Mango

Veel Amerikanen leven met de filosofie 'work hard, pay hard'. Onder dat motto ging ik na mijn eerste week in een nieuwe baan flinkstappen afgelopen weekend. Na een winterpauze, vond zaterdag de eerste Mango weer plaats. Dat is een openlucht dansfeest op de binnenplaats van El Rio, de kroeg aan het einde van mijn straat. De DJ's wisselen er salsa- en hiphop -muziek met elkaar af. Het leuke van Mango is dat er altijd zo'n twintig vrienden en bekenden zijn en via hen leer ik altijd weer wat nieuwe mensen kennen. Gezellige boel dus.

Zondag speelden een aantal lokale bands in de Bottom of the Hill, een kleine concertzaal, waar ik al vaak over gehoord had maar nog nooit geweest was. De bands waren True Margrit, Clair en Jill Knight. Met leden van alledrie ben ik inmiddels bevriend en in de zaal kwam ik ook weer veel bekenden tegen, maar een andere groep mensen dan bij Mango. Voor mij is dat een verschil met hoe ik in Nederland uitging. Je maakt hier makkelijker een praatje met iemand die je van gezicht herkend en vrienden stellen je altijd aan hun vrienden voor. Je wordt heus niet met iedereen dikke vrienden, maar iedereen gaat wel heel vriendelijk met elkaar om en mensen staan erg open voor het leggen van nieuwe contacten.

VC's en colo

De eerste week bij Ellerdale zit erop en ik heb meteen al een hoop dingen gedaan - ik ben een marketingplan aan het schrijven, maak afspraken met journalisten, verdiep me in ons product en ik heb al verschillende besprekingen gehad. Terwijl de afwisseling bij Edelman in de verschillende klanten zat, heb ik nu meer afwisseling vanwege mijn verschillende taken.

Zo woonde ik voor het eerst besprekingen met VC's bij. VC staat voor venture capitalist en zij investeren in jonge bedrijven. In Silicon Valley heb je een heleboel van dat soort bedrijven... en ze zitten bijna allemaal aan Sand Hill Road in Palo Alto, vlakbij de Stanford universiteit. Ze zitten in panden die aan de buitenkant niet erg opvallend zijn, maar van binnen zijn ze strak en luze ingericht. Ellerdale heeft goede relaties met VC's en de gesprekken waren bedoeld om hen op de hoogte te houden van onze voortgang.

Op vrijdag ging ik naar het datacentrum waar de web-servers van Ellerdale gehuisvest zijn. Vanwege een uitbreiding moesten die even uit de lucht gehaald worden. Het hele team was erbij betrokken, dus ik ging ook een kijkje nemen.

Zo'n datacentrum wordt een colo genoemd, een afkorting van 'co-location' omdat er servers van meerder bedrijven staan. Op het gebouw staat niet aangegeven wat voor bedrijf erin zit - wat deels voor de beveliging is. Je zou alleen kunnen gissen dat het om een datacentrum gaat als je de achterkant zou zien, waar verschillende generatoren staan.

In zo'n colo zet elk bedrijf zijn eigen servers neer. Het datacentrum zorgt in wezen voor drie dingen: beveliging, koeling en stroom.

Het was gaaf om te zien waar onze website draait, al kon ik ter plekke niet veel uitrichten. Achteraf heb ik er wel een stukje over geschreven op Ellerdale blog.

Arthur

Een van de oprichters van Ellerdale is Arthur van Hoff. Hij is ook Nederlander en is een tijdje geinterviewd door Michiel Frackers. Hier is de video ervan; het geeft een beeld van waar ik nu werk. Laat gerust weten wat je ervan vindt.

Nieuwe baan!

Een nieuw avontuur is begonnen! Vandaag was mijn eerste dag bij Ellerdale, een internet startup in Menlo Park. Het gaat hier snel... nog geen drie weken geleden heb ik opgezegd bij Edelman.
De reistijd naar mijn werk is iets langer geworden, want Menlo Park ligt iets verder naar het zuiden, net ten noorden van Palo Alto. Voordeel is wel dat het weer een stuk beter is.

