Trots

Als iemand iets goeds doet, is het niet ongebruikelijk dat er een email over gestuurd wordt naar de rest van ons team. Het is vooral aan de manager om anderen te laten weten als iemand iets uitzonderlijks gedaan heeft. Een journalist van de World Street Journal interesseren voor een interview valt bij voorbeeld daaronder, of een mooi artikel in de San Francisco Chronicle, of een tevreden klant vanwege goede resultaten. Allemaal redenen om het succes met anderen op kantoor te delen.

We werken bijvoorbeeld voor een bedrijf dat lasers maakt en het team dat daarvoor werkt had een idee bedacht dat een verhaal in een aantal kranten opleverden. Daarover wordt een trots mailtje naar de rest van ons kantoor gestuurd. Ik begin het zelf ook al te leren (voor anderen lijkt dit een automatisme). Het grappige is dat door de ander lof te geven (die erkennig wordt overigens ook verwacht) je jezelf, als manager van die persoon, daarmee ook in in de schijnwerpers zet. Klinkt allemaal wat pocherig misschien, maar het heeft ook een praktisch effect. Door al die trotse mails, heb ik een goed beeld van het werk van mijn collega's.

Volgende ronde

Cindy had goed nieuws. Op de vele sollicitaties die ze de afgelopen weken en maanden verstuurd heeft, waren er vandaag ineens twee reacties. Voor een managementfunctie bij de Forest Service waar ze begin maart op geschreven had, is ze naar de volgende ronde. Goed te weten dat het bijna drie maanden kan duren voordat je iets hoort.

Vandaag belde er ook iemand (onaangekondigd) van de Federal Reserve Bank voor een gesprekje. Zij zijn op zoek naar een schrijver voor een project van een maand of vijf, dus dat zou een mooie klus voor SageKraft zijn. Het gesrpek verliep goed en ook daar is ze naar de volgende ronde. Binnenkort het tweede gesprek - ook aan de telefoon.

Pinnacles

We hebben echt weer een mini-vakantie achter de rug. Deze keer in de natuur, op de camping van Pinnacles National Monument. We hebben elk dag een flinke hike gemaakt en de rest van de dag gerelaxt. Boek gelezen, wijn gedronken, een duik in het zwembad genomen...

Vandaag was het overdag bijna dertig graden, maar de eerste nacht dat wij er waren, koelde het af tot 3 graden! Elke dag werd een beetje warmer, waardoor het ook 's avond steds aangenamer bleef. Het voordeel van Amerikaanse campings is dat er een plek is voor een kampvuur. Elke plek heeft een 'fire pit' en een picknicktafel - heel praktisch.

Ik heb weer een fotoverslag gemaakt:

De drie foto's hierboven heb ik vrijdagavond op weg naar Pinnacles gemaakt. Ze geven een goed beeld van het landschap hier in Noord-Californië (buiten Silicon Valley...)

De eerste ochtend. Na een koude nacht schijnt de zon alweer. Links onze tent, in het midden de 'fire pit' en rechts de picknicktafel.

Op zaterdag hebben we een korte wandelin gemaakt naar een meer. Op de achtergrond zie je de 'pinnacles' die miljoenen jaren geleden zijn onstaan door vulkaanuitbarstingen.

Delen van de route gingen door de rotsen.

Susan en Rachel waren 's middags aangekomen. Zaterdagavond was het nog fris zoals je ziet aan onze kleding - we zaten heel dicht bij het kampvuur om warm te blijven. Rachel is aan het koken; zondagavond was het onze beurt.

Zondag een hike naar een van de toppen gedaan. Ik heb zo'n rugzak met een waterfles erin.. geen overbodige luxe hier. Ze raden aan om een liter water per uur mee te nemen.

Af en toe ging het steil naar boven via een trap die in de rotswand gehakt was.

En vervolgens heb je zo'n uitzicht...

En dat alles op tweeënhalf uur rijden van ons huis.

Na twee uur lopen was het tijd voor een lunchpauze.

Toen we terugkwamen, lag er een hert bij onze tent.

's Avonds nog een korte wandelin gemaakt in de buurt van de camping. Dan kom je dit soort tafereeltjes tegen.

