Black History

Vandaag is de laatste dag van ‘Black History Month’, een maand waarin hier extra aandacht is voor de geschiedenis van zwarte Amerikanen. Vooral op de publieke omroep was het te merken, zo hoorde ik een interessante radiodcumentaire over Barara Jordan , de eerste zwarte vrouw in het Amerikaanse Congres. De divisie Diversified Solutions van Edelman stuurde elke week een quizvraag over beroemde 'African Americans', waar ik nog nooit van gehoord had. Diversified Solutions is gespecialiseerd in het bereiken van minderheidsdoelgroepen.

Ik kan bijna niet geloven dat er weer een maand om is. Over drie dagen vertrek ik voor familiebezoek naar Nederland! Ik verwacht een dezer dagen weer tante te worden! Ik ben benieuwd hoe het zal zijn om weer in mijn eigen land te zijn, omdat ik hier stiekum als erg ingeburgerd raak...

Olympiade

Het stormt hier, ik heb het nog nooit zo hard zien regenen en er zijn windsnelheden van meer dan 100 kilometer per uur. Op het nieuws zien we da 110.000 mensen in Californie geen elektriciteit hebben. Bij dit soort weer is er al snel stroomuitval, omdat kabels op veel plaatsten niet ondergronds liggen. Bij ons lag de stroom er een paar minuten uit.

Cindy wilde volgende week met haar moeder een paar dagen naar Santa Cruz gaan, maar vandaag heeft haar moeder een oproep voor ‘jury duty’ ontvangen. Jury duty is een soort dienstplicht om zitting te nemen in de jury van een rechtzaak. Iedereen die stemgerechtigd is, kan ervoor opgeroepen worden.

De Olympische Spelen zijn weer over, al heb ik er dit jaar niet veel van meegekregen. Niet omdat de spelen niet veel op TV waren, maar omdat ik geen grote wintersportfan ben. In Nederland ontkom je bijna niet aan de Olympiade, maar met ruim 200 TV-zenders is dat hier anders. Verschillende klanten en collega's vertelden me dat Nederland het goed heeft gedaan. De oranje fans waren hen meestal ook opgevallen. Afgelopen week zag ik zelfs een item over de Nederandse supporters bij NBC, de TV-zender die de uitzendrechten voor de Olympische Spelen had. Volgende de Amerikaanse media zijn ‘we’ nog gekker dan de gekste American Footballfans.

Regen

Het regent. Dus wat doe je dan? Naar de mall, net als vele Amerikanen. We hebben vanmiddag geshopt, al hebben we niet veel gekocht. Ik heb een nieuwe spijkerbroek gevonden bij Nordstrom, een van de grote warenhuizen hier.

Werken

Vandaag heb ik van 9 tot 5 gewerkt. Het is zo druk, en er zoveel deadlines dat het me beter leek om vandaag achter de laptop te kruipen. Donderdag dacht ik nog dat ik het wel zou redden, maar gisteren kreeg ik te horen dat ik op dinsdag bij twee besprekingen moet zijn waar ik niet op gerekend had en dan is zo de helft van mijn de dag weg. In de PR moet je sowieso altijd rekening houden met het onverwachte, dus het kan zomaar zijn dat de andere helft van de dinsdag weg... en dinsdag is de deadline voor een plan waar ik geen risico mee kan nemen. Geen spannende zaterdag dus, al heb ik een deel van de tijd buiten in de zon gewerkt.

Ik sluit nu mijn laptop, zodat Cindy en ik iets leuks kunnen gaan doen!

Ontbijt

Op vrijdag zorgt Edelman voor ontbijt. De meeste vrijdagen vergeet ik dat en heb ik al gegeten als ik op kantoor kom, maar vanochtend niet. Ontbijt betekent meestal allerlei zoetigheden zoals cake of muffins en/of bagels met roomkaas in diverse smaken. Een enkele keer hebben we iets van van de vele buitenlandse restaurantjes in de buurt. Alles staat klaar in de keuken en je neemt iets mee op een kartonnen bordje om aan je bureau op te eten.

Over de keuken gesproken... daar staat ook een koelkast met frisdrank met onder andere vijf soorten Coca Cola: Light, Zero, Light zonder caffeine, light cherry en gewone cola. Sommige collega's brengen dan alsnog hun eigen blikje Pepsi mee naar het werk. Er is ook 'root beer', een frisdrank die hier bijna net zo populair is als cola, maar nooit in Europa is dorgedrongen. Het heeft dezelfde kleur als cola. Ik vindt het vies en naar kauwgum smaken.