Mijn eerste dag bestond vooral uit het inrichten van mijn nieuwe computer. Voor het eerst in jaren werk ik weer op een Mac, die ik 's ochtend met een van de oprichters van het bedrijf in de Apple-winkel ging kopen. Het is hier bijna standaard: als je bij een internet startup werkt, hoor je een Mac te hebben.

Daarnaast moest ik een aantal formulieren invullen. Een voor de belastingdienst (W-4) waarin ik aangeef hoevel van mijn inkomen maandelijks ingehouden moet worden. Een ander was voor de ziektekostenverzekering. Typisch zaken die je hier op je eerste werkdag doet.

Ook woonde ik de wekelijkse werkbespreking bij, waarin iedereen een update gaf van waar hij mee bezig is. Een van de teamleden woont in London en nam deel via teleconferentie. Al mijn collega's zijn techneuten die samen het product maken - kortom, een heel ander soort teambijeenkomst dan bij Edelman. Ik hoorde over databases, servers en algoritmes.

SXSW Music

In een stad die normaal gesproken al bol staat van de live muziek, wordt een van de grootste muziekfestivals ter wereld gehouden. Het tweede deel van SXSW is compleet anders en weinig te maken heeft met het internet-gedeelte. Veel mensen die er al eens geweest waren hadden me al gewaarschuwd dat het complets ander zou zijn met een hel ander publiek, maar ik kon me daar maar moeilijk een voorstelling van maken. De mensen in de internetbranche zijn al zo informeel, in spijkerbroeken en T-shirts.

De muziekgangers waren inderdaad een ander publiek. Meer gescheurde en strakke spijkerbroeken, meer ongewassen haar, meer tatoeages… en minder iPhones en laptops. En de getalen waren velen malen hoger. Gisteravond kon je over de hoofden lopen in de hoofdstraat, 6th Street.

SXSW is niet een muziekfestival zoals Pinkpop of Lowlands ergens op een grote weide, maar het vind in de binnenstad van Austin plaats. In de kroegen, biertuinen, concertzalen en in tenten vinden optredens plaats. De halve binnenstad wordt ervoor afgezet. Elk uur heb je keuze uit tientallen bands, van klein en onbekend tot grote namen als Muse, Hole and Jay-Z. Daarnaast zijn er nog heel wat muzikanten die op straat spelen.

Naast een groot publiek, komt op SXSW ook de hele muzekindustrie samen. Overdag vindt er, naast alle optredens, ook een muziekcongres plaats. Veel van de optredens worden georganiseerd door uitgevers, platenlabels en andere partijen in de muziekindustrie. Hiervoor moet je vaak een uitnodiging hebben, een speciale badge of polsbandje. Je kunt aan wat mensen om hun nek en arm hebben zien hoe belangrijk ze zijn.

Afgesloten binnenstad; alleen de pedicabs konden er nog door.

Dit was op donderdagavond toen het nog relatief rustig was

Lasershow bij het optreden van Muse

Een van de vele kroegjes waar optredens waren

Austin

Deze hele week ben ik in Austin voor SXSW. Austin ligt in ten zuiden van het midden van Texas en is de hoofdstad van de staat. Het wordt wel het San Francisco van Texas genoemd omdat de mensen hier veel liberaal denkenden zijn in tegenstelling tot de rest van de conservatieve staat. Bij verkiezingen is de county waarin Austin valt, de enige waarin de Democraten de meerderheid van de stemmen binnenhalen. Er hangt inderdaad en vergelijkbare sfeer.

Austin is een studentenstad vol met kroegen, biertuinen, restaurants en muziektentjes. Bijna elke gelegenheid heeft regelmatig live optredens van bandjes. Austin staat echt bekend als muziekstad. Er rijden fiets-taxi’s rond die ze ‘pedicabs’ noemen. De stad trekt ook veel creatieve mensen en de laatste tien is Austin enorm gegroeid, mede vanwege de vele technologiebedrijven die hier zijn, zoals Dell en chipmaker AMD.

