Orthodontist

De tandarts had me verwezen naar de orthodontist omdat het spalkje achter mijn tanden los zit. Ook zijn praktijk was een gewoon huis, waarin de verschillende kamers als praktijkruimtes waren ingericht. De wachtkamer had zelfs een open haard met op de schouw een groot bord waarop de naam stond van een meisje wiens beugel er vandaag uit mag. Ondanks de losse sfeer, hing een 'mission statement' bij de receptie en in de ruimte waarin ik geholpen werd, hingen alle diploma's van Dokter Cucalon.

Er werden foto's gemaakt en Ik werd geadviseerd over verschillende opties om mijn tanden helemaal recht te zetten. Het voelde meer als een verkoopgesprek dan oprecht advies. Een gewone beugel is een prima oplossing volgens Cucalon, maar met Invisalign kan de orthodontist veel betere resultaten bereiken. Daar moeten we nog maar eens over nadenken...

In ieder geval kreeg ik een map met de foto's, informatie, en een verwijzing voor rontgenfoto's mee. In de map zaten ook een paar 'consent forms', toestemmingsverklaringen die de othdontist vrijwaren voor allerlei onvoorziene omstandigheden. Ik geloof niet dat je dat in Nederland bij tandarts zoiets moet ondertekenen...

Medicijnen

Een vriend van ons heeft onlangs te horen gekregen dat hij MS heeft. Het laat me maar niet los... Hij had al een tijdje last van tintelingen in zijn voeten, maar wilde steeds niet naar de dokter gaan. Hij is zo iemand die nooit naar een arts gaat, en daarom zijn leven lang geen ziektekostenverzekering had. Hij werkt als freelancer en als eigen baas vond hij een ziektekostenverzekering een luxe die hij zich niet kon veroorloven. (Als je geen werkgever hebt, is een ziektekostenverzekering hier ontzettend duur. Behandel- en medicijnkosten liggen ook veel hoger dan in Nederland. Je hebt hier ook een soort ziekenfonds, een verzekering van overheidswege, Medicare genaamd.)

Na het eerste artsbezoek, waar niets werd vastgesteld, begonnen zijn vrienden te zeggen dat hij zich toch maar moest verzekeren. Gelukkig heeft hij dat gedaan voordat de diagnose gesteld werd, alleen kon hij zich niet voor medicijnen verzekeren. Hij vertelde ons dat zijn medicijnen 14.000 dollar per jaar kosten en dat kan hij niet betalen en afhankelijk is van gratis medicijnen, die door sponsorprogramma's en liefdadigheidinstellingen beschilbaar worden gesteld.

Behandeling

Om elf uur kwam Frederieke ons ophalen om te gaan ontbijten bij de Connecticut Yankee, een soort eetcafé in de wijk Potrero Hill. Cindy en ik waren daar een paar jaar geleden en de 'banana pancakes' zijn ons altijd bijgebleven. Ze waren weer heerlijk.

Na het ontbijt, hadden Frederieke en ik een afspraak bij Blush voor een pedicure - Cindy ging naar huis om wat werk te doen. Het barst hier van de tentjes waar je je nagels kunt laten doen. Meestal kleine zaakjes, waar een paar Asiatische meiden werken. Ik heb geen idee waarom dat is, maar ik heb het werkelijk nog niet anders gezien. Ook bij Blush, een wat leuker ingerichte zaak, was dat het geval.

Het is niet zo vreemd dat pedicures hier zo populair zijn. Door het warme weer heb je veel vaker open schoenen aan en als je werk hebt waarbij je er een beetje representatief uit moet zien (en dat heb je hier al gauw), zijn nette teennagels een must. Het kost hier ook een stuk minder. Op veel plekken krijg je voor 20 dollar een manicure en een pedicure. Ik wilde het dus ook wel eens een keer uit proberen... voor het eerst in mijn leven onderging ik vandaag een pedicure.

De behandeling duurde een halfuur - niet alleen mijn nagels werden verzorgd, maar mijn hele voet en onderbeen ook, met massage en al. In plaats van één kleur nagellak, koos ik voor een stijl die ze hier 'French' noemen, waarbij alleen het randje van de nagel met wit gelakt wordt en de rest met kleurloze lak afgewerkt wordt. Mijn tenen hebben er nog nooit zo verzorgd uitgezien! Ik kan weer met goed fatsoen voor de dag komen in mijn sandalen... hoe heb ik ooit zonder gekund? (Haha.)

