Meeleven

Vanochtend ging ik in oranje T-shirt naar mijn werk; zwart blazertje eroverheen. Een collega merkte op dat ik eruit zag als een Giants fan, en ik legde uit dat dat het ornaje ter ere van de Nederlandse nationale feestdag Koninginnedag was.

Iets naar negenen was ik op kantoor en checkte meteen even op Internet hoe het met de festiviteiten in Nederland was. Dat was een paar minuten na het verschikkelijke ongeval in Apeldoorn. Ben de hele dag het nieuws blijven volgen via uitzendinggemist.nl, RTLnieuws.nl en Nu.nl. Ik kon merken dat de site veel bezocht werd, want het was moeilijk goed videobeeld te krijgen... pas later op de middag, toen het nacht was in Nederland, ging dat beter.

Nu ik hier langer woon en aan de Amerikaanse verslaggeving gewend ben, merkte ik dat mijn verwachtingen anders zijn geworden. Naast de beelden van het incident zelf, zag ik vooral experts analyses geven van de gebeurtenis en er waren een paar straatinterviews. Hier in de VS zou je al snel mini diepte-interviews zien met mensen die het van dichtbij hebben meegemaakt en met mensen uit de omgeving van de dader. De vragen van de interviewer zouden ingaan op de emoties en de persoonlijkheid van de betrokkenen.

's Avonds ging ik naar de jaarlijkse Koninginnedag-bijeenkomst, georganiseerd door de honorair consul. In plaats van een feest, was het een plechtige receptie. We hielden een minuut stilte voor de slachtoffers en de opkomst was lager dan vorig jaar.

Varkensgriep

Aanstaande woesdag is Obama 100 dagen de president van Amerika. Tijd om te evalueren hoe hij het doet. Al dagen lang komt de ene na de andere expert op TV om zijn of haar analyse te geven en de 100 dagen zijn niet eens om. Over het algemeen komt hij er goed vanaf. De onderzoeken tonen aan dat steeds meer Amerikanen geloven dat Amerika op het juiste pad is. Nou moet ik zeggen dat ik niet naar TV zenders kijk waar de meer rechtse talkshows te zienn zijn... daar zijn ze vast superkritisch over Obama en vinden ze dat hij Amerika in een socilistische staat aan het omvormen is.

Een ander onderwerp dat enorm in het nieuws is de varkensgriep. Er zijn nu 20 tot 40 gevallen in de VS, maar de hysterie wordt aardig gestimuleerd. Kranten, radiozenders en TV stations berichten erover en even advies over wat wel en niet te doen. We moeten vooral vaak onze handen wassen. Iedereen wil voorkomen dat dit een tweede SARS of vogelgriep wordt. Het nieuws uit Mexico wordt op de voet gevolgd en de 4000 vluchten die dagelijks van Mexico naar Amerika gaan, worden extra streng gecontroleerd. De grens is (nog) niet gesloten.

Wellicht wordt Obama nog op de proef gesteld door deze potentiele crisis. Tot nu toe komt zijn optreden daadkrachtig en betrokken over.

Update 2 mei 2009: Door het Nederlandse nieuws te lezen, realiseerde ik me dat deze griep in Nederland de Mexicaanse Griep genoemd wordt. Ik denk dat de Amerikaanse varkensvleesbranche dat ook graag gezien had hier...

El Rio

Als ik mijn rustige straat uitloop, kom ik uit op de drukke Mission Street. Kortom, in twee minuten lopen zit ik midden tussen de winkeltjes, eettentjes en bars. Het zijn over het algemeen geen hippe tenten, maar meer kroegen, al kan je een bar hier niet goed vergelijken met een bruin café. In Nederland is een café veel opener; hier zie je aan de buitenkant vaak niet veel meer dan een deuropening en een donker hol. Je zult ook nooit kinderen in een café zien - het zijn geen familiegelegeheden zoals je in Nederland wel eens ziet. Je moet immers 21 zijn om binnen te mogen. Pas als je binnen bent zie je dat er best een aardige sfeer hangt, al komt er geen zonlicht in zo'n kroeg. Je heb heel veel van dat soort gelegenheden hier... zo'n donker hol wordt een een 'dive bar' genoemd.

