Cindy gaf afgelopen zaterdag een feestje om zij 'deck' in te huldigen. Ik kan daar geen goed Nederlands woord voor bedenken en ik geloof niet dat dat te maken heeft met mijn taalkennis... Een deck is een verhoogd houten terras dat aan het huis vastzit. Wie er een goed woord voor weet, mag het laten weten. In ieder geval was het aanleiding voor een tuinfeestje.
Afgelopen maandag was het President's Day. Door ook de vrijdag ervoor vrij te nemen, had ik vier dagen voor een tripje. Samen met Ember vloog ik donderdagavond naar San Diego, helemaal in het zuiden van Californie.
Ik was er jaren geleden al eens geweest, maar er was nog volop te ontdekken. Zo gingen naar Coronado Island, waar we Hotel Del bezochten, het schiereiland that voor de kust ligt, we bezochten verschillende musea in Balboa Park en brachten een dagje door in La Jolla, een kustplaatsje ten noorden van de stad.
Een vriendin van Ember woont in San Diego en zij nam on 's avonds me uit eten en dansen. Ze introduceerde ons aan andere vrienden en zo gingen we zaterdagavond met een hele groep uit eten voordat we naar iemands huis gingen voor een feestje. Ja, zo gaat dat in Amerika... heel gemakkelijk vrienden maken. Zondag nam ze ons mee naar een tentje met live muziek.
Zo was de reis een leuke combinatie van toeristische dignen en dagelijks leven in zuidelijk California. En we kwamen op plekken die we zonder een lokale gids nooit gevonden hadden. Kijk maar:
Afgelopen weekend vierde Pam haar 40ste verjaardag. Ter ere daarvan hield ze een feestje in de sfeer van de jaren '70. San Franciscans nemen hun themafeestjes serieus dus iedereen was goed verkleed. Ik lachte me rot om sommige van de uitdossingen. Saturday Night Fever stond aan (zonder geluid) en natuurlijk dansten we op funk en discomuziek. Ik had een spijkerbroek met 'bell bottoms' aan en een spijkerjack in dezelfde kleur. Een vriendin legde uit dat dat hier een 'Canadian tuxedo' genoemd wordt.
Wie wel eens in Amerika geweest is, weet dat je hier door iedereen begroet wordt... en dan niet alleen met 'hello' maar met de vraag 'how are you?' Voor Nederlanders voelt vaak dat onwennig, omdat al snel duidelijk is dat er maar een antwoord mogelijk is. Namelijk dat het goed gaat.
Het typische voorbeeld dat Nederlanders vaak geven is dat iemand achter de kassa of in een kledingzaak vraagt hoe het met je gaat en dat die persoon duidelijk geen interesse heeft in het eerlijke antwoord op die vraag. Je wordt geacht goed te zeggen.
Het is een manier van groeten. Een beleefdheidsvorm. Nadat je zegt dat het goed met je gaat, kun je het beste de vraag terug stellen: 'and how are you?' Dat wordt altijd op prijs gesteld, zelfs door iemand achter de kassa. Het wordt als beleefd ervaren, maar vooral ook als vriendelijk; als een teken van interesse in de ander, ook al is het oppervlakkig. Je krijgt altijd een glimlach terug.
Ik ben inmiddels aan deze uitwisseling gewend en het komt automatisch mijn mond uit. Waar ik wat langer aan moest wennen is de vele variaties waarin de vraag gesteld wordt. Sommigen voelden in het begin als een echte vraag. Maar of je nu zegt 'how are you', 'how's it going' of 'what's going on', het komt allemaal op hetzelfde neer.
Soms is de begroeting 'what's happening', 'what's new' of 'what's up' (in slang afgekort als 'sup'). En ook dan wordt er geen lang antwoord verwacht. Je zegt dan 'doing great' of 'nothing much' als antwoord.
Alleen van je allerbeste vrienden kan je een ander antwoord verwachten. Als ik een goede vriendin vraag hoe het gaat aan het begin van een gesprek en het gaat een niet zo lekker zal ze dat heus meteen vertellen.
Met kennissen heb je vaak eerst de beleefde uitwisseling. Maar als je echt wilt weten hoe het gaat, vraag je na de beleefdheden een van de bovengenoemde vragen nog een keer. Dan krijg je wel te horen wat er echt speelt of waar ze mee bezig zijn.
Kortom je wordt hier geacht te weten hoeveel je prijsgeeft op basis van de relatie die je met iemand hebt. Als je die ongeschreven code niet volgt, komt je reactie raar over en voelt een Amerikaan zich waarschijnlijk ongemakkelijk.
Gisteren was ik voor het eerst in de California Academy of Sciences, een natuurkundig museum in Golden Gate Park. Ik wilde er al een hele tijd eens naartoe het was een van mijn goede voornemens voor dit jaar om daar eindelijk eens werk van te maken. Het bezoek van een vriendin uit New York gaf de aanleiding.
Ik had gehoord dat er een regenwoud binnen te vinden zou zijn. Dat was inderdaad de topattractie. Niet zo groot als die in de botanische tuin van Amsterdam, maar wel heel goed gedaan met drie niveaus, inclusief een Amazone aquarium, levende vlinders en vogels. Ook waren er heel wat exotische reptielen in terrariums... de meeste exemplaren had ik werkelijk nog nooit eerder gezien. Andere hoogtepunten van het museum zijn het planetarium en het 'levende dak', dat helemaal begroeid is.