In de keuken staat verder een grote, witte Amerikaanse koelkast waarin veel collega's eten bewaren voor de lunch. Er is een koffiemachine met Starbucks koffie, een magnetron. en twee prullenbakken, een voor gewoon afval en een voor recyclebaar afval. Ook op elk kantoor staan twee prullenbakken, een bruine en een blauwe. De blauwe is voor papier, dat is hier de standaard kleur voor een papierbak.

Dallas

Ik werk met twee collega's in Texas, een in Dallas en een in Austin. Zij zijn onderdeel van een van mijn account teams. Dat is een van de dingen die echt anders zijn hier - Amerikanen, tenminste in het bedrijfsleven, vinden het heel normaal om samen te werken met mensen die een paar duizend kilometer verderop zijn. Dan spreek je elkaar gewoon via de telefoon, instant messenger en e-mail, en als het nodig is om elkaar te zien vlieg je even op en neer.
Geen wonder dat Amerikanen niet snappen waarom we dat in Europa niet doen, of waarom de samenwerking met collega's in een ander land niet zo verloopt als met collega's in andere kantoren in Amerika. Als het hier ineens heel druk is, kan je altijd uitwijken naar collega's in een ander kantoor.

Mijn collega in Dallas (een andere dan over wi ik gisteren schreef) vertelde me vandaag dat Edelman daar is gevestigd in het kantoorpand waar in de jaren '80 de TV-serie Dallas werd opgenomen. Het kantoor van J.R. werd in dat pand gehuurd van een advocatenkantoor. Edelman is op een andere verdieping, maar mijn collega heeft hetzelfde uitzicht op de stad.

Gevangenissen

Cindy was vandaag op Alcatraz. Niet zomaar als toerist, ze voer vanochtend mee op de serviceboot naar het eiland omdat ze zich had aangemeld als vrijwilliger. Nu ze vooral thuiswerkt, is het lastig sociale contacten te leggen. Zo'n vrijwilligersbaan maakt dat genakkelijker en ook vergroot het haar kans op een baan voor de overheid. Alcatraz valt onder het beheer van de natuurparken en als vrijwilliger word je met voorkeur behandeld. Ze had vandaag een gesprek met de vrijwilligers coordinator die haar vertelde over de geschiedenis van het eiland en de inhoud van het werk. Ze zou er een soort gids of vraagak zijn die bezoekers kan vertellen over de militaire geschiedenis van het eiland. Het zou haar twee dagen per maand kosten en ze heeft tot het weekend om erover na te denken.

Vanmiddag kreeg ik een telefoontje van mijn collega in Texas. Hij vertelde dat hij vanochtend te horen had gekregen dat hij is opgeroepen door de Amerikaanse marine om naar Guantanamo Bay te gaan, het gevangeniskamp voor verdachte terroristen op Cuba. Hij is reservist, vandaar dat dat zomaar kan. Hij weet nog niet precies wanneer hij gaat, maar het zal al heel snel zijn. Hij gaat dan voor een jaar en laat vrouw en kinderen achter. Twee keer in dat jaar kan hij een vakantie van twee weken nemen. Hij zal waarschijnlijk nog wel vaker in de VS zijn, maar dan in Florida waar wekelijks een persbijeenkomst belegd wordt. Hij wordt namelijk persofficier. Misschien zie ik hem binnenkort op TV.... Het lijkt me een hele uitdaging. Bij jullie was Guantanamo de afgelopen week vast ook in het nieuws, maar hier was er geen ontkomen aan; iedereen had het erover.

Internetbedrijf

Vandaag het ik een eerste bespreking met een internetbedrijf dat op zoek is naar een PR bureau. Een start-up nog wel... oude tijden herleefden! Met een uitzondering: dit bedrijf maakt al winst. Het was een erg leuk gesprek, dus hopelijk zijn we door naar de tweede ronde.

Veel van de internetbedrijven hebben het over Web 2.0. Daarmee bedoelen ze op een nieuwe generatie bedrijven en een nieuwe trend op internet, waarbij alles draait om deelname van bezoekers. Blogs zijn daar het perfecte voorbeeld van. Hier in Amerika is MySpace erg populair. Als je vindt dat ik veel van mezelf prijs geef, moet je daar eens kijken!