Vanochtend de 'park ranger'om advies gevraagd voor onze laatste hike. Park rangers vervullen allerlei taken - ze zijn onder andere opzichters, gids en politie in de nationale parken. Vandaag nog 10 kilometer 'wilderness trail' gelopen. Heel smalle paadjes langs een rivierbedding.

Na een laatste picknick zijn we weer naar huis gereden, waar we nu moe in bed vallen.

Uitloggen

Ik had besloten om vandaag thuis te werken - het leek me een vreemd idee om op de dag dat mijn moeder een jaar geleden overleed gewoon naar kantoor te gaan. Het was gelukkig een rustige dag, dus ik heb tot halverwege de middag op de bank met laptop op schoot gewerkt. Ondertussen diverse gesprekken met familie en vrienden in Nederland gevoerd.

Rond half vier was ik klaar. Ik had werkelijk alles gedaan dat ik me had voorgenomen en dat komt niet vaak voor. We sluiten vandaag officieel om drie uur vanwege het lange Memorial Day weekend, dus dat kwam mooi uit.

Wij vertrekken zo naar de camping van Pinnacles National Park. Cindy heeft de afgelopen dagen van alles ingepakt. Er gaan dozen vol met spullen mee: verrekijker, chips, wereldontvanger, bier, iPod en natuurlijk een tent en slaapzakken. De komende dagen dus even geen blog... in ga compleet uitloggen.

Overname

Het hing hier al even in de lucht, maar vandaag was het eindelijk zover... Edelman heeft een PR bureau in Silicon Valley overgenomen. En niet zomaar een bureau, het grootste bureau in de Valley: A&R Partners. Er werken 115 mensen en ze zijn gevestigd in San Mateo waar we naartoe zullen verhuizen, een stuk dichter bij San Francisco dan Mountain View.

Iedereen werd ingelicht tijdens een teammeeting om half tien. We kregen meer over A&R te horen en alle vragen konden gesteld worden. Alles was goed voorbereid en er was ook al een draaiboek voor de komende dagen en weken. We hadden nog even discussie over hoe en wanneer het nieuws bij klanten aan te kondigen en wanneer een persbericht the sturen. Vanwege het komende lange weekend, was het eerste idee om klanten deze week in te lichten en dinsdag de pers. Dat plan was al achterhaald voordat de bespreking over was.. het nieuws was al uitgelekt en stond op internet!

Aan het einde van de dag kwam het senior management team van A&R voor een borrel. Het was erg leuk om kennis te maken en het klikte meteen... Volgende week gaan we met ons hele kantoor naar hun. De komende weken zullen veel nieuws brengen. Spannend!

Ruilen

Vanavond nog even naar de mall geweest - de meeste winkels zijn hier elke dag tot negen of tien uur open. Ik wilde onder andere een shirt terugbrengen en een rok ruilen bij de Gap.

Ik bleek alleen de bon te hebben voor de rok, maar omdat ik het shirt met mijn pinpas had beteeld, konden ze de aankoop in het systeem terug vinden, ondanks dat ik het shirt in een andere Gap-winkel had gekocht. Ik kreeg gewoon mijn geld terug.

De rok wilde ik in een ander maat en het toeval wilde dat ie vandaag in de uitverkoop was gegaan. Ik kreeg daarom ook de korting terug. Niet in contanten trouwens, het wordt weer terug op mijn rekening gestort.

Benzine

Als ik elke dag van de week op en neer naar kantoor rijdt, heb ik net niet genoeg aan een volle tank. Vanochtend moest ik weer tanken op weg naar het werk. Er zijn een aantal dingen die hier anders zijn. Zoals hoe de benzinetank open gaat. Naast de bestuurderstoel is een hendeltje waarmee met klepje van de benzinetank opengaat. Ik begin eraan te wennen om eran te denken voordat ik uitstap, maar het komt nog regelmatig voor dat ik de benzinedop eraf wil draaien en dan bedenk dat ik het deurtje nog moet openen.

Het was in Amerika altijd al gebruikelijk om te betalen voordat je tankt, maar tegenwoordig betaal je standaard aan de pomp met credit card of pinpas voordat je tankt. Elke pomp heeft een soort van pinautomaat - er is geen reden om aan de kassa te gaan betalen. De meeste benzinestations hebben ook niet een grote selectie met etenswaren en tijdschrijften zoals je in Nederland ziet.

