Justin.tv

Vanmiddag gingen we naar het kantoor van een ander PR bureau. We werken sinds kort voor een nieuwe klant en wij zijn voor dat bedrijf het tweede bureau en de vergadering was bedoeld om de samenwerking te bespreken.

Het andere bureau is klein, een boutique zoals ze dat hier noemen. Ze zitten in de stad vlakbij het water, dus niet downtown tussen de wolkenkrabbers. Hun kantoor was in een mooi oud pand dat ze deelden met een grafisch ontwerpstudio. Leuk om zo ook eens bij een ander een kijkje te kunnen nemen.

Vervolgens ging ik door naar sfbeta, een maandelijkse borrel voor de Web 2.0 sector (als je daarvan kunt spreken). In het Engels heb je niet echt een goed woord voor borrel, maar zoiets als dit wordt hier een 'mixer' genoemd, oftewel een plek om met anderen te mixen... te netwerken dus. Het deed me erg denken aan First Tuesday van een paar jaar geleden, alleen voor dit event moet je entree betalen. Deze tweede generatie internetbedrijven heeft dus toch van de eerst geleerd ;-)

Ik was er met mijn collega James en al snel liepen we Justin tegen het lijf. Vanwege zijn site (en bedrijf) justin.tv is hij in enkele maanden een van de meer prominente figuren op het Web geworden, en eigenlijk ook daarbuiten want de traditionele media berichten inmiddels ook over hem. Justin loopt 24 uur per dag met een webcam rond en je kunt zijn leven en wie hij ontmoet volgen via zijn site. Vandaag om tien over zeven waren James en ik er te zien...

Gratis lunch

Kevin, een van mijn jongere teamgenoten, vroeg een groep collega's mee naar L&L, een Hawaiiaans fastfood-restaurant, waar ik op Ohahu voor het eerst gegeten heb. Hij had zijn visitekaartje achtergelaten voor een promotie-actie en was uitgekozen voor een gratis lunch. Maar zoals het gezegde hier gaat: "There is no such thing as a free lunch".

De lunch was georganiseerd door een vertenwoordiger van Ameriprise die ons een speech gaf over financiele planning, de dienstverlening die Ameriprise verkoopt. Het praatje was duidelijk op mijn jongere collega's gericht. Veel Amerikanen die nog niet lang agestudeerd zijn hebben met hoge studieschulden te maken en daar bovenop in de meeste gevallen credit cards die afgebetaald moeten worden.

Hoe dan ook, ik voelde me niet echt aangesproken. Toen ze me vertelde dat deze lunches dure investeringen zijn voor het bedrijf, wist ik helemaal zeker dat ik niet in de doelgroep zat. Bij L&L eet je voor ongeveer 5 tot 7 dollar per persoon.

Murphys

Als men hier spreekt van een mijnstadje, moet je daar geen steenkool bij voorstellen, maar een goud- of kopermijn. In Noord-Californië had je veel van dat soort plaatsjes waar goudzoekers in het midden van de negentiende eeuw naartoe trokken. Sommige van die plaatsjes zijn nu echte spookstadjes, vervallen en verlaten; andere zijn gerenoveerd en zijn nu pittoreske dorpjes waar toeristen op afkomen. Niet ver van Calaveras ligt zo'n plaatsje: Murphys. Wij bezochten het op de terugweg - onmiskenbaar Amerika. Hier wat indrukken:

De binnenkant van de saloon

Calaveras

De afgelopen drie ochtenden zijn we heerlijk in de natuur wakker geworden. Het weer was perfekt en we hadden een geweldige plek in Calaveras Big Trees State Park.

Onze kampeerplek in was een 'environmental site', een milieuplek, wat betekent dat ie niet onderdeel van de camping was, maar afgelegen lag van alles en iedereen. De auto konden we op honderd meter afstand parkeren, maar vanaf daar moesten we met onze spullen sjouwen. Het was er heerlijk, midden in de natuur en hoog gelegen waardoor we tot vrij laat zon hadden. Weg van alle drukte van Memorial Day weekend.

