Ananas

Het is hier zo koud voor de tijd van het jaar dat het op het nieuws is. Er is zelfs nachtvorst! Overdag is er een helder blauwe lucht en wordt het nog wel 15 graden, maar op weg van en naar werk heb je echt een warme jas nodig. Dit komt omdat er een koufront uit Alaska over Noord-Californië hangt. Het voordeel is wel dat het niet regent.

Gebruikelijker voor de tijd van het jaar is dat de lucht vanuit Hawaii wordt aangevoerd. Deze luchtstroming wordt de Pineapple Express genoemd en brengt flinke buien mee.

Over Hawaii gesproken... ik heb net een korte vakantie geboekt. Met de kerst zitten wij op Waikiki Beach!

Loterij

Terwijl ik in Nederland was, vond een loterij op het werk plaats. Als je een lotje had gekocht, maakte je kans op prijzen als: al je kerstkado's ingepakt krijgen, een maand lang vaste parkeerplaats (ja, ook hier kampen we met tekort aan parkeerplekken), een avondje kinderoppas of een etentje bij onze general manager thuis. Zo is er toch maar mooi 800 dollar voor een goed doel opgehaald: geschenken voor thuis- en daklozen van Shelter Network.

Binnenkort start de kerstactie genaamd 'adopt a family' - ik weet nog niet wat dat inhoudt. Het is in Amerika heel gebruikelijk dat je je als bedrijf inzet voor minder bedeelden.

Chocoladeletters

Voor het hele kantoor had ik een flinke zak pepernoten meegebracht en voor mijn directe collega's chocoladeletters die ik in hun postvakjes heb gelegd. Ik moest ze natuurlijk wel even uitleggen wat dit snoepgoed te betekenen heeft en wie Sinterklaas is, want die kennen ze hier niet. Alhoewel... de Amerikaanse kerstman, Santa Claus, is afgeleid van onze Sint en wordt ook wel Saint Nicholas genoemd. Gelukkig is er informatie op het web te vinden die ik kon meesturen. Voor de ontvangers van de chocoladeletters had ik een klein Sinterklaas-gedichtje geschreven - in het Engels - dat ik per mail verstuurde. Ik kreeg een hoop leuke reacties.

You'll probably never meet

Sinterklaas and Black Pete

Every year they come

to the country that I'm from

That is because

we have no Santa Claus

We love Sinterklaas for his treats

He's the bearer of presents and sweets

He puts them in our shoes

together with a rhyme for clues

This Dutch tradition

sent me on a mission

I could not put it in your shoe

but there is Sinterklaas candy in your mail slot for you.

Net als ik, bezochten de meeste van mijn collega's familie of schoonfamilie afgelopen week. Sommige collega's reden helemaal naar Las Vegas (10 uur) en San Diego (8 uur) daarvoor. Op de terugweg hadden ze ook nog met allerlei files te maken, want heel Amerika was onderweg voor Thanksgiving. Ook waren er heel wat collega's, die met het vliegtuig waren gegaan, koffers kwijt. Dat is mij gelukkig niet overkomen; ik hoefde mijn bagage niet eens open te maken, dus de ewrtensoep, kaas en rookworsten zijn goed aangekomen.

Ik moest vandaag ook nog even met mijn bank bellen want die had mijn credit card geblokkeerd. Mijn uitgavepatroon was ineens anders (omdat ik in Nederland was) en als voorzorgmaatregel kon ik de afgelopen dagen ineens niet meer met de pas betalen. Ik ben er nog niet uit of ik dat goede dienstverlening vind...

Geland

Het regende toen ik op SFO landde. Dikke bewolking, stevige bui met flinke druppels, maar toch heel anders dan in Nederland waar het met dit soort weer bijna schemerig zou zijn in november. Ondanks het slechte weer, is het licht nog heel fel.

Door mijn bezoek aan Nederland heb ik Thanksgiving gemist afgelopen donderdag. Cindy was naar haar ouders in Redding gegaan, waar ze met haar zus deelnam een een Turkey Trot. Overal in Amerika worden er op Thanksgiving dit soort lopen georganiseerd.

