Seventh inning stretch

Ik ben totaal geen sportfan, maar omdat al bijna vier jaar geleden was sinds ik voor het laatst bij een wedstrijd van de Giants was, zei ik ja toen een vriendin vroeg mee te gaan naar het honkbal stadium, oftewel AT&T Park. Voor mij is het meer een culturele ervaring.

Zodra je het stadium inloopt komt de geur van hotdogs, tortilla-chips en knoflookfriet je tegemoet. Er is een hoop junk-food te koop, en natuurlijk ook bier. De selectie hier in San Francisco is heel uitgebreid en er zijn zelfs meerdere wijnen. En als je niets van de wedstrijd wilt missen, komt er wel een iemand langs met eten en drankjes die je vanuit je stoel koopt. Als je toch opstaat, hangen er overal TV's zodat je alles kunt blijven volgen.

Zo'n honkbalwedstrijd duurt vaak urenlang. Er zijn negen innings en als er daarna nog geen winnaar is, gaat het spel gewoon door. Er vallen constant pauzes, waarin de muziek even aangaat, even het intro can Journey's Don't Stop believing, een hip-hop hit of een strijdkreet. Voor het tweede team aan slag is in de zevende inning, staat iedereen even op. Da's voor de 'seventh inning stretch', een Amerikaanse honkbaltraditie. Even uitrekken na some een aantal uren zitten op harde, krappe stoeltjes.

Met Anne en Ember

Palmbomen met oranje lampjes voor de ingang van AT&T Park