Ziek

Vandaag heb ik met de Amerikaanse gezondheidszorg kennis gemaakt. Ik had de hele nacht zo'n heftige buikkrampen dat het me goed leek een arts te bezoeken. Geen handig moment om uit te zoeken bij welke dokter we terecht kunnen. Ook hier hebben artsen niet 123 tijd, zeker niet voor een nieuwe patient. Daarnaast dekt mijn verzekering niet elke arts, dus het is belangrijk om te weten of een arts of ziekenhuis binnen mijn verzekering valt.

Cindy belde een paar artsen die we via collega's en de verzekeringsmaatschappij hadden gehad, maar niemand had tijd. In zo'n geval gaan Amerikanen naar de EHBO, dus dat hebben wij ook gedaan. Tegen de tijd dat we aankwamen bij de 'emergency room' van het ziekenhuis hier om de hoek, voelde ik me al een stuk beter, maar het leek ons toch goed om voor een consult te blijven. Eerst moest ik me registreren en mijn handtekening zetten om te bevestigen dat ik mijn rechten en plichten als patient ken.

Na ruim een uur zagen we een arts. Eerst werd ik naar een kamertje gebracht waar ik me achter een gordijn moest uitkleden en zo'n nachthemd dat je met lintjes aan de achterkant dichtknoopt aantrekken. Je ziet ze altijd in Amerikaanse ziekenhuisseries. Na het beantworden van enkele vragen en een kort onderzoek leek het hem het beste om me antibiotica te geven omdat de kans groot is dat het om een bactieriele infectie is. Ook moet ik een afspraak maken met een specialist. Ik kreeg twee brieven mee: een met uitleg over de diagnose en een met uitleg over de pillen die ze hebben gegeven.

Thuisgekomen heb ik bijna twee uur liggen bellen om een specialist te vinden. In het ziekehuis hadden ze me wel een naam van een arts gegeven, maar ik had niet een denderede indruk van het ziekehuis. Hoewel mijn arts prima was, was het er een verouderde boel. Het duurde lang om een specialist te vinden - steeds als ik iemand had gevonden die me goed leek, had had die arts of geen tijd, of zat niet in het netwerk van mijn verzekeraar. Ik heb nu iemand bij wie ik volgende week terecht kan.