Strand

André Hazes, Hepi en Hepi, Doe Maar en De Dijk deden me in Nederland wanen gisteravond. Het feit dat iedereen in oranje was, Nederlands sprak en over het algemeen langer was dan ik, hielp ook. Heineken, Grolsch en veel geduw als mensen lang je heen willen, maakten het gevoel af. Het was leuk en vreemd om onder Nedrlanders te zijn. We hebben Frederieke leren kennen, die net als ik via haar bedrijf de overstap naar de VS heeft kunnen maken, alleen is zij hier helemaal alleen. Ik denk dat we haar nog wel vaker zullen zien. Ook waren er een paar bekenden, waardoor het een gezellige boel was. De foto's inmiddels online.

Vanmiddag zijn we naar het strand geweest - het weer was mooi genoeg om in bikini te zonnen. Het was lastig om een goed plekje te vinden. Niet omdat het strand zo vol was (als in Nederland op een mooie dag), maar omdat het vloed was en er weinig van het strand over was om op te liggen. Wat me een beetje tegenviel, is dat het zand grotendeels zwart is. Kinderen die erin spelen, worden ook helemaal zwart. Wij vonden uiteindelijk een plekje in de buurt van de duinen. Ik had mijn iPod meegenomen en heb naar een Podcast van Kunstof liggen luisteren. Dat programma had ik niet meer gehoord sinds we hier wonen.

Na het zonnen, hebben we nog een lange strandwandeling gemaakt en rond half zes reden we weer naar huis. Het strand is zo'n 20 minuten van ons huis. Op de weg terug hebben nog even een hapje Cambodjaans gegeten. Daarna thuis het zwarte zand uit ons haar gedoucht.

Auto wassen

Sinds ik mijn auto heb, heb ik 'm nog geen een keer gewassen, dus hij was hoognodig aan een wasbeurt toe. Cindy had een wasstraat gezien niet zo ver van ons huis. Daar kan je je auto van binnen en van buiten compleet schoon laten maken. Zelf hoefde ik niets te doen, alleen mijn sleutel afgeven en betalen. Ik koos voor een vrij uitgebreid pakket dat 30 dollar kostte. Inbegrepen was een luchtverfrisser. Er was een lange lijst van geuren waaruit ik kon kiezen, waaronder 'new car smell'. Ik koos vanille. Vier mensen bekommerden zich om mijn auto en binnen een half uur waren ze klaar en was mijn auto weer als nieuw.

Luchtverfrissers voor de auto zijn hier populair... toen ik naar binnen ging om te betalen, zag ik een wand voor verschillende geuren in allerlei maten en vormen.

Daarna gingen we nog wat boodschappen doen in Colma, iets te n zuiden van San Francisco, omdat daar een winkels zijn die je niet in de stad hebt. Tegen vijfen hadden we zo'n honger dat we een hapje zijn gaan eten bij Sizzler. Ik was er nog nooit geweest, maar oor Cindy bracht het jeugdherinneringen boven. Bij Sizzler bestel als je binnenkomt - Cindy een hamburger met friet en ik een kalkoensandwich met gepofte aardappel. Vervolgens ga je langs de saladebar en kies je een tafel. Het eten komen ze aan tafel brengen. Het is zo'n typisch Amerikaans restaurant waar het om de kwantiteit gaat. Dat was ons ook al een beetje aan het publiek opgevallen. Het aantal mensen met overgewicht was niet van de lucht... Wij hadden aan een half bord genoeg.

Vandaag wordt niet alleen in Nederland Koninginnedag gevierd. Wij gaan zo ook nog naar een oranjefeest. Er is hier een groep Nederlanders die regelmatig borrels organiseert. Ik ben nog niet geweest, maar vandaag leek ons wel een leuke gelegenheid om daarmee kennis te maken. Leve de koningin!

Beursvoorbereidingen

Vandaag was een gekkenhuis omdat drie van mijn klanten volgende week op Interop in Las Vegas zijn en rondom die beurs aankodigingen doen. De afgelopen weken hebben we heel wat afspraken gemaakt voor interviews - een paar vonden al vandaag plaats onder embargo. Daarnaast moesten alle 'briefingboeken' vandaag af zijn.

