Stations
Toen we dinsdagavond van het restaurant terugliepen naar het hotel, stelde Marci voor door Grand Central Station te lopen, omdat het zo mooi is van binnen. Het is inderdaad een mooi gebouw van binnen met marmer aan de muren en hoge, azul-blauwe plafonds met daarop schilderingen van sterrenstelsels en sterrenbeelden.
Een groot contrast met Penn Station, waar ik gisteravond op de trein naar Boston stapte. Da’s een erg lelijk en druk station. Toen ik een kaartje gekocht had, wilde ik naar het juiste spoor gaan, maar dat kon nog niet. Op een groot bord wordt 10 minuten voor vertrek aangegeven op welk spoor elke trein aankomt. Vervolgns dringt iedereen zich door de poortjes om op het spoort te komen. Ik kan me de logistiek in de achtergrond nauwelijk voorstellen... waarom ze niet als in Nederland altijd hetzelfde spoor kunnen gebruiken, weet ik niet.
Terwijl ik deze week naar New York moest voor mijn werk, moest een vriendin voor haar baan naar Boston. We maken dus van de gelegenhed gebruik dat we allebei aan de oostkust zijn. Ik heb veel zin in een lang weekend Boston, waar ik vlakbij gewoond heb toen ik au pair was.
Treinen was net iets handiger dan vliegen vanwege de vertrektijden en de prijzen. Het voordeel van Amtrak, waarmee ik nu reis, is dat ik van centrum naar centrum ga, waardoor ik er net zo lang over doe als met het vliegtuig. Want dan moet je tijd rekenen voor transport van en naar het vliegveld en het feit dat je een uur voor vertrek moet inchecken.
Nu had ik vier uur ononderbroken voor mezelf. De trein is veel ruimer dan die van de NS - bredere stoelen, bredere gangpaden en meer bagageruimte. Ik had eerste klas geboekt, zodat ik een stopcontact naast mijn stoel had. Ik kon alleen niet online. Daarvoor had ik de extra snelle Accell trein moeten hebben, maar die miste ik op een haar, omdat geen taxi me van het conferentiecentrum naar het station wilde brengen. Dat taxiritje is te kort, waardoor geen enkle chauffeur er trek in had.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten