Deze week wilden we een pizza bestellen, maar onze favoriet met spinazie was tijdenlijk niet verkrijgbaar. Amerika is de afgelopen weken in de ban van de E.Coli bacterie geweest. Er zijn verschillende doden door gevallen, en honderden mensen werdien ziek door het eten van in zakken verpakte spinazie. Vandaag heeft 'Food and Drug Adminstration' spinazie weer veilig verklaard.
Een maand is voorbij gevlogen - Leoni was vandaag voor het laatst bij ons op kantoor. Na het weekend vertrekt ze weer naar Nederland. Met een paar collega's hielden we een afscheidslunch bij Kingfish, een restaurant in New Orleans stijl. Dat betekent dat er dingen als Gumbo, Jambalaya en Po-boy's op het menu staan.
De dag begon slecht... ik was slechts een paar honderd meter van huis verwijderd, toen een Audi bij me achterop reed. Ik wilde net rechtsaf slaan, toen ik voorrang moest verlenen aan een voetganger die overstak. Dat had de bestuurder achter mij niet gezien. Een flinke knal en blikschade volgde... zoals je kunt zien had de andere auto meer schade dan de mijne. Hier zeggen ze dat ik 'rear ended' ben.
Gelukkig was de bestuurder van de Audi een aardige vent - hij verontschuldigde zich en belde 
de politie. Omdat er geen persoonlijk letsel was, kwamen zij niet. In Nederland zou je een schadeformulier moeten invullen, maar hier hoefden we alleen gegevens uit te wisselen. Een paar uur later belde zijn verzekering me al. Helaas was ik toen in een vergadering en moesten ze een voicemail achterlaten.
een mooi gebouw in San Mateo, in Mexicaanse stijl.Vandaag en gisteren begon mijn werkdag in de stad, dus nam ik Bart in de ochtend. Gisteren ging ik naar een nieuwe klant om het contract te bespreken en getraind te worden. Vanochtend 
moest ik bij de San Francisco Chronicle zijn om een interview te begeleiden, een van de grootste kranten in de omgeving hier. Het was daarom een 'big deal' voor mijn klant en ik was ook wel een beetje trots op het feit dat ik de journalist had weten te interesseren.
De Chron, zoals de krant hier genoemd wordt, zit in een oud gebouw, zeker voor Amerikaanse begrippen, en dat is vooral aan de binnenkant te zien: allemaal donker hout en glas-in-lood ramen.
De eerste nacht sliepen we op een van de campings in het
Bij het begin van de trail: ik, Leoni, Amanda en Joris - vol energie!
Leoni geniet van het uitzicht.
Even pauzeren... (nee, dat zijn wij niet in die boog)
Joris en Amanda durfen helemaal naar boven te klimmen.
En weer op pad...
Tot het volgende mooie uitzicht.
Daar wilden we wat langer van genieten...
Delen van van de route gingen door de bossen. Het loopt al tegen het einde van de dag - tijd om een kampeerplek te zoeken. We hadden vergunningen om wild te kamperen.
We vonden een plek aan een rotsrand, met uitzicht op Half Dome. In principe mag je overal je tent opzetten, als het maar ver genoeg van de weg op het pad is. Je mag een een vuurtje maken maken als er al een eerder een kampvuur geweest is.... te herkennen aan de cirkel met stenen.
We aten gevriesdroogd eten uit de zak waarin het verpakt is. Er hoefde alleen heet water bij. Ik had curry met rijst, groenten en linzen. Het smaakte niet eens zo slecht.
Dit was ons uitzicht tijdens het eten: als de zon ondergaat veranderd Half Dome van kleur. Prachtig toch?
Toen ik 's ochtends mijn tent openritse was dit mijn uitzicht!
Onze kampeerplek.
Zondagochtend liepen wij naar de top van de Yosemite waterval... alleen deze tijd van het jaar is die helemaal opgedroogd.
Dit was mijn uitzicht voor het grootste deel van zondag. We moesten veel klimmen en de eerste dag zat nog flink in mijn benen.
Hier waren we redelijk uitgeput... maar er kon nog wel een lachje af.