Voor elke klanten stellen we een pakket met informatie samen, bestaande uit adressen, telefoonnummers van contactpersonen, schema met alle afspraken en achtergrondinformatie over elk interview. Wie is de journalist (kennis van de klant, recente artikelen), voor welk blad is het interview en waar gaat het interview over. Het detailniveau bij dat soort dingen is vele malen groter dan in Nederland. Elk feitje wordt uitgeplozen en ook aan de layout wordt enorm veel aandacht besteed.

Voor een klant hebben we 22 interviews afgesproken - voor een andere twaalf. Alleen al het maken van een briefingboek houdt een drie mensen een aantal dagen bezig.

Tijdsverschil

Een van de nadelen van werken aan de westkust is dat je in de laatste tijdzone van het land bent. Het tijdsverschil is drie uur. Komende week vindt weer een belangrijke beurs plaats waar diverse klanten naartoe gaan. Het is aan ons om journalisten en analisten voor interviews uit te nodigen. Veel van hen zijn aan de oostkust gevestigd - veel media in New York en de meeste analisten in Boston en omgeving. Je kunt veel met email doen, maar er komen ook heel wat telefoontjes aan te pas om de afspraken te maken. Als je veel mensen aan de oostkust moet spreken, moet je je dag daar omheen plannen. Die telefoontje moeten voor twee uur gepleegd zijn, anders is de kans groot dat iemand niet meer op kantoor is. Het gebeurt me nog wel eens dat de ochtend voorbij vliegt en dat er nauwelijks tijd over is om te bellen. Het is hier niet ongebruikelijk dat mensen om 7 uur beginnen met werken... ik begin zo langzaam te begrijpen waarom dat is.

Zuurkool

De koorts is nog steeds niet weg dus ik ben vandaag thuis gebleven, maar er moesten zoveel dingen voor werk gedaan worden dat ik het grootste deel van de dag op de bank heb doorgebracht, in een slaapzak met laptop op schoot om mijn mail te checken. Zoals zoveel Amerikanen, heb ik een dag thuis gewerkt omdat ik ziek ben.

Cindy heeft vanavond zuurkool gemaakt. Dat kan je hier in een blikje kopen en we hadden nog een rookworst uit Nederland. Toevallig had ik afgelopen week tulpen gekocht, dus het was een Nederlands tafereel bij ons thuis...

Groenafval

De film was waarschijnlijk een beetje te veel van het goede, want vandaag voelde ik me echt beroerd. Ik heb niet veel te melden, want ik ben mijn bed nauwelijks uit geweest.

Veel water gedronken en fruit gegeten... Fruitafval en de meeste etensresten gaan in Amerika door de gootsteen. In elke keuken is standaard is een 'garbage disposal' ingebouwd. ALs je eten of schillen door de gootsteen spoelt moet je de disposal aanzetten en dan gaan er messen draaien. Alles wordt fijngemalen en met het riool afgevoerd. Erg handig!

Film

We zijn net naar de film geweest. We wilden het rustig aan doen - ik voelde me vandaag niet zo lekker, een beetje grieperig. Cindy wilde al een tijdje bioscoopcomplex in het centrum. Geen slechte film, maar niet mijn genre. We gingen weer met BART op pad, dat werkt echt prima. Vooraf hebben we bij Daily Grill gegeten, een stijlvol, Amerikaans restaurant dat we via internet gevonden hadden. Het bleek een goede keuze.

Honden

Ter ere van het afscheid van een van onze stagiaires gingen we met een groep van een man of 12 lunchen in een Mexicaans restaurant. Het komt niet zo vaak dat we dit soort dingen doen - het was echt gezellig en we hadden het over van alles en nog wat... maar nauwelijks over werk


Tijdens het eten vertelde iemand over verjaardagskaarten voor dieren die je tegenwoordig kunt kopen. Niet alleen om aan een hond of kat te sturen, maar ook kaarten om namens je huisdier te sturen. Met de groeten van Tijgertje... of Bello...

Deed me denken aan Dogster, een internetbedrijf waar Scott gisteren over vertelde. Dat is een site voor hondeneigenaren om informatie over hun viervoeter uit te wisselen. Je kunt er een website over je hond maken, een hondenblog bijhouden of je hond linken aan zijn of haar hondenvriendjes. Schijnt te lopen als een trein. Dat soort sites, waarbij je persoonlijke informatie online zet en linkt aan anderen, is hier sowieso erg populair. Iedereen heeft het over MySpace. Je hoort er niet bij als je daar niet te vinden bent...

