Fraude

Om vier uur kwam er een mailtje van Bank of America binnen met het verzoek on inmiddellijk te bellen omdat er verdachte transacties plaats gevonden hadden. Terwijl ik in de wacht stond, logde ik in op de website van mijn bank... en inderdaad! Ik zag verschillende betalingen waar ik zelf geen opdracht voor gegeven heb.

Een pinpas die bij je betaalrekening hoort, loopt hier ook via Visa of Mastercard. Je kunt er mee pinnen, en er op dezelfde manier als met een credit card betalen: met handtekening en online. Alle transacties met mijn pas waren op internet gedaan.

Na een paar minuten had ik de eerst medewerker aan de lijn, die mijn pas meteen blokeerde en mij doorverbond met een medewerker van de fraude-afdeling. Er was in een paar uur 1500 dollar van mijn rekening afgeschreven. Na 30 minuten in de wacht te hebben gestaan (waarbij ik om de minuut moest aanhoren dat de verwachte wachttijd 4 minuten is) kreeg in Antoine aan de lijn. Ondanks dat hij een zwaar accent had en ik hem amper kon verstaan, was hij erg aardig, beleefd en behulpzaam.

Antoine bleek uit New Orleans te komen, waarschijnlijk Franstalig (Cajun of Creole) vanwege zijn naam en accent. Ik vroeg hem of daar vandaan met mij sprak, maar hij zei in Atlanta ze zijn, waar hij sinds Katrina woont.

Hij legde uit dat er meteen een onderzoek gestart zou worden en dat de betalingen begin volgende week teruggedraaid zouden worden. Die timing kwam me lastig uit, want op 1 juni moet ik de huur betalen en dan zou ik in het rood gaan en dat is hier uit den boze. Amerikanen hebben duizenden dollars creditcard-schuld, maar rood staan is er niet bij omdat dat heel negatief voor je credit score is. De banken zijn zo traag dat ik ook niet even snel geld van mijn spaarrekening kan overmaken.

Antoine ging het me zijn manager bespreken en na een aantal minuten kreeg ik te horen dat het geld alweer op mijn rekening stond en dat de transactie ongedaan gemaakt waren. Ze waren compleet van mijn overzicht verdwenen.

Santa Cruz Mountains

Gisteren hadden we vrij vanwege Memorial Day. Het is de Amerikaanse dodenherdenking. De dag wordt hier beschoud als het begin van de zomer.

Wie mijn blog al een tijd volgt, weet dat het gebruikelijk is om met Memorial Day weekend te gaan kamperen. Dat heb ik de afgelopen jaren ook gedaan. Voor dit jaar had ik nog helemaal geen plannen gemaakt en last-minute een kampeerplek reserveren voor het lange weekend is schier onmogelijk.

In plaats daarvan gingen ik met Heidi, Sage en Cathy een lang weekend naar het huis van Jane in de Santa Cruz Mountains. Vier dagen relaxen, afgewisseld met een hike, een avondje uit, en een barbecue. Jane heeft er het perfecte huis voor, met veel ruimte, een hottub en hoog gelegen, boven de fog die van de oveaan afkomt, waardoor wij heerlijk zonnig weer hadden.

Op de bergtop staat een oude vuurwachterstoren die vol gekalkt is met graffiti.

Onze dagelijkse lunch in de zon

Avondje stappen in Red Room

Muziekwereld

Deze week bezocht ik de San Francisco MusicTech Summit. Het was de tweede keer dat ik dit congres bezocht. Nu ik zelf meer in die sector werk (voor Blame Sally) was het evenement NOG interessanter. Naast dat ik weer over allerlei nieuwe sites en services bijgeleerd heb, was het ook een perfecte plek om te netwerken met mensen in de muziekindustrie - muzikanten, technologiebedrijven, producenten en ga zo maar door. Nu ik dit soort dingen meer doe, zijn er steeds meer bands en artiesten die me voor een concert uitnodigen of vragen naar hun muziek te luisteren.

Optreden voor de lunchpauze

Nu ik me meer in deze wereld begeef, kom ik ook steeds meer bekenden tegen... ik bedoel, mensen die ik al ken. Er waren namelijk ook een aantal bekende muzikanten op het congres... zo ontmoette ik Narada Michael Walden, die in de jaren '80 een hit had met Gimme Gimme Gimme. Ook maakte ik kennis met Matt Morris, die op het platenlabel van Justin Timberlake zit en net met de Indigo Girls getourd heeft. Hij zit veel op Twitter en was uitgenodigd om voor de lunchpauze op te treden. Het netwerken kwam tot een hoogtepunt tijds de borrel naar afloop.