Vervolgens had ik nog een afspraak bij de tandarts om een gaatje te laten vullen. Het is ook hier ongebruikelijk dat een tandarts op zaterdag dienst heeft, maar toevallig houdt de mijne op zaterdag praktijk en is op maadag gesloten.

Mijn tandarts is een relaxte vent en de praktijkruimte is ingericht als een huiskamer. Vandaag had hij een Hawaii-shirt aan en had zijn hond bij zich. Hij nam ook overal ruim de tijd voor, veel uitgebreider dan in Nederland, vooral voor het inwerken van de verdoving. Een ander verschil met mijn tandartservaring in Nederland was dat mijn tandvlees eerst verdoofd werd met een goedje op een wattestokje dat ik een paar minuten tussen mijn tanden moest houden. Daardoor voelde ik de injectie voor de grote verdoving nauwelijks. Tijdens al dat wachten kon ik TV kijken, wat ik ook deed tijdens het boren... een goede afleiding. Het boren en vullen was niet veel anders... even eng als waar dan ook.

Na de behandeling liep ik terug naar huis, een flinke wandeling van bijna een uur. Ik kwam langs een van de mooiste uitzichten op de stad vanaf het hoogste gedeelte van Dolores Park.

Vergeten

Toen ik om half negen op kantoor kwam, realiseerde ik me dat ik mijn laptop vergeten was. Onze IT afdeling gaf me een andere PC, maar ik was net aan een aantal documenten aan het werken die ik op mijn eigen harde schijf had staan, zoals een promotieverzoek voor een van de mensen in mijn team. Tegen de lunch ben daarom maar weer naar huis gegaan en heb daar verder gewerkt. Ik moest ook nog een plan afmaken, dus het kwam goed uit om in rust te kunnen werken.

We komen net terug van Cafe Dolores Park, zo'n tien blokken lopen - dat is een flinke wandeling. Er speelden twee bands, waaronder Blame Sally. Goed om te ze weer te zien en om even bij te praten.

Panel

Met mijn collega Emily ging ik na werk naar Palo Alto om een panel over podcasting bij te wonen. Ons kantoor is vijf minuten lopen van het station en de bar waar het event plaatsvond ook, dus we namen de trein. Emily gaat elke dag met de trein doet het laatste stuk met de fiets. Caltrain heeft een hele wagon ingeruimd voor fietsen. Je moet een label aan je fiets hebben waarop vetrek- en eindstation staan en je fiets op volgorde van station zetten, vastgemaakt met een spin.

Het panel was klein en onpretentieus van opzet. Het voelde voor mij een beetje Nederlands aan. De bijeenkomst was georganiseerd door een van Edelman's blogexpert.

20 minuten

Tussen de middag had ik afgesproken om met Ella te lunchen. Zij werkt bij het Nederlands Business Support Office, een initiatief van de Nederlandse overheid. Via een gezamelijke kennis in Nederland waren we elkaar op het spoor gekomen. Het was leuk om ervaringen en ideeën uit te wisselen. Zo langzaam ken ik hier heel wat Nederlanders...

Vanavond heb ik weer wat langer doorgewerkt, maar het was heerlijk om in 20 minuten thuis te zijn.

Groente en fruit

Op weg naar huis ging ik langs de supermarkt om inkopen te doen voor morgenavond. Mijn team komt dan bij ons thuis eten.
De groente- en fruitafdeling in een Amerikaanse supermarkt ziet er een beetje anders uit dan in Nederland. De meeste groeten liggen gekoeld en worden regelmatig met water besproeid. De sproeiers, hier misters genoemd, verspreiden heel fijne waterdruppeltjes. Als ze afgaan hoor je het geluid van donder ter waarschuwing.

Zoals je op de foto's ziet, is alle netjes uitgestald en opgestapeld. Het ziet er mooi uit, maar het is ook iets lastiger om de mooiste appel er tussenuit te pikken...

Lake Tahoe

In al die jaren dat we in Californië komen, waren we nog nooit in Lake Tahoe geweest. Lake Tahoe is vooral bekend als skigebied, maar ook in de zomer valt er volop op en rond het meer te beleven. Vrijdagavond vertrokken iets over achten, waardoor we rond middernacht op de camping aankwamen. Onderweg was het druk, vooral het eerste stukken tussen San Francisco en Sacramento. Ondanks de 140 kilometer tussen deze twee steden, zijn er heel wat mensen die in Sacramento wonen en in San Francisco of zelfs Silicon Valley werken. Rond half elf waren we de hoofdstad van Californië voorbij en was het inmiddels 100 graden (38 in Celcius)!

