinigingen. Ze krijgt nu een werkloosheidsuitkering. Ik vroeg haar of die gerelateerd is aan haar laatst verdiende salaris.

Ze legde uit dat de uitkering op zich wel gebaseerd is op haar vorige inkomen, maar dat de overheid een maximum stelt aan de uitkering en die grens ligt aan de lage kant. Ze krijgt 1900 dollar per maand en dat is met 25 dollar per dag uit Obama's stimulusplan.

Ik weet niet wat ze voorheen verdiend heeft, maar ik gok dat het maximaal 40 procent van haar laatst verdiende salaris is.

Clunkers

Autodealers moeten vanavond alle formulieren ingediend hebben voor het 'Cash voor Clunkers' initiatief van Obama. De afgelopen weken kreeg iedereen die zijn oude bak (clunker) inruilde voor een nieuwe auto een extra 3500 of 4500 dollar aan inruilwaarde van de staat.

De auto moest aan verschillende eisen voldoen, waarbij het benzinegebruik voorop stond. Het idee achter Cash for Clunkers was namelijk dat er schonere en zuinigere auto's op de Amerikaanse wegen komen te rijden. Natuurlijk was het ook een verkapt stimulusplan voor de autoindustrie.

In eerste instantie was er een miljard dollar voor uitgetrokken, maar na een week was het programma al door zijn budget heen, Even leek het aan zijn eigen succes ten onder te gaan, maar als snel keerde het parlement nog eens twee miljard goed. De populariteit bleef groot. Zo groot dat op de laatste dag de servers vastliepen en autodealers een extra dag kregen om alle formulieren in te dienen.

Er zijn 690,000 auto's verkocht. In veel gevallen zijn Amerikanen geswitcht can pick-up trucks en SUV's naar compactere modellen als de Ford Focus and Honda Civic.

Bereavement

Ik vlieg zo naar Nederland voor twee dagen vanwege de begrafenis van een goede vriendin. Ik vroeg mijn baas om een verlof hiervoor op maandag en kreeg meteen toestemming hiervoor. In Nederland wordt nogal eens gedacht dat je in Amerika niet makkelijk vrije dagen kunt opnemen, en het klopt ook wel dat het lastig en ongebruikelijk is om langer dan twee weken vrij te nemen. Maar in dit soort situaties waarbij het om een overlijden gaat, wordt er totaal niet moeilijk gedaan.

Omdat het om een vriendin gaat en niet om een familielid, moet ik wel een vrije dag opnemen. Anders krijg je er bijzonder verlof voor dat 'bereavement' genoemd wordt.

Brand update

De brand woedt nog, maar Jane en anderen geevacueerden konden een paar dagen geleden weer naar hun huis.

De gebied dat in de fik staat groeit nog steeds en beslaat nu 31 vierkante kilometer, maar zo'n 90 procent is nu ‘contained’. Er zijn nog wel wat huizen die risico lopen, maar Bonny Doon is veilig. Dit is met name omdat er een heel stuk bos, ter grootte van een snelweg, weggebuldozerd is. Daardoor dan de brand niet overspringen nar dat deel van de Santa Cruz Mountains. Ik sprak Jane net, die erg blij is om weer thuis te zijn, maar was ook weer blij dit weekend vrienden in San Francisco te bezoeken omdat de rook niet te harden is.

Zoals ik laatst al schreef, zijn er ook mensen in het gebied gebleven. Een andere vriendin die niet evavueerde maakte deze foto’s:

Lockheed brand

Toen ik woensdagavond thuis kwam na een borrel, zette ik de TV aan om nog even het nieuws te zien. Ik zag een bosbrand. Niet ongebruikelijk in deze tijd van het jaar - het barst van de bosbranden in heel Californië, maar deze woedde in Bonny Doon. Dat is vlak bij Jane's huis, dus ik belde haar meteen.

Ze vertelde dat de brand op 10 minuten rijden afstand was, in de buurt van waar we afgelopen zaterdag een wandeling gemaakt hadden (even naar beneden scrollen en je ziet het). Ik was verbaasd dat ze er zich geen zorgen om leek te maken. Afgelopen jaar was er ook een grote bosbrand in de buurt van haar huis, waarbij ze moest evacueren en toen liep alles goed af. Dat stelde haar ergens gerust...

Donderdagochtend (de volgende dag) belde ik weer om te horen hoe de boel erbij stond. Op dat moment was de brand verdubbeld in grootte naar ruim 20 vierkante kilometer en 5 procent 'containment' (percentage van de brand dat onder controle is). Er was opgeroepen tot vrijwillige evacuatie - ik bood aan dat ze bij mijn terecht zou kunnen, maar Jane maakte nog een aanstalte om haar 'go-boxes' te pakken. Iedereen die in bosrijke gebieden woont, heeft een aantal go-boxes (niet veel anders dan verhuisdozen) om alles van waarde in mee te nemen.

Ik bood aan dat ze bij mij terecht kon, mocht het nodig zijn. Om elf uur belde ik nog even en kreeg een kort antwoord: 'mandatory evacuation' oftewel verplichte evacuatie. Ik hing snel weer op zodat ze verder kon gaan met pakken. Een paar uur later was ze in San Francisco en verblijft ze hier.

Alle branden krijgen hier een naam - meestal worden ze vernoemd naar de plek van oorsprong - in dit geval een terrein van Lockheed.

We houden het nieuws goed in de gaten - via het TV, de officiele website van de staat en via vrienden. Verschillende vrienden van Jane hebben geen gehoor gegeven aan de oproep om te evacueren. Het wordt hier gezien als typisch is voor 'mountain people' - ze zijn eigenzinniger en onafhankelijker dan de gemiddelde Amerikaan. Ze weten dat ze een risico nemen en moeten er zelfs een vrijwaring voor tekenen.

Tijdens de brand van vorig jaar zijn er mensen geweest die hun huis wisten te sparen door thuis te blijven en de boel nat te houden. Twee van Jane's vrienden proberen nu hetzelfde te doen en werden geinterviewd voor het nieuws - je ziet zat ze weten waar ze mee bezig zijn:

De nieuwsvoorziening van de autoriteiten is erg goed. Er is een website die om de paar uur geupdate wordt met de laatse informatie. Inmiddels is de brand uitgegroeid tot bijna 28 vierkante klilometer, maar 50% containment, dus dat is positief en veel beter dan verwacht. Er is een kaartje dat precies laat zien waar de brand is. De site laat ook zien hoeveel manschappen, helikopters e.d. worden ingezet. En er wordt bijgehouden hoeveel geld besteeds is aan het bluswerk. Hier zijn twee screen shots van hoe het er vanochten bijstond:

Casa Jane

Het bezoek aan de Mystery Spot was slechts één van de uitjes van afgelopen weekend, toen we voor de tweede keer een mini-vakantie hielden in Jane's huis in de Santa Cruz Mountains. Eind mei hadden we ook al zoiets gedaan en dat was zo goed bevallen dat we nu met een iets grotere groep waren. Met z'n achten hebben het weekend gerelaxt en gefeest in 'Casa Jane' zoals we haar huis voor deze weekenden gedoopt hebben. Iedereen bracht wat te eten en te drinken mee. De hele organisatie ging als van zelf.

Zaterdagochtend, klaar voor een hike.

Na de hike pikten we een terrasje in downtown Santa Cruz.

Tegen zevenen verzamelden we in de keuken voor drankje en hapjes.

Er werd ook nog gekookt...

Allemaal aan tafel... op Jane na, want die nam de foto.


Na het eten ging de muziek harder...

De volgende dag was het weer zo mooi dat we niet lang na hoefden te denken wat we gingen doen... we waren immers 20 minuten van een prachtig strand!

Mystery Spot

Al jaren kom ik in Santa Cruz, maar ik was nog nooit naar een van de populairste toeristische attracties geweest. Iets ten noorden van de badplaats ligt de Mystery Spot. Op deze plek, met een doorsnede van 45 meter, werkt de zwaartekracht niet zoals normaal. Ik ging er met een aantal vriendinnen heen op zaterdag.

Voor vijf dollar per persoon wordt je rondgeleid door een gids die via allerlei demonstaties geeft om aan te tonen de wetten van de natuurkunde hier niet werken. Met een waterpas laat hij zien dat een plank net niet horizontaal is, maar vervolgens rolt een bal naar de kant die hoger is. Hij wijst ook op hoe de bomen anders groeien vanwege de krachtenvelden. Zo zijn er nog meer testjes...

Na afloop hadden we het er nog lang over... was het echt of werden we voor de gek gehouden. De plek ligt op een stijle helling, waarop een schots-en-scheef huisje staat. Je staat bijna nergens op vlakke grond en er wordt gebruik gemaakt van optische illusies. Hoe dan ook, was het een aparte ervaring en hadden we volop lol!

Op de Mystery Spot lijkt het alsof je verder naar een kant kunt hangen. Wellicht heeft het iets te maken met het feit dat de grond vrij stijl was?

Dit huisje staat in het centrum van de Mystery Spot - je ziet wel hoe scheef het staat...

Ondanks dat de vloer scheef is, verwacht je niet dat het mensen zoveel moeite kost om door het huisje te lopen.

Ik had er zelf ook moeite mee...

En Teresa ook.. maar het was natuurlijk ook erg grappig om mee te maken.

Een test om aan te tonen dat de zwaartekracht hier anders werkt: deze loden ball kan je makkelijk een kant op duwen, maar in de tegengestelde richting duwen was een stuk moeilijker.

Hier werden mensen met verschillende lengte op een rij gezet op een waterpas balk. De langste leek het kortst.

Over de foto's boven en onder: de persoon aan de rechter kant lijkt langer, onafhankelijk van wie dat is...

BlameDrewsCancer

Drew Olanoff heeft sinds een paar maanden kanker. Hodgkins Lymphoma om precies te zijn. Voor zijn werk communiceert hij veel via social media zoals Facebook, Twitter en zijn blog. Sinds hij kanker heeft, heeft hij het ook over zijn ziekte via die kanalen, want in social media vervaagt de grens tussen persoonlijke en professionele informatie namelijk.

Hij merkte dat hij zijn kanker de schuld begon te geven van van alles en nog wat. Niet alleen voor het te laat komen of zijn werk, maar ook voor het kwijtraken van zijn sleutels maar bijvoorbeeld ook het verlies van zijn favoriete basketbal team. Al snel zag hij dat dat een te makkelijk excuus was. Hij bedacht dat anderen net zo goed zijn kanker van allerlei zaken de schuld kunnen geven en riep via Twitter op dit te doen. Inmiddels hebben 10.000 mensen al van 20.000 zaken Drew's kanker de schuld gegeven.

Het is zoiets grappigs en onverwachts dat het aanstekelijk is om mee te doen. Doordat steeds meer mensen dit doen via Twitter, zien al hun volgers dat ook en zo verspreid zich het idee op een viral manier. Inmiddels zijn er sponsors die voor elke keer dat Drew's kanker van iets de schuld krijgt een dollar doneren. En zo is er spontaan een campagne geboren die aandacht vraagt voor kanker en de genezing ervan, onder de naam BlameDrewsCancer.

Het is interessant om te zien hoe de campagne, die inmiddels een eigen website heeft, blijft groeien. Inmiddels is Lance Armstrong's stichting een partner en worden er in het hele land bijeekomsten georganiseerd. Deze week was er een borrel ter ere van BlameDrewsCancer - zo'n borrel heet hier normaal een 'meetup', maar omdat hij voor een groot deel via Twitter georganiseerd was, werd het een tweetup genoemd.

Drew kon er zelf niet bij zijn omdat hij op dit moment zware behandelingen ondergaat, maar we konden hem op een scherm zien via zijn webcam. Om binnen te komen bij de borrel moest je minimaal 10 dollar betalen, waarvoor je een aantal lotjes kreeg. Later op de avond werden allerlei prijzen verloot.... en ik won er eentje! Ik heb een avond met een chefkok gewonnen. Hij komt een avond bij mij thuis koken voor mijn en zeven gasten.

Na afloop ging ik naar de kok om hem te bedanken.Toen ik vertelde uit Nederland te komen, stelde hij voor om stroopwafels als toetje te maken. Bleek dat hij uit Duitsland kwam en dat hij twee jaar in Amsterdam gewerkt heeft. Ik vertelde hem dat ik nog ooit in Tuebingen gestuurd heb. Het toeval wilde dat hij in het jaar dat ik er was, net met zijn studie gestopt was een nog een tijdje bleef hangen alvorens zijn koksopleiding in Frankrijk te gaan volgen. We ontdekten dat hij in 1993 al eens voor me gekookt heeft omdat hij toen in de Ratskeller werkte, waar ik dat jaar gegeten heb. Kleine wereld!

Foto's van (cc) Kenneth Yeung - www.thelettertwo.com

Buckler

We hebben het er hier nog steeds over: het biertje dat Obama afgelopen week dronk met zijn vriend Henry Louis Gates en een politieagent uit de buurt van Boston. Vice-president Biden was er ook bij.

Er ging heel wat aan vooraf. Henry Louis Gates, een professor aan Harvard, werd in zijn huis gearresteerd. De politie ging naar zijn huis omdat er een telefoontje over een inbraak was binnen gekomen. Alleen Gates had daar niet mee te maken en was totaal verbaasd over het bezoek van de politie en de verdachtmaking. Hij werd uiteindelijk voor wanordelijke gedrag gearresteerd omdat hij niet genoeg respect voor de politie toonde.

Tijdens een persconferentie over de hervorming van de ziektekostenverzekering kreeg Obama een vraag over de arrestatie. In zijn antwoord beschreef hij de inval van de politie een stomme actie. Vervolgens stonden de media bol van die op opmerking en had niemand het meer over het zorgverzekeringsstelsel.

De agent zei dat hij gewoon zijn werk gedaan had, de professor vond dat hij op basis van zijn huidskleur verdacht was gemaakt en Obama werd door Rechts als racist betiteld. Mooie boel! Inmiddels doet Obama het minder goed in de peilingen. Het ligt voor de hand dat zijn tegenstanders dit uitbuiten en hem als racist willen positioneren (ze doen hier werkelijk alles om een politicus onderuit te halen), maar ook mensen in zijn kamp hebben wat vertrouwen verloren omdat hierdoor de steun voor de hervorming van het zorgverzekeringsstelsel afbrokkelt.

Obama's reactie was om de twee mannen voor een biertje in de tuin van het Witte Huis uit te nodigen en op die manier een nationaal debat over ras in Amerika te initieren.

Vervolgens gingen de nieuwsberichten over de merken bier die de heren kozen. Obama dronk een Bud Light. Biden, die nog nooit van zijn leven alcohol heeft gedronken, koos Buckler. Elke Nederland boven de 30 weet zich Buckler waarschijnlijk nog te herinneren.. dat bier dat Youp van 't Hek de nek om gedraaid heef tin Nederland. Hier geen Youp... dus wel Buckler.

Emmy's

Op vrijdag werk ik altijd voor Blame Sally. Sinds kort ga ik daarvoor ook naar het kantoor van de platenmaatschappij in Berkeley. Ik hoef er pas om elf uur te zijn, dus da's heel relaxt. Gisteren was het ook goed als ik er om twaalf uur pas zou zijn en dat gaf mij gelegenheid om nog even met Edith, Pascal en hun kinderen te ontbijten.

Ze waren donderdagavond teruggekomen van een rondreis langs Disneyland en nationale parken, en sliepen nog een nachtje bij mij. Ze hebben er een geweldige vakantie opzitten en zijn nu ook helemaal fan van het kamperen in de VS.

Na een halve dag op kantoor te hebben gewerkt, ging ik rond vijf uur naar Monica in Oakland om het haar nog wat zaken door te spreken. Monica is een van de bandleden van Blame Sally en ook een van mijn beste vriendinnen hier. Ze heeft een tijdje geleden twee Emmy's gewonnen... ja Emmy's! Die van de National Academy of Television Arts and Sciences. De prijzen heeft ze samen met haar partner in PopTuna gewonnen voor de muziek die ze voor een programma op een lokale TV zender hebben gemaakt.

Wanneer krijg je nou de kans om een echte Emmy vast te houden? Ik wilde natuurlijk even van de gelegenheid gebruik maken!

Na onze bespreken zijn Monica, Tom en ik nog even een hapje gaan eten bij een leuk tentje in Oakland.