Welgesteld

Op weg naar LA zat ik naast een man uit San Mateo, met wie ik de hele vlucht mee in gesprek was. Van Obama en de huidige economie ging het over op zijn persoonlijke situatie, waaruit al snel kon opmaken dat hij nogal welgesteld is. Hij heeft zijn geld verdiend met bedrijfs onroerend goed, waar het op dit moment heel slecht meegaat. Wellicht dat hij daarom Southwest (budget airline) vloog, maar uit zijn verhalen maakte ik vooral op hoe hij een hoge levens tandaard gewend is. Hij was kritisch over zijn levensstijl, maar kon er tergelijktijd niet genoeg afstand van nemen om te realiseren dat veel van de dingen die hij doet voor de meeste mensen niet vanzelfsprekend zijn.

Hij vond dat Obama het erg goed doet en dat er geen andere president ooit in staat is geweest de bevolking zoveel vertouwen te geven in dat het goed komt. Hij vond ook dat de huidige crisis Amerikanen een aantal lessen leert, de belangrijkste daarvan is inzien dat hebzucht (‘greed’) voor een groot deel schuld is aan de huidige situatie. Hij was toevallig laatst bij een bijeenkomst geweest met 100 opinieleiders in de Bay Area, waaronder ook oprichter van het blad Ode, de Nederlander Jurriaan Trommel. Hij was duidelijk aan het denken gezet door de opmerkingen van Jurriaan over de rijke westerse samenleving.

Ik vertelde het me al lang opvalt dat Amerikanen altijd streven naar meer, groter en beter, wat voordelen heeft, maar ook nadelen. Wie heeft er werkelijk een derde auto nodig? Amerikanen realiseren zich vaak niet in wat voor luxe ze leven. Dat er nergens in de wereld zoveel air conditioning gebruikt wordt of electrische garagedeuren zijn als in Amerika. Mijn buur beaamde dat en kwam met nog wat meer voorbeelden. Op dat moment realiseerde ik me nog niet dat ik hem met mijn observaties persoonlijk aansprak. Vervolgens zei hij namelijk dat het best moeilijk is om je niets aan te trekken van de buren die met een nieuwe Ferrari naar de mall komen.

Hij was zich de laatste tijd ook gaan realiseren hoeveel druk er op kinderen in dat soort milieu gelegd wordt, ook al geven ouders hun kinderen juist heel veel vrijheid. Maar het simpele feit dat er impliciet verwacht wordt in de maatschappij dat elke generatie het beter heeft dan de vorige . Hij vertelde ook dat als zijn kinderen of die in zijn kenissenkring op ballet of honkbal wilden, ze niet zomaar op les of bij een club gingen. Nee, dan werd er de beste privetrainer ingehuurd of een coach. Als he op school even niet goed ging, werd er meteen een tutor opgezet. Hij realiseerde zich nu dat dat heel weinig ruimte laat voor het gevoel van het kind.

Zijn zoon begon op 15-jarige leeftijd marihuana te roken en op school ging het ineens een stuk slechter. Als ouder had de man in de vliegtuigstoel naast me een moeilijke beslissing te maken en besloot zijn zoon naar kostschool te sturen. Hij zei erbij dat hij dat niet op de gangbare manier gedaan had – zijn zoon was namelijk eerst 12 weken in ‘wilderness therapy’ geweest, waar bepaald werd wat de beste aanpak zou zijn. Wildernis therapie klonk als een survival-kamp. In de winter in Utah, ver van huis, moest de zoon met een groep van 8 jongens en verschillende begeleiders overleven. Zelf vuur maken (zonder aanstekers of lucifers) en in de buitenlucht slapen in een slaapzek, geen tent. Uiteindelijk werd er gekozen voor een school in Montana, in de middle of nowhere, waar hij nu bijna twee jaar is. De jongen was van kinds af aan al op toneelles en speelde al in menig professioneel toneelstuk, maar bleek eigenlijk heel teruggetrokken karakter te hebben.Mijn buur vertelde ook nog dat veel ouders hun kind niet naar een dergelijke kostschool sturen omdat het de kans om op Harvard te komen vergooid.

Tot slot vertelde hij me over het verjaardagsfeestje van zijn vrouw dat ze in zijn ogen bescheiden gevierd hadden met een diner voor 60 mensen bij hen thuis... zonder catering. Hij had alleen een kok en twee obers ingehuurd en vier vriendinnen van zijn dochter hielpen ook mee. Maar ze moesten zelf al het servies, bestek en stoelen regelen.

Ik weet dat deze levensstijl voor heel wat mensen in Silicon Valley 'gewoon' is, alleen kom ik het in mijn dagelijks leven niet zo vaak tegen.

Ik vloog gisteren naar LA voor een bespreking en blijf nog het hele weekend. Ik slaap bij Karma en Nicole en verschillende vriendinnen uit San Francisco zijn hier ook vanwege LA Gay Pride.