We waren dit weekend met z'n zevenen: Joris (NL), Matthijs (NL), Saskia (D), Belinda (Australië) en Angela (Nieuw Zeeland) - erg gezellig. We hadden een kampeerplek waar we gemakkerlijk vier tenten kwijt konden en dan hadden nog steeds enorm veel ruimte over. Er waren twee picknicktafels, een plek voor een kampvuur met gril en een 'bear box'. In dit gebied heb je beren en die komen op eten af. Etenswaren, maar ook cosmetica, mag je daarom niet in je tent of auto bewaren, maar moet je in zo'n bear box (links) doen.

Het was het het perfecte kampeerweekend. 's Ochtends uitgeslapen en rustig ontbeten - iedereen had van alles meegenomen en alles werd gedeeld - daarna twee uur gehiked naar een meertje vol met waterlelies en vervolgens naar het strand. Terug bij de tent werd de wijn opgetrokken en kwamen de hapjes voor de dag.

Joris stak het kampvuur aan en Cindy maakte alvast de uiteinden van een paar stokken scherp voor het toetje: S'mores. Dat zijn warme marshmellows met een stuk chocolade tussen twee Graham crackers (droge koekjes). Als 'hoofdgereacht' hadden we hotdogs, mais en kip.

Mathijs had luidsprekers meegebracht en er waren vier MP3-spelers, waardoor we de hele avond muziek hadden. Rond het vuur waren John Denver en Elvis Presley onze favorieten... Op Jail House Rock konden we niet meer stil blijven zitten!

Nadat we vanochtend onze tenten hadden afgebroken, reden we naar de zuikant van Lake Tahoe. Even eruit om het uitzicht op Emerald Bay te bewonderen en vervolgens weer naar een standje. Het water van het meer is heerlijk om in te zwemmen: superhelder en niet te koud, ondanks dat het smeltwater is. Lake Tahoe is op bijna tweeduizend meter hoogte dus de zon is een stuk feller. Factor 30 heeft niet voldoende geholpen want ik ben verbrand. Tegen vijf uur reden we weer naar huis - rond zeven uur waren we bij Sacramento waar het toen 45 graden Celcius was.... Wij hebben er weer een minivakantie opzitten.

Weer weg

Uit werk snel naar huis om een tas te pakken en om te kleden. Cindy had vroeger vrij en kon alvast boodschappen doen en kampeerspullen klaarzetten. We vertrekken zo naar Lake Tahoe voor twee nachtjes... na het weekend meer hierover.

Miljoenen

Geluncht met de PR manager en CEO van een mijn klanten, een start-up, en onze GM bij Lion and Compass. Volgens Bob werden hier in de dotcom-tijd veel belangrijke deals gesloten. Waarschijnlijk zijn er afspraken voor miljoenen gemaakt aan de tafel waaraan wij aten... Ik kon wel merken dat het voor mijn tafelgenoten iets nostalgisch had. Het was er aardig druk vandaag, dus wie weet wat zich allemaal afspeelde terwijl wij onze salades aten. (Het is inmiddels volledig geaccepteerd dat een Amerikaanse man een salade eet... althans in de Bay Area.)

Europa

Het is Meg's laatste nacht bij ons en we zijn net heerlijk uit eten geweest bij Range, en ook de wijn was super... Eigenlijk moet ik al in bed liggen, want morgen heb ik een drukke dag met belangrijke afspraken, maar ik wil toch nog even bloggen.

Vanmiddag had ik namelijk een lunch met een contactpersoon van A&R's grotere klanten (A&R is het PR bureau dat Edelman heeft overgenomen). Deze klant is verantwoordlijke voor de introductie van een nieuw product in Europa en weet nog weinig van verschillen tussen PR in de VS en Europa. Een van mijn nieuwe collega's had gevraagd of ik eens met hem wilde lunchen om in informele sfeer wat kennis uit te wisselen.

Nu ik hier acht maanden ben is mijn lijst van verschillen tussen de twee continenten van aardige lengte en door de specifieke vragen van de klant, werd ie alleen maar langer.