Het uiteinde van de slurf siet er ook anders uit: er zit een rubber omhulsel omheen dat ervoor zorgt dat de gassen ook in de tank terecht komen, of in ieder geval niet in je longen. Je kunt hier ook nog steeds een via een palletje de bezine laten stromen zonder dat je de hendel ingeknepen moet houden.

De bezineprijs is in de afgelopen zes maanden enorm gestegen - als ik me goed herinner betaalden we in november nog $2,49 per gallon en nu zo'n $3,39. Een gallon is 3,6 liter, dus vergeleken met Nederland valt de prijs nog steeds mee. Amerikanen klagen steen en been, want zonder auto zijn ze nergens. Er was vooral een hoop te doen over de benzineprijs toen de driedollargrens bereikt werd.

Sinds we hier zijn is het me ook opgevallen dat er veel meer aandacht is voor bewust omgaan met energie. De Amerikanen zijn 'groen' aan het worden. Zo zijn hybride auto's hier erg populair - deze auto's rijden op benzine en een accu die door de benzinemotor wordt opgeladen als de auto stilstaat. Hierdoor is het benzineverbruik exreem laag. Vooral de Toyota Prius doet het goed, maar er zijn steeds mer merken die dit soort auto's maken.

TV-series

Het was een drukke dag vol met besprekingen, maar desondanks ook een goede dag. 's Ochtends kon ik een interessant interview met een analyst van IDC bijwonen, een persbericht dat we vrijdag verstuurd hebben kreeg veel aandacht in de media en een klant was blij met een plan dat ik geschreven had. Ik was half negen thuis, dus dat kan nog iets beter. Dat forensen hakt er toch steeds weer in... Onze nieuwe favoriete serie is Huff, over een psychiater, die zelf net zoveel issues heeft als zijn patiënten, zijn coke-snuivende vriend, schizofrene broer, criminele vader, alcoholistische moeder en andere, heel menselijke familieleden. De serie wordt door Showtime utgezonden, waardoor er geen commercials zijn.

Van veel series op TV wordt deze week de laatste aflevering van het seizoen uitgezonden. De 'season finale' duurt soms twee uur en voor die uitzendignen wordt veel reclame gemaakt op radio en TV. Morgen is de ontknoping van American Idol en afgelopen week was de laatste aflevering van 'American Inventor', ook een soort Idols, maar dan met uitvinders.

De finale ging tussen een 'African American' die een spel had bedacht om kinderen beter te leren lezen en schrijven, en een Poolse immigrant (compleet met Pools accent) die een nieuw soort autozitje voor baby's had ontwikkeld. Voor allebei was de uitvinding heel persoonlijk, de zwarte man kent het probleem van analfabetisme uit zijn omgeving en de Pool had ooit een kindje in een auto-ongeluk verloren. Beiden waren dan ook erg emotioneel. De Pool won uiteindelijk, wat mij betreft terecht. Volgens de presentator echt het voorbeeld van de Amerikaanse droom. Dat die man niet hier geboren is, doet er niet toe... of eigenlijk is hij daarmee een nog uitgesprokener voorbeeld de American Dream.

Voor honden

Na onse wekelijks bezoek aan de sportschool gingen we naar de grote Target in San Mateo. We moesten verschillende boodschappen doen en bij Target kun je zo'n beetje voor alles terecht. Ze hebber er zelfs een gangpad voor met hondenkleding! De foto links lijkt kinderkleding, maar alles wat je ziet is voor viervoeters. Regenjassen, poloshirts, jurkjes... je kunt het zo gek niet bedenken, of het is te koop. In dat gangpad staan ook voedingsbakken in rose en lichtblauw met nepdiamanten.

Na het shoppen hadden we honger - het was inmiddels ook al half zeven. In het winkelcentrum waren diverse restaurants. Wij kozen voor BJ's Brewhouse. Zo'n echt Amerikaans restaurant met hamburgers, salades, pasta, pizza en steaks op het menu... en met televisies aan de muur waarop allerlei sportwedstrijden te zien zijn. Boven de bar hing zelfs een groot scherm waarop vier uitzendingen tegelijkertijd te volgen waren.

Ook typisch aan zo'n retaurant is dat je standaard veel te veel eten krijgt. Het is dan ook heel normaal om de helft mee naar huis te nemen. De ober bracht een piepschuimen bakje, waar we de restjes in konden doen. Cindy eet morgen weer hamburger voor tijdens de lunch...

