Verjaardagen

Twee goede vriendinnen vierden vandaag hun verjaardag... blijkbaar heb ik veel vissen onder mijn vrienden. De tijden van de feestjes waren zo dat ik naar allebei even kon.

Christy had spontaan een kroegentocht voor haar verjaardag bedacht. Om één uur begon die bij Monk's Kettle, een eetcafé met Belgische en Duitse bieren. Ik was er nog nooit geweest, maar zal er zeker nog een keer teruggaan. Ze hadden er zelfs Trappist van de Koningshoeve bij Tilburg. Ik heb er voor het eerst in jaren waar eens een Orval gedronken.

Later op de middag ging ik met Jane en Heidi naar de verjaardag van Jen, die 'm vierde in de jachthaven van Sausalito, net aan de andere kant van de Golden gate. We hadden er prachtig uitzicht op de brug. Ik had toevallig mijn Nikon bij me dus ik kon een paar mooie plaatjes schieten...

Polikliniek

Afgelopen vrijdag moest ik naar het ziekehuis voor een keine medische ingreep. Niets bijzonders, gewoon poliklinisch. Ik was een 'out-patient' zoals ze hier zeggen. Na aankomst, moest ik me omkleden in een soort groot schort. Dat is hier gebruikelijk. Zelfs als je je voor een onderzoek bij een arts moet uitkleden, wordt je een paar minuten alleen gelaten om zo'n schort, of nachthemd, aan te trekken. Aan de achterkant zijn ze open en maak je ze met twee lintjes aan elkaar. Je ziet ze wel eens in Amerikaanse ziekenhuisseries, zoals Grey's Anatomy.

In het ziekenhuis waar ik was, hadden ze een bijzondere versie van deze nachthemden. Ze waren van een soort dik viltachtig papier gemaakt en aan de binnenkant zat een plastic laagje Daarop kon een soort stofzuigerslag met warme lucht aangesloten worden. Geen verkeerd idee als ze je twee uut laten wachten in zo'n uitrusting.

Tussen binnenkomst en behandeling waren er zo'n vijf medewerkers, van verpleger to anastesioloog, die iets moesten doen of weten. Allemaal stelden ze me steeds dezelfde vragen: wanneer ik voor het laatst gegeten had, mijn naam en geboortedatum en waarom ik op de polikliniek was. Deze vragen worden voor mijn veiligheid gesteld, want ze willen er zeker van zijn dat ze de juiste persoon behandelen. Blijkbaar wordt er nogal eens fraude gepleegd en komt er uiteindelijk iemand anders op de behandeltafel terecht.

Ook moest verschillende formulieren tekenen. In prinicipe geef je hier voor alles toesteming met je handtekening, waarmee je het recht opgeeft om er later protest tegen aan te tekenen.

Om vier uur kwam een vriendin me ophalen. Het ziekenhuis had haar gebeld dat ik om die tijd klaar was om naar huis te gaan, maar eerlijk gezegd was ik liever een halfuurtje langer gebleven. Ik voelde me misselijk en was nog half in een roes van de narcose en pijnmedicatie. Blijkbaar verlieten alle patienten van de polikliniek het ziekenhuis rond dezelfde tijd, dus het zal wel iets met werktijden of ploegendiensten te maken hebben gehad.

Hoe dan ook, was ik aan het begin van de avond alweer bijna de oude en gisteren voelde ik me kiplekker.

Huisnummers

Op veel plaatsen in de VS zijn de straten erg lang. Hier in San Francisco bijvoorbeeld, lopen de meeste straten over de halve lengte of breedte van de stad. Ze zijn meestal wel kaarsrecht en tussen de zijstraten zit steeds evenveel ruimte. Zo ontstaat een 'block', iets wat je in Europa nauwelijks tegenkomt.

Als je niet bekend bent, en je komt op zo'n lange straat, weet je niet of je ver van je bestemming bent of niet. Je zou bijvoorbeeld 15 blokken (blocks) verwijderd kunnen zijn - dan ben je wel even aan het lopen.

Daar hebben ze hier wat op bedacht. Bij een straatnaambordje op de hoek van een straat hangt een nummer met een pijl dat aangeeft wat het huisnummer is van het pand aan het begin van de block. Ze hebben het zelfs nog makkelijker gemaakt: bijna altijd begint een blok met een nieuw honderdtal. Als je bij het bordje met 500 staat en je moet op huisnummer 945 zijn, heb je dus nog vierenhalve block te gaan.

Hamachi

Het is niet ongebruikelijk dat ik twee keer in de week sushi eet. Soms nog wel vaker. Soms eet ik sushi voor lunch. In San Mateo, waar ik werk, is een grote Japanse gemeenschap waardoor er meer dan twintig sushi tentjes zijn.