Het eerste wat ik vertel als iemand me vraagt over PR in Europa, is dat Europa niet bestaat. In mijn opinie, moeten Amerikanen eerst af van het idee dat Europa vergelijkbaar is met Amerika. Ik leg uit dat Europa uit verschillende landen bestaat, ieder een eigen markt, met eigen taal, cultuur en medialandschap. Dat is al een enorme eye-opener.

Een ander moment waarop de monden openvallen is als ik vertel dat we in Europa nauwelijke 'news wires' gebruiken voor de verspreiding van persberichten. Daar kunnen Amerikanen zich niets bij voorstellen. Dus ik leg dan uit dat PR bureaus die taak vervullen... dan bergrijpen ze het enigszins maar vinden die manier van doen nog steeds vreemd.

Andere vragen die ik kreeg waren bijvoorbeeld of het gebruikelijk is om een journalist een NDA, een geheimhoudingsverklaring, te late tekenen en om met embargo's te werken. Het is hier namelijk bijna standaard procedure om zo'n beetje de hele pers van groot nieuws in te lichten en het daarna pas openbaar te maken.

Een van de andere verschillen die mij opvallen is dat Amerikanen veel meer in vorm denken, en Europeanen in inhoud. Een van de vragen van onze klant was dan ook of een Europese persbijeenkomst werkt. Mijn uitleg is dan dathet afhangt van wat je aan te kondigen hebt, maar het lijkt wel alsof er normaal zo helemaal niet over nagedacht wordt. Hij legde uit dat hij van zijn PR bureau een voorstel had gehad voor een paneldiscussie ter introductie van een nieuw product. Ik zat instemmend te knikken, maar voor hem was het ongebruikelijk om derden bij een priductintroductie te betrekken.

Er waren nog veel meer van dat soort voorbeelden, waar ik over het algmeeen goed uitleg over kon geven. Ik merkte dat ik in de afgelopen acht maanden veel beter begrip heb gekregn van hoe PR hier werkt en dat daarnaan anders vergeleken met Nederland en Europa. Het was een leuke ervaring!

Chris Isaak

Bob, de general manager van ons kantoor, had het hele management team uitgenodigd voor een optreden van Chris Isaak. Weer een concert in Mountain Winery, maar deze keer hadden we plaatsen in een van de twee VIP boxen en was er een diner vooraf op het teras met geweldig uitzicht over de vallei. Meteen een goede manier om mijn nieuwe collega's te leren kennen.

AP Style

De eerste dag na een vakantie is een kwestie van mail checken. Ik heb niet precies geteld, maar ik schat dat ik minimaal 1000 nieuwe emails had, waar ik me langzaam maar zeker doorheen worstel. Verder een paar meetings met mijn teams en met nieuwe collega's.

Een van hen gaf uitleg over haar werk: zij is de schrijfcoach hier. Iedereen kan bij haar terecht voor hulp bij het schrijven van persberichten, brochures, speeches, plannen en allerlei andere teksten. Haar aanwijzigingen kunnen gaan over zaken als opbouw, invalshoek, creativiteit, grammatica en spelling. Hier gebruikt iedereen AP Style, het stijlboek van Associated Press is tot standaard in de PR en journalistiek in de VS verheven. Je kunt er vanalles in vinden over de Engelse taal. Het wordt voornamelijk geraadpleegd voor dingen als interpunctie en grammatica, maar het is ook een handig naslagwerk als je niet precies weet of je iemand's titel met hoofdletters schrijft, of je nummers voluit schrijft of met cijfer of hoe met afkortingen om te gaan. AP Stylebook geeft het antwoord.

Dezelfde collega vertelde ook dat ze een dag in de week les geeft op een basisschool. Afgelopen jaar hielp ze in een derde klas. Een van de lessen die ze daar gaf was 'test taking strategy'. Ook de monden van mijn Amerikaanse collega's vallen open als ze horen dat acht- en negenjarigen daarop getraind worden, maar vervolgens hoor je ook verhalen uit hun jeugd over hoe sommigen nerveus waren voor een proefwerk.

Gered

Op onze laatste dag van de vakantie reden we naar Muir Woods, iets ten noorden van San Francisco, om te gaan hiken. We vonden een mooie route die naar het strand van Stinson Beach zou leiden - 4,5 mijl op en neer, prima te doen in een middag.