Een andere collega, een hondeneigenaar, vertelde ik over Dogster. Zij kon zich helemaal voorstellen waarom die site populair is. Met een hond ga je wandelen en ontmoet je anderen. Ze vertelde over de plekken waar je je hond in de stad kunt uitlaten en hoe je daar anderen ontmoet. Haar hond wordt drie keer per week opgehaald door een professionele handenuitlater die haar hond naar een hondenclubje brengt zodat de hond sociale contacten onderhoudt.

En dan zijn er de dierenboutiques... zo noem ik de winkels waar je kleding voor je hond kunt kopen. Het zijn een soort van cadeauwinkels, met alleen maar dierenspullen: bijzondere manden, speciale hapjes, boeken en dus ook kleding. Op internet vond ik er ook een voorbeeld van. Misschien bestaat dit alles ook in Nederland, maar het komt me allemaal nogal Amerikaans voor.

Internetondernemer

Voordat ik naar kantoor ging, had ik een afspraak met Scott in een koffieshop in de stad. Ik had hem vlak voor ons vertrek naar de VS ontmoet bij een etentje en contact gehouden. Eigenlijk proberen we al vijf maanden lang een afspraak te maken, maar er kwam steeds iets tussen. Scott is internetonderner. Hij heeft een eigen bedrijf, is betrokken bij vier of vijf andere start-ups en heeft ook al een bedrijf verkocht. Typisch Silicon Valley. Natuurlijk heeft hij een blog.

Het was interessant om hem te spreken, vooral omdat ik hier nog niet zoveel mensen ken met dezelfde facinatie voor internet en technologie. Alleen die van hem was nog groter - hij wist overal van en leek iedereen te kennen. Erg inspirerend. Na wekenlang hard werken, was dat echt verfrissend.

Cubicle

Vanochtend heb ik in een cubicle gewerkt. Sinds twee weken werk ik voor een nieuwe klant en die wil dat ik daar een ochtend per week ben. Gewoon om iemand van zijn PR bureau bij de had te hebben. Een groot deel van de tijd was ik dus gewoon aan het werk voor die klant, maar ik kon ook gewoon mijn emails beantwoorden. Best relaxt, want ik wordt er niet zo vaak onderbroken als op mijn eigen kantoor. Bovendien hoef ik er pas om negen uur te zijn en het is een stuk dichter bij huis. Vanaf nu doe ik dit elke woensdag.

Rond half twaalf reed ik met open dak naar kantoor, want vandaag is het heerlijk weer. Eindelijk! Om drie uur had ik een bespreking met een andere klant die al een tijdje stond. Om het informeel te houden hadden we bij Starbucks afgesproken. Dus vanmiddag zat ik op het terras van die koffieshop.

Nu nog even naar de sportschool en dan naar huis.

Mediarelaties

Als ik terugkijk heb ik al heel wat vorderingen gemaakt op het bebied van mediarelaties. Vandaag stond mijn naam zelfs voor het eerst onder een persbericht. Voelt toch een beetje als een mijlpaal. Ik begin ook al steeds meer journalisten te kennen, in ieder geval van naam. En ik bel en mail met steeds meer van hen. Mijn indruk tot nu toe is dat journalisten hier over het algemeen beleefder zijn dan in Nederland. Een telefoontje van een medewerker van een PR bureau wordt veel meer als een zakelijk gesprek gezien. Ik heb ook het idee dat journalisten hier vaker bereid zijn een gesprek te voeren met een woordvoerder van een bedrijf, ook als dat niet direct tot een artikel leidt. Dat zijn tenminste mijn indrukken tot nu toe en ik leer nog elke dag bij...

De komende tijd ga ik me ook meer in analisten verdiepen. Tot nu toe heb ik daar weinig mee te maken gehad.Het informeren van analisten is hier bijna altijd een vast onderdeel van een PR programma. Een goede relatie met analisten wordt hier erg belangrijk gevonden en aan een citaat van een analist in een persbericht wordt veel waarde gehecht. Als een bedrijf met een nieuw product uitkomt, is het van belang om een of meerdere analisten te hebben die positief zijn. Of die in ieder geval kunnen beamen dat er behoefte is aan dat product. Het is niet ongebruikelijk om analisten al in een vroeg stadium van de productontwikkeling te betrekken en te vragen om feedback. Zo bouw je een relatie op en kan je een analist eventueel als referentie gebruiken. Daarnaast schrijven analisten dure rapporten. Bedrijven en organisaties aboneren zich op zulke rapporten om op de hoogte te blijven van marktontwikkelingen of om te gebruiken in een beslissingstraject bij de aanschaf van hard- of software. Begrijpelijk dat analisten belangrijk gevonden worden...

