Beving

Na bijna drieënhalf jaar heb ik vandaag voor het eerst een aardbeving gevoeld! Het was heus niet de eerste aardbeving sinds ik hier woon, maar alle vorige heb ik gemist omdat ik op reis was, in de auto zat, er doorheen sliep, iets anders aan het doen was waardoor de trillingen me niet opvielen.

Het voelde net alsof er een zware vrachtwagen op de Nieuwendammerdijk voorbij reed, alleen het duurde iets langer. Ik schat een seconde of 15. Het was duidelijk te voelen op de eerste verdieping van ons kantoor, waar ik zit. Ik hoorde van een aantal collega's op de begane grond dat ze er niet van gemerkt hadden, maar een een klant uit San Francisco, die in een van de hogere toren zit daar, moest zichzelf vasthouden om staande te blijven.

Het bleek een beving van 4.3 op de Schaal van Richter te zijn, met als epicentrum een plek 25 kilometer ten zuiden van het centrum van San Jose.

Toen het gebeurde, zette ik meteen een berichtje op Twitter. Dat deden klaarblijkelijk 533 anderen ook in een tijd van 30 seconden. Iemand heeft alle tweets in kaart gebracht. Hier in Silicon Valley is Twitter enorm populair. Ik zie ook Nederlanders op Twitter, maar ik heb geen idee of het daar ook al is aangeslaan.

Foto-shoot

Nu ik voor Edelman en Blame Sally werk voel ik me een stukje Amerikaanser. Het is namelijk heel gebruikelijk dat mensen hier meerdere banen hebben. En vooral nu mensen hun baan verliezen door de eonomische crisis, zijn heel wat mensen aan het freelancen en nemen allerlei klussen aan. Vandaag deed ik een klus voor een vriendin, Jen, al was het niet tegen betaling.

Jen heeft een eigen bedrijf, Mooloolaba, met surf- en badmode voor volwassen vrouwen. Ze ontwerpt de kleding en laat de shirts, bikini's en board shorts produceren. Ze regelt ook haar eigen distributie en marketing - haar ontwerpen zijn in verschillende winkels te koop.

Op dit moment is ze bezig met het opzetten van een webwinkel en daarvoor moet elk kledingstuk gefotografeerd worden. Daarvoor had ze Jeri gevraagd als fotograaf en een paar vriendinnen als model. Dat was mijn derde baantje van deze week!

In-n-Out

In Nederland ging ik nog wel eens naar MacDonalds maar sinds ik hier woon ben ik daar nooit meer geweest. Ik eet nauwelijks bij fast-food restaurants, ondanks dat je er een heleboel van hebt - naast de Mac, Burger King en KFC, heb je nog veel meer van dat soort tenten als Wendy's, Taco Bell, Jack in the Box en Carl's Junior. In San Francisco heb je zoveel alternatieven om snel iets te eten voor weinig, maar dat veel gezonder dat het niet meer in mee opkomt om zo'n vette snack te nemen. Ik heb liever een verse burrito of eet Vietnamees.

Er is een fast-food keten waar ik wel eens een uitzondering voor maak: In-n-Out Burger. Het is een Californische keten met een superbeperkt menu, eigenlijk staan er alleen ham- en cheeseburgers op en die smaken goed. De tent is enorm populair hier vanwege de kwaliteit van de hamburgers. Het is er meestal bomvol en er staat altijd een rij auto's bij de drive-through. De zaken zien eruit alsof ze sinds de jaren '50 niet veranderd zijn.

Beurzen

Het is hier duidelijk lente. De bomen staan in bloei en het weer is mooi. Het is nu, voor 10 uur 's 's ochtends, al 15 graden en het is lekker zonnig. Dat is in San Mateo - in San Francisco is het nog iets frisser.

Net belde een klant om te zeggen dat hij onze telefonische bespreking niet kan bijwonen omdat er een sneeuwstorm heerst en zijn zoon van school moet halen - hij woont in Colorado.

Het komt me niet slecht uit, want het is enorm druk. Volgende week vindt Web 2.0 Expo plaats en een van mijn klanten maakt daar hun plannen voor de toekomst bekend. Wij zijn bezig met de voorbereiding daarop, wat betekent dat we deze week verschillende interviews houden onde embargo en mensen uitnodigen om mee te doen aan een beta-test.