Na twee uur lopen kregen we argwaan, die bevestigd werd bij de bordjes onderweg... en toen we aan het einde van de route aankwamen, zagen we dat we vijf mijl gelopen hadden en dus ook weer vijf mijl terug moesten lopen om weer bij de auto te komen. Er was wel een bus die af en toe reed, die ons dichter in de buurt van de auto zou kunnen brengen, maar daarop zouden we nog twee uur moeten wachten. We besloten dus te gaan lopen. Na een snelle hap van de snackbar (hamburgers, hotdogs en sandwiches) en het inslaan van water en snoepgoed, begonnen we aan de terugweg.


Na een half uur kregen we het gevoel dat het misschien te ambiteus was geweest. Net toen we de kaart nog een keer bestudeerden om te zien of er toch geen alternatief was, kwam er een stel langs dat vroeg of we misschien een lift wilden. Ongelofelijke timing! Een half uur later waren we bij de auto. We weten niet eens hoe ze heten, alleen dat ze ontzettend aardig waren. Onze reddende engels! Zonder hen waren we uitgeput en koud in het donker aangekomen.

Mist

Megan moest vandaag naar een bruiloft en wij hadden een dag voor allerlei boodschappen en klussen in huis. Ik had een afspraak bij de kapper om twaalf uur. Inmiddels heb ik al vier mensen naar Jubilee verwezen... blijkbaar valt het op dat mijn haar goed geknipt is, want mensen vragen mij steeds of ik een goede kapper weet. We gingen ook even langs REI om slaapzakken te ruilen die we er een paar maanden geleden gekocht hadden. We hadden het bonnetje niet meer, maar via onze klantenkaart kon de aankoop in de computer gevonden worden en was het geen probleem om andere uit te zoeken. REI heeft de regel dat je altijd mag ruilen als je niet tevreden bent en wij hadden liggen kleumen bij vijf graden boven nul, terwijl de slaapzakken je tot minus negen graden warm beloven te houden.

De klantenkaart van REI is eigenlijk een lidmaatschapskaart van de cooperatie. Er zijn wel meer zaken hier die zo gerund worden, vaak in de alternatieve hoek. Zo'n organisatie houdt een beetje het midden tussen commercie en non-profit. De winkel is nog steeds op winst uit, maar die wordt met alle leden gedeeld. Wij krijgen aan het einde van het jaar dus ook een deel van de winst.

Vanavond hebben we onze nieuwe barbeque gebruikt. Moet Cindy eens zien... spiesjes, gepofte aardappels, kip... ziet er dat niet professioneel uit!?

Gisteren scheen de zon toen we bij ons huis wegreden, maar hoe verder we richting kust kwamen, hoe bewolkter het werd. Dat is de typische 'fog'van San Francisco. Je ziet de laaghangende bewoling binnenwaaien en omdat de stad heuvelachtig is, is het op veel plaatsen mistig.

Bij Land's End, waar we heen waren gegaan om te gaan wandelen, was er weinig te zien van het geweldige uitzicht op de baai. Als je goed keek kon je net de pilaren van de Golden Gate Bridge zien. Het was desondanks tof om even uit te waaien aan zee, maar na een paar uur besloten we naar Sausalito te rijden. Twintig minuten later zaten we in de zon. Het verbaast me nog steeds hoe het weer hier zo kan verschillen op kleine afstanden.

North Beach

Met Meg gingen we naar North Beach, ook wel bekend als Little Italy. Het barst er van de Italiaanse restaurants, allemaal even autenthiek. Na een heerlijke lunch hebben we een van de wandelingen uit onze gids gevolgd. De route bracht ons langs geweldige uitzichten en verborgen straatjes.

Op weg naar huis kwamen we langs een demonstratie, of eigenlijk twee demonstraties: aan de ene kant van de straat stonden mensen met Israelische en Amerikaanse vlaggen en aan de andere kant van de straat stonden mensen met Paletstijnse en vredesvlaggen. De politie stond ertussen om de boel onder controle te houden. Het zag er grimmig uit.

Santa Cruz

Al jaren komen we tijdens de tweede week van juli in Santa Cruz, waar Cindy's familie een huis aan zee heeft. Dit jaar hoefden we niet te vliegen, maar konden we erheen rijden!

Het huis is al lang in de familie en was oorspronkeijk van Cindy's oma en tante, en omdat geen beide nog in leven zijn is het nu van vele familieleden. Het huis staat op de rotsen direct aan zee en je ziet er regelmatig dolfijnen, zee-otters en pelikanen voorbij komen. Het huis zelf ziet eruit alsof er sinds de jaren zestig niets veranderd is aan het interieur. De eerste keer dat ik er binnen stapte, deed het me denken aan 'Happy Days'...

