Kalkoen

Vandaag was een zware dag... de eerste werkdag na een vierdaags weekend! Afgelopen donderdag was het Thanksgiving, een van de belangrijkste feestdagen in Amerika. Ik vierde het dit jaar met acht vrienden in het huis van Jane.

Thanksgiving is een populaire feestdag omdat hij nauwelijks commercieel is en totaal niet religieus, dus iedereen kan meedoen. (Voor meer achtergrond over de oorsprong van de dag, lees mijn blog post van twee jaar geleden.) Vell mensen noemen Thanksgiving grappend ook well 'Turkey Day'. Bijna iedereen viert Thanksgiving en vrijwel iedereen eet kalkoen op deze dag. En elk jaar staan miljoenen families voor de vraag hoe lang het duurt eer zo'n grote vogel gaar is. In de meeste gevallen duurt het langer dan gedacht...

Ook wij aten later dan gedacht... maar we waren erop voorbereid. Iedereen wat wat meegebracht voor de maaltijd en toen er op het laatste moment nog twee mensen bijkwamen, vroegen we hen om hapjes mee te brengen voor het geval de kalkoen er langer dan gedacht over zou doen om gaar te worden. Het wachten was overigens net zo gezellig als het diner zelf: gezellig samen koken onder het genot van een glas champagne.

Vrijdag was ik ook nog vrij, zoals de meeste mensen met een kantoorbaan. Winkelbediening darentegen moet op de vrijdag na Thanksgiving werken - deze vrijdag wordt hier Black Friday genoemd omdat het de drukste winkeldag van het jaar is. Het is het begin van de kerstinkopen en winkels spelen daarop in met fixe kortingen. De aanbiedingen zijn soms zo goed dat honderden de mensen ervoor in de rij liggen. Een paar jaar geleden is iemand onder de voet gelopen en overleden door de massa mensen die tegelijktijd een winkel probeerde binnen te komen. Sindsdien is de beveiliging versbeterd en moet je in sommige gevallen nummertjes trekken.

De laatse jaren moet Black Friday het opnemen tegen Cyber Monday, the online variant van de winkelgekte. Deze dag wordt steeds populairder bij koopjesjagers.

College football

Afgelopen zaterdag vond een van de belangrijkste Amrican Football wedstrijden plaats, althans voor degenen die gestudeerd heeft aan een van de twee meest prominente univeriteiten hier in de omgeving.

Zaterdag speelden Stanford en UC Berkeley tegen elkaar, oftwel de Cardinal tegen de Golden Bears. Sowieso, zijn hier de college sporten erg populair. De loyaliteit naar de universiteit is sterk - de instellingen doen er ook veel meer aan om de band met alumni sterk te houden.

Zo vertelde een vriend van me die aan Stanford gestudeerd heeft, dat zijn dispuut ('faternety') elk jaar samenkomt met een dispuut van UC Berkeley (dat trouwens in de volksmaond 'Cal State' genoemd wordt). Het gaat er allemaal heel vriendschappelijk aan toe. Alumni van Stanford dragen rode stropdassen en de tegenpartij heeft blauw met goude dassen om.

De lunch vindt elk jaar plaats bij John's Grill en vervolgens begeeft het feest zich naar Harrington's Bar aan Front street. Volgens mijn vriend, Carlos, is het de oudste alumni bijeenkomst west van de Mississippi. Daar komt ook de het fanfareorkest ('marching band') van de universteit naartoe, want elke self-respecterende universteit heeft natuurlijk zo'n orkest. Hij heeft het zelfs voor mij op zijn blog gezet!

De faternity van Carlos heet trouwens Phi Kappa Psi, dat zijn drie Griekse letters. (Zover ik weet heeft elk studentendispuut in the VS een naam die uit dire Griekse letters bestaat.)

Op hun T-shirts uiten ze hun gevoel voor humor - in de kleuren van Standord laten ze weten wat ze van de Golden Bears van UC Berlkeley vinden, oftwel de Cal State Bears:

(Photos van Carlos Hernandez)

Kustlijn

Afgelopen weekend was ik met Jane in Big Sur, een gebied zo'n 240 kilometer ten zuiden van San Francisco aan zee waar ik vorig jaar ook al eens was. Het is een populaire trekpleister voor toeristen vanwege de indrukwekkende kustlijn. Relatief hoge bergen eidigen abrupt in de Stille Oceaan. Het is een dunbevolkt gebied met veel natuur. Er zijn verschillende campings, maar ook superdeluxe hotels en kuuroorden.