P.S. Vandaag om twaalf over vijf in de ochtend was het precies 100 jaar gelden dat San Francisco door de grote aardbeving getroffen werd. De media stonden er bol van.

Belastingaangifte

Vandaag was de dealine voor de belastingaangifte. Normaal valt die op 15 april, maar omdat dat in het weekend was, hadden Amerikanen uitstel voor vandaag. Wat telt is de poststempel – als je kunt aantonen dat je de aangifte op 17 april op de bus gedaan hebt, zit je goed. De postkantoren bleven er extra lang voor open vandaag. In sommige gevallen tot middernacht; in Mountain View kon ik tot 10 uur terecht. Ja, ook ik moest een aangifte over 2005 indienen.

Gelukkig heb ik een belastingadviseur gevonden, want ik heb nog niet echt tijd gehad om me in het belastingstelsel te verdiepen. Wayne, zo heet ie, heeft voor mij een formulier ingevuld om uitstel aan te vragen. Dat is niet zoals in Nederland, een kwestie van een briefje, maar je moet daarvoor een formulier invullen en een schatting van je inkomstenbelasting opgeven. Wayne stuurde gisterenavond het formulier per email op – ik moest het alleen nog printen en in een envelop stoppen. Voor de zekerheid ben ik naar het postkantoor gegaan en heb de boel aangetekend verstuurd.

Ik was er rond zes uurwant ik had lange rijen verwacht. Het was drukker dan normaal, maar de rij viel me mee. Voor de deur was een eenmansdemonstratie. Een man met een bord waarop hij uitlegt hoeveel van mijn belastinggeld naar de oorlog gaat en andere 'nutteloze' doelen. Da’s Amerika ten voeten uit.

Ik was vroeg van kantoor gegaan, want ik had nog een afspraak. Afgelopen week was ik met Sharon, de moeder van mijn au pair gezin uit 1991, aan de mail geraakt. De familie woont nog steeds in hetzelfde huis in Massachusetts, maar zij moet een paar keer per jaar voor haar werk hier zijn.

Het kwam zo uit dat ze vanavond vrij had en tijd om af te spreken. Het was erg gaaf om haar weer te zien en om bij te praten. Ik heb toch een heel jaar bij hen in huis gewoond, dus het had iets vertrouwds. De laatste keer was een jaar of zeven terug. Sindsdien heeft nog een vierde kind gekregen. Amanda, de oudste, is nu 20 en zit inmiddels op college; Jessica studeert dit jaar af van highschool en is op zoek naar een universiteit en Gregory, de baby die tijdens mijn au pair jaar geboren werd, is nu 15 en zit in de pubertijd. Abigail van vijf heb ik nooit ontmoet. Sharon had foto’s bij zich en daar heb ik een foto van genomen. Heidi, Karin en Gerda, moet je zien! Niet te geloven he!?

P.S. Vandaag moest ik gewoon werken - tweede paasdag bestaat hier niet.

Pasen

Voor Pasen zijn we naar Cindy�s tante gegaan, waar haar moeder ook was. Cindy's zus kwam ook nog langs met haar drie zoontjes. We hebben uitgebreid gegeten: een ham uit de oven en allerlei salads en groenten. Alles werd op het aanrecht gezet om op te scheppen. 'Buffet style' noemen ze dat hier.

Cindy's tante, Phillys, heeft een geweldige tuin en nu we hier wonen, wil ze ons elke keer stekjes geven. In de tuin groeit van alles: cactussen, vijgen, rozen die zijn bij Cindy natuurlijk in goede handen. Ik heb het gefilmd.... als je klikt, zie je het.

Zaterdag

Wat inkopen bij Trader Joe's gedaan en naar de sportschool geweest. 's Middags naar een nieuwe kapper en vanavond naar onze vaste stek in Bernal Heights. Daarna nog een ander bar aangedaan, Chaise Lounge. Goeie ontdekking. De hele avond Pernod gedronken, vandaar dat ik het kort houd. Ik moest de mensen achter de bar uitleggen dat ik er water bij wil. Pernod wordt hier als een 'shot' geserveerd.. eventueel met ijs als je erom vraagt. Mijn hoofd draait een beetje...