Natuurlijk werd er ook uitgebreid gegeten. En natuurlijk was er een heleboel eten over... ook dat is traditie. De Amerikanen eten na Thanksgiving nog dagenlang 'left overs'. Mijn eerste maaltijd thuis was dan ook een Thanksgiving diner met kalkoen, cranberry-saus, aardappelpuree, stuffing en boontjes. Heerlijk.

Prom

Met mijn collega Danielle reed ik naar een klant - zij zit in de feestcommissie van kantoor en is bezig met de organisatie van het jaarlijkse kerstfeest. De 'Christmas Party' is een big deal hier. In de commissie zitten tien mensen, die zich bezig houden met catering, uitnodigingen, muziek, locatie en dat soort dingen. Het wordt allemaal professioneel aangepakt, alsof het een event voor een klant is. Danielle legde uit dat het erg lijkt op de organisatie van 'prom' op High School, alsof ik dan zou weten hoe en wat. Ze vertelde hoe de organisatie van dat bal in handen is van scholieren en dat ze daarbij een budget moeten managen om alle aspecten van het feest voor elkaar te krijgen. Het organiseren wordt de Amerikanen zo al vroeg bijgebracht.

De bespreking bij de klant verliep trouwens goed. Ze waren zelfs onder de indruk van het plan dat we presenteerden. Ik ga nu met een gerust hart een weekje weg. Daarom even een blogpauze de komende week.

Ik was erbij

Mozilla slaagt erin om honderden, miscchien wel duizenden mensen over de hele wereld in te zetten als vrijwillige voor de ontwikkeling van software. Ze maken onder andere Firefox, een web-browser waar net versie 2 van uitgekomen is. Afgelopen week hadden ze een paar honderd van de belangrijskte bijdragers uitgenodigd in hun kantoor hier in Silicon Valley om de plannen voor de toekomst te bespreken.

Donderdagavond ging de groep voor een feestje naar Foreign Cinema en daar was ik ook uitgenodigd. Het nerd-gehalte was hoog natuurlijk, maar de sfeer was geweldig. De ene toespraak na de andere werd gegeven - alle ontwikkelaars werden bedankt. Je merkte hoe trots iedereen is om aan deze organisatie bij te dragen. Da's toch wel een van de gavere dingen om mee te maken en zeker een van de redenen waarom ik hier wilde werken... om het allemaal van zo dichtbij mee te maken.

Blogger

Bijna elke week hebben we een een journalist over de vloer die verteld over zijn of haar werk, kijk op PR, trends in technologie en aanverwante onderwerpen. Vandaag hadden we Tom Foremski op bezoek. Hij was vroeger correspondent voor The Financial Times, maar sinds een jaar of twee heeft hij een eigen blog en is een van de meest prominente bloggers in de VS.

Hij gaf zijn visie op nieuwe media zoals blogs en hoe zij traditionele media en PR beinvloeden. In de begin tijd van het internet was het web vooral voor een manier om toegang tot informatie te hebben. Nu het mogelijk is om via een web-browser te publiceren kan iedereen dat doen. Zo zijn er steeds meer goedgelezen blogs met erg veel invloed. Daarnaast geven adverteerders steeds grotere budgetten aan zoekmachines op internet omdat ze daar veel gerichter kunnen adverteren. De vraag is dus wat er met de krant gaat gebeuren, of met het vak van journalisten.

Voor ons, PR-mensen, hebben ze ontwikkelingen ook impact. Net als Richard Edelman, is hij ervan overtuigd dat bedrijven alleen in de 'blogosphere' kunnen deelnemen als ze controle durven los te laten.

