Op de been

Gisteravond kwamen Jen en Renee eten. Ze wonen in de Marin, het gebied te noorden van San Francisco. Ze moesten daarom over de Golden Gate Bridge en door de stad komen.

Ze vertelden dat er veel mensen op de been waren in de stad. Eerst bij het San Francisco Ballet dat de Nutcracker opvoert. Dit ballet van Tchaikovsky wordt steevast rond deze tijd van het jaar opgevoerd door allerlei dansgroepen in het hele land.

Vervolgens bij de Civic Center, de oveheidsgebouwen in San Francisco, was een demonstratie. Sinds de Democraten de meederheid in het congres hebben, gaan er stemmen op deze partij zich moet inzetten voor het afzetten van President Bush. Met een nieuwe meederheid, komt er ook een nieuwe 'majority speaker of the House'. De Democaten hebben oor die functie Nancy Pelosi gekozen, voor het eerst een vrouw in die rol. Aanstaande donderdag neemt ze officieel het stokje over. Daarom en omdat ze de staat Californië vertegenwoordigd zijn de oproepen vooral nu fel. (In het Huis van Afgevaardigden wordt elke staat vertegenwoordigd door 'representatives'; het aantal afgevaardigden hangt samen met de bevolkingsgrootte van die staat.) Pelosi heeft al duidelijk gemaakt dat 'impeachment'geen hoofdzaak voor haar is, maar de vele liberalen in San Francisco hebben de hoop nog niet opgegeven. En de actiebereidheid is groot onder deze groep.

Grace Period

Voor feestdagen als kerst en onafhankelijkheidsdag sluiten we altijd vroeger. Ook vandaag: ik was al om vier uur thuis. We besloten een DVDtje te huren bij Blockbuster, want die videotheek zit bij ons om de hoek. Het is een grote keten met vestigingen overal in Amerika, maar ze verliezen terein aan Netflix.(Flicks is een ander woord voor films.)

Netflix is een aantal jaren geleden begonnen met het vehuren van films op DVD op basis van een e-commerce model. Je kiest je films uit via internet en krijgt ze per post thuis gestuurd. Je betaalt een klein maandbedrag en je mag de films zo lang houden al je wilt; of ze zou vaak terug sturen als je wilt. Op de Netflix-site hou je een lijst bij van films die je wilt zien, en telkens als je een film terug stuurt in de meegeleverde envelop, krijg je automatisch een nieuwe van je lijst toegezonden. Ik zie regelmatig Netflix-enveloppen bij de post op kantoor liggen. Ik denk dat de meerderheid van mijn collega's lid is van Netflix.

Blockbuster biedt deze service sinds kort ook, dus dat geeft wel aan dat ze het moeilijk hebben.... voor ons heeft net geen zin, we wonen twintig stappen van de videotheek verwijderd, hebben zo'n 200 TV stations en huren sowieso niet zo vaak films.

We namen drie schijfjes mee, want je mag ze een tijdje in huis houden. De standaard huurperiode is een week, maar een van de drie films had een 'twee dagen-stikker'. Het meisje aan de kassa legde uit dat ze bij Blockbuster een 'grace period' van zeven dagen hanteren. Dat betekent dat ze geen boete in rekening brengen als je niet meer dan zeven dagen te laat bent met het terugbrengen van de DVD's. De huurtermijn voor de films is daarom in de praktijk niet twee en zeven dagen , maar negen en veertien dagen. Af en toe moet ik bijna lachen om de klatenservice hier...

We hebben An Inconvenient Truth gezien, de film van Al Gore. Als je hem nog niet gezien hebt, moet je dat zeker doen. Erg indrukwekkend.

Aloha!

Toen we op het vliegveld van Honolulu landden zagen we verschillende mensen met lei's om - dat zijn die typisch Hawaiiaanse bloemenkettingen. Een oude traditie nog in gebruik, want het waren duidelijk niet de toeristen, maar de mensen die voor de kerst familie kwamen bezoeken die met zo'n krans rond liepen.

Hawaii is prachtig! Het was er de hele tijd rond de 27 graden toen we er waren, de stranden zijn wit, en de zee aqua blauw. De bergen op O'ahu, het eiland waarop wij verbleven, zijn mischien nog wel indrukwekkender dan de kust. De Hawaiianen zelf, noemen het paradijs.