Credits

Tijdens de maandelijkse team meeting werden gisteren niet alleen de kwaliteitsawards uitgereikt, maar ook de Edelman University certificaten. Voor de gevolgde trainingen krijg je credits, oftewel studiepunten, en als je er minimaal zes in een kwartaal haalt, krijg je een certificaat. Het zag eruit als een heus diploma! Op de mijne staat dat ik 16 credits heb behaald, ik heb 'm maar op mijn prikbord gehangen... In Nederland deden we ook aan Edel-U trainingen, maar daar werd alleen door de administratie bijgehouden hoeveel ieder er op zijn naam heeft staan.

Ik vroeg een van mijn nuchtere collega's wat zij vind van zo'n certificaat. Ze vond het goed dat Edelman dat doet, omdat op deze manier het bijwonen van de sessies geformaliseerd wordt. Zo had ik er nog niet over gedacht. Ze dacht ook te weten waarom ik het misschien een beetje raar vond, zo'n nepdiploma... Volgens haar was dat omdat je als kind ook dergelijke certificaten krijgt op school of op een verjaardagsfeestje, maar dan krijgt iedereen er een met slogan als You are a star'. Een certificaat waar je niet veel voor hoeft te doen, voelt als 'iedereen is een ster' voor haar.

Gisteren had ik geen tijd om te bloggen, omdat we naar de opening van een fototentoonstelling van Tom gingen. Het was erg gezellig, vooral omdat we daar Jeri (op de foto met Cindy), Pam, Monica en Alicia ook zagen. We hebben meteen voor volgend weekend met Pam en Alicia afgesproken.

Vandaag was weer een lange werkdag. Maar liever dat, dan dat ik in het weekend nog van alles moet doen. Daar kan ik nu van gaan genieten!

Wasmachine

In mijn sweatshirt zitten vetvlekken nadat ie in de was geweest is. Ook na een tweede keer wassen op hogere temperatuur en gebruik van Shout, zijn de vlekken nog niet helemaal weg, al moet je goed kijken om ze nog te zien. Amerikaanse wasmachines zijn ondingen!

Ten eerste zit er geen verwarmingselement in. In Nederlandse wasmachines zit een aansluiting voor koud water en de machine warmt het water tot exact de juiste temparatuur. Op een Amerikaanse wasmachine sluit je warm en koud water aan. Er zijn ook slechts drie temperatuurkeuzes: heet, warm en koud. Het water gaat er zo warm mogelijk is waardoor je de vlekken zowat in je kleding brandt. Het werkt beter om de het water langzaam op te warmen. Er zijn ook wasmachines zonder verwarmingselement - dan wordt het water dus niet warmer dan hoe het uit de kraan komt.

Ten tweede, zijn de meeste wasmachines hier bovenladers. De trommel is meer een kuip die tijdens het wassen niet helemaal ronddraait maar op en neer beweegt. Het waspoeder gooi je gewoon bij de was en wasverzachter wordt meestal hier niet gebruikt. Drogerdoekjes zijn hier veel populairder.

De laatste jaren zie steeds meer wasmachines in de Europese stijl in de winkels verschijnen. De 'frontloaders'. Ze zijn alleen wat groter dan wat in je in een Nederlands huis vindt...

Awards

Binnen Edelman is veel aandacht voor kwaliteit. We hebben zelfs een Chief Quality Officer die diverse programma's heeft ontwikkeld om onze kwaliteit op peil te houden. In elk kantoor is een 'Quality Champ', iemand die kwaliteit als nevenfunctie heeft en zorgt voor de implementatie van die kwaliteitsporgramma's. Om een idee te geven: we hebben een uitgebreid vragenformulier voor klanten om onze kwaliteit te meten en zijn er regelmatig trainingen en initiatieven om kennis te delen. Ook zijn er Q Awards, die jaarlijks worden uitgereikt... tenminste dat was mijn beeld vanuit Nederland.

Hier op kantoor doen we ook aan awards. Elke maand is er een prijs voor een medewerker die en voor een accountteam dat het beste heeft gepresteerd op het gebied van kwaliteit. Collega's kunnen iemand nomineren door aan te geven waarom iemand de award verdiend. Vanaf vandaag zit ik in de jury. Samen met onze generall manager en een andere collega gingen we door de genomineerden heen. We wogen serieus af wie, op basis van welke criteria de prijs zou krijgen. Na drie kwartier waren we eruit. Donderdag worden de prijzen uitgereikt tijdens een maandelijkse team meeting. Ben benieuwd hoe dat gaat verlopen...