Trakteren

Als je in de Verenigde Staten jarig bent of iets te vieren hebt, ben jij niet degene die trakteert. Op mijn verjaardag heb ik dus niets uitgedeeld, en toen wij afgelopen zaterdag een rondje gaven op ons eenjarig jubileum, keken onze Amerikaanse vrienden daarvan op. Voor hen is het de ongekeerde wereld. Als iemand iets te vieren heeft, moet die persoon juist getrakteerd worden.

We gingen vanmiddag met een groepje lunchen om de promotie van een collega Kimberly te vieren. Bob trakteerde... Kimberly verhuist binnenkort naar Minneapolis in Minnesota. Dat is ruim 3000 kilometer en twee tijd zones hier vandaan. Ze blijft wel bij ons werken, op afstand. Telecommunting noemen ze dat hier.

Griepprik

Voor het eerst in mijn leven heb ik een griepprik gekregen. Op kantoor werd de mogelijkheid geboden om je te laten inenten, op kosten van de zaak. Daar heb ik gebruik van gemaakt. Ik heb de indruk dat zo'n secundaire arbeidsvoorwaarde ook in Amerika niet standaard is, al is er hier over het algemeen wel veel meer aandacht voor preventie.

Zojuist zijn we naar Stranger Than Fiction geweest, een grappige film met origineel plot. Alle movietrailers waren voor kerstfilms...

Een jaar

Precies een jaar geleden kwamen we in Amerika aan. Wat is een jaar snel voorbij gegaan. Gisteravond hebben we daar met een aantal van onze vrienden hier iets op gedronken in Wild Side West. We raken zo langzaam maar zeker ingeburgerd en dat voelt goed.

Vandaag ging Cindy naar een NaNoWrimo Write-In. Ze is al bijna halverwege de gestelde 50.000 woorden die ze deze romanschrijfmaand moet optekenen. Er is veel morele steun; de write-ins zijn daar onderdeel van. Tientallen schrijvers verzamelen dan met hun laptops in een koffieshop.

Ik had daardoor vamiddag de tijd om allerlei dingen te doen waar het de afgelopen week niet van gekomen was. Naast het gereis, waren ook de Indigo Girls weer in de stad. Deze keer hebben we ze in de Warfield gezien. Bij concerten in de Fillmore en Warfield zie (en ruik) je verschillende mensen een jointje roken, ondanks dat roken én soft-drugs verboden zijn. Da's San Francisco.

Web 2.0 Summit

Iedereen die iemand is of wil zijn in de wereld van het nieuwe internet was er. Donderdag woonde ik een dag bij van het driedaags congres over Web 2.0 bij.

Ik vond het gaaf om erbij te zijn. Een deel van de dag was gewijd aan nieuwe technologie, zo liet Microsoft zien hoe ze op basis van foto's een 3D wereld aan het bouwen zijn, en Yahoo! demonstreerde de nieuwe web-based email, geintedreerd met instant messaging. Zag er cool uit. De productmanager van Google vertelde over de manier waarop ze nieuwe diensten invoeren en een van oprichters van Digg praatte over de methodes die ze gebruiken de resultaten op hun site zo relevant mogelijk te houden.

Er was discussies met ondernemers en een vragenronde met investeerders, een Venture Capitalist en een Angel, over het runnen van een start-up... en vooral he er geld me te verdienen. Niet alleen met de bedrijfsactiviteit, maar ook met he bedrijf zelf door het aan een grote partij te verkopen of door het naar te beurs te brengen. Zo'n 'exit-strategie' is in de meesten gevallen een overname tegenwoordige in tegenstelling tot de internetbubbel van een paar jaar geleden toen de meeste start-up droomden van een IPO.

Het congres vond plaats in het prachtige, Europees-aandoende Palace Hotel midden in de stad. De dag deed me denken aan de congressen van Emerce. Alleen in Nederland zou ik tientallen bekenden tegenkomen op zo'n event - hier waren dat er twee, plus de klant waarvoor ik er was. Er was aan het einde de dag een borrel, waardoor ik weer wat nieuwe mensen ontmoet heb...