Voordat we gingen, kon ik me niet voorstellen hoe het zou zijn op een tropisch eiland en tegelijkertijd in Amerika. Nu weet ik dat het betekent dat het er barst van de winkelcentra, wolkenkrabbers en (fastfood) restaurants.

Waikiki is daarvan het toppunt, omdat daar de meeste toeristen ook Amerikaans zijn... (al zijn er ook heel veel Japanners). Langs de kust zijn allemaal hotels gebouwd met uitgebreide terassen die tot aan het strand reiken. Als je een dwarsdoorsnede zou maken ga je het strand, naar de bar, naar het resturant, door de lobby naar de winkelstraat. In Waikiki zitten alle dure marken, als Prada en Gucci, naast honderden soevenierwinkeltjes. Om de tweehonderd meter kom je een ABC Store tegen, een winkel waar ze alles hebben wat de toerist nodig heeft: soeveniers, strandspullen en snacks.

De gekleurde toren links is onderdeel van ons hotel. Wij sliepen in een vande andere vijf torens op het hotelterein.

Een van onze eerste wandelingen over een vol Waikiki Beach.

Wat drink je in 'Paradise'? Cocktails natuurlijk. Een van de populairdere was de Mai Tai, die drink ik, en Cindy had een Lava Flow.

Op de weg terug naar ons eigen hotel, ging de zon al onder. Elke avond was er een prachtige zonsondergang.

Ik merkte hoe verwend we zijn in San Francisco met lekker en gezond eten. In Waikiki was het over het algemeen de standaard Amerikaanse hap. Wel een uitgebreide menukaart, maar van die enorme porties en alles zo vettig.

We hebben ook Hawaiiaanse fastfood uitgeprobeerd bij L&L. Ze noemen het Hawaiien barbeque, maar veel van het vlees en vis dat ze hebben is gefrituurd.Dit is een typische 'plate lunch': een gegrild stuk kip en mahi mahi (vis) met rijst.

Op weg naar Pearl Harbor kom je langs Honolulu, industrietereinen en torenflats. Ook zijn er veel militaire gebouwen, die traditioneel beige geschilderd zijn. Af en toe kreeg ik Joni Mitchells nummer 'Yellow Taxi' in mijn hoofd.

Als je film gezien hebt, weet je dat tijdens de aanslag op Pearl Harbor er verschillende boten tot zinken gebracht zijn en dat op de USS Arizona de meeste mensen omgekomen zijn. Dat schip ligt nog steeds op de bodem van de haven. Er is een monument overheen gebouwd van waaruit je het wrak kunt zien liggen (zie onder) en met alle namen can overledenen in de achterwand gegrafeerd. Amerikanen vergelijken de aanval wel eens met 11 september, omdat de VS dat dan toe niet bij de Tweede Wereldoorlog betrokken was. Deze onverwachte aanval van de Japanners veranderde dat in een keer.

De volgende dagen trokken we met onze huurauto naar het noorden om wat meer van het eiland te zien.

We zagen rustige standen met helder blauw water en wit zand...
En stranden met hoge golven en surfers. Het mistige beeld komt vanwege de grote golven - die laten een fijne mist achter. De 'life guard' is geen fluwekul. Aan de serieuze surfstranden is de stroming enorm sterk en is het verboden om te zwemmen.

In de North Shore vonden we ook dit leuke tentje... even geen massa-toerisme.

Uitzicht op de indrukwekkende bergen van O'ahu.

Wij namen op onze laatste dag ook surfles. Ik poseer hier met de plank van onze instructrice - mijn oefenplank kon ik niet zo in mijn eentje optillen; die was een stuk groter. Het is Cindy en mij allebei gelukt om op de plank te blijven staan terwijl we met een golf meevoeren (hoe zeg je 'riding waves' eigenlijk in het Nederlands?)

Cindy met Cherry, onze instructrice.

Op Hawaii heeft zelfs de brandweer een surfplank.

Onze laatste zonsondergang op Waikiki Beach. Helaas zit de trip er weer op. Het was veel te kort - we hadden nog veel meer willen zien en doen.

Hawaii here we come!

Op de weg is het ongebruikelijk rustig en veel collega's zijn al vrij. Kerst is de tijd waarin Amerikanen het meeste reizen. Sommigen voor vakantie, maar de meesten om familie te bezoeken.

Zo meteen vertrekken wij ook. Het is vijf uur vliegen naar Honolulu en er is twee uur tijdsverschil. We landen rond 10 uur plaatselijke tijd. Het is daar nu 27 graden met af en toe een tropische bui. Wij gaan vijf dagen genieten...verwacht dus niet al te veel blogactiviteit, want ik blijf uit de buurt van computers.