Rampen

Bij de krant van vandaag zat een brochure van de 'Office of Emergency Services' van San Francisco in samenwerking met Homeland Security. In de brochure, genaamd '72 hours', geeft de overheid uitleg over wat te doen in geval van een ramp, zoals een aardbeving, overstroming, brand of terroristische aanval. Er staat ook in wat je moet doen ter voorbereiding, zoals zorgen dat je een contactpersoon hebt buiten de stad, zorgen voor nooduitgangen in elke kamer en voldoende eten en drinken om minstens drie dagen door te komen (vandaar de 72 uur).

Dit is een utivloeisel van de lessen van Katrina, en voor een deelzelfs van 11 september. De timing heeft ook te maken met de rampen die San Francisco en omgeving getroffen hebben. Op 18 april is het precies 100 jaar geleden dat de grote aardbeving van 1906 plaats vond. Meer dan de helft van de bevolking werd dakloos door deze ramp, met name omdat er na de aardbeving een grote brand uitbrak. In de media is veel aandacht voor de ramp van 1906, en er is veel discussie over een mogelijke nieuwe aardbeving, omdat altijd gezegd wordt dat dergelijke dingen slechts een keer in de honderd jaar voorkomen. Er wordt alle aan gedaan om een aardbeving beter te voorspellen en ervoor te zorgen dat mensen beter voorbereid zijn op een ramp.

Daarnaast is er veel te doen over een mogelijk andere ramp, namelijk een aardverschuiving of modderstroom. Vanwege de ogebruikelijke hoeveelheid regen van de afgelopen tijd raakt de grond verzadigd en kan het gebeuren dat hele delen van een berg verschuiven. En dan is er nog het risico van overstroming waarover je veel hoort omdat het systeem van dammen en dijken verouderd is en hoognodig verbeterd moet worden. Gouveneur Schwarzenegger probeert er budget voor vrij te maken, maar heeft niet de instemming die nodig is.

Dus veel over rampen en potentiele rampen in het nieuws...
Daarnaast is er veel aandacht voor de politieke discussie over illegale immigranten. Bush heeft een wetsvoorstel ingediend dat van illegale immigratie een misdrijf maakt. De discussie lijkt veel op die in Europa een aantal jaren geleden. Hier is enorm veel protest tegen de criminalisering van illegalen.

Downtown

Na een ontbijt in Charlie's Coffeeshop bij ons op de hoek van de straat en een wandeling naar de top van Bernal Heights zijn we de stad in gegaan. Voor mij was het de eerste keer sinds we hier wonen dat ik in 'downtown' San Francisco was... Da's trouwens niet helemaal waar, voor mijn werk heb ik een paar afsrpaken in de stad gehad. Maar nu gingen we met BART, de sneltram/metro hier, naar het centrum on te winkelen. Het dichtstbijzijnde metrostation is vijf 'blokken' van ons huis; een minuut of zeven lopen. Cindy had al twee Bart-kaarten gekocht, maar die moesten bijgetankt worden. Een ticket voor Bart ziet eruit als een dun pasje waar je geld op kunt laden. We hebben er maar meteen 10 dollar opgezet.

Op de kruising van Market Street en Powell, vier stations verderop, is een winkelgebied. Daar is ook een begin- en eindpunt van de beroemde cable cars, dus het barstte er van de toeristen... en de daklozen en straatmuzikanten. Zodra we het metrostation uitkwamen, zagen we een tapdancer en een lange rij wachtende mensen voor het ticketloket van MUNI. MUNI is het openbaar vervoersbedrijf in de stad, waar de cable cars ook onder vallen. Een bus of trolleybus heet hier in de volksmond een muni.

Voor het eerst in lange tijd had The Gap weer eens een leuke collectie. Seizoen na seizoen sloegen ze de plank mis, waardoor het slecht gaat met het bedrijf en de aandelenkoers daalde. Deze keer hebben we er diverse leuke dingen gevonden.