Met Freddy Clarke

Met Matt Morris



Met Matt Morris en Narada Michael Walden

Mini-vakantie

Afgelopen weekend was ik met een aantal vriendinnen in Geurneville voor Russian River Women's Weekend. Diana, die ik op op de cruise heb ontmoet, kwam ervoor uit Portland. Samen met Heidi en Cecilia reden we met z'n vieren anderhalf uur naar het noorden. Toen we de snelweg afgingen voor het laatste stuk, konden we het niet laten om even wijn te proeven.

In Guerneville kwamen we nog meer vriendinnen tegen, waar we gezellig meer geborreld, gefeest en gezonnebaad hebben. Het weer werkte mee - het was 35 graden! Het weekend was dus weer eens een mini-vakantie.

Onze eerste stop

Onze tweede stop

Wijnproeven in dit gebeid was gratis

Natuurlijk met open dak

Het was druk bij het zwembad

Voor het eten en de 'white party' even een glaasje wijn

Samen met Christie, Cecilia en Marina

Vlag

De afgelopen weken heb ik aan een voorstel gewerkt voor een bedrijf dat een PR bureau zoekt. In dit geval was het een Nederlands bedrijf. De oprichter is enigszins bekend met Amerika, maar niet zozeer met de verschillen tussen public relations hier en in Nederland.

In het voorstel had ik daarom een stuk geschreven over een aantal van die verschillen. Zo gebruiken bedrijven hier een 'wire service' om een persbericht te verspreiden, zijn journalisten gewend nieuws voorafgaand aan een aankodiging onder embargo te krijgen (ze beloven het geheim te houden tot de officiele aankondiging) en is het medialandschap breder, maar vooral ook dieper. Over veel van die dingen heb ik al eens eerder geschreven.

Ik had er een plaatje van een Amerikaanse vlag bijgedaan om de boel op te leuken. Toen ik het hele voorstel aan een teamgenoot liet lezen, viel hij daarover. Een tweede collega zei er ook al iets van. Ze bleken allebei huiverig voor het gerbuik van de vlag te zijn, omdat ze zich ervan bewust zijn dat Amerikanen niet altijd geliefd zijn in het buitenland. Ze willen niet chauvinistisch overkomen en voorkomen iemand te beledigen.

Het leek me niet nodig de vlag te verwijderen in deze context. Hoop dat ik daar goed aan gedaan heb.

Tweetup

Een berichtje op Twitter wordt hier een tweet genoemd ik tweet een paar keer per dag. Nu Twitter enorm populair aan het worden is, zijn er ook steeds meer tweetups.

Een tweetup is een meetup die via Twitter is georganiseerd, en de beste vertaling voor meetup is borrel. Vaak komen ze vrij spontaan tot stand. Iemand regelt een bar of andere plek om samen te komen en zet op Twitter waar en wanneer de Tweetup is. Vrienden en volgers re-tweeten dat bericht (herhalen het op Twitter) zodat steeds mee mensen ervan weten.

Inmiddels zijn er ook Tweetups die ook via andere kanalen bekend worden gemaakt - zo worden mensen ook wel via Facebook uitgenodigd. Soms wordt er een sponsor geregeld zodat de drank gratis is. Ook dan wordt het nog een tweetup genoemd, waarschijnlijk omdat het woord zo grappig en intrigerend is.

Gisteren was ik bij zo'n tweetup die door twee journalisten en een communicatieadviseur georganiseerd was in een wijnbar in Burlingame (iets ten noorden van San Mateo, dus op weg naar huis). De bijeenkomst was erg geslaagd - er waren allerlei leuke en interessante mensen; veel bekenden en ook weer nieuwe mensen ontmoet. Ik maakte onder andere kennis met Daniel Brusilovsky, een zestienjarige ondernemer die congressen over tieners organiseerd. Slimme jongen dus; hij was er met zijn vader.

Ook typisch aan dit soort bijeenkomsten is dat er altijd wel wat mensen met camera's rondlopen om de volgende dag foto's op Flickr of Facebook te zetten. Ik heb er een paar van Terry Chay hier gekopieerd.

Daniel Brusilovsky

Met Louis Gray

Natuurlijk draagt iedereen naambordjes, en natuurlijk staat daarop jet Twitter-naam.