Net buiten het park ligt Goveland, een pittoresk dorpje dat stamt juit de tijd van de goldrush. Het plaatsje zag er precies uit zoals je je het wilde westen voorsteld. Compleet met saloon. Daar gingen we lunchen.
In de saloon zat zelfs een cowboy!
Uitzicht van onze tafel...
Op de voorgrond: vrouw met bloemetjesjurk, hamburger geserveerd in een plastic mandje, bekers met water op tafel (die worden standaard in elk restaurant geserveerd)
Zojuist thuisgekomen van Yosemite: ik ben vies, beurs en moe. We hebben in twee dagen 15 mijl gehiked, het grootste deel met rugzak op. De tweede nacht hebben we wild gekampeerd, ergens boven op een berg met prachtig uitzicht. Ik was even van de wereld... nu weer thuis en ik moet nog wat voor werk voorbereiden. Morgen zet ik wat foto's online.
Mijn vorige blog posting schreef ik vanaf mijn Palm en nu gebruik ik Joris' Nokia e61. Da's pas een gaaf apparaat!
Op dit moment zit ik de auto op weg naar Yosemite. Joris rijdt en Amanda, zijn Zweedse vriendin, en mijn Nederlandse collega Leoni zijn ook mee. Cindy is thuis gebleven om zondag bij de herdenking van haar oom te zijn.
De afgelopen twee dagen had ik geen tijd om te bloggen. Beide avonden zat ik tot laat op de bank thuis aan powerpoint presentaties te werken. Gisteren samen met Leoni, mijn collega uit Nederland, voor een training over PR in Europa die we zo gaan geven aan onze Amerikaanse collega's.
De avond ervoor werkte ik aan een presentatie over Web 2.0. Ik zou wel voor meer webbedrijven willen werken en leidt nu een groep die daar werk van gaat maken.
Er zijn heel veel katten in de buurt en Storm heeft nogal moeite om zijn territorium te verdedigen... of beter te veroveren. Een van de katten heeft hem een paar dagen geleden in zijn nek gebeten en die wond is gaan ontsteken. Dat is in Nederland ook een paar keer voorgekomen en dan moesten we altijd naar de dierenarts om de wond te laten uitspoelen. De dierenarts behandelden hem ter plekke waar wij bij waren; zo konden we Storm tijdens de behandeling vasthouden en een beetje op z'n gemak stellen. Meestal stonden we binnen twintig minuten buiten met een antibioticumkuurtje.
Cindy ging vanmiddag met Storm naar de dierenarts, want de ontsteking die eerst weg leek te gaan werd de laatse dagen alleen groter. Ze moest Storm achterlaten en twee uur later mocht ze hem weer ophalen. De helft van zijn nek is kaalgeschoren en ze hebben een flinke jaap gemaakt. De behandeling vond onder lokale verdoving plaats en Storm in nog steeds een beetje z'n evenwicht kwijt. Naast antibioticum gaven ze zo'n toeterkraag mee om te voorkomen dat hij aan de wond zit. Hij zou deze zeven dagen moeten dragen, maar die doen we hem niet aan, want dan wordt ie helemaal gek. Een ander groot verschil was de rekening. Cindy moest meer dan 400 dollar betalen voor dit geintje!
Volgende week moet hij op controle komen, ook iets dat nooit in Nederland hoefde.... we zullen nog wel zien of dat nodig is.
Het is heerlijk weer dit weekend, warmer dan het de hele zomer geweest in San Francisco. De Indian Summer is aangebroken in de stad, 
volgens velen de beste tijd van het jaar. Een bekende uitspraak van Mark Twain, een Amerikaanse schrijver uit de vorige eeuw, is: "The coldest winter I ever saw was the summer I spent in San Francisco." De herfst daarentegen staat bekend om zijn mooie weer. Het enige waaraan je merkt dat het niet meer hartje zomer is, zijn de kortere dagen.
Vanochtend op onze patio (balkon) ontbeten en gisteren zat ik op een terras. Daar moet je hier echt naar zoeken, maar zo langzaam weet ik aantal leuke terassen inde stad. Dolores Park Cafe heeft een goeie. Ik had er met Dennis afgesproken, ook een Nederlander. Hij is hier sinds februari, werkt voor eBay en heeft ook een blog.