Presidents Day

Het mooie van de Amerikaanse nationale feestdagen is dat ze bijna allemaal op een maandag vallen. Zo ook Presidents Day; vandaag vierden we de verjaardag van Amerika's eerste president George Washington. Niet dat ik daar veel van gemerkt heb, behalve dan dat ik een lang weekend had. Desondanks, moest ik vanochtend een en ander voor werk doen. Morgen heb ik een afspraak bij een potentiele nieuwe klant en daar moest ik me flink voor inlezen. In Nederland zou ik al met basiskennis van de markt beginnen, maar hier is die basis een stuk dunner. Ik voel me nu redelijk goed voorbereid - morgenvroeg kan ik de rest doen.

In de middag zijn we nog even gaan winkelen doen. We moesten nog iets ruilen. Dat is hier nooit een probleem, zelfs als je de originele verpakking niet meer hebt. De meeste winkels hebben een beleid van ruilen binnen 30 dagen en sommige nog langer. Als je na die tijd niet tevreden bent, nemen ze het artikel vaak ook nog terug, maar dan krijg je een tegoedbon. Een tegoedbon is hier inmiddels overal electronische: je krijgt een pasje waarop het geld opgeladen wordt. Een volgende keer kan je er gewoon mee betalen.

Daarna nog even eten gekocht voor de komende dagen. Gewoon boodschappen doen is voor mij een uitje, want zo vaak kom ik niet in een supermarkt hier.

Russian Hill

Om elf uur hadden we afgesproken met Kristy en Ron om te brunchen. We hadden hen nog nooit ontmoet, maar kenden hen via een collega van Cindy bij de bank. We hadden afgesproken bij Home, een restaurant in Cow Hollow, een van de wijken in San Francisco waar we nog niet eerder geweest waren. Het viel me meteen op dat de mensen er hipper gekleed gaan dan in onze buurt. Veel grote zonnebrillen en dure auto's. Het ligt dan ook verder naar het noorden, dichter bij de baai. Elke buurt heeft zijn eigen sfeer en eigen 'hoofdstraat'- in Cow Hollow is dat Union Street.

We hadden een hoop gemeen met Kristy en Ron; hij werkt in de PR bij Cisco en zij schrijft haar proefschrift over Zuid-Aziatische kunst. Ze hebben ruim twee jaar in Amsterdam gewoond, daarnaa een tijd in India en zijn nu snds een jar of twee in San Francisco. We hebben afgesproken een keer te gaan 'hiken' - ik weet geen goede vertaling in het Nederlands; wandelen omvat het niet helemaal...

Na de brunch zijn we gaan wandelingen de aangelegen wijk, Russian Hill , een 'city hike' door een deel van de stad met veel heuvels. Sommige straten waren zo steil, dat ze bij een bergwand eindigden, waar je als voetganger verder kon via een trap. Hier wat foto's:

Huizen in Cow Hollow.

Uitzicht op Alcatraz.

We kwamen op dit paadje via een houten trap en deze route had zelfs een straatnaam.

Washington Square in North Beach waar we een stukje doorheen liepen.

Cindy aan de rand van Chinatown.

Tegen het einde van de wandeling zagen we dit uitzicht, met het Transamerica-gebouw rechts van het midden en de Bay Bridge links.

Ons huis

Ik heb afgelopen week eindelijk eens tijd gehad om wat foto's van ons huis te maken, nu het ingericht is. Of in ieder geval van de eet-, zit- en slaapkamer. Inmiddels is het weer niet meer zo mooi als op de foto. Het regent en het is een graad of 12. Brrrr.


Dit is onze eetkamer gezien vanaf de keuken.

Dit is de eetkamer vanaf het raam gezien met de open keukendeuren op de achtergrond.

Dit is de zitkamer met onze voorlopige futon-bank en nieuwe kist die dienst doet als salontafel.

Dit is onze slaakamer met spiegelschuifdeuren voor een grote vaste kast. In Amerika hebben slaapkamers bijna altijd vaste kasten. De kast is trouwens ook nieuw, met als de dekenkist in een antiekzaak gekocht... zo'n zaak is voor onze begrippen meer te vergelijken met een kringloopwinkel.