De service in winkels hier, is niet te vergelijken met Nederland. Af en toe wordt je er gek van hoor. We gingen bijvoorbeeld ook naar Victoria's Secret en daar werden we om de haverklap aangesproken. Of we hulp nodig hadden om onze maat te vinden, of we konden vinden wat we zochten, enzovoort. Wat wel handig is, is dat je na het passen niet alle kleding zelf in de rekken terug moet gaan hangen. Dat doet het winkelpersoneel voor je. Het is ook heel gebruikelijk dat ze kleding uit handen nemen als je nog aan het winkelen bent - dan hangen ze vast een en ander een een pashokje, dat meestal veel groter is dan wat ik in Nederland gewend ben. Als je na het passen iets gevonden en je wilt nog verder winkelen, leggen ze de gekozen spullen bij de kassa.

Met volle tassen gingen we weer naar huis. Nu even rusten en opfrissen, want willen zo nog uitgaan.

IM

Deze week is een nieuwe stagiaire bij ons begonnen en vandaag stuurde ze een mail naar het hele kantoor om zich voor te stellen. Geen lange verhalen, maar kort over haar achtergrond en het adres dat ze voor verschillende Instant Messenger programma's gebruikt. Dat is hier heel gebruikelijk. Nieuwe collega's of nieuwe klanten laten hun IM-naam weten of vragen om die van mij. Yahoo! Messenger lijkt het meest populair, maar de meeste mensen hebben twee of drie messenger programma's.

Proeftijd

Een nieuwe collega blijkt niet over de capaciteiten te beschikken die we van hem verwacht hadden. Hier bestaat een proeftijd van 90 dagen, daarom moeten we binnenkort beslissen of bij kan blijven. In de eerste 90 dagen kun je hier iemand onslaan zonder opgaaf van reden. Ik vroeg zijn manager waarom die 90 dagen relevant zijn, als je iemand te allen tijd kunt ontslaan.... dat is tenminste het beeld dat ik als Nederlander heb.

Het is inderdaad zo dat je hier iemand in principe altijd kunt ontslaan, maar niet zomaar. Er moet ook hier een gegronde reden zijn. Als iemand niet meer in zijn proeftijd zit en niet functioneert, moet je zorgen dat je alles documenteert. Er is een formulier dat ingevuld moet worden waarin uiteengezet wordt op welke punten de medewerker moet verbeteren, vervolgens vindt er een gesprek plaats met de betreffende persoon hierover. De medewerker krijgt 90 dagen om verbetering te laten zien en als het doel niet gehaald wordt, is er genoeg reden om iemand te ontslaan. Het is erg belangrijk om alles een dossier op te bouwen, want als er aanleiding is om te denken dat een medewerker ontslagen is voor andere redenen dan zijn of haar functionere, zoals ziekte, huidskleur, of iets dergelijks, loopt de werkgever risico om 'gesued' te worden. Een Amerikaanse werkgever is maar al te bang om een rechtzaak aan zijn broek te krijgen.

Ik heb de indruk dat hier niet lichter met ontslag omgegaan wordt dan in Nederland. De losse arbeidcontracten lijken eerder in het nadeel van de werkgever te werken, want de opzegtermijn is hier meestal twee weken, en vaak korter.

WC

Wat ik nooit begrepen heb zo lang ik in Amerika kom, zijn de openbare wc's. In restaurants, bioscopen, winkels of op kantoor, als er meerdere wc-potten zijn, staan daar slechts dunne scheidingswandjes tussen die niet tot het plafond reiken en ook van onder open zijn. De deuren sluiten meestal slecht, laat staan dat ze goed op slot kunnen. De kieren zijn zo groot, dat je kunt zien wie er op de wc zit, als je zou willen. En iedereen kan horen wat er op de pot naast je gebeurt. En dat alles in een land waar de gemiddelde inwoner een stuk preutser is dan in Nederland. Snap je dat nou?

Op het werk hebben op ook zulke wc's en ik ben er nog steeds niet helemaal aan gewend. Een collega naast me horen plassen, of zij mij, daar zit ik niet mee. Maar als ik moet poepen, hoop ik altijd dat er niemand anders op de wc is. Iets meer privacy is dan toch prettiger... Dus dan is het hopen dat er niemand anders is.