Onder de restaurants zie je veel steakhouses en BBQ-tenten. Daaraan merk je dan toch weer dat je in Texas bent… ze houden hier van vlees. De barbecue vaak gemaakt van in elkaar gelaste oude gas-tanken waar enorme hompen vlees in gaan. Die worden geserveerd drijvend in de barbecuesaus, met aardappelsalade en bruine bonen.

Je ziet hier ook meer winkels met cowboyhoeden en cowboylaarzen. Er was een grote winkel op loopafstand van mijn hotel waar ik een paar nieuwe laarzen heb gekocht. De keuze was enorm!

De skyline van Austin, gezien vanaf de brug die ik el

Downtown Austin

Een van de vele 'pedicabs'

Een van de vele BBQ-tenten

Bij een ander BBQ-tentje

Marlooz (Marloes) Veldhuizen

De winkel waar ik mijn nieuwe laarzen gekocht heb... en ik was niet de enige SXSW bezoeker die hier ging shoppen

Ze hadden natuurlijk ook een hoedenafdeling


Mijn nieuwste aanwinst

SXSWi

Iedereen die mijn blog regelmatig leest, weet dat ik nogal eens naar internetcongressen en –evenementen ga, maar op het grootste event op dit gebied was ik tot nu toe nog nooit geweest. Dit jaar ben ik voor het eerst bij SXSW dat elk jaar in Austin, Texas, plaatsvindt.

De afgelopen dagen vond het internet deel van SXSW plaats, SXSWi. Overdag was er een vol programma met sprekers, panels en workshops in het Austin Convention Center en twee aangrenzende hotels. Het aanbod is enorm groot. De meeste dagen woonde ik een paar sessies bij, maar omdat ik op vakantie ben, doe ik het rustig aan – niets hoeft, alles mag. Bovendien geven alle ervaren SXSW-gangers als advies dat je het meeste uit dit event haalt in de wandelgangen en op de feestjes. Kortom: het gaat om netwerken.

Ik ben ook een paar keer naar de blogger lounge geweest. Naast een perskamer, hebben de meeste congressen in de VS nu ook een ruimte waar bloggers kunnen werken en elkaar ontmoeten. Terwijl het in een perskamer meestal erg rustig is, zijn de meeste blogger lounges veel levendiger. Hier hadden ze bijvoorbeeld een Wii met Rockband staan en ’s middags komt er steeds een artiest optreden. En er was plek om live interviews te doen voor podcasts.

Elke avond zijn er een tiental verschillende feesten, georganiseerd door verschillende internetbedrijven als Twitter, Digg, Mashable, Foursquare, MobileRoadie, maar ook Microsoft, Nokia en Sony. De meeste zijn drukbezocht en hebben enorme rijen voor de deur staan met mensen die binnen willen. Ik was meestal met een groepje op stap en we kozen onze feestjes op basis van onze relaties: wij gingen naar de feesten waar we de organisatoren kende, zodat we als VIP binnen mochten en de rijen konden vermijden. Gemiddeld gingen we naar drie feesten op een avond.

Ook Foursquare was weer erg handig net als een tijdje geleden in Napa. Omdat honderden bezoekers van SXSW er gebruik van maken, kan je precies zien waar het druk is en waar je vrienden uithangen. Dat was vooral handig voor de ‘flash mob tweetups’, een spontaan georganiseerd feestje. Via Twitter en Foursquare verspreidde het nieuws zich heel snel en binnen de kortste keren waren er honderden mensen op een plek.

Er waren ook verschillende gesponsorde busjes die mensen van de ene naar de andere loncatie brachten. Ik ben een paar met de Social Media Club Shuttle meegerende – een oude, beschilderde schoolbus met bier en karaoke aan boord.

Een technisch foefje dat door de organisatoren van SXSW gebruikt werd was de I-nigma scanner die je als applicatie op je telefoon kunt downloaden om er vervolgens de elektronische code op iemands badge mee kunt scannen. Na de scan wordt je naar de website van SXSW geleid waar die persoon een profiel heeft met contactgegevens.

