Mexico, here we come!

Tot in het niewe jaar geen nieuwe blog posts, want wij zijn in Mexico! We verterkken zo meteen naar het vliegveld. Fijne feestdagen en de beste wensen voor 2008.

Ginger snaps

Naast het formele bedrijfskerstfeest, is er bij ons op kantoor elk jaar ook een feestje voor de kinderen van personeelsleden. Gistermiddag was het weer zover...

Natuurlijk met allerlei snacks en snoep. Op de voorgrond staande 'gingersnaps', ze lijken een beetje op speculaasjes maar zijn veel harder en iets pittiger.

Er waren allerlei activiteiten voor de kinderen, zoals sneeuwballen maken van sponzen....

... en het maken van een 'gingerbread house', waarbij grote plakken van die kruidige koeken met suikergoed aan elkaar geplakt worden en met snoep versierd.

CeBIT

Na de presentatie van onze voorstellen voor 2008 aan een van mijn klanten, gingen we nog even met de PR manager en marketingdirecteur lunchen. Tijdens het eten kwamen de verhalen over CeBIT ter sprake, de grootste computerbeurs te wereld in die elk in Hanover plaatsvindt.

Iedereen die in Silicon Valley werkt, kent de beurs en het is bijna een statussymbool als je kunt zeggen dat je er geweest bent. De marketingdirecteur en een van mijn collega's zijn er geweest en beiden hadden er vergelijkbare verhalen over. Namelijk over de onmogelijkheid om een hotel in de buurt te vinden. Beiden kwamen in kleine plaatsjes op tweeenhalf uur rijden van Hanover terecht. In het geval van mijn klant was dat zelfs in het voormalige Oost-Duitsland in een dorpje waar niemand Engels sprak. Voor een kamer betaalden ze tussen de 400 en 500 Euro.

CeBIT staat erom berucht dat hotelkamers twee jaar van tevoren gereserveerd moeten worden, maar ik ben ook wel eens naar CeBIT geweest en boekte een paar weken van tevoren een kamer op 40 minuten afstand voor een redelijke prijs. Daarom heb ik een donkerbruin vermoeden dat Amerikanen afgezet worden... ze hebben het alleen niet door, of ze weten dat ze geen keuze hebben...

Steenkool

Als Nederlandse kinderen stout zijn wanneer Sinterklaas in het land is, krijgen ze de roe. Amerikaanse kinderen die zich misdragen, krijgen een stuk steenkool van de kerstman. Een collega kreeg een stuk steenkool ('lump of coal') als relatiegeschenk. Hij was er niet blij mee, ondanks het kaartje dat erbij zat met de uitleg dat het geschenk niet voor hem bedoeld was. In plaats daarvan was de steenkool bedoeld om weer aan een ander te geven. Dat doen Amerikanen wel vaker met cadeaus die ze niet op prijs stellen... die worden opnieuw gegeven, aan een ander. 'Regifting' noemen ze dat. je moet natuurlijk wel oppassen dat je het geschenk niet teruggeeft aan de degene die het jou geschonken heeft!

De kool krijgen kinderen niet in hun schoen, maar in hun kous. Het is niet hun eigen gebreide sok, maar een grote kerstkous die traditioneel aan de openhaard gehangen wordt. Op kerstochtend zitten daar allerlei kleine cadeautjes in. Of als je pecht hebt, een lump of coal.

Opvanghuis

Zoals ik al eerder schreef, is het een kersttraditie bij ons op kantoor om een aantal families te 'adopteren'. Elk jaar worden begin december briefjes opgehangen met namen, leeftijden en wensen en medewerkers kopen de gevraagde cadeaus. De families wonen in een opvanghuis van Shelter Network niet ver van ons kantoor.

Vandaag moesten alle geschenken binnen zijn. Ik had me als vrijwilliger opgegeven om de spullen te gaan brengen. We waren niet de enigen die cadeaus kwamen brengen - er waren al heel wat pakjes gebracht. Een van de medewerkers leidde ons rond lang verschillende kantoortjes waar de de dozen en zakken met pakjes stonden. Hij legde uit dat ze die vanavond met z'n allen gaan inpakken.

De mensen die in het huis wonen, over het algemeen alleenstaande moeders en gezinnen met kinderen, zouden dakloos zijn als ze hier niet terecht kunnen. Het zag er allemaal goed verzorgd uit; veel beter dan ik had verwacht.