Monica en Tom

Monica en Tom zijn net weg, we hebben net een heel gezellige avond het hen gehad. Monica ken ik nu ongeveer tien jaar en Tom waarschijnlijk een jaar of acht. Monica heb ik ontmoet toen ze in Nederland was en in de huiskamer van Herbert met haar band speelde. Steeds als Cindy en ik de afgelopen jaren hier op vakantie waren, zagen we hen. Het was geweldig om hen nu in ons huis te kunnen uitnodigen. Het voelde goed om met vrienden af te kunnen spreken. Hoewel we al heel wat gedaan hebben samen met andere mensen, voelde vanavond voor het eerst als een afspraak met vrienden. Er was meteen zo'n vertrouwd gevoel, en dat hadden we al een tijdje niet meer beleefd, dus het voelde extra goed. Cindy had curry gemaakt, die super smaakte, en we hadden zoveel te bespreken dat de avond voorbij vloog. Zoveel gelachen en gepraat dat we niet eens gedacht hebben aan het nemen van foto's. En dat nog wel terwijl Tom fotograaf is.

Bellen

Vandaag heb ik weer thuisgewerkt om me te kunnen concentreren op een plan. Dat lukte deze keer niet zo goed als vorige week, omdat ik vier telefonische afspraken tussendoor had. Vandaag heb ik gebeld met een tekstschrijver in Denver, een klant van Symbol in Toronto, een collega in Londen en een in New York. Wat dat betreft maakte het niet uit dat ik niet op kantoor was. In de middag kreeg ik te horen dat deadline voor het plan is uitgesteld. Pfew!

Cindy heeft haar eerste afwijzingsbrief gekregen - voorlopig zal ze geen projectmanager bij Golden Gate National Park worden...

Valentijn

Toen ik vanochtend op mijn werk kwam vond ik een pakketje met chocolaatjes in een papiertje met hartjes. Eromheen lagen glitterhartjes. De jongere medewerkers hadden zo'n kadootje bij iedereen neergelegd en de gang waar ze zelf zitten versierd met roze en rode slingers. Ondanks dat iedereen gewoon moet werken, voelt Valentijnsdag hier als een feestdag. In de middag was iedereen uitgenodigd voor roze koekjes en roze cocktails. Helaas kon ik daar niet bij zijn, want ik moest nog wat dingen afmaken en ik wilde natuurlijk op tijd thuis zijn. Bovendien was ik vandaag drie uur lang weg van kantoor voor een lunchpresentatie voor onze klanten en relaties. Richard Edelman en Pam Talbot waren in Silicon Valley om de resultaten van de zevende Trust Barometer, Edelman's jaarlijkse onderzoek naar vertrouwen, te presenteren.

Cindy heeft drie valentijnskaarten gehad, een van haar moeder, een van haar tante en een van mij. Wij zijn heerlijk uit eten geweest bij Le Zinc, een Franse bistro. We waanden ons in Parijs. Eindelijk kon ik haar het kado geven waar ik al twee weken mee rondloop. Ik heb een lang weekend in Palm Spings geboekt tijdens het Dinah Shore weekend. Palm Spings ligt in de woestijn van Californië en staat onder meer bekend om zijn goede klimaat en vele golfbanen. Het Dinah Shore weekend draait om een dames-golftoernooi, maar is uitgegroeid tot een trendy vrouwenfeest van vijf dagen, waarvan wij er drie gaan meemaken! Iets om naar uit te kijken...

Planten

Cindy was vandaag bij haar tante in San Jose, waar ook haar moeder met neefje Joseph waren. Dat kan ze nu eindelijk doen. Cindy's tante heeft een enorme tuin, dus Cindy kwam thuis met allerlei stekjes en planten. Carolina, onze huisbazin (niet echt een goed woord voor het lieve mensje dat onder ons woont), heeft haar carte blanche voor de tuin gegeven en dat hoef je Cindy maar één keer te zeggen. Afgelopen weekend stond ze al in de aarde te wroeten en ik merk nu al dat dat slechts het begin is. Haar bescheiden ideeën voor de tuin beginnen langzaam grotere vormen aan te nemen. Die nieuwe planten gaan heus niet allemaal in potten op ons terras.

Mijn hele dag heb ik op kantoor doorgebracht, op de lunch na. Een gesprek met een stagiaire, een conference call met een klant en nog een met collega's in andere kantoren, informatie voor een new business-presentatie aangeleverd aan collega's in Seattle, in Silicon Valley en Dallas aan het werk gezet om een PR plan deze week af te krijgen, twee sollicitanten gesproken en verder gewerkt aan de nieuwe positionering van een klant. Ik was om negen uur thuis.