Fijne feestdagen!

Hei

Een van mijn klanten had de hele dag uitgetrokken om 'op de hei' te gaan zitten. Een 'off-site' noemen ze zo'n dag hier. In dit geval was de hei in het Claremont Hotel in Berkeley, aan de overkant van de baai van San Francisco. Wat een indrukwekkend gebouw! Op mijn foto, genomen vanaf de pakeerplaats, kan je het niet zo goed zien, maar het is een enorm pand in de stijl van een een Duits vakwerkhuis, maar dan van top tot teen wit geschilderd, zelfs het dak. Met een aantal palmen ervoor ziet het er helemaal strak uit.

Daar was ik vandaag met collega's en het marketingteam van de klant om de brianstormen en de plannen voor 2007 te bespreken. We hebben heel wat flipovervellen vol geschreven met ideeen. Er is weer een hoop te doen in het nieuwe jaar!

We hebben net ook nog even met Pam en Alicia sushi gegeten. We gingen weer op tijd naar huis om onze koffers te pakken. Morgenavond vliegen we al naar Honolulu!

Kerstdiner

Ondanks dat we niet hier zijn met de kerst, pik ik toch heel wat feestjes en etentjes mee. Gisteravond gingen we met het management team van ons kantoor uit eten. Edelman is nu zes maanden samen met A&R en in die tijd hebben we elkaar een stuk beter leren kennen. Er is ook hard gewerkt in die tijd, dus het was goed om weer even tijd te nemen om te 'bonden'.

Verhalen uit het loopbaanverleden van collega's kwamen boven. Zo werkte een van mijn collega's bij Oracle en hij vertelde hoe Larry Ellison het met stagiaires aanpapte en diverse van hen een Acura kado heeft gegeven. Ook schijnt Steve Jobs een keer het kantoor te zijn binnen gelopen, op zoek naar een wc. Maar ook anektdotes over oud-collega's: een jongen die zijn tepelpiercing wilde fotokopieren en door de baas betrapt werd, en een vrouw die onder haar ganza bloes geen bh aanhad. Zo waren er heel wat sterke verhalen.

Honorair consul

Vandaag was ik alweer in een indrukwekkend huis. Deze keer van de honorair consul van Nederland in San Francisco. Op de site van buitenlandse zaken vond ik uitleg: "In sommige landen of steden is een vertegenwoordiging wel van belang, maar is het uitzenden van een beroepskracht echter een te kostbare zaak. In zo'n geval vraagt Nederland aan iemand ter plekke of hij de functie van consul wil vervullen."

De consul had een groep Nederlandse zakenmensen uit de Bay Area uitgenodigd, dus ik heb er vrolijk op los genetwerkt met landgenoten. Ella had me de uitnodiging bezorgd.

In San Francisco is Douglas J. Engmann (op de linker foto met stropdas) de honorair consul. Hij is een Amerikaan die jaren voor ABN Amro heeft gewerkt en zijn geld, naar verluid, op de aandelenmarkt heeft verdiend. Hoe dan ook, hij moet iets goed gedaan hebben, want het huis had wat weg van een klein paleis! Een echte 'mansion' en van binnen geheel in stijl ingericht; heel klassiek. Dit huis staat in de wijk Pacific Heights, waar allemaal van dit soort optrekjes staan, en heeft historische waarde omdat het van voor de aardbeving in 1906 is. Volgens het archief van de bibliotheek van San Francisco is het huis in 1894 gebouwd. Het pand is in de aardbeving gespaard gebleven omdat het op een granieten berg rots gebouwd is. Het staat dus hoog en heeft daarom ook nog eens een fantastisch uitzicht - helaas was het al te donker om daar foto's van te maken. Wie weet een volgende keer...

Vandaag heb ik thuis gewerkt - ik had niet alleen deze borrel in de stad, maar mijn dag begon ook in downtown San Francisco. Ik heb eindelijk een goede orthodontist gevonden. De behandeling begint volgend jaar. Vanuit de tandartsstoel had ik onderstaand uitzicht!