Volgende maand zijn er twee congressen/beurzen die belangrijk zijn voor twee ander klanten, dus voorlopig wordt het nog niet rustig. De voorbereidingen voor die events zijn al in volle gang.

Voicemail

Afgelopen week sprak ik met twee van mijn collega's die begin twintig zijn. Ze hadden het erover dat ze nooit naar hun voicemails op hun mobieltjes luisteren. Ze vonden het maar verspilde tijd, want je kunt op je toestel wie je geprobeerd heeft te bellen en dan is het sneller om gewoon terug te bellen. Toevallig zeiden twee andere collega's rond dezelfde leeftijd hetzelfde. Voicemail is uit.

Overigens, toen ik hier kwam wonen werd er nog maar met mate ge-smst. Dat is inmiddels totaal niet meer het geval.

Kleine wereld

Sinds deze maand werk ik vier dagen per week en ben ik vrij op vrijdag zodat ik wat meer tijd heb voor Blame Sally, waar ik steeds meer voor doe. Ik moet er nog even aan wennen aan mijn nieuwe schema - enerzijds mijn werk in vier dagen proppen en anderzijds mijn vrijdag goed benutten. Deze week deed ik het voor de tweede keer en ik begin al iets meer aan te wennen dat mijn weekend op donderdagavond begint, en vrijdag tijd voor mezelf te nemen, maar ook productief te zijn.

Het geeft me ook wat meer tijd om met vrienden af te spreken. Het komt mooi uit dat ik op vrijdag een beetje kan inslapen, na een avondje stappen in Orson. Deze week ging ik erheen met Heidi, Shelly, Dayna, Michael en Bradley nadat we eerst bij de Thai hadden gegeten. Het etentje was niet gepland, maar ik kreeg een sms'je toen ik op weg was naar Orson. Zo gaat het vaak hier - ontmoetingen vinden heel spontaan plaats en er wordt weinig vooruit gepland.

Ik kom altijd bekenden tegen in Orson, en dat maakt het super gezellig. Deze week ook weer... en totaal onverwacht, kwamen we ook twee meiden tegen die we op de cruise hadden ontmoet. We wereld blijkt weer eens heel klein te zijn.

Bekeuring

Zojuist ben ik thuis gekomen van een etentje met een klant aan de zuidkant van Silicon Valley. Twee collega's reden mee, die ik op de terugweg bij kantoor afzette. We waren zo'n drie kwartier onderweg en hadden de muziek hard aanstaan toen ik opeens zwaailichten achter me zag.

Ik werd langs de kant gezet omdat ik te snel reed. Volgens de agent reed ik 83 waar 65 mijl per uur was toegestaan. En deze keer kwam ik er niet onder een bekeuring uit, zoals de vorige keer. Toen werd ik namelijk door de lokale politie aangehouden en nu door de Highway Patrol - die zien niets door de vingers.

Ik moest ook uitstappen voor een alcoholtest. Die hield in dat ik de vinger van de agent moest volgen met mijn ogen zonder mijn hoofd te bewegen. Volgens hem had ik niet te veel gedronken, al had ik een biertje op (wat ik ook eerlijk toe had gegeven). Als hij anders had geconcludeerd, was ik mijn rijbewijs een aantal maanden kwijt geweest. Vandaag is het St. Patrick's Day, de Ierse feestdag die hier groots gevierd wordt. Heel wat mensen zetten het op een zuipen op deze dag, dus het was begrijpelijk dat de agent me verdacht vond.

Ik kreeg een bekeuring voor het te snel rijden, maar weet nog niet wat die me kost. De agent legde uit dat ik dat in de komende weken van de rechtbank hoor. Blijkbaar gaat dat zo hier - de hoogte van de boete hangt af van de county en de onstandigheden. Het is mijn allereerste bekeuring voor te snel rijden in Amerika.

Mijn collega's vertelden dat mijn verzekeringspremie nu omhoog gaat, maar dat ik dat kan voorkomen door rijlessen te nemen en theorie-examen te doen. Dat kan tegenwoordig online dus dat ga ik binnenkort maar even onderzoeken.

Pepperdine

Afgelopen week was een collega uit Seattle op bezoek bij on in kantoor. Ze was bij ons vanwege een nieuwe klant die zij gaat leiden en om kennis te maken met mensen in onze vestiging. Het is een bedrijf uit Silicon Valley, waarvoor ze binnenkort 1300 kilometer gaat verhuizen.