Op het dak van het convention center in downtown Austin

De blogger lounge

Tina neemt even een video- interview op met haar Flip camera... gewoon in de lobby


Buttons zijn weer helemaal populair hier, vooral onder de relatief jonge internetbubs


Boekpresentatie in Schulz Garden

De Social Media Club Shuttle van buiten...

...en van binnen

Veel mensen zijn Twitter-fan

Feestje op het dakterras van de Speakeasy, met Vanessa, Dave en Marlooz en Linda

Met Barb van Mashable

Een digitale projectie op de deuren van de 'porter potties' ergen bij een feest dat buiten gehouden werd

Tijdens de flash-mob tweetup in de Driskill, met Sam, Heather en Mike

Een minder leuk feestje... op naar het volgende!

Met Chris Heuer, oprichter van de Social Media Club

Tijdens het Mashable feest bij Buffalo Billiards

De foto's zijn van (cc) Ken Yeung - www.thelettertwo.com, Chris Heuer en mezelf

Opgezegd

Gisteren was mijn laatste werkdag bij Edelman. Vorige week heb ik mijn baan opgezegd. Je doet dat hier door middel van een korte brief, waarin je bedankt voor de samenwerking en je laatste dag aangeeft; de brief overhandig je persoonlijk aan je baas. Je hebt hier slechts twee weken opzegtermijn en omdat ik komende week vakantie gepland had, ging het ineens heel snel. Over een week begin ik als vice president of marketing bij Internet start-up Ellerdale. Daar zal ik de komende weken nog wel meer over schrijven.
Ik kan het bijna niet geloven dat ik dit hoofdstuk afsluit na zoveel jaren. Edelman is me nog steeds na aan het hart, niet in de laatste plaats omdat ik vanwege Edelman in Amerika woon.

De afgelopen dagen ben ik bezig geweest inlichten van klanten en collega’s, en met overdragen van projecten. Ik heb ook een gesprek gehad met iemand van personeelszaken over praktische zaken als ziektekostenverzekering, oudedagsvoorziening en meer van dat soort zaken. Als ik zou willen, zou ik nog anderhalf jaar bij Edelman’s ziektekostenverzekering kunnen blijven, alleen moet ik dan de volledige premie voor eigen rekening nemen. Voor mij, als alleenstaande, betekent dat ongeveer 500 dollar per maand.

Het beschikbaar stellen van deze mogelijkheid is wettelijk verplicht is gesteld en er zijn een aantal redenen waarom mensen hier gebruik van maken, ondanks de hogere kosten. De wet heet COBRA, wat staat voor 'Consolidated Omnibus Budget Reconciliation Act', maar dat mag je meteen weer vergeten, want dat weet geen enkele Amerikaan. Je zou denken dat niemand er gebruik van maakt vanwege de astronomische kosten, maar er zijn heel wat situaties, waarin je beter af bent met COBRA.

Als je een tijdje geen baan hebt, voor jezelf begint of als je naar een werkgever gaat die geen ziektekostenverzekering aanbiedt, kan COBRA een goede overbrugging bieden. Als particulier is het vel moeilijker om verzekerd te zijn. Een bedrijf kan veel betere voorwaarden voor premies en dekking onderhandelen. Individuele polissen hebben vaak allerlei beperkingen in dekking en een hoog eigen risico. Ook is de kans veel groter dat je geweigerd wordt op basis van een ‘pre-existing condition’. Je hele medische historie wordt doorgelicht en als je ooit voor iets als nierstenen of behandeld bent, is de kans groot dat je niet meer verzekerbaar bent. Het is zelf zo erg, dat sommige mensen niet van baan kunnen veranderen omdat ze anders hun verzekering verliezen. Geen zaken waar ik me direct zorgen over maak, maar ik moet eerlijk zeggen dat het sinds ik hier woon wel in het achterhoofd speelt.

Hoe dan ook. Ik ben nu op vakantie tot 21 maart. Misschien zal ik nog een keer bloggen, want ik ben de hele week in Austin (Texas) voor SXSW (spreek uit: south by southwest), een groot internet-, muziek- en filmfestival.