Staging

Tussen twee en vier op zondag worden hier de meeste open huizen gehouden voor woningen die te koop staan. Cindy had via internet huizen gevonden en een route uitgestippeld. Uiteindelijk zouden we wel weer een huis willen kopen en we weten uit ervaring dat we heel wat huizen moeten zien voordat we ons nieuwe droomhuis vinden. We zijn dus niet aan kopen toe, maar onze bezichtingen van vandaag gaven ons een beter idee van wat er te koop is. De meest uiteenlopende dingen hebben we gezien. Een woning in een apartementencomplex met hoogpolig tapijt, een opgeknapte etage in een oud herenhuis, een huisje met tuin maar zonder verwarming, een modern huis van drie etages en eigen garage in een meer industrieel stuk van de stad en tot slot een uitgeleefd huis waar de huurder nog in woonden met bergen rotzooi in elke kamer.

Twee van deze huizen waren al niet meer bewoond, maar ze waren toch niet leegstaand. Ze waren ingericht door een 'staging bedrijf'. Je kunt zo'n bedrijf inhuren om je huis er gezellig en bewoond uit te laten zien. Als je even langer kijkt heb je het al snel door, want er ontbreken bepaalde dingen (kleding in de kast, of uberhaupt kasten) en lang niet alles is even praktisch. De slaapkamer op de foto is bijvoorbeeld 'gestaged'. Achter het hoofdeind van het bed zijn takken opgehange - ziet er leuk uit, maar niet handig.

Je hebt hier ook TV-programma's waarin mensen hun huis verkopen onder begeleiding. Vaak gaan de tips over de inrichting van het huis en last-minute aanpassingen. Volgens de experts krijg je meer voor je huis als alle kamers een duidelijke functie hebben en alles er mooi, maar neutraal uitziet.

Kerstfeest

Net als de meeste van mijn collega's ging ik gisteren rond vijf uur weg van werk, om me thuis om te kleden voor het kerstfeest. Je kon merken dat veel mensen er naar uitkeken, want er werd de laatste week veel over gepraat.

Op het feest waren waarschijnlijk zo'n 200 mensen: collega's met hun partner. Er was een buffet, waardoor iedereen de hele avond bleef staan en van het ene gesprek naar het andere liep. Het grootste deel van de avond kwam neer op korte kennismakingsgesprekjes met de partners van collega's.

Een paar dagen geleden had ik het er nog over met teamgenoten, dat het in Amerika zo belangrijk is om mensen hun naam te onthouden en dat ik gehoord had dat sommige medewerkers nervous waren over het feit dat ze niet alle collega's bij naam zouden weten. Mijn teamgenoten hadden ook nog wel een paar voorbeelden van situaties waarin ze iemands naam niet meer wisten en hoe verschikkelijk voor schut dat was.

De feestcommissie wist dit probleem te voorkomen door iedereen kleine naamplaatjes te geven. De commissie had ook een bijzonder locatie gezonden: een villa in de stad, niet ver van ons huis vandaan. We reden er in eerste instantie aan voorbij, want vanaf de straat was er niet van te zien. Je moest door een van de gebouwen aan de straatkant lopen, een garage, en vervolgens kwam je in een grote tuin met in het midden de Chenery House. Ook de mensen die al jaren in San Francisco wonen wisten niet van deze bijzondere plek.

Van binnen was het ook een geweldig gebouw. Een ontvangsthal met enorme trap naar boven en op de twwede verdieping, waar waar het feest plaatsvond, was een grote ruimte met allerlei kunst, van modern tot klassiek. Er hing onder andere een Nachtwacht op ware grootte, maar ook heel veel originelen. Op de eerste verdieping was ook een zwembad!

Bob Pritikin is de eigenaar en bewoner van het huis. Hij is een oud-reclameman en was daarnaast ook hoteleigenaar en zingende zaagspeler. Een echte levensgenieter die ook op het feest rondliep.

Op kosten van de zaak namen we een taxi... niet naar huis, maar naar Monica voor haar verjaardagsfeest. Twee feestjes op een avond was iets te veel van het goede. Vandaar dat ik er nu pas over schrijf ;-)

De Chenery House

Collega's bij het buffet

Overzicht van de ruimte

Zwembad op de eerste verzieping.

Wij in tenue...

Deze foto is door een professionele fotograaf gemaakt, die de hele avond heeft vastgelegd. Als je alle foto's (en alle colega's) wilt zien, kijk dan op Shutterfly. Wij staan op foto's 54, 65, 137 en 139.