Ook in San Francisco is er een ruime keuze. Sommige tentjes zijn heel autentiek en andere geven een creatieve draai aan de sushi. Een van mijn favoriete sushi restaurants bij mij in de buurt: Moki's. Daar kom ik wel een paar keer per maand en soms zelfs een paar keer per week. Gisteravond was ik er weer eens.

In de meer autentieke tentjes, waar ik het liefst kom, gebruiken ze de Japanse woorden voor de verschillende vissoorten. In het begin vind ik dat eneorm ingewikkeld, maar inmiddels weet ik precies wat wat is en wat ik lekker vind.

Mijn favoriet is hamachi, geelstaart tonijn. Bincho (witte tonijn), maguro (blauwvintonijn) en sake (zalm) zijn ook heerlijk. En dan vind ik hotate (Coquilles St. Jacques) en uniga (aal) ook nog lekker, maar saba (makreel) is heel vies.

Optrekje

Het mag af en toe lijken alsof ik mijn hele leven op mijn blog beschrijf, maar er zijn nog heel wat zaken die hier niet verschijnen. Vaak alleen al om het simpele feit dat ik geen tijd heb om het allemaal op te schrijven. Zo organiseerde ik afgelopen december samen met een aantal vriendinnen een wijnproeverij bij mij thuis. We zetten het feestje op Facebook en nodigden al onze vriendinnen uit. Het bleek een succes - niemand heeft geteld, maar er waren minsten 100 vrouwen in mijn huis die avond.

Er waren dus ook mensen bij die ik niet kende. Een daarvan hield afgelopen zaterdag een feest, waarvoor ze mij uitnodigde. Omdat ze mijn contactgevens niet had, bereikte de uitnodiging me via-via. Ze beschreven het als een casino-feest in Ross, een plaatsje op drie kwartier rijden ten noorden van San Francisco in Marin County. Ik wist niet wat ik ervan moest verwachten, maar het intrigeerde me, dus ik besloot te gaan en vroeg Jen, een van mijn vriendinnen, mee.

Jen woont zelf niet ver van Ross en wist te vertellen dat het er barst van de dure huizen. Het klonk als het Wassenaar of Aerdenhout van de Bay Area. Er schijnen ook verschillende bekendheden te wonen, waaronder Sean Penn.

Ik had een adres gekregen, maar wist niet of het een privé-adres was of niet. Ik zocht het op met Google. Normaal als je hier een adres intypt, begrijpt Google dat je waarschijnlijk iets op een kaart wilt opzoeken en laat Google Maps dan als eerste zoekresultaat zien. In dit geval, waren alle zoekresultaten voor het adres huizensites. Blijkbaar was het feest in een huis dat te koop staat... en schrik niet, de vraagprijs was 17 miljoen dollar!

Degene die het feest gaf, bleek inderdaad in het huis te wonen maar naar San Francisco te willen verhuizen. Het was een prachtig huis, smaakvol ingericht. Van de straat kon je niets zien, maar toen we ons melde bij de poort, ging die voor ons open. We reden de oprijlaan op. Voor de gelegenheid was een valet-parking bedrijf ingehuurd, zodat we bij de voordeur konden uitstappen (anders hadden we 50 meter moeten lopen).

Het feest begon in de enorme keuken en verhuisde vervolgens naar de eetkamer, waar een buffet was. Daarna gingen we naar een van de drie of vier zitkamers, waar die Black Jack-tafels waren met ingehuurde croupiers. We speelde niet om geld, maar er waren wel prijzen voor de drie winnaars. Kosten of moeite waren gespaard.

Ik heb een paar foto's van een huizensite gehaald om een indruk te geven van het huis:

Dit was de hal waar we binnenkwamen. Op de achtegrond zie je de eetkamer.

De keuken - links was een zespits-gasfornuis met ingebouwde bakplaat en gril; rechts was een pizzaoven

O, en dan was er ook nog iemand die in twee jaar geleden met 'America's Got Talent' meedeed. Met haar zang- en 'human beatboxing'-talent behaalde ze toen de derde plaats. Ze deed voor ons ook een paar nummers. Ik vond een video van haar op YouTube om een indruk te geven van wat we te horen kregen.

25 jaar

Wie mijn blog een beetje bijhoudt, weet dat ik regelmatig op stap ga met mensen die op een of andere manier met social media werken. Laats gingen we nog met een heeel stel wijnproeven. Het is een leuke groep mensen van alle leeftijden en met allerlei banen, van bloggers tot softwareprogrammeurs.