Bedankje

Een paar dagen na mijn behandeling in het ziekenhuis kreeg ik een bedankkaartje, ondertekent door twee van de verpleegsters die me verzorgd hadden. Met de hand ondertekent, geen stempel of opdruk, om het heel persoonlijk te maken. Blijkbaar heeft het ziekenhuis een marketingpersoon die het verschil begrijpt. Voor mij als Nederlander komt het een beetje overdreven over, maar ik geloof dat Amerikanen best gevoelig zijn voor dit soort dingen.

Hieraan zie je dat een ziekenhuis een klantenbinding moet doen, en ervoor moet zorgen dat het een goede reputatie bijft houden. Mijn arts werkt niet in dit ziekenhuis. Hij heeft samen met een collega een eigen praktijk. Ze houden kantoor in een wolkenkrabber in de binnenstad. Dat hele gebouw zit vol met medische zorgverleners – artsen, tandartsen, medische labs,etc.

Nog voor de kaart van het ziekenhuis kwam, was ik gebeld door iemand van het ziekenhuis die wilde weten wat ik van de verzorging vond. En toen ik afgelopen weekend terug kwam uit LA, lag er een brief van de stichting dat gekoppeld is aan het ziekenhuis, met de vraag of ik een donatie wil doen. Ik kon die aan het hele medisch centrum geven, of aan een specifieke medewerker om die persoon te bedanken. Ook was er een vragenlijst in de bus gevallen, omdat ik geselecteerd was om in een enquête mee te doen.

Nu alleen de rekening nog. Ik ben goed verzekerd, dus ik maak me er geen zorgen om, maar ik ben wel benieuwd.

Getty

Ik heb weer een weekendje Los Angeles achter de rug, waar ik met Jane op bezoek was bij vrienden van haar. Het was een leuke combi van vrienden- en stadsbezoek.

Zo gingen we zaterdag naar het Getty Center, een vrij nieuw kunstmuseum waar ik al veel goede dingen over gehoord had. In L.A. regent het weinig, maar wij hadden de pech dat het zaterdag de hele dag goot. Gelukkig verschafte het Getty paraplu’s… want dit is niet zomaar een museum. Het is eneorm, met allerlei gebouwen en tuinen. Het complex ligt op een berg waar je met een treintje hen gebracht wordt en er zijn tentoonstelling voor allerlei vormen van kunst, van schilderkunst tot architectuur en van fotografie tot sculptuur.

’s Middags gingen we winkelen op Melrose Avenue. Het is waarschijnlijk de leukste winkelstraten van Los Angeles, ondanks dat het ook een drukke verkeersader is. In L.A. heb je geen voetgangersgebied. Sterker nog,iedereen weet dat mensen in L.A. amper iets te voet doen en voor alles de auto nemen. De stad is ook op die manier ingericht. De meeste tijd heb je het gevoel in een buitenwijk te zijn met veel ruimte tussen de huizen. Zulke wijken zijn omringd met drukke doorgangswegen zoals Sunset boulevard, Hollywood Boulevard, Santa Monica Boulevard en ga zo maar door.

Langs Melrose zijn allerlei boetiekjes, veel van bekende merken en modeontwerpers, zoals Marc Jacobs en Christian Audigier… vermoedelijk geen bekende namen in Nederland, maar hier zijn het heel bekende ontwerpers. De mode in L.A. is totaal anders dan in San Francisco, waar iedereen z’n beetje in T-shirts en spijkerbroeken loopt. De kleding die populair is in L.A. is veel drukker met prints, glitters en gescheurde randjes.

Zondagochtend gingen we voor de brunch naar een tentje in Studio City, ook onderdeel van L.A. Daar wisten Lindsay en Lane, Jane’s vrienden, een leuk tentje. Zoals gebruikelijk in L.A., stond er een lange rij voor de deur. Het was de moeite waard om te wachten. Heerlijk in het zonnetje gegeten.

Overzicht van het Getty Center

Ook met slecht weer is het Getty indrukwekkend

Dat geldt ook voor het uitzicht

Melrose Avenue

Het huis van Lindsay en Lane

In de rij voor brunch