Op weg naar huis over Highway 101 genoten we van een prachtige zonsondergang...

Hike

Er zijn hier allerlei groepen die 'hikes' (wandelingen) organiseren en Cindy had er een gevonden die vandaag 7 mijl ging lopen in een park in Cupertino, iets voorbij Mountain View. Ondanks dat Silicon Valley dichtbevolkt is, zijn er nog veel plekken met natuur.

We moesten om half elf op de verzamelplek zijn, maar om half negen werden gebeld door Susan. Ze belde om te vragen of we mee wilden rijden omdat zij ook vanuit San Francisco ging. We kenden elkaar helemaal niet, maar ze had onze naar van en van de organisatoren. Voor ons was het handig en leuk om weer met iemand uit de buurt kennis te maken.

Op weg naar Cupertino bleek dat zij en haar vriendin het komend weekend gaan kamperen en nog mensen zochten die mee willen gaan. Komend weekend is een lang weekend vanwege Memorial Day - voor Amerikanen luidt dat weekend de zomer in en voor veel is het een soort van traditie om te gaan kamperen. Het was dus een grappig toeval - wij zijn voor volgend weekend onder de pannen. Da's nou typisch Amerika voor mij. Je kent elkaar niet, maar waarom zou je niet samen aan kamperen?

De hike was mooi en niet al te zwaar. Om half een was er een lunchpauze - iedereen had boterhammen meegebracht, wij ook (dankzij Cindy). Het was erg leuk om met iedereen te praten. Op het eerste oog had ik geen idee wat ik van de groep moest verwachten. De meeste mensen zagen er een beetje 'shabby' uit, maar dat zegt niets in Amerika. Iemand bleek professor te zijn, een ander CEO. In de grooep waren ook een data-analyst, verpleegster, onderwijzeres en receptioniste. Ik ben benieuwd of we deze mensen, behalve Susan, nog een keer zien. Misschien bij een volgende hike...

Vertrouwd

We blijven maar leuke restaurants op loopafstand van ons huis vinden. Zojuist hebben we een gegeten aan de bar bij The Last Supper Club. Een gezellig restaurantje op een paar minuten lopen en het eten was in Zuid-Italiaanse stijl. Een aangename verrassing, want we gingen zomaar op de bonnefooi op pad. Zo'n restaurant zou ook in Amsterdam kunnen staan...

Op het werk heb ik vandaag een persbericht gemaakt over een nieuw virus dat een van onze klanten had ontdekt. Zo'n bericht dat snel gemaakt moet worden, om als eerste met het nieuws te kunnen komen en om ervoor te zorgen dat mensen zo snel mogelijk maatregelen kunnen nemen. In Nedeland had ik voor verschillende klanten vaker met dit soort zaken te maken - hier was het voor het eerst. Het voelde heel vertrouwd om aan zo'n bericht te werken, ook al is het nu in het Engels. Ik laat mijn teksten nog wel checken door collega's (al deed ik dat meestal ook in Nederland), maar ik heb steeds minder het gevoel dat de taal me beperkt in mijn schrijven.

Vanochtend afscheid genomen van Edith en Aletta. Die twee gingen met volle koffers naar huis. Het was een toffe week... heel raar om me te realiseren dat Nederland zo ver weg - toen zij hier waren voelde het heel vertrouwd, alsof Californie niet zover weg is... ook al zijn we nu in een ander land. Dat komt mede omdat San Francisco qua sfeer zo veel op Amsterdam lijkt.

Ziekte en ongelukken

Onze office manager kwam vanmiddag langs met informatie over ziekte en ongelukken op het werk. Mocht ik onder werktijd ziek of gewond raken, ben ik gedekt door een andere verzekeraar. Er zijn een aantal voorwaarden waar ik voor moest tekenen. Zo moet ik mijn manager meteen inlichten. Door mijn handtekening te zetten ben ik ook accoord gegaan met de zorgverlener die in een noodgeval voor mij gekozen wordt. Ik had ook de mogelijkheid om nog een aanvullend formulier in te vullen als ik naar mijn eigen arts gebracht wil worden. Maar ja, die heb ik toch (nog) niet...

