WK 2010

Gisteren kon ik eindelijk een wedstrijd van Oranje live zien. De eerste twee wedstrijden vonden plaats om half vijf 's ochtends en hoewel ik het Nedelands elftal graag wil volgen, is me dat iets te veel van het goede. Bovendien, is het veel leuker om een wedstrijd te kijken op een groot scherm in een kroeg en die zijn zo vroeg niet open.

Net als tijdens het WK in 2006 en het EK in 2008 is Rudy's in Palo Alto een van de plekken om de wedstrijden te gaan kijken. Nederland-Kameroen begon om half tweelf, dus in de lunchpauze toog ik in mijn oranje shirt en cowboyhoed (helaas geen foto's gemaakt) naar Palo Alto om even onder de Nederlanders te zijn.

Het valt me op dat ik dit jaar veel meer meekrijg van het WK. Ik weet nog dat ik vier jaar geleden echt op zoek moest naar verslaggeving over het toernooi omdat er nauwelijks over bericht werd in de mainstream media. Het zou natuuurlijk kunnen dat mijn mediaconsumptie in vier jaar veranderd is, maar ik had sterk het idee dat er meer over de World Cup te doen is.

Een vriend bevestigde dat. Dit jaar hebben twee zenders, het Spaanstalige Univision en sportkanaal ESPN, de rechten voor het uitzenden van de wedstrijden gekocht. Vier jaar geleden, had alleen een Spaanstalige zender de uitzendrechten. Het alternatief was om naar een kroeg te gaan waar je meestal toegang moest betalen.

ESPN heeft er dus een belang bij dat het enthousisme voor voetbal groeit, zodat meer mensen de wedstrijden willen kijken. De FIFA schijnt de sport ook meer te promoten in de VS.

Sommigen Amerikanen vinden het maar niets en zien alle promotie zelfs als een schier-invasie van de Amerikaanse cultuur. Een van de rechtse talkshow-presentatoren legde een relatie met het nieuwe gezondheidsstelsel: Amerika beweegt zich te veel in de richting van Europa en de rest van de wereld die socialistischer is dan de VS!

Miezer

Vanochtend zat het potdicht en miezerde het zelfs een beetje. Dat is zo ongebruikelijk dat twee collega's er met elkaar over hadden. De een rijdt motor en de ander een cabrio. Toen ze de eerste spetters voelden, vroegen zich af wat dat kon zijn. De eerste gedachte die opkwam is dat een automobilist voor hen de ruitensproeiers niet goed had afgesteld. Kon zich zich werkelijk niet bedenken wat het anders zou moeten zijn.

Olie

Sinds het ongeluk met het olieplatform in the Golf van Mexico op 20 april, is dagelijks in het nieuws te volgen wat er de laatste ontwikkelingen zijn. Niet een korte vermelding ergens aan het ende van het journaal, maar elke dag openen de nieuwsuitzendingen ermee. Het eerste wat je verteld wordt is hoeveel dagen geleden de ramp begon. Vandaag is het precies 60 dagen geleden, ofwel het is 'day 60'.

Meestal zijn er zelfs twee berichten aan het begin van een uitzending die verschillende aspecten behandelen. Het gaat over de hoeveelhed olie de de zee instroomt, de schade aan de natuur, besmeurde vogels, verdwaalde teervlekken in Florida, de impact op de visserij en het toerisme, de rol van de overheid, het optreden van BP, de PR blunders van BP en ga maar door. Elke dag is er wel iets nieuws te berichten.

Deze week stond het nieuws boller dan ooit met zaken die te maken hebben met de olievlek. Op dinsdag, day 57, gaf Obama een toespraak vanuit de 'oval office' in het Witter Huis en deafgelopen twee dagen werden de hoogste bazen van BP in het congres verhoord.

Zowel Democraten als Republikeinen laten zich kritisch uit over Obama's toespraak. Hij heeft heel veel mensen teleurgesteld door niet met een duidelijker plan van aanpak te zijn gekomen.

De CEO van BP maakte een nog veel slechtere indruk door zo'n beetje alle vragen van het congres te omzeilen met nietszeggende antwoorden en de voorzitter van de raad van bestuur van BP maakte een enorme blunder door te zeggen dat BP de 'little people' serieus neemt. Als Zweed wist hij zich niet helemaal goed in het Engels uit te drukken en koos hij een verkeerd woordje... met grote gevolgen.