We waren er met Joris, Annemieke en Ben (Joris' ouders). Op zaterdag gingen we met z'n vijven een flinke wandeltocht maken.
Dit is een van de weinige plekken waar Sequoia's groeien. Dit zijn de grootste bomen ter wereld. We kwamen lang verschillende indrukwekkende exemplaren. De allergrootste krijgen namen, zo hadden de ontdekkers van een van de bomen deze 'Palace Hotel' genoemd.


Er was een Sequoia omgevallen... daar kon je inlopen.

Ik sta bij de wortels van de omgevallen boom.

Na de 'hike' gingen we wat boodschappen doen bij de plaatstelijke supermarkt. Ook hier werden onze boodschappen voor ons ingepakt. Andere persooneelsleden staan bij de grote zakken hondenvoer die vaak bij de uitgang liggen.

De kassiere helpt met de betaling. De mensen hier zijn supervriendelijk.

Even een kiekje van de kassa naast ons.

Terug bij de tent staken we het kampvuur aan, grilden we mais en zalm, en poften we aardapels. Heerlijk gegeten (en gedronken).

Een van de parkrangers kwam nog even langs om te controleren of alles in orde was. Als je zo afgelegen zit (zonder GSM ontvangst), is dat wel een prettig idee dat er iemand even komt kijken.
Er was geen stromend water maar wel een toilet-huisje met een wc boven een gat in de grond. 's ochtends reden we naar een van de kampeertereinen om daar te douchen.

Op zondag gingen Cindy en ik naar de rivier. Cindy was moedig genoeg om even het ijskoude water in te gaan.

De hengel kwam voor de dag, want een van de redenen om naar de rivier te gaan wa som te vissen. Ik sloeg het allemaal gade vanaf een badlaken.

Als je goed kijkt zie je Cindy rechtsonder op de foto.

Weer terug bij onze plek voor het avondeten.

We aten hotdogs die we warm maakten boven het vuur. Dat hoort echt bij kamperen in Amerika.

Morgen meer over onze laatste dag.

Op weg

Vrijdagavond over Highway 580 en Highway 4 naar het oosten gereden, richting The Sierra's, zoals de bergen van de Sierra Nevada hier genoemd worden. Ik reed met Joris mee, want Cindy kwam rechtstreeks vanuit Yosemite. Na een klein uurtje rijden, kwamen we in de file en besloten we van de weg te gaan om iets te eten. Joris had zin in sushi en met de mobiele versie van Google Maps op zijn Blackberry hadden we zo een sushi-restaurant gevonden. Erg handig.

Het was donker toen we bij de camping aankwamen, maar gelukkig haden Cindy en Joris' ouders de tenten al opgezet en hoefde we alleen maar bij het kampvuur aan te schuiven met een biertje. Hier nog wat foto's van het Californische landschap onderweg voordat het donker werd: gouden heuvels met koeien en windmolens.

Kofferbak vol

Op de vrijdag voor een lang weekend sluiten we om drie uur. Ik rij zo naar Joris (die woont min of meer om de hoek van kantoor) en dan vertrekken we samen naar Calaveras State Park voor een lang weekend. Cindy zal daar dan al zijn, want zij komt van Yosemite. Zij heeft alle kampeerspullen meegenomen en ik heb een koelbox en eten in de kofferbak. Ik heb er enorm zin in en kijk uit naar het eerste biertje bij de tent.

Weg open

Op 30 april schreef ik over een tankwagen die na een ongeluk op de snelweg in de fik vloog. De brand was zo heftig dat een flink deel van twee snelwegen instortte. Het herstel zou naar schatting een paar maanden gaan duren, maar de Caltrans, de Californische versie van Verkeer en Waterstaat, pakte het slim aan. Die deed meteen een verzoek voor offertes, waarbij ze aangaven wat de deadline van het project zou moeten zijn: 27 juni. Daaraan voegden ze een voorwaarde toe: de aannemer die het project mag uitvoeren, krijgt een bonus als het werk voor die datum af is. Afhankelijk van de opleverdatum, zou de bonus tussen twee ton en vijf miljoen dollar zijn. Daar tegenover stond een boete op elke dag later dan 27 juni opleveren.

