Inentingen

Op het werk was het gelukkig iets rustiger deze week... tegen de feestdagen neemt de drukte altijd wat af in ons vak (behalve als je voor consumenten-technologieklanten wekt, want dan ben je cruk bezig met de voorbereidingen voor CES, de grootste consumenten-electronicabeurs ter wereld).

Voor mij kwam de relatieve rust goed uit, want het gaf mij de gelegenheid wat voor een paar inentingen te zorgen. Nee niet N1H1 (oftwel de Mexikaans Griep), maar ik had een paar vaccins nodig vanwege een aanstaande vakantie naar Nicaragua.

Een vriend gaf me het advies om daarvoor naar de Department of Public Health van San Francisco te gaan, nog het meest te vergelijken met de GG&GD. En net als de GG&GD heeft de evenknie in San Francisco een reiskliniek waar je voor een schappelijke prijs inentingen kunt halen. Ze gaven allerlei advies over verschillende keuzemogelijkheden, waar ze niets voor in rekening brengen.

De kliniek is gehuisvest in een van de indrukwekkende gebouwen rondom het Civic Center. Van binnen was het iets rommeliger dan de GGD, met name omdat er geen kamers waren, maar cubicles die door de verpleegsters met allerlei prullaria waren opgevrolijkt.

Na twee prikken kon ik weer gaan met een brochure over reizen naar de tropen en een recept voor een anti-malariamedicijn. Inmiddels heb ik alle in mijn koffer zitten... nog een dagje werken en dan vertek ik samen met Jane naar Nicaragua voor twee weken!!

Marines

Bij een van de tech borrels deze week werd een speelgoedinzameling gehouden. Iedereen was gevraagd om speelgoed mee te brengen. De actie heet Toys for Tots, georganiseerd door de Marine Corps, het meest pretigieuze onderdeel van het Amerikaanse strijdmacht. Dit is inmiddels al een vijftig jaar oude traditie.

Er waren drie militairen bij de borrel, alledrie in hun beste uniform. Erg indrukwekkend om te zien. Twee van de drie waren 'NGO's', wat staat voor 'non-commissioned officer'. Dat is iemand die zonder een officiersopleiding gevolgd te hebben toch in een leidinggevende functie is gekomen via promoties.
Ik sprak een tijdje met de sergeant, de hoogste in rang van de drie. Ik vroeg hem of het voor hem mogelijk zou zijn om het tot kapitein te schoppen. Hij zei dat iemand met zijn achtergrond op zich die rang wel zou kunnen behalen, maar dat hij daarvoor zelf niet in aanmerking komt omdat hij te veel tatoeages heeft.

Ik vroeg de sergeant naar zijn uniform. Hij vertelde dat de NGO's te herkennen zijn aan de rode streep lang de zijkant van hun pantelon. Deze streep is een verwijzing naar de slag van Chapultepec tussen de Verenigde Staten en Mexico, waarbij een groot aantal NGO's het leven lieten.

De uniformen van mariniers als enigen een opstaande kraag hebben. Vroeger waren die van leer gemaakt om te nek te beschermen van messen en zwaarden - een van de bijnamen van de mariniers is 'leathernecks' om die reden.

Naast de verschillende lintjes die de drie opgestpeld hadden, hadden ze ook pins opgespeld die aangeven hoe goed ze kunnen schieten.

Foto gemaakt door Michael O'Donnell

Pil

Sinds kort neem ik weer de pil. Ja, die pil. Helpt tegen mentruatiepijn. Ik deed het jaren geleden in Nederland ook. De huisarts schreef dan twee keer per jaar een recept voor een doosje pilstrips, waarmee ik zes maanden onder de pannen was.

Hier krijg ik een herhaalrecept voor drie maanden. Ik kan steeds één strip per keer meekrijgen en moet een maand later weer naar de apotheek. Onlangs haalde ik mijn nieuwe strip op en omdat ik volgende week op vakantie ga, wilde ik vandaag een nieuwe strip alvast ophalen.

De apotheker vertelde dat deze strip niet gedekt is door de verzekering. Als ik wil dat de verzekering meebetaalt, moet ik tot 24 december wachten. Dan zit er genoeg tijd tussen de twee strips. Alleen ben ik dan in Nicaragua, dus dat gaat niet. Ik besloot de tachtig dollar te betalen en te zien of de verzekering alsnog over de brug komt als ik de situatie uitleg. Met verzekering betaal ik trouwens alsnog veertig dollar.

Sinterklaasavond

Gisteravond was het niet alleen pakjesavond in Nederland... Joris had ook een Sinterklaasfeest georganiseerd. Iedereen moest een kado van onder 20 dollar meebrengen, natuurlijk met een gedicht erbij. Alleen, wist je niet voor wie het geschenk zou zijn. Dat is meer een Amerikaanse traditie bij dit soort avonden. Een andere Amerikaanse regel die we toepaste, was dat je niet alleen een onuitgepakt kadootje mocht kiezen, maar ook een kadootje dat al door iemand was uitgepakt. Zo'n uitwisseling van geschenken heet 'White Elephant'.

Samen met Ina, een oud-collega van Joris, nam ik de trein naar San Jose, waar hij woont. In het weekend gaat er een keer per uur een stoptrein, meer niet. Door de weken rijden de treinen vaker en zijn er ook sneltreinen. De meeste andere passagiers waren ijshockey-fans die naar de wedstrijd tussen de San Jose Sharks en de Calgary Flames.

Ik verliet de pakjesavond met een zak vol Hollandse lekkernijen , zoals oude kaas en pepernoten. Stefano had ze meegebracht uit Nederland. Hij was vrijdagavond aangekomen en had net zijn eerste 24 uur in Amerika doorgebracht. Hij was zijn eerste dag in de VS met Joris op stap geweest waardoor het hoogtepunt van zijn dag een bezoek aan de supermarkt was. Hij was zwaar onder de indruk van hoe groot alles hier is, zoals colaflessen en de Amerikanen zelf... iets wat mij niet eens meer opvalt. Als cola-drinker had hij twee blikjes cola gekocht die in Nederland niet bestaan: Red Bull Cola en Coca Cola Cherry Zero.

Verbeterpunten

Deze week heb ik veel tijd besteed aan het schrijven van een voorstel voor een potenitele nieuwe klant. Het bedrijf in kwestie had ons een RFP gestuurd, ofwel een 'request for proposal'. In zo'n verzoek wordt meestal allerlei achtergrondinformatie geleverd over het bedrijf, de producten, de markt enzovoort.

In dit geval heeft het bedrijf net een onderzoek laten uitvoeren onder haar klanten. Over de bevindingen heeft een onderzoeksbureau een rapport opgesteld. Er staan overzichten in van positieve ervaringen en verbeterpunten. Alleen worden de verbeterpunten 'opportunity areas' genoemd. Ik zou het vertalen met 'te benutten kansen'.

Amerikanen spreken zich niet graag negatief uit en houden het het liefst positief en toekomstgericht. Da's vooral hier aan de westkust het geval - veel mensen van de oostkust zien de westkusters een beetje als softies vanwege dit soort dingen en mensen die van de ene naar de andere kust verhuizen moeten vaak wennen aan dit cultuurverschil.