Montara

In de middag zijn we naar Montara gereden, een klein plaatsje aan de kust een half uurtje van ons vandaan. Je komt er door Highway 1 langs de kust te nemen. Het was zonnig dus we namen mijn auto en het dak ging weer open. Jammer genoeg werd het al snel mistig waardoor het een beetje afkoelde. We hadden afgesproken met de Luca en Dushka, twee ex-Edelmanners, om in de mooie omgeving waar zij wonen een wandeling te gaan maken. Het was leuk om met bekenden af te kunnen spreken. Toen we nog geen week in de VS waren, zijn we met hen uit eten geweest. In de tweeënhalve maand die sindsdien voorbij is gegaan is een hoop gebeurd, dus we hadden een hoop te bespreken terwijl we van de prachtige uitzichten op de oceaan genoten. Gelukkig ging het niet al te veel over werk, maar vooral over de dingen die je tegenkomt als je emigreert - Luca komt uit Italië en Dushka uit Mexico.

Na de wandeling kregen we een demonstratie van de Tivo, een apparaat de TV automatisch opneemt, waardoor je nooit meer je favoriete programma mist, nooit het begin van een film mist en je ale reclames kunt skippen. Misschien zouden wij ook een Tivo moeten aanschaffen...

Aan het einde van de middag reden we terug langs de kust en stopten halverwege om iets te eten. We kwamen uit bij Ristorante Portofino in Pacifica, gelegen op de eerste vedieping van een Best Western Motel met uitzicht op zee. Omdat we zo hoog zaten hadden we prachtig zicht op de enorme golven ,een paar surfers en de ondergaande zon. Cindy had zalm met scampies in roomsaus en ik zwaardvis met mango. Heerlijk! Onze weekenden zijn echt mini-vakanties.. wat dat betreft leven we als Amerikanen: 'work hard, play hard'.

Dakterras

Vandaag heb ik een groot deel van de tijd doorgebracht met Jason, de computer-expert die we hadden gebeld om onze netwerkproblemen voor goed op te lossen. De mensen van Comcast kregen het steeds niet voor elkaar. Jason, prototype nerd, was hier om 11 uur en ging om 4 uur weg, tussendoor zijn we bij de Comcast-winkel geweest voor een modem en bij Radioshack voor een draadloze router. Ik reed met hem mee in zijn pick-up truck. Toen hij wegging werkte voor het eerst alles! Elke pc heeft internettoegang, kan printen en we kunnen bestanden uitwisselen. Jason is mijn held!

Wij gingen daarna meteen op pad naar Medjool in The Mission, omdat daar een dakterras is. We hebben van de laatste zonnestralen en het uitzicht genoten met een biertje en een glas wijn. Op weg naar huis kwamen we langs een tapas-restaurant waarvan we steeds denken dat we het nog eens moeten uitproberen. Dat hebben we vandaag gedaan. We hebben maar een paar dingen besteld, want we hadden niet zoveel honger, maar alles was heerlijk vers. Echt een plek om nog eens terug te komen. Zojuist zijn we lid geworden van Blockbuster, de videotheekketen met een vestiging bij ons op de hoek. Vanavond kijken we een film op de bank.

Autorit

Een zware week zit erop - ik kan van het weekend gaan genieten. Het is tien uur en ik ben net thuis. Er moesten nog zoveel dingen afgemaakt, er waren nog zoveel mailtjes onbeantwoord, en dan moest ik ook nog mijn uren invullen in PeopleSoft. Het ziet ernaar uit dat volgende week weer zo druk wordt.

Hoogtepunt van de dag was de lunch, of eigenlijk de rit van het restaurant naar kantoor. Ik had met een klant afgesproken in Los Gatos om een hapje te eten en informeel te praten. Het weer was zo mooi, 22 graden, dat ik het het dak open terug naar kantoor ben gereden. Voor het eerste dit jaar.

Voordeel van laat doorwerken is dat ik sneller thuis ben. Als ik geluk heb doe ik de rit in 35 minuten. Ik ben voorlopig door mijn audioboeken heen en luister weer meer naar de radio. Ik kwam erachter dat een van mijn favoriete radiostations niet meer bestaat! De eigenaar van de zender vindt het lucratiever om een Spaanstalig station te beginnen. De markt voor Latijns-Amerikaanse muziek schijnt groter te zijn dan die voor alternative rock...