Harry McCracken en Marie Domingo, twee van de organisatoren

Met Sam Levin (en een mooie tas)

Met Greg Narain, met wie ik laatst Cinco de Mayo vierde.

CD release concert

Afgelopen vrijdag was het zover: het concert ter ere van Blame Sally's nieuwe CD 'Night of 1000 Stars vond plaats in de Palace of Fine Arts, een van de grotere concertzalen in San Francisco - ik was er afgelopen jaar nog om Lindsey Buckingham en Ladysmith Black Mambazo te zien.

De tent was uitverkocht en ik kan een heel klein beetje met de eer stijken, want ik was een van de leden van het publiciteitsteam. Een tijdje geleden ben ik vier dagen in de week voor Edelman gaan werken om aan de online communicatie voor Blame Sally te werken.

Vooral de afgelopen twee weken heb ik het daar enorm druk mee gehad. Naast YouTube, Facebook en Twitter waar ik al tijdje geleden mee bezig was, heb ik een site opgezet waar alle muziek te luisteren en downloaden is, heb ik voor een nieuwe band website gezorgd en heb ik het concert bij allerlei blogs en 'event listings' gemeld. Daarnaast heb ik ook een reclamecampagne op Facebook gevoerd en ervoor gezorgd dat er kaartje online te koop waren. Het was een hele klus, maar een ontzettend gaaf project om aan te werken waar ik veel van geleerd heb over de muziek industrie en social media - twee onderwerpen waar ik helemaal voor ga, dus wat wil ik nog meer!

Het is hiermee ook nog niet afgelopen - volgende week spelen de meiden in Los Angeles en dat concert moet ook nog wat meer bezoekers trekken. En daarna wil ik me richten op publiciteit voor de CD zelf. Nu heel even van het succes genieten...

5 mei

Afgelopen jaren heb al vaker over Cinco de Mayo geschreven, oftewel 5 mei in het Spaans. Eerder schreef ik dat het een Mexicaanse feestdag is, maar dat is eigenlijk niet waar. Veel Amerikanen denken dat de onafhankleijkheidsdag van Mexico is, maar inmiddels weet ik dat ook niet waar is. Op 5 mei is er een slag in Puebla gewonnen op de Fransen, ondanks dat zij met meer troepen waren en moderne wapens hadden. In Mexico wordt dat niet echt gevierd... in Amerika des te meer.

Ik had het er met een collega over die in de buurt van LA is opgegroeid. Hij vertelde dat hij altijd de dag vrij had van school omdat het daar als een echte feesdag gezien wordt. Ik vroeg hem in hoeverre mensen het als een dag van de Mexicanen zien. Volgens hem wordt dat onderscheid niet gemaakt en dat de helft van de bevolking in LA Spaans spreekt. Hij, geboren en getogen Amerikaan, had er nog nooit zo over nagedacht. Hij beschouwd het als een feestdag voor iedereen met een Mexicaanse oorsprong, net als dat Saint Patrick's Day, de feestdag afkomstig uit Ierland, voor iedereen is.


Ik heb het zelf trouwens nog in het klein gevierd. 's Middags kreeg ik een berichtje van een vriend die vroeg of ik zin had een biertje te komen drinken. Zo onstond er een spontaan feestje in Greg's keuken...

Open bar

Afgelopen vrijdag ging ik weer eens naar een borrel. Deze was georganiseerd door SonicLiving, een website met concertinformatie waar je kunt zien wie er naar een optreden gaat en van welke muziek je vrienden houden. Ik ben er sinds een tijdje lid van. Vanwege mijn werk voor Blame Sally ontdek ik allerlei nieuwe muzieksites... Een leuke bijkomstigheid!

Ik had de uitnodiging gehad omdat ik lid ben van de site, niet omdat ik voor een band werk. Ik wist dus dat het een borrel voor muziekfans was en niet zoveer voor mensen in de muziekindustrie, maar desondanks leek het me goed om eens een kijkje te nemen en meer voeding te krijgen met de muziekscene van San Francisco.

Er bleken voornamelijk mensen van in de twintig te zijn, vooral studenten. Toen ik probeerde uit te vinden hoe ze SonicLiving kenden en nieuwe muziek ontdekken, bleken de meesten de site nauwelijks te kennen. Ze wisten namelijk van de borrel via een andere site: myopenbar.com. Daar vind je een overzicht van feestjes en bijeenkomsten in de stad met gratis drank.