Perstoer

Het valt niet mee om vroeg op te staan aan de oostkust. Mijn wekker ging op dinsdag en woensdag om half zeven; voor mijn biologische klok was dat half vier ’s nachts. En dat na een korte nacht, want het lukt me niet om voor twee uur in slaap te komen. Je kunt nog beter 9 uur tijdsverschil hebben dan drie uur.

Dinsdag, rond half acht stapte ik in een taxi op weg naar het hotel waar mijn reisgenoot verbleef. De straat zag geel van de taxi’s, dus ik hoefde niet lang te wachten.

Vanaf het hotel werden we door een auto met chauffeur naar onze bestemmingen gereden. We bezochten de redacties van een aantal IT-bladen, waar we afspraken hadden met redacteuren om hen bij te praten over een nieuw product en de laatste trend in de markt. De interviews verliepen goed en ik vond het leuk om de journalisten persoonlijk te ontmoeten. Vooral met degenen die aan de oostkust zitten, komt dat niet zo vaak voor.

Het meeste van mijn werk voor ander klanten kon ik aan collega's overdragen gelukkig, maar het blijft belangrijk om mijn email in de gaten te houden. De eerste uren van de ochtend waren ochten, maar ik kon merken dat de westkust tegen lunchtijd weer actief werd.

Aan het einde van dinsdagmiddag vlogen we naar Boston. Kailash, degene die ik begeleide op deze trip, had nog een afspraak om met een van zijn collega's te gaan eten en vroeg mij ook mee. Zijn collega kwam met zijn vriendin. Heerlijk gegeten - we bestelden alleen maar voorgerechten die we samen deelden: kreeft, tong, mosselen, oesters. Klinkt decadent... en was het ook wel geloof ik. Als toetje bestelden we zo'n typische Amerikaanse chocolade-cake: één stuk dat we met z'n vieren deelden. Zou je in Nederland niet zo snel doen tijdens een zakendiner...

Het gesprek van de dag waren de verkiezingen natuurlijk. Door aan de oostkust te zijn merkte ik hoe lokaal deze verkiezingen zijn, ook al gaat het om het parlement. De meeste TV-stations berichtte over de uitslagen in hun eigen staat voor gouveneur, senator en afgevaardigde, Natuurlijk hielden de media ook de totaalstand bij, maar voor meer diepgaande informatie is CNN zo'n beetje het enige alternatief.

Woensdagochtend deed ik mijn gordijnen open om het uitzicht op Boston te zien. Ik had me er al op verheugd, want ik had de avond vantevoren de skyline al bij nacht gezien. Helaas was het een bewolkte dag en het regende veel. Na maanden ervaarde ik weer eens 'Nederlands weer'!

Onze dag in Boston, was eigenlijk een dag om Boston heen. De redactiekantoren die we bezochten waarin in Needham, Woburn en Southborough. Vertrouwde omgeving voor mij - tof om daar even terug te zijn, al was het maar heel kort.

Tussen twee interviews hadden we wat extra tijd. We zochten een Starbucks op, omdat je daar gegarandeerd bent van een draadloos netwerk, waar je met een lidmaatschap van T-Mobile gebruik van kunt maken. Mij viel op dat deze Starbucks een andere sfeer heeft dan die in Californië, aangepast aan het seizoen en New England.

Dit seizoen is voor Amerikanen sowieso met New England verbonden. Enerzijds vanwege het feit dat New England bekend staat om zijn mooie herfst en anderzijds omdat Thanksgiving stamt uit deze streek.

Net thuis

Nat pas thuis gekomen. Onze vlucht uit Boston had bijna drie uur vertraging. Ik heb weer een op te vertellen, maar nu geen tijd om te schrijven, dus dat komt nog. Ik ga nu snel slapen, want morgen heb ik om half negen met een klant afgesproken. Gelukkig is de afspraak in San Francisco. Ik heb het voorrecht (zo voelt het tenminste) om een dagje naar Web 2.0 te gaan.