TaB

Cindy kwam om half zes vanochtend thuis uit Hawaii. Ze had een 'red-eye' genomen, zo noemen ze hier een vlucht door de nacht. We sliepen daarna nog even verder om 's middags fit genoeg te zijn om te gaan dansen. De funkband TaB speelde in Oakland en we hadden er met vriendinnen afgesproken. Het feest was van 4 tot 7, een zogenaamde 'tea dance'. De band is trouwens vernoemd naar een frisdrank die op cola lijkt en erg populair was in de jaren '70 en '80; een van de eerste 'light' drankjes. Toen ik begin jaren '90 in Massachusetts woonde, dronk de oma van de Silvemans het altijd.

De rest van het weekend heb ik een enorme lijst met klussen afgewerkt. Wassen, strijken, stofzuigen, rekeningen betalen, kerstkaarten schrijven, boodschappen doen, inpakken, kleding naar het Leger de Heils brengen, verzekering bellen, en ga zo maar door.

Tis the season

Gisteravond weer naar een feestje geweest... er zijn er heel wat deze tijd van het jaar. 'Tis the season' zoals ze hier zeggen.

Dit keer was het een open huis van Studio 150a, waar een aantal ontwerpers hun werk doen. Klinkt als werk, maar was het niet want een van de ontwerpers is Alicia, een vriendin. Veel andere vrienden waren er ook. Heel gezellig.

Het houdt me van de straat (of van de bank) terwijl Cindy in Maui is.

Koekjes

Het komt bij ons op kantoor nog wel eens voor dat iemand koekjes bakt en die voor collega's in de keuken of op de koffiebar neerzet, zonder dat er een bepaalde reden is. Greg heeft er een jaarlijkse traditie van gemaakt. Zijn vrouw bakt rond deze tijd altijd tientallen koekjes: oreo's, cocosmacronen, ginger snaps (lijkt een beetje op speculaas), en koekjes met notenvulling. Vandaag was het weer zover. Greg kondige vanochtend in een mailtje aan aan dat hij de koekjes om drie uur op de bar zou zetten. Om drie uur riep hij het ook nog een keer via de intercom om.

Het was alsof iedereen uitgehongerd was, want met grote getalen kwamen mijn collega's op het gebak af. Het was in een mum van tijd op en binnen tien minuten was iedereen weer aan het werk. Geen koffie of thee erbij; een heel kort praatje en dan weer aan de slag. Zo gaat dat hier: kort maar krachtig. Enne...het kan niet elke week feest zijn... ;-)

Fietspad

Langs de baai van San Francisco ligt een voet- en fietspad: San Francisco Bay trail. Joris had het idee daar een stukje overheen te rijden. Het was alweer een tijd geleden sinds ik op een tweewiler gezeten had, dus de twee uur fietsen van gisteren voel ik nu in mijn benen.

Op het pad kwamen we nauwelijks andere fietsers tegen, alleen en enkele voetganger. Als we met onze fietsbel belde om aan te geven dat iemand opzij moest gaan, gebeurde er niets. Waarschijnlijk omdat de mensen hier het geluid niet gewend zijn en niet bekend met de gewoonte om voor fietsers opzij te gaan... of misschien waren ze naar hun iPod aan het luisteren. Als je een voetganger of fietsers passeert hoor je te zeggen: 'on your left'. Dat wordt hier beleefd gevonden en dan heb je kans op een reactie.

We hebben geen olie gezien. In Nederland is er vast ook bericht over het schip dat tegen een pilaar van de Bay Bridge was gevaren een paar weken geleden. Hier is er nog bijna dagelijks nieuws over. Hoe lang het opruimen gaat duren, wie de schuld heeft en wat gevolgende zijn voor de krab- en oestervangst, de vogels en de natuur.

Er stond er een fris windje maar zolang de zon scheen was het lekker buiten. Het begon al donker te worden te we terugreden, dus toen was het flink fris.... zo'n 12 graden, dus ik moet niet klagen. Echte kou ben ik niet meer gewend.

Uitzicht op San Francisco over de baai vanaf San Mateo.

We zagen veel katten langs de route en toen we na een tijdje een bergje kattevoer zagen bedrepen we waarom ze in zulke grote getalen aanwezig waren. Het asiel van Foster City (net ten zuiden van San Mateo) geeft zwerfkatten te eten in het kader van Project Bay Cat.

Gift cards

Vanochtend heb ik Cindy weer op het vliegveld afgezet. Vrijdagavond was se teruggekomen uit Tuscon en nu gaat ze weer naar Maui. Daarna nog wat boodschappen gedaan. Ik wilde onder andere kadootjes kopen voor mijn collega's. Dat heb ik van de afgelopen jaren geleerd: teamgenoten geven elkaar kleine presentjes rond de kerst.

Het viel niet mee iets te vinden. Ik dacht aan een 'gift card' want die zijn erg populair en ging daarvoor naar Safeway, waar ze kadobonnen van veel verschillende winkels verkochten - er waren twee rekken vol met bonnen, zelfs voor McDonalds en andere fast food restaurants.