Zieken

Veel van mijn collega's zijn ziek of zijn dat de afgelopen tijd geweest. Vorig jaar rond deze tijd viel het me ook al op dat er zoveel mensen tegelijkertijd ziek zijn. Niet dat ze zich ziek melden en thuis blijven, de meesten komen naar kantoor of blijven een dagje thuis. En dan werken ze vaak ook nog van huis op die dag. Geen wonder dat mensen bij bosjes ziek zijn - als er zoveel mensen met die bacteriën rondlopen, kan zo'n griepje zich snel verspreiden.

Het is een mentaliteitskwestie denk ik. Het is heus niet zo dat mijn werkgever dit gedrag aanmoedigt; hier worden mensen naar huis gestuurd als ze ziek zijn en in ons personeelshandboek staat dat je op zo'n dag niet mag werken. Maar mensen doen het toch. Er was vanaochtend op een van de ontbijtshows een item over. Een onderzoek liet zien dat 64% van de Amerikaanse werkgevers zieke medewerkers aanmoedigt thuis te blijven als ze ziek zijn. In Nederland zou je er waarschijnlijk niet een eens opkomen om de vraag te stellen... en het antwoord zou waarschijnlijk een hoger percentage opleveren (denk ik).

Een groot verschil in Amerika is dat bij veel bedrijven het aantal ziektedagen beperkt is, net als bij vakantiedagen. Dat betekent niet dat je niet vaker ziek kunt zijn, maar dat je niet door betaalt wordt op die dagen. (Als je overigens echt langer ziek bent, zijn daar weer andere regelingen voor.) Je hoort mensen dan ook wel eens zeggen dat ze een ziektedag opnemen, alsof het een extra vrije dag is - ze zijn dan ook niet ziek. Het mag natuurlijk niet, maar als je zo weinig vrije en ziektedagen hebt, zou ik het misschien ook doen...

Nick's

Na ons bezoek aan de belastingadviseur in Pacifica gingen we in dat plaatsje nog een hapje eten. Ondanks dat het een kustplaats is net ten zuiden van San Francisco, heb je hier raar genoeg niet maar een paar restaurants. We kozen voor Nick's, want bij het andere restaurant dat er enigszins okay uitzag, hadden we al eens gegeten.

We belandden in een Amerika dat we niet veel zien in ons dagelijks leven. Het Amerika dat ik uit vakanties ken: een restaurant met zeegroene, sky-leren zitjes, houten panelen aan de muur met kunstvissen en een serveerster met een schortje voor zoals je ze in de film ziet. In zo'n restaurant krijg je van die enorme porties en zijn de meeste gerechten met veel vet bereid; zelfs de sla want daar zit heel veel dressing bij.

Typisch voor dit type resturant: een uitgebreide collectie van sauzen, waterglazen en een kan om bij te zullen (in ALLE restaurants hier krijg je zodra je aan tafel gaat zitten water met ijsblokjes erin en zo'n glas wordt regelmatig bijgeschonken). De koffiekannen vind ik ook typisch voor zo'n tent. Als je hier koffie besteld, krijg je zo vaak je wilt je kop opnieuw gevuld.

Belastingadviseur

Vanavond hadden we een afspraak met Wayne, onze belastingadviseur. Hij heeft onze aangiften al gedaan, maar we hadden hem nog nooit ontmoet, dus dat werd tijd. We hadden bij hem thuis in Pacifica afgesproken.

Ik heb weer verschillende dingen bijgeleerd over de Amerikaanse belastingen. Over aftrekposten bijvoorbeeld. Over je salaris betaal je hier twee keer belasting: een keer aan de staat en een keer aan de federale overheid. De belasting die ik aan Californie betaal, is aftrekbaar van de federale belasting. Net als in Nederland, kun je hier ook bedragen die je aan goede doelen geeft aftrekken. Hier kun je ook dingen die je aan liefdadigheid doneert daarbij optellen. De volgende keer dat we oude kleding naa het Leger des Heils brengen, moeten we een schatting van de waarde maken!

Als eigenaar van een bedrijf, heb je nog andere aftrekposten, vooral in jaren dat de onderneming verlies maakt. Om te voorkomen dat mensen een eigen bedrijf opzetten en vervolgens alleen verlies maken om allerlei zaken op kosten van de belastingdienst aan te kunnen schaffen, heeft de belastingdienst een aantal regels. Zo moet een bedrijf een winstoogmerk hebben, dit betekent dat je van elke vijf jaar, je minsten drie jaar winst moet maken.