Oostkust

Ik ben aan de oostkust met de CEO van een van mijn klanten om morgen en overmorgen een reeks van interviews te begeleiden met journalisten in New York en Boston. Zojuist ben ik in New York aangekomen en ik zit nu in een hotel aan 39th Street. Mijn kamer is op de 17de etage... of liever mijn appartement, want de kamer die ze me gegeven hebben heeft een keuken, een huiskamer, twee slaapkamers en twee badkamers.

Het valt me op dat in New York alles net iets smoezeligger is - het hotel, de winkels, de taxi's, de straten. Vlekken in het tapijt, kauwgum op straat, kleine dingen kapot.

Ondanks dat het hier al na elven is, ging ik net nog even iets te eten halen. In Californie is het drie uur voreger en op binnenlandse vluchten wordt geen eten meer geserveerd, dus ik had wel honger. De meeste restaurants en winkels waren al gesloten, alleen een felverlicht Chinees restaurant was open. Helaas had ik mijn camera niet bij me, anders had ik kunnen laten zien hoer de typisch New Yorks dat tentje eruit zag. Er zaten allerlei lekkagevlekken in het syteemplafond; boven de bali hingen verbleekte en vergeelde foto's van verschillende gerechten en in de open keuken zag je het vet van de muren druipen. Het eten was prima. Ik heb het in mijn suite opgegeten.

De TV staat aan terwijl ik dit typ. Na wekenlang van campagnespotje van Schwarzenegger en Angelides, en van de vele referenda in Californie, zie ik hier heel andere spotjes. Ook op de grote, landelijke zenders zijn de reclameblokken aangepast aan de regio. Zojuist kwam er een van Hillary Clinton voorbij. Morgen zijn de 'midterm' verkiezingen. Als ik het me goed herinner hoor je hierover niet zoveel in Nederland, maar de verkiezingen van morgen zijn geen peuleschil. Niet alleen wordt er voor het parlement gekozen (hoger- en lagerhuis), maar ook voor de gouveneur van elke staat. Ik ben benieuwd wie er wint...

Ik check nog even mijn email en dan ga ik zo naar bed. Morgen moet ik om half zeven op... en dat is voor mijn biologische klok drie uur vroeger.

Marina

Cindy is de afgelopen dagen ziek geweest en voelde zich vandaag nog steeds niet lekker. Ik ging daarom alleen naar onze lunchafspraak met Frederieke. Zij woont sinds een paar maanden in The Marina, een wijk helemaal aan de andere kant van de stad, vlakbij het water.

Ik reed over Fillmore Street door verschillende wijken, tot ik in Pacific Heights een top van San Francisco's heuvels bereikte. Snel even een foto gemaakt...
Dit is het uitzicht dat je ziet als je uit Frederieke's appartement komt.

In The Marina zie je veel laagbouw en weinig houten huizen... tenimiste geen hout aan de buitenkant.

Frederieke wist een leuk lunchtentje. Zoals je hier wel vaker ziet, moesten we aan de toonbank bestellen. We kregen een nummertje mee dat we op tafel moesten zetten, zodat de bediening het eten kon brengen. Een heerlijk tonijnsalade gegeten.

Daar zit ik met het nummertje en heerlijke, verse jus. Het was vandaar 21 graden.

We liepen terug langs het strand. Achter mij zie je Alcatraz.

En ook even een kiekje met Golden Gate Bridge op de achtergrond...

Geldautomaat

Bij een geldautomaat kan je hier niet alleen flappentappen, je kunt ook geld storten. De cheque die de staat Californie me gestuurd heeft kan ik bijvoorbeeld op deze manier verzilveren. En ook mijn onkostenvergoeding krijg ik niet op mijn bankrekening gestort, maar in de vorm van een cheque.

Zo'n cheque, of contant geld, stop je in een envelop die je bij de automaat vindt. Je moet wel eerst je rekeningnummer en handtekening op de achterkant zetten om de cheque te valideren. In de geldautomaat geef je aan hoeveel er in de envelop zit en vevolgens gaat er een gleufje open waar je de envelop in moet stoppen. Het geld wordt meteen bijgeschreven op je rekening.