Cindy's oom is afgelopen week overleden. Het was onverwacht want hij was niet ziek, maar ook niet helemaal verrassend, want Uncle George was al 96. Hij woonde in San Jose, waar zaterdag een afscheidsbijeenkomst werd gehouden. Cindy ging er met haar ouders heen, die vrijdagavond vanuit Redding naar San Francisco waren gekomen. Vrienden en familie namen afscheid van een oude cowboy. Er waren foto's van George en dingen die aan hem deden herinneren. Hij lag opgebaard in een open kist.
Komende week wordt hij gecremeerd - daar is niemand bij. Komende zondag is er een grote herdenking waar honderden mensen verwacht worden. Deze 'memorial' wordt bij het huis van Cindy's tante gehouden.
Sinds deze week heb ik een telefoon/PDA van Palm in plaats van mijn BlackBerry. Palm is namelijk een van de klanten in ons kantoor sinds we zijn samen gegaan met A&R. het apparaat werkt heel anders dan een BlackBerry, dus ik moet even wennen, maar ik begin het al te leren... Mijn Palm Treo draait op Windows en ik kan ermee bellen, mailen, gamen, tekstverwerken en surfen.
Ik moet nog veel van de mogelijkheden ontdekken, maar heb al ontdekt dat ik via mijn Palm kan bloggen! ik kan geen link of plaatjes invoeren, maar een tekstje werkt prima... getuige deze eerste blog vanaf mijn Palm.
Voor de lunch had ik afgesproken met Ella en Esther, allebei uit Nederland, maar al jaren hier. Ella wist een leuk restuarant in Redwood City. Daar staat ook het hoofdkantoor van Oracle, dat je vanaf de snelweg kunt zien. Ik vind het één van de meer bijzondere gebouwen hier in Silicon Valley, waar de meeste kantoorgebouwen er erg saai en grijs uitzien. De vorm van de gebouwen is afgeleid van de plaatsjes die gebruikt worden in grafische weergaven van netwerken met databases erin.
Om vier uur vetrok ik van kantoor, net als zo'n dertig collega's, om naar Crissy Field in San Francisco te gaan. In dit noordelijke puntje van de stad vond de JP Morgan Chase Corporate Challenge 
plaats, een hardloopwedstrijd voor bedrijven en hun medewerkers. De afstand was vijf kilometer, en je kon ook wandelen... dat heb ik het grootste deel gedaan. Het deed me enorm denken aan de Sky Radio Run in Nederland, alleen deden er ongeveer 4000 mensen aan mee van allerlei soorten bedrijven uit San Francisco en omgeving. Een ander verschil is dat de oprengsten naar een goed doel gaan, in dit geval een lesprogramma over ecologie voor kinderen in San Francisco.
Naast de Amerikaanse vlaggen, zag ik ook een paar vlaggen van andere landen. Voor de start werd echter alleen het Amerikaanse volkslied gespeeld. Ik kan me nog niet zo voorstellen dat de Sky Radio Run met het Wilhelmus begint...
We kregen ongelofelijk grote borden volgeladen met eten. Ik denk dat ik een kwart van mijn portie opkon. De meesten namen de restjes mee naar huis. Dat is heel gebruikelijk hier; elk restaurant heeft daar wel doosjes of ander verpakkingmateriaal voor.
Ik doe het bijna nooit, maar deze keer was er zoveel over dat ik ook maar een doosje heb volgeladen. Onderweg naar huis kon ik er een dakloze man blij mee maken.
Ik was benieuwd hoe het zou zijn om op 11 september in Amerika te zijn. De dag is heel rustig voorbij gegaan. Tijdens de lunch kaartte ik het onderwerp kort aan, maar collega's lijken er liever niet over te praten. Degenen die er iets over zeiden, vertelden dat ze vanochtend een akelig gevoel hadden... mede omdat er vanochtend een vliegtuig omgeleid werd vanwege bagage die door niemand opgeeist werd. OP deze dag voelen veel mensen zich kwetsbaar, maar het zijn vooral de herinneringen van vijf jaar geleden waar men niet aan herinnerd wil worden.