De foto is van Reuters/Daniel Beltra. Meer op www.boston.com/bigpicture/2010/05/disaster_unfolds_slowly...

1982

Gisteravond was ik met Jane op een feest van vrienden van haar in San Jose. Elk jaar geven ze een groot feest bij hun thuis met een thema. Dit jaar was het thema 1982. De uitnodiging was al helemaal in stijl: 'Onze ouders zijn weg en we hebben het rijk alleen. Breng bier en we bouwen een feestje.'

Grappig genoeg had het stel dat het fest gaf hun dochter bij vrienden te logeren gestuurd. Ze is namelijk nog geen 21 en mocht de politie langkomen vanwege burengerucht, zouden de ouders gearresteerd worden.

Al weken probeer ik me te bedenken wat de kledingstijl in 1982 ook alwer was. Was dat voor de schoudervullingen? Droegen we toen nog beenwarmers? Waar haal ik een broek vandaan die over mijn navel sluit? Zal ik voor punk, new wave of disco gaan? De keuze werd uiteindelijk bepaald door de kleding die ik van een vriendin kon lenen... het werd disco. Een soort kruising van Olivia Newton John en Sheila Easton met zilvere legging, inderdaad met beenwarmers en een sjaaltje om mijn hoofd. En Jane ging als New Romantic, de stijl van Spandau Ballet, Duran Duran en A Flock of Seaguls (die laatste waren in de VS enorm populair in die tijd en staan voor Amerikanen nog steeds symbool voor de hele stroming.) Beide stijlen vroegen om veel te veel make-up en volume in het haar. We zagen er niet uit, maar hadden er de grootste lol om.

Op het feest aangekomen, bleken de meeste ander gasten in 1982 hard-rockers te zijn geweest en voor hen was het daarom een logische keuze om in spijkerbroek en Pink Floyd of Metellica T-shirt te komen. Ik voelde me een klein beetje 'over-dressed', maar dat mocht de pret niet drukken.

De gastvrouw, Anita, had haar oude high school jaarboeken op de salontafel gelegd. Ze was totaalverbaasd toen ik haar vertelde dat Nederlandse scholen niet zulke boeken uitgeven. Wat doe je dan om het jaar te herdenken? vroeg ze... ze kon zich geen schooljaar zonder fotoboek voorstellen.

Ze liet me trots het boek zien van het jaar waarin ze een 'senior' was, oftewel, het jaar van haar afstuderen. Het viel me op dat op de pagina's met portretfoto's van alle eindexamenleerlingen de meiden of een zwarte V-nek aan hadden, of een wit bontje. Alle jongens droegen een smoking... althans zo leek het.

Anita vertelde dat dat geeen jurken en jasjes waren, maar alleen bovenkantje dat over de eigen kleding gelegd werd voor de foto. Voor haar was het heel normaal en iets wat typisch bij haar 'senior portrait' hoort. Ik vond het typisch Amerikaans.

Bruiloft

Een tijd geleden schreef ik al over de verloving die tijdens een tweetup plaatsvond en dat het aanzoek via Twitter verliep... Nou, dat thema werd doorgetrokken naar de bruiloft.Alle gasten werden aangemoedigd erover te tweeten, Facebook te updaten en foto's op internet te zetten. Er was een scherm waarop iedereen de tweets van alle gasten kon zien want iedereen gebruikte de hashtag die voor de bruiloft bedacht was. (Zo'n hahstag is een korte code die je aan een tweet toevoegd zodat je makkelijk de tweets van een event kunt vinden.)