Desondanks kon ik er niet slagen. De bonnen die ik gepast vond, hadden een minimum waarde van 25 dollar... net iets te veel voor een aardigheidje.

Personeelsfeest

Het jaarlijkse personeelsfeest, de 'company holiday party', vond vanvavond plaats. Zo goed als elk bedrijf heeft zo'n feest. Dit jaar was Circa, een club in de Marina, afgehuurd. Omdat Cindy nog steeds in Arizona is, had ik Joris meegevraagd. Het was weer een sjieke boel, maar een relaxte sfeer. Om niet uit de toon te vallen, had ik een nieuwe jurk gekocht, want iedereen komt in avondkleding naar zo'n feest... tenminste de vrouwen. Na twee haar hier begin ik daar aan te wennen.

Inmiddels ken ik heel wat collega's en hun partners en is zo'n feest een leuke gelegenheid om even bij te kletsen. Ook al zien we elkaar overdag, begroeten de meesten me uitbundig met

een hug. Ach, dat heeft wel wat.

Kid Nation

Een van mijn favoriete TV programma's op dit moment is Kid Nation. Veertig kinderen leven veertig dagen in het verlaten western-stadje Bonanza. Ze hebben als doel om een betere samenleving te bouwen. Ze zijn in vier groepen verdeeld en elke groep heeft een afgevaardigde in de democratisch stadsraad. In elke uitzending is er een uitdaging waarin de vier groepen het tegen elkaar moeten opnemen. Op basis daarvan wordt bepaald wie er in de daarop volgende dagen op welke stand leeft. Er zijn arbeiders en koks, en de betere posities in de middenstand en bovenklasse. Het is zo leuk om te kijken, omdat de casting goed werk gedaan heeft. De kinderen zijn tussen de acht en vrijftien jaar, hebben uitgebroken karakters en zijn over het algemeen heel slim voor hun leeftijd.

Hackers

Een van mijn klanten is een security-bedrijf. Daar is een team van mensen die op verschillende plekken ter wereld op zoek zijn naar virussen, wormen, spyware en botnets. Ook proberen deze onderzoekers te achterhalen wie er achter deze kwaadaardige computerprogramma's zitten.

Toen ik vanochtend mijn email bekeek op mijn Palm, zag ik dat een van de onderzoekers in Engeland tegen creditcard-nummers was gestuit. Ze waren samen met de gegevens van de eigenaren op een forum voor hackers gezet. Kwaadwillenden zouden ermee bij Amazon of andere online winkel flink gaan inkopen.

Als zoiets gebeurd, willen we zo snel mogelijk iedereen informeren en waarschuwen, maar dat kan pas als alle informatie geverifieerd is en eventueel betrokke partijen geinformeerd zijn. In dit geval moest de FBI op de hoogte gebracht worden voordat wij het aan de pers konden melden. Het doorde tot in de loop van de middag voordat we het groene licht kregen om het gebeuren publiek te maken.

Cadeaubon

Zojuist heb ik Cindy gesproken. Ze is in Tucson deze week. Afgelopen weekend heeft ze haar winterkleren uitgepakt van en koffer met zomerkleding ingepakt. Vorige week was ze in Portland, Oregon waar ze net voor de sneeuwstormen weer weg was en nu is in de woestijn van Arizona. Ze komt vrijdag weer thuis en dan vertrekt ze zondag naar Maui!

Na werk ben ik even naar Target gegaan. Net als de afgelopen jaren, adopteren we dit jaar met kantoor weer een aantal families voor wie we kerstgeschenken kopen. In de keuken hangen briefjes die je kunt kiezen. Op elk briefje staat een naam, een leeftijd en een cadeauwens. Dit jaar vraagt bijna iedereen om een kadobon. Vorig jaar zag je dat ook al veel, maar dit jaar zijn er bijna geen ander wensen. De ontvanger zet er nog wel bij van welke winkel de 'gift card' moet komen. Bijna elke winkel heeft hier wel een eigen bon, inclusief Target...

Junk mail

Nu ik een 'credit score' heb, zijn banken bereid me een creditcard te geven... en dat steken ze niet onder stoelen of banken. Ik krijg om de haverklap een aanbod voor een creditcard per post. Op de foto links zie je oogst van twee weken.

De meeste Amerikanen halen dit soort post door de papierversnipperaar om te voorkomen dat hun gegevens op straat komen te liggen en hun identiteit gestolen wordt. Misschien moeten wij ook maar zo'n apparaat aanschaffen.

Vandaag hebben we grotendeels achter de computer doorgebracht. Rekeningen betaald, emails gestuurd, wat voor werk gedaan en hotels voor onze aanstaande vakantie naar Mexico geboekt.