Gevangenen

In Californie is er, net als in Nederland, een cellentekort. Voor dit probleem, heeft de staat echter een heel andere oplossing dan ons land.

In Nederland gaan veroordeelden vrijuit of krijgen alternatieve straffen omdat er geen vrije cel is. Twee gevangenen in een cel is omstreden. In Californie worden alle veroordeelden opgesloten, met overbevolking van de gevangenissen als gevolg. Hier zie je meer dan twee gevangen in een ruimte... De sportzalen staan vol met stapelbedden, soms met drie lagen. Ik denk dat er wel honderd mensen in een zaal wonen. Hieronder heb ik wat foto's neergezet om te laten zien hoe dat eruit ziet. Die heb ik gewoon van de website van de staat gehaald; het probleem wordt blijkbaar niet onder stoelen of banken gestoken.

De overheid heeft er een oplossing voor gevonden, al vinden sommigen het een doekje voor het bloeden. Vandaag was op het nieuws hoe gevangenen die zich hiervoor hadden aangemeld, naar een particuliere gevangenis in Tennessee verhuisd worden. Op TV was te zien hoe mannen on rode overals aan elkaar geketend een vliegtuig ingingen.

Trick or treat

Het leuke van mijn verjaardag in Amerika vieren is dat er allerlei Halloween-feesten zijn. 's Middags hadden we een feest op kantoor. Veel collega's hadden zich verkleed. Sommigen hadden er echt werk van gemaakt, want er was een wedstrijd voor het beste kostuum. Heel wat mensen brachten zelfgebakken cake en koekjes mee voor een wedstrijd om de lekkerste hapjes. De kinderen van medewerkers waren ook welkom; voor hen waren er spelletjes en snoepzakken. De zaal was versierd met spinnenwebben, vleermuizen en spoken.

Het feest duurde niet zo lang, en ik was rond zes uur thuis. Daar kwam een stoet kinderen langs voor 'trick or treat'. Als de bel gaat, doe je open en de kinderen zeggen dan 'trick or treat', oftewel 'ik flik je iets als je mij geen traktatie geeft'. Het is de bedoeling dat je ze snoep geeft. Wij hadden flink ingeslaan, omdat we in een kinderrijke buurt wonen.

Maar we waren niet lang thuis, want we hadden een reservering in Firefly in Noe Valley, een buurt met nog meer kinderen dan de onze. Er waren enorm veel mensen op straat, kinderen en volwassenen, allemaal vekleed. Ook de bediening was verkleed.

Na het eten liepen we een paar blokken naar The Castro, waar een groot straatfeest plaatsvond. We hadden er al veel over gehoord, want het feest is beroemd en berucht hier in de omkgeving. Elk jaar komen er meer mensen op af; om de boel in goede banen te leiden eindigde de boel gisteravond om tien uur. In The Castro ging het om zien en gezien worden. Ik heb sowieso de indruk dat Halloween voor veel mensen niet meer is dan een excuus is om hun fantasieen uit te leven en even iemand anders te zijn.

Genoeg geschreven... de foto's geven een veel betere indruk!

Sommige collega's hadden er veel werk van hun uitdossing gemaakt.


Een groepje had zich als Madonna in verschillende periodes verkleed.


Typisch Halloween-snoepgoed.
Er waren ook allerlei taarten, koekjes en andere zoetigheid, vaak zelf gebakken.


Overzicht van de ruimte


Toen ik thuis kwam, kwam er een stoet van kinderen langs voor 'trick or treat'. Schattig om de verklede kleuters en peuters te zien.


Op straat barstte het van de verklede kinderen... en volwassenen.





Je kan het zo gek niet bedenken, of je zag het wel in The Castro gisteravond.





Veel huizen zijn versierd.











Dit is een kindje vekleed als Hulk





Ik was weer cowboy...


Dit is een van de aktuele kostuums... een MySpace-pagina