Verder heb ik geleerd dat de pensioenfondsen die je via je werkgever opbouwt, vanaf 59,5 jarige leeftijd inbaar zijn zonder een boete te moeten betalen. Je hebt hier de keuze tussen twee regelingen: je kunt nu belastingvrij sparen en als over de pensioenuitkering belasting betalen, of nu belasting betalen en later een belastingvrije som hebben.

Belasting op rente van een spaarrekening is hier veel hoger dan op winsten op investeringen. Dat is mede een reden waarom Amerikanen zoveel beleggen en zo weinig sparen.

Toen we bij Wayne waren, ging de telefoon. Hij nam niet op en het gesprek schakelde over naar het antwoordapparaat. Wij konden meeluisteren naar een bericht van de school van zijn zoon. Een geautomatiseerd bericht liet hem weten dat zijn zoon vandaag te laat op school was gekomen, en als hij meer over de absentie zou willen weten, kon hij bellen met de school. Wayne werd er niet warm of koud van.

Poppenkast

Voor de kinderen van medewerkers en klanten vond vandaag een semi-professionele poppenkast bij ons op kantoor plaats. Veel van mijn collega's zijn al een weken bezig met voorbereidingen voor deze 'puppet show'. Er waren allerlei manier om eraan mee te doen; als muzikant, stem, stagemanager, promoter, plaatsaanwijzer, tekstschrijver, poppenspeler en ga zo maar door. Ik had mezelf als fotograaf opgegeven.

Het was een hele productie! Met de marjonetten werden kerstverhaaltjes gespeeld, en tussen de stukjes door bracht de band Jingle Bells en Rudolf the Rednose Raindeer ten gehore. De middag bracht iedereen in kerststemming.

Aangenomen

De kogel is door de kerk. Cindy heeft de National Park Service vandaag laten weten dat ze de baan aanvaardt. In het nieuwe jaar begint ze voor de afdeling Western Region. Ze zal een portfolio van parken onder haar hoede krijgen en is verantwoordelijk voor de contracthouders met deze parken. In de Nationale Parken heb je campings, winkels en restaurants die door derden worden gerund. Maar bijvoorbeeld ook de veerboot naar Alcatraz valt eronder. Cindy weet nog niet precies welke parken onder haar verantwoordelijkheid zullen vallen, maar het is zeker dat ze zal moeten reizen want haar gebied beslaat onder andere Hawaii, Washington (de staat) en Colorado. Ik zie al diverse weekendtrips in het komend jaar naar plekken waar Cindy toch al voor haar werk moet zijn...

Hollywood

Een van collega's hier onderhoudt relaties met Hollywood; met producenten, scriptschrijvers en medewerkers van de rekwisietenafdeling van TV-series en films. Als je bijvoorbeeld een Palm in een Amerikaanse serie of film ziet, is de kans groot dat zij daar iets mee te maken heeft.

En een van mijn klanten wil weten of het mogelijk is om een verhaalidee aan te dragen voor een TV-programma. Het idee zou samenhangen met veiligheid op internet, dus we hadden het al snel over series als CSI, 24, Law & Order en The Office. We hadden verschillende ideeen en de volgende keer dat ze met de schrijvers spreekt, zal ze een balletje opgooien. Ben benieuwd of er interesse is. Misschien moeten we dan wel voor een tripje naar L.A.

Jurk

Na de lunch ging ik gisteren nog even met een collega Judi mee naar een van de luxere supermarkten in San Mateo om kerstkoekjes te kopen. Judi moest gisteravond naar de Holiday Party van haar echtgenoot. Deze tijd van het jaar vind je koekjes in de vorm van een kerstboom, ster of kerstman.

Een Holiday Party is een 'big deal'. Vorig jaar hadden we maar een klein feestje, maar dit jaar pakt ons kantoor flink uit. Ons feest is volgende week en we hebben al te horen gekregen dat de dresscode 'cocktail' is; laat ik dat nou net niet hebben. Een avondjurk was makkelijker geweest!

Vandaag gingen we daarom op pad voor een jurk. Eerst naar Union Square in downtown San Francisco, maar daar had ik het al snel gezien. Je kon er over de hoofden lopen - iedereen was daar kerstinkopen aan het doen. In de Marina had ik een tijdje geleden een geschikte jurk gezien in een leuk winkeltje. We namen de gok en gingen erheen (helemaal aan de andere kant van de stad). En we zijn er allebei geslaagd!