Post

Het komt niet meer zo vaak voor, maar vandaag moest ik een paar copietjes naar een klant sturen. Dus niet per email, maar in een envelop. Om een uur of vijf vroeg ik aan een van onze stagiaires of hij ervoor kon zorgen dat het vandaag nog met de post mee zou gaan. Een collega gaf meteen bijval en legde uit dat de post om 4 uur wordt opgehaald (en dat ik dus al te laat was). Toen ik zei dat ik dat vroeg vond, was het antwoord: "zo laat komt UPS, dat staat op de box beneden". Er staat bij de ingang van de parkeergarage een soort brievenbus van FedEx (die bedoelde ze). Dus ik vroeg vervolgens naar de reguliere post; naar US Mail. Mijn collega's keken me stomverbaasd aan en vroegen of er nog bedrijven bestaan die de gewone post gebruiken. Daar hadden ze nog nooit van gehoord! Ik dus uitgelegd dat dat in Europa heel gebruikelijk is en droop vervolgens af. Weer wat geleerd vandaag.

Wennen

Het was weer even wennen vandaag... na drie dagen uitslapen en een klok die verzet is, viel het niet mee on vanochtend mijn eerste conference call om 7 uur te moeten doen. Het was ook weer eens een enorm drukke dag. Het werk hier leent zich niet echt voor vakantie. Er is te veel dat aandacht behoeft; alles gaat een beetje sneller, waardoor je niet zomaar een dag kunt missen, laat staan een week of langer. Er zijn heus wel rustige dagen, maar die laten zich lastig plannen. En als dingen draaien, worden ze heus niet vanwege de vakantie van een persoon stilgezet.

Een van mijn collega's ontving vandaag het programmaboek van de Oscars. Een van onze klanten had twee producten geleverd voor in de 'goody bag' van alle winnaars en presentatoren van de filmprijzen. Best stoer, dat ons kantoor daarmee te maken heeft. Je komt namelijk niet zomaar in zo'n goody bag, je moet wel een cool product hebben. In ons geval een soort carkit voor je iPod. Er was trouwens nog heel wat disussie over, omdat de cadeas voor de sterren een zo grote waarde vertegenwoordigden dat de belastingdienst erover denkt het als verkapt inkomen te zien en er belasting over te heffen...

Ik heb trouwens een foto gevonden met alle goodies.

Dinah Shore

We zijn weer thuis na een lang weekend in de zon. Het was ontzettend gaaf in Palm Springs, vooral vanwege de vele feesten. Overdag waren er pool party's en 's avonds waren we bij een white party in ons hotel en een Braziliaans Carnival feest in het Convention Center. Amerikanen weten wat feesten is - ze laten zichzelf makkelijk gaan en iedereen is welkom. Er waren steeds tussen de 2500 en 3000 mensen op zo'n feest, bijna allemaal vrouwen, op een man of 20 na. Allerlei verschillende vrouwen uit allerlei windstreken, van supervrouwelijk en stijlvol tot kort haar met tattoos. Het eerste type komt hoogstwaarschijnlijk uit L.A. en de laatste niet...

Er werd groots uitgepakt, onder andere met gogo-dansers en optredens van Carmen Electra en Taylor Dane. In de VIP-ruimte, waar wij toegang toe hadden, waren sterren als Mariel Hemmingway en Honey Labrador... Mij zeiden die namen niet zoveel, maar de gasten om ons heen waren redelijk onder de indruk. De sfeer was ontzettend goed - wij willen volgend jaar weer naar Dinah Shore Weekend!

Op de avond van de White Party, kwamen we aan de praat met een stel uit Toronto - een arts en onderwijzeres. Zij hebben foto's gemaakt die ze zullen mailen zodra ik die heb, zal ik ze online zetten. Zelf heb ik mijn camera overdag een keer meegenomen naar een van de pool party's.





Van Palm Springs hebben we ook nog wat gezien, omdat ons hotel in het centrum lag. De stad heeft een 100 jaar oud centrum met veel winkeltjes en restaurants en is verder erg uitgestrekt. Het is een toeristisch stadje en voor veel Amerikaanse vakantiegangers staat vakantie gelijk aan eten, drinken en shoppen. Palm Springs ligt in een dal tussen kale, rotsachtige bergen die je steeds op de achtergrond ziet.















Ons hotel had trouwens ook een zwembad, waar we 's ochtends heerlijk van konden genieten. Van het golftournooi hebben we niets gezien!

Nu zijn we weer in een regenachtig San Francisco. Afgelopen maand is een record gebroken met meer regenachtige dagen in maart dan eerder ooit geregistreerd, en volgens de voorspellingen blijft het nog even zo... het lijkt Nederland wel.

Overigens hebben we afgelopen nacht de klok verzet. Na een week met 10 uur tijdsverschil met Nederland, lopen we hier weer 9 uur achter.