Busboy

De kater valt mee ondanks dat we gisteravond weer flink doorgezakt zijn. Om half een viel ik aangeschoten in slaap. We waren sushi gaan eten op Cortland Avenue. De witte wijn die we in het restaurant wilden bestellen was op... tenminste er was nog een halve fles die ons gratis werd aangeboden en daarna gingen we over op rode. Daarna weer even wat gaan drinken bij Wild Side West, onze stamkroeg. Aletta en Edith hebben er foto's van de avond.

Zoals in elk restaurant hier, kregen we ook water bij het eten. In de meeste restaurants lopen een of meerdere 'busboys' rond die constant bezig zijn met klusjes als het bijvullen van waterglazen en opruimen van tafels. Sowieso wemelt het van het personeel in een Amerikaans restaurant.

Overdag moest ik gewoon werken, maar gelukkig was het een rustige dag. Ik hoefde alleen naar een klant in Foster City, een stuk dichter bij huis dan Mountain View, en kon de rest van de dag thuiswerken. Vooral mail gecheckt. Vandaag weer gewoon op kantoor...

De Young

In het Golden Gate Park staat een museum voor moderne kunst: het De Young Museum. Het zit sinds een jaar een prachtig nieuw pand dat van buiten helemaal van geperforeerd staal is. Daar moest natuurlijk meteen een foto van genomen worden! Aangekomen in het museum, waren we toe aan een kopje koffie, alvorens we de prachtige collectie gingen bekijken.


Het mooie van het pand, is dat er een uitkijktoren aan gebouwd is. Na een tocht langs schilderijen, beeldhouwerken en andere kunst, gingen de met een lift naar de negende etage, waar we over het park en de stad uit konden kijken. De mist kwam weer binnentrekken, maar de Golden Gate brug was nog te zien.

Er hing een enorme luchtfoto waardoor je een goed beeld kreeg van wat je vanuit de toren kon zien. Wij wonen in het zuidelijk deel van de stad... vandaar dat Edith en Aletta er op hun hurken voor zitten.











We wilden door het park naar Cliff House wandelen, maar inmiddels was het het door de bewolking te fris geworden. Dan maar met de auto. We hebben (weer) van een glaasje Chardonnay genoten en bestelden daarbij 'crab cakes' en calemares.

Aan het begin van de vorige eeuw was Cliff House een sjiek badoord met overdekte baden. Daar zijn nu alleen nog ruïnes van over. Na een wandeling gingen we weer naar huis, waar we burito's van de afhaal-Mexicaan hebben gegeten.

Napa

Napa was als een mini-vakantie. Twee dagen heerlijk genoten van zon, wijn en goede gesprekken. Hoe noordelijker we kwamen, hoe warmer... tot wel 99 graden Fahrenheit! (Bijna 38 graden Celcius.) We reden dan ook met open dak!

Na een bezoek aan het visitor center in Napa hadden we de nodige plattegronden en informatie om de dag mee door te komen, zonder er iets voor te betalen. Dat is goed geregeld in Amerika.

We gingen eerst naar Sattui, een wijnhuis waar ze ook kaas maken en waar voldoende plek was om te picknicken. Wij waren niet de enigen met dat idee... We begonnen met een wijnproeverij. Bij Sattui konden we gratis een aantal wijnen proeven - een publiekstrekker. Het was enorm druk. We waren helemaal verbaasd toen de man achter de bar de wijn van een hafvolle fles overgoot in een andere halfvolle... dat zou je toch niet in Frankrijk zien?

Daarna gingen we nog naar twee andere wijnboerderijen:

Bij Rutherford Hill deden we een rondleiding. Met een glas Chardonnay in de hand kregen we uitleg over de totstandkoming van rode en witte wijnen.

Onze gids Chris was trots op het feit dat de caves van Rutherford Hill de eerste in Napa Valley zijn die met een machine gegraven zijn.

Vanaf het landgoed was het uitzicht prachtig.

Na afloop van de rondleiding kregen we weer een aantal wijnen te proeven.

De derde wijnboederij was van André van der Heyden, een Nederlander die sinds 1963 in Amerika woont. Zijn proeflokaal was een klein schuurtje vol met Nederlandse spullen en André zat vol verhalen over zijn recente bezoek aan Nederland, zijn filosofie over wijn en de laatste roddels uit de buurt.

