Na meer dan een jaar debateren was het vorige week zover: Amerika heeft een nieuwe zorgwet. Dit historische gebeuren zal ook in Nederland niemand ontgaan zijn.
De discussies over de wet werden steeds heviger naarmate de stemming dichterbij kwam. Een tijdje geleden schreef ik al dat het moeilijk zou worden omdat de Democraten hun supermeerderheid van 60 procent waren kwijtgeraakt, waardoor de Republikeinen met de filibuster-regel elk initiatief tegen zouden kunnen houden.
Maar de Democraten vonden daar een oplossing voor. In de Senaat was immers al voor een nieuwe gezondheidszorgwet gestemd, terwijl het Huis van Afgevaardigden was nog aan het debateren over hun wetsvoorstel. Het is blijkbaar niet ongebruikelijk deze twee onderdelen van het Congress ieder een eigen wetsvoorstel in stemming brengen en dat na de stemmingen er een derde wetsvoorstel geschreven wordt op basis van die twee, waar beide kamers opnieuw over moeten stemmen.
In dit geval zou die laatste stemming stuk zijn gelopen in de senaat. Dus in plaats daarvan ging het Huis van Afgevaardigden stemmen over het voorstel dat al in de Senaat was aangenomen, met daarboven op een aantal wijzigingen. Daarmee voorkwamen de Democraten de tweede stemming in de Senaat; de senatoren zouden zijn alleen nog de wijzigingen moeten goedkeuren. Daarvoor is een gewone meerderheid voldoende. Dit proces heet 'reconcilation'.
Natuurlijk waren de Republikeinen daar fel op tegen. Ze positioneerde het als een manier om wetgeving erdoor te rammen tegen de wil van de Amerikaanse burger. De wet uit de Senaat zou aan alle kanten rammelen en het zou beter zijn om opnieuw te beginnen. Obama liet zich daardoor niet afleiden en wist dat het nu of nooit was - van uitstel zou afstel komen.
Tegenstanders gooiden echt alles in de strijd om te voorkomen dat de wet werd aangenomen. Naast het bestempelen van het proces als anti-democratisch en tegen de wil van Amerikanen, richtten de tegenstandigers zich met name op twee onderdelen in de wet.
Er was een groep die vond dat de wet ruimte open liet voor het meebetalen door de overheid aan abortussen. In een land met heel wat staten waarin abortus illegaal is, kon je erop wachten dat dat als tegenargument aangevoerd zou worden. Het voert te ver om alle details uit te leggen, maar de tegenstanders hadden ongelijk; het voorstel was juist zo geschreven dat er geen overheidsgeld naar abortussen zou gaan. Alleen, dat lijkt in de Amerikaanse media niet uit te maken. Als er maar genoeg mensen (waaronder politici en commentatoren) zijn die het zeggen, wordt het vanzelf realiteit.
Obama reageerde wijselijk door te zeggen dat het debat over gezondheidszorg-hervorming niet het forum was om de arbortuswet te veranderen. Maar hij kreeg een beslissend aantal bezorgden pas om nadat hij beloofde een presentitieel decreet te tekenen, waarin bij nogmaals aangaf dat er geen overheidsgeld naar arbortussen zal gaan.
Een ander veel aangevoerd argument was dat de overheid zich niet moet inmengen met dit soort zaken. De overheid is bureaucratisch en inefficient en die moet je zo klein mogelijk houden. En de overheid moet vooral niets verplicht stellen, zaker niet de aanschaf van een commercieel goed als verzekering. Heel veel Amerikanen geloven heilig in die proncipes en dat wisten de Republikeinen in hun voordeel te gebruiken. Ze zetten het zelfs zo dik aan dat ze Obama's beleid socialistisch noemen - een van de grootste angstbeelden van Amerikanen.
Natuurlijk hoor je ook tegengeluiden van mensen, waaronder de populaire Jon Stewart, die erop wijzen dat regelgeving nog niet zo slecht is en dat Amerika er beter op geworden is toen kinderarbeid en lood in verf werden afgeschaft.
Hoe dan ook, veel Democraten die voor de hervorming van de gezondheidszorg hebben gestemd, hebben steun van Obama toegezegd gekregen voor de komende congresverkiezingen in november. Kortom: Obama heeft werkelijk alles in de strijd gegooid... gelukkig was het niet voor niets!
