Mango

Veel Amerikanen leven met de filosofie 'work hard, pay hard'. Onder dat motto ging ik na mijn eerste week in een nieuwe baan flinkstappen afgelopen weekend. Na een winterpauze, vond zaterdag de eerste Mango weer plaats. Dat is een openlucht dansfeest op de binnenplaats van El Rio, de kroeg aan het einde van mijn straat. De DJ's wisselen er salsa- en hiphop -muziek met elkaar af. Het leuke van Mango is dat er altijd zo'n twintig vrienden en bekenden zijn en via hen leer ik altijd weer wat nieuwe mensen kennen. Gezellige boel dus.

Zondag speelden een aantal lokale bands in de Bottom of the Hill, een kleine concertzaal, waar ik al vaak over gehoord had maar nog nooit geweest was. De bands waren True Margrit, Clair en Jill Knight. Met leden van alledrie ben ik inmiddels bevriend en in de zaal kwam ik ook weer veel bekenden tegen, maar een andere groep mensen dan bij Mango. Voor mij is dat een verschil met hoe ik in Nederland uitging. Je maakt hier makkelijker een praatje met iemand die je van gezicht herkend en vrienden stellen je altijd aan hun vrienden voor. Je wordt heus niet met iedereen dikke vrienden, maar iedereen gaat wel heel vriendelijk met elkaar om en mensen staan erg open voor het leggen van nieuwe contacten.