We waren er met Cindy's ouders, broer, zus, neefjes en familievrienden. Een vol huis en erg gezellig. We zijn al zo vaak in Santa Cruz dat er niets meer is dat we per se willen zien of doen. Het was een kwestie van 'go with the flow': een paar uurtjes naar het strand even de stad in om rond te kijken in de surf shops en antiekwinkels en samen een wijntje drinken.

Santa Cruz, en het naastgelegen Capitola, zijn surfplaatsjes en dat is te merken aan de relaxte sfeer. Er zijn hier geen strantpaviljoens zoals in Nederland, maar in Capitola zijn er wel een aantal restaurants aan het strand waar de Margarita's populair zijn en je heerlijk buiten kunt zitten. Het viel me dit jaar op dat veel jongens langer haar hebben, ze zien eruit als Bjorn Borg in de jaren zeventig.

Op het strand zie je hier groepen kinderen in blauwe en rode zwemkleding. Zij zijn op kamp: junior lifeguard camp. Ze doen allerlei oefeningen en spellen op het strand en in de zee. Baywatch in de dop, zeg maar. In een surfshop zagen een heel rek met alleen maar rode en blauwe zwembroeken, bikini's en boardshorts, allemaa van O'Neill, een merk dat komt uit Santa Cruz.

Typisch Amerikaans vind ik de 'salt water taffy'. Het is snoepgoed in allerlei kleuren en smaken dat heel zoet is. Het is taai spul en het wordt vaak terplekke op de ouderwetse manier gemaakt. Het heeft iets nostalgisch want het is snoep dat stamt uit grootmoeders tijd.

Amerikanen houden van nostalgie... dat zie je ook aan de vele antiek- en curiosawinkeltjes en rommelmarkten die vooral op dit soort plekken ziet: kleinere plaatsjes waar veel toeristen zijn. Lang niet alles zouden we in Europa waarschijnlijk niet als antiek bestempelen, want veel dingen zijn misschien maar twintig of dertig jaat oud; dingen die mensen zich uit hun kindertijd herinneren. Maar er zijn er ook wel stukken die uit de pionierstijd komen of van de oostkust. Wij gingen een dagje naar Moss Landing, een heel klein plaatsje dat nog helemaal niet toeristisch is, al staat het bekend om de antiekzaakjes.

En dan is er de Boardwalk in Santa Cruz, een permanente kermis aan het strand. Die in Santa Cruz is uitgegroeid tot een van de grootste en bekendste in het land en staat al lang net meer op planken. Elk jaar gaan we er aan het einde van de dag een keer naartoe. Cindy's neefjes vinden het geweldig. Er zijn achtbanen (een hele oude van hout), botsauto's (waarmee slechts in een recht rijden om frontale botsingen te vermijden) en de meest moderne misselijkmakende attracties waarbij de lucht ingeschoten wordt en vervolgens met in vrije val weer naar beneden gaa. Er zijn spelletjes-arcades en er is natuurlijk veel te eten te koop, alles even ongezond, maar dat hoort erbij: suikerspinnen, ijs, hamburgers, knoflookfriet, salt water taffy, pizza en corndogs. Een corndog is een hotdog op een stokje gefrituurd in een maisdeeglaag.

Inmiddels zijn we weer thuis en hebben we Megan van het vliegveld gehaald. De rest van de week zijn we toeristen in eigen stad.

Familiereunie

Zaterdag gingen we eerst naar de familiereunie van Cindy's moeders familie die jaarlijks bij haar tante in San Jose gehouden wordt. Stambomen en oude foto's worden dan uitgestald voor de vele (verre) neven en nichten die dan komen. Ik heb het idee dat Amerikanen veel meer dan Nederanders geinteresserd zijn in hun afkomst. Geneologie is hier erg populair.

Elk jaar tijdens de reunie krijg ik het gevoel dat ik het 'echte' Amerika zie. Hier in San Francisco zijn we in een grote stad waar het leven niet zoveel verschilt van dat in Amsterdam of andere Europese stad. Maar op de reunie komen de familieleden overal vandaan, waaronder 'the middle of nowhere', want een aantal van hen zijn rangers en cowboys.

Er is elk jaar brengt Tom, een aangetrouwde neef, enorme steaks en een gigantische barbeque mee. En er is een ander familielid dat genoeg mais voor iedereen meebrengt. Amerikaanser wordt het niet in mijn ogen...