Wij verbleven in de Ventana Inn, een van de luxere plekken. Vrijdag kwam de regen met bakken uit de hemel en er was regen voor het hele weekend voorspelt, dus we hadden regenjassen en paraplu meegenomen en hadden ons voorberied op korte uitjes en veel tijd voor de open haard in onze kamer en in de sauna. Helaas waren de kamers met prive-jacuzzi vol...
Het tegedeel bleek waar. Vrijdagavond, op weg naar Big Sur over Highway 1, klaarde het al op en op zaterdag was het zonnig; de perfecte dag voor een hike. En als de Ventana Inn er luxe uitziet... kijk dan ook even naar de Post Ranch Inn. Daar heebben we zaterdagavond een fantasch gegeten.

Zondag was het zelfs zo warm dat we even in de zon gelegen hebben en in het buitenbad konden zwemmen! Aan het begin van de middag reden we weer richting noorden over Highway 1 en stopten bij Point Lobos, een staatspark. Ook na vier jaar, blijft dit soort indrukwekkende natuur heel bijzonder.

Zonsondergang op vrijdagavond

Boven en onder: Ventana Inn. Het is meer een park met kleine gebouwen waar vier of acht kamers in zijn. De foto onder was ons uitzicht vanaf het terras waar we ontbeten. Het was warm genoeg om overdag buiten te eten.

Tijdens de hike - zonnebril vergeten...

Uitzicht op de zonnepanelen van de overburen

Zwartgeblakerde boomstammen van de brand van vorig jaar.

Uitzicht tijdens de hike


Uitrusten na de hike in de hangmat op ons balkon

De terugweg

Video'tje met mijn iPhone genomen...

Point Lobos

Huwlijksaanzoek

Van de tweetup (borrel) van afgelopen week zijn heel wat foto's genomen. Inmiddels staan ze op Facebook. Om een indruk te geven, heb ik er hieronder een paar gekopieerd.

Overigens was het een bijzondere avond voor Dale en Laura, die laatst nog op mijn verjaardag waren. Hij vroeg haar ten overstaan van alle gasten ten huwlijk... maar er waren nog meer getuigen. Dale zette zijn aanzoek eerst op Twitter en liet vervolgens zijn iPhone aan Laura zien. Natuurlijk zei ze ja!

De tweetup vond plaats in een gallery.

In gesprek met Marylene Delbourg-Delphis, een Internet-ondernemer

Met Marie Domigo, de organisator van de tweetup

Met bloggers en social media experts

Het huwlijksaanzoek

Volle bak!

Noot: foto's gemaakt door Michael O'Donnel, Ken Yeung en Terry Chay.

Franse klant

Maandagochtend haalde ik om half negen een klant op bij zijn hotel in San Francisco - de CEO, Patrice Lamothe, van een Franse internet start-up, Pearltrees genaamd. Ik heb vier dagen met hem opgestrokken van 's ochtends vroeg to 's avonds laat.

De site is nog een alpha, een fase waarin nog veel ontwikkeld moet worden. Na de aplha komt de beta - ook dan moet er nog gesleuteld worden aan de softwarde maar alles draait dan stabieler.

Volgende maand begint de beta-fase en voor die tijd wilde de CEO kennismaken met mensen in San Francisco en Silicon Valley, want hier is immers het centrum voor dit soort technologie. We hadden meeting met bloggers, internet-ondernemers en consultants. Al snell bleek dat de mensen met wie we afspraken hadden onder de indruk waren.

In vier dagen hadden we 17 besprekingen en elke avond gingen we naar een tweetup, borrel of feest. Vandaag is de laatste dag van deze tour en heeft een collega het van me overgenomen, zodat ik tijd kan besteden Blame Sally. Het was een drukke maar enerverende week, met als hoogtepunt een interview met Robert Scoble, die laaiend enthousiast was.

Robert Scoble in gesprek met Patrice Lamothe, the CEO van Pearltrees

Een van Robert Scoble's tweets (bericht op Twitter). Als je de video wilt zien waar hij naar verwijst, klik dan hier.

Sloshball

Zondag we het prachtig weer. Heidi vroeg of ik zin het mee te gaan naar Golden Gate Park, waar een aantal andere vriendinnen 'sloshball' zouden spelen. Ik had geen idee wat dat was, maar het klonk gezellig - zon, park, vrienden en iets sportiefs

Sloshball bleek een combinatie van verschillende sporten: honkbal met een voetbal (die je mag gooien of schoppen) terwijl je een drankje, in ons geval water of bier, in je hand houdt! Amerikanen bedenken de gekste dingen om lol te hebben...