Ze vertelde dat ze oorsprokelijk uit Montana komt, een van de staten in het noorden van de VS, waar de winters erg koud zijn. Na highschool gingen een aantal van haar vriendinnen naar college in North Dakota, ook zo'n koude staat. Zij was ook aangenomen op een universiteit in Malibu, en dat maakte de keuze makkelijk voor haar, ook al vertelden haar vriendinnen dat ze het in North Dakota erg naar de zin hadden.

In Malibu ging ze naar Pepperdine University. Toen ze na haar studie naar Seattle verhuisde vertelde ze vaak niet naar welke universiteit ze was geweest, maar zij alleen dat ze haar opleiding in Malibu gevolgd heeft. Seattle is namelijk een van de meest linkse steden in Amerika en Pepperdine heeft een nogal rechtse reputatie.

Sinds een aantal jaar, geeft Kenneth Starr les aan die school. Hij leidde destijds het onderzoek naar Clinton's affaire met Monica Clinton Lewinsky, dat uiteindelijk tot diens afzetting leidde.

Cruise

Nooit gedacht dat ik nog eens ooit een cruise zou maken. Die manier van reizen heeft me nooit aangesproken. Naast dat het om massatoerisme gaat, waar ik een hekel aan heb, heb je ook te weinig tijd om de bestemmingen goed te bekijken... laat staan om de plaatstelijke sfeer op te snuiven. We hadden vaak maar driekwart dag om iets te doen of te bekijken en dan moesten we alweer terug zijn op de boot.

Ondanks dat een cruise-schip niet de beste manier van reizen is als je iets van de wereld wilt zien, heb ik een fantastische week achter de rug. Zo’n boot leent zich namelijk wel erg goed voor relaxen, feesten en het onmoeten van mensen. Ik heb het gevoel op zomerkamp geweest te zijn!

Cecelia, Heidi en ik konden het goed met elkaar vinden en maakten binnen de kortste keren vrienden met anderen. We trokken op met meiden uit steden aan de oost- en westkust.

Vooral ’s avonds trokken we met elkaar op. Soms zagen we elkaar ook overdag op het lido-dek van het schip waar twee zwembaden waren en vaak ook bij het eten. Het was heel gebruikelijk om bij elkaar aan te schuiven. Elke avond was er een voorstelling in het theater op het schip, muziek of cabaret, en een feest. Op vier van de avonden was er een themafeest: formeel, Mardi Gras, safari en gekke hoedjes. We hebben er enorm veel lol mee gehad.

Overigens, als Amerikanen zeggen dat ze gaan feesten, bedoelen ze zuipen. Als je zegt ‘I want to party’ impliceer je dat je dronken wilt worden. Er gingen op sommige avonden heel wat ‘shots’ doorheen...

Ook typisch Amerikaans is dat er elke avond wel een paar ‘line dances’ dedanst werden. De bekendste line dance in Nederland is waarschijnlijk de Makarena – je staat met z’n allen met je gezicht in dezelfde richting en doet dezelfde pasjes. Vervolgens draai je een kwartslag en beginnen de pasjes weer van voor af aan.

De populaire line dance van dit moment is de Cupid Shuffle. Sinds 18 jaar heb ik ook weer de Electric Slide gedansd, want die werd ook een paar keer gedraaid! Die was populair toen ik begin jaren ’90 au pair was in Massachussetts.

De eerste avond maakten we vrienden met Diana, Donna en Julie uit Seattle en Portland

Gekleed voor 'formal night'

Op de foto met Renee, Andrea, Cassandra, Karen, Brooke en Wendy

Met Heidi, Cecelia op pad naar het Mardi Gras feest. Mardi Gras is het carnavalsfeest van New Orleans

Sommigen hadden zich meer verkleed dan anderen

Heidi en ik

Cecelia en Andrea

Diana en ik

Met Cassandra

Met Diana en Heidi, klaar voor het gekke hoedjes-feest. Hier zijn we nog in onze hut

Heidi's verjaardag

Er waren vrouwen van alle leeftijden - tot aan 91 aan toe!

Eindelijk scheen de zon!