Aan het einde van mijn straat zit El Rio, da's zo'n dive bar, ook al is er een binnenplaats. Het is een van de vele tenten in de stad die een maandelijks vrouwenfeest organiseert. Het is van drie tot negen uur op de vierde zaterdag van de maand, en dan wordt er gedanst op rap- en salsamuziek in de binnenplaats. Ik ging er gisteren voor het eerst heen - ik had er met een paar vriendinnen afgesproken en kwam nog verschillende andere vriendinnen tegen. Het was supergezeliig, ondanks dat ik snipverkouden was.




Overigens, dat ik zo intiem met anderen op de foto sta, zegt niets. Amerikanen hebben de neiging enorm dicht tegen elkaar aan te kruipen als er een camera voor hun gezicht gehouden wordt...

Beurzen

Ik heb er een enorm drukke week opzitten. Er vonden twee beurzen tegelijkertijd plaats, waar ik moest zijn. (Er waren nog wel meer beurzen, maar daar hoefde ik niet heen.) Gelukkig waren ze allebei in de buurt, in verschillende delen van Moscone... zeg maar de RAI van San Francisco.

Het complex is midden in de stad en heeft drie hallen. Twee waren voor RSA, een computerbeveilingsbeurs, en de derde was voor ad:tech, een beurs over digitale marketing.

Inmiddels zijn deze beurzen vaste prik en weet ik van de hoed en de rand. Alleen dit jaar vielen ze samen en had ik in totaal vier klanten die aankondigen hadden deze week.

Bovendien is zo'n beursweek nooit een normale werkweek. Wie mijn blog regelmatig leest, weet inmiddels dat zo'n event met de nodige feestje gepaard gaat. Ik deed mijn best om er twee a drie per avond te bezoeken, maar daarmee had ik nog niet eens het topje van de ijsberg te pakken...

De foto's zijn genomen door Steve Hall van AdRants en komen van Flickr.

Betalen

Een paar weken geleden viel mijn bekeuring in de bus. Een brief van van de 'Superior Court of California'. De schade is 332 dollar! Ik kan de zaak voor laten komen, maar ook dan moet ik hetzelfde bedrag betalen. Daarvoor heb ik twee maanden.

Het gerecht geeft me ook de keuze om verkeerschool te volgen; dan kost de bekeuring me 371 dollar. Ik ga voor die optie, want daarmee voorkom je dat de overtreding in je dossier komt. Daardoor zou mijn verzekeringspremie omhoog gaan. Ook omzeil ik zo dat ik punten op mijn rijbewijs krijg... Als je vier punten in een jaar krijgt of zes in twee jaar, ben je je rijbewijs kwijt.

Cajun

Zondag ging ik naar een wijnproeverij in Palo Alto, georganiseerd door een aantal vrienden voor HRC. HRC staat voor Human Rights Campaign - het is een mensenrechtenorganisatie die zich op gelijke rechten voor homo's en lesbiennes richt. Verschillende vrienden zijn actief in deze organisatie als vrijwilliger en ze hadden me uitgenodigd voor een middagje zon en wijn - ik hoefde niet eens zelf te rijden, want ik kreeg een lift van een vriendin.

Na de proeverij bleven de organisatoren voor een etentje en omdat ik met een van hen terug zou rijden, bleef ik ook. We aten in een restaurant dat New Orleans als thema had. Dat betekent dat de wanden fel gekleurd waren met bonte kunst en voodoo-poppen. Op het menu stonden verschillende Cajun en Creoolse gerechten zoals jambalaya en gumbo.

Een van de mensen in onze groep komt oorspronkelijk uit New Orleans en vertelde ons het verschil tussen Cajuns en Creolen, twee Franstalige, etnische groepen die in de omgeving van New Orleans leven. Hier is wat hij erover vertelde:

Creolen komen ook van oorsprong uit Frankrijk en waren de vroegste kolonisten in Louisiana. Ze waren van aritocratische Franse afkomst - vaak een tweede of derde zoon die niet het land van zijn vader erfde. Ze startten plantages in Louisiana en hadden slaven. Het kwam nog wel eens voor dat de mannen met een slaaf in bed doken en als daar een kind van kwam, kreeg dat een Franse opleiding. Dat werkte als een incentif voor vrouwen van Afrikaanse afkomst, waardoor na verloop van tijd de term Creolen gign verwijzen naar mensen van gemengde afkomst met donkere huid.

