Basketbal
Gisteren was ik voor het eerst bij een dames basketbalwedstrijd. Het was tevens mijn eerste bezoek aan een wedstrijd van Stanford en mijn eerste 'college' sportevenement. Ik had het op Facebook gezegd dat ik er naartoe zou gaan en kreeg verschillende reacties waaruit blijkt dat heel wat van mijn vrienden en kennissen trouwe Stanford fans zijn. En natuurlijk zijn verschillende collega's supporters van de Stanford teams, want wij hebben verschillende mensen in dienst die naar die universiteit zijn geweest.
Bijna iedereen was in Stanford-rood ('cardinal' genoemd), een lichte bordeaux. Ik had mijn enige rode shirt maar aangetrokken, iets te fel, maar het kon ermee door. Het was een spannende wedstrijd tegen een van de beste teams: Tennessee. Dat wist ik natuurlijk niet als niet iemand me dat verteld had. Maar zelf ik was bekend met de coach van het team: Pat Summitt. Zij was namelijk eerder dit jaar in het nieuws omdat ze op relatief jonge leeftijd Alzheimers heeft. Desondanks heeft ze besloten coach te blijven.
Een basketbalwedstrijd wordt regelmatig onderbroken door time-outs en pauzes. Amerikanen. Dan werd de sfeer erin gehouden door een blaaskapel of er er knalde popmuziek door de speakers. Op de monitoren boven het midden van het veld komen dan mensen op de tribune in beeld, wat altijd voor hilariteit zorgt. Vooral als er grote oren op je geprojecteerd worden of als de 'zoen-camera' op je gericht is. Dan wordt het stel in beeld geacht te zoenen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten