Huisarts

Na anderhalf jaar hebben we eindelijk een huisarts, of in ieder geval net zoiets: een 'primary care physician' heet dat hier. Ik had om half drie een afspraak bij mijn arts in een van de klinieken van UCSF, het academisch ziekenhuis van de Universiteit van California in San Francisco.

Ze hadden me vooraf een uitgebreid formulier gestuurd met allerlei vragen overmijn medische historie. Toen ik aankwam moest ik nog twee andere formulieren tekenen; een om de Amerikaanse wetgeving inzake privacy te erkennen (dat is hier standaard bij elke medische handeling) en een om akkoord te gaan met de voorwaarden van het ziekenhuis.

Ik hoefde maar een paar minuutjes te wachten tot ik aan de beurt was. Als je in Nederland een afspraak met een arts in de middag hebt, weet je bijna zeker dat de boel aan het uitlopen is. Hier niet. De wachtkamer was dan ook helemaal leeg.

Een verpleegkunidige deed wat basiswerk: wegen, bloeddruk meten, hartslag controleren, etc. Daarna gaf ze me een soort nachthemd zoals je die in Amerikaanse ziekenhuisseries ziet, met sluiting van achteren. Ik moest me uitkleden en dat ding aandoen. Efficiëntie ten top, want al dit soort dingen schelen de arts een hoop tijd.

Omdat het de eerste keer was, ondervroeg de arts me uitgebreid naar mijn medische historie en huidige klachten. Die had ik niet zoveel, maar voor elk klein dingetje werd ik doorverwezen. Ook moet ik bloed laten prikken om op cholestorol gecontroleerd te worden. Ik dacht dat ze hier elk jaar een uitstrijkje doen, maar dat is om de drie jaar, behalve als je in een risicogroep valt.

Drie kwartier later stond ik weer buiten en heb de rest van de middag thuis gewerkt.

Uitzicht vanuit de wachtkamer