De Cajuns waren van oorsprong kolonisten die in het begin van de 17de eeuw van Frankrijk naar Nova Scotia in Canada gingen, meestal omdat ze godsdienstvrijheid zochten. Anderhalve eeuw later werden ze er weggejaagd vanwege de Brits-Franse oorlog en de meesten van hen trok naar Louisiana. De cultuur, inclusief taal, muziek en keuken, heeft de tand des tijds doorstaan. Niet alle Cajuns stammen af van de groep in Canada - heel wat mensen hebben zich over de jaren bij die gemeenschap gevoegd.

WebWereld

De lezers van deze blog is het vast op gevallen dat ik wat minder schrijf de laatste tijd. Da's enerzijds omdat ik mezelf niet wil herhalen; anderzijds omdat ik de laatste maanden veel meer op stap ben dan daarvoor. Elke avond is er wel iets te doen - etentje met vrienden, een netwerkbijeenkomst voor werk, een concert of een feestje. Nu ik vier dagen in de week werk, heb ik het drukker dan ooit! Op het werk is het nu heel druk en ik ben ook volop bezig met de online publiciteit voor Blame Sally, die op 8 mei een nieuwe CD uitbrengen.

Een andere reden waarom ik iets minder tijd heb om te bloggen, is omdat ik sinds kort ook over Silicon Valley schrijf voor WebWereld. Gisteren is mijn eerste column gepubliceerd!

Bo

Obama is regelmatig in de media. Hij heeft al heel wat persconferenties gegeven en zijn bezoek aan Europe is in niet onopgemerkt gebleven. Naast de politieke ontmoetingen die haar had, was er veel aandacht foor de kleding van Michelle Obama tijdens die trip.

Vandaag waren de Obama's weer uitgebreid in het nieuws omdat de hond die Barrack aan zijn dochters beloofde toen hij gekozen werd, eindelijk in het Witte Huis is gearriveerd.

Al weken wordt erover gespeculeerd wat voor soort hond het zou zijn en hoe hij zou heten. Nu weten we dat de 'first dog' een Portugese Waterhond is die Bo heet.

Mashups

Mijn uitgaansavonden in San Francisco bestonden tot nu toe vooral uit naar de kroeg gaan, maar zaterdagavond ben ik uit dansen geweest. Na een weekend feesten en dansen in Palm Spings had ik de smaak te pakken en ik had afgesproken met Jane, die niets liever doet dan dansen.

We gingen naar de DNA Lounge waar twee keer per maand Bootie SF plaatsvind. Dat is een dansfeest met mashups. Een mashup is de combinatie van twee nummers die tegelijkertijd gespeeld worden - meestal wordt de beat van het ene nummer onder de zang van een ander gezet, maar er zijn vele variaties mogelijk. Ik hou normaal niet zo van remixes, maar de mashups waren supergaaf.

Mijn favoriet was Sweet Dreams van de Eurythmics met Just Dance van Lady Gaga (die hier overigens enorm populair is). Ik vond er een vergelijkbare versie van op Internet:

Er zijn er nog veel meer op het web te vinden... Ik weet niet of mashups inmiddels ook populair zijn in Nederland, maar Bootie SF staat bekend als de geboorteplaats van de mashup. Ik ga er zeker nog een keer heen. De sfeer was super.

Gisteravond ging ik met Jane uit eten bij Dosa, een van de beste Indische restaurants in de stad, op loopafstand van mijn huis. Ik had mijn smartphone bij me en zat even op Facebook te kijken. Daar zag ik dat een vriendin bij een concert van Melissa Ferrick en Dar Williams was. Even googlen om te zien waar het was en we besloten in een taxi naar de plek des onheils: Great American Music Hall. Een van de mooiere theaters in de stad, waar ik nog niet eerder geweest was. En we troffen het... we konden vooral bij mensen aan en tafeltje aanschuiven!

iHop

Toen we in Palm Spring waren, had mijn reisgenoot, Cassandra, haar zinnen gezet op iHop, wat staat voor 'International house of pancakes'. Ik was er nog nooit geweest en wilde het wel eens proberen, ook al is het niet helemaal mijn smaak. Het is een keten waar Amerikanen vooral heen gaan om te ontbijten, want een pannenkoek is hier typisch iets om de dag mee te beginnen.