Thuiswerken

Vandaag heb ik voor het eerst sinds ik hier ben thuis gewerkt. Ik heb een laptop van de zaak en kan een VPN-verbinding maken, waardoor ik alles kan doen dat ik op kantoor ook kan. Ik kan bij alle gegevens op de server en mijn e-mail via Outlook bekijken. Erg handig, want ik moest me vandaag op een plan concentreren. Op kantoor wordt ik om de haverklap gestoord door allerlei mensen met vragen. In dat opzicht lijkt mijn werk hier erg op dat in Nederland.

Ik kon me toch niet de hele dag op het plan toeleggen, want Pam vroeg me gisteren aan het einde van de dag of ik een conference call zou kunnen bijwonen. Onze collega's in Seattle hadden een gesprek gepland met een potentiele nieuwe klant en ze zochten nog iemand met verstand van netwerken. Die rol heb ik gespeeld. Grappig om te merken dat mijn kennis ook hier van toepassing is, al zijn vragen als 'welke beurzen zijn belangrijk voor dit segment' nog lastig te beantwoorden voor mij. Daarentegen kan ik wel uitleggen dat je voor PR over de grenzen lokale mensen nodig hebt. En dat je heel Zuid-Amerika niet vanuit een punt kunt bestieren.

Door de hele dag thuis te zijn, kon ik ook eens zien wat Cindy overdag doet. Naast de verplichtingen en klusjes, heeft ze de planten die ze deze deze week gekocht heeft in potten gezet voor op ons 'deck'. Ik weet geen goede Nederlands woord daarvoor. Het houdt het midden tussen een groot balkon en een dakterras. Van onze huiseigenares mogen we ook de hele tuin gebruiken. Daar heeeft Cindy onze ligstoelen neergezet. Ze liep de hele dag rond in een korte broek en T-shirt...

Thuiswerken scheelde me twee uur aan reistijd. Het is dus geen probleem om zo om zeven uur met Kirsten te gaan eten. Kirsten, een vriendin uit Amsterdam, is hier drie maanden geweest en vertrekt het komend weekend weer naar huis. We zullen haar missen.


P.S. Ik merket dat mijn bericht van 3 februari niet goed op de blog terecht is gekomen. Vandaag alsnog gedaan... in ieder geval ben ik voor mijn rijbewijs geslaagd.

Cartoon

De discussie over de cartoon in de Deense krant is ook hier losgebarsten. Een paar collega' s hebben me gevraagd wat ik ervan vind en op CNN is het onderwerp van gesprek. Mijn eerste reactie is dat dit om vrijheid van meningsuiting gaat. De meningen hier zijn genuanceerd, maar ik heb het idee dat de balans net iets uitslaat naar respect voor geloof. Veel mensen snappen niet waarom de media in Europa zo'n punt maken van een spotprent en waarom er olie op het vuur gegooid wordt. De spanningen tussen de verschillende bevolkingsgroepen in Europa zijn hier niet voelbaar. Sterker nog, hier barst het van de minderheden en in ieder geval in Californie lijkt dat geen grote wrijvingen op te leveren. Als je alleen zo'n situatie kent, is het moeilijk je voor te stellen dat ook heel anders kan zijn.

280

Elke ochtend rijd ik over Highway 280 (two eighty) om het verkeer op Highway 101 (one-o-one) te omzeilen. Ik doe er ongeveer 50 minuten over om op het werk te komen. Als ik 's avonds laat moet werken, neem ik 101 naar huis en dan doe ik er 40 minuten over. Sinds ik audioboeken ontdekt heb, doe ik de rit met plezier.

Highway 280, ook wel Junipero Sierra Freeway, is echt prachtig. Ik heb al eens geschreven dat ie langs de heuvelruggen aan de westkant van Silicon Valley kronkelt en dat het een 'scenic highway' is, wat betekent dat er mooie uitzichten zijn. Ik rij langs heuvels en meren, kortom ik ben omgeven door natuur. Nu ik hier wat langer ben, merk ik wat dat betekent: elke dag is anders. Soms hangt er mist over meren, soms is het stralend blauw. Nu het regenseizoen op een einde loopt zijn de heuvels groen, maar over een paar maanden zal alles weer bruin zien. Soms ruik ik de eucaliptisbomen. Vanochtend hing er een dunne nevel over alles, waardoor de contrasten tussen wat ver en dichtbij is groter zijn dan normaal. Prachtig.

Voorstellen

Dit was de eerste drukke dag van een drukke week. Ik moet deze week twee budgetvoorstellen en twee plannen af hebben en ook nog een voorstel voor de nieuwe positionering van een klant inleveren. Als ik alleen dat te doen had, was ik al zwaar onder de pannen. Maar tussendoor heb ik ook nog mijn wekelijkse besprekingen met klanten en medewerkers. Vandaag moest ik ook een rapport af hebben zodat weer een andere klant weet wat we voor hen gedaan hebben en met welk resultaat. Dat is in ieder geval gelukt. In dat opzicht lijkt mijn werk hier sterk op dat in Nederland. Ik moet alleen de invulling soms wat veranderen.

Ik ben maar gewoon begonnen vanochtend en doorgegaan tot in de avond. Niet veel tijd om te bloggen dus...

Super Bowl

Om half twaalf hadden we met Michael en Damian afgespoken voor brunch bij Foreign Cinema. Michael is een van mijn collega's en hij had dit een paar weken geleden voorgesteld. Damian is zijn vriend, hij komt oorsrponkelijk uit Frankrijk. Foreign Cinema is een trendy restaurant in Mission Street, voor ons op een kwartier loopafstand. Het eten was er heerlijk! Cindy en ik hadden allebei wentelteefjes van stokbrood met fruit besteld. Hmmmm.

Om drie uur begon de Super Bowl, de finalewedstrijd van het American Football-seizoen. Dit jaar spelen de Deze wedstrijd en de Oscar-nominaties zijn al weken het gesprek van de dag hier. De gesprekken over de de Superbowl gingen minstens zo vaak over commercials als over de wedstrijd zelf. Veel bedrijven maken reclamespotjes speciaal voor deze wedstrijd en de kosten voor de uitzending van zo'n filmpje zijn twee miljoen dollar.

Wij gingen naar Wild Side West om de sfeer te proeven. Het was er niet zo druk als ik had verwacht - de meeste mensen kijken de wedstrijd thuis. Er waren gratis hotdogs, chili en tortilla chips. Typisch Super Bowl-eten. Een American football-wedstrijd bestaat uit vier 'qaurters'. De pure speeltijd is een uur, maar een wedstrijd wordt om de haverklap stillgelegd, waardoor het hele spel wel drie uur duurt. Van elke korte pauze werd gebruik gemaakt als reclamezendtijd. En dan zijn er de langere pauzes tussen de quarters en de extra-lange pauze tijdens 'halftime' waarin er altijd een optreden is. Nu was dat van de Rolling Stones.

In die pauze zijn we wee naar huis gelopen, dus ik weet niet of de Pittsburg Steelers of the Seattle Seahawks gewonnen hebben. Daar was het me ook niet om te doen...

Castro

Cindy kwam rond een uur thuis. Tot die tijd heb ik rustig aan gedaan. Beetje uitgeslapen, beetje gemaild, gebeld en opgeruimd. Na een boterham zijn we weer een eind gaan lopen. Deze keer naar The Castro, een buurt die bekend staat als de homowijk van San Francisco. Er zijn veel leuke restaurantjes en cafés. Voor ons was het een flinke wandeling door The Mission en Noe Valley. Bovendien moesten we een heuvel over, dus een aantal straten steil omhoog en daarna weer naar beneden. Goede lichaamsoefening en onderweg is er genoeg te zien. In San Francisco zie je veel muurschilderingen, vooral in The Mission. En dan zijn er steeds weer de uitzichten over de stad als je de top van een heuvel bereikt hebt.

We hebben in de laatste zonnestralen genoten van een glas witte wijn op het teras van Café Flore (op de foto hieronder) - om half vier zakte de zon achter de huizen. Het koelde meteen af en we hadden geen jassen bij ons, maar de weg terug was inspannend genoeg om het niet koud te krijgen.

Afrijden

Om vijf voor negen moest ik afrijden. Alfredo was mijn examinator, en zo te horen is hij ook een immigrant want hij had een vet Mexicaans accent. Ik moest aantonen dat ik alle knoppen op het dashboard kon bedienen en daarna gingen we voor een ritje door de stad. Op ongeveer elke hoek stond een stopbord, dus ik kon niet echt vaart maken. Na een halfuur waren we klaar en bleek ik twaalf foutjes gemaakt te hebben. Het maximum aantal 'kleine fouten' is vijftien, dus ik ben geslaagd! Van die twaalf was ik acht keer vergeten over mijn rechterschouder te kijken voordat ik rechtsaf sloeg, dus zo'n gevaar op de weg ben ik nou ook weer niet.