Privé-kok

Een tijdje geleden heb ik een etentje gewonnen bij een tweetup voor BlameDrewsCancer. Niet zomaar een etentje, maar een diner voor acht personen gekookt door een privé-kok bij mij thuis. Gisteren was het zover!

Tegen vijf uur kwam Jonas Luster bij mij thuis om alles voor te bereiden. De afgelopen weken hadden we een paar keer contact gehad over het menu en waren uitgekomen op een diner met heel veel kleine gangen. Ik ben de tel kwijtgeraakt, maar er waren minstens 12 verschillende gerechten.

Jonas bracht al het eten mee. Het enige wat ik moest doen was wij kopen en zeven vrienden uitnodigen.

Bij elk gerecht vertelde Jonas waar de ingrediënten vandaan kwamen. Hij hecht er belang aan dat alles milieu- en diervriendelijk geproduceerd is. Dus niets uit de bio-industrie en seizoensgroenten om milieubelasten transport uit verre oorden te voorkomen.

Overigens hadden we wel wat zalm uit Alaska, maar daarvoor had bij 'carbon offsets' gekocht. Daarmee wordt de uitstoot van koolstofdioxide veroorzaakt door het transport gecompenseerd met de aanplant van bomen of investeringen in duurzame energiebronnen. Bovendien, vertelde hij, zouden de vissers in Alaska niet kunnen overleven als ze het alleen van de plaatselijke markt moesten hebben.

Het was een onvergetelijke avond met geweldig eten en dito gezelschap!

Hella

Tien jaar geleden zei in Nederland niemand dat iets 'vet cool' was. Of dat iets er vet uitzag. Waar dat woord ineens vandaan kwam, Joost mag het weten. En het is typisch iets wat jongeren zeggen en wat voor ouderen een beetje raar in de oren klinkt en natuurlijk in gerbuik.

Hier heb je ook zo'n woord en dat is 'hella'. Je kunt dus zeggen dat iets 'hella cool'. Of als iemands iets zegt dat je gaaf vindt, zeg je 'hella!' Het is niet alleen een modewoord dat vooral onder jongeren gebruikt wordt, het is ook een regionaal woord. Het wordt namelijk alleen in San Francisco en omgeveing gebruikt. In Los Angeles zul je het niet horen, laat staan in New York. Mee zoals kei, als in keilelijk of keuleuk, wat ze alleen in Brabant zeggen.

Maar wie weet, slaat hella ook nog in de rest van Amerika aan...

Damesvoetbal

In Amerika wordt voetbal over het algemeen gezien als een vrouwensport. Honkbal, American football en ijshockey zijn de mannensporten hier. Maar wie denkt dat het er tussen de dames er zachter aantoe gaat. moet deze video even bekijken waarin twee college-teams het tegen elkaar opnemen.

Update 9 november: schijnbaar is bovenstaande video niet te bekijken vanuit Nederland. Onderstand clipje geeft een indruk van de maneuvres. Ze beginnen hier al langzaam een YouTube hit to worden...

Allerzielen

Gisteren was het Allerzielen, een dag die voor de meeste Amerikanen ongemerkt voor bij gaat. In Mexico daarentegen is het een belangrijke feestdag die 'Dia de los Muertos' genoemd wordt, oftwel de dag der doden.

Omdat er veel Mexicanen en andere Latijns-Amerikanen in San Francisco wonen, vooral in de Mission, wordt Dia de los Muertos hier ook gevierd. Op vier blokken van mijn huis, in Garfield Square, kwamen duizenden mensen samen.

Wat gebeurde er? Verschillende mensen hadden kleine altaren ingericht voor overledenen. Zo'n altaar kan allerlei vormen aannemen, maar heeft meestal een foto van de overledene en verschillende dingen om die persoon te eren en te herinneren.

Daarnaast lopen veel verkleed en geschminkt rond om skeletten uit te beelden. Gezichten zijn wit met zwart om de ogen en tanden over de lippen geschminkt. Deze basisbeschildering wordt vaak uitgebreid met krullen en versieringen zodat de doodskop er best gezellig uit komt te zien. Sommigen dragen kleurrijke, traditionele Mexikaanse kledij; anderen hebben zwarte kleding aan met daarop een wit skelet geschilderd. (Zoals op de foto rechts, die ik bij Ladybird Raq op Flickr vond. De foto's hieronder heb ik zelf genomen met mijn kleine camara.)