Afgelopen vrijdag werd een van de meer prominente bloggers 25. Hij had de hele bubs uitgenodigd om zijn verjaardag te vieren met een kroegentocht. Een vriendin van hem nodigde iedereen uit, want het is hier vrij normaal dat iemand anders een feestje voor je organiseerd. Zoals heel gebruikelijk hier, werd iedereen verzocht geen kado's te geven. Darentegen werden we aangemoedigd om de jarige job te trakteren.

Tegen negen uur zei het feestvarken tegen me dat iedereen 'shots' voor hem bestelde; dat hij de meeste niet had aangenomen, maar ze niet allemaal wilde weigeren. Hij bleek er al vijf achter de kiezen te hebben... dus tegen hal tien begon hij al aardig wankel op zijn benen te staan. Nog een uur later, lag hij bijna bewusteloos voorover gebogen op tafel. En de avond eindigde hij kotsend. Kortom: een typisch Amerikaanse verjaardag voor iemand die 25 wordt...

Foto genomen door Kenneth Yeung - www.thelettertwo.com

Saints

De afgelopen jaren heeft de Super Bowl me niet echt kunnen boeien en ik was niet van plan dit jaar de wedstrijd te kijken. Ik heb niets met sport, laat staan met American Football. Desondanks, keek ik elk jaar naar de Super Bowl. Enerzijds vanwege de feestjes die er omheen georganiseerd worden, anderzijds vanwege de reclamespotjes.

Adverteerders trekken enorm veel geld uit voor deze commercials omdat ze een enorm groot publiek bereiken. En inmiddels heeft de Super Bowl de reputatie de beste spotjes te hebben, die de moeite waard zijn om voor in te schakelen. Eén spotje kosste dit jaar 2,5 miljoen dollar en dat is alleen om commercial te vertonen... kan je nagaan.

Maar dit jaar was het anders. Dit jaar was ik voor het eerst voor een van de teams, namelijk de New Orleans Saints. Enerzijds omdat ik de stad de overwinning gun, en anderzijds omdat een van mijn vriendinnen, Michelle, hier er vandaan komt. Toen ik hoorde dat zij een Super Bowl feestje gaf, was ik om.

De sfeer was super - dat krijg je all je met z'n allen een team aanmoedigt. En daarnaast maakte het eten het helemaal af. Bij een Super Bowl feestje hoor eten - normaal hot dogs, hamburgers, aardappelsalade en meer van dat soort Amerikaanse kost. Maar dit jaar aten we typisch eten uit Louisiana, oftewel Cajun gerechten. Zo aten we gefrituurde meerval ('catfish'), po'boys (broodjes met warm beleg), gemarineerde gamba's en rode bonen met rijst. Eén van Michelle's beste vrienden, die ook uit New Orleans komt, is kok van beroep en hij had alles klaar gemaakt. Super lekker!

Time4Wine

Social media heet niet voor niets zo – je hebt niet zoveel aan Facebook, Twitter en Hyves als je niet social bent en ervan houdt met mensen om te gaan. Geen wonder dat een groep ‘zware gebruikers’ afgelopen weekend met een tripje naar Napa Valley hadden georganiseerd, onder de noemer Time4Wine.

Veel van de mensen die meegingen zijn op een of andere manier met social media in hun werk bezig, om in te zetten voor marketing en communicatie bijvoorbeeld. Anderen werken bij een bedrijf dat social media applicaties ontwikkeld en weer anderen zitten op Twitter voor de lol en hadden daar een aankondiging voor dit weekend gezien. Iedereen was welkom.

Ik sloot me op zaterdagmiddag aan, bij een proeverij bij St. Supery Winery. Hier werden we naar een speciale ruimte geleid voor groepsproeverijen... iets wat je als gewone toerist nooit ziet. We kregen er vier heerlijke wijnen te proeven. Het was makkelijk om uit te vinden waar iedereen was, want iedereen gebruikte Twitter en alle tweets werden afgeloten met de hashtag #time4wine. Ik hoefde daardoor alleen maar te zoeken op dit kenmerk en kon zo precies zien wat er aan de hand was.

Veel van de deelnemers gebruikten ook Foursquare en Gowalla. Dit zijn de nieuwste generatie social networks, die je op je mobiele telefoon gebruikt. Telkens als je in een publieke gelegenheid bent, check je in op Foursquare of Gowalla zodat je vrienden op dat netwerk kunnen zien waar je bent. Ik gebruik beide apps al een tijdje, maar had er nu voor het eerst profijt van. Je kunt elkaar makkelijk tips geven over restaurants en andere tenten waar je komt, en de adressen zijn verbonden met Google maps en Yelp, een site voor recensies.