Omdat ik toch bij de DMV was, heb ik na mijn rijexamen een nummertje getrokken om mijn kentekenbewijs en kentekenplaten opnieuw aan te vragen. Volgens hun gegevens zou alles verstuurd zijn in december, maar ik heb nooit iets gehad. Ik rij dus al twee maanden zonder nummerborden rond, maar dat is hier geen probleem. Het maximum aantal dagen dat je zonder nummerplaat mag rijden is geloof ik 90. De platen kon ik meteen meenemen en het kentekenbwijs wordt opgestuurd. Net als het rijbewijs trouwens, dat ik over een week over vier in huis moet hebben.

Groundhog Day

Vandaag is Groundhog Day. Toen ik de TV vanochtend aanzette, zag ik een aantal grijze mannen in zwart pak en met hoge hoed een toespraak houden. Een van hen had een groundhog vast, een soort van grote marmot. Dit alles vond plaats in een plaatsje in Pennsylvania. Ik weet niet veel van deze Amerikaanse traditie, behalve dat vandaag bepalend is voor de komst van de zomer. Vandaag is namelijk de dag dat de groundhog uit zijn winterslaap ontwaakt. Als hij naar buiten gaat en de zon schijnt, schrikt hij van zijn eigen schaduw en dan gaat hij terug zijn hol in. Dat btekent dat we een late zomer krijgen. Als het bewolkt is, blijft ie buiten en krijgen we dus een vroege zomer.

Op Long Island was het een mooie dag. Tenminste vanmiddag was het mooi toen we rond half vier naar het vliegveld vertrokken. Een groot deel van de dag heb ik weer in een raamloze ruimte doorgebracht om naar meer presentaties te luisteren.

We vlogen met Song, de budget vliegmaatschappij van Delta. De service was beter dan bij American Airlines waarmee we op de heenweg gevlogen hebben. Voor het eerst was ik in een vliegtuig met live televisie. Er waren ruim 20 tv-kanalen die per sateliet ontvangen werden.
De reis zit er weer op. Ik ga nu snel slapen, want morgenvroeg moet ik afrijden.

Oostkust

Toen de wekker vanochtend om kwart over zes ging, was ik nog in een diepe slaap. In Californië was het op dat moment drie uur vroeger... Na een douche voelde ik me al een beetje beter en de koude buitenlucht hielp ook. Het is hier rond het vriespunt en de bomen zijn kaal. Ik realiseerde me dat ik dat de laatste maanden niet meer gezien heb.

Ik ben hier voor een tweedaagse meeting bij Symbol, een klant waar Edelman in meedere kantoren voor werkt. Ik heb collega's uit New York, Washington D.C. en Chicago ontmoet. Mijn contactpersoon bij Symbol isEd en hij werkt ook in Silicon Valley. Met hem gingen we vanochtend naar het hoofdkantoor, waar we nog niet als bezoeker waren aangemeld. De receptioniste was een beetje geergerd, wat Ed typisch 'oostkust-gedrag' vond. Het is waar dat met dat soort dingen aan de westkust een stuk relaxter wordt omgegaan. Meer van 'dan regelen we dat toch!'

De dag bestond uit acht presentaties van een uur gegegven door verschillende afdelingshoofden die hun plannen en prioriteiten voor 2006 uiteenzetten. De hele dag hebben we in een kamer gezeten zonder ramen. We hebben er ontbijt en lunch gegeten en hadden slechts twee keer een korte pauze. Ik had mijn laptop bij me, waar ik mijn aantekeningen op maakte, terwijl ook mijn e-mail in de gaten kon houden (natuurlijk was er een draadloos netwerk waar ik op kon inloggen). Da's best handig, want anders had ik vanavond in mijn hotelkamer moeten doen.

Ik kan het goed vinden met Ed - hij is ook net een blog begonnen.

Het was leuk om mijn collega Joey uit New York te ontmoeten. Toevallig heeft hij ook een blog!

Om half zes gingen we met de hele groep uit eten, zo'n 25 mensen. We gingen naar een 'strip mall', een klein winkelcentrum. Dit is een plek waar je niet een goed restaurant verwacht, maar we werden verrast. Het was zelfs een hippe tent waar we lekker gegeten hebben. Iedereen was erg moe, maar desondanks was het het gezellig.

Emily, ik en Ed.