Op het menu stonden naast Amerikaanse ook Duitse en Zweedse pannenkoeken en Franse crepes. Geen Nederlandse...

We bestelden de Zweedse pannenkoeken - Cassandra komt oorspronkelijk uit Zweden en volgens haar was dat het beste gerecht op het menu. Ze leken een beetje op Nederlandse pannenkoeken, maar iets zouter en iets taaier. Ik hoefde vervolgens niet meer te lunchen!

Zoals gebruikelijk in dit soort restaurants, moesten we afrekenen bij de uitgang. Daar werden we daar een aardige mevrouw geholpen... ook een typisch Amerikaans mevrouw... ik kon niet laten een foto van haar te nemen.

In L.A.

Afgelopen weekend was ik in Palm Springs. Ik had met een vriendin uit New York afgesproken op het vliegveld in Los Angeles om van daaruit in twee uur naar onze betemming te rijden. Alleen, we hadden beter met het verkeer in L.A. rekening moeten houden! Die stad is berucht om zijn files. Ook al zijn de snelwegen er minstend zes rijbanen breed, nog steeds staat het er het grootste deel van de dag vast. We deden er bijna twee keer zo lang over...

Onderweg hoorde ik een commericial op de radio, waarvan ik eerst dacht dat het een grap was. Een superblije vrouwenstem riep over de ether dat als bij een plaatselijke kliniek een 'tummy tuck' én een borstvergroting zou laten doen, je korting krijgt. Als je die twee ingrepen samen liet doen was je maar 8000 dollar kwijt! Ook dat is L.A... de lat voor het perfecte uiterlijk licht er onmogelijk hoog, waardoor het er inmiddels vrij normaal is om aan cosmetische chirurgie te doen.

Humor

Je lacht je rot met de stewards en stewardessen van Southwest. Ze gaan vooral creatief om met de instructies die aan het begin van een vlucht gegeven worden. Zo werden we verzocht om alle blackberries, strawberries, raspberries, magnetrons en popcorn-makers uit te zetten. Bij het verzoek om de rugleuning recht te zetten, werd de uitleg gegeven dat dat de meest oncomfortable stand van de stoel is.

Ik ben en route naar Palm Spring voor een lang weekend. Net als vorig jaar ga ik naar Dinah Shore.

Omdat ik dit bericht op mijn Palm type, kan ik geen linkjes invoeren... anders zou ik verwijzen naar mijn eerdere stukjes over Soutwest Airlines en Dinah Shore.

Lintjes

Mijn dag begon om half zes want ik moest om kwart over acht bij de orthodontist zijn. Het bleek mijn laatste afspraak – mijn tanden staan nu officieel recht!

Het viel niet mee zo vroeg uit mijn bed te komen, want gisteravind was ik bij twee Web 2.0 Expo feestjes. Dat hoort bij een congres... en helemaal bij dit congres. Er lopen altijd diverse mensen met camera rond om foto's voor op Facebook of Flickr te maken. Hier zijn er een paar die Kenneth Young heeft gemaakt.

Web 2.0 Expo heeft gisteren een langzame start gemaakt... je kunt echt merken dat het dit jaar rustiger is. Vandaag is een dag met veel meer sessies, en het begint al drukker te worden, maar ik hoor van veel mensen dat ze teleurgesteld zijn over de kwaliteit van de bedrijven die een stand hebben. Sommigen vragen zich al af of dit de laatse keer is dat Web 2.0 Expo gehouden wordt...

Iedereen loopt met naambordjes om, en zoals gebruikelijk bij dit soort evenmenten worden er lintjes aangehangen als iemand een spreker is, een journalist of een andere speciale functie heeft. Alleen de Web 2.0 mensen houden wel van een lolletje. Er worden lintjes met allerlei ander titles uitgegeven die je aan je badge kunt hangen. Sommigen hebben er een hele rits van.. ik hou het bij drie.

Zo, nu moet ik weer even aandacht schenken aan wat hier gebeurd. Vanavond weer naar verschillende feestjes en een etentje met een klant. Drukke week!