Er waren verschillende partijen geinteresseerd. Het bedrijf met de laagste offerte kreeg de opdracht. En de incentive heeft gewerkt! De aannemer strijkt de volledige bonus op, want de klus is nu al geklaard en de weg gaat morgen weer open, voor het lange weekend. Ongelofelijk snel. Van Nederland ben ik alleen maar gewend dat dit soort projecten uitlopen. Ik moet er wel bij zeggen dat ook hier iedereen onder de indruk is.

Sluitingstijd

Tegen tien uur was ik thuis, omdat ik na het werk nog even boodschappen heb gedaan voor het weekend. We gaan weer kamperen. We hebben er een lang weekend voor want het is maandag Memorial Day. Ik stapte iets voor negen uur de supermarkt binnen en vroeg tot hoe laat ze open waren. 1 uur was het antwoord. Genoeg tijd om mijn inkopen te doen. Er zijn hier ook supermarkten die 24 uur per dag open zijn, en dat zijn geen kleine winkeltjes.

Cindy is vanochtend voor werk naar Yosemite vertrokken, dus we zien elkaar weer op de camping. Mijn vader en Ans zijn daar vandaag juist vertrokken. Ik sprak hen even op hun weg naar Death Valley. Alles lijkt goed gegaan en het hotel was goed bevallen.

Hippies

Als je een goed beeld van het leven in San Francisco wilt krijgen, moet je minstens een keer gaan brunchen. Dat deden we zondagochtend bij Foreign Cinema, een van de betere restaurants in de stad. Na de uitgebreide maaltijd gingen we naar SFMOMA, ofwel het Museum of Modern Art. Toen ik met mijn bankpas van Bank of America wilde betalen, bleek entree voor twee personen gratis. Cindy heeft ook zo'n pas, waardoor we 60 dollar bespaarden. De hele maand mei krijg je met de ankpas gratis toegang in musea over de hele VS.

Van het museum namen we een taxi naar Haight Ashbury, de wijk die midden en eind jaren '60 het centrum van de 'love and peace' beweging was. De Summer of Love vond hier plaats in 1967, met gratis concerten van Jefferson Airplane en Janis Joplin in het park. Kortom: de hippiebuurt van San Francisco. Vandaag de dag is er nog een beetje over van die oude sfeer, met veel tweedehands kledingzaken, kroegen, watrepijpen en een enorme muziekzaak, maar voor de oude hippies (zoals toevalligerwijze onze taxi-chauffeur) is de buurt ver over haar gloriedagen heen.

Op straat zie je de meest kleurrijke figuren, al zijn de meeste oude hippies wegestrokken naar andere wijken in San Francisco, of veel verder weg. Tegenwoordig zie je ook veel punkers en daklozen in de Haight, zoals de buurt in de volksmond genoemd wordt. Gisteren was het er trouwens extra kleurrijk vanwege de Bay to Breakers, een jaarlijkse hardloopwedstrijd met een geheel eigen traditie: een groot deel van de lopers verkleedt zich. De finish was in Golden Gate Park, niet ver van waar van de Haight.

Brunch in Foreign Cinema met mimosa's, champagne met jus d'orange.

Het SFMOMA van buiten (boven) en van binnen (onder).

Buena Vista, het park bij het museum.

De vele winkeltjes met kleding en prularia in Haight Ashbury.

Tweedehands kleding, veelal authentiek uit de jaren '60.

Amoeba Musc is hier een befrip. Deze zaak zegt meer dan 30.000 CDs en DVDs op voorraad te hebben. Ze zijn ook bekende vanwege het uitgebreide aanbod aan gebruikte schijfjes.

Een paar van de deelnemers aan Bay to Breakers.