Iedereen verbleef in hetzelfde hotel nadat iedereen terug was van het avondeten werd daar nog even doorgefeest. Niet in de hotelbar, die er overigens niet was, maar in een van de kamers. Iemand had een enorme fles champagne gekocht eerder op de dag en die ging helemaal op. Voor mij voelde het allemaal heel Amerikaans en het deed me denken aan mijn tijd als een au pair... en voor de meeste van mijn reisgenoten deed het aan hun studententijd denken. Kortom, het draaide vooral om dronken worden (en voor sommigen om stoned worden). Desondanks zat iedereen de volgende ochtend om half tien weer aan het ontbijt.

Een groot deel van de groep - ik sta ergens in het midden (Foto gemaakt door (cc) Kenneth Yeung - http://www.thelettertwo.com/)

Betalen in het restaurant. Iedereen gooit z'n creditcard in de pot en de bediending verdeeld de kosten. Heel normaal hier.

Feestje in de kamer met een giga fles champagne (schijnbaar zet er net zoveel in als in 16 gewonen flessen).

Who dat?

Komende zondag vindt de Super Bowl plaats - de Colts van Indianapolis nemen het dan op tegen de New Orleans Saints. Ik weet niets van American football en volg totaal geen sport, maar aan deze jaarlijkse wedstrijd ontkom je niet. En dit jaar lijkt het nog meer in het nieuws dan voorgaande jaren. Dat komt omdat New Orleans voor het eerst tot deze belangrijkste American football wedstrijd heeft geschopt. Maar vooral omdat iedereen het de inwoners van de stad gunt dat hun team wint, want New Orleans is de gevolgen van de orkaan Katrina nog steeds niet te boven.

De strijdkreet van het fanlegioen van de Saints is 'Who Dat?'. Als je niet weet wat dat betekent, denk dan niet dat het je gebrek aan kennis van het Engels,is. De kreet is slang uit Louisiana die de rest van Amerika ook niet echt begrijpt. Letterlijk betekent het 'wie is het'. De langere versie gaat van: 'Who dat say dey gonna beat dem Saints?', ofwel: wie zegt dat ze de Saints zullen verslaan. Het fanlegioen heet zelfs Who Dat Nation.

Louisana, de staat waarin New Orleans ligt, was lang onder Franse invloed en er zijn nog steeds zo'n miljoen mensen die een variant van de Franse taal spreken (hierover heb ik al eens geschreven). Dat is waarschijnlijk een van de redenen waarom ze een geheel eigen vorm van Engels spreken in Louisiana.

Geaux Saints!

Muziekseminar

Maandagavond vloog ik naar Los Angeles om naar het New Music Seminar te gaan. Ik landde rond 8 uur en nam meteen een taxi naar The Roxy, een legendarisch muziekpodium in Hollywood, waar het openingsfeest plaatsvond. Mijn naam stond op de gastenlijst, omdat een van de sprekers van het congres, Corey, me had uitgenodigd.

Bij de ingang liepen verschillende mensen met lijsten rond, maar die stuurden me naar het loket. Daar stond mijn naam op een lijst, dus ik kreeg mijn kaartje. Vervolgens moest ik alsnog in de rij staan om binnen te komen en wilden de mensen die met lijsten rondliepen nogmaals controleren of mijn naam wel op de lijst voorkwam. Da’s echt typisch LA. Lekker belangrijk doen.

Het was een feestje voor mensen in de muziekindustrie en verschillende bands traden op. Het meest opvallend waren de Semi Precious Weapons, een rockband met zanger die, zoals hij zelf zegt, niet helemaal goed weet of hij man of vrouw is. Hij gaat geen taboe uit de weg, roept om de haverklap fuck en schrijft song met titels als "I can't pay my rent but I'm fucking goregeous". Ze gaan de komende negen maanden als voor programma van Lacy Gaga toeren, dus we zullen nog wel meer van deze band horen.

Gisteren bracht ik de hele dag door in het Henry Fonda Theater aan Hollywood Boulevard, waar presentaties gegeven werden over de muziekindustrie, promotie, optreden en touren. Een van de beste sprekers was Martin Atkins, die onder andere in Killing Joke gespeeld heeft. Corey was een van de panelleden in een sessie over marketing en promotie. Ik ken haar omdat ze voor een andere band werkt op hetzelfde label als Blame Sally en we zijn inmiddels bevriend. Het was een enerverende dag - weer het een en andere opgestoken en nieuwe contacten gelegd. 's Avond weer het vliegtuig naar huis genomen.

's Ochtends vroeg na een kort nachtje

Vanaf de ingang van het theater kon je de 'Hollywood sign' zien

Panel over 'The Creative Process and Radical Differentiation' met o.a. de zanger van Semi Precious Weapons en Rodney "Darkchild" Jerkins, producer van Lady Gaga en voorheen Michael Jackson.