Op de laatste avond nog even op de foto met mijn reisgenoten

Tegen het einde waren we één grote familie

Olivia

Wie op de link in mijn vorige blog post geklikt heeft, kon zien dat ik op een cruise van Olivia geweest ben. Dat is een lesbische reisorganisatie. In Nederland bestaat zoiets niet bij mijn weten – er zou waarschijnlijk niet genoeg animo voor zijn, daarvoor is het land te klein en wellicht de behoefte ook. Zo’n cruise trekt namelijk heel wat vrouwen aan van gebieden in Amerika waar niet okay is om uit te komen voor je geaardheid, maar ook heel wat uit grote steden als New York, San Francisco en LA waar je niets onder stoelen of banken hoeft te steken

Olivia, ooit begonnen als platenmaatschappij, bestaat dit jaar 35 jaar en ter gelegenheid daarvan werd er een overzichtsfilm vertoond op de eerste dag van onze reis. Daarin kon je zien hoeveel er in de loop van de jaren veranderd is met betrekking tot de acceptatie homosexualitiet in Amerika, met name de laatste tien jaar. Dat snelle ontwikkelingen van de afgelopen jaren hebben alles te maken met het uit de kast komen van Ellen Degeneres. Zij had destijds haar eigen TV serie (een komedie) en tegenwoordig heeft ze een van de populairste talkshows.

Toen ze midden jaren '90 het Amerikaans publiek vertelde dat ze lesbisch is, bracht dat heel wat te weeg in de VS. Niet alleen kwam ze zelf voor haar geaardheid uit, ook haar personage in de serie maakte bekend lesbisch te zijn. Het was voor het eerst dat er op 'primetime' TV een van de hoofdpersonen in een serie lesbisch was.

Amerika was er op dat moment nog niet klaar voor. Veel adverteerders trokken zich terug en een paar maanden later werd de serie uit de lucht gehaald. Da's nu al bijna niet meer voor te stellen want tegenwoordig is er in heel wat series wel een personage dat homo of lesbisch is. Hollywood, waar de meeste series gemaakt worden, geeft inmiddels een realistischere afspiegeling van de samenleving wat dat betreft. En blijkbaar zijn er genoeg bedrijven die er geen probleem mee hebben zich ermee te associeren . Er is eerder sprake van het omgekeerde: adverteerders hebben een nieuwe doelgroep ontdekt.

Destijds zag Olivia de 'coming out'-aflevering van Ellen als een kans om haar publiek te bereiken, maar ABC, de zender die Ellens sitcom uitzond, weigerde de commericial. Alleen een handje vol kleine lokale TV stations die bij ABC aangesloten zijn, stonden de reclame toe mits er geen aanraking in voorkwam. Dus niet alleen geen oen of omarming, ook geen hoofd op een schouder of handen die elkaar aanraken – totaal onschuldige dingen die 'gewone' vriendinnen ook wel doen. Een lesbienne in de uitzending was nog daartoe, maar in het reclameblok was te veel van het goede!

Puerto Rico

De afgelopen week heb ik weer een stukje van de wereld gezien. We voeren op de Westerdam, een schip van de Holland-America Line, langs Grand Turk, Puerto Rico, Saint Thomas en een prive-eiland, eigendom van de cruisemaatschappij.

Puerto Rico en St. Thomas zijn Amerikaans grondgebied en dat betekent dat er veel Amerikaanse toeristen heen gaan. Van St. Thomas heb ik alleen de onderwaterwereld gezien, want ik ben er gaan snorkelen, maar hoorde van anderen dat het er barst van de juwelierszaakjes.

Dat zag ik ook in San Juan, de hoofdstad van Puerto Rico. Juweliers werden daar afgewisseld met soevenierszaakjes die grotendeels kitch verkochten, met een “made in Indonesia” stikker erop.

San Juan is gesticht in 1521 gesticht door de Spanjaarden en is daarmee de op een na oudste stad in Noord- en Zuid-Amerika gesticht door Europeanen. Ondanks dat het eiland ook nog in Britse en Franse handen geweest is, is de sfeer in het oude deel van de stad nog steeds heel Spaans. Er is heel wat om dit eiland gevochten, vandaar de twee forten aan de rand van de oude stad.

Ik heb er een dag rondgelopen met Cecelia. We hebben redelijk wat kunnen zien, want we bleven deze dag tot 's avonds laat in de haven (ander dagen vetrokken we aan het einde van de middag weer.) We hadden zelfs tijd om een glaasje sangria op een terrasje te drinken...

Hebben heel wat vrienden gemaakt op de boot. Hier zitten Cecelia, Heidi en ik op het terras met Cassandra en Andrea.