Daarna nog naar de wijnbar tegenover de kledingzaak heerlijk verschillende wijnen geproefd en en een kaasplankje besteld. Vervolgens in de stromende regen met een taxi naar huis. Na twee avonden stappen (donderdag met John en vrienden naar Amasia en Mecca; en vrijdag naar Caffe Trieste in Berkeley waar Pam en Jery speelden), blijven we vanavond maar eens thuis.

Sheriff

Cindy stond vanochtend al om half zeven op om naar een test te gaan, die onderdeel is van de sollicitatieprocedure voor de vacature van deputy sheriff. Die procedure loopt al een tijd en ondanks dat ze een baan van de National Park Service heeft aangeboden gekregen, gaat ze er nog even mee door. 'Om iets achter de had te hebben', zegt Cindy. En die baan als analist bij de rechtbank is ook nog een optie.

Ze is net terug van de test, die uit verschillende onderdelen bestond. Deel 1 was plassen in een bekertje terwijl iemand bij je blijft - de urine zal onderzocht worden op sporen van drugs (dat hadden ze expres niet aangekondigd). Deel 2 was een fysieke test: ze moest onder andere een dummy (pop) van zo'n 85 kilo verplaatsen en een hindernissenparkoers afleggen. Deel 3 was een gesprek waarin ze allerlei situationele vragen moest beantwoorden. Zoals van 'wat zou je doen als een gevangene niet mee wil komen en de medegevangenen lachen je uit' of 'je ziet iemand met bloed aan zijn hoofd en een ander met iets scherps terwijl zich twee groepen vormen; wat doe je?'

De Sheriff's Department van San Francisco is verantwoordelijk voor verschillende taken, waaronder het beheer van de gevangenissen, arrestaties en aanhoudingen, en de beveiliging van de rechtbank. In andere delen van Californië en Amerika is de sheriff in veel gevallen het hoofd van de politie. Het hangt meestal samen met hoe dik bevolkt een gebied is of er naast een sheriff department ook politie is. Iedereen die in de sheriff department werkt, wordt trouwens een deputy sheriff genoemd. (Weet je misschien eindelijk waar Bob Marley over zong...)

Larry

Afgelopen week ging met mij collega Larry lunchen om elkaar wat beter te leren kennen. Hij heeft jarenlang gewerkt als speech-schrijver, waarvan een aantal jaar voor Philips in Nederland. Het leek ons daarom allebei leuk om nader kennis te maken, ook al zullen we niet zo snel samenwerken. Hij werkt namelijk volledig op een van onze grotere accounts, en ik werk voor diverse kleinere bedrijven.

Larry stelde voor om naar Pizza My Heart te gaan met de aanbeveling dat je er voor $5,75 een pizza slice, een salada en een drankje krijgt. Een plek die ik niet zo snel gekozen zou hebben , maar wel heerlijk Amerikaans.

Ik vroeg Larry of er dingen zijn uit Nederland die hij mist. In Nederland zat hij bij de atletiekclub PSV en dat mist hij. Volgens hem moet je in Amerika of een professional zijn, of nog naar school of de universiteit gaan om op die maniet te kunnen sporten. Het clubleven zoals we dat in Nederland kennen, heb je hier niet. Hij was erg onder de indruk van de faciliteiten voor vrijetijdssporters in Nederland.

Over werken in Nederland zei hij dat de mensen over het algemeen aardiger zijn, ook als iemand je klant of je baas is. Ik geloof dat ik het geluk heb dat ik dat nog daarvan nog nauwelijks iets gemerkt heb.

Space Shuttle

Mijn team belde net met een journalist bij CNN om een idee voor eens nieuwsitem voor te leggen. Helaas was ze niet beschikbaar, omdat ze op did moment in Florida is bij de Space Shuttle launch... tja met dat nieuws is het lastig concurreren voor een gemiddeld IT-bedrijf.

Benefits

Een keer per jaar stelt mijn werkgever een periode in om dingen te veranderen aan je 'benefits'. De beste vertaling voor benefits is secundaire arbeidsvoorwaarden, maar in de praktijk wordt daarmee vooral je ziektekostenverzekering en je pensioen bedoeld. Tijdens deze periode van 'open enrollment' kun je bevoorbeeld je eigen risico aanpassen, het type verzekering veranderen of je pensioenpremie verhogen.