De kaart voor de bruiloft was ontworpen door degene die voor Twitter de 'fail whale' ontworpen heeft die je te zien krijgt als Twitter down is. Op de voorkant stonden twee penguins die nu de 'win peguins' worden genoemd.De twee bruidsmeisjes droegen geen bloemen maar iPads met daarop een foto van aan lotusbloem. Toen het tijd was om de huwlijksbelofte af te leggen deden de iPads dienst als spiekbrief. Op het moment dat de ambtenaar normaal zegt 'jullie mogen elkaar nu zoenen' zei degene die het huwlijk sloot jullie mogen nu je 'relationship status on Facebook' updaten.Dit alles maakte het een heel bijzondere bruiloft... zo bijzonder zelfs dat er door grote blogs over geschreven is. Deze manier van trouwen past ook erg goed bij het bruidspaar, die al jaren voorop

lopen als het om internet gaat. Dale was bijvoorbeeld de eerste koper van een iPhone omdat hij vooraan in de rij voor de Apple-winkel in San Francisco stond (if ie echt de eerste was weet ik bier maar in ieder geval werd hij door verschillende nieuwszenders als zodanig geinterviewd.)

Dale en Laura zijn net op huwlijksreis vertrokken. Ze komen terug op de avond voordat de niewe iPhone 4 uitkomt. Dale laat de taxi hem direct van SFO naar de Apple winkel brengen.

Foto's van (cc) Ken Yeung - www.thelettertwo.com

Weer verkiezingen

Een van mijn collega's kwam vanochtend met een sticker op kantoor waaraan iedereen kan zien dat hij gestemd heeft. Vandaag wordt er in Amerika gestemd... slechts in 12 staten, waardonder Californie. Het gaat om 'primary elections', waarbij de Republikeinen en Democraten hun kandidaten kiezen die het tegen elkaar op moeten nemen in de goeveneursverkiezing in november. Zoals altijd, wordt er ook nog gestemd op een aantal andere verkiesbare posities zoals in schoolbesturen en de staatssenaat. En natuurlijk zijn er verschillende referenda.

De afgelopen weken hebben de reclameblokken dus weer bol gestaan van de politieke spotjes. Een van de rijkste kandidaten is Republikein Meg Whitman, die er al 81 miljoen dollar aan spotjes doroheen gejaad heeft. Het meeste daarvan is haar eigen geld... ze is immers de ex-CEO van eBay. Haar tegenstander heeft ook zijn sporen, en geld, in Silicon Valley verdiend.

Ook de Nederlandse verkiezingen heb ik gevolgd via het NOS debat. Normaal zou ik niet anderhalf uur een politiek debat op mijn werk zitten kijken, maar omdat de NOS ons deze week benaderden om statestieken te leveren, had ik een goede alibie. Tussen de debatrondes door liet een van de verslaggevers zien hoe de verschillende partijen het op Twitter deden via de Ellerdale Trends site.

Verschillen

De afgelopen tijd was het stil op de blog, omdat ik in Nederland was. Elke keer als ik terug ben voor bezoek, vallen me weer andere dingen op die verschillen tussen Nederland en de VS. Hier een kort overzichtje.

Een kopje koffie is in Nederland een stuk kleiner dan hier. De kleinste koffie die ze bij Starbucks hebben is minstens drie keer zo groot als het standaard bakkie dat je in een Nederlands cafe krijgt. Over het algemeen zijn de porties groter in de VS... maar daarom is hier ook veel meer sprake van overgewicht.

Ik heb relatief weinig groenten gegeten. Vooral groene salades miste ik. In Californie ben je wat dat betreft echt verwend. Elk restaurant heeft naast voor-, hoofdgerichten en soepen ook een sectie met salades.

Zo'n lekker brood als in Nederland daarentegen, vind je in Amerika niet. Ik heb een paar broden gevonden die in de buurt komen, maar als ik het Nederlandse brood dan weer proef, is het verschil weer overduidelijk.

Deze tijd van het jaar is het veel langer licht in Nederland. Hier in San Francisco is het nu negen uur en bijna helemaal donker.

Ik viond het heerlijk om in Amsterdam alles op de fiets te doen. Je zit rechtop, rijdt in je gewone kloffie en draagt geen helm... Met alle heuvels hier, is dat geen optie in San Francisco, al moet ik zeggen dat ik in Menlo Park, waar het vlak is, wel meer fietsers zie. Wel allemaal met fietshelm.

Waaraan ik echt kon merken dat ik veramerikaniseerd ben, is mijn verbazing over het moeten betalen voor klantenservice. Voor Telfort 30 cent per minuut nog wel! Dat zou hier onbestaanbaar zijn...