Je krijgt maar kleine slokjes, maar na een dag proeven, wordt het steeds gezelliger...

André maakte nog een foto van ons vieren.

We sliepen in een motel in Napa, waar we met z'n vieren één kamer deelden. In een Amerikaanse motelkamer heb je meestal twee tweepersoonsbedden - in dit geval twee queen size bedden (ongeveer 150 cm breed), dus dat ging prima. 's Avonds heerlijk gegeten en doodmoe vielen we daarna in slaap.


's Ochtend uitgebreid Amerikaans ontbeten - op de kaart stond werkelijk alles wat je je bij een Amerikaans ontbijt kunt voorstellen: pancakes, wafels, muffins, eieren, muesli, wentelteefjes en ga zo maar door. Natuurlijk alles in allerlei varianten (blueberry pancakes, banana pancakes, buttermilk pancakes...)


Na het ontbijt besloten we te gaan shoppen in de outlet mall die we in een van de folders vonden. Weer van alles gekocht... Tegen drie uur hadden we allemaal honger - we gingen op zoek naar een supermarkt om weer wat picknickspullen in te slaan: ciabatta en allerlei soorten kaas. Het duurde even voordat we een geschikte plek gevonden hadden...

Ondertussen reden we door een prachtig landschap.

Uiteindelijk kwamen we bij dit verlaten bezoekscentrum, waar een tafel met stoelen op de veranda stonden....

Een perfecte plek voor de lunch.

Echt genieten.. met kleine flesjes wijn uit de supermarkt.

Na de lunch liepen we nog even naar het wijnhuis boven aan de heuvel: Viansa. Alles was in Toscaanse stijl Heel grappig hoe hier elk wijnhuis een eigenstijl heeft: soms duidelijk op Frankrijk geinspireerd, of Italië, maar we zagen ook een soort van Griekse ruines en heel moderne gebouwen.

Wij moeten echt nog een keer terug naar Viansa om van het uitzich te genieten... het was inmiddels al tegen vijf uur en het proeflokaal sloot net.

En met dit soort tafereeltjes...

Hier zijn er klaar voor de terugtocht.

Tegen half zeven reden we over de Golden Gat Bridge San Francisco binnen. We zagen de mist binnentrekken en de temperatuur daalde snel. Om zij ons huis te komen, moesten we de hele stad doorkruisen. In onze wijk aangekomen, scheen de zon weer.

Meer over onze trip op de blog van Aletta en Edith.

Op pad

Wij gaan wijn proeven! We vertrekken zo naar Napa, waar we vanacht blijven slapen. Morgen meer...

Eten en drinken

De dag begon goed: we ontbeten met z'n vieren op ons balkon (nadat we alle vier gedoucht hadden en met het thuisfront geskyped). Er stond een lekker zonnetje en het was net warm genoeg om buiten te zien, want er was ook een fris windje. Typisch weer voor San Francisco.

Daarna gingen we de stad in om een paar uur te shoppen... The Gap, Lucky, Victoria's Secret en heel veel schoenenwinkels. Edith en Aletta hebben de eerste kleding en schoenen ingeslagen en ik deed leuk mee. Tussendoor even koffie gedronken - op verzoek van Edith bij Starbucks. Naast koffie, namen de meiden een chocolade muffin en courgettecake. (Zie Aletta genieten.)

We gingen met Bart en het viel Edith op dat er zoveel mensen witte oordropjes hebben. Grappig, want ik heb het niet eens meer in de gaten hoeveel mensen hier een iPod hebben. De metro stations hingen ook helemaal vol met reclameposters voor de iPod. Dit gebied is natuurlijk de geboortegrond van Apple.

Tegen drie uur waren we weer thuis. We hadden met wat mensen afgesproken bij ons thuis en beloofd om 'Strawberry Magarita's' te maken. Daarvoor moest ik nog even wat boodschappen halen, waaronder twee zakken met ijsblokjes. Die kan je hier overal kopen, maar bij de supermarkt waren ze toevallig uitverkocht. Gelukkig had het bezinestation ze nog wel. We waren maar met een klein groepje maar het was erg gezellig. Na de Magarita's waren we allemaal moe... nog even soep gegeten en geblogd en toen naar bed.

Edith en Aletta zijn vandaag ook een blog begonnen met hun reisverslag! Daar kun je hun kant van het verhaal lezen.