De media staan al ruim een week bol van de berichtgeving over 9/11. Documentaires, films, terugblikken en nieuws items over de stand van zaken nu. Gisteravond en vanavond was er een tweedelige film op ABC over de aanloop naar 11 september 2001. Er is een hoop ever te doen geweest, omdat velen beweerden dat de Democraten nogal veel schuld toegeschoven krijgen. Alsof zij de aanslag hadden kunnen voorkomen. Opvallend was dat de film zonder onderbreking van reclame werd uitgezonden.
Ondertussen lopen Bush en consorten overal te zeggen dat deze dag niet politiek beladen mag zijn en dat er geen partijpolitiek bedreven mag worden. Maar alleen al het fiet dat hij dat zegt, maakt het politiek.
Door alle aandacht voor 11 september werd afgelopen week ander nieuws van de eerste plaats verdrongen. De afgelopen drie weken was Amerika in de ban van John Mark Karr. Hij werd zo'n drie weken geleden in Thailand gearresteerd voor de moord op Jonbenet Ramsey, een jong meisje wiens dood na tien jaar nog onopgelost was. Na al die jaren was er eindelijk een verdachte in deze omstreden zaak - de zaak vanaf het begin doorzeefd van fouten. Het was dagelijks voorpagina nieuws. De foto van het meisje, dat eruit zag als een pop (ze deed aan schoonheidsverkiezingen mee), prijkte op de voorkan van heel wat tijdschrijfetn. Als je in de rij bij de supermarkt stond, keek je tegen haat onwerkelijke poppengezichtje aan.
Na een week of twee bleek dat het openbaar ministerie het opnieuw bij het verkeerde eind had Karr blijkt toch niet de dader, ondanks zijn bekenning.
Het heeft al een maand of vier geen druppel geregend, maar de afgelopen weken was het vaak bewolkt en mistig in de stad. Vandaag scheen de zon en was het stralend blauw, daarom besloten we de stad in te gaan. We namen Bart naar de laatste halte in de stad, aan de Embarcadero. Je zou dit de boulevard van San Francisco kunnen noemen, want het is de weg die langs de kust loopt. Ook Fisherman's Warf ligt eraan, maar wij gingen naar de Ferry Building, een stuk verder naar het oosten. Dit deel van de stad is de laatste jaren erg opgekapt. - een paar jaar geleden was het nog een buurt waar je niet dood gevonden wilde worden.
Vanaf de Ferry Building vertrekken nog wel een paar pontjes, maar de gebouw heeft inmiddels een andere funtie. Er zijn allerlei restaurantjes en winkeltjes - geen fastfood, maar alles van hoge kwaliteit. Je kunt er echt bijzondere dingen krijgen, olijfolie, kaas, vers brood, paddestoelen, vers fruit en nog veel meer.
We bleven niet te lang binnen, maar gingen naar een terrasje om een glaasje wijn te drinken en een klein hapje te eten. We voelden ons alsof we op vakantie waren...
Daarna liepen we een stuk langs de Embarcadero en vervolgens linksaf, door North Beach, oftewel 'Little Italy' Daar waren we al wel eens geweest, maar nu zagen we een ander deel van die wijk.
Van de ene op de andere straat waren we in Chinatown. Het is echt ongelogfelijk hoe verschillend de buurten hier zijn en hoe duidelijk je kunt zien dat je van de ene wijk naar de andere gaat. In Chinatown waan je je echt in China. De meeste vorden zijn in het Chinees en dat is ook de meest gehoorde taal op straat.
Na anderhalf uur lopen namen we de metro weer naar terug naar huis.
De toren van de Ferry Building, met Californische vlag.
Je ziet hier niet zo veel terrasjes - des te toffer om een goeie te vinden.
Onze wandelroute ging om het downtown-gebied heen. Tussen die hoge torens loop je in de schaduw en dan is het meteen fris. En op deze manier hadden we regelmatig een prachtig uitzicht op de wolkenkrabbers...
Ineens waren we in China Town.
Populair onder Chinezen, maar ook onder Amerikanen: Hello Kitty.
In Chinatown barst het van de kleine, volgepropte winkeltjes.