Je hebt grofweg twee soorten ziektekosten verzekering: HMO en PPO. HMO is goedkoper, maar daarbij zit je vast aan de artsen die de verzekering aanwijst en moet je voor een specialist een verwijzing hebben. Bij PPO heb je veel meer keuzevrijheid en kun je naar elke arts stappen. Dekking en eigen risico zijn ook gunstiger.

Er is nog een andere 'benefit' die met ziektekosten te maken heeft en dat is een 'Flexible Spending Account'. Zo'n rekening geeft je de mogelijkheid om geld belastingvrij opzij te zetten voor ziektekosten. De belastingdienst betaalt dan dus mee aan je medische behandelingen. Het enige is dat je het geld voor maart van het volgende jaar moet opmaken, anders neemt de overheid alles dat je opzij gezet had in en ben je het gespaarde bedrag kwijt.

Wat me opvalt, is dat veel van dit ziektekostenverzekeringen erg goed geregeld hier in de VS... zijn zolang je een baan hebt. Vooral nu de arbeidsmarkt krap is, bieden werkgevers goede voorwaarden aan. Dat betekent dat ze een groot deel van de premie betalen en zorgen dat je voor alles en nog wat gedekt bent. Hier wordt bijvoorbeeld veel aandacht besteedt aan preventieve zorg, en een jaarlijkse mammogram of darmonderzoek is bijvoorbeeld gedekt.

Als je geen baan hebt, mis je al dit soort voordelen en is er nauwelijks een vangnet. Er zijn wel artsen en klinieken waar je terecht kunt, en je kunt sowieso nooit op de eerste hulp geweigert worden. Maar de kwaliteit is een stuk minder en het grote probleem zonder ziektekostenverzekering (de meeste mensen zonder baan, met tijdelijk dienstverband of in uurloon) is dat je zelf voor medicijnkosten opdraait. Met een chronische ziekte kan dat onbetaalbaar zijn.

Na een jaar hier zijn snap ik veel beter waarom een goede of vaste baan zo belangrijk is voor Amerikanen... er hangt veel meer vanaf dan in Nederland.

Kerst

Sinds Thanksgiving voorbij is, is de kerst hier begonnen. Je ziet al bij heel wat versierde huizen, tuinen vol met lichtjes en mensen met een kertboom op de dak van hun auto. Ook de eerste kerstkaarten hebben we afgelopen week al ontvangen.

Er zitten meer reclamefolders bij de krant elke dag en veel reclame voor producten op TV eindigt met de aanvulling dat het perfect als kerstkado is; of het een nou een elektrische tandenborstel is of kleding in de uitverkoop.

En Schwarzenegger heeft vanavond ook nog de kerstboom van Californië verlicht. Die brandt dit jaar op een energie-zuinige manier. Typisch voor deze staat, waar het bijvoorbeeld verplicht is om in afgesloten ruimtes binnen bedrijven bewegingssensoren te hebben, zodat de lichten automatisch aan en uit gaan na gelang er iemand in die ruimte is.

Aanbod

De afgelopen weken loopt het ineens vaart met de sollicitaties van Cindy. Ze zit in een procedure van de politie in San Francisco, is in gesprek met het gerechtshof en vandaag hoorde ze van de National Park Service dat ze haar een baan willen aanbieden. Reden om even de Mission in te lopen en een van de vele restaurantjes te bezoeken. We kwamen uit bij de Last Supper Club, waar we aan de bar heerlijk wijn gedronken hebben en wat voorgerechten bestelden. We wisten het niet, maar deze tent is echt een 'happening place' voor een maandagavond. Het zat er helemaal vol en er was zelfs live muziek.... goede keuze dus.

Ik had trouwens nog meer goed nieuws vandaag: mijn camera is gevonden.

Muir Beach

Een van onze vriendinnen (een van de Blame Sally bandleden) werd een halfjaar geleden gediagnotiseerd met borstkanker. Vandaag vierde ze dat ze alle behandelingen goed doorstaan heeft. Ze had iedereen die haar de afgelopen maanden gesteund had uitgenodigd voor een feestje op Muir Beach, iets te noorden van San Francisco. Een prachtige plek en het weer werkte ook mee: er was een strak blauwe lucht en een lekker zonnetje. Er stond alleen een fris windje, maar je kon je bij het kampvuur warmen.

Onze vriendin had een speech voorbereid om mensen te bedanken en om te vertellen hoe ze laatste maanden heeft ervaren. Ze speelde ook een aantal van haar nieuwe nummers. Het was een bijzondere middag!

Tom Erikson heeft deze foto van ons gemaakt.